Ο ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΟΣ ΦΑΛΛΟΚΡΑΤΗΣ ΚΑΙ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΜΠΑΜΠΗΣ

Φρίκη στα Γλυκά Νερά, γυναικοκτονίες, βιασμοί στις γειτονιές, κακοποιήσεις καθημερινές, #metoo. Η ιστορία γράφεται μέσα από τα γεγονότα και από τον αντίκτυπο που έχουν αυτά στη δημόσια σφαίρα.

Ο δολοφόνος της Καρολάιν βρίσκεται ενώπιον των πράξεων που προσπάθησε να αποκρύψει επί σαράντα ημέρες, και οι χρήστες των social media βρίσκονται ενώπιον των πληκτρολογίων τους.

Στιγμές σαν αυτές εκθέτουν τα πάντα και τους πάντες.

Δημοσιογράφους που νομίζουν πως είναι κατ’ ουσίαν δημοσιογράφοι, τηλεσχολιαστές που ευαγγελίζονται ναρκισσιστικές δικαιώσεις, μετριοπαθείς κεκαλυμμένους φαλλοκράτες που καμουφλάρουν τον σεξισμό τους, κεκαλυμμένους εθνικιστές που ψάχνουν ευκαιρία να ξεσπαθώσουν, αλλά και εκείνες και εκείνους που ανοίγουν το μεγάλο τσουβάλι της γενίκευσης και πετάνε μέσα του, τα πάντα.

Σε κάθε περίπτωση, αυτές τις μέρες το ξέπλυμα και η τοξικότητα γνωρίζουν στιγμές δόξας, σαν να είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Και σε κάθε περίπτωση, ιαχές σαν τα περιβόητα #NotAllMen που θυμίζουν το “All lives matter”, δε βοηθούν σε τίποτα.

Τι κέρδος έχει εκείνος που αισθάνεται μέσα του τη φλέγουσα ανάγκη να διατυμπανίσει πως όλοι οι άνδρες δεν είναι το ίδιο; Άπαξ και ο ίδιος πιστεύει πως διαφέρει με τις πράξεις και τα έργα του, δεν θα έπρεπε να το διατυμπανίζει με hashtag και τίτλους σαν τον παραπάνω, εκτός αν έχει να κρύψει δικές του φοβίες, ενοχές και ριζωμένες αναχρονιστικές, φαλλοκρατικές αντιλήψεις.

Γιατί ξέρετε ποιος είναι τελικά ο διακριτικός φαλλοκράτης;

Είναι εκείνος που από τη μια καταδικάζει τη δήλωση της Λατινοπούλου γιατί φέρει “κομματικά χαρακτηριστικά” ως άτομο, από την άλλη όμως στις συζητήσεις με τους οικείους του θεωρεί πως “ένα δίκιο το έχει, δεν είναι αισθητικά ωραίο να είναι η γυναίκα αξύριστη”.

Είναι εκείνος που ξεσπάθωσε για την καταγωγή του Βούλγαρου βιαστή, ή του Αλβανού, Πακιστανού βιαστή, αλλά δεν είπε κουβέντα όταν έμαθε πως το έγκλημα στα Γλυκά Νερά έγινε από χέρια Έλληνα. Ή είπε, αλλά προσπάθησε να το “αιτιολογήσει”. Λες και έχει σημασία η καταγωγή του δολοφόνου, ή του κακοποιητή.

Είναι εκείνος που θεωρούσε a priori ένοχο τον οποιοδήποτε αλλοδαπό για τον φόνο της Καρολάιν, απλά και μόνο επειδή θα ήταν αλλοδαπός.

Είναι εκείνος που δε θεωρεί παιδεραστία το γεγονός ότι ένας 27χρονος συνάπτει ερωτική σχέση με ένα 14χρονο ή 15χρονο κορίτσι. Λες και αυτοί οι λίγοι μήνες κάνουν κάποια διαφορά.

Είναι εκείνος που καταδικάζει τους βιασμούς, αλλά η επωδός του είναι πως “και εκείνη όμως προκαλούσε”.

Είναι ακόμη εκείνος που δεν αποδέχεται τον όρο “γυναικοκτονία”, γιατί τον θεωρεί… “διχαστικό”.

Είναι και εκείνος που αντιλαμβάνεται τη διαρκή πατριαρχία ως κοινωνικό κατασκεύασμα των φεμινιστριών, και πως ο δυτικός κόσμος είναι πολύ καλύτερος από εκείνον της Ανατολής. Λες και αυτό τον κάνει άμοιρο κριτικής, λες και δεν οπισθοχωρεί διαρκώς τα τελευταία χρόνια, σε ζητήματα που επανέρχονται στη συζήτηση όπως αυτό των αμβλώσεων.

Είναι όμως και εκείνος που δεν θα αποδεχόταν μια γυναίκα διευθύντρια στο χώρο εργασίας του χωρίς να της καταλογίσει “ορμονικές διαταραχές” όταν αυτή εκνευριστεί, ή χωρίς να σχολιάσει την εμφάνισή της στους φίλους του. Όποια κι αν είναι αυτή η εμφάνιση.

Είναι επίσης εκείνος που θα πήγαινε στο γραφείο με βερμούδα, αλλά αν μια συνάδελφος εμφανιζόταν με μίνι φούστα, τότε η συνάδελφος θα “προκαλούσε” και θα της άξιζε ένα λίγο έως πολύ, σεξιστικό σχόλιο.

Ναι, είναι και εκείνος που πιστεύει πως μια γυναίκα δεν μπορεί να οδηγήσει σωστά, επειδή είναι γυναίκα.

Διακριτικά πάντα. Εντάξει, δεν θα δείρει κιόλας, αλλά ποτέ δε ξέρεις τι μπορεί να προκύψει από την αντρική του φύση. Κακιές στιγμές υπάρχουν για όλους. Αρκεί να μην είσαι γυναίκα.

Από την άλλη, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, το μεγάλο τσουβάλι της γενίκευσης – στο τέλος της ημέρας – εξυπηρετεί το ίδιο το σύστημα, το οποίο διοικείται είτε από άνδρες, είτε από/και γυναίκες που έχουν υιοθετήσει “πατριαρχική ρητορική” (βλέπε Μάνδρου). Είτε για να επιβιώσουν, είτε επειδή έχουν μπολιαστεί τόσο έντονα με πατριαρχικές – συντηρητικές ιδέες, που δεν μπορούν να αποκοπούν από αυτές.

Και μη γελιέστε. Η πατριαρχία, ως βαθύ δόγμα της συντήρησης, πάει μαζί με όλες τις πιο οπισθοδρομικές απόψεις και θα βρει τον τρόπο να συνταχθεί μαζί τους, αναδεικνύοντας φαντασιακούς εχθρούς που είθισται να μην πληρούν τα εθνικά, μικροαστικά μας στερεότυπα. Ένα πράγμα είναι ο σεξισμός, ο εθνικισμός και η απόδοση εθνικών στοιχείων στον δολοφόνο. Ένα και ενιαίο και ζει βαθιά μέσα στα πιο σκοτεινά υπόγεια νερά της κοινωνίας. Και των συστημικών δομών της.

Τι θα μπορούσε να γίνει όμως σε θεσμικό επίπεδο, αν θέλουμε να μιλάμε για ουσιαστική αλλαγή; Πέραν της αυστηροποίησης των ποινών για τον βιαστή, στη κατεύθυνση που έχουν αυτές προχωρήσει, ένα λογικό βήμα θα ήταν ο όρος “γυναικοκτονία” να ενσωματωθεί στο θεσμικό -νομικό σύστημα της χώρας, με συγκεκριμένο πλαίσιο ποινών που θα καθορίζει τις σχετικές δολοφονίες που έχουν να κάνουν με χαρακτηριστικά φύλου και σχέσεων (στα πρότυπα της Ιταλίας).

Κάτι τέτοιο, πέραν της νομικής φύσης της όλης ρύθμισης, θα λειτουργούσε υπέρ της καταγραφής ανάλογων περιστατικών, ως γυναικοκτονίες, και στην ανάδειξή τους ως τέτοια με τη σημασία της πράξης αυτής. Είτε συμβαίνουν από “Έλληνες καλά παιδιά”, είτε διαπράττονται από άνδρες αλλοδαπούς, κατοίκους Ελλάδας. Η Δικαιοσύνη είναι μία άλλωστε και ως δόγμα της οφείλει να προτάσσει την προστασία όλων αδιακρίτως, κοιτάζοντας πρωτίστως να διασφαλίσει εκείνους που καδράρονται διαχρονικά στο πάνελ της θυματοποίησης, με την ανοχή όσων σιωπούν υποκριτικά.

Από την άλλη, αν θέλουμε να μιλήσουμε για ουσιαστική αλλαγή των αντιλήψεων, τότε θα πρέπει να κοιτάξουμε κατάματα τη νέα γενιά που ζει και μεγαλώνει στην Ελλάδα. Και πώς γίνεται αυτό; Η μόνη λύση είναι η εισαγωγή της πραγματικής σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης ως συνεχές πεδίο εκπαίδευσης στα σχολεία, από την πιο ευαίσθητη ηλικία της προεφηβείας, μέχρι τις τελευταίες τάξεις του Λυκείου.

Και όταν λέμε σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, μιλάμε για ένα φάσμα σπουδών εστιασμένο στις σχέσεις των φύλων, σε νοήματα όπως η αυτοδιάθεση του σώματος και της σεξουαλικής ταυτότητας, στην ευαισθητοποίηση έναντι των ατομικών δικαιωμάτων και στην εξοικείωση του μαθητή με έννοιες όπως η συναίνεση που διέπουν πλέον, τη νομολογία του Κράτους.

Αν δεν γίνει αυτό το αποφασιστικό βήμα σε σταθερό και όχι πιλοτικό πρόγραμμα, τότε δεν θα μιλάμε για ριζική τομή παρά μόνο για νέα μπαλώματα με τις διαιωνίσεις των παθογενειών που μας ταράζουν ανά τακτά χρονικά διαστήματα, όταν γίνονται πρώτα θέματα στις ειδήσεις, την ώρα που – δυστυχώς – επιβιώνουν καθημερινά, πίσω από τις κλειστές πόρτες της γειτονιάς μας.

Εν κατακλείδι, αυτές τις μέρες άνοιξε και πάλι μια ατζέντα την οποία είθισται να κάνουμε πως δε βλέπουμε.

Είναι καλή στιγμή να ακούσουμε και πάλι τις γυναίκες. Χωρίς να παρεμβαίνουμε όσοι είμαστε άνδρες, με κορόνες υπεράσπισης του ανδρικού φύλου. Δεν εξυπηρετούν τίποτα, παρά μόνο να διαιωνίζουν μια ατελέσφορη ιστορία, που οδηγεί στη διαιώνιση των προβλημάτων των γυναικών, με μικρά αλλά σταθερά βηματάκια προς τα πίσω.

Μέχρι να σταματήσουν οι γυναίκες να φοβούνται να γυρίσουν μόνες σπίτι.

Μέχρι να σταματήσουν να φοβούνται τα ύποπτα βλέμματα, τις σκοτεινές γωνιές, τις απολύσεις λόγω μητρότητας, τις χαμένες εργασιακές ευκαιρίες λόγω του φύλου τους.

Μέχρι να σταματήσουν να φοβούνται πως θα αναγκαστούν σε “συνεπιμέλεια” επειδή ο “κακοποιητής σύζυγος μπορεί να είναι και ένας καλός πατέρας”.

ΥΓ. Μη νομίζετε πως και παλαιότερα δεν είχαμε καθημερινούς βιασμούς. Απλά τα τελευταία χρόνια οι γυναίκες βρίσκουν δύναμη να μιλήσουν μέσα από τα πλέγματα αλληλεγγύης που σηκώνονται από τη βάση. Είναι μια πρώτη νίκη. Αλλά δεν αρκεί.