Ο ΝΤΟΥΣΑΝ ΙΒΚΟΒΙΤΣ ΗΡΕΜΟΥΣΕ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ ΤΟΥ

Δεν ξέρουμε αν τελικά ο Ντούσαν Ίβκοβιτς άφησε την τελευταία του πνοή γιατί, όπως είπε και ο Ντούσκο Βουγιόσεβιτς, τα πνευμόνια του μολύνθηκαν από τα περιστέρια, που τόσο πολύ αγαπούσε και φρόντιζε ολόκληρη τη ζωή του. Ξέρουμε όμως ότι αυτό το πάθος του, κάτι σαν ιερό χόμπι, τον συνόδευε παρέα με το μπάσκετ. Δύσκολο να κατανοησει κανείς αυτή την αφοσίωση του Ντούντα, τη λατρεία του και την ενασχόληση του με τα πουλιά, που τον ηρεμούσαν και τον ταξίδευαν μέχρι τα σύννεφα, μακριά από την πίεση και το στρες των πάγκων.

Θα έπρεπε να ζεις δίπλα του, ή να μοιράζεσαι το ίδιο πάθος μαζί του. Όπως συνέβη με τον Αργύρη Καμπούρη. Δεν το ξέραμε, αλλά ο άλλοτε αρχηγός του Ολυμπιακού, ασχολείται και αυτός (από μικρό παιδί) με τα περιστέρια. Ένας λόγος να λατρέψει και να θαυμάσει, ακόμη περισσότερο, τον Ίβκοβιτς τον οποίο υποδέχθηκε στον Ολυμπιακό, το καλοκαίρι του 1996 και πέρασε πολλές ώρες μαζί του, διοργανώνοντας αγώνες περιστεριών, με αυτοσχέδια κύπελλα, πολλά πειράγματα, περισσότερα γέλια και στο τέλος ένα … παραδοσιακό τσιμπούσι.

Λένε ότι ο Ντούντα Ίβκοβιτς επηρεάστηκε (όπως και ο αδερφός του Πίβα, στον οποίο είχε πολύ μεγάλη αδυναμία) από τον διάσημο θείο του, Νίκολα Τέσλα, εφευρέτη και μηχανολόγο που αρνήθηκε το νόμπελ φυσικής, γιατί έπρεπε να το μοιραστεί με τον Τόμας Έντισον. Η γιαγιά του Ίβκοβιτς, Όλγα Μάντιτς, ήταν αδερφή της μητέρας του Τέσλα, ο οποίος πέθανε το 1943 λίγο πριν γεννηθεί ο Ντούσαν. Είχε αδυναμία στα περιστέρια, άφησε πίσω του και διάφορα κείμενα για αυτά τα πουλιά, που τα αγαπούσε πάρα πολύ…

Τα δυο ανίψια του, ο Ντούσαν και ο Πίβα Ίβκοβιτς, ακολούθησαν τα βήματά του διάσημου θείου τους, σε πείσμα της συμβουλής του πατέρα τους, που θεωρούσε ότι “όσοι ασχολούνται με τα περιστέρι, πετάνε στα σύννεφα” άρα δεν έχουν το μυαλό τους στα μαθήματα και στην πραγματική ζωή. Όταν ο αδερφός του έφυγε από τη ζωή, ο Ντούντα συνέχισε να εξελίσσει το ταλέντο του στην προπονητική, τόσο στους ανθρώπους με το μπάσκετ, όσο και στα περιστέρια, που αφιέρωνε τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας.

Ο Αλέξανδρος Τρίγκας όταν τον επισκέφθηκε στο Βελιγράδι, για την ιστορική συνέντευξη καθώς έμελλε να είναι η τελευταία της ζωής του μεγάλου κόουτς, ένιωσε τεράστια έκπληξη μπαίνοντας στο χώρο με τα κύπελλα που υποδείκνυαν και το μέγεθος της τεράστιας καριέρας του σπουδαίου Σέρβου: “Κόουτς, όλα αυτά από το μπάσκετ…” σχολίασε ο Αλέξανδρος, με τον Ντούντα να γελάει: “Όχι μπρε, τα πιο πολλά είναι από τους αγώνες με τα περιστέρια. Είδες τι μεγάλα κύπελλα φτιάχνουν;”

Ο Ίβκοβιτς ήταν Παγκόσμιος πρωταθλητής σε αγώνες περιστεριών: “Όπως και στο μπάσκετ, έτσι και στα περιστέρια, ο Ντούσαν ήταν ένας τελειομανής εκπαιδευτής και πρωταθλητής μαζί με τα πουλιά του” σχολιάζει ο Αργύρης Καμπούρης που όπως και ο μεγάλος προπονητής έχει το ίδιο χόμπι: “Κάνει εντύπωση αυτή η αφοσίωση του Ίβκοβιτς, αλλά όσοι ασχολούμαστε με τα περιστέρια καταλαβαίνουμε γιατί αφιερώθηκε ψυχή τε και σώματι σε αυτά τα πουλιά. Δεν υπάρχει κάτι ωραιότερο από το να τα φροντίζεις, να τα μεγαλώνεις, να τα εκπαιδεύεις και να τα βλέπεις να σχίζουν τον ουρανό και μετά να επιστρέφουν στο σπίτι σου. Διαβάζω ότι πέθανε εξ αιτίας των πουλιών. Δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Και προπαντός αγνοούν πως συμπεριφερόταν στα περιστέρια του, πόσο φρόντιζε για την καθαριότητα και την υγεία τους. Είτε καθόταν στο σαλόνι του, είτε στο κλουβί με τα πουλιά, ήταν το ίδιο, δεν υπήρχε καμιά διαφορά” προσθέτει ο πρώην αρχηγός του Ολυμπιακού.

Όταν ο Ίβκοβιτς ανέλαβε τον Ολυμπιακό, το καλοκαίρι του 1996, ο Καμπούρης είχε ολοκληρώσει την καριέρα του και εργαζόταν ήδη στα τμήματα υποδομής των “ερυθρολεύκων”: “Του είπαν ότι ασχολούμαι κι εγώ με τα περιστέρια και μια μέρα ήρθε και με βρήκε, για να μιλήσουμε. Ήταν η αρχή μιας σπουδαίας σχέσης. Με τίμησε με τη φιλία του και περάσαμε πολλές ώρες, συζητώντας για το κοινό μας χόμπι…” θυμήθηκε ο Αργύρης που έκανε και μια συγκινητική ανάρτηση στην σελίδα του στο facebook όπου δημοσιοποίησε και μερικές φωτογραφίες του με τους αυτοσχέδιους αγώνες τους στις ταράτσες των σπιτιών τους.

Η εκπαίδευση των περιστεριών, όπως λένε όσοι γνωρίζουν, απαιτεί τεράστια υπομονή με απόλυτη αγάπη στα πουλιά, που μεγαλώνουν μαθαίνοντας ποια είναιη οικογένεια τους, και πως πρέπει κάθε φορά να επιστρέφουν στην φωλιά τους. Τους δένουν τα φτερά όταν είναι μικρά και τα απελευθερώνει όταν πλέον μπορούν να πετάξουν. Απαιτεί πολύ χρόνο, αλλά και χρήματα. Πρόσφατα ένα περιστέρι δυο ετών, από το Βέλγιο, πωλήθηκε στην Κίνα έναντι 1.6 εκατ. ευρώ!

“Ο Ντούντα ήταν κορυφαίος εκπαιδευτής. Ένας από τους καλύτερους στον κόσμο” λέει ο Καμπούρης και προσθέτει: “Είδε τρομερή αίσθηση για το τι μπορεί να κάνει το κάθε πουλί ξεχωριστά. Ειλικρινά το λέω, αλλά δεν έχω ξαναδεί πως μπορούσε να δέσει ένα περιστεράκι και όταν έλυνε τα δεσμά του, τα φτερά του πουλιού να μην έχουν πάθει το παραμικρό. Είχε ένα χάρισμα και βέβαια ασχολιόταν με τα περιστέρια από τη Σερβία, που είναι ιδιαίτερα και διαφορετικά από τα δικά μας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ όσα μου έμαθε και το πόσο ωραία περνούσαμε μαζί με τα περιστέρια”

Μόνο τα περιστέρια τον ηρεμούσαν

Ο Ίβκοβιτς συνήθιζε να αποκαλεί τον Αργύρη “σκουπιδιάρη”: “Ήθελε να με πειράξει, σα να μου έλεγε ότι του πήγαινα συνήθως πουλιά που δεν είχαν προοπτική. Μια μέρα του πήγα ένα αλογατιά και του λέω, κόουτς αυτό θα σε αφήσει με ανοιχτό το στόμα. Άρχισε να λέει διάφορα, δεν ξέρεις, τι είναι αυτά και γελούσε. Μια δυο μέρες μετά, με πήρε τηλέφωνο και μου είπε “πω-πω αυτό το περιστέρι είναι καταπληκτικό μπρε”. Ο Ντούσαν ήταν ένας πραγματικός άρχοντας. Και ήξερε ότι μόνο στα περιστέρια θα έβρισκε την ηρεμία του…”

Πως συνέβαινε όλο αυτό όμως; Ο Καμπούρης λέει: “Ήταν ένας εκρηκτικός χαρακτήρας. Το μπάσκετ σε αυτό το υψηλό επίπεδο έχει τρομερό στρες. Δεν αντέχεται η πίεση του αποτελέσματος, των συνεχόμενων αγώνων.

Πολλές φορές που η ένταση στην προπόνηση ανέβαινε, έκλεινα την πόρτα για να μην ακούω τις φωνές του. Ήξερα ότι μετά θα ερχόταν να μου μιλήσει για τα περιστέρια. Μόνο έτσι ηρεμούσε. Και κυρίως όταν βρισκόταν ανάμεσά τους”.

Ο ίδιος ο Ντούντα είχε εξηγήσει κάποτε την αφοσίωσή του στα περιστέρια: “Πρώτα απ΄όλα μιλάμε για ένα σπορ, με αγώνες σε επίπεδο συλλόγων, πόλεων και χωρών. Υπάρχουν κανόνες όπως σε όλα τα αθλήματα, που πρέπει να ακολουθούνται. Ύστερα μιλάμε για το σύμβολο της ειρήνης και της φιλίας, της ίδιας της αγάπης, Κι αυτή είναι μια πολύ μεγάλη αλήθεια.

Για να έρθεις κοντά στα περιστέρια, πρέπει να είσαι απόλυτα συγκεντρωμένος και να αρχίσεις να σκέφτεσαι όπως αυτά. Είναι αναγκαίο να συνειδητοποιήσεις τι θέλουν. Όπως ακριβώς συμβαίνει με τους παίκτες στο μπάσκετ. Αν δεν έχεις ψυχολογικό δέσιμο με τους παίκτες σου, δεν μπορείς να λειτουργήσεις σαν προπονητής. Προφανώς δεν συγκρίνω τα περιστέρια με τους παίκτες, ωστόσο στις ομάδες μου δεν είχα ποτέ ψυχολόγο. Προσπαθούσα να δημιουργήσω αυτές τις ψυχοθεραπευτικές τακτικές από μόνος μου.

Και στο τέλος πρόκειται για την αληθινή ομορφιά. Όταν τα περιστέρια μεγαλώνουν, το λιλά, το πράσινο και το γκρι αρχίζουν και αχνοφαίνονται στους λαιμούς τους. Τα πιο ωραία χρώματα του κόσμου, τα βλέπεις εκεί, πάνω τους. Όταν τα φωτίζει ο ίδιος ο ήλιος…”

Ο σκληρός, άτεγκτος Ντούντα, που μέσα στο γήπεδο δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του, γινόταν ένας στοργικός πατέρας, πιάνοντας τα περιστέρια στα χέρια του, φροντίζοντας τα, με περισσή αγάπη. Τους αφιέρωσε τα πάντα, τα πήρε μαζί του όπου κι αν πήγε (εκτός από τη Μόσχα, όπου οι θερμοκρασίες δεν το επέτρεπαν) αλλά όσο κι αν μοιάζει περίεργο αποθάρρυνε τα παιδιά του να συνεχίσουν το χόμπι που στροβίλισε το μυαλό του ιδιοφυή προπονητή όπως η πορτοκαλί μπάλα του μπάσκετ…