Ο ΣΑΜΑΡΑΣ ΔΗΛΩΝΕΙ (ΠΑΝΤΑ) ΠΑΡΩΝ

Ο πρώην πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς, έχει πολλάκις καταστήσει σαφές ότι διεκδικεί αν μη τι άλλο το δικό του ρόλο στη Νέα Δημοκρατία και κατά καιρούς έχει δημιουργήσει πονοκεφάλους στον πρωθυπουργό, Κυριάκο Μητσοτάκη.

Η παρουσία λοιπόν του κ.Σαμαρά την προπροηγούμενη εβδομάδα στα εγκαίνια της επέκτασης του Μετρό προς Πειραιά, αλλά και την προηγούμενη εβδομάδα στα εγκαίνια της επένδυσης στο Ελληνικό, συζητήθηκε πολύ στο παρασκήνιο του κυβερνώντος κόμματος.

Ορισμένοι είδαν σε αυτές τις παρουσίες μία προσπάθεια του Μαξίμου να τα ξαναβρεί με τον πρώην πρωθυπουργό ή έστω να μην τον έχει εντελώς απέναντι. Η απόφαση του κ.Σαμαρά όμως να παραστεί στα εγκαίνια δύο έργων – που φρόντισε έτσι να υπενθυμίσει ότι ξεκίνησαν επί δικών του ημερών κλέβοντας λίγη από τη… δόξα Μητσοτάκη – δεν αναιρεί την επιλογή του να δηλώνει πάντα παρών με το δικό του τρόπο στα γαλάζια τεκταινόμενα.

Ο κ. Σαμαράς φέρεται μάλιστα να έχει έρθει το τελευταίο διάστημα ξανά πιο κοντά πάντως με τον έτερο πρώην πρωθυπουργό, Κώστα Καραμανλή, με τον οποίον οι σχέσεις δεν ήταν και οι καλύτερες δυνατές στο παρελθόν. Ο Μεσσήνιος πάντως φέρεται να αποφάσισε μετά την παρέμβαση Καραμανλή για τις υποκλοπές να μην τοποθετηθεί δημόσια και ο ίδιος για το θέμα, για το οποίο φέρεται να μην είχε διαφορετικές απόψεις.

Καραμανλής- Σαμαράς συνέφαγαν μάλιστα μετά την ομιλία Μητσοτάκη στη ΔΕΘ. Ενώ και οι δύο απουσίαζαν από τη συνεδρίαση της ΚΟ της ΝΔ στα “γενέθλια” του κυβερνώντος κόμματος, με κυβερνητικά στελέχη να σπεύδουν να διευκρινίσουν ότι απουσίαζαν αιτιολογημένα και είχαν ενημερώσει σχετικά.

Ο κ.Σαμαράς πάντως ακολουθεί μία διαφορετική στρατηγική από τον κ.Καραμανλή. Ο δεύτερος έχει επιλέξει να μη δημιουργεί εσωκομματικό θέμα και ακόμη και μετά την ηχηρή παρέμβαση του για τις υποκλοπές, συνεργάτες του θέλησαν να κατεβάσουν τους τόνους με το Μαξίμου, αν και χωρίς να πάρουν πίσω όσα είπε επί της ουσίας. Ο κ.Σαμαράς αντίθετα δεν έχει πρόβλημα να κάνει θόρυβο. Παίρνει πάντα το λόγο στα συνέδρια της ΝΔ και φροντίζει να δίνει το δικό του στίγμα.

Στο τελευταίο συνέδριο της ΝΔ τον περασμένο Μάιο η ομιλία του ήταν μάλιστα γεμάτη αιχμές. Για τα εθνικά θέματα (αγαπημένο αντικείμενο του πρώην πρωθυπουργού , που είχε άλλωστε χτίσει το προφίλ του πάνω στο Σκοπιανό), την ιδεολογική ταυτότητα της ΝΔ ή για την ακρίβεια την ιδεολογική δεξιά καθαρότητα της ΝΔ, αλλά και για το ενεργειακό με αμφισβήτηση της αποτελεσματικότητας των κυβερνητικών μέτρων για το ηλεκτρικό ρεύμα.

Η ομιλία του έγινε δεκτή με χειροκροτήματα. Αλλά είναι γεγονός ότι είχε τοποθετήσει στρατηγικά στην αίθουσα και δικά του στελέχη- παρατηρητές κυρίως και όχι συνέδρους. Οι εντυπώσεις όμως ήταν ισχυρές και ο Σαμαράς ως “παλιά καραβάνα” ξέρει αυτό το πολιτικό παιχνίδι.

Τον Ιανουάριο του 2021 ο κ.Σαμαράς είχε δημιουργήσει θέμα όταν απείλησε ότι δε θα ψηφίσει τα μνημόνια με τη Βόρεια Μακεδονία, που αποτελούν απόρροια της συμφωνίας των Πρεσπών. Έκτοτε κάθε φορά που ερωτάται ο (εκάστοτε) κυβερνητικός εκπρόσωπος στο briefing σχετικά, απαντά ότι τα μνημόνια θα έρθουν στην ώρα τους, όταν το επιτρέψει ο κοινοβουλευτικος προγραμματισμός. Και το θέμα έχει καταντήσει… ανέκδοτο μεταξύ των πολιτικών συντακτών.

Ενδεικτικές των ψυχρών σχέσεων το Μαξίμου με τον κ.Σαμαρά ήταν και οι διαρροές για πρόταση της ΝΔ για εξεταστική για τις υποκλοπές, η οποία θα έπιανε και την περίοδο διακυβέρνησης Σαμαρά- Βενιζέλου, αν και στόχος ήταν κυρίως ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, που είχε έρθει σε αντιπαράθεση για το θέμα με την κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Μητσοτακικοί και σαμαρικοί είχαν πάντως βάλει στην άκρη την παλιά τους έχθρα στις εσωκομματικές του 2015- 2016. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης μάλιστα ήταν εκείνος που είχε φροντίσει να χτίσει αυτή την αντικαραμανλική συμμαχία, ώστε ο γιος του να εκλεγεί πρόεδρο της ΝΔ. Στρατηγική που εκ των πραγμάτων απέδωσε.

Εκ των πραγμάτων όμως αυτή η συμμαχία αποδείχθηκε συγκυριακή. Και το γυαλί άρχισε να ραγίζει όταν ο κ.Μητσοτάκης παρά τα περί του αντιθέτου θρυλούμενα δεν πρότεινε τον κ. Σαμαρά ποτέ για Επίτροπο της Ελλάδας στην Κομισιόν, με την πρόφαση ότι ως πρώην πρωθυπουργός θα έπρεπε να γίνει αντιπρόεδρος και η Ελλάδα δεν θα είχε θέση αντιπροέδρου.

Όταν ο Μαργαρίτης Σχοινάς έγινε αντιπρόεδρος της Κομισιόν, αποδείχθηκε ότι απλώς ο κ. Μητσοτάκης δεν ήθελε να δώσει μία τόσο σημαντική θέση σε έναν άνθρωπο, που θα παρενέβαινε και στα εσωτερικά πολιτικά πράγματα. Ο κ. Σαμαράς πάντως ήταν βέβαιος ότι θα μετακόμιζε στις Βρυξέλλες και θεωρούσε ότι εάν ήθελε ο κ.Μητσοτάκης, θα μπορούσε να κάμψει τις αντιρρήσεις της Άνγκελα Μέρκελ, η οποία ποτέ δεν του είχε συγχωρέσει την “αντιμνημονιακή” περίοδο και τα γεγονότα του 2011.

Ο Μεσσήνιος έβαλε τότε άλλο στόχο: Την Προεδρία της Δημοκρατίας. Αλλά και για αυτή τη θέση ο κ.Μητσοτάκης επέλεξε άλλο πρόσωπο, μη πολιτικό, την Κατερίνα Σακελλαροπούλου. Η εκλογή της αποτέλεσε την αφορμή για την πρώτη ηχηρή διαφοροποίηση Σαμαρά, ο οποίος δεν ψήφισε την Πρόεδρο της Δημοκρατίας και επίσης εξέφρασε τη διαφωνία του με το ενδεχόμενο προσφυγής στη Χάγη για επίλυση των διαφορών με την Τουρκία.

Έκτοτε ο Μεσσήνιος ταράζει κάθε τόσο τα εσωκομματικά νερά της γαλάζιας λίμνης. Η τελευταία παρέμβαση του ήταν τον περασμένο Ιούνιο όταν αμφισβήτησε εκ νέου την ενεργειακή πολιτική της κυβέρνησης και επανέλαβε τη θέση του για κανένα διάλογο με την Τουρκία.

Στο μεταξύ πάντως ο κ. Σαμαράς ακολουθεί τακτική “εύγλωττης σιωπής”. Αλλά ξέρει πως να δηλώνει την παρουσία του με άλλους τρόπους.