Ο JOEY BURNS ΤΩΝ CALEXICO ΘΕΛΕΙ “ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΝΑ ΣΗΚΩΣΟΥΝ ΨΗΛΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ”
O Joey Burns μιλάει στο MAG και καλεί τους άνδρες να σταματήσουν να σκέφτονται τόσο πολύ τον εαυτό τους.
Ξανά στην Ελλάδα για τρεις συναυλίες – σε Θεσσαλονίκη, Λάρισα και Αθήνα – θα βρεθούν οι αγαπημένοι του ελληνικού κοινού, Calexico αυτό το καλοκαίρι, γεμίζοντας τη σκηνή με παθιασμένους μουσικούς και μελωδίες από το νέο τους άλμπουμ, με τίτλο “El Mirador”.
Εκπρόσωποι της “desert noir” μουσικής, οι Joey Burns και John Convertino δεν μπορούν να φανταστούν τον εαυτό τους μακριά από το θερμό αεράκι της ερήμου στην Αριζόνα και τα μεξικανικά vibes της πόλης που τους… έδωσε την πρώτη έμπνευση.
Το συγκρότημα, που πήρε το όνομά του από την πόλη Calexico, ξεκίνησε την πορεία του το 1996 στην πόλη Τούσον (Tucson), κοντά στα σύνορα με το Μεξικό, και 30 χρόνια μετά ο tex-mex, indie rock χαρακτήρας τους έχει γίνει το σήμα κατατεθέν τους. Στο νέο τους άλμπουμ έκλεισαν όλη τη μελαγχολία, αλλά και την ελπίδα ότι μετά την πανδημία η ζωή θα επανέλθει και όλοι θα χρειαζόμαστε… τη μουσική, πιο πολύ από ποτέ.
Ο Joey Burns κρατώντας σφιχτά την κούπα με τον πρωινό καφέ του, μας μίλησε μέσω zoom, για την κορυφαία εμπειρία που λέγεται “Ηρώδειο”, τον δίσκο “El Mirador” και τη σημασία τού να είσαι καλός σε έναν … ξένο! Κουλ αγουροξυπνημένος, πρόθυμος να απαντήσει σε όποια ερώτηση, είναι φανερό ότι ζει και αναπνέει με το μυαλό του στη… μουσική. Στο φόντο η αγαπημένη ακουστική του κιθάρα και ο νους του ταξιδεύει στις… δίδυμες κόρες του.
Στο διάστημα της πανδημίας οι Calexico κατόρθωσαν πολλά
Ένα από αυτά τους έστειλε στον… έβδομο ουρανο. Το Ιούνιο του 2019 οι Calexico και οι Iron & Wine του Sam Beam, κυκλοφόρησαν το πρώτο τους κοινό άλμπουμ “Years To Burn” και βρέθηκαν υποψήφιοι για δύο βραβεία Grammy – μία υποψηφιότητα για το Best Americana Album για το “Years To Burn” και μία για την Best American Roots Performance για το “Father Mountain”. Στην πανδημία όμως έγιναν κι άλλα που έφεραν τα πάνω κάτω!
Σημαντικά πράγματα συνέβησαν στη ζωή σας κατά τη διάρκεια της πανδημίας; Πώς πάνε τα πράγματα για εσάς τώρα;
Κατά τη διάρκεια της πανδημίας έγινε μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου. Μετακόμισα με την οικογένειά μου από την πόλη Τούσον της Αριζόνα στο Μπόιζ του Αϊντάχο – πρόκειται για απόσταση δύο ημερών με το αυτοκίνητο. Η σύζυγός μου κατάγεται από το Αϊντάχο και ήθελε να επιστρέψει στη γενέτειρά της. Ήταν μία πάρα πολύ μεγάλη αλλαγή για εμάς (χαμογελάει). Βλέπετε, ζούσα στην Τούσον, όπου δημιουργήθηκαν και οι Calexico, για 27 χρόνια.
[Η Τούσον αποτελεί τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη στην πολιτεία της Αριζόνα. Απέχει 100 χλμ από τα σύνορα με το Μεξικό. Συχνά την αποκαλούν “The Old Pueblo” και είναι η έδρα του Πανεπιστημίου της Αριζόνα].
Οι δίδυμες κόρες μου που είναι 11 ετών τα πάνε περίφημα και ευτυχώς όλα εξελίχθηκαν καλά και προσαρμόστηκαν. Αυτή τη στιγμή βρίσκονται στην πρώτη καλοκαιρινή τους κατασκήνωση στα βουνά. Φτάνοντας εδώ κατά την πανδημία, ναι ασχολήθηκα πολύ με τη μουσική.
Σε συνεντεύξεις με μουσικούς όλοι μας αναφέρουν ότι όποιος είχε στούντιο ηχογράφησης στο σπίτι του κατά την πανδημία έγραψε πολλή μουσική, την οποία θα ακούσουμε να κυκλοφορεί τώρα που άρθηκαν οι περιορισμοί και τα lockdown… .
Ναι και εμείς γράψαμε μουσική κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Έκανα ένα Holiday Christmas άλμπουμ το οποίο κυκλοφορήσαμε το 2020 και μετά δουλέψαμε για το πρόσφατο άλμπουμ μας, το “The Mirador” που έχει ήδη κυκλοφορήσει. Το περασμένο καλοκαίρι ξαναγύρισα για λίγο στην Τούσον για να το ηχογραφήσουμε. Ήταν καταπληκτικό για μένα να επιστρέψω και να δουλέψω πάλι με τον ντράμερ John Convertino και τον κιμπορντίστα Sergio Mendoza. Ήταν τρομερή εμπειρία να μου δοθεί η ευκαιρία να το κάνω αυτό σε μία περίοδο τόσο πιεσμένη, που νιώθαμε τόσο ανασφαλείς λόγω της πανδημίας.
Οι Calexico είναι ένα από τα πιο αγαπημένα συγκροτήματα του ελληνικού κοινού. Τι είναι αυτό που ξεχωρίζετε και ποια εμπειρία ή επαφή έχετε καταγράψει στο μυαλό σας από την Ελλάδα;
Είναι πάντα το ίδιο όταν ερχόμαστε στην Ελλάδα! Υπάρχει πολύ πάθος και ανοιχτότητα, ειλικρίνεια, με το ελληνικό κοινό. Είτε είσαι στη Θεσσαλονίκη είτε στη Λάρισα, στην Αθήνα, την Κρήτη, την Πάτρα. Όλοι μάς υποδέχονται με ανοιχτή αγκαλιά. Οι άνθρωποι είναι εκεί μαζί μας. Πιστεύω ότι το ελληνικό κοινό ανταποκρίνεται στη μουσική μας και διαντιδρά κυρίως με τους μουσικούς μας. Έχουμε επτά μουσικούς πάνω στη σκηνή και είναι πολλοί! Και όλοι τους είναι φανταστικοί καλλιτέχνες σαν μονάδες, κάνουν εκπληκτικά σόλο και το ελληνικό κοινό ανταποκρίνεται με μοναδικό τρόπο.
Όταν παίζουμε το τραγούδι “Stray”, που πραγματικά ξεσηκώνει το ελληνικό κοινό, μπορώ να ανεβάσω στη σκηνή και μουσικούς από την Ελλάδα, να παίξουμε όλοι μαζί, και να δείξω πόσο συνδεδεμένοι είμαστε όλοι. Αυτό για μένα είναι μεγάλο δώρο! Δείχνει ότι νοιαζόμαστε μέσα από τη μουσική.
Την τελευταία φορά που ήμασταν στην Ελλάδα παίξαμε στο Ηρώδειο και ήταν μία εκπληκτική εμπειρία που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ήταν μία από τις σημαντικότερες στιγμές στην καριέρα μου. Να καταφέρω να παίξω μουσική σε μία τόσο εκπληκτική τοποθεσία με τέτοια ιστορία. Παίξαμε εκεί δύο βράδια και ήταν φανταστικά. Μας είχαν πει τότε, θυμάμαι, “πρέπει να είστε πολύ προσεκτικοί γιατί πρόκειται για ένα πολύ ιστορικό σημείο” και εμείς φερθήκαμε με πολύ σεβασμό. Μας είχαν παρακαλέσει να μην καλέσουμε το κοινό να κατέβει και να έρθει κοντά μας μπροστά στη σκηνή, γιατί αυτό το σημείο είναι μέρος της ιστορίας και προστατεύεται. Όταν ανέβηκα στη σκηνή και εισέπραξα τόσο έντονα όλη αυτή την μαζική εμπειρία ένιωσα ότι πηγαίνω πίσω στο χρόνο. Ήταν κάτι ανεπανάληπτο για μένα προσωπικά και το να τη μοιραστώ με το κοινό ήταν ένα όνειρο.
Τη δεύτερη βραδιά μάς είπαν ότι επειδή σεβαστήκαμε τον χώρο θα μπορούσαμε να καλέσουμε μετά κάποιους ανθρώπους κοντά μας, αλλά είπαμε όχι, δεν θέλουμε να ρισκάρουμε να δημιουργηθεί κάποιο πρόβλημα. Η τεχνική ομάδα ήταν τόσο ευγενική μαζί μας και πιστεύω ότι αυτό συμβαίνει επειδή είμαστε και εμείς καλοί “ακροατές”, ακούμε και καταλαβαίνουμε. Μου αρέσει να είμαι τέτοιος “ακροατής” και αγαπώ να βρίσκομαι στην Ελλάδα.
Μιλήστε μας για το νέο άλμπουμ των Calexico, το οποίο θα ακούσουμε ζωντανά στην Τεχνόπολη. Το “El Mirador” είναι το 10ο στην πορεία σας, σωστά;
Έχω πραγματικά χάσει το λογαριασμό (γελάει). Μέσα στην πανδημία άκουσα πολλή μουσική που ήταν μελαγχολική και εσωστρεφής και συνειδητοποίησα ότι την “επόμενη μέρα” σαν μπάντα θα κληθούμε να παίξουμε μουσική, κάπου live. Ήθελα λοιπόν να γράψω τραγούδια και να εκφράσω μία κατάσταση πιο “up beat”, πιο χαρούμενη. Να βγάλουμε μία ενέργεια σχεδόν εορταστική. Όταν φτιάχναμε το άλμπουμ “El Mirador” ουσιαστικά σκεφτόμουν τα live show που θα δώσουμε και πώς θα είναι όταν θα ανέβω ξανά πάνω στη σκηνή. Και ήθελα αυτή την ενέργεια να την διυλίσω μέσα στο άλμπουμ. Πολλές cumbias, τρομπέτες, παραδοσιακή μεξικάνικοι ήχοι, ισπανική ατμόσφαιρα και στίχοι. Θέλαμε να είναι μια μεγάλη γιορτή.
Ισχύει ότι το El Mirador είναι αφιερωμένο στις οικογένειές σας, στους φίλους και στην κοινότητα;
Ναι! Γιατί χωρίς όλους αυτούς δεν θα υπήρχαμε σήμερα εδώ και πιστεύω ότι το γεγονός ότι περάσαμε κάποιο μεγάλο διάστημα στο σπίτι μας -όχι στο δρόμο, σε περιοδείες και σε ταξίδια- με έκανε να εκτιμήσω περισσότερο τη σύζυγό μου και όλες τις οικογένειες που στηρίζουν εμάς και τα παιδιά μας, τα οποία μας λείπουν και τους λείπουμε όταν είμαστε μακριά. Είναι μία πραγματική πρόκληση και δεν θα μπορούσαμε να τα καταφέρουμε χωρίς τις οικογένειές μας και τους φίλους μας. Οταν έφυγα από το σπίτι μου την περασμένη χρονιά για να ηχογραφήσω τον δίσκο, η σύζυγός μου μου είπε “Σκέψου τους ρυθμούς και φέρε πίσω ένα τέτοιο άλμπουμ”.
Και συνειδητοποίησα ότι ο ρυθμός είναι αυτό το κομμάτι της μουσικής που μας φέρνει κοντά. Είναι και οι στίχοι φυσικά, αλλά ο ρυθμός “χτυπάει” στην καρδιά. Είναι η δόνηση.
[Όπως διαβάζουμε για το άλμπουμ: Το όνομα «El Mirador» παραπέμπει σε μια προ-κολομβιανή εγκατάσταση των Μάγια στη Γουατεμάλα, στο κέντρο της οποίας δεσπόζει ένας πανύψηλος πύργος που επιθεωρεί και προστατεύει την περιοχή. Το El Mirador δείχνει το δρόμο της εσωτερικής αναζήτησης, το δρόμο της καρδιάς, μας καλεί να στοχαστούμε τους δεσμούς μας με τη Γη και τους ανθρώπους της και φωτίζει με αισιοδοξία το μονοπάτι προς τα εμπρός].
Υπάρχουν συνεργασίες που ξεχωρίζετε και σας έχουν καθορίσει;
Όλες, αλλά η συνεργασία με τα μέλη της μπάντας είναι η πιο σημαντική για μένα, γιατί παίζουμε μαζί 20 ολόκληρα χρόνια. Ειδικά η σχέση μου με τον κιμπορντίστα Sergio Mendoza είναι μοναδική. Όταν ξεκίνησε η πανδημία κατάλαβε ότι θα έπρεπε να συναντηθούμε κάπου για να ηχογραφήσουμε τη μουσική μας, κάπου να δουλέψουμε όλοι μαζί, και …. έχτισε ένα στούντιο! Με αυτή την απίστευτη κίνηση μάς έδωσε τη δυνατότητα να συναντηθούμε όλοι μαζί σε μία εποχή που δεν μπορούσαμε να πάμε σε κανένα άλλο στούντιο.
Γενικά ξεχωρίζω τις συνεργασίες με τους ίδιους τους μουσικούς της μπάντας μας. Και πολλούς από τους μουσικούς με τους οποίους συνεργαστήκαμε τώρα στο Mirador, είναι μια ωραία κολεκτίβα μουσικών.
Ποια τραγούδια από τον δίσκο το El Mirador σημαίνουν κάτι ιδιαίτερο για εσάς;
Με συγκινεί το τραγούδι “Liberada”. Είναι ένα σημαντικό κομμάτι για μένα γιατί υπογραμμίζει την προσήλωσή μας στον “Άλλον”, στους άλλους ανθρώπους στον κόσμο. Μου αρέσουν τα τραγούδια που είναι πιο προσωπικά, αλλά αυτό το τραγούδι μιλάει για ανθρώπους που είναι σε χώρες, όπου υπάρχει μία αυστηροποίηση της ζωής. Εκεί που μπαίνει όριο στην ελευθερία τους. Όταν το έγραψα σκεφτόμουν την Αβάνα και τις διαμαρτυρίες που έγιναν στην Κούβα την περασμένη χρονιά.
[Χιλιάδες Κουβανοί διαδήλωσαν το 2021 στον παραλιακό δρόμο της Αβάνας και σε άλλες περιοχές σε μια από τις μεγαλύτερες αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στην ιστορία της χώρας. Ζητούσαν ελευθερία, δημοκρατία και εμβόλια για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Οι διαδηλωτές φώναζαν “ελευθερία”, “αρκετά” και “ενωθείτε”]
Αλλά το τραγούδι μπορεί να αφορά και οποιαδήποτε άλλη περιοχή του κόσμου, ακόμα και μέρη των ΗΠΑ. Μου αρέσει ο τρόπος που οι στίχοι δένουν με την κουβανέζικη μουσική και είναι ένα από τα αγαπημένα μου.
Μιλώντας για την Κούβα, έχετε δηλώσει ότι ο δίσκος “Buena Vista Social Club” έχει κομβική θέση στην καρδιά σας. Επηρέασε όντως τη ζωή σας όπως είχατε δηλώσει;
Ακριβώς. Επειδή είμαι μπασίστας πιστεύω ότι η άφρο-κουβανέζικη μουσική έχει τους πιο όμορφους ρυθμούς. Ο δίσκος αυτός ξεκίνησε όταν ο Αμερικανός κιθαρίστας Ry Cooder πήγε στην Κούβα για ένα πρότζεκτ με αφροκουβανέζους μουσικούς και μουσικούς από την Αφρική, που δυστυχώς δεν πήραν τις βίζες τους και δεν κατάφεραν ποτέ να φτάσουν στην Κούβα.
Θεωρώ ότι η ιστορία αυτή είναι συναρπαστική, γιατί αν και ο Cooder (που κατόπιν ενέπνευσε και το υποψήφιο για Όσκαρ ντοκιμαντέρ “Buena Vista Social Club” του Wim Wenders) ξεκίνησε να κάνει ένα πρότζεκτ τελικά κατέληξε να κάνει ένα άλλο. Κλήθηκε να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες και να δουλέψει με ό,τι είχε διαθέσιμο εκείνη τη δεδομένη στιγμή. Και να δημιουργήσει κάτι. Και η ζωή πολλές φορές είναι κάπως έτσι.
Αυτό είναι ένα ωραίο παράδειγμα για το ότι πρέπει να βρίσκεσαι ενεργά παρών στη στιγμή, να κάνεις το καλύτερο που μπορείς, και καμιά φορά στη διαδικασία αυτή συμβαίνουν μαγικά πράγματα. Αυτό το άλμπουμ, αυτό το session με αυτούς τους ηλικιωμένους παραδοσιακούς μουσικούς, έδωσε στον κόσμο πολλή μαγεία και πολλή αγάπη. Επίσης, σημαντικό είναι το γεγονός ότι παραδοσιακή μουσική που ήταν ξεχασμένη κατέληξε στον δίσκο και πήρε ξανά ζωή.
Οι άνθρωποι που τραγούδησαν άλλαξαν τελείως τη ζωή τους, όχι μόνο μέσα στο μουσικό σύνολο αλλά και παγκοσμίως. Έγιναν διάσημοι και ένιωσαν αυτή την αγάπη, αυτή τη μουσικότητα και εισέπραξαν αυτή την όμορφη σύνδεση. Είναι ένα θαύμα. Εχει ψυχή, έχει πάθος, έχει τεχνική, έχει μαεστρία και ακούς τον ήχο “στο δωμάτιο”. Μου δόθηκε η τεράστια ευκαιρία να πάω σε αυτό το στούντιο στην Αβάνα, στα περίφημα EGREM studios. Όταν μπήκα μέσα και ακούμπησα το πιάνο, αναγνώρισα τον ήχο του μέσα στο δωμάτιο, όπως ακουγόταν και στον δίσκο! Ήταν ένα καταπληκτικό συναίσθημα.
Και φυσικά λατρεύω την ιδέα ότι 80 ετών μουσικοί έζησαν την πιο “φωτεινή” τους στιγμή στο τελευταίο κεφάλαιο της ζωής τους.
Ένα τραγούδι, ένα βιβλίο και ένα μουσικό όργανο που θα σώζατε από μία μαζική καταστροφή.
Αρχικά θα έσωζα την κλασική κιθάρα μου με νάιλον χορδές, που είναι ακουστική και δεν χρειάζεται ηλεκτρικό ρεύμα. [Είναι λάτρης της κλασικής ακουστικής κιθάρας και του αρέσουν μουσικοί όπως ο Willie Nelson. Πρώτη φορά άκουσε τέτοια κιθάρα όταν ήταν 10 ετών στο “And I Love Her” τους Beatles και κόλλησε].
Και μιας και μιλάω σε Έλληνες θα έσωζα το τραγούδι “Stray” που είναι ένα πάρα πολύ αγαπητό τραγούδι στο κοινό σας… “Watch where you stray, my friend” (“Πρόσεξε που ξεστρατίζεις, φίλε μου”).
Το κομμάτι είναι εμπνευσμένο από το βιβλίο “The Crossing” του Αμερικανού συγγραφέα, Cormac McCarthy. Είναι μία περιπέτεια για το πώς να επιβιώσεις μέσα σε μια καταστροφή, να βρίσκεσαι στο μέσο του τίποτα, να περνάς σύνορα σε μία άλλη χώρα. Θα ήταν ενδιαφέρον να ξαναδιαβάσω αυτό το βιβλίο, και θα το έπαιρνα μαζί μου αν θα έπρεπε να φύγω εσπευσμένα από το σπίτι μου αυτή τη στιγμή που μιλάμε.
Είναι η περιέργεια για τα πράγματα, μία αρετή και μοχλός εξέλιξης;
Είναι κάτι που θα φέρει εξέλιξη στη μουσική και στη ζωή σου γενικά. Εγώ έχω μία υπερβολική (ίσως και “ενοχλητική”) περιέργεια για τα πράγματα. Βέβαια όταν είσαι μουσικός, μετά την περιέργεια πρέπει να υπάρχει και ένα follow up, και μία συγκέντρωση για ένα αποτέλεσμα. Τολμώ να πω μετά την περιέργεια πρέπει να υπάρχει πειθαρχία, για να δημιουργηθεί μία ισορροπία. Το να έχεις μια γενική περιέργεια για πολλά πράγματα τριγύρω σου είναι ασφαλώς πολύ σημαντικό για την εξέλιξή σου. Η ισορροπία, όμως, είναι ίσως η πιο δύσκολη από όλες τις πειθαρχίες. Η σύζυγός μου, πάντως, λέει στις κόρες μας συχνά μία πολύ απλή πρόταση: “ο πιο ταλαντούχος και έξυπνος άνθρωπος στο δωμάτιο είναι πάντα αυτός που κάνει τις ερωτήσεις”.
Θεωρείτε τον εαυτό σας “πνευματικό άνθρωπο”; Και αν ναι, πώς το εννοείτε;
Ναι είμαι. Για μένα η πνευματικότητα είναι η φυσική καλοσύνη, η περιέργεια και η επιθυμία να κάνεις το καλό για τους άλλους και τον πλανήτη πάνω στον οποίο ζούμε. Αυτό είναι το μονοπάτι της πνευματικότητας. Διατήρησε αυτή την αρχή στη ζωή σου, μια αρχή που πολλές θρησκείες αναφέρουν, αλλά τελικά παραβλέπουν. Ξεκίνα με τον εαυτό σου. Να είσαι καλός και ευγενικός με τον εαυτό σου και μετά με τους άλλους. Άρχισε από την άμεση σφαίρα επιρροής σου και μετά δείξε καλοσύνη στους ξένους. Στους ξένους περισσότερο… και μετά έλα να μου πεις. Απλά κάντο!
Ποιες δεξιότητες πιστεύετε ότι πρέπει να καλλιεργήσουν οι ταλαντούχοι νέοι άνθρωποι που τώρα ξεκινούν να κυνηγήσουν το όνειρό τους στη μουσική;
Πιστεύω ότι το πιο βασικό πράγμα είναι να βρεις τη φωνή σου. Έπειτα πρέπει να εξασκείσαι και να μάθεις από τους πιο έμπειρους. Να ακούς τους κλασικούς. Ποιος είναι ο αγαπημένος σου καλλιτέχνης ή ποιος είναι ο πιο σημαντικός καλλιτέχνης στον χώρο που κινείσαι; Κάνε την έρευνά σου και μάθε την ιστορία τους. Μάθε τον τρόπο που κινήθηκαν στη δουλειά τους. Πάρε αυτή την ίδια τη δημιουργικότητά που σε εμπνέει και διοχέτευσέ την μέσα στη δική σου τη δουλειά είτε φτιάχνεις μουσική είτε κάνεις promotion της μουσικής σου. Βάλε αυτή τη δημιουργικότητά στην μπάντα σου.
Και αφού τα κάνεις αυτά, βρες πώς το ταλέντο σου θα υπηρετήσει τον κόσμο. Δώρισε το ταλέντο και τον χρόνο σου στην κοινότητά σου, για να βοηθήσεις τους άλλους. Θα δεις ότι όσο περισσότερο δίνεις με αυτό τον τρόπο και όσο λιγότερο ασχολείσαι με “όλα αυτά που αφορούν εμένα που είμαι ένας star” τόσο περισσότερα θα σου επιστρέφονται. Και θα είσαι μέρος μιας πιο συνδεδεμένης κοινότητας.
Τι ακολουθεί; Υπάρχει ένα όνειρο ή κάποιος στόχος που θέλετε να πετύχετε και δεν έχει ακόμα υλοποιηθεί;
Πολλά. Αλλά αυτό που βασικά θα ήθελα να κάνω είναι οι Calexico και η μουσική μας να αγγίξει περισσότερο κόσμο στην Αμερική και κυρίως στη Βόρεια Αμερική. Γιατί κατά τη γνώμη μου πολλοί άνθρωποι στη Βόρεια Αμερική είναι εκτεθειμένοι σε ρητορικές φόβου, μίσους, ρατσισμού, σεξισμού και αδιαφορίας για το περιβάλλον. Νιώθω ότι η κοινή λογική έχει εξαφανιστεί ή χάνεται σιγά σιγά. Θα ήθελα να βρω έναν τρόπο να εμπνεύσουμε περισσότερους ανθρώπους εδώ στην Αμερική. Θα ήθελα πολύ να δω τη διαφορετικότητα να γίνεται δημοφιλής.
Και νομίζω ότι με τη μουσική μας φέρνουμε στο προσκήνιο την πολυπολιτισμικότητα και τη συμπερίληψη. Θα ήθελα πολύ να ταξιδέψω περισσότερο στην Νότια Αμερική, στο Μεξικό, γιατί λατρεύω την κουλτούρα εκεί και τις μουσικές τους. Το όνειρο είναι να συνεχίσω να κάνω συνεργασίες, ώστε να έχω τη δυνατότητα να κάνω αυτά τα ταξίδια.
Λέτε ότι νιώθετε πως χάνεται η λογική. Τι μπορεί να φέρει μια κοινωνική αλλαγή προς το καλύτερο;
Νομίζω ότι όλα ξεκινούν με την ευχή όλοι να εκτιμούν και να τιμούν τις γυναίκες γύρω τους, συμπεριλαμβανομένης της μητέρας Γης. Ας ξεκινήσουμε εμείς οι άνδρες με το να δούμε καθαρά το δικό μας φόβο, την ανησυχία μας, το άγχος μας. Τα πράγματα θα πάνε καλύτερα αν οι άντρες αυτού του κόσμου βρουν έναν τρόπο να βάλουν τους φόβους τους και τις ανησυχίες τους στην άκρη, να σταματήσουν να σκέφτονται διαρκώς τον εαυτό τους και να αρχίσουν να σκέφτονται λίγο τις γυναίκες. Τις γυναίκες διαφορετικού χρώματος, διαφορετικής γλώσσας ή εθνικότητας, την κοινότητα LGBTQ, τις γυναίκες που προσπαθούν να επιβιώσουν εκεί έξω και να προστατέψουν τα παιδιά τους.
Η αλλαγή πρέπει να ξεκινήσει από τους ανθρώπους, από την εκπαίδευση. Δεν μπορούμε να κατηγορούμε τον αρχηγό μιας χώρας, χωρίς πρώτα να απευθυνθούμε στον κόσμο. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι έχουν τη δύναμη (“people have the power”) να φέρουν μία θετική αλλαγή. Αλλά όλο αυτό πρέπει να ξεκινήσει μέσα στις “μονάδες”, στην καρδιά και στο μυαλό του κάθε ένα από εμάς. Χρειάζεται πολύς κόπος, είναι πολλή δουλειά και όλοι εργαζόμαστε προς αυτή την κατεύθυνση. Θετικά πράγματα μπορούν να έρθουν, το πιστεύω!
