ΟΣΑ ΘΑ ΗΘΕΛΕ ΕΝΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ “ΕΝΕΡΓΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ”
Μια διεκδίκηση που μας πάει προς τα πίσω έγινε πραγματικότητα. Τώρα το προοδευτικό κομμάτι της κοινωνιας πρέπει να βάλει πιο δυνατά στη συζήτηση την ισότητά των δύο φύλων.
Μιας και σιγά σιγά κοπάζει ο θρίαμβος των “Ενεργών Πατεράδων” και το νομοσχέδιο για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια πέρασε, φαντάζομαι πώς ήρθε η ώρα αυτού του ενεργού και δραστήριου φόρουμ ιδεών που δραστηριοποιείται γύρω από την καλυτέρευση του παιδιού να καταπιαστούν και με άλλα ζητήματα και να μη μείνουν μόνο στις… διατροφές.
Άλλωστε δε μπορεί, κάποιοι από τους “250.000 μπαμπάδες” που δεν μπορούν να δουν τα παιδιά τους” θα έχουν συνεχίσει τη ζωή τους, μπορεί να έχουν φτιάξει νέες οικογένειες και εκεί κάπου να διαπίστωσαν ότι “ενεργός πατέρας” και σύγχρονη Ελλάδα είναι δύο έννοιες που δεν συμβαδίζουν.
Ένας “ενεργός πατέρας” για παράδειγμα θα σκεφτόταν ότι σε χώρες που οι γυναίκες είναι πραγματικά ανεξάρτητες, με ανεβασμένους τους δείκτες της ισότητας και με ισχυρή κοινωνική, οικονομική και πολιτική θέση, το ζήτημα του διαζυγίου θα είχε λυθεί από την ίδια τη φύση της καθημερινότητάς.
Η Ελλάδα βρίσκεται διαχρονικά στον πάτο της λίστας για θέματα ισότητας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έχει μόνο 61 γυναίκες στο κοινοβούλιο και το πιο ανατριχιαστικό απ’ όλα είναι πώς από τους 331 δήμους, μόνο οι 19 έχουν δήμαρχο γυναίκα. Ανάλογοι είναι οι αριθμοί παντού και δείχνουν ότι παρά την πρόοδο και τη χειραφέτηση που έχει επιτευχθεί τα τελευταία χρόνια, οι γυναίκες απέχουν από τα κέντρα λήψης αποφάσεων σ’ εθνικό, τοπικό και εταιρικό επίπεδο. Η απουσία γυναικείων προτύπων σε αυτούς τους τομείς επιτείνει το άγχος της μητρότητας. Αφενός υπάρχουν οι βιολογικοί λόγοι ( αυτοί ξεπερνιούνται πιά με τη βοήθεια της επιστήμης) και αφετέρου οι κοινωνικοί. Ο σημαντικότερος από αυτούς και, αν θέλετε, μια από τις σημαντικότερες προκλήσεις του σύγχρονου φεμινισμού είναι να απεμπλακεί η σύγχρονη μητέρα από τις ενοχές της όταν εργάζεται. Το ερώτημα “είμαι καλή μάνα από τη στιγμή που συνεχίζω την καριέρα μου” πρέπει πια να μην τίθεται καν και αυτό για να γίνει ξέρετε τι χρειαζόμαστε σίγουρα; Μαντέψτε, τους πραγματικούς ενεργούς πατεράδες.
Μπορείς και να το πεις παράξενο, αν όχι οξύμωρο, ότι κάποιος αποκαλεί τον εαυτό του “ενεργό πατέρα” σε μια χώρα που μέχρι τώρα η άδεια εγκυμοσύνης για τον πατέρα είναι τρεις εργάσιμες. Οι τρεις ημέρες του μαιευτηρίου με λίγα λόγια. Ο νέος νόμος για τα εργασιακά φέρνει δύο εβδομάδες που και πάλι όμως δεν είναι αρκετές. Ήδη σε πολλές χώρες του εξωτερικού είναι ενεργή η συζήτηση για υποχρεωτική άδεια εγκυμοσύνης και στον πατέρα ώστε να δημιουργηθεί ισορροπία μέσα και έξω από το σπίτι. Μιλάμε για ένα θετικό σοκ, ειδικά για συστημικά πατριαρχικά οργανωμένες κοινωνίες όπως η δική μας. Ένα θετικό σοκ που θα δημιουργήσει μια άλλη οικογένεια, μια πιο δημοκρατική πολιτεία.
Πέρα όμως από το ιδανικό, θα υπήρχαν πολλά πράγματα που μπορεί να διεκδικήσει ένας “ενεργός πατέρας”. Μικρότερη οικονομική συμμετοχή στα ιδιωτικά μαιευτήρια, επιδόματα και διευκολύνσεις από το πρώτο παιδί, μεγαλύτερη προσβασιμότητα στους βρεφονηπιακούς σταθμούς, σχολικά γεύματα, επάρκεια εκμάθησης των ξένων γλωσσών στα σχολεία, περισσότερες δραστηριότητες στο ίδιο το σχολείο και μια σειρά άλλη από αιτήματα που πέρα από το οικονομικό ζήτημα θα προσέφεραν χρόνο στη μάνα, χρόνο στον πατέρα, χρόνο στο ζευγάρι. Χρόνο ακόμα και για να καταλάβουν σε υγιείς συνθήκες, χωρίς στοιχεία εξάρτησης, ότι ακόμα και με παιδί μπορεί να μη θέλουν να είναι μαζί. Υγιή διαζύγια φέρνουν και ανάλογη συνεπιμέλεια.
Όλα αυτά μπορεί ν’ ακούγονται σαν γενικόλογες καλές απόψεις αλλά η αλήθεια είναι ότι βρισκόμαστε σ’ ένα κομβικό σημείο όπου από εκατομμύρια μικρά καθημερινά παραδείγματα γίνεται αντιληπτό πώς η ισότητα των δύο φύλων είναι κάτι που έχει μείνει στα χαρτιά. Εκτός από τα ποινικά παραδείγματα κακοποίησης, που μέχρι και αυτά πήγαν να δικαιολογηθούν στην πρόσφατη ψηφοφορία του νομοσχεδίου, παρατηρούμε να γίνονται δημοφιλείς αναχρονιστικές απόψεις που κακώς θεωρούσαμε ότι έχουν ξεπεραστεί. “Κινήματα” όπως οι “ενεργοί πατεράδες” δείχνουν με τον τρόπο που εκφράζονται πώς κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση. Ευτυχώς, υπάρχει ένα σιωπηλό κομμάτι της κοινωνίας που έχει εμπεδώσει την ισότητα των ανθρώπων γενικά. Δυστυχώς, δεν είναι αυτό που νομοθετεί.
