Ο ΠΑΥΛΟΣ ΧΑΠΠΙΛΟΣ “ΚΕΡΔΙΣΕ” ΤΟ MASTERCHEF 5

Διανύουμε μια εποχή στην οποία τα ριάλιτι έχουν επανέλθει δυναμικά στην ελληνική τηλεόραση και έχουν κατακλύσει τη μικρή οθόνη τα τελευταία χρόνια, σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία. Ριάλιτι εγκλεισμού, μόδας, επιβίωσης, μαγειρικής αποτελούν την κυριότερη μορφή ψυχαγωγικού προγράμματος της prime time ζώνης, με όλα σχεδόν τα κανάλια να διαθέτουν τουλάχιστον ένα τέτοιο προϊόν. Την ίδια στιγμή, λόγω του έντονου ανταγωνισμού, τα ριάλιτι προσπαθούν να γίνουν ολοένα πιο σκληρά, πιο ακραία, πιο ιντριγκαδόρικα, ώστε να κεντρίσουν το ενδιαφέρον και να προσελκύσουν μεγαλύτερη μερίδα τηλεθεατών. Στο πλαίσιο αυτό, παρακολουθούμε πολλές φορές να επιλέγονται από την εκάστοτε παραγωγή παίκτες οι οποίοι θα δημιουργήσουν εντυπώσεις – με κάθε κόστος – και να προβάλλονται συμπεριφορές που ξεφεύγουν από τα αποδεκτά όρια.

Στην προσπάθειά του ένα ριάλιτι να «πουλήσει», δεν διστάζει να ισοπεδώσει την αξιοπρέπεια των παικτών του, αλλά και τη νοημοσύνη των τηλεθεατών του. Προβάλλοντας τα πρότυπα του μάτσο άντρα, του «τα λέω έξω απ’ τα δόντια» παίκτη, του βαρύ μάγκα του μισογύνη και ευτελίζοντας έννοιες όπως ο σεβασμός, η καλοσύνη, η ταπεινότητα και η ανθρωπιά, στο βωμό της τηλεθέασης. Παρουσιάζοντας το bullying, το body shaming, τον ψυχολογικό πόλεμο και τις χειριστικές συμπεριφορές ως κάτι φυσιολογικό και, κυρίως, αποδεκτό. Όλα αυτά, την ώρα που οι κοινωνίες παλεύουν καθημερινά με νύχια και με δόντια να εξαλείψουν τον ρατσισμό, τον σεξισμό και το μίσος που δηλητηριάζει τους ανθρώπους. Είδαμε εν δυνάμει βιαστές, ομοφοβικές αντιδράσεις και απειλές στο “Big Brother”, είδαμε γυναίκες να υποβιβάζουν τον εαυτό τους στο “Bachelor”, είδαμε ανθρώπους απομονώνονται από τον περίγυρο στο “Survivor”.

Μέσα σε αυτό το τοξικό και αδηφάγο περιβάλλον, ήρθε ένας άνθρωπος για να θυμίσει πως μέσα στα σκουπίδια μπορείς να βρεις διαμάντια. Ο λόγος για τον Παύλο Χάππιλο, παίκτη του MasterChef 5, ο οποίος έκανε την ελληνική τηλεόραση καλύτερη, ανεβάζοντας το επίπεδο των ριάλιτι, για όσο καιρό βρισκόταν μέσα στον διαγωνισμό, αλλά και μετά την αποχώρησή του, αφήνοντας ως παρακαταθήκη όσα έδειξε. Με τη στάση του, τα λόγια του και την έκφραση απόψεων που σπάνια ακούμε στο «γυαλί», κατάφερε να ανοίξει μια χαραμάδα στο ζοφερό τοπίο της trash tv και να δείξει πως, όταν θέλεις, μπορείς να χρησιμοποιήσεις το βήμα που σου δίνεται για καλό σκοπό. Αβίαστα, με φυσικότητα, με ειλικρίνεια και χωρίς υπόγειες σκοπιμότητες ή στρατηγικές για να «κερδίσει» το κοινό, ο Παύλος μίλησε για πράγματα που (θα έπρεπε να) θεωρούνται αυτονόητα, αλλά κανείς δεν τολμά να ξεστομίσει στην τηλεόραση.

Ο Παύλος Χάππιλος μίλησε για την αγάπη, για την αποδοχή και την ενσυναίσθηση. Μίλησε για την τοξική αρρενωπότητα, μια έννοια που ακούστηκε για πρώτη φορά σε ελληνικό ριάλιτι, παρόλο που ερχόμαστε καθημερινά αντιμέτωποι μαζί της. Μίλησε για τον σεξισμό απέναντι στις γυναίκες και την κοινωνική απόρριψη των ομοφυλόφιλων και των διεμφυλικών, δηλώνοντας πως: «Μερικές φορές, δεν πρέπει να μιλάς όταν δεν έχεις το βίωμα του άλλου. Δεν ξέρεις πώς είναι να περπατάς σαν γυναίκα μέσα σ’ αυτό τον κόσμο, δεν ξέρεις πώς είναι να περπατάς σαν γκέι μέσα σ’ αυτό τον κόσμο». Χαρακτήρισε ως σεξιστική τη φράση «εγώ φοράω παντελόνια», η οποία, αφενός, ακούγεται κατά κόρον στα ριάλιτι και, αφετέρου, λαμβάνει λανθασμένα ένα θετικό πρόσημο στο πλαίσιο των τηλεοπτικών προγραμμάτων, καθώς θεωρείται δείγμα ειλικρίνειας, ντομπροσύνης και υπευθυνότητας. «Οι γυναίκες φοράνε παντελόνια από το 1900, ας σταματήσει αυτό», ήταν η απάντηση του Παύλου.

Ο Παύλος δεν στάθηκε μόνο στα λόγια, αλλά υπηρέτησε με τις πράξεις του όσα ανέφερε στις κάμερες. Προσπαθώντας κάθε φορά να «μπει» στη θέση του άλλου, να βοηθήσει τους συμπαίκτες του, να δικαιολογήσει εγωιστικές συμπεριφορές και να βρει το καλό σε όλα και σε όλους, έδωσε σάρκα και οστά στην έννοια «καλός άνθρωπος». Με χαμόγελο, χιούμορ, θετική ενέργεια και αυτοσαρκασμό του, δείχνοντας, παράλληλα, τις όποιες αδυναμίες του, κατάφερε να αγκαλιαστεί από το τηλεοπτικό κοινό, χωρίς να κάνει αυτό που λέμε «ριάλιτι». Δεν προσπάθησε να υποδυθεί κανένα ρόλο και παρουσίασε τον αληθινό εαυτό του, στέλνοντας ηχηρά μηνύματα: «Δεν μ’ αρέσει να κρίνω τους ανθρώπους, μ’ αρέσει να τους δικαιολογώ. Έχω κριθεί πολύ στη ζωή μου και είναι πολύ άσχημο συναίσθημα να σε κρίνουν, χωρίς να σου δίνουν κανένα περιθώριο να εξηγήσεις ή να καταλάβουν την οπτική σου. Είναι κάτι που δεν θέλω να το κάνω εγώ στους άλλους».

Δεν είναι τυχαίο που η αποχώρησή του την εβδομάδα που μας πέρασε έφερε δάκρυα τόσο στους συμπαίκτες του, όσο και στους τηλεθεατές. Δεν είναι τυχαίο που οι κριτές τον αποχαιρέτησαν μιλώντας, όχι μόνο για τις μαγειρικές του ικανότητες, αλλά και για την προσωπικότητα και το ήθος του. Ούτε είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο κόσμος τον ξεχώρισε, τον αγάπησε και τον αποκάλεσε πολλές φορές ως «τον καλύτερο παίκτη που έχει περάσει από ελληνικό ριάλιτι», ως «ψυχάρα» και ως έναν άνθρωπο που θα τον ήθελε στη ζωή του. Τι σημασία έχει να κερδίσεις το έπαθλο του τελικού ή να κάνεις ντόρο μέσα από τη συμμετοχή σου σε ένα ριάλιτι, εκφράζοντας μίσος και κακία; Στο τέλος της ημέρας, νικητής είναι αυτός που άφησε ένα θετικό στίγμα και που είχε κάτι ουσιώδες να πει. Κάτι που ενδεχομένως να βοηθήσει άλλους ανθρώπους εκεί έξω.

Φεύγοντας από το MasterChef 5, ο Παύλος Χάππιλος έβγαλε ένα λόγο που θα πρέπει να ακούσουμε όλοι μας, μικροί και μεγάλοι, μήπως καταφέρουμε να κάνουμε τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος. «Αυτό που θέλω να πω σε όλους εκεί έξω που νιώθουν διαφορετικοί – ό,τι διαφορετικό κι αν είναι αυτό, είτε σωματικό, είτε νοητικό, είτε σεξουαλικό, είτε οτιδήποτε – είναι ότι δεν θέλω ποτέ να νιώθετε ότι η διαφορετικότητά σας είναι μειονέκτημα. Η διαφορετικότητα είναι χάρισμα και όταν το αντιληφθείς εσύ ο ίδιος, τότε θα το αντιληφθεί και ο κόσμος. Και στους γονείς όλων αυτών των διαφορετικών παιδιών, θέλω να πω να αγαπάτε τα παιδιά σας, γιατί είναι δύσκολη η ζωή για τους διαφορετικούς ανθρώπους. Μην τους την κάνετε πιο δύσκολη. Μην μειώνετε ποτέ τον εαυτό σας. Κάντε αυτό που θέλετε, αυτό που νομίζετε ότι είναι καλύτερο, να προσπαθείτε και όλα θα πάνε καλά».

Μπορεί ο Παύλος να αποχώρησε στους 5 του διαγωνισμού, κέρδισε, όμως, μια θέση στην καρδιά μας. Κι αυτό έχει μεγαλύτερη αξία.