Ο ΤΡΑΝΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ ΤΟΥ “DISCLOSURE” ΣΤΟ NETFLIX ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΟ ΧΟΛΙΓΟΥΝΤ

Η μεθοδικότητα του “Disclosure” είναι εντυπωσιακή. Στο πνεύμα ντοκιμαντέρ-ορόσημων όπως το “The Celluloid Closet” ή το “Ethnic Notions”, το νέο ντοκιμαντέρ του Sam Feder (“Kate Bornstein is a Queer & Pleasant Danger”, “Boy I Am”) εξετάζει κάτι παραπάνω από 100 χρόνια τρανς αναπαραστάσεων στη μεγάλη και τη μικρή οθόνη, καλύπτοντας ένα τεράστιο φάσμα επιζήμιων συχνά απεικονίσεων της κοινότητας: από βραβευμένες με Όσκαρ ταινίες όπως το “Boys Don’t Cry”, το “The Crying Game” και το “Dallas Buyers Club”, μέχρι τηλεοπτικές σειρές όπως το “Nip/Tuck” και το “The L Word”. Ως το τέλος της η παραγωγή του Netflix γίνεται μία εύπεπτη εγκυκλοπαίδεια για τους θεατές και, γιατί όχι, ένα πιθανό εγχειρίδιο 90 λεπτών για τα don’ts που πρέπει να γνωρίζουν οι δημιουργοί όταν καταπιάνονται με την τρανς ύπαρξη.

Στερεοτυπικές αφηγήσεις όπως ο τρανς χαρακτήρας σε ρόλο μεγάλου απατεώνα ή διαταραγμένης προσωπικότητας εξετάζονται στο “Disclosure” του Netflix από μεγάλα ονόματα της κοινότητας (η ηθοποιός και ακτιβίστρια Λαβέρν Κοξ, μέλη από το καστ του εμβληματικού “Pose”, και ο βραβευμένος σκηνοθέτης Γιανς Φορντ είναι μόνο μερικά από αυτά), που είτε αποδομούν βλαπτικές εικόνες όπως την τρανσφοβία του “Ντετέκτιβ Ζώον” είτε εξυμνούν απρόσμενες θετικές αναπαραστάσεις όπως ένας θηλυκός Μπαγκς Μπάνι, όσο παράλληλα θυμούνται τη δική τους προσωπική ιστορία με τα media και την εκπροσώπησή τους σε αυτά.

Συναντήσαμε τον Feder μαζί με τη συμπαραγωγό του ντοκιμαντέρ Amy Scholder στο πλαίσιο των φετινών Νυχτών Πρεμιέρας, είκοσι μήνες αφότου το “Disclosure” ξεκίνησε το ταξίδι του στο Φεστιβάλ Sundance για να στερηθεί τελικά την πορεία του στα φεστιβάλ όλου του κόσμου λόγω της πανδημίας (μάλιστα η δημιουργική ομάδα ήταν να έχει επισκεφθεί την Ελλάδα στο περσινό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης). Μιλήσαμε μαζί τους για την προέλευση του ντοκιμαντέρ, το ρίσκο της ορατότητας, την προβληματική ιστορία της τρανς αναπαράστασης στα media, και την αλυσιδωτή αντίδραση που επέφερε η ταινία στη βιομηχανία.

Πώς γεννήθηκε η ιδέα του “Disclosure”;
Sam Feder: Ξεκίνησα να κάνω ταινίες για την τρανς κοινότητα το 2003 πιστεύοντας πραγματικά πως η ορατότητα ήταν ζωτικής σημασίας. Ορατότητα φτιαγμένη από τρανς άτομα, για τρανς άτομα. Κανείς άλλος δε χρειάζεται να μιλάει για εμάς. Έκανα δύο τέτοιες ταινίες, ήταν καλές και ταξίδεψα μαζί τους, αλλά εκεί γύρω στο 2013-’14 υπήρξε μία πολύ δραστική μετάβαση στη mainstream κουλτούρα. Ξαφνικά η Laverne Cox ήταν στο “Orange Is the New Black” και στο εξώφυλλο του περιοδικού TIME. Τα media έδιναν προσοχή στα τρανς άτομα αλλά είχα την αίσθηση πως κάτι έλειπε από όλο αυτό, ότι η ιστορία που διαμορφωνόταν τότε στο mainstream δεν ήταν ακριβής. Πως εκείνη δεν ήταν μία στιγμή επιτυχίας για τα τρανς άτομα, ότι αγνοούσαν την ιστορία μας, ότι υπήρχε η αίσθηση πως όλο αυτό ήταν κάτι καινούριο – ξαφνικά φυτρώσαμε από το πουθενά ας πούμε. Στην πραγματικότητα όταν μία περιθωριοποιημένη ομάδα τραβάει την προσοχή στο mainstream, ιστορικά ακολουθούν αρνητικές αντιδράσεις. Δεν πάει ακριβής αντιστοιχία σε αυτό, αλλά σίγουρα παρατηρείται μία αλληλεπικάλυψη.

Ως κινηματογραφιστής αναρωτήθηκα ποιος είναι ο δικός μου ρόλος στη δημιουργία ιστοριών. Είναι η ορατότητα στ’ αλήθεια πρόοδος, σκεφτόμουν, και πώς μπορούμε να κάνουμε πιο περίπλοκη αυτή την ερώτηση; Και συνειδητοποίησα ότι δεν είναι απλώς πρόοδος. Αφήνεις τον εαυτό σου ανοιχτό στην επικινδυνότητα σε ένα βαθμό. Κάποια άτομα γίνονται πολύ πιο ευάλωτα όταν αναγνωρίζονται και εκτίθενται. Οπότε προσπαθούσα να συμφιλιώσω την πραγματικότητα του εορτασμού της αυξημένης ορατότητας με την αύξηση της κοινωνικής και νομοθετικής βίας που συνέβαινε ταυτόχρονα. Κι αυτό ήταν πριν τη διακυβέρνηση του Trump, η οποία είδαμε τι προκάλεσε τα τελευταία πέντε χρόνια για εμάς. Οι συνθήκες είναι ακόμα πολύ ασταθείς για την τρανς κοινότητα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ήθελα να καταλάβω όμως πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο στον κινηματογράφο και την τηλεόραση, πώς φτάσαμε ως κοινωνία να αντιλαμβανόμαστε ποιοι είναι οι τρανς άνθρωποι μέσα από τα media που έχουμε καταναλώσει, και σίγουρα πώς έμαθαν τα ίδια τα τρανς άτομα να σκέφτονται ποια είναι μέσ’ απ’ αυτά. Όταν είχα ξεκινήσει την έρευνα είχα ασχοληθεί με όλων των ειδών τα media, αλλά ξανά και ξανά οι άνθρωποι αναφέρονταν στο Χόλιγουντ, τις ταινίες και τις σειρές του. Ήταν τόσο σαφές πως αυτό ήταν η συλλογική μνήμη, το σημείο αναφοράς όλων. Έτσι επικεντρώθηκα στο πώς ήταν να μεγαλώνουν γενιές και γενιές με αυτό το υλικό, ως μία παρέμβαση για τον τρόπο με τον οποίο ειπώνονταν εκείνες οι ιστορίες αλλά και το πώς μιλούσαμε κατόπιν γι’ αυτές.

Το “Disclosure” γεννήθηκε σε μία περίοδο όπου υπήρχε μία ώθηση σε τέτοιες ιστορίες, αλλά ακόμα δεν είχαν τη σωστή κατεύθυνση. Είναι ένα εργαλείο στο οποίο μπορούμε να αναφερόμαστε πια για να κάνουμε καλύτερο σινεμά και τηλεόραση. Την ίδια στιγμή, επειδή προήλθε μέσα από τον ακτιβισμό, υπάρχει η εξερεύνηση της ορατότητας και τον ρόλο της σε κινήματα κοινωνικής δικαιοσύνης.

Άρα όντως νιώθεις πως η ορατότητα μπορεί να οδηγήσει σε επικίνδυνα μονοπάτια.
Feder: Για κάποια άτομα σίγουρα. Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να ζουν χωρίς να μοιράζονται το γεγονός ότι είναι τρανς, αλλά τώρα κάποια λεπτά πράγματα γι’ αυτούς είναι παρατηρήσιμα και μπορεί να αποκαλύπτουν ότι είναι τρανς. Ακριβώς επειδή πλέον υπάρχει μεγαλύτερη κάλυψη από τα media. Οπότε ναι, μπορεί να είναι πιο επικίνδυνο για κάποιους. Για άλλους έχει ανοίξει περισσότερους δρόμους, έχει λειτουργήσει απελευθερωτικά. Είναι περίπλοκο. Σε υλικό επίπεδο όμως, δεν έχει κάνει καλύτερα τα πράγματα απαραιτήτως. Εξακολουθούμε να βιώνουμε την ανεργία σε δυσανάλογο ποσοστό, εξακολουθούμε να έχουμε μικρότερη πρόσβαση στην περίθαλψη και στην ασφαλή στέγαση. Υπάρχουν τεράστιες ανεπάρκειες σε πρακτικό επίπεδο.

Και στο Χόλιγουντ ακόμα, παρά τη βελτίωση στην εκπροσώπηση, υπάρχουν πολλές ελλείψεις. Εντυπωσιάστηκα πάντως με όλο το έδαφος που κατορθώσατε να καλύψετε, από τις παλαιότερες ταινίες της βιομηχανίας και τα sitcoms, μέχρι τη σύγκριση στα talk shows της Όπρα Γουίνφρεϊ τότε και τώρα. Πώς δομήσατε το “Disclosure”;
Feder: Ξέραμε ότι δε θέλαμε να το πάμε χρονολογικά, ούτε αυστηρά θεματολογικά. Μας φαίνονταν βαρετές και προβλέψιμες αυτές οι κλασικές δομές. Για να είμαι ειλικρινής, νιώθω πως σου δίνουν λιγότερες ευκαιρίες για να μάθεις. Επειδή πιστεύουμε πως η αλλαγή έρχεται όταν συνδέεσαι συναισθηματικά με τους ανθρώπους, θέλαμε η ταινία να λειτουργήσει σε αυτό το επίπεδο, και ο τρόπος που οι άνθρωποι συνδεόμαστε είναι η μνήμη, σωστά; Μιλάμε γι’ αυτό που μας συνέβη πριν 1 ώρα, μιλάμε για όσα μας συνέβησαν όταν μεγαλώναμε, ή στα ερωτικά μας. Μιλάμε μέσα από ιστορίες και αναμνήσεις. Στη διάρκεια των γυρισμάτων λοιπόν, μπορεί να έκανα ερωτήσεις για πράγματα χειροπιαστά στους συνεντευξιαζόμενους, όμως γυρνούσαμε πάντα στο πώς τους έκανε κάτι να νιώσουν, ποια ήταν η οπτική και η ανάμνησή τους. Οπότε ήταν οι αναμνήσεις που καθοδήγησαν τη δομή μας, ψάχνοντας συνδέσεις μεταξύ τους.

Είναι πολύ έντονη η αποδόμηση προβληματικών εικόνων στην ταινία, από συνεντευξιαζόμενους που πληγώνονται ακόμα στη σκέψη τους, όπως για παράδειγμα τα τρανσφοβικά αστεία στο “Ace Ventura”. Αναρωτιέμαι αν ήταν δύσκολο και για σένα να τα επαναξετάζεις όλα αυτά μέσα από τη διαδικασία της ταινίας ή αν είχες αρκετή απόσταση.
Feder: Ναι, έφερε πολλά στην επιφάνεια και ακόμα τα αντιμετωπίζω. Είμαι όμως ένα πολύ εγκεφαλικό άτομο και, ενώ σε συναισθηματικό επίπεδο με επηρέασαν αρνητικά, υπήρξε σίγουρα μία πνευματική επιβεβαίωση στο να βλέπει την ιστορικότητα, να ξέρεις ότι δεν τη φαντάστηκες, να ενδυναμώνεσαι μέσα απ’ αυτή. Ήμασταν πάντοτε μέρος των ιστοριών της ποπ κουλτούρας, που σημαίνει ότι ήμασταν πάντοτε μέρος της δημόσιας δημιουργίας των ανθρώπων, που σημαίνει ότι πάντοτε υπήρχαμε. Όσο κι αν το λέμε, κάποιες φορές το ξεχνάμε εύκολα.

Είναι πολλές και οι ανάλαφρες στιγμές της ταινίας πάντως, όπως η αναφορά στη θετική αναπαράσταση μέσω του Μπαγκς Μπάνι, ή το χιούμορ που κάνει η Λαβέρν Κοξ για τον Άλφρεντ Χίτσκοκ και τους παρενδυτικούς δολοφόνους του. Πέρασε από το μυαλό σας να φιλοξενήσετε και δημιουργούς που είχαν ενισχύσει κάποια από τα βλαβερά στερεότυπα;
Feder: Σίγουρα το σκεφτήκαμε αλλά ήξερα από την αρχή ότι ήθελα να έχω μόνο τρανς άτομα στις συνεντεύξεις. Αυτοί οι δημιουργοί δεν είναι τρανς και δεν ήθελα να τους δώσω μία τέτοια ευκαιρία (γελάει).

Ξέρω ότι η επιλογή τρανς ατόμων αφορούσε και τη διαδικασία πίσω από τις κάμερες.
Amy Scholder: Συζητούσαμε εξαρχής το πώς θα ήταν να προσλαμβάναμε μόνο τρανς άτομα στο συνεργείο μας. Ο Sam είχε την ιδέα να πάρουμε όσα περισσότερα τρανς άτομα μπορούσαμε και προφανώς έβγαζε απόλυτο νόημα αυτό. Όταν δε μπορούσαμε να βρούμε τρανς άτομο για κάποια συγκεκριμένη θέση στο συνεργείο, τότε το κατάλληλο queer άτομο που είχαμε προσλάβει στην παραγωγή αναλάμβανε να εκπαιδεύσει ένα τρανς άτομο που προσπαθούσε να μπει στη βιομηχανία. Να αποκτήσεις τις δεξιότητες και να έχει αυτή την ευκαιρία. Από τη μία ήταν καταπληκτικό το να προσλαμβάνεις τόσα τρανς άτομα, αλλά νομίζω το πιο σημαντικό ήταν ότι όλο αυτό δημιούργησε ένα φανταστικό σετ για την παραγωγή μας. Όταν ο Sam έπαιρνε τις συνεντεύξεις από τους δημιουργικούς μας συμβούλους – έτσι ονομάζαμε τους συνεντευξιαζόμενους – αντί να βιώνουν την καθιερωμένη συνθήκη που είχαν συνηθίσει ως τότε, το να είναι τα μόνα τρανς άτομα στο δωμάτιο δηλαδή, περιστοιχίζονταν από τόσους άλλους τρανς ανθρώπους. Οι οπερατέρ μας, οι βοηθοί παραγωγής, η διευθύντρια φωτογραφίας μας. Όλο αυτό έφτιαξε ένα περιβάλλον εμπιστοσύνης, οικειότητας και ασφάλειας. Ήμασταν τόσο περήφανοι και είχαμε την ευκαιρία να συνεχίζουμε τη συζήτηση εκτός κάμερας, να έχουμε μία πολύ ζεστή εμπειρία κοινότητας.

Πιστεύεις θα έχει αλυσιδωτή αντίδραση αυτή η μέθοδος παραγωγής;
Scholder: Έχει ήδη! Ακούμε για άλλους παραγωγούς και άλλες εταιρείες που δεσμεύονται για συμπεριληπτικότητα στα σετ τους. Δείξαμε γιατί είναι σημαντική αλλά όχι μόνο αυτό, δείξαμε ότι λειτουργεί κιόλας.

Ο Sam είχε αναφέρει σε παλαιότερη συνέντευξή του πως νιώθει ότι Netflix ενδιαφέρεται για τη συμπερίληψη, αλλά σκεφτόμουν άλλες περιπτώσεις όπως την πιο πρόσφατη της Τζ. Κ. Ρόουλινγκ που μόλις ανακοίνωσε την επόμενη ταινία της με τη Warner Bros. [σ.σ. η συνέντευξη έγινε πριν τη διαμαρτυρία των τρανς υπαλλήλων του Netflix για το special του Dave Chappelle]
Feder: Ακόμα μιλάει αυτή; (γελάει).

Ω ναι, αλλά δε θέλω να αφιερώσουμε χρόνο σε εκείνη. Σε σχέση με τη βιομηχανία γενικότερα απλώς, ποια είναι η ελπίδα σου για την αντιμετώπιση των στούντιο σε σχέση με προβληματικούς δημιουργούς;
Feder: Δε θέλω να σκέφτομαι καν τα στούντιο. Σκέφτομαι τα άτομα μεμονωμένα. Και ξέρω ότι υπάρχουν παντού μα παντού άτομα που θέλουν να κάνουν το σωστό. Όπου μπορώ να ενδυναμώσω κόσμο, να κάνω αυτές τις κουβέντες, να δίνω τα εργαλεία που πρέπει και να τους το κάνω όσο πιο εύκολο γίνεται, εκεί βλέπω και την ελπίδα. Αυτό ήταν εν μέρει και το κίνητρο για το “Disclosure”. Να είναι όλα αυτά σε ένα σημείο, να μπορείς να αφιερώσεις 90’ σε μία προβολή και να έχεις μάθει κάτι στο τέλος της. Είναι πιο εύκολο αυτό από το να διαβάσεις ιστορικά βιβλία σχετικά, ή να πηγαίνεις σε ομιλίες και να κυνηγάς την εκπαίδευση που είχα εγώ επί 25 χρόνια.

Δημιουργήσαμε πέντε toolkits επίσης! Ένα για το entertainment, ένα για το δικαστικό σύστημα, ένα για πανεπιστήμια και κολέγια, ένα για νέα άτομα, και ένα για την πολυπολιτισμικότητα, την ισότητα και τη συμπεριληπτικότητα. Τα πουλάμε στην ιστοσελίδα μας, αλλά έχουμε και έναν οδηγό που παρέχουμε δωρεάν και είναι 30 σελίδες. Με καλούν να μιλώ στα στούντιο και έχω κάνει ένα σκασμό Zoom meetings με παραγωγές όπου ναι μεν κάνουν πολύ βασικές ερωτήσεις, αλλά μπορώ να διακρίνω πως – για όποιο λόγο κι αν γίνεται – θέλουν όντως να μάθουν. Μπορεί να είναι επειδή είναι αγχωμένοι και δε θέλουν να τους κάνουν cancel. Μπορεί να θέλουν να κάνουν το σωστό επειδή αναγνωρίζουν πως τώρα είναι η σωστή στιγμή. Δε θέλω να ασχοληθώ με τον θεσμό του στούντιο γιατί το μόνο που νοιάζει ένα στούντιο είναι τα χρήματα. Η Τζ. Κ. Ρόουλινγκ πουλάει, αυτό τους ενδιαφέρει, κι ακόμα και οι καλοί άνθρωποι καλούνται να ανταποκριθούν σε αυτό. Ακόμα κι αυτοί που θέλουν να πράξουν διαφορετικά, απαντάνε στο χρήμα. Αλλά όσο η κρίσιμη μάζα μεγαλώνει, τα άτομα με τη γνώση θα καταλήξουν σε θέσεις ισχύος και θα δούμε την αλλαγή. Στην ουσία χρειαζόμαστε τρανς άτομα σε θέσεις ισχύος για να επιδιώξουν την ισότητα. Προφανώς εξαρτάται από το τρανς άτομο, αλλά έτσι πλησιάζεις πιο εύκολα τον στόχο. Μέχρι να γίνει αυτό δε θα δούμε τεράστιες αλλαγές, αλλά βλέπω κάποιες σε μικρότερο επίπεδο.

Ο Nick Adams που δουλεύει στην οργάνωση GLAAD και με βοήθησε με την έρευνα, ένας σπουδαίος φίλος που είναι 20 χρόνια εκεί, ξέρει πολλά γύρω από αυτό και λέει συχνά ότι το να κάνεις το σωστό για τις τρανς ιστορίες είναι εν τέλει μία σωστή επιχειρηματική απόφαση. Ειδικά εάν μία παραγωγή κινδυνεύει να κλείσει επειδή έκανες κάτι λάθος. Η Τζ. Κ. Ρόουλινγκ δεν κάνει ιστορίες για τρανς άτομα οπότε λογικά θα προχωρήσει κανονικά. Θα έχει αντιδράσεις γιατί τα τρανς άτομα είναι βροντόφωνα, υπέροχα ηχηρά, οπότε φαντάζομαι θα γίνει κάτι στα social media, όμως υπάρχει μεγάλη απόσταση από αυτό στις ιστορίες της και έτσι δε θα της το πάρουν απ’ τα χέρια. Και δεν ξέρω πώς νιώθω για το αν θα έπρεπε να της το πάρουν ή όχι, αλλά όπως και να ‘χει έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας.

Υπήρξε κάτι που θα θέλατε να είχε συμπεριληφθεί στην ταινία αλλά δε χώρεσε;
Feder: Χρειάστηκε να αποδεχτούμε την ταινία ακριβώς όπως είναι κι αυτή είναι η αλήθεια. Υπήρξε μία σκηνή που λατρέψαμε για το “All in the Family” που όμως ήταν δυσανάλογα μεγάλης διάρκειας. Αφορούσε ένα storyline τριών επεισοδίων γύρω από μία γυναίκα, τη Beverly Lasalle, και δεν ήταν σαφές ούτε για την ίδια τη σειρά το πώς την αντιμετώπιζε. Ήταν τρανς; Ήταν παρενδυτική; Ήταν drag queen; Στο τέλος της ιστορίας της πέθανε και ο θάνατός της αφορούσε την ωρίμανση άλλων χαρακτήρων. Αυτό είναι ένα trope στο οποίο αντιστέκομαι πολύ, όταν δηλαδή ένα τρανς άτομο χρησιμοποιείται για να διευκολύνει την εξέλιξη κάποιου άλλου. Δε μπορείς να αντικειμενοποιήσεις έναν άνθρωπο περισσότερο. Ειδικά όταν πεθαίνει κιόλας. Το αφαιρέσαμε επειδή ήταν 6’ αλλά ήταν υπέροχο.

Scholder: Όσο δουλεύαμε πάνω το μοντάζ άρχιζαν να μου λείπουν στιγμές που χρειάστηκε να κόψουμε από τις συνεντεύξεις. Μιλάμε για σπουδαίους ανθρώπους που έλεγαν τις ιστορίες τους, που είχαν χιούμορ, που μπορεί να έβγαιναν εκτός θέματος για λίγο και δε μπορούσαμε να τα χρησιμοποιήσουμε όλα. Είναι ταινία 90 λεπτών όπου οι συνεντεύξεις είναι περίπου το μισό απ’ αυτά, και έχουμε 30-31 άτομα που μας μιλούν. Ανυπομονούσαμε να έχουμε την παρουσία τους, όμως δυστυχώς δε μπορούσαν να χωρέσουν όλες οι ιστορίες τους.

Φαντάζομαι ότι το ταξίδι της ταινίας δεν έχει ακόμα τελειώσει.
Feder: Όχι, καθόλου. Φτιάχνουμε ένα ακόμη toolkit καταρχάς, το δουλεύαμε ξανά σήμερα το πρωί. Έχουμε ένα τεράστιο αρχείο του υλικού για το οποίο ψάχνουμε σπίτι και επίσης σκεφτόμαστε την πιθανότητα ενός βιβλίου γύρω απ’ αυτό. Θα μείνω μακριά από τα ντοκιμαντέρ για λίγο καιρό πάντως (γελάει). Είναι πιο εξοντωτικά συναισθηματικά.

Θα έγραφες μία τρανς ιστορία μυθοπλασίας όμως;
Feder: Αυτό κάνω! Συμμετέχω σε δύο αυτή τη στιγμή. Το ένα πρότζεκτ είναι μία ταινία κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους για το Netflix. Είναι υπερηρωική και πολύ fun! Και υπάρχει και ένα άλλο πρότζεκτ σε πάρα πολύ πρώιμο στάδιο – στην έρευνα είμαστε ακόμα δηλαδή – μία μίνι σειρά τοποθετημένη στη Βαϊμάρη με μία τρανς ιστορία που θέλω να βασίσω σε αληθινή περίπτωση. Θα είμαι σύντομα στο Βερολίνο για τρεις εβδομάδες προκειμένου να κάνω την απαιτούμενη έρευνα.

Πότε πιστεύεις ότι θα έχουμε κάνει πραγματική πρόοδο ως κοινωνία στα τρανς ζητήματα;
Feder: Όταν δε θα χρειάζεται να κάνουμε αυτή την κουβέντα πια. Την τελευταία φορά που ήμουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση παρουσίαζα μία ταινία μου στο British Film Institute και το μόνο μπάνιο που μπορούσα να χρησιμοποιήσω ήταν ένα μπάνιο στο υπόγειο με πόρτα που δεν κλείδωνε. Το σκεφτόμουν πρόσφατα αυτό. Έκτοτε έχουμε προχωρήσει αρκετά. Θυμάμαι να νιώθω τόσο θλιμμένος, αποξενωμένος και τρομαγμένος. Θυμάμαι είχα βάλει το backpack μου πίσω από την πόρτα. Αγωνιούσα γιατί περνούσε κανονικά κόσμος απ’ έξω. Οπότε η νομοθεσία παίζει σίγουρα μεγάλο ρόλο. Ξέρεις, η Λαβέρν λέει πάντα ότι θα ξέρει πως έχει γίνει πραγματική πρόοδος όταν τα τρανς άτομα δε θα χρειάζεται να το συζητούν και επίσης όταν δε θα αναμένεται από ένα τρανς άτομο να κάνει ακτιβισμό. Ως ακτιβιστής θα ήθελα ιδανικά να έκαναν όλοι ακτιβισμό αλλά καταλαβαίνω ακριβώς τι εννοεί.

Scholder: Σκέφτομαι τον τίτλο μας! Τη δημοσιοποίηση. Όταν δε θα υπάρχει κάτι να δημοσιοποιήσεις, όταν δε θα είναι αυτό το σκοτεινό μυστικό που θες ή δε θες να αποκαλύψεις, όταν δε θα είναι τίποτε άλλο παρά μία προσωπική απόφαση που θα παίρνεις αναλόγως με τις σχέσεις που αναπτύσσεις και με τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου στο τραπέζι, ή στο κρεβάτι σου κάθε φορά. Τότε θα έχουμε προχωρήσει, όταν δε θα είναι ζήτημα η δημοσιοποίηση.

Feder: Έχει ενδιαφέρον το εξής. Εγώ είμαι τρανς και queer. Είμαι τόσο περήφανος για το queerness μου, δε θα ήθελα ποτέ να γίνει αόρατο αυτό μου το κομμάτι. Δε θέλω να αφομοιωθώ, δεν είναι ελκυστικό αυτό για μένα. Αλλά η τρανς μου υπόσταση είναι διαφορετικό πράγμα γιατί είναι κάτι τρομερά ιδιωτικό. Δε θέλω ο κόσμος να σκέφτεται το σώμα μου όταν με συναντάει! Και έχω διχαστεί μέσα μου γι’ αυτό κατά καιρούς, ακριβώς επειδή όσον αφορά το queerness μου εκφράζομαι πολύ ανοιχτά. Δε θέλω να υπάρχει καμία αμφιβολία γύρω από αυτό. Δε θέλω να μπερδεύεται κανείς γι’ αυτό, προσβάλλομαι! (γελάει). Και είμαι out ως τρανς άτομο, είμαι περήφανος που είμαι τρανς και για όσα αυτό σημαίνει για τον κόσμο, αλλά μιλάμε για το σώμα μου. Είναι πολύ άβολο. Αυτό είναι το κομμάτι που με δυσκολεύει. Η λέξη “νορμάλ” δε μου λέει τίποτα, δε θέλω να είμαι νορμάλ, αλλά δε θέλω να συναντάω κόσμο και να ξέρω ότι σκέφτονται πράγματα για το σώμα μου. Μου είναι δύσκολο να το συμφιλιώσω αυτό ως άτομο που δεν ενδιαφέρεται καθόλου για την πλήρη ενσωμάτωση και δεν το έχω λύσει ακόμα.

Το “Disclosure” στριμάρει στο Netflix.