P. BRINKMANN: ΠΑΛΕΥΟΝΤΑΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΙ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ

Στα 26 δεν έβγαινε από το σπίτι, γιατί δεν είχε χρήματα ούτε για ταξί. Στην πορεία προς την κορυφή, σταμάτησε πολλές φορές και αναρωτήθηκε εάν αξίζει τον κόπο να συνεχίσει. «Ήμουν αφελής τότε. Αν ήξερα πραγματικά πόσα χρήματα απαιτούνται για να ξεκινήσεις τη δική σου επιχείρηση, δεν θα το έκανα». Στα 30 του είδε τα πρώτα «αισιόδοξα» έσοδα και την εταιρία του να μεγαλώνει προοδευτικά. Σήμερα, στα 34 του, υπερδιπλασίασε το προσωπικό του, τετραπλασίασε τον ετήσιο τζίρο και μετέφερε υπαλλήλους και… τετράποδα σε τριώροφο στο Σύνταγμα. Στην είσοδο εκτός από το έντονο πορτοκαλί, η επιγραφή «Animal Friendly Company» και οι φωνές σε διαδρόμους από Ρώσους, Γάλλους και Άγγλους δίνουν αμέσως «εσάνς» πολυεθνικής. Κάπου εκεί, ο CEO Philipp Brinkmann σε καλωσορίζει με το λιτό χαμόγελό του και τον «Λούη» (τον σκύλο του) στο άνετο γραφείο της οδού Καραγεώργη Σερβίας και τον κόσμο της travelplanet24.com (για εμάς) ή της tripsta.com (για τους ξένους). Μιας από τις top εταιρίες online κράτησης εισιτηρίων σε Ελλάδα και εξωτερικό που υπόσχεται να «λύσει» τα χέρια όσων απαιτούν ευκολία και ποιότητα στις μεταφορές τους.

Τα 170 άτομα που εργάζονται εκεί ζουν κυριολεκτικά στον δικό τους «πλανήτη». Τον «πλανήτη του ταξιδιού». Μια εταιρία που διαθέτει αίθουσες για γυμναστήριο για yoga, pilates, cross fit, ποδοσφαιράκι, μπιλιάρδο και χώρους χαλάρωσης για τους υπαλλήλους της, πώς θα μπορούσε να μην αποτελεί έστω πρότυπο για τα ελληνικά εταιρικά δεδομένα;

«Ξυστά» στο υπουργείο Οικονομικών και απέναντι από τη Βουλή, ο Φίλιππος εξηγεί: «Είμαι γεννημένος στη Γερμανία, αλλά έχω ελληνικές  ρίζες από την πλευρά της μητέρας μου. Δεν αισθάνομαι όμως ότι ανήκω σε καμία χώρα. Αν ξεσπούσε πόλεμος εδώ, σε διαβεβαιώνω ότι θα ήμουν ο πρώτος που θα έφευγε. Το ίδιο θα έκανα και εκεί. Δεν θα πέθαινα για καμία από τις δύο. Θα μπορούσα να δουλέψω οπουδήποτε. Και στην Ισπανία ακόμη. Είμαι εδώ, γιατί απλά, πάντα μου άρεσε η Αθήνα. Δεν είμαι περισσότερο Έλληνας, ούτε νιώθω λιγότερο Γερμανός. Πάντρεψα ίσως τις κουλτούρες», αναφέρει ο ίδιος σε μία συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στο WE του NEWS 247.

 

Η κρίση έγινε επιτυχία και η μοναξιά – πολυκοσμία

Ελλάδα – Γερμανία και ζητήματα οικονομικής κρίσης, σημειώσατε Χ. «Είπα πολλές φορές με τους συναδέλφους μου “πώς είναι δυνατόν να συμβαίνουν αυτά σε μία χώρα που θα έπρεπε να βλέπει την κρίση ως ευκαιρία;”». Και εννοεί το «τέρας» της γραφειοκρατίας, τις ελάχιστες ευκαιρίες που παρέχει το κράτος σε νέα παιδιά να μπουν στο στίβο εργασίας με την μορφή πρακτικής εξάσκησης ( με ταυτόχρονη απαλλαγή της εταιρίας από τον «νταλκά» καταβολής εισφορών ΙΚΑ) και την άρνηση να αλλάξουμε τον τρόπο αντίληψής μας. «Οι περισσότεροι λένε, έτσι έμαθα να το κάνω, γιατί να το αλλάξω τώρα;». Και συμπληρώνει: «Είδα ότι κάτι δεν πάει καλά στην Ελλάδα από το 2005. Άκουγες παράλογα πράγματα. Ότι υπάρχουν γυναίκες που αγοράζουν Gucci τσάντα σε 12 άτοκες. Άνδρες που ο μισθός δεν έφτανε για τις ανάγκες του μήνα, αλλά έπαιρναν καταναλωτικό δάνειο για διακοπές. Και άλλοι, με μισθό λιγότερο από 1.000 ευρώ, κυκλοφορούσαν με γυαλί ηλίου που έκανε 200. Ε, πώς είναι δυνατόν; Ήταν φούσκα και απλά ξεφούσκωσε. Όχι ότι στη Γερμανία το κράτος δουλεύει πάντα “ρολόι”. Αλλά υπάρχουν ακόμα ευκαιρίες. Όμως ούτε και εκεί κρύβεται ο παράδεισος. Εδώ τουλάχιστον έχουμε χαμηλά ενοίκια και νορμάλ μισθούς. Αν ξεκινούσες startup στο Λονδίνο, πού θα έβρισκες 4.000 λίρες να πληρώσεις τον προγραμματιστή;».

Τη δική του όμως «κρίση εμπιστοσύνης στις πραγματικές προοπτικές», ο Philipp την περνούσε ήδη από το 2005. Και όταν «έσκασε η ελληνική οικονομική βόμβα», ο ίδιος την αντιμετώπισε περισσότερο ως ευκαιρία για ανοίγματα και επενδύσεις και λιγότερο, ως αιτία για να το βάλει στα πόδια. «Πολλές δυσκολίες. Αναγκάστηκα να κάνω 100 δουλειές μαζί. Δούλευα νυχθημερόν, δεν πήγαινα καν διακοπές. Για χρόνια. Σκεφτόμουν συνέχεια το project. Έκανα το business plan, έτρεχα για τις άδειες, να βρω γραφεία, να προωθήσω το προϊόν, σήκωνα μόνος μου τηλέφωνα, κρατούσα το λογιστήριο, σκόνταφτα πάνω στην κρατική “δυσκοιλιότητα” και μετά πάλι από την αρχή. Θυμάμαι μία από τους πρώτες υπαλλήλους που προσέλαβα (το 2006), με την οποία ξενυχτούσαμε παρέα, γράφοντας μία μία τις διευθύνσεις πελατών που περίμεναν τα εισιτήρια τους μέσω ΕΛ.ΤΑ. Με το που φτιάχτηκε το travelplanet24.com (Απρίλιος, 2006) είχαμε μεν επισκέψεις, αλλά ήταν πολύ λίγες, μπροστά στο υπέρογκο κόστος εξόδων. Το αρχικό μας κεφάλαιο ήταν 40.000 ευρώ και δεν έφτασαν ούτε για “τσίχλες”. Δανειζόμασταν από φίλους και γονείς. Μόνο η εγγυητική επιστολή για την άδεια του ταξιδιωτικού γραφείου, κόστισε 13.000 ευρώ. Δεν θέλω να κοιτάω στο παρελθόν. Περίεργα χρόνια, γεμάτα ένταση και καμιά φορά λέω από μέσα μου, πού ήμασταν και πού φτάσαμε. Και αυτό το οφείλω στη συμμετοχή όλων των συνεργατών μας».

Σήμερα, η εταιρία κράτησης εισιτηρίων (αεροπορικά, ακτοπλοϊκά, τρένου) και πώλησης ταξιδιωτικών ασφαλειών, μετρά τζίρο 270 εκατομμύρια για το 2014. «Πρώτη χρονιά κλείνουμε θετικά. Ό, τι βγάζαμε τα προηγούμενα χρόνια, το επενδύαμε πάλι στην εταιρία».

Το προσωπικό έφτασε αισίως τους 170 υπαλλήλους, η υπηρεσία έχει μεταφραστεί σε εννιά γλώσσες και «ταξιδεύει» ήδη σε περίπου 35 χώρες, από τη δυτική Ευρώπη και τη Ρωσία, μέχρι τη Βραζιλία και – λιγότερο – τις ασιατικές χώρες, οι τοπικοί συνεργάτες ανά τον κόσμο ξεπερνούν τους 50 και πλέον, η ομάδα του ελληνικού travelplanet24.com καταστρώνει τα επόμενα βήματα. «Είμαστε στη χρυσή δεκάδα τουριστικών υπηρεσιών πανευρωπαϊκώς, αλλά καλό θα ήταν να φτάσουμε ανάμεσα στους πέντε πρώτους και να αυξήσουμε τον κόσμο μας. Σε πανελλαδικό επίπεδο, είμαστε στην τριάδα των καλύτερων online τουριστικών επιχειρήσεων – μαζί με την airtickets.gr και το pamediakopes.gr -, αλλά σαφώς, θέλουμε να γίνουμε οι πρώτοι. Στους άμεσους στόχους είναι να εξαγοράσουμε κάποια διεθνή υπηρεσία που θα ταιριάζει με τους στόχους και το προφίλ μας, αλλά και γιατί όχι, να συνεχίσουμε να φιλοξενούμε νέες startup στο χώρο εργασίας μας. Πρόσφατα φιλοξενήσαμε τον Doppios και μετά, την ομάδα της υπηρεσίας Yalou».  

Η ιστορία του ταξιδιού πριν γυρίσει τον πλανήτη

Το 2000 ο Philipp Brinkmann αποφοίτησε από το γερμανικό λύκειο στο Μαρούσι. «Οι περισσότεροι στη Γερμανία επιλέγουν προγράμματα ανταλλαγής τα τελευταία χρόνια του σχολείου. Εγώ και λόγω καταγωγής, επέλεξα την Αθήνα, γιατί είχαμε εδώ σπίτι στην Άνω Κυψέλη. Ήρθα για έξι μήνες, αλλά κάθισα τρία χρόνια». Το 2001 έγινε και πάλι μετανάστης. «Επέστρεψα Γερμανία. Για την ακρίβεια, έκανα ένα πέρασμα από Νομική, αλλά δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα σπουδάζω για έξι χρόνια. Ήθελα να τελειώσω γρήγορα και να βγάλω τα δικά μου χρήματα». Πίσω σε ιδιωτικό Κολέγιο του Μονάχου για σπουδές στη Διοίκηση Επιχειρήσεων (Business Administration). Αλλά και πάλι δεν του ήταν αρκετό, αφού επέλεξε διατμηματικό πρόγραμμα και έφυγε για δύο εξάμηνα Λονδίνο και Μαδρίτη. Δούλεψε σε εταιρίες στη Γερμανία, στον τομέα των Χρηματοοικονομικών, αλλά και πάλι ήθελε περισσότερα. Εργασιομανής, φιλότιμος και με άριστες πανεπιστημιακές επιδόσεις, είχε πάντα μέσα του το επιχειρηματικό δαιμόνιο. Μέχρι που το 2004, ήρθε στην Ελλάδα για διακοπές και ανακάλυψε το «επαγγελματικό του λιμάνι».

«Πηγαίναμε Μήλο και δεν μπορούσαμε να βρούμε εισιτήρια για ΙΧ με τίποτα. Γινόταν χαμός τότε, λόγω Ολυμπιάδας. Αναγκαστήκαμε να μείνουμε τρεις ημέρες παραπάνω Αθήνα, λόγω του ότι δεν υπήρχε καμία online υπηρεσία για άμεσες κρατήσεις. Και άρχισα να ψάχνω το τι συμβαίνει στην Ελλάδα με τον online τουρισμό. Μίλησα με τον φίλο μου από το πανεπιστήμιο, Kristof Keim (Γερμανός, μεγαλωμένος στην Αθήνα) και αφού είδαμε ότι κανείς τότε δεν ασχολούταν με αυτό το κενό στην αγορά, είπαμε ότι θα πάρουμε εμείς την πρωτοβουλία να συνεργαστούμε σε αυτό (Μάιος, 2005). Ήμουν πεπεισμένος ότι θα πάει καλά, γιατί στο εξωτερικό αυτό το μοντέλο λειτουργούσε ήδη. Το μόνο που διακινούταν τότε στο ίντερνετ άλλωστε, ήταν η τσόντα, τα βιβλία και τα ταξίδια. Ακόμη και η Amazon δεν είχε τη σημερινή μορφή της. Και θυμάμαι τους πρώτους πελάτες μας ότι έμπαιναν στο σάιτ από modem 56kbit/s. Ούτε μέιλ δεν είχαν οι περισσότεροι. Το 2008 μετακόμισαν ο αδερφός μου και ο συνέταιρός μου Ελλάδα για να με βοηθήσουν στο μάρκετινγκ και στο εμπορικό κομμάτι, αντίστοιχα».

Αποτέλεσμα; «Όταν είδαμε τις δυσκολίες της κρίσης, σταματήσαμε να σκεφτόμαστε ελληνικά. Πήγαμε σε άλλες χώρες, με αφετηρία την Πολωνία και σταδιακά καταλήξαμε σε άλλες 34 χώρες. Στη Βραζιλία πουλάμε εισιτήρια λεωφορείου και στη Ρωσία εισιτήρια τρένου. Κάθε χώρα, ό, τι έχει. Ήταν τότε, το 2010 που ήρθε η ανάπτυξη. Το 2011 κλείσαμε με τζίρο 37 εκατ. ευρώ και 45 άτομα προσωπικό, το 2012 είχαμε 100 εκατ. ευρώ τζίρο και τα άτομα έγιναν 90, το 2013 πλέον είχαμε έσοδα 200 εκατ. ευρώ και 160 άτομα προσωπικό, μέχρι το 2014 που μιλάμε πλέον για 170 υπαλλήλους και 270 εκατ. ευρώ έσοδα».

«Δουλεύουμε πολύ. Αλλά πλέον η ομάδα έχει βρει τους ρυθμούς της και βρίσκουμε λίγο χρόνο για διακοπές». Κάτι είναι και αυτό (προσθέτουμε εμείς)!