Ο ΜΙΚΙ ΡΟΥΡΚ ΔΕΝ ΤΡΕΦΕΙ ΠΟΛΥ ΣΕΒΑΣΜΟ ΓΙΑ ΤΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΤΟΥ ΗΘΟΠΟΙΟΥ

«Τον Μίκι Ρουρκ δεν τον ενδιαφέρουν πολλά πράγματα αλλά εάν θες να τραβήξεις την προσοχή του, μίλα του για βάσανα και άγιους ανθρώπους». Όταν έμαθα ότι θα καταφέρω να έχω μια συνέντευξη μαζί του, ήρθε κατευθείαν στον νου αυτό το tip που μου είχε εκμυστηρευτεί η Γιελένα Πόποβιτς, σκηνοθέτης και δημιουργός της ταινίας “Άνθρωπος του Θεού”, στην οποία ο Ρουρκ παίζει έναν μικρό αλλά κομβικό ρόλο. Γρήγορα βέβαια η συνθήκη δυσκόλεψε: Θα τον είχα στη διάθεσή μου για τρεις μόνο ερωτήσεις. Ακατόρθωτο σχεδόν να συμπυκνώσεις σε τρεις ατάκες όσα θα ήθελες να ρωτήσεις έναν θρύλο του Χόλιγουντ.

Προσπάθησα να σκεφτώ ποιες ερωτήσεις θα μπορούσαν να »ξεδιπλώσουν» τον σκληροτράχηλο ηθοποιό και γνωστό Παλαιστή (κυριολεκτική η χρήση της λέξης τόσο για την αριστουργηματική ερμηνεία του στην ομότιτλη ταινία του Αρονόφκσι όσο και για το ότι ο Ρουρκ ασχολήθηκε ως έφηβος με την πυγμαχία ενώ στα 90’s εγκατέλειψε προσωρινά την υποκριτική για να γίνει επαγγελματίας μποξέρ. Τότε ήταν που άρχισε να «χάνει» και το όμορφο πρόσωπό του).

Σίγουρα έπρεπε να σταθώ στην αφορμή της συνάντησής μας: Ο Ρουρκ βρέθηκε τον περασμένο Σεπτέμβριο στην Ελλάδα για να ενσαρκώσει στην ταινία για τη ζωή του Αγίου Νεκταρίου το τελευταίο θαύμα του. Υποδύεται έναν παράλυτο άνδρα, ο οποίος θεραπεύεται και η Πόποβιτς χρειαζόταν έναν βετεράνο ηθοποιό που θα μπορούσε μέσα σε λίγα λεπτά να μεταδώσει στο κοινό την έντονη εναλλαγή συναισθημάτων που απαιτούσε ο ρόλος: Πώς είναι να είσαι εγκλωβισμένος για χρόνια σε ένα κρεββάτι και ξαφνικά να μπορείς να ξαναπερπατήσεις…

Ο Ρουρκ δεν είναι ξένος στις προκλήσεις. Είπε το “ναι” τόσο από τον σεβασμό που τρέφει για τη σερβικής καταγωγής σκηνοθέτη όσο και γιατί η πίστη έχει αποτελέσει για τον ίδιο μια διέξοδο να βρει γαλήνη στην τρικυμισμένη ψυχή του. Μην ξεχνάμε ότι έχει σκαρφαλώσει στην κορυφή σε διάφορες φάσεις της καριέρας του και ουκ ολίγες φορές γκρεμίστηκε από αυτή, έχοντας να αντιμετωπίσει τους δαίμονές του, προσωπικές τραγωδίες και εθισμούς. Ένα από τα μεγαλύτερα βάρη που κουβαλάει ήταν η κακοποίηση που υπέστη ο ίδιος και ο αδερφός του από τον πατριό τους. Του χρειάστηκε μια ολόκληρη ζωή για να συγχωρήσει τον εαυτό του, που δεν αντιστάθηκε στον άντρα τον οποίο αναγκαζόταν να αποκαλεί «πατέρα». Η ενασχόληση με την πυγμαχία άλλωστε από τα 12 του ήταν για να μάθει να υπερασπίζεται τον εαυτό του και να μπορεί να αντιστέκεται. Η στροφή στην υποκριτική ήρθε από τύχη και μέσα από την Τέχνη ο Ρουρκ κατάφερε να βρει μια λιγότερη σκληρή διέξοδο από την καθημερινότητά του. «Μου άρεσε γιατί μπορούσες να ξεφύγεις από αυτό που ήσουν και να είσαι κάποιος άλλος» έχει δηλώσει.

Η επόμενη ερώτηση λοιπόν θα ήταν ποιες στιγμές της καριέρας του ξεχωρίζει. Προσωπικά πιστεύω ότι ποτέ δεν θα ξεχαστούν οι ερμηνείες του στις «9 ½ Εβδομάδες» (σ.σ.: ρόλος που τον κατέστησε sex symbol – ακόμα θυμάμαι ένα ξεκαρδιστικό κόμικ του Αρκά, όπου η γιαγιά του Καστράτου και της Λουκρητίας ζήτησε για πρωτοχρονιάτικο δώρο ένα μαξιλάρι γεμάτο με τρίχες από το στήθος του Ρουρκ), στο «Barfly» και στον «Δαιμονισμένο Άγγελο». Το υποκριτικό μεγαλείο του βέβαια ξεδιπλώθηκε αργότερα, μετά το τρίτο του comeback, μέσα από ταινίες όπως ο «Παλαιστής» και φυσικά η «Υπόσχεση». Η τελευταία (μαζί με τα «Sin City») είναι και η αγαπημένη μου καθότι ο Ρουρκ σε μία σπαρακτική σκηνή διάρκειας μόλις τρεισήμισι λεπτών καταφέρνει να υποσκιάσει τον τιτάνα Τζακ Νίκολσον.

Τέλος επέλεξα να τον ρωτήσω τι τον “γεμίζει” σαν ηθοποιό, τι θα ήθελε να παίξει και δεν του δόθηκε ποτέ η ευκαιρία, ελπίζοντας ότι θα ανάψει μια «σπίθα» στα μάτια του, θυμούμενος τους στόχους και τα όνειρά του. Οι απαντήσεις του δείχνουν ότι ο 68χρονος σήμερα Ρουρκ έχει φτάσει σε ένα νέο επίπεδο αυτογνωσίας: Ξέρει τι θέλει και δεν διστάζει να “φτύσει” το συστημικό Χόλιγουντ και να κυνηγήσει παραγωγές ανθρώπων με όραμα – ασχέτως ηλικίας ή βιογραφικού – που έχουν κάτι να του προσφέρουν. Και εάν τις βρει, η σχέση θα είναι αμφίδρομη. Διότι όσο δύσκολος συνεργάτης και εάν έχει ακουστεί ότι μπορεί να είναι, αποκλείεται να έχει δει κάποιος ταινία του και να μη του προσέφερε λίγη από την κινηματογραφική μαγεία του.

Τι σας προσέλκυσε στο σενάριο του “Ανθρώπου του Θεού”. Ποια η σχέση σας με τον Θεό και πώς βλέπετε την ανάγκη των ανθρώπων να πιστεύουν σε θαύματα;
Είπα το “ναι” στην ταινία αυτή κυρίως επειδή ήθελα να συνεργαστώ με τη Γιελένα Πόποβιτς, την οποία σέβομαι πολύ. Μου μίλησε για τον ρόλο και από την αρχή συνδεθήκαμε. Είναι ένα έργο με πνευματικότητα. Η Γιελένα κάνει ταινίες γιατί πιστεύει σε αυτές, δεν το κάνει για να βγάλει χρήματα.

Παίζω έναν πολύ μικρό ρόλο στην ταινία, αλλά είναι ένας πολύ σημαντικός ρόλος. Υποδύομαι έναν παράλυτο που είναι και το τελευταίο θαύμα του Aγίου Νεκταρίου. Και είναι ένα μεγάλο θαύμα γιατί ο παράλυτος (πριν το θαύμα) ακούγεται να λέει σε έναν άνθρωπο δίπλα του «γιατί μου το έκανε ο Θεός αυτό; Γιατί δεν με αφήνει να πεθάνω;» Έβαλα τον εαυτό μου στη θέση του, να μην μπορώ να κάνω τίποτα άλλο παρά να κοιτάζω τους τοίχους. Αν ήμουν σε αυτή τη θέση, θα ήθελα κι εγώ να πεθάνω.

Στη ζωή υπάρχουν μικρά και μεγάλα θαύματα. Έχω βιώσει και τα δύο, οπότε πιστεύω στα θαύματα αλλά πιστεύω μόνο σε εκείνα που προκύπτουν μέσω του Θεού. Δεν πιστεύω στην τύχη. Δεν πιστεύω στα χρήματα και την εξουσία. Πιστεύω στις αποφάσεις που παίρνει κανείς στη ζωή.

Δεν πιστεύω στην τύχη. Δεν πιστεύω στα χρήματα και την εξουσία. Πιστεύω στις αποφάσεις που παίρνει κανείς στη ζωή.

Το πιο σημαντικό πράγμα είναι να είσαι ειλικρινής, να είσαι πιστός, να το έχεις στην καρδιά σου να δίνεις έστω και λίγη αγάπη και φροντίδα σε ανθρώπους που είναι λιγότερο τυχεροί από εσένα. Είναι αλήθεια αυτό που λένε: Ό,τι ανεβαίνει κατεβαίνει και όταν κατεβαίνει, κατεβαίνει σκληρά. Ο αδερφός μου όταν ήταν 17 ετών αρρώστησε πολύ – το γεγονός ότι πέθανε 20 χρόνια αργότερα ήταν ένα θαύμα.

Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη στις μέρες μας να πιστεύουν στα θαύματα, αλλά αυτά δεν γίνονται εύκολα. Πονούσα πολύ και προσευχόμουν νύχτα μέρα. Και ο πνευματικός μου μού είπε «Μίκι, ο Θεός ακούει το χτύπημα του τηλεφώνου. Σε ακούει που τον καλείς αλλά δεν το σηκώνει πάντα όταν θες”.

Σε όλη σας την καριέρα, ποια σκηνή απολαύσατε περισσότερο και γιατί;
Δεν έχω γυρίσει ακόμα την αγαπημένη μου ταινία. Ως ηθοποιός προσανατολίζομαι να επιλέγω δουλειές βάσει του σκηνοθέτη. Μπορεί να υπάρχει ένα πραγματικά υπέροχο σενάριο αλλά εάν ο σκηνοθέτης είναι μέτριος, δεν πρόκειται να αποδοθεί σωστά η πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Εάν όμως έχεις έναν πολύ έξυπνο και καινοτόμο σκηνοθέτη, τότε οι ικανότητες του θα ξεπεράσουν το σενάριο, μπορεί να το παρουσιάσει ακόμα καλύτερα στην οθόνη από ότι ήταν στη σελίδα. Είναι πολύ λίγοι οι σκηνοθέτες που μπορούν να το κάνουν αυτό. Θέλω να συνεργάζομαι με σκηνοθέτες-καλλιτέχνες που είναι ανοιχτόμυαλοι και έχουν αυτοπεποίθηση. Η ακεραιότητα και η αντίληψη είναι πολύ σημαντικά στοιχεία σε έναν σκηνοθέτη.»

Έχετε υποδυθεί πολλούς εμβληματικούς ρόλους. Ο «Παλαιστής», ένα πολύ έντονο βιωματικό φιλμ ήταν από τους ρόλους που σας έκανε να νιώσετε γεμάτος ως ηθοποιός; Yπάρχει κάποιος άλλος ρόλος (πχ μια ιστορική μορφή) που θα κυνηγούσατε και αν ναι ποιον και γιατί.
Δεν τρέφω πολύ σεβασμό για το επάγγελμα του ηθοποιού γιατί σχετίζεται με την πολιτική και τη μετριότητα. Μπορεί να είναι κάποιος κακός ηθοποιός αλλά αν γυρίσει μια ταινία 200 εκατ. δολαρίων που βγάζει πολλά χρήματα, αυτόματα γίνεται μεγάλος σταρ του κινηματογράφου.»

Προτιμώ να κάνω ταινίες εκτός ΗΠΑ. Στις ΗΠΑ γυρίζουν όλο αυτά τα σκ@τ@ της Marvel. Ξέρετε, μόνο δράση, ένας τύπος σκοτώνει 50 άτομα, πηδώντας από το παράθυρο σε ένα άλλο κτίριο. Δεν ονειρευόμουν αυτό όταν ήμουν στη σχολή υποκριτικής. Ταινίες σαν αυτές που έκαναν ο Αλ Πατσίνο, ο Πολ Νιούμαν, ο Μοντγκόμερι Κλιφτ, ο Μπελμοντό – αυτές ήταν και είναι αυτό που ονειρεύομαι να κάνω.

Η ταινία κυκλοφορεί στους κινηματογράφους από τη Feelgood.