ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΠΑΙΖΟΝΤΑΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΑ ΣΙΝΕΜΑ

Πώς αποδρά κανείς στα σινεμά αυτή τη στιγμή; Ευτυχώς, υπάρχουν στις αίθουσες ταινίες για κάθε γούστο και διάθεση, από φεστιβαλικά βραβευμένα των τελευταίων μηνών μέχρι πολύωρα μπλοκμπάστερ, κι από οικογενειακά animation μέχρι αγαπημένα κοινού και κριτικής που έχουν απομείνει στις αίθουσες μήνες μετά την πρεμιέρα τους.

Εμείς κοιτάξαμε τι παίζεται στις αίθουσες και ξεχωρίσαμε κάτι παραπάνω από μια ντουζίνα επιλογές. Από το σίκουελ του Venom μέχρι τα περσινά υποψήφια για μη αγγλόφωνο Όσκαρ, κι από τον νέο Μποντ μέχρι τον νέο Αλμοδόβαρ (και τον νέο Γκοντάρ!). Όταν λέμε για κάθε γούστο, το εννοούμε.

Παραλληλες Μητερες

Γιατί αξίζει: Αυτό που φαινομενικά είναι ένα απολαυστικό οικογενειακό σασπένς δράμα με πασπάλισμα τελενοβέλας, κρύβει από κάτω του την εξερεύνηση της συλλογικής μας αναζήτησης για την αλήθεια και για τα όσα σημαίνει η -πολιτιστική, κοινωνική, όσο και οικογενειακή- κληρονομιά. Ο Αλμοδόβαρ συνδέει το προσωπικό με το πολιτικό με έναν τρόπο πραγματικά αναπάντεχο και σχεδόν ένοχα απολαυστικό, μέχρι την κορύφωση της ταινίας σε ένα ανατριχιαστικό φινάλε που, σε δεύτερη ανάλυση, δεν έρχεται τελικά και τόσο ξαφνικά. Βραβείο ερμηνείας για την φανταστική κι εδώ Πενέλοπε Κρουζ, στην όγδοη συνεργασία της με τον Ισπανό σκηνοθέτη, ο οποίος παραδίδει μια από τις καλύτερες ταινίες της καριέρας του.

Ατυχες Πηδημα ή Παλαβο Πορνο

Γιατί αξίζει να το δεις: Χρυσή Άρκτος του Βερολίνου σε μια ταινία γυρισμένη μες στην καρδιά της πανδημίας με έναν ορμητικό όσο και διαλεκτικό τρόπο που την κάνει σχεδόν ιστορικό κειμήλιο από τη στιγμή κιόλας της σύλληψής της. Tο φιλμ σπάει σε τρεις πράξεις, με τη μία να λαμβάνει χώρα αναγνωρίσιμα στον κόσμο μας κι η οποία θέτει σε κίνηση την κεντρική ιδέα, και μία (ως επίλυση) στημένη περίπου ως μονόπρακτο με την καθηγήτρια να αμύνεται κάθε πιθανής επίθεσης. Ένα θέατρο ηθικής και παραλόγου επηρεασμένο από την ονλάιν κουλτούρα όσο κι από τους μεγάλους σουρεαλιστές, με μια μεσαία πράξη να αποτελείται από ένα σερί από βινιέτες με σκέψεις, εικόνες και τσιτάτα πάνω στο σήμερα, το χτες και το πάντοτε.

ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Ο Ράντου Ζούντε πιστεύει πως το σινεμά χάνει το παιχνίδι

Η Τελευταια Μονομαχια

Γιατί αξίζει να το δεις: Ήδη η πιο υποτιμημένη ταινία της σεζόν, μια εμπορική αποτυχία στο δρόμο του μελλοντικού classic και, ταυτόχρονα, το πρώτο #MeToo Dad Movie στην ιστορία. Ο Ρίντλεϊ Σκοτ λειτουργεί με οδηγό ένα εξαιρετικά δομημένο σενάριο από τους Μπεν Άφλεκ, Ματ Ντέιμον και -κυριότερα- της Νικόλ Χολοφσένερ πάνω στο πώς το παράπλευρο θύμα της εγωιστικής μονομαχίας ήταν η Μαργκερίτ, παιγμένη εντυπωσιακά από την Τζόντι Κόμερ. Η κόντρα των δύο ιπποτών παρουσιάζεται ρασομονικά μέσα από τρεις οπτικές, της τρίτης εκ των οποίων τη φροντίδα έχει αναλάβει η Χολοφσένερ, κι η οποία υποσκάπτει σε επίπεδο τονικό και θεματικό ό,τι ως τότε παρουσιαζόταν ως αλήθεια των δύο αντρών. Η ταινία παίζεται λογικά για τελευταία εβδομάδα- κάντε στον εαυτό σας ένα κινηματογραφικό δώρο.

Dune

Γιατί αξίζει να το δεις: Βασισμένος στο έπος του Φρανκ Χέρμπερτ, ο Ντενί Βιλνέβ του “Arrival” και του “Blade Runner 2049” δημιουργεί μια κινηματογραφική μεταφορά που αν μη τι άλλο αποτελεί μια εμπειρία που σε περικυκλώνει. Ο Βιλνέβ σκηνοθετεί τους κεντρικούς τους χαρακτήρες σε ηρωικές ακίνητες πόζες χαμένες σαν λεπτομέρειες μπροστά από αχανή τοπία κι από γιγαντώδεις, μπρουταλιστικές δομές, σε μια ταινία-στήσιμο σκηνικού για το σίκουελ που ήδη ανακοινώθηκε. Είτε εντυπωσιαστεί κανείς είτε παραμείνει σε απόσταση, τίποτα δεν αναιρεί το γεγονός πως πρόκειται για μια εμβυθιστική εμπειρία που αξίζει να βιώσεις στη μεγάλη οθόνη.

Κολεκτιβ

Γιατί αξίζει να το δεις: Ένα καθηλωτικό ερευνητικό procedural που καμία πένα δε θα μπορούσε να έχει στα αλήθεια γράψει. Διπλή οσκαρική υποψηφιότητα (Ντοκιμαντέρ και Διεθνές Φιλμ) και τολμηρό σινεμά που εισχωρεί με υπομονή και προσήλωση εκεί όπου πόρτες μοιάζουν κλειστές. Δίχως κορώνες, δίχως συντομεύσεις, δίχως συναισθηματικές ευκολίες.

No Time to Die

Γιατί αξίζει να το δεις: Ταινία άνετη με το πόσο υπερφορτωμένη είναι σε πλοκή και σε μυθολογία, παίρνει τον εαυτό του σοβαρά, αλλά ταυτόχρονα χτίζει πάνω στην σαπουνοπερατική σαχλαμάρα του Spectre. Περιλαμβάνει πολύ καλές σκηνές δράσης καθώς ο Κάρι Φουκουνάγκα έχει φανταστική αίσθηση του χώρου και του πώς να καδράρει τη δράση χωρίς ποτέ να επαναλαμβάνεται, ενώ το κομμάτι της Άνα ΝτεΆρμας είναι απολαυστικό highlight. Και παράλληλα, αφιερώνει άπλετο χρόνο στο συναισθηματικό δράμα του Μποντ. Είναι μια μελοδραματική, παραφουσκωμένη, χορταστική αποχώριση για τον 007 του Ντάνιελ Κρεγκ. Με τα καλά του και με τα κακά του, ένα άξιο, αντιπροσωπευτικό φινάλε για αυτή την εποχή του ήρωα.

Κβο Βαντις, Αιντα;

Γιατί αξίζει να το δεις: Όχι απλά μια ματιά στην φρίκη του πολέμου από μια συντριπτική διπλή οπτική (και από το επίπεδο του άμαχου πληθυσμού αλλά και από το επίπεδο του εξωτερικού παρατηρητή), αλλά και ένα άκρως προσωπικό θρίλερ μέσα στα γρανάζια μιας εκτός τόπου και χρόνου, δυστοπικά απάνθρωπης γραφειοκρατίας. Φιλμ-διάλυση, άξια υποψήφιο για Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας.

H Νύχτα με τις Μάσκες 2

Γιατί αξίζει να το δεις: Διχαστικό, θεματικά τολμηρό σίκουελ στο οποίο ο σκηνοθέτης Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν δένει παρελθόν και παρόν υπό μια νέα κατεύθυνση, διερωτώμενος για την επίδραση του κακού πάνω μας. Η λεπτότητα ή η χάρη δεν συγκαταλέγεται στα προτερήματά της, όμως οι ιδέες που φέρνει αξίζουν συζήτησης την ώρα που παραμένει μια slasher ταινία που δεν λυπάται καθόλου τους σκοτωμούς (και τους ήρωές της).

Ασπρο Πατο

Γιατί αξίζει να το δεις: Μια από τις σινεφίλ επιτυχίες του περασμένου καλοκαιριού που βρίσκεις ακόμα στις αίθουσες, και αναμενόμενα βραβευμένη με το Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας. Ο Τόμας Βίντερμπεργκ (“Οικογενειακή Γιορτή”) εκμεταλλεύεται το στιβαρό σενάριο και χτίζει πάνω στον τεράστιου κινηματογραφικού εύρους πρωταγωνιστή του (πληγωμένος Διόνυσος ο Μαντς Μίκελσεν) μια σπουδή χαρακτήρων δίχως να φοβάται τη σωματικότητα της ιστορίας του, συνδέοντας το σώμα με το νου και φτάνοντας στο φινάλε σε μια ήδη κλασική, σκηνή ανθολογίας.

Venom 2

Γιατί αξίζει να το δεις: Σίκουελ της προ τριετίας τεράστιας εμπορικής επιτυχίας που εντελώς αναπολογητικά ακουμπά περισσότερο στις αυθεντικά καρτουνίστικες πτυχές εκείνης της ταινίας, απαλλαγμένο από κάθε υπόνοια αυστηρά δομημένης πλοκής. Η σχέση του Έντι με τον Venom παίρνει διαστάσεις συζυγικής ρομαντικής κομεντί, σε ένα φιλμ απολαυστικό σε κάθε περίπτωση ως κωμωδία περήφανα β’ διαλογής.

Δεν Υπάρχει Κακό

Γιατί αξίζει να το δεις: Δυνατό Ιρανικό σπονδυλωτό δράμα που τιμήθηκε με τη Χρυσή Άρκτο στο περσινό Φεστιβάλ Βερολίνου. Συγκλονιστικές ιστορίες όπου η προσωπική ηθική συγκρούεται με τον κοινωνικό ρεαλισμό, σε μια ταινία που θα δώσει υλικό συζήτησης για ώρες και μέρες. Από τη στιγμή που φτάνει η τελική αποκάλυψη της πρώτης ιστορίας, είναι αδύνατον να μείνει θεατής ασυγκίνητος.

Digger

Γιατί αξίζει να το δεις: Μια γνώριμα ανθρώπινη δυναμική πατέρα-γιου-κοινωνίας τοποθετείται μέσα σε ένα κόσμο τέτοιας αμόλυντης φυσικότητας που μοιάζει με κάτι το σχεδόν μουσειακό. Μια ιστορία για πατεράδες και γιους και για ανείπωτους οικογενειακούς πόνους και εντάσεις, όσο και μια ιστορία για τη γη που χάνουμε- κι όλα όσα βυθίζονται μαζί της. Με τη συνδρομή ενός εξαιρετικού καστ (ο Μουρίκης σε μια από τις μεστά ανθρώπινες και πονεμές ερμηνείες της καριέρας του, ο Πανταζάρας γεμάτος περιέργεια και θυμό, η Κόκκαλη σαν τοπικό πνεύμα), ο Γρηγοράκης δημιουργεί μια ψυχωμένη περιπέτεια στα σύνορα του βιομηχανικού πολιτισμού. Η επίσημη πρόταση της Ελλάδας στα Όσκαρ και ταινία που θριάμβευσε στα φετινά βραβεία Ίρις.

Λούκα

Γιατί αξίζει να τη δεις: Η πιο αβίαστα τρυφερή ταινία της Pixar εδώ και χρόνια, δίχως κανένα εξεζητημένο concept, δίχως αχανείς κατασκευαστικούς μηχανισμούς πλοκής και τετραγωνισμένης αλληγορίας. Ξέγνοιαστο, ευχάριστο, πανάλαφρο, ακομπλεξάριστα ασήμαντο, ένα γλυκύτατο στόρι ενηλικίωσης που φυσικά και διαβάζεται με queer προεκτάσεις, αλλά χωρά στην αγκαλιά του (ή, υποθέτουμε, στα πλοκάμια του) κάθε παιδί που νιώθει να ανακαλύπτει κάτι νέο στη διάρκεια κάποιων διακοπών που έζησε κάποτε.

Το Βιβλίο της Εικόνας

Γιατί αξίζει να το δεις: Φιλμικό δοκίμιο για πολύ σκληρούς λύτες, το έργο του Γκοντάρ (που βραβεύτηκε στις Κάννες) μιλά πεσιμιστικά για τις αποτυχημένες επαναστάσεις και την διαρκή κοινωνική ήττα στα χέρια του καπιταλισμού («είμαι πάντα με τους φτωχούς, γιατί έχουν χάσει») μέσα από χρωματικά κορεσμένες εικόνες όπου τα οπτικά στοιχεία ενός φιλμικά ένδοξου όσο και παρηκμασμένου 20ου αιώνα αποτυπώνονται σε αποχρώσεις μπλε, κόκκινου και λευκού, αλλά και για τη σχέση Δύσης και αραβικού κόσμου – πάντα σε συνάρτηση με την εικόνα.Είναι τρομερά απαισιόδοξος και καταδικαστικός και εξωφρενικά βίαιος στις ιδέες του, όμως χρησιμοποιεί το στάτους του και τη φιλμική γλώσσα με έναν τρόπο που κανείς δεν τολμά.