ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΥ CRINGE

Μια παλιά κινέζικη παροιμία, που όπως και οι υπόλοιπες μπορεί και να μην υπάρχει, λέει ότι άμα δεις ομιλία πολιτικού αρχηγού στο Περιστέρι, η προεκλογική περίοδος έχει ήδη ξεκινήσει. Στο δήμο-κράτος της δυτικής Αθήνας ήταν που μίλησε πριν δύο εβδομάδες ο Αλέξης Τσίπρας, αμέσως μετά την απόλυτα προεκλογική διαδικασία της πρότασης δυσπιστίας στη Βουλή, πείθοντας ίσως ακόμα και τον Κυριάκο Μητσοτάκη να μην κάνει σχέδια για εκδρομές τον Απρίλιο και να τις προκηρύξει τις ρημάδες τις εκλογές, Να ησυχάσουμε, να προχωρήσουμε κι εμείς με τις ζωές μας, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα συμπέσει ο επιτάφιος με τις διερευνητικές. Μετά βέβαια ήρθε ο καταστροφικός σεισμός σε Τουρκία-Συρία, συνδέθηκε κυνικά μα κι αναπόφευκτα με τις κάλπες και περιέπλεξε ξανά τα εκλογικά σενάρια, εκτείνοντάς τα ακόμα και μέχρι την ημερολογιακή εξάντληση της τετραετίας τον Ιούλιο.

Το πολιτικό προσωπικό των κομμάτων βέβαια αγρυπνεί. Έχει αρχίσει τον αγώνα τον καλό (κι αρκετά προσοδοφόρο) εδώ και πολύ καιρό. Υποψήφιοι κι επιτελεία προετοιμάζονται και δουλεύουν, σχεδόν έναν χρόνο τώρα, αλλά η λύτρωση της ανακοίνωσης δεν έρχεται. Αν κι ορισμένα ψηφοδέλτια ήδη ανακοινώθηκαν. Παρά την αναμονή, η ένταση δεν εξατμίζεται. Συντηρείται και φουντώνει, «μη χαλαρώνουμε κιόλας». Άλλωστε, πόλωση-διχασμό-τοξικότητα έχουμε ζήσει πολλές φορές, συνηθισμένοι είμαστε. Ίσως οι εκλογές του 1985 με τα «πράσινα-γαλάζια καφενεία» να ήταν το αποκορύφωμα, όπως ακούσαμε στη σειρά podcast για τις Εκλογικές Αναμετρήσεις της Μεταπολίτευσης (imo, απαραίτητο ακρόαμα πριν πάτε να ψηφίσετε), σίγουρα πάντως η τελευταία δεκαετία των απανωτών κρίσεων και, κυρίως, των νέων ψηφιακών μέσων δε μας έχει αφήσει να ηρεμήσουμε δευτερόλεπτο.

Οι επερχόμενες εκλογές, λοιπόν, μπορεί εκ των υστέρων να αποδειχθούν «της ακρίβειας», «των υποκλοπών», «των ελληνοτουρκικών», «της αποχής», «της ανανέωσης της εμπιστοσύνης» ή «της ανατροπής». Εκ των προτέρων, όμως, δύο πράγματα θα είναι σίγουρα: εκλογές της «απλής αναλογικής» (για πρώτη φορά μετά το 1989-90) και «της ετεροντροπής».

«Οι εκλογές του cringe», για να συνεννοούμαστε σε απλά ελληνικά.

(Ο όρος «επισημοποιήθηκε» άλλωστε πριν λίγες εβδομάδες όταν ο Πρωθυπουργός σχολίασε τα τελευταία «νεανικά» σποτ του ΣΥΡΙΖΑ με το «ο Τσίπρας θέλει να φανεί τρέντι, αλλά κινδυνεύει να γίνει κρίντζι» σε ένα υπέροχο inception «μπαρμπάδες που κάθονται με τη νεολαία».)

Πώς να μην κριντζάρεις όταν προετοιμαζόμαστε για την πρώτη από τις πολλές (ίσως και 4) κάλπες του 2023 σε ένα κλίμα που τα μέλη της κυβέρνησης κάνουν πώς δεν άκουσαν για τις υποκλοπές (ακόμα κι αν αποδεδειγμένα άκουγαν τους ίδιους) χώνοντας όλο και πιο κωμικά το κεφάλι τους στην άμμο, η αντιπολίτευση κάνει λευκή κοινοβουλευτική απεργία μπερδεύοντας ξανά τα likes με την πολιτική, το ΠΑΣΟΚ αναλώνεται σε chicken game για την στάση που θα κρατήσει ενώ γύρω του τσακώνονται αν ο Ανδρουλάκης «εκβιάζεται» ή «μπορεί να εκβιαστεί» και το ΚΚΕ επικοινωνεί μέσω Κουτσούμπα memes.

Αλλά, κυρίως σε ατομικό επίπεδο, είναι που παίζεται το σκληρό παιχνίδι του cringe. Στη μάχη του σταυρού. Το «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» είναι πάντα μια ανέξοδη λύση, η υποψηφιότητα είναι ακριβό σπορ άλλωστε… Η Άννα Καραμανλή στάζει πατριωτισμό στην οθόνη προβάλλοντας τη φωτογραφία του Τσίπρα σε συναυλία την ημέρα της κηδείας των πιλότων του Φάντομ, ανανεώνοντας τον ορισμό της τυμβωρυχίας. Κι ο Γιώργος Βαρεμένος, δίπλα της, εξοργίζεται κι ως άλλος Μεγαλέξανδρος βγάζει το σπαθί και σκίζει τον γόρδιο δεσμό, δηλαδή τη φωτογραφία. (Μιας και πιάσαμε TV: ιδέα για πρωινή εκπομπή ΣΚΑΪ – οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ να μπαίνουν στο στούντιο από φυσούνα α λα Ριζούπολη. Τέλος ιδέας.) Ο Άδωνις Γεωργιάδης πάει να ανάψει ένα κεράκι, όπως πολλοί από σας – απλά εσείς δεν παίρνετε μαζί σας τον προσωπικό σας φωτογράφο και τις κάμερες από το προσωπικό σας κανάλι. Είναι κι ο Βασίλης Τσιάρτας που, καιρό τώρα, έχει δει φως και μπήκε – σου λέει από τα χαμηλά (Τζημερος-Φαήλος), πού ξέρεις, μπορεί και υπουργός, πόσο καλύτεροι δηλαδή ήταν αυτοί του ΛΑΟΣ; Τελικά συνεισφέρει στο cringe, σαν να πίνει ένα ποτήρι νερό, πρωταγωνιστώντας αυτήν την εβδομάδα στο πρώτο επεισόδιο από τις Οικογενειακές Ιστορίες χωρίς ηθοποιούς (με γκεστ τη μητέρα και την αδερφή του).

Λέγοντας ΛΑΟΣ, είναι ή δεν είναι να κριντζάρεις που ο Μάκης Βορίδης of all people είναι ο εισηγητής της τροπολογίας για το κοινοβουλευτικό μπλόκο στο κόμμα Κασιδιάρη; Λέγοντας ΛΑΟΣ, όντως για 2-3 24ωρα συζητήσαμε το ενδεχόμενο επιστροφής του Γιώργου Καρατζαφέρη στην ενεργό πολιτική δράση ή απλά είπαμε στο ChatGPT «γράψε μας ένα ποίημα με τις λέξεις Παπαδήμος-μπλε πολυκατοικία-ΤηλεΑστυ»; False alarm: η Δημοκρατική Πατριωτική Ενότητα, το νέο κόμμα που ανακοινώθηκε μεσοβδόμαδα, δεν έχει τελικά την έγκριση της Δήμητρας Λιάνη.

Το κέφι ανεβαίνει. «Πρόεδρε έλα με φόρα». Ο Πρωθυπουργός ταυτίζει το ΕΑΜ με τις «χειρότερες στιγμές της ελληνικής ιστορίας» σε ένα ανιστόρητο unfair, δυο αράδες πιο κάτω ο λογογράφος του έχει συμπεριλάβει φυσικά την απαραίτητη ατάκα καταδίκης όσων «αναπαράγουν εμφυλιοπολεμικό κλίμα». Η ΝΔ αποκτά στη χειμερινή μεταγραφική περίοδο τον πρώην εκπρόσωπο τύπου του Ανδρέα Λοβέρδου, Σπύρο Καρανικόλα, γνωστό κι από το τατουάζ ΚΙΝΑΛ στο χέρι του – ο ίδιος λέει ότι ήταν “χέννα”, στο ΠΑΣΟΚ δεν είναι ακόμα σίγουροι ότι υπάρχει ΝΔ πτέρυγα στο κόμμα.

Τα κόμματα διαλέγουν τα κοινά τους. Εξειδικευουν τον στόχο. Ας πούμε, ο ΠΘ προαναγγέλλει αυξήσεις μισθών για 146.000 ενστόλους (από εκείνους που κι ο ΣΥΡΙΖΑ υπερψήφισε το έκτακτο επίδομα των 600 ευρώ πριν ξαναβγεί στα κάγκελα για την αστυνομική αυθαιρεσία), αλλά η κυβέρνηση επιμένει σε ένα τελείως αψυχολόγητο μέτωπο με τους καλλιτέχνες, κάνοντας νόμο και στάση το καφενειακό «έλα μωρέ, κάτι περίεργοι τεμπέληδες είναι…». Προτεραιότητες.

Τέλος, δυο τυχαίες ειδήσεις της εβδομάδας: «πλειστηριασμοί: υπέρ των funds η ολομέλεια του Αρείου Πάγου» / «έκρηξη των “κόκκινων” οφειλών του δημοσίου».

Σπαράγματα όλα αυτά είναι της επικαιρότητας, μόνο των τελευταίων εβδομάδων. Οι ειδικοί λένε, κι εμείς οι «ανειδίκευτοι» το ψυχανεμιζόμαστε, ότι πάμε για εκλογές «χαμηλής εμπιστοσύνης», «αρνητικής ψήφου». Ότι ο κόσμος θα ψηφίσει περισσότερο με βάση «ποιον δε θέλει», παρά το αντίθετο. Υπό αυτό το πρίσμα, τα κόμματα μάλλον κάνουν «κήρυγμα στους ήδη πεισμένους». (Και ειδικά η κυβέρνηση έχει και τη μιντιακή υπεροπλία να ορίζει για τι ενδιαφέρεται ο κόσμος και για τι όχι – κατά σύμπτωση, ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται για τίποτα που την φθείρει.). Οι υποψήφιοι βουλευτές όμως; Ο ανταγωνισμός είναι σκληρός κι όσο δεν έχουμε ημερομηνία θα φτάσουν να κόβουν βασιλόπιτες μέχρι και στις παραλίες…