ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ 2021 (ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ)

Θα ήταν παράδοξο ίσως να θέλουμε να ισχυριστούμε πως υπάρχουν αρκετές ήδη πολύ καλές ταινίες σε ευρεία κυκλοφορία όταν τα σινεμά είναι ανοιχτά μόλις τρεις μήνες (και ούτε), όμως αυτή η σεζόν σε σύμπτυξη που διανύουμε σημαίνει μεταξύ άλλων και πως τα πάντα λειτουργούν σε επιτάχυνση.

Κάθε βδομάδα κυκλοφορούν 8 ή 10 ή 12 ταινίες, και η εναλλαγή τίτλων είναι αστραπιαία. Οι επιλογές είναι πάρα πολλές και πολύ καλές, ειδικά συνυπολογίζοντας και τις έξοχες μέχρι τώρα επανεκδόσεις (που συμπεριλαμβάνουν από classics της Νουβέλ Βαγκ μέχρι τις κυριολεκτικά δύο καλύτερες ταινίες του 21ου αιώνα). Αν σε αυτά συνυπολογίσουμε και ορισμένες streaming και τηλεοπτικές πρεμιέρες, τότε να πώς το παζλ συμπληρώνεται σε αυτό το πρώτο εξάμηνο της χρονιάς.

Διαθέτει από οσκαρικούς πρωταγωνιστές μέχρι φασαριόζικα μπλοκμπάστερ, κι από φεστιβαλικά διαμάντια των τελευταίων ετών μέχρι άχαστο ελληνικό σινεμά. Αυτές είναι οι καλύτερες ταινίες που έκαναν για πρώτη φορά πρεμιέρα στην Ελλάδα το πρώτο εξάμηνο του ‘21.

Η καλύτερη ταινία του ‘21 (ως τώρα)

Martin Eden

Τι είναι: Ένας φτωχός άντρας προσπαθεί ως αυτοδίδακτος συγγραφέας να βρει θέση στα σαλόνια της αριστοκρατίας. Πρωταγωνιστεί ο αινιγματικά γοητευτικός και πολυεπίπεδα οργισμένος Λούκα Μαρινέλι, που τιμήθηκε για αυτή την ταινία με το βραβείο ανδρικής ερμηνείας στο Φεστιβάλ Βενετίας.

Τι πρέπει να ξέρεις: Βασίζεται στην ομώνυμη νουβέλα του Τζακ Λόντον, την οποία ο Ιταλός ντοκιμαντερίστας Πιέτρο Μαρτσέλο μεταφέρει στην Ιταλία του 20ου αιώνα.

Γιατί να το δεις: Ο Μαρτσέλο, με background στο συχνά αβάν-γκαρντ ντοκιμαντέρ, προσεγγίζει την ιστορία του Μάρτιν Ίντεν ως έναν πολιτικοκοινωνικό διάλογο της πραγματικότητας με τους ήρωες της μυθοπλασίας. Μπλέκει τα γεμάτα κόκκο πλάνα του, γυρισμένα κυρίως σε 16άρι φιλμ, με ιστορικά επίκαιρα και ακόμα και επαναχρωματισμένα πλάνα αρχείου από μια Ιταλία χαμένη στο χρόνο, σε ένα λαϊκό αφήγημα με ναυτικούς, προλετάριους, φτωχούς καλλιτέχνες και έρωτες που γεννιούνται στα διαφορετικά άκρα του ταξικού φάσματος. Το αποτέλεσμα είναι ένα μαγευτικά αιχμηρό πολιτικό παραμύθι που μοιάζει να διαδραματίζεται καθόλη τη διάρκεια του 20ου αιώνα, δίχως σημείο εκκίνησης ή λήξης, αγκαλιάζοντας όλη τη σύγχρονη Ιταλική ιστορία και κινηματογραφική παράδοση και τις επίμονες (και ακόμα επίκαιρες) αγωνίες πάνω στην σύγκρουση ατομικότητας και συλλογικότητας.

Οι καλύτερες ταινίες στις αίθουσες

Nomadland

Τι είναι: Σε μια εργατική πόλη της επαρχιακής Νεβάδα, το κλείσιμο ενός εργοστασίου γυψοσανίδας αμέσως μετά την Κρίση του ‘08 διαλύει την τοπική κοινότητα σε βαθμό εξαφάνισης. Η Φερν πιάνει μια εποχιακή δουλειά σε ένα εργοστάσιο της amazon όμως δεν υπάρχει τίποτα μόνιμο εκεί πια. Δίχως σπίτι, μια αληθινή νομάδα, ετοιμάζει το βαν της και βγαίνει στο δρόμο ταξιδεύοντας μια ρημαγμένη χώρα, από περιοχή σε περιοχή.

Τι πρέπει να ξέρεις: Η μεγάλη οσκαρική νικήτρια της χρονιάς. Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, Όσκαρ Σκηνοθεσίας για την Κλόι Τζάο, τρίτο Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου για την Φράνσις ΜακΝτόρμαντ.

Γιατί να το δεις: Η Τζάο ακολουθεί αυτό το ταξίδι με υπομονή, φροντίδα και απαλότητα, αναζητώντας την πνευματική διάσταση ενός σκληρού κόσμου σε κάθε απαλή στιγμή φυσικής ομορφιάς και ηρεμίας. Και δημιουργεί ταινίες για την καρδιά της Αμερικανικής ενδοχώρας που μιλούν μέσα από ένα πλέγμα αλήθειας και αμεσότητας για την ξεθωριασμένη ταυτότητα και τη σχέση παράδοσης και παρόντος στη σημερινή Αμερική. Καταγράφοντας σαν από απόσταση, ένα Αμερικάνικο Όνειρο που τελικά δεν αφορούσε ποτέ αυτούς τους ανθρώπους.

Digger

Τι είναι: Ο Νικήτας μένει μόνος του στην κορυφή ενός ορεινού δάσους, έχοντας επαφή μόνο με τους ανθρώπους που συνθέτουν αυτή την μικρή, απομακρυσμένη κοινωνία. Μια βιομηχανία επεκτείνεται δίχως έγνοια για το φυσικό τοπίο, κάνοντας τα πάντα για να βάλει χέρι στην ιδιοκτησία του. Ταυτόχρονα, ο γιος του έρχεται να τον συναντήσει ύστερα από 20 χρόνια, διεκδικώντας μερίδιο του κτήματος, μετά τον θάνατο της μητέρας του. Οι δύο άντρες θα έρθουν σε κατά μέτωπο σύγκρουση, αρνούμενοι να κάνουν πίσω.

Τι πρέπει να ξέρεις: Η ταινία-θρίαμβος των φετινών βραβείων Ίρις, με 10 νίκες ανάμεσα στις οποίες για Καλύτερη Ταινία, Σκηνοθεσία, Σενάριο και Α’ Ανδρικό Ρόλο.

Γιατί να το δεις: Ο φακός του Γρηγοράκη, σε διεύθυνση φωτογραφίας του Γιώργου Καρβέλα, απορροφά κάθε λεπτομέρεια, κάθε στιγμή φυσικής ισορροπίας, κάθε σιωπή του δάσους, κάθε μικρή και μεγάλη ένωση ανθρώπου και περιβάλλοντος. Είναι ταυτόχρονα μια ιστορία πατεράδες και γιους και για ανείπωτους οικογενειακούς πόνους και εντάσεις, όσο και μια ιστορία για τη γη που χάνουμε- κι όλα όσα βυθίζονται μαζί της. Η ταινία ζωντανεύει σε κάθε κόντρα των χαρακτήρων, σε κάθε συγκινητικό ξέσπασμα, σε κάθε συνάντηση στο τοπικό μπαρ που καταλήγει σε τσακωμό, ή σε χορό, ή σε κάτι από όλα.

The Father

Τι είναι: Πορτρέτο ενός άντρα που νοσεί, ο οποίος σταδιακά χάνει την άγκυρά του στην πραγματικότητα δίχως να είναι βέβαιος για την αλήθεια της κάθε κατάστασης που βιώνει. Την φροντίδα του αναλαμβάνει η κόρη του, κάτι που δημιουργεί τριγμούς στη δική της σχέση. Είναι όμως έτσι ακριβώς τα πράγματα;

Τι πρέπει να ξέρεις: Ο σκηνοθέτης Φλοριάν Ζελέρ διασκευάζει το ίδιο του το θεατρικό. Για το μοντάζ της ταινίας προτάθηκε δικαίως για Όσκαρ ο Γιώργος Λαμπρινός, ενώ η ταινία κέρδισε τα Όσκαρ Σεναρίου και Α’ Ανδρικού Ρόλου για τον Άντονι Χόπκινς, ίσως στην ερμηνεία της καριέρας του.

Γιατί να το δεις: Μια θεατρική μεταφορά που όχι μόνο δεν χάνεται μπροστά στο άπειρο του σινεμά, αλλά αποτελεί διαμάντι ατόφιας κινηματογραφικής τεχνικής. Γύρω από την ερμηνεία καριέρας του Χόπκινς δεν υπάρχει καμία πρώτη ύλη της έβδομης τέχνης που να μην αναδεικνύεται ως κάτι το αναγκαίο. Σενάριο, μοντάζ και καλλιτεχνική διεύθυνση συνθέτουν απολύτως συνεργατικά και οργανικά έναν επίπονα υποκειμενικό, φευγαλέο κόσμο στο κεφάλι του ήρωα. Μια διαρκής άσκησης κινηματογραφικής ισορροπίας, με απλές σκηνές διαλόγου να αποκτούν ακόμα και μια χροιά σασπένς θρίλερ, διαλόγους να εξαφανίζονται μπροστά στα μάτια σου και σεκάνς να μην οδηγούν πουθενά ή -ακόμα πιο αποπροσανατολιστικά- και στον ίδιο τους τον εαυτό.

F9

Τι είναι: Στην 9η ταινία της σειράς, η Οικογένεια του Τορέτο τα βάζει με έναν υπερκατάσκοπο από το παρελθόν του Ντομ, και η επιστροφή ενός αγαπημένου ήρωα μπορεί να αποδειχθεί κρίσιμη.

Τι πρέπει να ξέρεις: Η ταινία σηματοδοτεί την επιστροφή του σκηνοθέτη Τζάστιν Λιν, ο οποίος έκανε εξαρχής φαινόμενο το franchise γυρίζοντας 4 προηγούμενα κεφάλαια, ανάμεσα στα οποία τα “Fast Five” και “Tokyo Drift”.

Γιατί να το δεις: Ο Λιν αγκαλιάζει κάθε εξωφρενικό στοιχείο σε «τέρμα γκάζια» επίπεδο, παραδίδοντας ένα φιλμ όπου η πλοκή είναι πρακτικά αχρείαστη και οι χαρακτήρες είναι απλώς οχήματα για τους αληθινούς πρωταγωνιστές, δηλαδή τα οχήματα. Η δράση είναι ξανά δεμένη 100% σε πάσης φύσεως αυτοκίνητα, τανκς, φορτηγά, αυτοσχέδια διαστημόπλοια(!). Ένα κατασκεύασμα εντελώς κούφιο, αλλά ο Λιν ξέρει να χορογραφεί εκπληκτικές σεκάνς δράσης, με τον δρόμο ως καμβά.

Μόνο Αυτοί Είδαν τον Δολοφόνο

Τι είναι: Σε μια καλυμμένη από χιόνι αγροτική κωμόπολη, μια γυναίκα εξαφανίζεται κι η αστυνομία μοιάζει ανήμπορη να ακολουθήσει το νήμα του μυστηρίου. Το φιλμ ακολουθεί τους υπόπτους, ή απλά τους ανθρώπους που με τον ένα τρόπο ή τον άλλον, είδαν τις ζωές τους να έρχονται σε επαφή με τη δική της.

Τι πρέπει να ξέρεις: Η νέα ταινία από τον σκηνοθέτη του πετυχημένου θρίλερ “Χάρι, ο Καλύτερος Φίλος του Ανθρώπου” και του “Lemming” με τη Σαρλότ Γκενσμπούρ.

Γιατί να το δεις: Πρόκειται για μια εντυπωσιακά κατασκευασμένη λογοτεχνική διασκευή όπου η γωνία της αφήγησης και του ενδιαφέροντος διαρκώς μετακυλίεται σε επόμενους χαρακτήρες, σχηματίζονται ένα πορτρέτο αγωνίας και έντασης, αλληλοσυγκρουόμενων οπτικών. Οι χαρακτήρες συνδέονται με μια σχεδόν Κοενική τυχαιότητα, καθώς μια κατάμαυρα ειρωνική μοίρα μοιάζει να μεταδίδεται από την όποια επαφή τους ώσπου να χτυπήσει. Ο Μολ στήνει έντεχνα την αφήγηση, ακροβατώντας σε μια εναλλαγή κινηματογραφικών χρόνων και -σχεδόν- ειδών (από ειρωνικό θρίλερ σε ερωτική σαπουνόπερα).

Minari

Τι είναι: Μια οικογένεια από τη Νότιο Κορέα εγκαθίσταται στο Άρκανσας των ‘80s προσπαθώντας να ταιριάξουν σε αυτή τη νέα τους πατρίδα και να γίνουν μέρος του Αμερικάνικου Ονείρου. Τα πράγματα δεν κυλάνε ακριβώς ονειρικά όμως, κι όταν η υπέροχη γιαγιά θα έρθει από την Κορέα να μείνει κι αυτή μαζί τους, ο 7χρονος Ντέιβιντ θα βρει στο πρόσωπό της κάτι το συναρπαστικό, εξάπτοντας την περιέργειά του και βγάζοντάς τον από την ράθυμη αβεβαιότητα της στάσιμης καθημερινότητάς του.

Τι πρέπει να ξέρεις: Η ταινία απέσπασε το Όσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου για την Γιου-τζανγκ Γιουν στο ρόλο της γιαγιάς.

Γιατί να το δεις: Πρωτίστως μια ταινία για το να (ψάχνεις πού) ανήκεις, εντυπωσιάζει με τον αισθητικό του έλεγχο. Ο Τσανγκ κι ο διευθυντής φωτογραφίας Λάχλαν Μίλνε καδράρουν τους ήρωές τους σα να μοιάζουν σχεδόν κυριολεκτικά να προσπαθούν να ταιριάξουν με το φόντο τους, δίχως πάντα να έχουν συναίσθηση του χώρου και της κατάστασής τους. Κοιτούν διαρκώς κάπου αλλού, κάπου εξωτερικά, ή κινούνται με τρόπο συχνά αντιδιαισθητικό. Ταπεινό και -πίσω από όλα- ειλικρινές, δίνει στο θεατή πολλά να αναγνωρίσει στην οθόνη και στις σχέσεις αυτής της οικογένειας.

Μήλα

Τι είναι: Στο μέσον μιας πανδημίας αμνησίας, ένας άντρας επιβιβάζεται σε ένα λεωφορείο αλλά όταν ο οδηγός τον ρωτά πού πάει, εκείνος δεν θυμάται. Σε μια κλινική αποκατάστασης, κι αφού κανείς δεν τον αναζητά, ο άντρας λαμβάνει οδηγίες για το επόμενο βήμα της κοινωνικής επανένταξης: Να εκτελεί καθημερινές αποστολές μνήμης και εμπειρίας. Να κάνει ποδήλατο. Να πάει ένα σινεμά. Να χορέψει σε ένα μπαρ. Να φλερτάρει. Και μετά από κάθε πράξη, να πάρει μια φωτογραφία, να τη βάλει σε ένα άλμπουμ, σα να επιχειρεί να θυμηθεί από την αρχή την καθημερινότητα του να είσαι άνθρωπος.

Τι πρέπει να ξέρεις: Ήταν η ελληνική πρόταση για τα Όσκαρ. Η ταινία ξεκίνησε τη φεστιβαλική της διαδρομή από την περσινή Βενετία όπου η Κέιτ Μπλάνσετ την είδε και ενθουσιάστηκε, μπαίνοντας ως executive producer. Η επόμενη ταινία του Χρήστου Νίκου θα είναι αγγλόφωνη και θα πρωταγωνιστεί η Κάρι Μάλιγκαν.

Γιατί να το δεις: Σε παραλληλισμό με την “Αιώνια Λιακάδα” του Τσάρλι Κάουφμαν, τα “Μήλα” ξεκινούν από μια απίθανα συμβολική κονσεπτική ακρότητα για να αναρωτηθούν ποιο κομμάτι της ύπαρξής μας, της προσωπικότητας, της ψυχής μας, συνδέεται απευθείας με τη μνήμη, με την αγωνία του να προσπαθείς να ξεχάσεις, με την αγωνία του να προσπαθείς να θυμηθείς. Η δράση τοποθετείται σε μια αχρονικά ρετρό εκδοχή της Αθήνας από όπου η τεχνολογία απουσιάζει πλήρως, σε αναζήτηση του χειροπιαστού χαρακτήρα της μνήμης. Εκφράζοντας ίσως έτσι την αγωνία του να προσπαθείς να χτίσεις νέες αναμνήσεις γύρω από ένα μεγάλο κενό, στη κοινωνία της διαρκούς πληροφορίας και των συνεχών notifications.

Luca

Τι είναι: Σε μια παραθαλάσσια πόλη της ιταλικής Ριβιέρα, δύο μικρά αγόρια περνούν ένα ξέγνοιαστο καλοκαίρι γεμάτο περιπέτεια, ανακάλυψη και πολλά παγωτά, Αλλά αυτό που κανείς δεν ξέρει είναι πως τα δύο παιδιά μοιράζονται κι ένα μυστικό: Είναι στην πραγματικότητα θαλάσσια πλάσματα, που παίρνουν τη μορφή ανθρώπων.

Τι πρέπει να ξέρεις: Είναι η φετινή ταινία της Pixar, από τον σκηνοθέτη του μικρού μήκους “La Luna”.

Γιατί να το δεις: Η πιο αβίαστα τρυφερή ταινία της Pixar εδώ και χρόνια, δίχως κανένα εξεζητημένο concept, δίχως αχανείς κατασκευαστικούς μηχανισμούς πλοκής και τετραγωνισμένης αλληγορίας. Ξέγνοιαστο, ευχάριστο, πανάλαφρο, ακομπλεξάριστα ασήμαντο, ένα γλυκύτατο στόρι ενηλικίωσης που φυσικά και διαβάζεται με queer προεκτάσεις, αλλά χωρά στην αγκαλιά του (ή, υποθέτω, στα πλοκάμια του) κάθε παιδί που νιώθει να ανακαλύπτει κάτι νέο στη διάρκεια κάποιων διακοπών που έζησε κάποτε.

Another Round

Τι είναι: O Μάρτιν είναι καθηγητής γυμνασίου με οικογενειακή ζωή κολλημένη, επαγγελματική ζωή σε ρουτίνα, προσωπική ζωή στο πουθενά. Στη διάρκεια δείπνου για τα 40ά γενέθλια ενός φίλου και συναδέλφου, η συναδέλφων συζητά τη θεωρία πως κάθε άνθρωπος λειτουργεί πιο χαλαρά και πιο αποτελεσματικά στην καθημερινότητα αν διατηρεί μονίμως ένα συγκεκριμένο επίπεδο αλκοόλ στο αίμα. Πάνω στην συλλογική θλίψη που τελικά μοιράζονται, οι φίλοι αποφασίζουν να πειραματιστούν και να αρχίσουν να πίνουν στη διάρκεια της μέρας.

Τι πρέπει να ξέρεις: Όσκαρ Διεθνούς Φιλμ για τον Τόμας Βίντερμπεργκ, ο οποίος στη διάρκεια γυρισμάτων του φιλμ έχασε την κόρη του, κάτι για το οποίο μίλησε και στην ευχαριστήρια ομιλία του στην οσκαρική τελετή.

Γιατί να το δεις: Κάθε στιγμή ο Μαντς Μίκελσεν νιώθεις πως βρίσκεται μια ανάσα από την έκσταση, μια ανάσα από τη συντριβή. Μοιάζει εύθραυστος, μοιάζει άτρωτος. Την ίδια ακριβώς στιγμή. Ο Βίντερμπεργκ δεν φοβάται τη σωματικότητα της ιστορίας του, συνδέοντας το σώμα με το νου, το οποίο προδίδει εξίσου, τραυματίζει, χτυπά, εγκαταλείπει. Και οδηγεί σε ένα αποθεωτικό κλείσιμο κατά το οποίο καμία απάντηση δεν μετατρέπεται αυτομάτως σε εύκολη ή σωστή, και κατά το οποίο ο Μίκελσεν (και o Βίντερμπεργκ, μέσω αυτού) αποτυπώνει στη μεγάλη οθόνη τη μορφή του ως κάτι το ανθρώπινα, πληγωμένα διονυσιακό.

Οι καλύτερες πρεμιέρες σε streaming, VOD και τηλεόραση

Η Διπλή Ζωή της Ασάκο

Τι είναι: H Ασάκο γνωρίζει και ερωτεύεται τον κάπως φλανέρ Μπάκου, μέχρι που μια μέρα εκείνος εξαφανίζεται χωρίς προειδοποίηση. 2 χρόνια αργότερα η Ασάκο, έχοντας προχωρήσει στη ζωή της, συναντά τον επιχειρηματία Ριοχέι ο οποίος είναι πανομοιότυπος με τον παλιό της, χαμένο έρωτα. Μόνο όμως εμφανισιακά- κατά τα άλλα, οι δύο άντρες δε θα μπορούσαν να είναι πιο διαφορετικοί. Η Ασάκο κι ο Ριοχέι χτίζουν μια ζωή μαζί, αλλά το παρελθόν δε μπορεί να μείνει για πάντα θαμμένο.

Τι πρέπει να ξέρεις: Η ταινία που εξέπληξε πολλούς όταν βρέθηκε στο τολμηρό Διαγωνιστικό των Καννών του ‘18, βάζοντας τον σκηνοθέτη Ριγιουσούκε Χαμαγκούτσι στην πρώτη γραμμή των φεστιβαλικών auteurs. Η επόμενη ταινία του βραβεύτηκε στο πρόσφατο Φεστιβάλ Βερολίνου (“Wheel of Fortune and Fantasy”) ενώ η πιο πρόσφατη προβάλλεται αυτές τις μέρες στις Κάννες αποσπώντας εξαιρετικά σχόλια.

Γιατί να το δεις: Ένα από τα πιο παλαβού high concept ρομαντικά δράματα των τελευταίων χρόνων επισκέπεται με φρέσκια ματιά τον χιτσκοκικό Δεσμώτη του Ιλίγγου σα να επρόκειτο για μια από αυτές τις στυλιστικά ανάλαφρες μα ψυχολογικά τόσο βαριές ταινίες της Νουβέλ Βαγκ- αν γυρίζονταν σήμερα στην Ιαπωνία. Τελικά, κάπου ανάμεσα στον πραγματισμό και στην ονειροπόληση, θα βρεθεί το σημείο όπου η (κάθε) Ασάκο τολμά να απαιτήσει κάτι δικό της, κάτι εγωιστικό, κάτι απτό.

Bad Trip

Τι είναι: Δύο αδελφικοί φίλοι, όχι ακριβώς τα πιο αιχμηρά μαχαίρια στο συρτάρι, που ξεκινούν ένα road trip από το Φλόριντα στη Νέα Υόρκη, ώστε ο ένας από τους δύο να επανενωθεί με την κοπέλα των ονείρων του. Στο δρόμο μπλέκονται σε ένα σωρό ευτράπελα.

Τι πρέπει να ξέρεις: Με την εξαίρεση των κεντρικών ρόλων (των δύο φίλων και της αδερφής του ενός, που παίζει η φοβερή Τίφανι Χάντις), όλο το υπόλοιπο φιλμ έχει συντεθεί από μια σειρά από φάρσες κρυμμένης κάμερας.

Γιατί να το δεις: Ο σκελετός της αφήγησης του φιλμ είναι εκεί, με τις επιμέρους καταστάσεις και αντιδράσεις να αποτελούν μπαλαντέρ και αληθινό κόσμο που ποτέ δεν ξέρεις πώς θα αντιδράσει σε καταστάσεις που μοιάζουν με εντελώς στάνταρ αφηγηματικά σημεία. Σε ένα θρίαμβο του κινηματογραφικού κλισέ, η αληθινή αποθέωση του όλου πειράματος έρχεται όταν βλέπεις κόσμο να αντιδρά ακριβώς όπως θα περίμενες να εξελιχθεί βάσει σεναρίου μια αντίστοιχη σκηνή. Το όλο φιλμ είναι μια διαρκής αποκάλυψη μπροστά στα μάτια σου και, το βασικότερο όλων, ένα διαρκές κρεσέντο γέλιου.

Zack Snnyder’s Justice League

Τι είναι: Αποφασισμένος να μην αφήσει τη θυσία του Σούπερμαν να αποδειχθεί μάταιη, ο Μπρους Γουέιν μαζί με την Wonder Woman στρατολογούν μια ομάδα υπερ-ανθρώπων με στόχο την προστασία του πλανήτη απέναντι σε ένα καταστροφικό κακό που πλησιάζει από τον ουρανό.

Τι πρέπει να ξέρεις: Είναι η 4ωρη, director’s cut εκδοχή, του φιλμ-φιάσκου που κυκλοφόρησε στα σινεμά το 2017 προς απογοήτευση κοινού και κριτικής. Ο σκηνοθέτης Ζακ Σνάιντερ έλαβε το απαιτούμενο μπάτζετ ώστε να ανασυστήσει το αρχικό του όραμα για την ταινία.

Γιατί να το δεις: Ο Σνάιντερ χρησιμοποιεί το ακαδημαϊκό 4:3 κάδρο και μια οπτική ταυτότητα που πίσω από τα μουντά CGI ταιριάζει απρόσμενα με το vibe μιας βουβής κινηματογραφικής ελεγείας. Δεν τον οδηγεί η ποπ κουλτούρα και η corporate DC, αλλά η θλιμμένη ροκ και ο Φριτς Λανγκ. Μια ταινία οπτικά πλούσια και αφηγηματικά αραιή που λειτουργεί απόλυτα ως φιλμ σε πλήρη ακινησία. Ο Σνάιντερ κεντάει μυθικές φιγούρες μέσα σε σκοτεινούς πίνακες ζωγραφίζοντας βασικά τον πόνο τους.

The Nightingale

Τι είναι: Μια ιστορία εκδίκησης και επιβίωσης στην Τασμανία των αρχών του 18ου αιώνα. Όπου μια νεαρή κοπέλα με μόνη βοήθεια τον Μπίλι, έναν αβορίγινα ιχνηλάτη, καταδιώκει στα αφιλόξενα φυσικά τοπία της περιοχής έναν άγγλο στρατιώτη ο οποίος τη βίασε και σκότωσε την οικογένειά της.

Τι πρέπει να ξέρεις: Η σκηνοθέτης του “Babadook” επιστρέφει με μια γοτθική ιστορία εποχής στα όρια του θρίλερ εκδίκησης η οποία βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Βενετίας, αντιμετωπίστηκε αισχρά από προσβεβλημένους άντρες δημοσιογράφους, και στη συνέχεια δεν βρήκε τη διανομή (και τη φήμη) που της άξιζε.

Γιατί να το δεις: Η εκμετάλλευση της Κλερ συνδέεται από την Κεντ με την εκμετάλλευση της ίδιας της γης από τους αποικιοκράτες: «Αυτό που μας συνδέει είναι ότι ξέρουμε κι οι δύο τι σημαίνει να σε καταστρέφει ο λευκός άντρας», λέει κάποια στιγμή ο αβορίγινας οδηγός στην κοπέλα. Όλη η ταινία αποτελεί μια εξαιρετικά βίαιη, ωμή και οργισμένη αντίδραση σε αυτή την καταπάτηση κάθε λογής ορίων. Η σκηνοθέτης αποτυπώνει την άγρια βία όχι ως καρτουνίστικο μέσο κεφιού αλλά μέσα από την θολωμένη ματιά της ηρωίδας της, που σταδιακά διαπιστώνει πως η εκδίκηση κι η νέα βία δεν οδηγούν σε τίποτα κερδισμένο.

The Loneliest Planet

Τι είναι: Το ταξίδι στις κορυφές του Καυκάσου για ένα νέο ζευγάρι παίρνει επικίνδυνη τροπή μετά από μια λάθος στιγμή που αλλάζει τα όσα πίστευε ως τώρα το ένα μέλος για το άλλο.

Τι πρέπει να ξέρεις: Ότι θα πρέπει να δείξεις εμπιστοσύνη. Και υπομονή. Αλλά κυρίως εμπιστοσύνη.

Γιατί να το δεις: Η σχέση ανάμεσα στα λόγια, στα αισθήματα και στα πιο βαθιά κρυμμένα ένστικτα των ανθρώπων είναι πάντα ένα συναρπαστικό ζήτημα κι η video artist Τζούλια Λόκτεβ το προσεγγίζει με έναν τρόπο τολμηρό και απόλυτα καθαρό. Αντί να πλέξει τις διαφορετικές καταστάσεις, εφευρίσκει ένα κεντρικό συμβάν το οποίο βίαια τις διαχωρίζει, σπάζοντας την ταινία (και των ζωή του ζευγαριού) στο πριν και στο μετά. Έξαφνο, απότομο, όπως και οι πιο απρόβλεπτα καθοριστικές στιγμές στη ζωή, το Συμβάν δημιουργεί ένα σημείο άμεσου αντικατοπτρισμού συμπεριφορών ανάμεσα στην πρώτη και την δεύτερη ώρα του φιλμ. Τίποτα μοιάζει να μην έχει αλλάξει. Αλλά τα πάντα είναι σαρωτικά και ανεπιστρεπτί διαφορετικά.

The Disciple

Τι είναι: Μουσικός που έχει αφιερώσει όλη του τη ζωή στη μελέτη της κλασικής Ινδικής μουσικής, αρχίζει να αναρωτιέται αν πρόκειται ποτέ να εκπληρώσει τα μεγαλειώδη όνειρά του καθώς το ένα γεγονός μετά το άλλο, φαίνεται να δείχνει πως οι δυνατότητές του είναι πιο περιορισμένες από όσο ήλπιζε.

Τι πρέπει να ξέρεις: Βραβευμένο στο πιο πρόσφατο Φεστιβάλ Βενετίας, το φιλμ κυκλοφόρησε μάλλον σιωπηλά στο Netflix. Παραγωγή του Αλφόνσο Κουαρόν.

Γιατί να το δεις: Η ιστορία ενός άντρα που κι ο ίδιος μοιάζει περιτοιχισμένος από την κληρονομιά και τους κανόνες της τέχνης (και της χώρας!) του, διχασμένος ανάμεσα στο να χαράξει μια δική του πορεία και στο να σεβαστεί, να περπατήσει ξανά στην ήδη υπάρχουσα. Η ταινία, ακολουθώντας έναν απολύτως υπνωστιστικό ρυθμό (στο μοντάζ, στον αισθητικά ολοκληρωτικό ηχητικό σχεδιασμό) και διαρκώς επαναλαμβανόμενα, κυκλικά μοτίβα, εντείνει την αίσθηση αδιεξόδου του ήρωα. Ένα υπαρξιακά θλιμμένο φιλμ μιας κάποιας ενηλικίωσης για το να διαπιστώνεις πως το όνειρό σου δεν νοιάζεται για σένα, και για την συχνά αιχμηρή σχέση πρωτοπορίας και παράδοσης.