ΟΙ 10 ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΣ ORIGINAL ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ NETFLIX

To Netflix μας επιφύλαξε διπλό ποιοτικό χτύπημα τις τελευταίες μέρες, φέρνοντας στην οθόνη δύο ταινίες με διάσημους συντελεστές και μια κάποια θεωρητική διάθεση δημιουργίας, οι οποίες αποδείχθηκαν πολύ γρήγορα φούσκες. Ποιοτικά τουλάχιστον, γιατί τη δουλειά τους την κάνουν, όπως έχουμε εξηγήσει ξανά: O στόχος είναι να υπάρχει κάτι αόριστα γνώριμα και γενικότερα εύπεπτο να παίζει στο background, κι ως εκ τούτου όλες αυτές οι παραγωγές είναι εκ προοιμίου «πετυχημένες».

Βέβαια, τα λέγαμε και στο παραπάνω κείμενο– αυτή ακριβώς η στρατηγική είναι που έχει καταδικάσει το Netflix (μια πλατφόρμα κι ένα στούντιο που μας έχει φέρει όχι μόνο πολλές σπουδαίες ταινίες, αλλά και ορισμένες περιστάσεις αληθινού φιλμικού θησαυρού) στο να θεωρηθεί στη συνείδηση του κοινού ως μια συλλογή ατελείωτης μετριότητας.

Το Persuasion λοιπόν αυτή τη στιγμή, με 31% στο Rotten Tomatoes και 42/100 στο metacritic, ξεσκίζεται στα σόσιαλ από χρήστες που εστιάζουν κυρίως στο πόσο άγευστα προσγειώνει την λογοτεχνική εκφραστικότητα της Τζέιν Όστεν σε μια πολύ πιο μπανάλ εκδοχή μοντέρνας απλότητας (και αλλοιώνοντας και ανεπανόρθωτα το νόημα των λέξεων):

Όταν κάνεις διασκευή Τζέιν Όστεν και φτάνεις στο σημείο να σε κράζουν στο τουίτερ τα ακάουντ άλλων διασκευών της Τζέιν Όστεν, τότε ξέρεις πως δεν έχουν πάει πολύ καλά τα πράγματα:

Το δε Gray Man έρχεται από τους σκηνοθέτες Τζο και Άντονι Ρούσο, οι οποίοι μετά το Avengers: Endgame σκηνοθέτησαν το καταστροφικά κακό Cherry (ναι, το ξέρω ότι δεν έχετε ιδέα ότι υπάρχει αυτή η ταινία, είναι ήδη εξαφανισμένη από την συλλογική μνήμη). Η ταινία θέτει Ράιαν Γκόσλινγκ εναντίον Κρις Έβανς, αλλά οι σκηνές δράσης μοιάζουν κάπως έτσι:

Η ταινία είναι στο 49% rotten tomatoes, 51/100 στο metacritic, ενώ στο Αθηνόραμα (μιας και κυκλοφόρησε και στις αίθουσες) συγκεντρώνει μέσο όρο 1.75 αστεράκια από τους κριτικούς. Δεν είναι παράλογο να θεωρεί κανείς πως η πλατφόρμα περίμενε κάτι ελαφρώς καλύτερο από ένα τζενέρικ «δύο στα πέντε» όταν μοίραζε εκατομμύρια στους σκηνοθέτες της #1 εμπορικής επιτυχίας όλων των εποχών κι έφερνε Γκόσλιν-Έβας (και Άνα ντε Άρμας) στο πρότζεκτ.

Αυτό λοιπόν το διπλό χτύπημα μας έκανε να σκεφτούμε το ακόμα πιο ένδοξο παρελθόν και να θυμηθούμε μερικές από τις αληθινά χειρότερες ορίτζιναλ ταινίες που μας έχει χαρίσει η πλατφόρμα. Netflix, εγώ μαζί σου είμαι, αλήθεια: Αν κάποιος έδινε λεφτά στον Σκορσέζε για να γυρίσει το Irishman κι έδινε λεφτά στον Πίτερ Μπογκντάνοβιτς για να ολοκληρώσει το Other Side of the Wind του Όρσον Γουέλς, από εμένα είναι αιωνίως ΟΚ στη συνέχεια. Ντε φάκτο θετικό πρόσημο, όσο αρνητικό κι αν φάμε μετά. Αλλά ας είμαστε και τίμιοι. Μερικές ταινίες είναι απλά αδύνατον να τις υπερασπιστείς. Σήμερα, θυμόμαστε 10 από αυτές.

Αν έχετε όρεξη για τίμιο κανιβαλισμό, πατήστε play.

The Ridiculous 6

Από τις ένα σωρό κωμωδίες που έχει κάνει ο Άνταμ Σάντλερ και το παρεάκι του στο Netflix υπό τους όρους του μεγα-συμβολαίου του, κι ανάμεσα στις οποίες είναι αρκετές που είναι από συμπαθέστατες (Hubie Halloween) μέχρι Όντως Πολύ Καλές (Murder Mystery) είναι αυτή που κερδίζει δικαιωματικά τη θέση στον πάτο. Ακόμα και σε μια περίοδο κατά την οποία ο Σάντλερ έχει επανεκτιμηθεί από σημαντικό μέρος της κριτικής, κανείς δεν είχε χρόνο, ενέργεια ή υπομονή για αυτή την γεμάτη κουρασμένα φυλετικά αστειάκια, ανακύκλωση ξεπερασμένων μοτίβων– τόσο του γουέστερν όσο και της κωμωδίας εν γένει.

Rotten tomatoes: 0% (!)

Δημοφιλέστερη κριτική στο letterboxd: «Το κατάφεραν… πραγματικά το κατάφεραν. Δε μπορώ να το πιστέψω. Δε θα το πίστευα αν δεν το είχα δει. Κατάφεραν να κάνουν ένα “γουέστερν” χειρότερο από το A Million Ways to Die in the West».

The Open House

Μάνα και γιος αντιμετωπίζουν απειλητικές δυνάμεις όταν μετακομίζουν σε ένα νέο σπίτι. Ένα θρίλερ τόσο generic που κατά πάσα πιθανότητα το έχεις δει και ολοκληρωτικά ξεχάσει, μια ταινία τρόμου που συλλέγει τα κλισέ σα να ήταν τρόπαια. Αν ήθελε κανείς να γυρίσει μια λαϊκή παρωδία του είδος, αλλά στο τελικό μοντάζ αφαιρούσε όλα τα αστεία, αυτό που θα έμενε θα ήταν το Open House.

Rotten tomatoes: 13%

Δημοφιλέστερη κριτική στο letterboxd: «Ένα πράγμα που πραγματικά με ενόχλησε είναι ότι υπήρχε μια σκηνή (όπου ο σεναριογράφος προσπαθούσε να το παίξει έξυπνος) όπου ένας χαρακτήρας προσπαθεί να καλέσει την αστυνομία αλλά δε μπορεί επειδή έχει αφαιρεθεί η SIM card του τηλεφώνου. Δε νομίζω πως ο σεναριογράφος είχε συνειδητοποιήσει πως μπορείς να κάνεις κλήσεις ανάγκης ανεξαρτήτως του αν έχεις SIM card ή όχι».

The Cloverfield Paradox

Στη διάρκεια ενός Super Bowl πριν λίγα χρόνια, διάφορες πρόμο δυνάμεις προσπάθησαν να μας πείσουν πως κάτι σεισμικής σημασίας θα συνέβαινε εκείνο το βράδυ. Πράγματι! Στη διάρκεια του παιχνιδιού, ένα τρέιλερ μας ενημέρωσε πως αμέσως μετά το τελευταίο σφύριγμα του αγώνα θα ανέβαινε στο Netflix μια κρυφή sci-fi μπλοκμπάστερ παραγωγή, το νέο κεφάλαιο της Cloverfield σάγκα με ένα εντυπωσιακό διεθνές καστ ανάμεσα στους οποίους οι Ντάνιελ Μπρουλ, Ζανγκ Ζιγι, Γκούγκου Μπάθα-Ρο. Χαμός στα social! Αυτό ήταν;;;, αναρωτιόμασταν. Άλλαξε για πάντα ο τρόπος που βλέπουμε και προμοτάρουμε και κυκλοφορούμε ταινίες;;

Μμμμ, όχι τόσο γρήγορα: Παρά το τεράστιο αρχικό ενδιαφέρον, η ταινία ξεφούσκωσε άμεσα και σήμερα κανείς δε θυμάται ότι υπάρχει. Το τελικό προϊόν έμοιαζε περισσότερο με μια αποτυχημένη sci-fi περιπέτεια που της κόλλησαν το όνομα Cloverfield για να ασχοληθεί κανείς, και που στη συνέχεια το στούντιο ξεφόρτωσε κακήν-κακώς στο Netflix όταν είδε τι φιάσκο είχε στα χέρια του. Έκτοτε δεν έχει κυκλοφορήσει άλλη Cloverfield ταινία.

Rotten tomatoes: 21%

Δημοφιλέστερη κριτική στο letterboxd: «Ήταν μια σκληρή φάρσα που έκανε ο σκηνοθέτης όταν είπε στον Κρις Ο’Ντόουντ και σε κανέναν άλλον, ότι η ταινία ήταν κωμωδία».

He’s All That

Σύγχρονη παραλλαγή του ‘90s ρομ-κομ She’s All That με την Ρέιτσελ Λι Κουκ, που με τη σειρά του ήταν επαναδιατύπωση του Ωραία Μου Κυρία (και του Πυγμαλίωνα). Το φιλμ του ‘99 δεν ήταν σπουδαίο αλλά τουλάχιστον έκανε διάσημο ένα από τα απόλυτα ‘90s κομμάτια, το Kiss Me των Sixpence None the Richer και γι’αυτό πάντα θα το θυμόμαστε με αγάπη. Τώρα, αυτό το Netflix ριμέικ αφορά μια ίνφλουενσερ που κάνει makeover σε έναν συμμαθητή της, και –επειδή προφανέστα κανείς πια δεν προσπαθεί για τίποτα– έχει για πρωταγωνίστρια μια αληθινή ίνφλουενσερ από το TikTok, της οποίας η διασημότερη στιγμή ήταν όταν χόρεψε με επιθετικά μέτριο τρόπο, χορούς κλεμμένους από μαύρους περφόρμερ. Επιτέλους, η διαδρομή μας από την Όντρεϊ Χέπμπορν ως την Άντισον Ρέι ολοκληρώθηκε, τα καταφέραμε.

Rotten tomatoes: 30%

Δημοφιλέστερη κριτική στο letterboxd: «Αυτή είναι η καφεϊνη μου. Αυτό χρειάζομαι για να μπορέσω να πάω στη δουλειά απόψε και αύριο και την επόμενη μέρα και τα λοιπά. Αυτό χρειάζομαι ώστε να μην πεθάνω από βαρεμάρα σερβίροντας τραπέζια για 8 χρόνια. Αυτό χρειάζομαι για να θυμάμαι ότι η ζωή δεν είναι σοβαρή, για να μη βάλω τα κλάματα. Αν η Άντισον Ρέι παίζει σε ταινίες τότε τι σημασία έχει οτιδήποτε».

Enter the Anime

Ένα ντοκιμαντέρ που ακολουθεί μια πρωτάρα στο χώρο του άνιμε καθώς προσπαθεί να μάθει περισσότερα για αυτό τον κόσμο. Μέσα όμως από μια οπτική υπερβολικά απλοϊκή για όσους ήδη γνωρίζουν το οτιδήποτε και υπερβολικά φορσέ και στενόμυαλη για όσους επιθυμούν να μάθουν. Το σπάνιο ντοκιμαντέρ του «μηδέν τοις εκατό», βασικά ένα μακράς διαρκείας διαφημιστικό για Netflix περιεχόμενο.

Rotten tomatoes: 0%

Δημοφιλέστερη κριτική στο letterboxd: «Αυτό το ντοκιμαντέρ είναι Netflix προπαγάνδα».

Death Note

Η απαραίτητη αμερικάνικη διασκευή σε κάτι που θεωρείται κλασικό σε άλλη χώρα, εν προκειμένω ένα διάσημο άνιμε. Απολύτως τουριστική διάθεση, άστοχο στυλιζάρισμα και ένα αποτέλεσμα που θυμίζει περισσότερο φτηνή αμερικάνικη τηλεόραση παρά την οποιαδήποτε ουσιώδη προσέγγιση του ορίτζιναλ υλικού. Υπεύθυνος για το φιάσκο ο Άνταμ Γουίνγκαρντ (που μας είχε εντυπωσιάσει κάποτε με το The Guest), ένα χρόνο μετά το επίσης κάκιστο Blair Witch. Άνταμ συγκεντρώσου λίγο.

Rotten tomatoes: 37%

Δημοφιλέστερη κριτική στο letterboxd: «Exploitation για εφήβους του tumblr».

Red Notice

Υπάρχουν αντικειμενικά πολύ χειρότερες ταινίες που μας έχει δώσει το Netflix όλα αυτά τα χρόνια, αλλά καμία από αυτές δεν μοιάζει τόσο πολύ με screensaver. Ή, όπως γράφαμε κατά την κυκλοφορία της ταινίας, «η “πιο ακριβή παραγωγή του Netflix” μοιάζει ύποπτα πολύ με την “πιο φτηνή παραγωγή του Netflix”, […] η δράση είναι κυνική, άνευρη και αποχρωματισμένη κι οι διαρκείς ανατροπές κάνουν το σύνολο να μοιάζει τελικά περίεργα γραμμικό». Θρίαμβος! Φυσικά θα γυριστούν μια ντουζίνα σίκουελ.

Rotten tomatoes: 37%

Δημοφιλέστερη κριτική στο letterboxd: «Ζούμε την εποχή της κρίσης των κινηματογραφικών σταρ».

Brain on Fire

Μια ανερχόμενη δημοσιογράφος αρχίζει να ακούει φωνές μες στο κεφάλι της και σταδιακά παραδίδεται στην τρέλα, σε ένα από αυτά τα φιλμ που ξεκάθαρα φτιάχτηκαν με τα Όσκαρ κατά νου, αλλά κανείς ποτέ δεν τα άκουσε ξανά μετά την προβολή τους στο Τορόντο. Οποιαδήποτε σκηνή από αυτή την ταινία, με αυτό τον τίτλο, μοιάζει με κάποια ψεύτικη ταινία της Τζένα Μαρόνι από το 30 Rock.

Rotten tomatoes: 13%

Δημοφιλέστερη κριτική στο letterboxd: «Μοιάζει με σκετσάκι του SNL κι ακόμα κι αυτό είναι γενναιόδωρο».

Rebecca

Όπου το Netflix επιχειρεί να κάνει ριμέικ κλασικού Χίτσκοκ με πρωταγωνιστή τον Άρμι Χάμερ. Τρομερή ευστοχία. Όπως γράφαμε όταν κυκλοφόρησε η ταινία: Η αλήθεια είναι πως βλέποντας τη νέα Rebecca, χωρίς ούτε να νιώθω ιδιαίτερη ενόχληση, ούτε ιδιαίτερη κούραση, περισσότερο μέσα μου επέμενε μια διαρκής απορία. Γιατί; Κανείς εμπλεκόμενος δεν μοιάζει να έχει ιδιαίτερη κάψα ή ανάγνωση για το υλικό. Είναι μια έγχρωμη, φωτογενής, λεία, επιφανειακή εκδοχή ενός κλασικού αριστουργήματος 80 ετών. Αλλά θα μου πεις, τελικά, αυτή είναι κι η απάντηση. Όπως γράφτηκε και στο twitter, είναι μια τέλεια ταινία για την autoplay λειτουργία του Netflix.

Rotten tomatoes: 39%

Δημοφιλέστερη κριτική στο letterboxd: «Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ έλεγε “πάντα κάνε το κοινό να υποφέρει όσο δυνατόν περισσότερο” κι ο μαν μου ο Μπεν Γουίτλεϊ το πήρε κυριολεκτικά lmao».

Bright

Σε ένα παράλληλο σύγχρονο Λος Άντζελες, αστυνομικοί κι άλλα τρομακτικά πλάσματα μπλέκονται σε μια μάχη που κάποτε προέβλεψαν οι προφητείες. Απίθανης ανοησίας αλληγορία πάνω στις φυλετικές κι όχι μόνο διακρίσεις, ήταν η πρώτη μεγάλη απόπειρα του Netflix για το είδος των πανάκριβων μπλοκμπάστερ franchise, που κάποτε βγαίναν μόνο στο σινεμά, αλλά για κάποιο λόγο κρίθηκε πως ο σεναριογράφος Μαξ Λάντις (από τα πιο προσβλητικά ατάλαντα παιδιά νεποτισμού σε ολόκληρο το Χόλιγουντ) και ο σκηνοθέτης Ντέιβιντ Άγιερ (Suicide Squad) ήταν οι κατάλληλοι άνθρωποι για το εγχείρημα.

Rotten tomatoes: 27%

Δημοφιλέστερη κριτική στο letterboxd: «Υπάρχει το βαρετό, υπάρχει το κακό, και μετά υπάρχει το Bright, μια ταινία τόσο βαθέως άθλια, που οι ρεπουμπλικάνοι πιθανότατα θα προσπαθήσουν να την περάσουν ως νόμο στη διάρκεια των Χριστουγέννων».