Ο πρωταγωνιστής της γλυκιάς Jumbo - σακούλας στο WE

"Αναβίωσε" το El Bimbo, προκάλεσε θαυμασμό με την ερμηνεία του και έκανε τον κόσμο να τον λατρέψει για το hairstyle του. Ο ηθοποιός Δημήτρης Μικέλης, "ρουφάει και τα λέει". Το ταξίδι της Jumbo-σακούλας και η εμπειρία του "να είσαι παντού". Το WE δημοσιεύει φωτογραφίες από τα γυρίσματα σε 3 χώρες

«Ρούφηξε και τα είπε» (κυριολεκτικά, ελληνικό καφέ στα γραφεία μας) στο WE . Ταξίδεψε σε τρεις χώρες για να αντιληφθεί ότι η «Jumbo – σακούλα είναι γλυκιά», συνήθως δεν «σκανδαλίζεται», ενώ όσα «shopping κι αν έκανε», στα Jumbo της γειτονιάς του στη Νίκαια, περνάει μόνο απέξω. Τι κι αν στο τέλος του σποτ, «την κρατάει για λίγο»; Στην πραγματικότητα, η εμπειρία του πρόσφατου διαφημιστικού σποτ της γνωστής αλυσίδας παιχνιδιών, έμεινε για πάντα στην καρδιά του. Εφτά χρόνια αναμονής ήταν αυτά. «Ποτέ δεν ξεχνάει», πόσο πολύ περίμενε να πάρει την τηλεοπτική δουλειά της νέας ατάκας – διαδόχου του επικού: «Ε, ρε Jumbo που σάς χρειάζεται!» (αν και φυσικά, δεν ερμηνεύει ο ίδιος το τραγούδι).

Ο 49χρονος Δημήτρης Μικέλης είναι η «τηλεοπτική περσόνα» των ημερών. Ξεκαθαρίζουμε, όχι ο Djambo, ο τιμωρός των τιμών. Ηθοποιός στο επάγγελμα, με πορεία στο θέατρο, τον κινηματογράφο και το κουκλοθέατρο, ερασιτέχνης τραγουδιστής και μουσικός (κιθάρα, φυσαρμόνικα, μπεντίρ ή τουμπελέκι), αποτελεί τον πρωταγωνιστή της τελευταίας διαφημιστικής καμπάνιας των Jumbo και (για αρκετούς) το λόγο που θέλεις να αλλάξεις κανάλι ή ραδιοφωνικό σταθμό.

Εμείς πάντως τον συναντήσαμε, τον ακούσαμε, τον απολαύσαμε και σάς παρουσιάζουμε τον άνθρωπο, για χάρη του οποίου το «Ποτέ δεν σε ξεχνώ» του Γιάννη Πάριου (σε στίχους Πυθαγόρα), διασκευή του El Bimbo (των Bimbo Jet, 1974) και του ακόμα παλιότερου, Tanha shodam tanha (του Αφγανού Ahmed Zahir, 1971) έγιναν ξανά χιτ. Συμπληρώνουμε: Η μουσική ακούστηκε στην ταινία «Μεγάλη των Μπάτσων Σχολή (Νο 4)» στις σκηνές στο Blue Oyster Bar, αλλά και την αντιπολεμική σοβιετική ταινία μικρού μήκους «Πολύγωνο», το 1977 (του Sever Gansovsky).

Ποια η εμπειρία του από τα γυρίσματα; Τι τον παρακίνησε να συμμετάσχει σε διαφημιστικό σποτ; Ποια τα χόμπι και τα «πιστεύω» του και τελικά, μήπως να τον δούμε με άλλο μάτι, εκτός από αυτό της προκατάληψης που προκαλεί η εμπορική επωνυμία της τελευταίας δουλειάς του;

Σε μία φράση: Ένιωσε σαν πολεμικός ανταποκριτής.

Αγγελοπουλικός, λάτρης του γερμανικού θεάτρου, της εσωτερικής φιλοσοφίας, αλλά και των ταινιών της Αγγελικής Αντωνίου, του Παντελή Βούλγαρη, του Νίκου Περάκη, του Θόδωρου Μαραγκού και της Τώνιας Μαρκετάκη, περιγράφει: « Έχω προλάβει Μάνο Κατράκη. Είχα φτάσει μία ώρα νωρίτερα στο θέατρο και περίμενα στην ουρά για να δω το “Ντα”, του Ιρλανδού συγγραφέα Χιου Λέοναρντ. Από εκεί κατάλαβα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός».

Η τηλεόραση υποβαθμίζει θεατρικές καριέρες; «Ποτέ. Δεν το βλέπω έτσι. Δεν πάσχω από το σύνδρομο του “μην χαλάσει το όνομά μου”. Είμαι σημαντικά ασήμαντος και ασήμαντα σημαντικός. Ο κόσμος με ξέρει σαν το Δημήτρη της διαφήμισης, αλλά σαν τον Μικέλη του κινηματογράφου, με έχει απολαύσει σε θέατρο ή σε αναλόγιο, έχει γελάσει μαζί μου στο κουκλοθέατρο ή με έχει ακούσει να τραγουδάω. Δεν είναι μόνο το σποτ του Jumbo. Και το έκανα, γιατί δεν φοβάμαι να μην καταστραφώ. Άλλωστε, ποιος είμαι για να φοβάμαι κάτι τέτοιο; Κανένας. Απλά με ό, τι καταπιάνομαι, θέλω να το κάνω σωστά. Και όχι μόνο για τα χρήματα. Αν θέλετε πιστέψτε το, αν θέλετε όχι. Δεν πρόκειται να πείσω κανέναν για τίποτα. Απλά μου άρεσε και το πάλεψα. Θέλει πίστη, καλή διάκριση διάθεσης και ελεύθερη βούληση όλο αυτό. Δυστυχώς, συνήθως σκοντάφτουμε στην ελεύθερη βούληση».

Ποιον ηθοποιό θα ήθελε να δει σε επόμενο διαφημιστικό σποτ του Jumbo; «Έβλεπα άλλους φίλους στην τηλεόραση. Με ρωτούσα: Πώς ήμουν, καλός; Πάντα παρακολουθούσα. Έχω γελάσει πολύ με τον Θοδωρή Προκοπίου, στο σποτ “Ο καλός, ο κακός και ο άσχετος”. Αλλά δεν μπορώ να πω ποιος θα ήθελα να είναι ο επόμενος. Εδώ καλά καλά δεν μπορούσα να φανταστώ τον δικό μου εαυτό».

Στόχος ζωής; «Να γνωριστώ καλύτερα με τον εαυτό μου και τους ανθρώπους μέσα από δουλειές, συνεργασίες, σχέσεις. Αυτό για εμένα είναι το κίνητρο να ζω. Δεν στερείς τον εαυτό σου από κάτι, όταν ακολουθείς τα κίνητρά σου».

Αυτή την περίοδο; «Διαβάζω πολλά. Τραγικούς. Αλλά και Μακρυγιάννη. Προσπαθώ να έρθω σε γνωριμία με τον ιστορικό μας λόγο. Δυστυχώς, δεν δίνουμε μεγάλη σημασία στην ιστορία μας, ενώ ζούμε ιστορικές στιγμές».

Τελικά, τι δεν ξεχνά ο Δημήτρης Μικέλης ποτέ; Θα ήθελε να μην ξεχνά τα όνειρά του. Αυτά που βλέπει στον ύπνο του και εικάζει ότι συμβαίνουν στον ξύπνιο του, ίσως το επόμενο πρωί. Αυτό. Και βουρκώνει (αν διέκρινα σωστά πίσω από το ταπεινό του βλέμμα). «Δύσκολη ερώτηση. Και απαιτητικό κεφάλαιο η Μνημοσύνη μας».

H πρόταση που ο Δημήτρης Μικέλης «ποτέ δεν θα ξεχάσει»

Στα μέσα Σεπτεμβρίου, το τηλεφώνημα του Ηλία Μουστάκη από την εταιρία Athens Casting, συμπλήρωσε απλά το «κερασάκι» σε μία «τούρτα ρουτίνας» πολλών ετών. Αυτή τη φορά όμως, με happy end. «Τον ξέρω χρόνια τον Ηλία. Δεν ήταν η πρώτη φορά που δέχτηκα τηλεφώνημά του. Εδώ και επτά χρόνια πάω σε casting. Με βλέπουν, δοκιμάζω, προχωράω πιο πέρα, άλλες φορές με απορρίπτουν. Μία φορά, έφτασα στην πηγή, αλλά νερό δεν ήπια. Το έπαιρνα πατριωτικά. Έλεγα, ρε γαμώτο, κοίτα να δεις. Εμένα γιατί δεν με παίρνουν; Το θεωρούσα τιμητικό και πάντα πήγαινα. Οπωσδήποτε αφού πρώτα μάθω το concept ή διαβάσω πολύ καλά το τι πρέπει να υποδυθώ. Αλλά ποτέ δεν έκλεισα συμφωνία».

Ποτέ δεν υποτίμησε δουλειές και ποτέ δεν είδε την τηλεόραση σαν τον «μεγάλο εχθρό» που ευτελίζει ήθη και ιδέες. «Να ξεκαθαρίσω κάτι. Εγώ τη διαφήμιση, την βλέπω σαν ένα πολύ σοβαρό είδος τέχνης. Και αυτό έχει να κάνει με την ιδέα, την πραγμάτωση και την εκτέλεσή της. Δεν είσαι λιγότερο σοβαρός, επειδή συμμετέχεις σε σποτ. Σήμερα, δυστυχώς υπάρχει οικονομική κρίση, αλλά πρωτίστως κρίση ιδεών. Είναι θείο δικαίωμα να έχουμε ιδέες. Και αυτές να τις ανταλλάσσουμε. Πόσο μάλλον στην τέχνη».

«Τη διαφήμιση τη βρήκα πολύ έξυπνη από την αρχή. Και το concept είχε ένα μυστήριο. Μόλις έλαβα το μέιλ με το τραγούδι, άρχισα να το σιγοψιθυρίζω. Με άγγιξε, με γαργάλισε. Άλλωστε, έχει αφήσει εποχή. Το τραγουδούσα και εγώ, στα 16-17 μου. Είτε το ερμήνευε ο Γιάννης Πάριος, είτε ήταν η μελωδία του Paul Mauriat».

«Κατάλαβα ότι θέλει μία προσέγγιση ειλικρινή. Δεν μπορείς να προσποιηθείς. Αν και τρεις σειρές λόγια, είδα ότι έχουν δύναμη. Πρέπει να το πιστέψεις. Να το αγαπήσεις. Όπως το αντιλαμβάνεται κανείς το “αγαπήσεις”. Πάντα θεωρούσα έξυπνες τις διαφημίσεις της συγκεκριμένης εταιρίας».

Για τα δικά του υψηλά standards, στο πρώτο casting, δεν τα πήγε πολύ καλά. «Νόμιζα ότι άλλοι θα είχαν πάει πολύ καλύτερα. Αλλά με ξαναπήραν να δοκιμάσουμε και μία δεύτερη εκδοχή. Μού είπαν, άρεσε και αυτό. Μετά με πήραν και για τρίτο casting. Ήταν πλέον εκείνη η στιγμή που αποφάσισαν ότι τούς κάνω. Τους άρεσε ο τρόπος ερμηνείας μου».

Μέσα σε λίγες ημέρες, απανωτές οι πρόβες. Με τα κατάλληλα ρούχα, με το μακιγιάζ, όλα σχολαστικά. «Και μετά, ήρθε η αρχή. Μπήκαμε σε ένα αεροπλάνο και ξεκινήσαμε. Ένα διαφορετικό ταξίδι».

Συνολική διάρκεια γυρισμάτων από τις 26 Σεπτεμβρίου έως τις 2 Οκτωβρίου 2014.

Γυρνώ να σε βρω, να σε δω σε ζητώ, στο Ντε Γκωλ!

«Το κλιπ δεν είναι προϊόν photoshop, προφανώς. Ταξιδέψαμε σε τρεις χώρες. Πώς ένιωσα; Δεν είχα ξαναπάει εξωτερικό. Πρωτόγνωρα συναισθήματα και έκπληξη από την ομορφιά των τοπίων. Στην ηλιόλουστη Ρώμη, στο μουντό Παρίσι και το πολύβουο Λονδίνο. Γυρίσματα όλη μέρα. Έξι άτομα κομπανία. Αισθάνθηκα σαν πολεμικός ανταποκριτής. Ξέρεις πώς το λέω; Με ένα βαν γεμάτο από πράγματα, τρέχεις. Κατεβαίνεις. Κάνεις γυρίσματα. Ανεβαίνεις πάλι γρήγορα να προλάβεις. Να συναντηθούμε και εδώ και εκεί. Χαμός. Με αυτή την έννοια», λέει και ξεσπάει σε γέλια. «Έβγαζε κούραση, αλλά και λαχτάρα όλο αυτό. Αλλά έτσι δεν είναι τα ταξίδια;».

Ποιες στιγμές ξεχώρισε από το ταξίδι της «Jumbo-σακούλας»; «Τις στιγμές στη Ρώμη. Σαν θεατρικό σκηνικό ήταν. Φανταστικά κτίρια, φανταστικοί δρόμοι, πανέμορφος ουρανός. Δρόμος, δρόμος. Σιντριβάνια, κόσμος και ανάμεσα στον κόσμο, εγώ. Έπρεπε να γίνει μία λήψη εκεί. Και μπερδευόμουν και χανόμουν. Και με κοιτούσαν. Μόνο χαμόγελα έβλεπα. Ευλογία. Piazza di Spagna, Piazza del Popolo, via Condotti, Κολοσσαίο, καθαρός καιρός. Ωραίο ρεπεράζ, ήξεραν τα παιδιά τη δουλειά τους».

Στο Λονδίνο βρέθηκε σε μία νησίδα ενός μεγάλου εμπορικού δρόμου. Σύννεφα και μία αχτίδα ηλίου να τον ζεσταίνει, ακριβώς στο σημείο που στεκόταν. «Ήταν μια πολύ ωραία στιγμή. Τα αυτοκίνητα ερχόταν από δεξιά. Έπρεπε να προσέχεις. Έπαιρνα ανάσες. Καθαροί δρόμοι, ομορφιές. Γυναίκες με καροτσάκια, οικογένειες με σκυλάκια, ζωντανή πόλη. Ταξί, διώροφα κόκκινα λεωφορεία, γέλια. Όλα διαφορετικά. Ένα απίστευτο σταυροδρόμι λαών. Περάσαμε από τα βασιλικά ανάκτορα, την Oxford Street και τα Harrods. Έτσι κλείνει και η διαφήμιση».

Τα Jumbo δεν ξεχνά, γλυκιά η Jumbo – σακούλα του

«Τι αποκόμισα από όλο αυτό; Συναισθήματα, νέα τοπία, φρέσκες ιδέες και καινούργιες τεχνικές στο μοντάζ. Η έμπειρη ομάδα του Γιώργου Τσοκόπουλου της Avion Films πέτυχε ένα φανταστικό αποτέλεσμα μιας άλλης δεκαετίας (σαν αισθητική και σαν χρώματα). Και τελικά δεν με νοιάζει το μήνυμα της διαφήμισης ή τι ήθελε να περάσει. Με νοιάζει που ένιωσα το αίσθημα της ελευθερίας. Ιδίως, όταν κατέβαινα τα σκαλιά στην Piazza di Spagna στην πρώτη λήψη. Έλεγα από μέσα μου, όμορφος κόσμος. Άμαξες, άλογα».

Ποιο το «πετσί του ρόλου, στο οποίο έπρεπε να μπει»; «Είναι ένας άνθρωπος που ψάχνει το ανεκπλήρωτο όνειρό του. Τι να σου πω! Εμένα μου άρεσαν τα συναισθήματα. Στα γυρίσματα, άκουγα το τραγούδι με ακουστικό και εγώ το σιγοτραγουδούσα από πάνω. Το άκουγα όμως δυνατά. Με γέμιζε. Με γεμίζει ακόμα. Αυτά θυμάμαι. Αυτά θα κρατήσω».

Ο Δημήτρης Μικέλης μέχρι σήμερα

Ο 49χρονος Δημήτρης Μικέλης τελείωσε τη Δραματική Σχολή Βεάκη το 1991. Γεννήθηκε σε ένα μικρό χωριό της Γερμανίας. Ήρθε στην Ελλάδα, σχεδόν όταν ήταν λίγων μηνών και έκτοτε δεν επισκέφτηκε ξανά τη γενέτειρά του, αν και θα το επιθυμούσε.

Δούλεψε πολλά χρόνια κυρίως, για το θέατρο (και στο Εθνικό). Το 1996 συμμετείχε στην ταινία της Αγγελικής Αντωνίου, με τίτλο «Χαμένες Νύχτες» (και παραγωγή: Jost Hering Filme, στο Βερολίνο), ενώ μόλις αποφοίτησε από τη σχολή, συνεργάστηκε με τον Παντελή Βούλγαρη στις «Ήσυχες Μέρες του Αυγούστου». «Φοβερή ταινία. Θυμάμαι τρέχαμε πολύ».

Το 2002 ανέλαβε τον ρόλο του Αιγίσθου στο αρχαίο δράμα «Ηλέκτρα» σε σκηνοθεσία Θωμά Κινδύνη και την Όλγα Πολίτου στο ρόλο της Κλυταιμνήστρας. Η συνεργασία επαναλήφθηκε σαν αναλόγιο στο φουαγιέ του Εθνικού Θεάτρου, σε μία τιμητική βραδιά για τη ζωή του δάσκαλου, σκηνοθέτη και ηθοποιού Δημήτρη Ροντήρη.

Το 2011 ήρθε σε επαφή με το κουκλοθέατρο. «Το έψαχνα χρόνια, διάβαζα και βρέθηκα με φίλη κουκλοποιό. Δεν ανήκει σε κάποιο σχήμα, αλλά μαζί συνεργαστήκαμε ωραία και κάναμε 2-3 παραστάσεις, ακόμα και στο Σύνταγμα, με μύθους του Αισώπου».

«Το 2014 δοκιμάσαμε τις τύχες μας με ένα σχήμα, στο Παλιό Πανεπιστήμιο, στην Πλάκα, στην παράσταση “Προμηθέας, τα Πάθη σου” του Αισχύλου, με εμένα στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Το ευχαριστήθηκα. Ανομοιοκατάληκτος δεκαπεντασύλλαβος σε μετάφραση και διασκευή του Γιώργου Χατζηδάκι. Ήταν τότε που μελετούσα έτσι κι αλλιώς αρχαίους τραγικούς».

Και καταλήγει: «Όταν τελείωσαν οι παραστάσεις, είπα θα ξυριστώ, θα κουρευτώ και θα φορέσω το καπελάκι μου, γιατί πάντα φοράω καπέλο το Χειμώνα (ένα κασκέτο μαύρο για άμυνα στην αλλαγή του καιρού). Και ήταν τότε που έσκασε το τηλέφωνο με την πρόταση του διαφημιστικού. Οπότε, είπα θα μείνω έτσι. Νομίζω άρεσε το στυλ μου. Και ο κόσμος θυμάται τα μαλλιά μου. Εισπράττω ακόμα σχόλια και χαμόγελα στοργής από τον κόσμο. Όπου κι αν με συναντήσουν. Κι αυτό με γεμίζει, ξέρεις».