Ο ΠΑΡΚ ΤΣΑΝ-ΓΟΥΚ ΣΤΟ NEWS 24/7: “ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΚΑΘΟΛΟΥ ΝΑ ΒΛΕΠΩ ΠΑΛΙΕΣ ΜΟΥ ΤΑΙΝΙΕΣ”
Μιλά στο Magazine ένας από τους σπουδαιότερους κινηματογραφιστές της εποχής μας. Αφορμή η νέα του ταινία, "Απόφαση Φυγής".
Η περίπτωση του Παρκ Τσαν-γουκ έχει ενδιαφέρον μιας και η φήμη του ήρθε σε κύματα. Για χρόνια ήταν «ο σκηνοθέτης του Oldboy» κι ενώ ποτέ δεν σταμάτησε να κάνει ενδιαφέρουσες, υπόγεια αριστουργηματικές ή τελοσπάντων απίστευτα εντυπωσιακά σκηνοθετημένες ταινίες, ήταν πριν λίγα χρόνια που γνώρισε ένα νέο peak θαυμασμού και δημοφιλίας.
Η επιτυχία του Handmaiden ήταν τέτοια που οριακά επισκίασε και εκείνη του Oldboy. Μπορεί έκτοτε να μην είχε κάνει άλλη ταινία, όμως αφενός το κοινό συνέχιζε να την ανακαλύπτει στο πέρασμα των χρόνων κι αφετέρου, δοκίμασε τις δυνάμεις του και στην τηλεόραση γυρίζοντας το Little Drummer Girl, ένα κατασκοπικό του ΛεΚαρέ με την Φλόρενς Πιου μπροστά από την Ακρόπολη.
Πόσο μπορεί να μας εκπλήξει ακόμα ένας δημιουργός σαν αυτόν, ένας σκηνοθέτης με τέτοιο έλεγχο της κινηματογραφικής γλώσσας και έλεγχο του σασπένς και των συναισθημάτων, που νιώθεις πως δεν έχει υπάρξει ούτε μισό λάθος καρέ στην καριέρα του; Καταρχάς, ο ίδιος διαφωνεί: «Δε θέλω να τις βλέπω τις ταινίες μου!», λέει γελώντας όταν τον ρωτάμε στις Κάννες. «Είναι γεμάτες λάθη». Τελειομανής μέχρι τα άκρα.
Κάτι που φαίνεται στο νέο του φιλμ, Απόφαση Φυγής (Decision to Leave) που κυκλοφορεί στις αίθουσες από το Cinobo, ένα από τα προφανέστερα βραβεία σκηνοθεσίας που έχουν υπάρξει ποτέ στο φεστιβάλ Καννών. Μέρος νουάρ, μέρος ρομάντζο, το φιλμ ακολουθεί τις έρευνες ενός ντετέκτιβ στη Μπουσάν (Παρκ Χάε-ιλ, γνώριμος από το Memories of Murder του Μπονγκ Τζουν-χο) που υποπτεύεται την νεαρή, όμορφη, κινέζα σύζυγο ενός influencer αναβάτη ο οποίος βρίσκεται νεκρός στη βάση μιας πλαγιάς που έχει σκαρφαλώσει αμέτρητες φορές.
Είναι ένα απλό ατύχημα ή πρόκειται για φόνο; Η έρευνα φέρνει στο φως πολλά στοιχεία που δείχνουν προς το δεύτερο (ο γάμος τους φαίνεται πως εμπεριείχε καταπίεση και βία απέναντί της) όμως έχει κι ένα άλλο απρόσμενο αποτέλεσμα: Ο ντετέκτιβ ερωτεύεται την βασική του ύποπτη. (Στο ρόλο η σπουδαία Τανγκ Γουέι του Προσοχή, Πόθος του Ανγκ Λι και του Blackhat του Μάικλ Μαν.)
Πώς μπλέκονται όμως το καθηλωτικό μυστήριο με το θυελλώδες ρομάντζο στο σινεμά του Παρκ Τσαν-γουκ; Γιατί αυτή η ταινία του μοιάζει ακόμα πιο πυκνή, ακόμα πιο τέλεια σκηνοθετημένη από τις προηγούμενες, όπου δεν περισσεύει απολύτως το παραμικρό; (Απάντηση: Έχει να κάνει με την πανδημία! Και με έναν λάθος αρχικό υπολογισμό του σκηνοθέτη.) Τι είναι αυτό που αρέσει στον Παρκ καθώς μεταπηδά από το αγγλόφωνο πίσω στο κορεάτικο σινεμά και ξανά πίσω στην αμερικάνικη τηλεόραση; (Ετοιμάζει τώρα μια σειρά για το ΗΒΟ.)
Επίσης: Ποια είναι η αγαπημένη του ταινία της φιλμογραφίας του; Τι ετοιμάζει στη συνέχεια; Πόσο τον εμπνέει ο Χίτσκοκ και γιατί γελάει όταν του κάνουμε αυτή την ερώτηση; Και, τέλος, πώς είναι δυνατόν να μην θέλει καθόλου να σκηνοθετεί σκηνές δράσης από τη στιγμή που τις κάνει τόσο τέλεια; («Αφού πρέπει, θα την κάνω άψογα», λέει σα να είναι το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου.)
Λίγο μετά την πρεμιέρα της Απόφασης Φυγής και λίγο πριν το βραβείο σκηνοθεσίας, καθίσαμε με τον Παρκ Τσαν-γουκ στις Κάννες για να πάρουμε απαντήσεις για όλα.
«ΑΝ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΩ, ΘΑ ΔΙΑΛΕΓΑ ΤΟ ΡΟΜΑΝΤΖΟ»
Η Απόφαση Φυγής είναι από τη μία ένα ντετέκτιβ στόρι, από την άλλη ένα αισθηματικό στόρι. Είναι για εσάς περισσότερο κάτι από τα δύο;
Είναι σημαντικό να καταλάβεις πως στο φιλμ μου αυτά τα δύο είδη είναι παντελώς ένα, σε ομοφωνία, ένα πλήρες αμάλγαμα. Δεν είναι αυτό που λέμε «αστυνομικό δράμα και ρομάντζο». Δεν υπάρχει «και». Είναι ένα πράγμα, που έχει δύο διαστάσεις.
Ωστόσο αν έπρεπε να διαλέξω, θα διάλεγα το ρομάντζο. Θα έλεγα πως είναι περισσότερο ρομάντζο η ταινία μου. Μπορεί να οριστεί ως νουάρ κι αυτό φαίνεται όταν δεις το τρέιλερ. Αλλά λέω στους ανθρώπους μου, ας προσέχουμε γενικά, γιατί δεν θέλω το φιλμ να μοιάζει μόνο ως νουάρ, θέλω να δώσουμε μεγάλη έμφαση στη ρομαντική πλευρά του φιλμ.
Κι αν δεις την πλευρά της αστυνομικής έρευνας του φιλμ, θα δεις ότι είναι ένας άντρας και μια γυναίκα και συναντιούνται κι εξερευνούν, τεστάρουν τι σκέφτεται το άλλο άτομο, ποιες είναι οι αληθινές τους προθέσεις. Οπότε σε αυτή την έρευνα ψάχνουν να λύσουν το μυστήριο του άλλου ατόμου. Κι όταν επιτέλους βρίσκουν τις αληθινές προθέσεις και σκέψεις του άλλου ατόμου, τότε λύνεται το μυστήριο. Αν πεις ότι η είναι μια ταινία για μια έρευνα, δεν είναι απλά από την οπτική του αστυνόμου, είναι κι από την οπτική του υπόπτου, της γυναίκας δηλαδή. Κι εκείνη προσπαθεί να μάθει, είναι κι εκείνη ντετέκτιβ σε αυτό το δράμα.
Ο λόγος που δεν θέλω το φιλμ μου να έχει την ταμπέλα του φιλμ νουάρ, είναι επειδή σε αυτό το πλαίσιο όταν υπάρχει μια δυνατή γυναίκα χαρακτήρας, άμεσα καθορίζεται ως femme fatale. Και δεν θέλω ο χαρακτήρας της Τανγκ Γουέι να χαρακτηριστεί έτσι.
Τα πάντα στην ταινία είναι τρομερά ακριβή και κοντρολαρισμένα, ο διάλογος, οι εικόνες, οι ήχοι. Πότε αποφασίζεις ότι η ταινία είναι έτοιμη;
Νομίζω αυτή τη φορά βγήκε ακόμα περισσότερο ακριβής και σφιχτή και πυκνή. Αυτό οφείλεται σε δύο λόγους.
Πρώτον, υπολόγισα λάθος την διάρκεια της ταινίας οπότε μετά το cut διαπίστωσα πως κρατούσε πολλή ώρα. Οπότε η διαδικασία του μειώσω τη διάρκεια ήταν μια μακρά και αυστηρή διαδικασία. Πήγα καρέ προς καρέ κι αν υπήρχε έστω ένα καρέ που μπορούσα να κόψω, το έκανα. Στην Κορέα έχουμε μια φράση που λέμε, «μπορεί κανείς να χτίσει ένα βουνό συγκεντρώνοντας κηλίδες σκόνης».
Έτσι σκεφτόμουν κι εγώ για το κάθε καρέ. Στο τέλος αυτό που έφτιαξα ήταν αποτελεσματικό και γι’αυτό το φιλμ μου έγινε αυτή η μηχανή που είναι σα να την έχεις σφίξει όσο πάει και τα πάντα είναι πυκνά και συμπιεσμένα και υπάρχει τέτοια ένταση. Γιατί αυτή η διαδικασία μείωσε τη διάρκεια της ταινίας αλλά της αύξησε την πυκνότητα.
Ο δεύτερος λόγος είναι η πανδημία. Συνήθως όταν τελειώνω το γύρισμα, η εταιρεία έχει αποφασίσει μια ημερομηνία κυκλοφορίας ή υπάρχει ένα παράθυρο κυκλοφορίας. Αλλά στην πανδημία εφόσον δεν υπήρχε κοινό στο σινεμά, η εταιρεία δεν ήξερε ακριβή ημερομηνία κυκλοφορίας να μου δώσει, οπότε ο χρόνος απλά πέρναγε. Κι ως σκηνοθέτης δε μπορούσα να κάθομαι απλά απραγής, έβλεπα το φιλμ ξανά και ξανά, και τι συμβαίνει όταν ξαναβλέπεις κάτι διαρκώς; Θα δεις ένα μικρό πράγμα που θες να αλλάξεις. [γελάει]
Οπότε αυτό γινόταν κατ’επανάληψη. Κι αφορούσε τα πάντα. Τη μουσική, τα εφέ, τους ήχους, τα πάντα. Οπότε το post-production ήταν πιο αυστηρό από συνήθως κι αυτό συνεισέφερε σε αυτή την αίσθηση. Γι’αυτό βέβαια ίσως το συνεργείο μου να μην θέλει να δουλέψει ξανά μαζί μου [γελάει]. Οπότε ίσως πρέπει να μάθω να αφήνω κάποια πράγματα.
«ΙΣΩΣ ΑΠΛΑ Ο ΧΙΤΣΚΟΚ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΑΙΜΑ ΜΟΥ, ΣΤΟ DNA ΜΟΥ»
Όταν βλέπετε παλιότερά σας φιλμ, είναι με αυτό τον τρόπο; Δηλαδή είστε ικανοποιημένος ή βλέπετε παντού ατέλειες;
Το δεύτερο. [γελάει] Δεν βλέπω τα παλιά μου φιλμ, δεν μου αρέσει, δεν μου αρέσει! Θέλω να διορθώσω τα πάντα. Γι’αυτό δεν τα βλέπω!
Αλλά είναι κάποιο που στέκεται καλύτερο από τα υπόλοιπα, κατά τη γνώμη σας;
Ναι, το Thirst!
Με την Απόφαση Φυγής πολλοί έχουν σημειώσει τη σχέση της ταινίας με το σινεμά του Χίτσκοκ.
[γελάει] Βασικά με διασκεδάζει αυτή η αντίδραση. Γιατί καθώς έκανα το φιλμ δεν σκεφτόμουν καθόλου τον Χίτσκοκ ή καμία ταινία του, αλλά κατευθείαν αφού έδειξα το φιλμ, οι άνθρωποι όντως έβλεπαν επιρροή από Χίτσκοκ. Διάβασα κριτικές, αναρωτιόμουν γιατί προκύπτει αυτή η αντίδραση. Άκουσα όμως λόγους για τους οποίους πολλοί άνθρωποι νομίζουν ότι βλέπουν επίδραση του Χίτσκοκ… και συμφωνώ!
Συμφωνώ με αυτά που διάβασα και άκουσα. Ίσως απλά ο Χίτσκοκ να είναι στο αίμα μου, στο DNA μου, στο υποσυνείδητό μου, επειδή όταν μελετούσα το σινεμά νέος, ο Χίτσκοκ ήταν αυτό που μελετούσα, μου έμαθε πώς να είμαι σκηνοθέτης. Πάει πολύς καιρός από τότε που είδα το Vertigo τελευταία φορά, αλλά υποθέτω πως μάλλον μου έρχεται πλέον φυσικά.
Από ποιο φιλμ έχετε επηρεαστεί πιο συνειδητά;
Υπήρχε πράγματι ένα φιλμ που συνέστησα στον σεναριογράφο μου να δει, λέγοντας πως ίσως τον βοηθήσει στο γράψιμο, και σίγουρα πιάνει το mood που θέλουμε. Είναι το Brief Encounter του Ντέιβιντ Λιν.
«ΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ, ΘΑ ΑΠΕΦΕΥΓΑ ΝΑ ΓΥΡΙΖΩ ΣΚΗΝΕΣ ΔΡΑΣΗΣ. ΔΕΝ ΘΕΛΩ Η ΒΙΑ ΝΑ ΜΟΙΑΖΕΙ ΚΟΥΛ»
Σε μια από τις πιο δυνατές σκηνές της ταινίας βλέπουμε τον ντετέκτιβ να σκαρφαλώνει στο βουνό για να ακολουθήσει ένα προς ένα τα βήματα του εγκλήματος. Καταρχάς, εντυπωσιακή σκηνή, αλλά κατά δεύτερον τι λέει για αυτόν σαν χαρακτήρα ότι είναι διατεθειμένος να κάνει κάτι τέτοιο;
Φτιάξαμε έναν ψεύτικο βράχο τέτοιου ύψους [σσ. δείχνει από το πάτωμα ως το ταβάνι της αίθουσας που βρισκόμαστε], και όλα τα υπόλοιπα ήταν εφέ. Αυτό ως προς το στήσιμο της σκηνής.
Ως προς τον χαρακτήρα, όταν ρωτάνε τον Χέι-τζουν γιατί να ανέβει έτσι, λέει πως αυτός είναι ο δρόμος που πήρε ο άνθρωπος που ερευνούν κι άρα είναι καθήκον μας ως αστυνόμοι να πάμε πάνω έτσι. Δείχνει την περηφάνια, τον επαγγελματισμό του, την αίσθηση ευθύνης που τον διακατέχει ως ντετέκτιβ. Αλλά κι ότι είναι ένα άτομο που πάντα θα ακολουθήσει τους κανόνες.
Το κοινό θα ανακαλύψει παρακολουθώντας όλο το φιλμ ότι υπάρχει κι άλλη μια πτυχή. Ο ντετέκτιβ αφού βρίσκει τα θύματα, αρχίζει να τους μιμείται σε κάποια πράγματα. Να πίνει το ίδιο ουίσκι, να φοράει το ίδιο ρολόι. Κι αυτή η πράξη υποσυνείδητα οδηγεί το κοινό να νιώθει πιο αγχωμένο για τη μοίρα του ντετέκτιβ, ότι ίσως είναι μελλοντικό θύμα. Είναι κι ένας τρόπος να δείξουμε ότι εμπλέκεται συναισθηματικά και είναι πλήρως βυθισμένος στα αισθήματά του για εκείνη. Όλο το ταξίδι που γίνεται στη διάρκεια της ταινίας, θυμίζει στο κοινό ότι πίσω, στην αρχή του φιλμ, αυτό το άτομο ανέβηκε ολόκληρο το βουνό.
Ανάμεσα στις πιο αγωνιώδεις σκηνές δράσης του φιλμ και στις πολύ πιο οικείες και προσωπικές, τι προτιμάτε εσείς να γυρίζετε;
Δεν είμαι μεγάλος φαν του να γυρίζω σκηνές δράσης! Θα το απέφευγα αν μπορούσα. Τις συμπεριέλαβα εδώ μόνο λόγω των χαρακτήρων, αν κάτι ήταν αναγκαίο για την ανάπτυξή τους. Κι αν έπρεπε να γυρίσω κάποια τέτοια σκηνή, θα ήθελα να το κάνω άψογα. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι τις διασκεδάζω.
Έχετε γυρίσει και μια από τις διασημότερες σκηνές μάχης των τελευταίων χρόνων, στο Oldboy.
Όλες οι προηγούμενες ταινίες μου κι ίσως κι οι επόμενες που θα μου έρθουν στο μέλλον, έχουν να κάνουν με βία. Γι’αυτό οι σκηνές δράσης είναι αναγκαίες. Οπότε θα τις γυρίσω, κι ας μην μου αρέσει. Η δουλειά μου ως σκηνοθέτης είναι να το κάνω, άρα θα το κάνω καλά. Για το καλό του φιλμ.
Όταν γυρίζω αυτές τις σκηνές δράσης δεν το κάνω για την ίδια τη δράση και μόνο, δεν θέλω να μοιάζει κουλ όταν πυροβολάνε ή όταν ρίχνουν γροθιές. Προσεγγίζω αυτές τις σκηνές δράσης ως έναν άλλο τρόπο να εκφραστούν οι χαρακτήρες συναισθηματικά και να εκφραστούν οι σχέσεις τους.
«Ο ΤΖΟΝ ΛΕ ΚΑΡΕ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥΣ ΜΟΥ ΗΡΩΕΣ»
Δηλώσατε σε κάποια συνέντευξη αυτές τις μέρες πως η ταινία αυτή τη φορά δεν είναι γεμάτη σεξ, δεν είναι γεμάτη βία. Σας έχει κουράσει το κοινό να έχει αυτές τις προσδοκίες;
Όχι, καθόλου. Είναι απλά διαφορετικό. Είναι άλλου τύπου φιλμ, γι’αυτό το είπα αυτό. Ίσως το επόμενο πρότζεκτ μου να έχει πιο πολλή βία και πιο πολύ σεξ.΄Υπάρχει ας πούμε ένα γουέστερν που ετοιμάζω εδώ και καιρό, που δεν έχω ακόμα χρηματοδότηση βέβαια, αλλά εφόσον είναι γουέστερν θα έχει φυσικά βία.
Θα είναι κορεάτικο;
Θα είναι στα αγγλικά.
Άρα σκοπεύετε να δουλέψετε ξανά στα αγγλικά.
Αν ζούσα σε έναν ιδανικό κόσμο θα ήθελα να κάνω ένα κορεάτικο κι ένα αγγλόφωνο διαδοχικά. Αλλά δεν έχει να κάνει με το τι νιώθω, έχει να κάνει με τους επενδυτές και το ζήτημα του κάστινγκ, οπότε δεν ξέρω.
Τώρα δουλεύω στο Sympathizer, τη σειρά του ΗΒΟ.
Τι σας προσφέρει το αγγλόφωνο filmmaking;
Νομίζω έχει πολύ να κάνει με την ποικιλία των θεμάτων που έχεις έτσι διαθέσιμα. Δεν λέω φυσικά ότι η Κορέα έχει λογοκρισία και δε μπορώ να καταπιαστώ με ό,τι θέλω, αλλά κάθε χώρα έχει κάποια θέματα που είναι πιο ταιριαστά, πιο πρέποντα, που μπορώ να εξερευνήσω περισσότερο. Κι επίσης φυσικά μπορώ να δουλέψω με μια πλειάδα ηθοποιών.
Όπως έγινε και στην αγγλόφωνη σειρά, το Little Drummer Girl. Τι κρατάτε από εκείνη την εμπειρία;
Ο Τζον ΛεΚαρέ είναι από τους μεγαλύτερούς μου ήρωες, από το λύκειο που διάβασα τα βιβλία του ήθελα να κάνω κάτι που να βασίζεται σε αυτά. Και μάλιστα ήταν στις Κάννες, όταν είχα έρθει με το Handmaiden, που ζήτησα από τους ανθρώπους μου να κανονίσουν μίτινγκ για να κάτσω με παραγωγούς, ώστε να μπορέσω να κάνω αυτή τη σειρά.
Με αυτή την έννοια, το Little Drummer Girl ήταν όνειρο που έγινε αλήθεια. Για μένα είναι από τα καλύτερα έργα του ΛεΚαρέ, αλλά την εποχή εκείνη οι κριτικοί δεν το αντιμετώπισαν όπως έπρεπε, κατά τη γνώμη μου. Οπότε σκέφτηκα πως θέλω να πάρω το βιβλίο, να το μεταφέρω στην οθόνη και να δείξω, ελπίζω, πόσο σπουδαία είναι αυτή η δουλειά σε ένα ευρύτερο κοινό.
Τι παίρνετε από αυτές τις σειρές που δεν το δίνει το σινεμά;
Φυσικά το να κάνω ταινίες συγκεκριμένα για την αίθουσα είναι η μεγάλη μου προτεραιότητα γιατί μου επιτρέπει να θέτω κάποια στάνταρ στην ποιότητα εικόνα και ήχου, καθώς και να έχω την πλήρη συγκέντρωση από το κοινό. Αλλά υπάρχει θεμελιώδες πλεονέκτημα στο να κάνεις τηλεόραση, που δεν υπάρχει στο σινεμά. Πρώτον, μπορείς να πεις μια μακρά ιστορία και δεύτερον, μπορείς να εξερευνήσεις μια ποικιλία χαρακτήρων. Γι’αυτό παρά τα μειονεκτήματά τους, υπάρχουν προτερήματα που με κάνουν να θέλω να κάνω σειρές.
«30 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΤΑΙΝΙΑ ΚΙ ΑΚΟΜΗ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΘΕΜΕΛΙΩΔΗ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ»
Μιλώντας για γλωσσικές αποστάσεις, η κεντρική ηρωίδα στην Απόφαση Φυγής, γιατί είναι από την Κίνα;
Φοβάμαι η απάντησή μου θα σας απογοητεύσει λίγο, γιατί δεν υπήρχε καλλιτεχνικός ή φιλοσοφικός λόγος πίσω από την απόφαση. Εγώ κι ο συν-σεναριογράφος μου, είμαστε μεγάλοι φαν της Τανγκ Γουέι κι όταν αρχίσαμε αυτό το πρότζεκτ κυριολεκτικά δεν είχαμε τίποτα πάνω στο οποίο θα το βασίαμε, ήταν λευκή σελίδα, ένας μεγάλος άδειος καμβάς για να ζωγραφίσουμε. Κι είπαμε, ΟΚ, λατρεύουμε την Τανγκ Γουέι, οπότε αναγκαστικά ο χαρακτήρας της θα ήταν από την Κίνα.
Σε εκείνο το σημείο δεν γνωρίζαμε την επαγγελματική της ταυτότητα, τίποτα από αυτά. Το μόνο που ξέραμε είναι ότι προέρχεται από την Κίνα. Αυτό ήταν το ξεκίνημα και μετά σκεφτήκαμε γιατί είναι εδώ; Και τι κάνει στην Κορέα; Κι από αυτές τις ερωτήσεις άρχισαν να συγκεντρώνονται τα στοιχεία και να αποκτά έτσι βάθος και διαστάσεις ο χαρακτήρας.
Άρεσε και στους δυο μας καθώς περιγράφαμε έναν χαρακτήρα απομονωμένο, μια ηρωίδα μοναχική. Και σκεφτήκαμε τι θα σήμαινε το να είναι κινέζα που μένει στην Κορέα, όπου η κοινωνία είναι περιοριστική για τους ξένους. Είχαμε το σκηνικό, είχαμε την προέλευση του χαρακτήρα, και όλα τα ταίριαζαν τέλεια με την κεντρική ιδέα.
Κι επιπλέον δεν μιλάει τέλεια κορεάτικα, υπάρχει κάποιο θέμα στην επικοινωνία;
Δεν υπάρχει τίποτα που δεν μπορούν να επικοινωνήσουν, και ήθελα να το εξηγήσω αυτό. Δεν υπάρχει τίποτα που χάσατε από την πλοκή λόγω υποτίτλων, το στοιχείο της γλώσσας στο φιλμ κάνει τους χαρακτήρες πιο γοητευτικούς, τους κάνει να έλκονται περισσότερο μεταξύ τους. Τα κορεατικά που μιλάει η Σο-ρέι δεν είναι λάθος, οι εκφράσεις είναι πολύ σωστές, απλώς η προφορά και η εκφορά ακούγονται διαφορετικά. Οι κορεάτες θα το έβρισκαν χαριτωμένο και αστείο.
Οι εκφράσεις, τα λόγια της, δεν έχουν τίποτα λάθος. Απλά ακούγεται σα να τα έμαθε όλα αυτά από τα βιβλία, μελετώντας σκληρά. Ή από τηλεοπτικά δράματα! Ακούγονται πολύ κλασικά κορεάτικα. Όπως λέει ο Χέι-τζουν, οι εκφράσεις της είναι τόσο σωστές που γίνονται αστείες. Είναι υπερβολικά σωστές! Εκφράσεις πολύ κλασικές και πολύ καθώς πρέπει κορεάτικα. Είναι κάτι πολύ διασκεδαστικό για το κορεατικό κοινό να ακούει σε ένα σκηνικό σαν αυτά.
Φυσικά, μπορεί να μιλάει καλά κορεατικά αλλά όποτε νιώθει ότι δεν έρχονται γρήγορα οι λέξεις χρησιμοποιεί τη συσκευή μετάφρασης και μιλάει πολύ γρήγορα. Και ο Χέι-τζουν νιώθει εκεί όπως το κοινό, ξαφνικά η ξένη σε αυτόν γλώσσα κυλάει πολύ γρήγορα κι είμαστε περίεργοι, τι λεει, θέλουμε να ξέρουμε. Και χτίζεται έτσι ένας εκνευρισμός. Είναι ένας από τους σημαντικούς μου μηχανισμούς για χτίσιμο της αγωνίας.
Φέτος κλείνουν 30 χρόνια από την πρώτη σας ταινία, υπάρχουν πράγματα από τότε που συνδέονται με το σινεμά σας σήμερα;
Ναι, είναι ο 30ος χρόνος από την κυκλοφορία της πρώτης μου ταινίας κι ακόμα σκέφτομαι σήμερα θεμελιώδη ερωτήματα. Έχεις μια σκηνή και θες να κάνεις ένα πλάνο. Θα είναι τόσο μεγάλο; [σσ. δείχνει μεγέθη με τα χέρια του] Θα είναι τόσο; Τόσο; Και πάντα το σκέφτομαι. Αν καταλήξω στο μέγεθος, μετά πώς θα το γυρίσω; Θα πάρω τον φακό για να το γυρίσω από πολύ μακριά; Ή κοντινό φακό για το τραβήξω από πολύ κοντινή απόσταση; Γιατί ως προς το λουκ της σκηνής όλα αυτά κάνουν τεράστια διαφορά.
Προτείνω και στους νεαρότερους σκηνοθέτες, να εμμείνουν στα θεμελιώδη στοιχεία της σκηνοθεσίας. Να συνεχίζουν να αγωνιούν για το κάθε ένα πλάνο, για την κάθε μία κίνηση της κάμερα. Είναι πολύ σημαντικό να συνεχίζουμε να δουλεύουμε με βάση αυτές τις αρχές.
