Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΙΑΡΡΟΣ ΚΑΝΕΙ ΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

Ο Γιάννης Νιάρρος ετοιμάζεται να κλείσει τα 30 του χρόνια. Σε αυτά τα 30 χρόνια έχει προλάβει να παίξει πολύ θέατρο και να παίξει πολύ καλό θέατρο. Έχει προλάβει να βραβευτεί με το βραβείο Χορν, να καταπλήξει τους θεατές σε όποια παράσταση κι αν βρέθηκε. Πολύ απλά έχει προλάβει να βρει αυτό που του αρέσει να κάνει περισσότερο απ’ όλα.

Η φετινή θεατρική σεζόν τον βρίσκει να παίζει θέατρο μαζί με τους φίλους του. Οι Γιάννης Νιάρρος, Βασίλης Μαγουλιώτης, Ηλίας Μουλάς, Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος, Γιώργος Τζαβάρας και Γιώργος Μπουκαούρης (guest star ο Χρήστος Στέργιογλου), είναι Οι Παίχτες του Ν.Β. Γκογκόλ που συναντάς στη σκηνή του Θεάτρου Κιβωτός. Ο Γιώργος Κουτλής υπογράφει τη σκηνοθεσία, μετάφραση και διασκευή του έργου που έχει ήδη αρχίσει να κάνει αίσθηση στο θεατρόφιλο κοινό.

Με αφορμή τους “Παίχτες“, και με το σκυλί του την υπέροχη Ζουλού δίπλα του, ο Γιώργος Νιάρρος μας μιλά για το παιχνίδι του θεάτρου, τις νίκες και τις ήττες του, την ενηλικίωση που δεν τον πολυγοητεύει, τον εθισμό του στη δουλειά, την ενηλικίωση που δεν συμπαθεί, τη χειραφέτηση των νέων ανθρώπων, την αλαζονεία της επιτυχίας και το κίνημα #metoo που πέρασε από τον χώρο του θεάτρου.

Οι Παίχτες μιλούν για την τέχνη της εξαπάτησης. Πόση σχέση έχει αυτό με την υποκριτική;
Η προφανής σύνδεση που υπάρχει είναι άτοπη. Η εξαπάτηση προϋποθέτει ότι δεν ξέρεις ότι σου λέω ψέματα. Σε εμάς υπάρχει αυτή μαγική σύμβαση εξαρχής, ξέρεις ότι θα δεις κάτι ψεύτικο. Μέσα στα πλαίσια αυτά, το πόσο μπορεί κανείς να παραμυθιαστεί είναι αυτό που πετυχαίνει η τέχνη. Το πόσο μπορεί ο ηθοποιός να εξαπατήσει τον εαυτό του ότι κάνει κάτι αληθινό και ο θεατής το ίδιο.

Η παράσταση έχει πολύ να κάνει με τον εθισμό. Τον εθισμό του να εξαπατήσεις τον άλλο, τον εθισμό στην απατεωνιά, τον εθισμό του να φτιάξεις μία περσόνα που να είναι πιο αρεστή στον άλλο. Τι περσόνα να φτιάξω για να κερδίσω, να με συμπαθήσει ο άνθρωπος απέναντί μου, να με θεωρήσει αθώο, ειλικρινή. Ακόμα και με τον Κρίστοφερ τον αυτιστικό που είχα παίξει, που έλεγε πάντα την αλήθεια, αναρωτιόμουν «Πώς θα λες πάντα την αλήθεια ενώ κάνεις θέατρο;»

Σε ενδιαφέρει όλο αυτό το παιχνίδι;
Ναι γιατί χτυπάει στη ρίζα της τέχνης μας, στο γιατί στο καλό κάνεις αυτή τη δουλειά; Τι νόημα έχει να σε δουν να το κάνεις όλο αυτό. Αν όλα όσα κάνεις δεν έχουν αυτή την αναγωγή στη ρίζα δεν νομίζω ότι μπορεί να βγει κάτι μοναδικό και ειλικρινές. Για παράδειγμα αν πας να μιλήσεις για πολιτική, δεν γίνεται να μην πάμε στη ρίζα. Αν βγάλουμε όλες τις συνιστώσες, τότε είναι 5 τύποι και πρέπει να επιζήσουν και να συνυπάρξουν σε μία κοινωνία μηδέν. Ποιες θα ήταν οι ιδανικές συνθήκες; Αυτό είναι όλο.

Στην παράσταση οι ήρωες παίζουν θέατρο για να μην καταλάβουν οι άλλοι ήρωες ότι είναι πραγματικοί αντίπαλοι, να τους περάσουν για χαζούς. Όπως συμβαίνει σε όλες τις σχέσεις, λέμε ψέματα στον ίδιο μας τον εαυτό συνέχεια. Λες «Καλημέρα, είμαι καλά» και δεν είσαι καλά.

Εσένα ποια είναι η σχέση σου με την πραγματικότητα; Θες να τη ζεις;
Αλλάζει με τα χρόνια. Μεγαλώνοντας νιώθω ότι γίνομαι όλο και πιο νηφάλιος. Μικρός έχεις πιο πολλά όνειρα που λες «Όταν μεγαλώσω θα γίνω ηθοποιός». Μετά όταν σου συμβαίνει και βλέπεις να εκπληρώνεται το όνειρό σου, καταλαβαίνεις ότι ήταν πιο ωραίο ως όνειρο παρά ως πραγματικότητα. Ακόμα και ερωτικό να είναι το όνειρο, να λες ότι κάποιον ή κάποια θες, όταν γίνεται δεν το θέλεις το ίδιο πια. Έχω γίνει πιο κυνικός. Αλλά απ’ την άλλη όποια κατάκτηση, όποια χαρά νιώσω τώρα, δεν είναι η χαρά του εφήβου, είναι πιο ουσιαστική. Το ίδιο κι αν στενοχωρηθώ.

Εθισμένος σε τι είσαι;
Στο τσιγάρο. Πρέπει να το κόψω, καπνίζω πολύ. Και με τη δουλειά είμαι άρρωστος πολύ, αλλά με βοηθάει. Αν δεν είχα τη δουλειά δεν ξέρω τι θα έκανα. Γουστάρω να βγω και με έναν φίλο, να φάω, να πιω ένα ποτό, αλλά πιο πολύ γουστάρω να δουλέψω. Αυτό έχει να κάνει με εθισμό με την ουσιαστική έννοια του όρου για τους καλλιτέχνες και τους περφόρμερς. Μου αρέσει πάρα πολύ το να βρεθώ πάνω στη σκηνή. Οπότε όλη η δουλειά που κάνω πριν από αυτό είναι για να περάσω όσο το δυνατόν καλύτερα όταν θα βρεθώ στη σκηνή.

Μιλώντας για εθισμό και ναρκωτικά, να σου πω ότι ένα από τα πρώτα που είδα γκουγκλάροντας το όνομά σου ήταν άρθρα «Η περιπέτεια του Γιάννη Νιάρρου με τα ναρκωτικά». Πώς σου ήρθε και το είπες, δεν ξέρεις από ελληνική τηλεόραση;
Έδινα πάρα πολλές συνεντεύξεις εκείνη την περίοδο και ήμουν σε μία φάση που σκεφτόμουν «Δεν μπορώ άλλο, δεν τον νοιάζει τον κόσμο πια τι έχω να πω. Είναι καλή παράσταση, θα έρθουν να την δουν». Ήμουν σε μία τσίτα. Κι έρχεται αυτή η δημοσιογράφος και με ρωτάει αν ήμουν επαναστάτης στο Λύκειο. Και λέω εγώ ο ηλίθιος τύπος «Όχι δεν ήμουν επαναστάτης, εκτός κι αν μπορεί να θεωρηθεί επαναστατικό ότι θα έβγαινα και μπορεί να έπινα κανένα τσιγάρο». Κι έγραψε «Ο Γιάννης Νιάρρος κάνει χρήση ινδικής κάναβης». Λες και είπα κάτι φοβερό, ότι εξομολογήθηκα ότι ήμουν εθισμένος στην ηρωίνη και κάνω αποτοξίνωση. Ήμουν πιο άπειρος, αν και ήξερα ότι θα το πάρουν αυτό γιατί μου είχε συμβεί ξανά, αλλά δεν με ένοιαζε κιόλας. Αλλά μου είπε πολύς κόσμος «Ρε, τι πήγες και είπες;».

Είμαι πάρα πολύ σίγουρος πάντα πότε είναι νίκη και πότε ήττα στη δουλειά. Μπορεί να είναι εμπορική νίκη αλλά εγώ να νιώθω χάλια. Μπορεί να είναι το αντίθετο, να νιώθω πολύ καλά και εμπορικά να μην τραβάει η παράσταση.

Παίχτης σε τι πράγμα νιώθεις στη ζωή σου;
Στο θέατρο νιώθω παίχτης. Οι μουσικοί ξέρεις το λένε αυτό μεταξύ τους ότι αυτός είναι «παίχτης» όταν κάποιος είναι καλός. Στη μουσική που νιώθω ότι την κάνω ερασιτεχνικά νιώθω ένας ταπεινός παίχτης, ενώ στο θέατρο δεν νιώθω ταπεινός, έχω την αρρώστια να παίξω καλά. Επίσης είμαι παίχτης Playstation. Σίγουρα δεν νιώθω παίχτης στον έρωτα (γέλια).

Στις ανθρώπινες σχέσεις καθόλου δηλαδή;
Είμαι ανύπαρκτος παίχτης σε αυτά, στην οικογένειά μου, στα γκομενικά μου. Δεν δίνω τόση βάση, όση στη δουλειά μου και στη μουσική. Δεν θα σκεφτώ εύκολα τι θα πει ο άλλος, ή αν ήμουν σωστός στις σχέσεις μου. Δεν γίνομαι πάρα πολύ «κακός», απλώς δεν είμαι εμμονικός. Δεν είμαι τυπικός, να στέλνω χρόνια πολλά κλπ. Δεν το έχω. Και νιώθω ότι κάπως μου δίνονται ελαφρυντικά από τους ανθρώπους που με αγαπούν και αγαπάω, με την έννοια ότι ξέρουν ότι είμαι έτσι. Συνήθως όποιος είναι πολύ διαφορετικός από μένα, δεν είναι εύκολο να έχει μακροχρόνιες σχέσεις μαζί μου γιατί κι αυτός τσαντίζεται κι εγώ κακιώνω αν με πιέσεις.

Διάβασα ότι αυτό το έργο έχει μόνο νικητές και χαμένους. Εσύ ξέρεις να χάνεις;
Είμαι πάρα πολύ σίγουρος πάντα πότε είναι νίκη και πότε ήττα στη δουλειά. Μπορεί να είναι εμπορική νίκη αλλά εγώ να νιώθω χάλια. Μπορεί να είναι το αντίθετο, να νιώθω πολύ καλά και εμπορικά να μην τραβάει η παράσταση. Αυτοί οι δύο παράγοντες υπάρχουν στη δουλειά, πώς νιώθεις εσύ γι’ αυτό που κάνεις και πώς το αντιλαμβάνεται το κοινό.

Στη ζωή μπερδεύομαι συχνά. Με αγχώνει πολύ το να γεράσω και να σκέφτομαι ότι αν είχα κάνει αυτή την κίνηση, ίσως η ζωή μου να είχε εξελιχθεί διαφορετικά. Η βλακεία είναι ότι ποτέ δεν θα σταματήσει αυτό, οπότε υποτίθεται ότι πρέπει να κάνεις αυτό που λένε οι ταινίες οι αμερικάνικες ότι «Είσαι αυτός που είσαι γιατί οι επιλογές σου ήταν αυτές που ήταν». Δεν μπορώ να συμφιλιωθώ με τις επιλογές μου, καθόλου. Σε βαθμό αρρώστιας δηλαδή, Είχα ξεκινήσει και πλήρως αποτυχημένη ψυχοθεραπεία γι’ αυτό το λόγο.

Άρα το δουλεύεις;
Γελούσε κι αυτή η γυναίκα γιατί κι εγώ έβλεπα ότι δεν μπορεί και κανείς να σου πει ότι αυτό είναι σωστό ή λάθος. Είχα πολύ ωραία παιδικά χρόνια, όπου οι άνθρωποι που γνώριζα, οι δάσκαλοι στη μουσική και στο θέατρο γίνονταν και πιο προσωπικά μέντορες και μου έλεγαν κάνε αυτό ή μην κάνεις το άλλο κι είχα μία σιγουριά. Μετά όταν τελειώνεις τη σχολή αρχίζουν οι αποφάσεις και γίνονται πιο σημαντικές, τύπου να φύγω από τη χώρα να κάνω κάτι έξω, να συνεχίσω σε αυτή τη δουλειά, να πάρω εκείνη ή την άλλη δουλειά; Και εκεί αρχίζεις κι έχεις και καλά προσωπικότητα. Εμένα δεν μου φάνηκε και τόσο προσωπικότητα όσο «ό,τι κάτσει»..

Με την ενηλικίωση νιώθω ότι δεν τα πας καλά.
Ναι ρε γαμώτο. Καθόλου. Θα ήθελα πολύ να ξαναγυρίσω στη φάση που σου έλεγε κάποιος «Γιαννάκη μου, είναι καλό να σπουδάσεις». Α είναι, ναι, πάμε. Είναι εξωγενής ο παράγοντας που επηρεάζει τις αποφάσεις σου, δεν είναι ότι ξέρεις τι θες. Ήταν πολύ πιο καθαρά τα πράγματα. Μετά έρχεται κάτι που είναι σταυροδρόμι, σου λένε «Θα παίξεις αυτόν τον ρόλο ή τον άλλο». Κι εκεί πρέπει να αναπτύξεις την προσωπικότητα, την οποία εγώ νιώθω ότι δεν την έχω ακόμα κατασταλαγμένη. Σε σχέση με τη δουλειά έχουν γίνει πιο εύκολα τα πράγματα. Έχω δει που γουστάρω και που δεν γουστάρω, έχω την τύχη να έχω καταξιωθεί κάπως οπότε έχω επιλογές. Αλλά στη ζωή μου έχω ακόμα αυτό το πρόβλημα. Έχω αλλάξει ας πούμε τρία σπίτια μέσα σε 1,5 χρόνο.

Στη ζωή μπερδεύομαι συχνά. Με αγχώνει πολύ το να γεράσω και να σκέφτομαι ότι αν είχα κάνει αυτή την κίνηση, ίσως η ζωή μου να είχε εξελιχθεί διαφορετικά.

Ηθοποιός ή μουσικός;
Ε, ηθοποιός. Είμαι ηθοποιός και θα ήθελα να γίνω μουσικός.

Α είναι αυτό με τις αποφάσεις που λέγαμε…
Ναι και δεν είναι συνειδητό αυτό ακριβώς, γιατί με διάλεξε το ηθοποιιλίκι. Πώς είναι κάποιοι μουσικοί, βγήκε ρε παιδί μου ο Μότσαρτ και στα 4 του έπαιξε. Το ταλέντο στη μουσική είναι πολύ πιο αντικειμενικό απ’ ό,τι στο θέατρο. Στο θέατρο είναι λίγο πιο φλου το τι είναι ταλέντο. Είμαι πολύ τυχερός που έχω και τη μουσική ως εραστής της τέχνης γιατί στο θέατρο μου δόθηκαν πολύ απλόχερα κάποια πράγματα, ξεκίνησα να παίζω πολύ μικρός.

Ξεκίνησες πολύ μικρός και στην τηλεόραση, στα Μαχαιρώματα;
Ναι ήθελα να παίξω κάπου κι έπαιξα σε μία σειρά του Μπέζου. Δεν κόλλησα όμως μόνο με την τηλεόραση γιατί γνώρισα την Αγγελική Γκιρκινούδη, που ήμασταν μαζί στη θεατρική ομάδα στο σχολείο. Εγώ ήθελα να κάνω οτιδήποτε είχε να κάνει με υποκριτική. Όταν μπήκα σε μία πρόβα μαζί της είπα αυτό θέλω να κάνω.

Στη δουλειά πάντως στο κομμάτι νίκης ήττας, πας σε έναν δρόμο που έχει νίκες, έχεις βραβεία, εμπορική επιτυχία…
Ναι, ισχύει ότι αν τα βάλω κάτω, οι νίκες είναι πιο πολλές. Αλλά έχω και ήττες σοβαρές, που τις ξέρω εγώ, οι κοντινοί μου και οι άνθρωποι του θεάτρου ίσως. Έχω όμως, δουλέψει πάρα πολύ για ό,τι έχω νικήσει. Σίγουρα δεν φτάνει το ταλέντο, ή η τύχη. Χρειάζεται δουλειά της οποίας τον όγκο δεν μπορείς να τον μεταδώσεις.Ο καλός ηθοποιός είναι αυτός που είναι πιο καυ@@@@@@@ από τον άλλο. Αυτός που όταν του πεις ξέρεις υπήρχε ένας ηθοποιός που προσέγγισε αυτόν τον ρόλο έτσι κι ένας που την προσέγγισε αλλιώς, θα πάει στο σπίτι του και θα κάνει και τα δύο μέχρι που να μην μπορεί άλλο.

Εντέλει αυτό που νικά, δεν είναι η τεχνική η συγκεκριμένη, αλλά το πόσο καυ@@@@@@@ είσαι. Ο καθένας μπορεί να είναι για άλλο λόγο, άλλος μπορεί να θέλει να βγάλει λεφτά και να παίξει καλά σε μία σειρά, άλλος να θέλει να πάρει βραβεία, άλλος απλά του αρέσει πολύ αυτό που κάνει. Σημασία έχει να βρεις τον λόγο σου και να δουλεύεις με εμμονικό τρόπο. Γιατί αν δουλεύεις τόσο, κάπου θα φτάσεις. Μπορεί να γίνεις και μα@@@@@, να λένε αυτός είναι ντίβα και ψωνάρα.

Τα λένε αυτά για σένα;
Σίγουρα θα τα λένε κάποιοι, απλά επειδή έχω πάρα πολλή υπομονή κι επειδή αυτό που κάνω το δουλεύω πάρα πολύ καιρό, δεν το νομίζω. Στη δουλειά μας δουλεύεις πάρα πολύ και το ανθρώπινο κομμάτι. Αν σκάσω σε μία πρόβα πρέπει να ξέρω με ποιους θα είμαι εκεί, τι τύποι θα είναι, ποιες είναι οι χημείες τους. Οι ανθρώπινες σχέσεις στο θέατρο είναι κάτι συγκλονιστικά σημαντικό.

Σε αυτή την παράσταση με τον αμιγή ανδρικό θίασο πώς είναι το ανθρώπινο κομμάτι;
Σε αυτή την παράσταση είχαμε την υπέρτατη τύχη να είμαστε φίλοι από μωρά. Με τον Αλέξανδρο παίζαμε στα 15 μας, και με τον Ηλία είμαστε κολλητοί απ’ όταν μπήκαμε στη σχολή, με τον Βασίλη έχουμε δουλέψει μαζί, με τον Κουτλή είμαστε φίλοι. Είναι παρεΐστικη η δουλειά αλλά όχι χύμα. Είναι «αρρωστημένη» η δουλειά που κάνουμε. Έχουμε λύσει το πρόβλημα του κώδικα επικοινωνίας.

Με τα παιδιά το τρελό ήταν ότι μπαίναμε στην πρόβα, ο Γιώργος μας άφηνε 5 λεπτά για ένα τσιγάρο και μπαίναμε κι ήμασταν πολυβόλα από την πρώτη μέρα. Επειδή είναι μία παράσταση τεχνικά πολύ δύσκολη, παρόλο που δεν φαίνεται δεν θα γινόταν με τίποτα αν έβαζες ηθοποιούς που δεν γνωρίζονταν μεταξύ τους ή δεν ήταν τόσο γρήγοροι. Κι αν δεν είχαμε αυτή την άνεση και την αγάπη δεν θα γινόταν. Μου ακούγεται κλισέ αυτό που λέω γιατί τα λέμε για κάθε παράσταση, αλλά 9 στις 10 φορές δεν υπάρχει αυτό και καταναλώνεις την ενέργειά σου όχι στη δουλειά αλλά στο ανθρώπινο δυναμικό. Στο να μην προσβάλεις τον απέναντι σου και να μην πληγωθεί κανένας. Όταν αυτά είναι λυμένα ήδη κερδίζεις πολύ χρόνο.

Επίσης ο σκηνοθέτης μας ο Γιώργος ήξερα ότι με το που θα κάνει παράσταση θα τρελαθεί όλη η Αθήνα, πολύ απλά επειδή είναι καλός άνθρωπος. Ο σκηνοθέτης για μένα αν είναι καλός, έντιμος και έξυπνος άνθρωπος δεν χρειάζεται να ξέρει πολλά πράγματα τεχνικά, που στην περίπτωσή μας ξέρει πολύ καλά.

Πόσο ρόλο παίζει η ευγένεια στον σκηνοθέτη;
Δεν μπορείς να μην είσαι ευγενικός αν είσαι σκηνοθέτης. Όλη η γενιά μας έχει συνηθίσει ότι ο σκηνοθέτης είναι μία περσόνα και είναι κάπως, είδατε και τι συνέβη. Όταν εγώ έβγαινα στο θέατρο στα 20 μου έπρεπε να ξέρω ότι μπορεί να μου πιάσει τον κώλο ο σκηνοθέτης και δεν τρέχει τίποτα, ότι μπορεί να κάνει σεξιστικά ή body shaming αστεία και δεν συμβαίνει κάτι. Αυτά τα κάνουν σκηνοθέτες που τους ξέρουμε και υπάρχουν και συμβαίνουν ακόμα. Και μιλάμε για σκηνοθέτες που μπορεί να παίρνουν τον μισθό 25 ηθοποιών και να έρχονται στην πρόβα και να μην έχουν διαβάσει. Και ο μόνος τρόπος εμείς να τους απομυθοποιήσουμε είναι να κάνουμε πράγματα, όπως αυτό που κάνουμε.

Γι’ αυτό είναι τόσο συγκινητική αυτή η δουλειά για μένα, γιατί αποδεικνύει στον κόσμο που μπορεί να νομίζει ότι οι παραστάσεις των ηθοποιών μεμονωμένα, πάνε καλά γιατί ήταν υπό την αιγίδα του τάδε σκηνοθέτη. Αυτοί που σώζουν τις παραστάσεις είναι μόνο οι ηθοποιοί και οι καλοί σκηνοθέτες το γνωρίζουν αυτό. Και τα σχόλια που ακούω ειδικά από τους ανθρώπους της γενιάς μου είναι προς αυτή την κατεύθυνση, ότι «Επιτέλους κάνατε μία παράσταση μόνοι σας που αποδεικνύει ότι αν αφήσουν ήσυχους οι “πατεράδες” μας και χειραφετηθούμε θα κάνουμε θαύματα». Γι’ αυτό θεωρώ δασκάλους μου τον Ακύλλα Καραζήση, τον Θέμη Πάνου που το πρώτο πράγμα που σου λένε είναι «Χειραφετήσου».

Η αλαζονεία της επιτυχίας σε τρομάζει ποτέ;
Όχι ήμουν πολύ ψωνάρα από πάρα πολύ μικρός (γέλια). Είχα την αλαζονεία, του τύπου ότι υπάρχει θέση για μένα σε αυτό το game, θα γίνω παίχτης. Αν έχεις πει μέσα σου ότι «εγώ θα το κάνω» ακόμα κι αν σου λένε ότι δεν μπορείς να παίξεις, αν εσύ μέσα σου το ξέρεις, ό,τι και να γίνει θα το κάνεις. Δεν έχει να κάνει με την επιτυχία. Είχα την αλαζονεία της επιτυχίας αυτή και την καλώς εννοούμενη και την κακώς σε περιπτώσεις που έλεγα θα το κάνω αλλά δεν είχα προετοιμαστεί αρκετά γι΄αυτό. Δεν νοείται ηθοποιός να μην την έχει.

Είναι ένα παιχνίδι η όλη φάση. Το να παίξεις σαν ηθοποιός μπορείς να το κάνεις κι εσύ σήμερα, τώρα, αύριο. Το να πεις ότι θα κάνω καριέρα και θα ζω από αυτό πρέπει να το βάλεις στόχο, αν και δεν αξίζει. Το παίζω θέατρο κι είμαι καλός είναι πιο απλό και πιο σημαντικό. Εγώ συνδύαζα αυτά τα δύο πράγματα.

Δηλαδή, έβαζες στόχους;
Το είχα στο μυαλό μου ότι «Τι πρέπει να κάνει ένας ηθοποιός για να είναι μπορεί να ζει από αυτή την δουλειά; Να πάει στο Εθνικό. Εντάξει, θα πάω στο Εθνικό. Τι πρέπει να κάνει μετά; Να δουλέψει στο Εθνικό, οκ. Μετά; Να αναγνωριστεί από τους συνάδελφους του. Ok., θα κάνω κι αυτό.». Ήταν στόχοι παράπλευροι που θα με βοηθούσαν να κάνω αυτό που θέλω και να το κάνω καλά. Να παίζω θέατρο όπως θέλω και να μην τίθεται θέμα αν θα πληρωθώ ή όχι, να παίξω με καλούς, να είμαι με ανθρώπους που θα είμαι στο ίδιο levelτης κα@@@@.

Το τροχόσπιτο που αγόρασες με το Χορν το έχεις ακόμα;
Ναι πάω και μένω το καλοκαίρι όσο μπορώ. Πήγαινα πολύ στη Μυτιλήνη κι έμενα σε κάτι θείες μου γιατί δεν έχουμε σπίτι αλλά είμαι από εκεί. Σκέφτηκα ποιος είναι ο πιο εύκολος τρόπος να πάρω εξοχικό. Και πήρα αυτό, το έβαλα σε ένα χωράφι, του έχω βάλει νερό και ρεύμα και είναι σαν εξοχικό. Είναι πολύ καλή φάση. Η καλύτερη και πρώτη επένδυση που έχω κάνει σε αυτή τη ζωή.

Στο πλαίσιο του #metoo έκανες κι εσύ την καταγγελία σου, αλλά δεν θα κινηθείς νομικά.
Το έκανα στο πλαίσιο και το ρεύμα της εποχής. Εντέλει βλέποντας το τι απέφερε όλο αυτό χαίρομαι πάρα πολύ. Γνωρίζαμε μεταξύ μας οι ηθοποιοί. Απλώς είναι τόσο ανταγωνιστικό το επάγγελμα, που φοβάται ο 20χρονος και λέει «Να πω τώρα ότι συνέβη αυτό;» Όσοι βρίσκονται πιο ενεργά στο επάγγελμα όμως έχουν τη δύναμη και οφείλουν να το κάνουν.

Ο Λιγνάδης και ο Φιλιππίδης είχαν δύναμη στην τέχνη, όντως μπορεί να μην έβρισκες δουλειά αν τους έκραζες. Δεν βγαίναμε να τα πούμε γιατί σκεφτόμασταν «Θα βγω εγώ το μικρό να πω κάτι ενώ οι μεγάλοι δεν λένε τίποτα;».

Τελικά νιώθεις ότι βγήκε σε καλό;
Νομίζω ότι από τα τηλέφωνα που δέχτηκα τότε, ότι πολύ καλώς το έκανα, γιατί με πήραν σκηνοθέτες να μου πουν «τι είναι αυτά που λες; Πόσο συντηρητικός είσαι;». Σαν να μην καταλαβαίνει αυτός που μου το έλεγε, ότι έχουμε κάνει γυμνό και γνωρίζουμε πως δεν είναι σοβαρό πράγμα να σε φωνάζουν στην πρώτη συνάντηση και να σου ζητούν να δουν το πουλί σου αν δεν είσαι πορνοστάρ

Προσπάθησα να διαχειριστώ αυτή την κατάσταση έχοντας τη γνώση ότι μπορεί να μην είναι η πιο σωστή οδός αυτή και για τους ανθρώπους που έχουν βιώσει κάτι τέτοιο, το να ανεβάσουν ένα post στο Facebook.

Μπορεί κι εγώ να λειτούργησα μέσα σε ένα πλαίσιο παρορμητικό αλλά από την εμπειρία και το πώς εξελίχθηκε ήταν πάρα πολύ θετικό αυτό. Ο παρορμητισμός ο δικός μου και των άλλων παιδιών έκανε όποιον πάει για μία οντισιόν σε αυτόν τον άνθρωπο να γνωρίζει τι συμβαίνει. Κι έδωσε και φωνή στον κόσμο που ούτε είναι επώνυμος ούτε έχει τα φράγκα να κάνει μηνύσεις, να ξέρει ότι υπάρχει ένα μέσο όπου ναι, μπορεί να ειπωθούν και χοντρές βλακείες για κόσμο που δεν φταίει αλλά μπορεί να συμβούν και ωραία και αποκαλυπτικά πράγματα.

Οι Παίχτες, Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00 στο Θέατρο Κιβωτός.