ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΑΛ ΚΑΠΟΝΕ ΣΤΟ ΑΛΚΑΤΡΑΖ

Από τη στιγμή που ο Αλ Καπόνε καταδικάστηκε για φοροδιαφυγή -και όχι για τα κεφάλια που άνοιγε με το μπαστούνι του μπέιζμπολ-, η επιλογή να κλειστεί στο Αλκατράζ ήταν μάλλον αδικαιολόγητη. Ανήκε στην πρώτη φουρνιά κρατουμένων που μπήκαν στην νεόκτιστη φυλακή, αλλά όχι και στις τάξεις των κακοποιών που θα έπρεπε να βρίσκονται σε ένα κέντρο κράτησης τόσο υψηλή ασφαλείας. Όλοι ήξεραν όμως ποιος ήταν και όλοι ήξεραν ότι είχε καταδικαστεί “τυπικά” για φοροδιαφυγή, μιας και δεν μπορούσαν να τον πιάσουν για όλα τα υπόλοιπα εγκλήματά του.

Σύμφωνα με τον συγγραφέα του βιβλίου “Get Capone: The Secret Plot That Captured America’s Most Wanted Gangster”, ο διάσημος γκάνγκστερ έπεσε θύμα των επικοινωνιακών παιχνιδιών της τότε κυβέρνησης. Η επιλογή να κλειστεί στο Αλκατράζ έγινε με τέτοιους όρους, ώστε οι κυβερνούντες “να κάνουν επίδειξη της νέας τους φυλακής και να δικαιολογήσουν το κόστος της. Τι καλύτερο από το να στείλεις τον πιο διαβόητο γκάνγκστερ της χώρας;”.

Για πρωτη φορα σε κανονικο κελι

Εννοείται ότι ο Καπόνε δεν ήταν κανάς καινούργιος στο περιβάλλον της φυλακής, την είχε ξανακάνει τη θητεία του, απλώς εδώ, δεν υπήρξαν εκπτώσεις. Είχε ένα κελί ίδιο με όλων των άλλων και καμία προνομιακή μεταχείριση σαν αυτήν που θυμόμαστε απ’ το Goodfellas ή απ’ τον Escobar στο Narcos.

Ούτε ιδιωτικό κελί ούτε σπιτικό φαγητό ούτε τηλεφωνήματα σε φίλους ή “κατ’ οίκον” επισκέψεις από άλλους μαφιόζους σαν τον Λάκι Λουτσιάνο, τίποτα από όλα όσα του είχε προσφέρει η φυλακή Cook County του Σικάγο, υπήρχαν εδώ. Ούτε μεταξωτά εσώρουχα ούτε καλοραμμένα κοστούμια ούτε ραδιόφωνο, τιίποτα από όλα όσα είχε ισχυριστεί ένας πρώην συγκρατούμενος του ότι απολάμβανε όσο ήταν στην ομοσπονδιακή φυλακή της Ατλάντα. Στις φυλακές δηλαδή που βρισκόταν από τις 4 Μαΐου του 1932 έως ότου μεταφερθεί στο Αλκατράζ στις 22 Αυγούστου του 1934, σχεδόν δυο χρόνια μετά.

Και παρά το γεγονός ότι εκείνα τα χρόνια ήταν αδιαμφισβήτητα ένας celebrity, που θα ήθελες οπωσδήποτε να τα έχεις καλά μαζί του -και όχι από φόβο μη σε κράξει σε κανά tweet- ο Καπόνε έκανε τις ίδιες δουλειές που έκαναν και όλοι οι υπόλοιποι κρατούμενοι. Σφουγγάριζε τους διαδρόμους, σκούπιζε τα πατώματα, έκανε τις βάρδιες του στα πλυντήρια της φυλακής, ακριβώς όπως όλοι. Η μόνη διαφορά που είχε από τους υπόλοιπους ήταν ότι δεν τον ξυλοκοπούσαν οι φύλακες.

Όπως είχε πει ένα πρώην συγκρατούμενος του σε εφημερίδα της εποχής “δεν έχει περισσότερα προνόμια από τους υπόλοιπους, εκτός από το ότι δεν τον ξυλοκοπούν ούτε τον ρίχνουν στο μπουντρούμι. Έχει υπερβολικά μεγάλη πολιτική επιρροή για να του συμβεί κάτι τέτοιο”.

δεν εχουν ολα μια τιμη

Απ’ την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στον “Βράχο” -”Rock” αποκαλούσαν το Αλκατράζ- εννοείται ότι επιχείρησε να δωροδοκήσει τον αρχιφύλακα, αλλά ο Τζόνσον δεν του έκανε το χατίρι.

Στα απομνημονεύματά του, θα γράψει αργότερα ότι θυμάται τον Καπόνε να περιμένει στη σειρά μαζί με τους άλλους κρατούμενους και να δυσκολεύεται να τον αναγνωρίσει αρχικά. Αν και μιλούσε συνεχώς, κι έλεγε εξυπνάδες στους υπόλοιπους κρατούμενους, δεν έκανε καμία εντύπωση στον Τζόνσον. Όταν έφτασε μπροστά του και προσπάθησε να δείξει την αρχηγική θέση που είχε ανάμεσα στους άλλους φυλακισμένους, ο αρχιφύλακας τον προσγείωσε απότομα, δίνοντας του τον αριθμό του, το ”ΑΖ”, και στέλνοντάς τον πίσω στη σειρά. Όσες φορές και αν προσπάθησε από εκεί και πέρα να διεκδικήσει περισσότερα προνόμια λόγω του ονόματός του, απέτυχε.

διαβασμα, αυτοβελτιωση και κηπουρικη

Η εκπαίδευση του Καπόνε είχε σταματήσει όταν αποβλήθηκε στην -αντίστοιχα δική μας- 1η Γυμνασίου. Μια καθηγήτρια τον χαστούκισε, εκείνος ανταπέδωσε το χτύπημα οπότε χαιρέτισε μία και καλή το σχολείο. Η φυλακή, λοιπόν, του έδωσε ξανά την ευκαιρία να βρει χρόνο για διάβασμα.

Ένας απ’ τους πολλούς βιογράφους του, είχε επισημάνει ότι οι επιλογές του Καπόνε από τη βιβλιοθήκη της φυλακής υποδήλωναν έναν άνδρα με ενδιαφέρον στην αυτοβελτίωση, συμπεριλαμβανομένων και βιβλίων για τη σωστή χρήση της γλώσσας, αλλά και βιβλίων για τη μουσική και την κηπουρική. Έγινε επίσης συνδρομητής σε 87 εφημερίδες και περιοδικά. Καθόλου άσχημα.

Υπάρχει όμως ένα βιβλίο απ’ τη λίστα του που ξεχωρίζει. Πρόκειται για το “Η ζωή ξεκινά στα 40”, ένα μπεστ σέλερ του 1932, γραμμένο από τον Ουόλτερ Πίτκιν.

“Κάθε νέα ημέρα φέρνει στο προσκήνιο κάποιο νέο πράγμα που προσθέτει χαρά στη ζωή μας μετά τα σαράντα”, έγραφε το βιβλίο. “Η εργασία γίνεται πιο εύκολη και σύντομη. Το παιχνίδι γίνεται πιο πλούσιο. Ο ελεύθερος χρόνος παρατείνεται. Το απόγευμα της ζωής είναι πιο φωτεινό, πιο ζεστό, γεμάτο τραγούδι…”. Αν σκεφτούμε ότι ο Καπόνε ήταν 36 χρονών όταν μπήκε στη φυλακή και επρόκειτο να εκτίσει ποινή 11 ετών, τότε θα μπορούσαμε να πούμε ότι το “Η ζωή ξεκινά στα 40”, του έδινε κάτι να έχει να περιμένει, μια ελπίδα, μια προοπτική. Λογικό να το προτιμήσει.

“Μικρε, μπορω να παιξω πανω απο 500 τραγουδια”

Λίγο μετά την άφιξή του στο Αλκατράζ, ο Καπόνε είχε την ιδέα να δημιουργήσει ένα μουσικό συγκρότημα με άλλους κρατούμενους. Άσκησε πιέσεις για σχεδόν έναν χρόνο έως ότου ο αρχιφύλακας υποχωρήσει και του επιτρέψει να σχηματίσει μία μπάντα, με την οποία όμως θα μπορούσε να προβάρει καθημερινά, όχι για περισσότερο από 20 λεπτά.

Αυτό σημαίνει ότι ήξερε μουσική, ότι ήξερε να παίζει κάποιο όργανο; Όχι βέβαια, δεν είχε ιδέα. Μέσα στη φυλακή έμαθε να παίζει και συγκεκριμένα να γρατσουνάει το μπάντζο. Όπως σημειώνει ένας απ’ του βιογράφους του, ο Μπέργκριν “δεν είχε παίξει ποτέ πριν αυτό ή οποιοδήποτε άλλο όργανο, ούτε υπήρχε καμία απόδειξη ότι ήξερε να διαβάζει παρτιτούρες. Δείχνοντας όμως μεγάλη υπομονή, εξοικειώθηκε με τα βασικά στοιχεία της μουσικής θεωρίας και τελικά κατάφερε να μπορεί να παίζει μερικές απλές μελωδίες, τραγουδώντας απαλά”.

Ντραμς στο συγκρότημά έπαιζε ένας άλλος διάσημος γκάνγκστερ της εποχής, ο Τζορτζ Κέλι, με πολλές ληστείες τραπεζών και απαγωγές στην πλάτη του.

Ο Καπόνε κάποια στιγμή θα παρατήσει το μπάντζο και θα αρχίσει να παίζει ένα άλλο όργανο, παρόμοιο με το μαντολίνο, απλά λίγο μεγαλύτερο, τη μαντόλα. Και θα του ήταν κάτι παραπάνω από χρήσιμο, όταν το 1936 ένας συγκρατούμενος θα του επιτεθεί με μία λεπίδα και εκείνος, χρησιμοποιώντας το όργανο ως ρόπαλο, θα καταφέρει να τον αποκρούσει έως ότου επέμβουν οι φύλακες.

Ο κομπασμός ήταν η δεύτερη φύση του “Σημαδεμένου” -ναι, αυτός ήταν ο ορίτζιναλ- κι έτσι δεν άργησε και πολύ να αρχίσει να παινεύεται για τις μουσικές ικανότητές του. Σε ένα γράμμα προς τον γιο του ισχυριζόταν ότι ήξερε να παίξει πάνω από 500 διαφορετικά τραγούδια. “Μικρέ, έγραφε, δεν υπάρχει τραγούδι που να μην μπορώ να παίξω”. Έγραψε μάλιστα κι ένα δικό του κομμάτι, σε αργό σκοπό -αυτά προτιμούσε έτσι κι αλλιώς- με τον τίτλο “Madonna Mia,”τραγούδι που αφιέρωσε στη γυναίκα του.

Αν εξαιρέσεις το ότι πέρασε μερικές ημέρες στο νοσοκομείο για ένα ελαφρύ τραύμα που του προκάλεσε με ψαλίδι ένας συγκρατούμενός του όσο περίμεναν να κουρευτούν, οι μέρες του κύλησαν ήρεμα.

Η συφιλη και το προωρο τελος

Ο Καπόνε όσο βρισκόταν στη φυλακή, άρχισε να παρουσιάζει συμπτώματα σύφιλης, μια ασθένεια που προφανώς κουβαλούσε για χρόνια πριν μπει πίσω απ’ τα σίδερα.

Το 1938 θα φύγει απ’ το Αλκατράζ και θα μεταφέρθηκε σε φυλακή της Νότιας Καλιφόρνιας προκειμένου να εκτίσει το υπόλοιπο της ποινής του. Τον Νοέμβριο του 1939 θα αφεθεί ελεύθερος και θα πεθάνει στις 25 Ιανουαρίου 1947, στο σπίτι του από επιπλοκές της σύφιλης, σε ηλικία 48 ετών.