ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΠΙΟ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΕΣ ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ

Η έρευνα που έγινε για τους θανάτους των τριών μικρών κοριτσιών στην Πάτρα επιβεβαίωσε το πιο εφιαλτικό σενάριο. Αυτό που σε κάνει να αμφισβητείς την ανθρωπότητα, στη βάση της: τη μητρότητα.

Η προσαγωγή της Ρούλας Πισπιρίγκου είναι γεγονός και η υπόθεση προκαλεί τρόμο για το πού μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος, για να κερδίσει κάτι που θέλει είναι πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα, εν τούτοις διεθνώς έχει εμφανιστεί τόσες φορές που οι επιστήμονες το αποκάλεσαν αρχικά ‘φαινόμενο’ και μετά Σύνδρομο. Ο συγκεκριμένος όρος διατυπώθηκε για πρώτη φορά το 1977, ενώ την πρώτη φορά που ακούστηκε σε δικαστήριο ο κόσμος ζούσε στο 1985.

Ο πρώτος που ανέφερε τον όρο “Munchausen syndrome by proxy” (Σύνδρομο Μινχάουζεν δια αντιπροσώπου) ήταν ο Βρετανός παιδίατρος Roy Meadow. Κατέληξε σε αυτόν, κρίνοντας ότι είναι ο πιο ακριβής, για την αναφορά του στους φροντιστές (γονείς, κηδεμόνες κλπ), οι οποίοι προκαλούσαν τραυματισμούς ή ασαθένειες σε άλλους -συχνά παιδιά-, για να κερδίσουν οι ίδιοι την προσοχή -καθώς έκαναν τα πάντα για να βρίσκονται δίπλα στον ασθενή και να δείχνουν σε όλους που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στη φροντίδα του.

Το Σύνδρομο έχει διαπιστωθεί ως διαταραχή γυναικών serial killers. Εν τούτοις, δεν αφορά μόνο γυναίκες -που συνήθως είναι δίπλα σε παιδιά που ασθενούν και ως εκ τούτου έχουν μεγαλύτερο ρίσκο να την αναπτύξουν.

Σε ό,τι αφορά τον πρώτο δικαστή που μίλησε για το Σύνδρομο (το έκανε στο πλαίσιο της αιτιολόγησης της ποινής -που δεν ήταν η μάξιμουμ που προβλεπόταν για τα εγκλήματα της κατηγορουμένης) ήταν αυτός που ανέλαβε την υπόθεση της Marybeth Tinning.

Marybeth Tinning

Aπό το 1967 έως το 1985 η Marybeth Tinning γέννησε εννέα παιδιά. Ένα δεν έζησε πέραν των 4 χρόνων. Μετά την απώλεια και του 9ου παιδιού, έγινε αντικείμενο εγκληματικής έρευνας.

Εργαστηριακή εξέταση έδειξε πως η Tami Lynne ξεψύχησε στους τέσσερις μήνες ζωής, από ασφυξία -λίγες ημέρες πριν τα Χριστούγεννα. Οι αρχές διέταξαν έρευνα και για τους θανάτους των οκτώ άλλων παιδιών της Marybeth. Παρεμπιπτόντως, είχε πει πως έχασε τα παιδιά της από επιληπτικές κρίσεις και ανακοπή καρδιάς. Είχε γίνει ιατροδικαστική εξέταση σε όλες τις περιπτώσεις. Δεν υπήρχαν σημάδια κακοποίησης, αλλά όλοι οι φάκελοι ανέφεραν ως ύποπτους τους θανάτους, καθώς δεν είχαν εντοπιστεί οι αιτίες.

Σε αυτό το σημείο, θα ήταν χρήσιμο να διευκρινιστεί ότι τότε (το 1985) οι γιατροί απέδιδαν τους πρόωρους θανάτους παιδιών σε κακά γονίδια. Μόνο που στην περίπτωση της Tinning, δεν ήταν δικά της όλα τα παιδιά που ‘έχασε’. To έκτο, ο Michael ήταν υιοθετημένο. Κατέληξε ενώ το φρόντιζε εκείνη, το 1981.

Όταν άνοιξε ο φάκελος και οι αρχές συγκέντρωσαν στοιχεία, έγινε γνωστό ότι

(!) το τρίτο παιδί της Marybeth και του Joseph, η Jennifer είχε νοσηλευτεί, όταν ήταν ακόμα ενός έτους, με αιμορραγική μηνιγγίτιδα και πολλαπλά εγκεφαλικά αποστήματα. Πέθανε λίγο μετά τα 2α γενέθλια της, στις 3/1 του 1972.

(!) δυο εβδομάδες μετά το θάνατο της Jennifer, ο 2χρονος γιος της Marybeth, Joseph Jr εισήχθη στα επείγοντα περιστατικά του Ellis Hospital (ήταν απέναντι από το διαμέρισμα της οικογενείας), με τη μητέρα του να λέει ότι είχε υποστεί επιληπτική κρίση και ότι πνίγηκε από τον ίδιο του τον εμετό. Νοσηλεύτηκε για αρκετές ημέρες, πριν πάρει εξιτήριο στις 20/1 καθώς οι γιατροί δεν βρήκαν κάτι στις εξετάσεις του. Λίγες ώρες μετά, το αγόρι εισήχθη εκ νέου στα επείγοντα. Ήταν ήδη νεκρό. Ο θάνατος του αποδόθηκε σε καρδιοπνευμονική ανακοπή.

(!) λίγες εβδομάδες αργότερα και για την ακρίβεια την 1η ημέρα του Μάρτη, του 1972, η Marybeth εμφανίστηκε στα επείγοντα του νοσοκομείου με την Barbara -που σε λίγες ημέρες θα γινόταν 5 χρόνων. Είχε σπασμούς. Την επομένη πέθανε, ενώ ήταν σε κώμα για ώρες. Ο θάνατος της αποδόθηκε στο σύνδρομο Reye (προκαλεί πρήξιμο στο συκώτι και τον εγκέφαλο).

(!) ανήμερα των Ευχαριστιών του 1973, ήλθε στον κόσμο ο Timothy. Στις 10/12 εμφανίστηκε και αυτός στα επείγοντα του Ellis Hospital. Ήταν νεκρός. Η Marybeth είπε στους γιατρούς ξεψύχησε ενώ ήταν στην κούνια του. Ο θάνατος του αποδόθηκε στο σύνδρομο αιφνίδιου βρεφικού θανάτου.

(!) το 1974 εισήχθη στα επείγοντα -πάντα του ίδιου νοσοκομείου- ο άνδρας της Marybeth, Joseph -με τον οποίον είχαν γνωριστεί σε ραντεβού που έστησαν φίλοι τους. Οι γιατροί διαπίστωσαν πως είχε πάρει θανατηφόρα δόση βαρβιτουρικών. Η Marybeth ομολόγησε πως ο γάμος τους περνούσε κρίση και για αυτό είχε πάρει την ουσία από μια φίλη της που είχε επιληπτική κόρη και την έβαλε στο χυμό σταφυλιού του συζύγου της -ο οποίος αρνήθηκε να κινήσει νομικές διαδικασίες.

(!) το Μάρτιο του 1975 γεννήθηκε ο Nathan. Πέθανε το φθινόπωρο του ίδιου έτους, ενώ ήταν στο αυτοκίνητο που οδηγούσε η μητέρα του.

(!) τον Αύγουστο του 1978, oι Tinnings υιοθέτησαν τον Michael. Ήταν ακόμα βρέφος. Στις 29/10 η Marybeth γέννησε το έκτο της παιδί, τη Mary Frances. Ήταν η επόμενη που πήγε στα επείγοντα, το Γενάρη του 1979. Η μητέρα της ενημέρωσε τους γιατρούς πως είχε επιληπτική κρίση. Εκείνοι έκαναν ό,τι μπορούσαν για να την κρατήσουν στη ζωή “από το σύνδρομο αιφνίδιου βρεφικού θανάτου” και τα κατάφεραν.

(!) Ένα μήνα αργότερα, είδαν το μικρό κορίτσι ξανά μπροστά τους. Είχε πάθει ανακοπή καρδιάς. Την επανέφεραν, αλλά δεν γλίτωσε τη μη αναστρέψιμη εγκεφαλική βλάβη. Πέθανε δυο μέρες αργότερα, όταν οι γονείς της συναίνεσαν στο να αποσυνδεθεί το μηχάνημα που την κρατούσε στη ζωή.

(!) o Jonathan γεννήθηκε το φθινόπωρο του 1979. Πέθανε το Μάρτιο του 1980. Είχε συμπληρώσει τέσσερις εβδομάδες, σε μηχανική υποστήριξη.

(!) το Φλεβάρη του 1981 ο Michael έπεσε από τις σκάλες και έπαθε διάσειση. Στις 2/3 η Marybeth τον πήγε στο γιατρό, γιατί δεν ξυπνούσε. Ήταν ήδη νεκρός. Τότε απορρίφθηκαν οι γενετικοί λόγοι, ως αιτία θανάτου όλων των παιδιών της. Παρ’ όλα αυτά, δεν γλίτωσε η Tami Lynne.

(!) το ένατο παιδί της Marybeth γεννήθηκε στις 22/8 του 1985. Κατέληξε στις 20/12, από ασφυξία που αργότερα διαπιστώθηκε πως προκλήθηκε από πνιγμό.

Εκείνη την ημέρα, οι Tinnings δέχθηκαν την επίσκεψη εκπροσώπου της πρόνοιας. Συνοδευόταν από αστυνομικό. Η κοινότητα είχε αποφασίσει πια να ασχοληθεί, με κάτι που έως τότε ήταν μόνο ψίθυρος: πως οι θάνατοι των παιδιών δεν ήταν αποτέλεσμα φυσιολογικών αιτίων. Οι αυτοψίες που έγιναν δεν αποκάλυψαν σημάδια κακοποίησης. Οι αρχές χώρισαν τους γονείς και τους ανέκριναν ξεχωριστά. Σε αυτήν τη διαδικασία, η Marybeth υπέγραψε έγγραφο στο οποίο είχε ομολογήσει τη δολοφονία των Tammi Lynne, Timothy και Nathan. Συνελήφθη και αντιμετώπισε τις σχετικές κατηγορίες. Μεταξύ όσων ακούστηκαν στη δίκη ήταν πως κάποιοι εκ των θανάτων δεν είχαν κινήσει υποψίες, καθώς αποτέλεσαν πραγματικότητα ενώ τα παιδιά ήταν στο νοσοκομείο.

Η Marybeth ζήτησε να αποφυλακιστεί με εγγύηση, μέχρι τη δίκη. Το αίτημα της έγινε αποδεκτό (για 100.000 δολάρια). Η δίκη της ξεκίνησε στις 22/6 του 1987 και διήρκεσε έξι εβδομάδες. Ιατροδικαστής δήλωσε πως η Tammi Lynne είχε καταλήξει, με μαλακό αντικείμενο που την έπνιξε μέχρι θανάτου.

Οι ένορκοι συζητούσαν για 23 ώρες (μοιρασμένες σε 3 ημέρες) για το αν θα καταδικάσουν ή όχι την 44χρονη τότε Marybeth, για φόνο δεύτερου βαθμού. Στο πλαίσιο της διαδικασίας, ζήτησαν να ξαναδιαβαστούν τα σημεία της κατάθεσης του Joseph, στα οποία εξιστορούσε την υποτιθέμενη ομολογία της συζύγου του στην Αστυνομία. Είχε πει ότι η γυναίκα του παραδέχθηκε ενώπιον του την πράξη της. Παρ όλα αυτά, αθώωσαν την Marybeth για “πρόκληση θανάτου” και την καταδίκασαν για “εξαθλίωση και αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή”. Ο σύζυγος της δήλωσε πως “εξακολουθώ να πιστεύω ότι είναι αθώα”.

Μετά την καταδίκη της, σε 20 χρόνια φυλάκισης (πέντε λιγότερα από τη μάξιμουμ ποινή) μεταφέρθηκε στη φυλακή του Befford Hills. Άσκησε έφεση (ανέφερε πως δεν έκανε οικειοθελώς, την ομολογία της και ότι η καταδίκη της δεν στηρίχτηκε σε επαρκή στοιχεία), αλλά απορρίφθηκε. Την ίδια τύχη είχαν και άλλες πέντε αιτήσεις, για αποφυλάκιση.

Σε μια (αυτή του 2011) είχε πει ότι “μετά τους θανάτους των παιδιών μου, τα έχασα. Πίστεψα ότι θα πεθάνει και η Tammi Lynne και για αυτό την σκότωσα”. Ουδέποτε έδειξε μεταμέλεια και για αυτό απορρίφθηκαν όλες οι αιτήσεις για αποφυλάκιση, πριν εκείνης του 2018. Στα 76 της (21/8 του 2018) ήταν και πάλι ελεύθερη. Είχε εκτίσει περισσότερα από 31 χρόνια. Ο σύζυγος της ήταν πάντα δίπλα της.

Lacey Spears

Η Lacey Spears φαινόταν να λατρεύει τα παιδιά, από όταν ήταν μικρή και δούλευε στην Αλαμπάμα, ως babysitter. Μετά έπιασε δουλειά και σε βρεφονηπιακό σταθμό. “Είναι το μέλλον μας. Πρέπει να τα φροντίζουμε και να τα αγαπάμε” είχε πει στην πρώτη συνέντευξη που έδωσε ποτέ. Όσοι την είχαν γνωρίσει, την περιέγραφαν ως ντροπαλή και πολύ καλή με τα παιδιά. Ώσπου μια γυναίκα που της είχε ζητήσει να προσέχει τα παιδιά της, κατάλαβε σύντομα πως εμπλέκεται περισσότερο από όσο θα έπρεπε με την οικογένεια της και διέκοψε τη συνεργασία.

“Πάντα επεδίωκε να είναι κοντά σε παιδιά, τα όποια παιδιά -γιατί πάντα αναζητούσε την προσοχή- και ήταν της προσκολλήσεως” είχε πει η Shawna Lynch, στο CBS News. Μια άλλη μητέρα που επίσης, την είχε εμπιστευτεί με το δικό της παιδί, άκουσε μια γυναίκα να βλέπει το γιο της και να λέει “α ο γιος της Lacey”. Παρεμπιπτόντως, είχε ήδη αποκτήσει τον Garnett (3/12 του 2008), όταν ήταν 20 χρόνων. Ο πατέρας ήταν ένας γείτονας, με τον οποίον έβγαινε για λίγο. “Ήταν πάντα φίλος μου”, είχε εξηγήσει. Δεν είχε πει ότι είχε διαβεβαιώσει τον Chris Hill πως ο Garnett δεν ήταν δικός του γιος.

Ο Garnett είχε προβλήματα υγείας, από όταν ήταν βρέφος. Εκείνη άρχισε να γράφει στο διαδίκτυο (σε blog, Twitter και Facebook) ημερολόγιο για όσα ζούσε με τον γιο της και λεπτομέρειες για την ασθένεια, τις νοσηλείες και το πόσο βασανιζόταν -καθημερινά.

Οι γιατροί διέγνωσαν μια σπάνια ασθένεια, αλλά δεν μπορούσαν να βρουν το λόγο που δεν μπορούσε να κρατήσει μέσα του το φαγητό που έτρωγε. Όταν ήταν 9 μηνών το αγόρι υποβλήθηκε σε επέμβαση στο στομάχι, ώστε να σταματήσει να κάνει εμετούς. Η Lucy ενημέρωσε πως τα προβλήματα δεν είχαν εξαφανιστεί. Η κατάσταση του Garnett επιδεινώθηκε και μια ημέρα μεταφέρθηκε με ελικόπτερο από το γενικό νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν, σε νοσοκομείο παίδων.

Το επίπεδο νατρίου ήταν υψηλά επικίνδυνο (166 -ενώ το φυσιολογικό για τα βρέφη είναι το 140). Πρόκειται για μια συνθήκη που μπορεί να εξελιχθεί σε θανατηφόρα, προκαλώντας δυνητικά επιληπτικές κρίσεις και πρήξιμο στον εγκέφαλο. Οι γιατροί κατάφεραν να ρίξουν τα νούμερα, αλλά δεν κατάλαβαν ποτέ πώς είχαν εκτοξευθεί. Μετά κάποιες ημέρες, έδωσαν εξιτήριο στο μικρό. Η Lucy έλεγε πως ήθελε ο γιος της να είναι υγιής και συνέχισε να τον πηγαίνει σε γιατρούς, λέγοντας πως δεν μπορεί να φάει.

Έκανε άλλη μια επέμβαση για τοποθέτηση σωλήνα τροφής, ώστε τα θρεπτικά στοιχεία να πηγαίνουν κατευθείαν εκεί όπου πρέπει να καταλήγουν. “Αυτήν τη φορά ελπίζουμε πως όλα θα πάνε καλά” σημείωσε η μητέρα του. Δεν πήγαν και το 2010 η Lucy πήρε τον μικρό και μετακόμισαν από την Αλαμπάμα στη Φλόριντα, για να είναι κοντά στη γιαγιά της. Έβγαζε λεφτά καθαρίζοντας σπίτια και λαμβάνοντας επιδόματα.

Κάποιες φορές έκανε ολιγοήμερα ταξίδια στην Αλαμπάμα. Εκείνες τις ημέρες, ο 2χρονος πια, Garnett ήταν μια χαρά. Έτρωγε χωρίς πρόβλημα, μέχρι να πονέσει το στομάχι του -γιατί είχε ζήσει ήδη πολλούς μήνες χωρίς να δέχεται τροφή από το στόμα. Η Lacey ομολογούσε στο κοινό του blog της, ότι κάθε μέρα ήταν γεμάτη προκλήσεις “αλλά το να φροντίζω το παιδί μου είναι το μόνο που ξέρω να κάνω”.

Ο σωλήνας είχε μείνει στο στομάχι του Garnett “για πάρα πολύ καιρό. Αυτό ήταν το μόνο ασυνήθιστο στην περίπτωση του” δήλωσε παιδίατρος που τον παρακολουθούσε το 2013, για θέματα με το στομάχι. Είπε στη μητέρα του πως θα ήταν χρήσιμο να αφαιρεθεί. Της πρότεινε πρώτα να υποβληθεί το αγόρι σε σειρά εξετάσεων, για να δουν αν μπορούν να προχωρήσουν στην αφαίρεση, χωρίς πρόβλημα.

“Όλες βγήκαν αρνητικές”. Παρ’ όλα αυτά, η Lacey είπε πως δεν αισθανόταν άνετα. “Της εξήγησα ότι δεν έχει ανάγκη τον σωλήνα”. Δεν έδωσε σημασία. “Εκείνη τη μέρα σκέφτηκα πως μπορεί να έχει Σύνδρομο Μινχάουζεν δια αντιπροσώπου”. Δεν ήταν όμως, βέβαιος και για αυτό δεν μοιράστηκε τις ανησυχίες του με τις αρχές.

Η Lacey ζούσε πια, με το γιο της σε κοινότητα για ηλικιωμένους και ανάπηρους ανθρώπους. Όταν τη ρωτούσαν για τον πατέρα του Garnett, διηγείτο μια φανταστική ιστορία στην οποία ο σύντροφος της ήταν αστυνομικός που πέθανε εν ώρα υπηρεσίας. Ο Garnett ήταν 5. Δεν έγινε ποτέ 6. Πέθανε στις 23/1 του 2014 από θανατηφόρα δόση νατρίου, την οποία του χορήγησε η μητέρα του, μέσω του σωλήνα τροφοδοσίας και οδήγησε στο υπερβολικό πρήξιμο του εγκεφάλου του. Την στιγμή που το παιδί άφηνε την τελευταία του πνοή, η Lacey ήταν στο Facebook.

Κατηγορήθηκε για δολοφονία δεύτερου βαθμού και ανθρωποκτονία πρώτου βαθμού και καταδικάστηκε σε 20 χρόνια φυλάκιση. Ο δικαστής αναγνώρισε πως πάσχει από Σύνδρομο Μινχάουζεν δια αντιπροσώπου και για αυτό δεν της έδωσε τη μάξιμουμ ποινή (25 χρόνια).

Debbie Mathers

Ο Eminem (κατά κόσμον Marshall Mathers) είχε ανέκαθεν ταραχώδη σχέση με τη μητέρα του, Debbie Mathers. Είχε αναφέρει ουκ ολίγες λεπτομέρειες στις συνεντεύξεις του. Στο τραγούδι του “Cleaning Out My Closet”, το οποίο κυκλοφόρησε το 2002, έγραψε πως η Debbie υπέφερε από Σύνδρομο Μινχάουζεν δια αντιπροσώπου. Ο ράπερ εξήγησε πως αυτός ήταν ο λόγος που ο μικρότερος αδελφός του, Nate είχε μπει στο πρόγραμμα αναδοχής, από όταν ήταν 9 χρόνων.

Στους στίχους έλεγε πως “περνώντας από το σύστημα δημοσίων κατοικιών, ως θύμα του συνδρόμου Μινχάουζεν. Όλη μου τη ζωή με έκανε να πιστεύω ότι είμαι άρρωστος, ενώ δεν ήμουν. Ώσπου μεγάλωσα και έκανα καριέρα, κάτι που σε κάνει άρρωστη”.

Σε άλλο τραγούδι, το “Mum” ισχυρίστηκε ότι η μητέρα του ήταν εθισμένη και στα Valium, τα οποία έβαζε και στο φαγητό του παιδιού της, όταν ήταν μικρό. “Το νερό που έπινα, τα γ…. μπιζέλια στο πιάτο μου, πασπάλιζε αρκετή ουσία, ώστε να φαίνεται σαν καρύκευμα της μπριζόλας μου”.

H Debbie είχε αποκτήσει τον Eminem όταν ήταν 18 χρόνων. Με τη γέννηση του, ο πατέρας του εξαφανίστηκε. Η μητέρα του τον πήρε και πήγαν από το Κάνσας Σίτι στο Ντιτρόιτ, όπου σπάνια έμεναν σε σπίτι για διάστημα μεγαλύτερο του ενός έτους, καθώς δεν είχαν χρήματα να συντηρηθούν.

Γνωστοί της Debbie είχαν δηλώσει πως είχε θέμα με τη χρήση ναρκωτικών ουσιών και ανέκαθεν κακοποιούσε -σωματικά και ψυχολογικά- τον Marshall, όπως τον πετούσε τακτικά εκτός σπιτιού, ενώ τον εκμεταλλευόταν για να του πάρει λεφτά.

Η σχέση τους έφτασε στο και μη παρέκει όταν ο Eminem έγινε γνωστός. Στο 2001 η μητέρα του κατέθεσε μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση (ζητούσε 10 εκατομμύρια δολάρια), καθώς ο γιος της είχε γράψει στο τραγούδι “My Name Is” ότι “η μητέρα μου καπνίζει περισσότερους μπάφους από εμένα. Της είπα πως θα γίνω διάσημος ράπερ και θα φτιάξω δίσκο, στον οποίον θα λέω για τη χρήση ναρκωτικών. Θα του δώσω το όνομα της”. Η υπόθεση έληξε εξωδικαστικά, με την Debbie να παίρνει 25.000 δολάρια. Τα 23.354 πήγαν στους δικηγόρους.

Αφότου ο Eminem κλήθηκε να διαχειριστεί τη δική του σχέση με τις ουσίες και την εμφάνιση του καρκίνου στο στήθος της μητέρας του, ομολόγησε ότι δεν έπρεπε να την έχει εκθέσει τόσο πολύ. Ποτέ όμως, δεν είπε πως έγραψε κάτι που ήταν ψέματα. Στο “Headlights” της ζήτησε συγγνώμη και της εξήγησε ότι έχει ανάγκη τη συγχώρεση της -για να μπορέσει να προχωρήσει. Ποτέ δεν έγραψε ότι θέλει να τα βρουν.

Dee Dee Blanchard

H Gypsy Rose Blanchard μεγάλωσε με τη μητέρα της, Dee Dee Blanchard. Από όταν θυμόταν τον εαυτό της, θυμόταν να έχει και κάτι η υγεία της, πολλές επισκέψεις σε γιατρούς, αμέτρητα φάρμακα και δεκάδες ιατρικές παρεμβάσεις. Ήταν κάτι που ζούσε από όταν ήταν βρέφος. Η πρώτη διάγνωση της Dee Dee για τη μική ήταν πως έπασχε από υπνική άπνοια. Της τοποθετήθηκε σωλήνας τροφοδοσίας, δεν μπορούσε να περπατήσει και κινείτο με αμαξίδιο.

Της είχαν πει πως έχει λευχαιμία, δυστροφία μυών και νοητική στέρηση, μεταξύ πολλών άλλων παθήσεων -ένεκα των οποίων δεν πήγε ποτέ στο σχολείο και δεν συναναστράφηκε ποτέ με συνομηλίκους της. Την έλεγχε απόλυτα η μητέρα της.

Συχνά είχε επιληπτικές κρίσεις, άσθμα και φορούσε ενισχυτικό ακοής. Όλα αυτά τα προκαλούσε η μητέρα της. Υπήρχαν φορές που τα αποτελέσματα των εξετάσεων, δεν επιβεβαίωναν όσα ισχυριζόταν η Dee Dee. Τι έκανε; Άλλαζε γιατρό. Μια ασίστ ήταν και η εξαφάνιση των ιατρικών αρχείων, στον Τυφώνα Κατρίνα.

Ώσπου αποδείχθηκε πως δεν είχε τίποτα. Αυτό που είχε, ήταν μια μητέρα η οποία έλεγε ψέματα για τα συμπτώματα της: επειδή η Dee Dee ήθελε να γίνει φροντιστής -και να απολαμβάνει τη σχετικής προσοχής και του θαυμασμού όσων τη θεωρούσαν καλή μάνα-, προκάλεσε ασθένειες στην κόρη της. Για χρόνια ωστόσο, περνούσε την εικόνα της γοητευτικής, αφοσιωμένης μητέρας. Βοηθούσε και ότι την αποθέωνε ο σύζυγος της και πατέρας της Gypsy Rose.

Επειδή πάντα η Dee Dee έκανε τα πάντα, ώστε να φαίνεται η κόρη της πιο μικρή σε ηλικία (πάντα έλεγε και ψέματα για τα χρόνια της νεαρής), η Gypsy Rose δεν είχε ιδέα για την ηλικία της. Άνθρωποι που μεγάλωσαν μαζί της εκτίμησαν πως το 2013 -όταν κατέστρωσε το πλάνο εξόντωσης της μητέρας της- ήταν 23.

Είχαν συμπληρωθεί 9 χρόνια, από όταν της είχε πει νευρολόγος πως υπάρχει πιθανότητα να είναι θύμα Συνδρόμου Μινχάουζεν δια αντιπροσώπου. Δεν έκανε όμως, τη σχετική καταγγελία στις αρχές, γιατί όπως είπε δεν είχε επαρκή στοιχεία. Το 2009 έγινε ανώνυμη καταγγελία, εκπρόσωποι της πρόνοιας επισκέφτηκαν το σπίτι της οικογένειας και η Dee Dee τους έπεισε πως δεν υπάρχει κάτι το μεμπτό.

Το 2011 η Gipsy Rose είχε προσπαθήσει να ξεφύγει, ακολουθώντας έναν άνδρα που γνώρισε σε συνέδριο επιστημονικής φαντασίας. Η Dee Dee την εντόπισε πολύ γρήγορα και έπεισε τον άνδρα πως η κόρη της ήταν ανήλικη. Ήταν 19. Μετά έσπασε τον ηλεκτρονικό υπολογιστή που χρησιμοποιούσε και κάθε φορά που έμπαιναν σπίτι, την ακινητοποιούσε στο κρεβάτι, τη χτυπούσε και δεν της έδινε φαγητό.

Κάποια στιγμή η νεαρή επανέκτησε την πρόσβαση στο διαδίκτυο και έγινε μέλος χριστιανικού site. Εκεί γνώρισε τον Nick Godejohn. Του είπε τα πάντα για όσα περνούσε στα χέρια της μητέρας της, πριν του ζητήσει να τη σκοτώσει. Αυτό έγινε στις 14/6 του 2015. Την ώρα της εκτέλεσης, η Gipsy Rose είχε κλειστεί στο μπάνιο και είχε κλείσει τα αυτιά της. Μετά ακολούθησε τον Nick στο Ουισκόνσιν. Δυο φορές έγραψε στο Facebook “that bitch is dead”. Είπε αργότερα πως το έκανε, καθώς ήθελε να ανακαλυφθεί το πτώμα της μητέρας της.

Η Dee Dee έχασε τη ζωή της από διαδοχικά μαχαιρώματα, ενώ κοιμόταν στο σπίτι της στο Μιζούρι. Η έρευνα που διατάχθηκε αποκάλυψε τα ψέματα που είχε πει για τις ασθένειες της κόρης της. Έγινε γνωστό πως η Gypsy Rose υπήρξε θύμα της εξαπάτησης της μητέρας της -που έκανε ό,τι μπορούσε ώστε να τη συμπαθεί ο κόσμος, να κερδίζει δωρεάν ταξίδια και προσκλήσεις (πχ στην Disney World ή σε συναυλίες), έως και ένα σπίτι.

Η Gypsy Rose δήλωσε πως είναι ένοχη για το θάνατο της μητέρας της και ότι την ήθελε νεκρή, γιατί πίστευε πως όπου και αν έλεγε τι περνούσε, δεν θα την πίστευε κανείς. Μπορούσε να περπατήσει, εν τούτοις δεν τολμούσε να σηκωθεί από το αμαξίδιο, γιατί φοβόταν την αντίδραση της μάνας της. Από όσα είχε ακούσει πως έχει, είχε πιστέψει μόνο τη λευχαιμία. Εκτίει δεκαετή φυλάκιση -θα ολοκληρώσει το 2024. Ο φίλος της, Nick αντιμετώπισε κατηγορία δολοφονίας πρώτου βαθμού και καταδικάστηκε σε ισόβια.

Blanca Montano

Στις πιο απίστευτες (συγκλονιστικές) περιπτώσεις γυναικών με Σύνδρομο Μινχάουζεν δια αντιπροσώπου ανήκει και η Blanca Montano, η οποία μόλυνε -η ίδια- με βακτήρια και κόπρανα τα παιδιά της, προκειμένου να υπάρχει συγκεκριμένο πρόβλημα, για να το διαγνώσουν οι γιατροί.

Συνελήφθη τον Απρίλιο του 2011. Ήταν 21 χρόνων. Είχε μολύνει την κόρη της που ήταν βρέφος, με εννέα διαφορετικούς σπάνιους και επικίνδυνους ιούς. Όπως αποκάλυψε στη δίκη, ήθελε με αυτόν τον τρόπο, να τραβήξει την προσοχή του άνδρα της -και να τον πείσει να γυρίσει κοντά της.

Η αποκάλυψη της αλήθειας έγινε με την τοποθέτηση κάμερας, στο δωμάτιο όπου νοσηλευόταν το κοριτσάκι.

Το Φεβρουάριο του 2011 είχε πάει τα δυο της παιδιά σε νοσοκομείο της Αριζόνα. Είχαν συμπτώματα ίωσης. Διαγνώστηκαν και έλαβαν φροντίδα για μόλυνση. Ο γιος της Blanca πήρε γρήγορα εξιτήριο. Η κόρη της γινόταν ολοένα και πιο άρρωστη. Τελικά, οι γιατροί βρήκαν στις εξετάσεις πως είχε εννέα ξεχωριστές, σπάνιες μολύνσεις ενόσω ήταν νοσηλευόμενη. Το προσωπικό του University Medical Center του Τουσόν της Αριζόνα άρχισε να υποψιάζεται τη μητέρα του βρέφους και ανέφερε την υποψία στις αρχές.

Διατάχθηκε έρευνα και βρέθηκαν στοιχεία που αποδείκνυαν ότι η Blanca δηλητηρίαζε το παιδί της και προκαλούσε την ασθένεια της. Μόλις της απαγόρευσαν τις επισκέψεις, το μωρό επανήλθε. Κατηγορήθηκε για κακοποίηση και στο δικαστήριο ακούστηκε διάγνωση που την ήθελε να έχει Σύνδρομο Μινχάουζεν, δια αντιπροσώπου.

Τονίστηκε ότι δεν είναι ψυχική ασθένεια, αλλά μορφή κακοποίησης “σαν τη σεξουαλική, τη φυσική και τη συναισθηματική κακοποίηση”. Ο λόγος που κατέφυγε σε αυτό το έγκλημα ήταν “γιατί ένιωθε πως δεν την εκτιμούν ως μητέρα και γυναίκα, στην καθημερινότητα”. Η κατηγορούμενη καταδικάστηκε σε 13 χρόνια φυλάκισης.

Ο πατέρας της συνεχίζει να λέει πως πιστεύει ότι είναι αθώα και ότι δεν θα έκανε ποτέ κακό στα παιδιά της. Η αδελφή της ζήτησε να της διατεθεί βοήθεια, πριν προσθέσει ότι και η μητέρα τους είχε κατηγορηθεί για παιδική κακοποίηση -πριν απομακρυνθεί από το σπίτι της οικογένειας. Όταν ολοκληρώθηκε η έρευνα, δεν βρέθηκαν αδιάσειστα στοιχεία εναντίον της και επέστρεψε στα παιδιά της.

Στα της Blanca, ο ψυχίατρος και συγγραφέας του “Munchausen by Proxy Reconsidered”, Dr. Eric Mart είχε αποκαλύψει πως κάποιοι γιατροί δείχνουν υπερβολικό ζήλο σε καταγγελίες για Σύνδρομο Μινχάουζεν, δια αντιπροσώπου (είτε γιατί θέλουν να ξεφορτωθούν ενοχλητικούς γονείς, είτε επειδή είναι ειδικοί στη διαταραχή και τη βλέπουν παντού) και έτσι προκαλείται ένα πρόβλημα, με τις διαγνώσεις. “Που σπάνια γίνονται λάθος” κατέληξε.