Ο ΚΙΡΑΝ ΚΑΛΚΙΝ ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΚΡΥΦΟ ΟΠΛΟ ΤΟΥ “SUCCESSION”
Μία κουβέντα με τον πρωταγωνιστή του “Succession” για την εμπειρία του στη σειρά, τον αυτοσχεδιασμό και τη δημιουργία του Ρόμαν Ρόι.
Ο Κίραν Κάλκιν δε μοιράζεται τη νευρική σωματικότητα του χαρακτήρα του. Ο Ρόμαν που υποδύεται στο “Succession”, την καλύτερη σειρά αυτή τη στιγμή στην τηλεόραση, αποκλειστικά στη Nova για την Ελλάδα, δεν κάθεται ποτέ όταν μπαίνει σε ένα δωμάτιο. Κρεμιέται από κάγκελα. Κοιτάει έξω από το παράθυρο. Σκαρφαλώνει στο μπράτσο κάποιας πολυθρόνας. Τι του συμβαίνει;
“Προσπαθώ να μην το αναλύω”, αναφέρει ο Κάλκιν στην κουβέντα μας. “Θα μπορούσα ίσως να δώσω κάποια έξυπνη απάντηση εδώ για να φανώ έξυπνος, αλλά προσπαθώ να μην το εκφράζω με λόγια γιατί είναι ακόμα σε εξέλιξη. Δεν ξέρω τι διάολο είναι αυτό το πράγμα. Αλλά ίσως όταν τελειώσει το “Succession” να μπορώ να αρχίσω να το καταλαβαίνω και να μιλάω για τους λόγους που έχει αυτή την ενέργεια”.
“Δεν είναι συνήθως γραμμένο ή δεν υπάρχει υπερβολική κατεύθυνση”, συνέχισε. “Υπάρχει μεγάλη ελευθερία όταν πρόκειται για το blocking των σκηνών. Δεν προετοιμάζομαι στ’ αλήθεια για το πού θα καθίσω ή που θα σταθώ, γιατί δεν ξέρω πώς θα είναι το κάθε δωμάτιο ή τι θα κάνουν οι άλλοι ηθοποιοί σε αυτό. Και είναι αστείο – έχουμε πολύ περιορισμένο χρόνο για να κάνουμε πρόβες, γιατί υπάρχουν τόσα πολλά που πρέπει να στριμώξουμε σε μία μέρα. Μπαίνουμε μέσα, το κάνουμε απλώς μια πρόβα, αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα το συζητάμε και μετά είναι ok, ανοίγουν οι κάμερες και γυρίζουμε”.
Ο Ρόμαν είναι ο Βενιαμίν των Ρόι, της οικογένειας μίας εκ των μεγαλύτερων αυτοκρατοριών media στον πλανήτη, που ανταγωνίζεται τα υπόλοιπα αδέρφια του για το βασιλικότερο κομμάτι της πίτας. Ο πάτερ φαμίλια που υποδύεται ο Μπράιαν Κοξ, ο δεσποτικός Λόγκαν, κάποια στιγμή θα αποσυρθεί λόγω υγείας, άρα η ανάγκη για το κατάλληλο πρόσωπο που θα πάρει τη σκυτάλη γίνεται ολοένα και πιο πιεστική.
Ο μεγαλύτερος γιος του Λόγκαν, ο Κόνορ (Άλαν Ρακ), είναι ο loser που κανείς δεν παίρνει ποτέ στα σοβαρά. Ο Κένταλ (Τζέρεμι Στρονγκ) αποζητά απεγνωσμένα την επιβεβαίωση για τις ικανότητές του, και κυρίως την αγάπη του πατέρα του, χωρίς να έχει τίποτα από τα δύο. Η Σιβ, η μοναδική κόρη της οικογένειας και άλλοτε η πιο επαναστατική, στέφθηκε κάποια στιγμή διάδοχος, όμως καμία της ενέργεια, όσο ουσιαστική ή και σωτήρια μπορεί να ήταν ενίοτε για τη θέση των Ρόι στην εταιρεία τους, δεν έχει ικανοποιήσει τον πατέρα τους. Ο Ρόμαν, άτακτος και ελαφρύς, αλλά αδίστακτος και πιο κοντά ιδεολογικά στον Λόγκαν απ’ ότι τα αδέρφια του, το παίζει υπεράνω από όλα αυτά αλλά θέλει κι αυτός το αρχηγιλίκι. Απλά δε θέλει να κοπιάσει πιο πολύ απ’ όσο είναι απολύτως απαραίτητο γι’ αυτά.
Στην τρίτη σεζόν του “Succession”, μετά το σπάσιμο του Κένταλ από το κοπάδι στο εκρηκτικό φινάλε της 2ης σεζόν και τις αλλεπάλληλες αποτυχίες της Σιβ, ο Ρόμαν βρίσκει τον περισσότερο χώρο που είχε ποτέ για να μπει στα καλά κιτάπια του μπαμπά.
“Υπάρχει μία όχι και τόσο υγιής αίσθηση ανταγωνισμού με τα αδέρφια του και ο Ρόμαν είναι καλός ανταγωνιστής”, περιγράφει. “Νομίζω θέλει να κερδίσει. Όχι απλώς να κερδίσει, αλλά να συνθλίψει τα αδέρφια του. Στο τέλος της περασμένης σεζόν, όταν είδε τι θα συνέβαινε υποτίθεται στον Κένταλ αφότου θα αναλάμβανε την ευθύνη, πίστευε πως θα ήταν καλή ευκαιρία γι’ αυτόν, για να πάρει προαγωγή. Στον ίδιο βαθμό όμως, ενώ ο Ρόμαν θέλει να συνθλίψει τον Κένταλ, δεν ήθελε να το δει να συμβαίνει στην έκταση που συνέβη. Οπότε δε μπορούσε να απολαύσει τη στιγμή”.
Με τον Κένταλ έξω από την εικόνα αλλά και έξω από τη φυλακή, ο Ρόμαν δε χρειάζεται να ανησυχεί άλλο για κρίσεις συνειδήσεως. Τα συναισθήματα τού είναι πια γνώριμα.
“Βρίσκεται σε καλή θέση σχετικά με το μέλλον του στην εταιρεία και αυτός ήταν ο στόχος του. Αλλά όταν ο Κένταλ έκανε αυτό που έκανε – και ήταν πολύ σοκαριστικό – νομίζω ο Ρόμαν θα έπαιρνε σίγουρα την αντίθετη θέση. Ότι επρόκειτο για κάτι επιβλαβές. Αλλά ταυτόχρονα ήταν και κάτι συναρπαστικό κατά κάποιον τρόπο, γιατί ο εχθρός είχε επιστρέψει και έτσι θα μπορούσε να συνεχίσει τον πόλεμο.
Βρίσκεται σε μάχη. Υπάρχει η συνθήκη ότι πρέπει να διαλέξουν πλευρά και η πλευρά που παίρνει εκείνος είναι εξαρχής ξεκάθαρη. Είναι μία αναμέτρηση και ο Ρόμαν είναι καλός σε αυτές, είναι η ζώνη άνεσής του. Ενώ το να έχει συναισθήματα στεναχώριας για τον Κένταλ όπως αυτά που είχε, δεν είναι. Οπότε τώρα σκέφτεται “ωραία, ο Κένταλ είναι ο κακός εδώ, μπορώ να δώσω τη μάχη μου, είναι οικείο συναίσθημα, είμαστε πίσω!”.
Ο Κάλκιν μοιάζει να γεννήθηκε για τον Ρόμαν. Κλέβει την παράσταση κάθε φορά που κάνει είσοδο.
Μετά από δύο χρόνια αποχής από την υποκριτική, το σενάριο του “Succession” βρέθηκε στα χέρια του Κάλκιν το 2016. Ήταν 35 τότε αλλά ο ρόλος που είχε φτάσει σ’ αυτόν ήταν του 26χρονου Γκρεγκ. Του αφελούς, άσχετου αρχικά με την εταιρεία ανιψιού του Λόγκαν που βυθίζεται όλο και βαθύτερα στη διαφθορά των Ρόι. Ο Κάλκιν ένιωσε αμέσως πως δεν ήταν κατάλληλος για τον συγκεκριμένο χαρακτήρα αλλά του άρεσε τόσο πολύ το σενάριο που συνέχισε να το διαβάζει. Λίγο αργότερα θα έπεφτε πάνω στην εισαγωγή του Ρόμαν.
Η πρώτη του ατάκα ήταν “hey, hey, motherfuckers” και ο Κάλκιν ερωτεύτηκε. Η παραγωγή δεν είχε αρχίσει να ψάχνει ακόμα τον ηθοποιό που θα τον ενσάρκωνε, αλλά ο Κίραν αποφάσισε να το πάρει πάνω του κι ό,τι γίνει. Διάλεξε τρεις σειρές από το σενάριο, βιντεοσκόπησε τον εαυτό του και έστειλε το υλικό. Όταν το είδε ο Τζέσι Άμστρονγκ, ο δημιουργός της σειράς, τον έκλεισε αμέσως.
Και πραγματικά ο Κάλκιν μοιάζει να γεννήθηκε για τον Ρόμαν. Κλέβει την παράσταση κάθε φορά που κάνει είσοδο. Αποδυναμώνει τους εχθρούς του μία καταστροφικά πνευματώδη ατάκα τη φορά, έχει τον αέρα ανθρώπου που δε χρειάστηκε να πληρώσει το παραμικρό στη ζωή του, και ταυτόχρονα βρίσκεται διαρκώς σε επιφυλακή. Το “Succession” μετράει δεκάδες βραβεία πια, αλλά οι δικές του υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα και Emmy μπορεί να είναι οι πιο δίκαιες.
“Τρεις σεζόν μετά, έχω πια πολύ καλή αίσθηση της φωνής του Ρόμαν”, λέει. “Αλλά είναι υπέροχο όταν παίρνω ένα σενάριο και λέω, “θεέ μου, το καταλαβαίνουν, ο τρόπος που μιλάει είναι τέλειος!”. Νιώθω σχεδόν σα να ξυπνάει η ανταγωνιστική μου φύση μερικές φορές. Θα λάβω ας πούμε μία σελίδα με διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους θα μπορούσε να λειτουργήσει κάποιο αστείο, όπου μπορείς να διακρίνεις ότι οι σεναριογράφοι αναμετρώνται ρίχνοντας τις πιο αστείες ατάκες τους. Το διαπιστώνω και θέλω να μπω κι εγώ στο παιχνίδι! Θέλω να δείξω τι μπορώ να κάνω. Είναι τρομερά διασκεδαστικό”.
Η Σάρα Σνουκ, η ηθοποιός που υποδύεται τη Σιβ και η πιο δημοφιλής στο σετ του “Succession” καθ’ ομολογία σύσσωμου του καστ, τον έχει ανακηρύξει ως τον αγαπημένο της παρτενέρ στις οικογενειακές σκηνές, γιατί “το μυαλό του δουλεύει τόσο γρήγορα”, “ο εγκέφαλός του συνδέεται χωρίς φίλτρο με το στόμα του”, και “κάποιες ατάκες που προκύπτουν είναι αποκρουστικές, δε θα τις έλεγες ποτέ δημοσίως”.
Της έχει κι αυτός αδυναμία, όπως και στην Τζέι Σμιθ-Κάμερον που υποδύεται την Τζέρι. Του αναφέρω τον χαρακτηρισμό της από τον Hollywood Reporter ως ένα “παράξενο υβρίδιο μητρικής φιγούρας και ψυχοσεξουαλικού αντιπάλου” για τον χαρακτήρα του, και βρίσκει την εκτίμηση σωστή.
“Λατρεύω να δουλεύω με την Τζέι. Είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα που έχω ποτέ συνεργαστεί. Ήμασταν φίλοι για χρόνια πριν ξεκινήσουμε μαζί στο “Succession”. Το να έχεις αυτόν τον δεσμό και τον σεβασμό με κάποιον είναι πραγματικά χρήσιμο. Είναι απίστευτα ταλαντούχα. Την έχω δει πολύ και στο θέατρο και είναι πάντα φανταστική. Επομένως το να γνωρίζω ότι έχω μία παρτενέρ που μπορώ να εμπιστευτώ, που είναι φίλη, κάποια τόσο ταλαντούχα και με τη διάθεση να κάνουμε παιχνίδι, είναι ασύγκριτο”.
Η αλλόκοτη δυναμική του Ρόμαν με την Τζέρι δεν ήταν αρχικά στο σενάριο, αν και ο Κάλκιν φλέρταρε επίτηδες τον χαρακτήρα της με την ελπίδα πως όλο και κάτι θα έβρισκε τον δρόμο για τα τελικά επεισόδια. Προς το τέλος της πρώτης σεζόν η κάμερα έμεινε ανοιχτή αφότου οι δυο τους είχαν ξεμείνει από διάλογο και, καθώς απομακρύνονταν μετά από ένα αυτοσχέδιο αστείο του Κάλκιν, έτυχε να τσεκάρουν ταυτόχρονα ο ένας τα οπίσθια του άλλου. Ο σκηνοθέτης το πρόσεξε στο μοντάζ και του φάνηκε αστείο, οπότε ο Άρμστρονγκ και οι υπόλοιποι σεναριογράφοι άρχισαν να εξερευνούν τη σχέση των χαρακτήρων.
“Είμαι πάντα ανοιχτός σε συνεργάτες που είναι κι αυτοί ανοιχτοί για παιχνίδι. Σε αυτή τη σειρά ειδικά υπάρχει χώρος για να πετάξεις διάφορα πάνω στον συνεργάτη σου, αλλά είναι ωραίο και να γνωρίζεις από πριν πως είναι ασφαλής η ζώνη ανάμεσά σας. Με την Τζέι αγαπιόμαστε και κάνουμε ο ένας τον άλλον να γελάει. Είναι όμορφο που υπάρχει αυτή η προϊστορία”.
Αναφέρεται στη συνεργασία τους το 2014 στο θεατρικό έργο “This Is Our Youth” του συζύγου της Σμιθ-Κάμερον, Κένεθ Λόνεργκαν, οσκαρικού πλέον σεναριογράφου για το “Manchester By the Sea”. Ο Κάλκιν γνώριζε ήδη τον Λόνεργκαν από το 2000, όταν είχε πρωταγωνιστήσει στην ταινία του “You Can Count One Me” με τους αδελφούς του Μακόλεϊ και Ρόρι. Δύο χρόνια αργότερα είχε παίξει στη μαύρη κωμωδία του Μπερ Στιρζ, “Igby Goes Down”, σε ρόλο σαρκαστικού, χολωμένου τύπου που εγκαταλείπει το σχολείο και αγωνίζεται να βρει τον εαυτό του.
Μαζί με το “Succession” και το “This Is Our Youth”, η ταινία κλείνει την trifecta των αγαπημένων του πρότζεκτ και είναι το cult classic που τον ανέδειξε σε άλλους ηθοποιούς και σκηνοθέτες. Παρακολουθώντας και παίζοντας δίπλα σε βετεράνους όπως η Σούζαν Σαράντον, ο Τζεφ Γκόλντμπλαμ και ο Μπιλ Πούλμαν, ο Κίραν είχε νιώσει πως αναπλήρωνε το κενό των σπουδών υποκριτικής που δεν είχε κάνει ποτέ του.
Τότε είχε κερδίσει κιόλας την πρώτη του υποψηφιότητα του για Χρυσή Σφαίρα σε ηλικία 19 ετών, αν και δε θέλησε να εξαργυρώσει την επιτυχία του. Υποψιασμένος από τα ζόρια που είχε περάσει ο αδερφός του, Μακόλεϊ, πιθανώς ο πιο αγαπητός child star κάθε γενιάς, ένιωθε ανέτοιμος να αντιμετωπίσει ακόμα και τη μικρότερη δόση δημοσιότητας. Ήταν και ο ίδιος βέβαια στη βιομηχανία από μωρό παιδί, και αγαπούσε να πηγαίνει στις οντισιόν που κανόνιζε ο πατέρας τους, Κιτ – ένα πολύ αντιπροσωπευτικό, πασίγνωστο παράδειγμα αποφυγής για όσα δεν πρέπει να κάνουν οι άνθρωποι όταν γίνονται γονείς. Όμως γύρω στα 9 του χρόνια προέκυψε η φρενίτιδα για τον Μακόλεϊ και ξαφνικά τα φώτα δεν του φαίνονταν πια τόσο ελκυστικά.
Όσο για τον πατέρα τους, ενώ ο Κίραν υποστηρίζει πως δεν υπέστη τη σωματική κακοποίηση που έχει αναφέρει ο Μακόλεϊ σε συνεντεύξεις του, φαίνεται από την απάντησή του στις ερωτήσεις για τον Λόγκαν ότι υπάρχουν κάποιοι παραλληλισμοί. Πώς είναι να γίνεσαι αποδέκτης στο ηφαιστειακό μένος του Μπράιαν [Κοξ] ως Λόγκαν;
“Είναι εκπληκτικός. Θεέ μου! Μπορεί να γίνει τρομερά απειλητική παρουσία. Όταν συμβαίνουν αυτά τα ξεσπάσματα του Λόγκαν δε χρειάζεται να κάνω καμία προσπάθεια για τις αντιδράσεις μου ή να αναρωτηθώ τι μπορεί να σκέφτεται ο Ρόμαν. Είναι απλώς ο μπαμπάς που φωνάζει”.
Την τελευταία φορά που είδε τον πατέρα του ήταν σε μία από τις παραστάσεις του “This Is Our World” το ‘14. Πριν από τότε είχε να τον δει 17 χρόνια. Υποστηρίζει πως δεν του λείπει καθόλου.
Όταν ο Κάλκιν αποδέχθηκε στις αρχές των ‘10s την πρόταση του Έντγκαρ Ράιτ να παίξει στο “Scott Pilgrim vs the World”, η κύρια αγωνία του ήταν πως επρόκειτο για ταινία με σοβαρές πιθανότητες να τη δουν άνθρωποι. Η άλλη αγωνία του ήταν πως δε θα μπορούσε να ανταπεξέλθει στα γυρίσματα γιατί είχε μόλις πεθάνει σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα η αδερφή του, Κόντι.
Για μένα ο αυτοσχεδιασμός είναι ο πιο χρήσιμος, γιατί έτσι μπορώ να νιώσω και να αποδώσω τι κάνουν οι χαρακτήρες ενδιάμεσα στις σκηνές, και το πώς αλληλεπιδρούν.
Σήμερα υποστηρίζει πως ο ρυθμός του Ρόμαν στο “Succession”, ο τρόπος που χειρίζεται το μαύρο χιούμορ του χαρακτήρα, το γεγονός ότι δε μπορείς να κερδίσεις κάποιον καβγά εναντίον του γιατί πολύ απλά θα αρχίσει να σε κοροϊδεύει οπότε game over, όλα προέρχονται από εκείνη. Υπάρχει μία στιγμή στην πρεμιέρα της τρίτης σεζόν του “Succession” όπου ο Ρόμαν, κατά τη διάρκεια ενός έντονου καυγά με τη Σιβ, κάνει μια γκριμάτσα με τα δόντια του λέγοντας ένα εντελώς ώριμο, διόλου παιδιάστικο “dur-dur-dur-dur-durrr!”. Ήταν μία στιγμή αυτοσχεδιασμού, εμπνευσμένη και αυτή από την Κόντι.
“Είναι τέλειο γιατί είναι ελεύθερο. Ξέρω πόσο σπουδαία είναι όσα μας γράφουν. Και λειτουργούν! Τα κάνουμε και αυτή είναι η σειρά. Ταυτόχρονα όμως το γεγονός ότι μας επιτρέπεται να κάνουμε παιχνίδι και να εξερευνήσουμε είναι φανταστικό. Για μένα ο αυτοσχεδιασμός είναι ο πιο χρήσιμος, γιατί έτσι μπορώ να νιώσω και να αποδώσω τι κάνουν οι χαρακτήρες ενδιάμεσα στις σκηνές, και το πώς αλληλεπιδρούν.
Πολλά από αυτά που αυτοσχεδιάζουμε είναι ξεκάθαρο πως δε θα καταλήξουν στη σειρά, αλλά το να μένεις μέσα στον χαρακτήρα και να τον υποδύεσαι όσο ακόμα ρολάρει η κάμερα γεμίζει τα κενά μου. Και κάποιες φορές θα ρωτήσω κάποιον από τους σκηνοθέτες μας, “το βρήκαμε; ωραία, το βρήκαμε, είναι στη σειρά, άρα τώρα μπορώ να κάνω παιχνίδι”. Τώρα έχω την ελευθερία να αποτύχω”.
