Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ, ΤΟ LIFESTYLE ΚΙ ΕΝΑ ΚΡΑΤΟΣ ΙΧ

Η εβδομάδα που πέρασε δεν είχε κάποια καινούρια φρικιαστική ιστορία να μας κυνηγά, από αυτές που έχουν γίνει πολλές τελευταία. Σε αυτές τις περιπτώσεις, τα σόσιαλ αναλαμβάνουν να καλύψουν το κενό. Και καταλήγουμε να «ασχολούμαστε» με μη θέματα. Σαν τη συνέντευξη του Πρωθυπουργού στη Ναταλία Γερμανού.

Είναι άλλη συζήτηση αυτή η πρωτοφανής κατάσταση των ελληνικά μίντια που στην πλειοψηφία τους πια παραπληροφορούν (τελευταίο παράδειγμα οι -όχι για πρώτη φορά- παραπλανητικές διαγραμματικές παρουσιάσεις των δημοσκοπήσεων σε φιλοκυβερνητικά κανάλια κι εφημερίδες/ ποιος ξέρει τι άλλο έχουμε να δούμε μέχρι τις εκλογές;) κι άλλο το επικοινωνιακό μείγμα που επιλέγει ο Κυριάκος Μητσοτάκης και το επιτελείο του. Είναι άλλο πράγμα η πλήρης υποκατάσταση της δημοσιογραφίας από την επικοινωνία κι άλλο η υποτίμηση όσων «κάνουν lifestyle» ή, ακόμα χειρότερα, η περιφρόνηση όσων το «καταναλώνουν». Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ξέρει ότι υστερεί στο δημογραφικό των νέων και των γυναικών, σε προεκλογική περίοδο είμαστε, δικαίωμά του είναι να βγει όπου θέλει και να μιλήσει για «ντολμαδάκια», τον «ήχο που χτυπάει το κινητό του» και γενικά για τον «άνθρωπο πίσω από τον Πρωθυπουργό». Όπως δικαίωμα δικό μας είναι και να κρίνουμε όπως νομίζουμε το ότι δε φιλοξενείται πουθενά αλλού εκτός από εκεί που ξέρει ότι θα αγιογραφηθεί, θα του κάνουν ερωτήσεις-πασούλες ή έστω δε θα τον ζορίσουν. (Κάτι που ισχύει για τη συντριπτική πλειοψηφία των στελεχών της ΝΔ, συχνά με κωμικοτραγικά αποτελέσματα.)

Την ίδια στιγμή που για 1-2 24ωρα τσακωθήκαμε για το τίποτα, προχώρησε (στην τελική ευθεία της κυβερνητικής θητείας) η περαιτέρω μετατροπή του κράτους σε ΙΧ. Σε κράτος ιδιωτικής χρήσης, δηλαδή. Ελάτε να ενώσουμε τις τελίτσες από τρεις μεγάλες υποθέσεις/συζητήσεις των τελευταίων μηνών.

Η πιο πρόσφατη; Το νομοσχέδιο για το ΕΣΥ που πέρασε με τις 156 ψήφους των βουλευτών της κυβέρνησης και σύσσωμη την αντιπολίτευση απέναντι. Παρότι, βγαίνουμε σιγά σιγά από το τούνελ της σκοτεινής περιόδου της πανδημίας που εξέθεσε τις αδυναμίες, αναδεικνύοντας παράλληλα τον πολύτιμο δημόσιο χαρακτήρα, της δευτεροβάθμιας περίθαλψης, η κυβέρνηση προχωρά σε μια μεταρρύθμιση που στον πυρήνα της επισημοποιεί την ιδιωτικοποίηση της υγείας. Με το άρθρο 10 που καταργεί την αποκλειστική απασχόληση του προσωπικού στο δημόσιο. Ανοίγοντας τον δρόμο για προτεραιοποίηση ασθενών που θα έχουν περάσει πρώτα από ιδιωτικά ιατρεία ή μεταφέροντας με το αζημίωτο εκεί τις υπερωρίες πάνω στις οποίες διασωζόταν ως σήμερα η συνθήκη της δημόσιας και δωρεάν περίθαλψης.. Οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές σε έναν χώρο που έτσι κι αλλιώς λειτουργεί εδώ και δεκαετίες με το «φακελάκι ως εθιμικό δίκαιο». Τώρα που επισημοποιείται, ποιος και πού θα βάζει τη διαχωριστική γραμμή;

Επείτα, είναι οι εμβληματικές υποθέσεις της Πάτρας, του Κολωνού και της Κιβωτού του Κόσμου (αλλά και οι δεκάδες άλλες ιστορίες κακοποίησης που αποκαλύφθηκαν στην σκιά τους) που κατέδειξαν την απουσία δομών υποστήριξης κακοποιημένων παιδιών. Σε αυτό το κενό λειτουργούσαν οργανώσεις όπως η Κιβωτός. Πέραν των φρικιαστικών καταγγελιών, πολύ ενδιαφέρον εδώ είναι και το κομμάτι του οικονομικού εγκλήματος με εισαγγελική έρευνα να έχει διαταχθεί για υπεξαίρεση, απιστία, φοροδιαφυγή και ξέπλυμα μαύρου χρήματος. Μπορεί «τα ράσα να μην έχουν τσέπες», όπως είπε ο πάτερ Αντώνιος, μπορεί να καλύπτουν το κάδρο αλλά, ας μη γελιόμαστε, εδώ έχουμε ένα παράδειγμα ιδιωτικοποίησης του κοινωνικού κράτους (συζήτηση που θα έπρεπε να απασχολεί περισσότερο μετά από 15 χρόνια κρίσης). Κι ακόμα κι αν υπάρχουν οι καλύτερες προθέσεις να ελεγχθούν καλύτερα στο μέλλον τα ιδιωτικά ιδρύματα (η λειτουργία και η χρηματοδότησή τους), πώς μπορεί να ξεπεραστεί η δομική τους αντίφαση; Το πρόβλημα που καλούνται να διαχειριστούν είναι κι ο λόγος ύπαρξής τους.

Τέλος είναι οι υποκλοπές. Η σάγκα που ζούμε με διακυμάνσεις από τα τέλη Ιουλίου. «Νόμιμες αλλά λάθος» επισυνδέσεις και παράνομα λογισμικά, πλέγματα εταιρειών και κουμπαριές, ανηψιοί και κοντοί λέοντες, «άπλετο φως» αλλά κι «επίκληση του απορρήτου», λίστες στα μανταλάκια και διαπλοκή που βρυχάται, «αδιαφορία του κόσμου» και Μπερλουσκονισμός που παραμονεύει…Υπάρχει όμως κι άλλη μια διάσταση: όπως δείχνουν τα αποκαλυπτικά ρεπορτάζ των τελευταίων εβδομάδων, ακόμα (αν όχι κυρίως) και σε μη αντιπολιτευόμενα μέσα, η υπόθεση των υποκλοπών συνεπάγεται και μια μορφή ιδιωτικοποίησης της αστυνομίας. Ο θεσμός, όχι μόνο στην Ελλάδα, είναι διαχρονικά συνδεδεμένος με πάσης φύσεως προστασία που προστατεύει πάσης φύσεως ιδιωτικά συμφέροντα (από νυχτερινά κέντρα μέχρι ποδοσφαιρικές ομάδες). Όμως αν ευσταθούν τα ρεπορτάζ π.χ. για το παράρτημα της ΕΥΠ στην Αγία Παρασκευή που στεγαζόταν το παράνομο λογισμικό Predator με αποσπασμένα δέκα στελέχη της ΕΛ.ΑΣ. κι επιβλέπουσα αξιωματικό να παρακολουθούν πολιτικούς, επιχειρηματίες, δημοσιογράφους, ακόμα κι άλλους αστυνομικούς, το αόριστο «για λόγους εθνικής ασφάλειας» δεν είναι επαρκής απάντηση. Είναι και ζήτημα ανθρωπίνων πόρων. Ήξεραν οι άνθρωποι για ποιον δουλεύουν;

Το κράτος ΙΧ, λοιπόν, είναι διακύβευμα. Πραγματικό. Η κυβέρνηση εφαρμόζει το πιο σκληρό ιδεολογικό πρόσωπό της, το πιο «νεοφιλελεύθερο» αν θέλετε, η Θάτσερ έχει λόξυγγα και κάποιοι θυμούνται το βλάσφημο ποίημα του Σαραμάγκου. Πού καιρός για συνεντεύξεις σε μεσημεριανές εκπομπές…