ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΓΥΝΑΙΚΑΣ: ΟΙ ΣΥΝΤΑΚΤΡΙΕΣ ΤΟΥ NEWS 24/7 ΓΡΑΦΟΥΝ ΓΙΑ ΜΙΑ “ΓΙΟΡΤΗ” ΠΟΥ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΙΩΣ
Όταν πάψει να υπάρχει ο όρος "αδύναμο φύλο", τότε θα μπορούμε να μιλάμε για μια κανονική γιορτή. Μέχρι τότε, ο αγώνας είναι και θα είναι, καθημερινός.
Η μέρα της Γυναίκας, έχει αξία όταν νοηματοδοτείται από τις ίδιες τις γυναίκες και όταν δεν είναι απλώς μια παγκόσμια ημέρα.
Οι συντάκτριες του NEWS 24/7 εξηγούν τι πρέπει να σημαίνει αυτή η μέρα και γιατί ο αγώνας πρέπει να συνεχιστεί μέχρι η 8η Μαρτίου να συμβολίζει πραγματικά μια νίκη 365 ημερών σεβασμού και ισότητας.
Βίκυ Βαμιεδάκη
Ελάχιστες είναι οι παγκόσμιες ημέρες που κατά την άποψη μου πρέπει να εορτάζονται. Προτιμώ τελικά τις εμπορικές εορτές – όπως αυτή του Βαλεντίνου – διότι εκτός του ότι κινείται το εμπόριο, κάποιοι έρχονται πιο κοντά, ενώ ακόμα και εκείνοι που «τρολάρουν», το κάνουν με χιούμορ. Μου αρέσουν επίσης οι Παγκόσμιες Ημέρες που μεταδίδουν ουσιαστικά κοινωνικά μήνυμα, που ευαισθητοποιούν και ενημερώνουν. Η Ημέρα της Γυναίκας δεν είναι μια από αυτές. Διαφωνώ και πάντοτε διαφωνούσα με την «γυναικοποίηση» συλλόγων, σωματίων, ενώσεων γυναικών, που επιχειρούν το διαχωρισμό τους επαγγελματικά και κοινωνικά, π.χ. «γυναίκες επιχειρηματίες», «γυναίκες ιατροί» κλπ. Θεωρώ ότι ενισχύουν τον διαχωρισμό των δυο φύλλων. Μου φαίνεται ειρωνικό. Η νομοθετημένη ισότητα κατήργησε τους λόγους που μας χώριζαν παλαιότερα από τους άνδρες, με ουσιαστικό τρόπο. Μένουν ακόμη για να γίνουν αρκετά πράγματα, αλλά είμαστε σε καλό δρόμο.
Θεωρώ ότι η Ημέρα της Γυναίκας, θα έπρεπε να αλλάξει και να γίνει η «Ημέρα των Προσώπων». Θα ήταν μια ευκαιρία, λόγω της μεγάλης δημοφιλίας της σε όλο τον κόσμο. Έτσι, αυτή τη μέρα θα γιορτάζαμε, ανθρώπους σύμβολα, γυναίκες και άνδρες. Ξέρω, πολλοί θα διαφωνούσαν με κάποιες επιλογές, όμως και αυτό θα ήταν κέρδος, καθώς θα γινόταν συζήτηση. Κάτι θα μαθαίναμε από τη ζωή και τη δράση ενός ανθρώπου σημαντικού. Φέτος για παράδειγμα, θα πρότεινα να τιμήσουμε, την 25χρονη Σπυριδούλα, που πριν δύο χρόνια, το Μάρτιο του ‘20, έφερε στον κόσμο τρίδυμα. Με αυτοθυσία, με κόπο, με επιπλοκές και σοβαρά προβλήματα υγείας, με αυταπάρνηση. Με πίστη στο Θεό και την Επιστήμη. Και σήμερα γιορτάζει κάθε μέρα αυτό το θαύμα. Με το σύζυγο της το Μανώλη, το μεγαλύτερο της γιο Γιάννη και τα τριδυμάκια, την Αργυρώ, την Ελένη και το Σπύρο. Σε ένα μικρό χωριό στην ορεινή Κρήτη.
Βίκυ Σαμαρά
Χρόνια πολλά για την παγκόσμια ημέρα του “και γιατί δεν υπάρχει παγκόσμια ημέρα του άνδρα”. Αν δε καταλαβαίνετε γιατί, είστε μέρος του προβλήματος. Όμως μπορείτε να γίνετε και μέρος της λύσης.
Για την ημέρα της γυναίκας δε χρειαζόμαστε ευχές, μπουζούκια, λουλούδια και γλυκανάλατες εξιδανικεύσεις. Γιατί ένας πολύ καλός τρόπος για να στερήσεις από κάποιον την ανθρώπινη υπόσταση του είναι να τον εξιδανικεύσεις.
Χρειαζόμαστε να μάθουν όλοι να βλέπουν τη γυναίκα ως άνθρωπο και όχι ως ρόλο, είτε ρόλο ιδανικού είτε ρόλο σκλάβου. Αλλά ο άνθρωπος δεν είναι γένους θηλυκού στην κοινωνία μας.
Βαρεθήκαμε να μετράμε γυναικοκτονίες. Και να εξηγούμε γιατί διαφέρουν από τις ανθρωποκτονίες. Δεν γέμισε όμως ξαφνικά η χώρα φονιάδες γυναικών. Απλά τώρα δεν τα προσπερνάμε ως “οικογενειακές τραγωδίες”.
Βαρεθήκαμε όμως και τον πιο “ήπιο”, καθημερινό σεξισμούλη. Αυτόν που στρώνει το δρόμο για τα εγκλήματα.
Να μας λένε είτε πόρνες, είτε ανέραστες. Να σχολιάζουν τι φοράμε, αν πίνουμε, αν βρίζουμε.
Να μας ρωτάνε πότε θα κάνουμε παιδιά και αν κάνουμε, να μας λένε είσαι μάνα τώρα, τελείωσε η ζωή σου.
Να μας λένε σκύλες όταν απαιτούμε. Να θέλουν να είμαστε θύματα. Να μας βλέπουν ως γυναίκες μόνο και όχι ως ανθρώπινα όντα.
Ημέρα της γυναίκας λοιπόν μέχρι να μας δείτε ως ανθρώπους.
Ανθή Κουτσουμπού
8 Μαρτίου σήμερα, Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Ως είθισται, θα μας πουν, μεταξύ σοβαρού και αστείου, ευχές, ίσως να δεχτούμε και ένα λουλούδι και το βράδυ θα έχουμε μια πολύ καλή δικαιολογία (ιδίως όσες έχουμε οικογένεια) να γεμίσουμε τα κέντρα διασκέδασης και τα συναφή καταστήματα για να “γιορτάσουμε” την ημέρα με λοιπές “συναγωνίστριες” της καθημερινότητας. Και τώρα ας κατέβουμε από το “ροζ συννεφάκι”. Δεν πρόκειται για γιορτή αλλά για μέρα μνήμης των θυσιών και των επιτευγμάτων των γυναικών παγκοσμίως για πάνω από έναν αιώνα. Δεν έχουμε ή καλύτερα, δεν θα πρέπει να έχουμε ανάγκη υπενθύμισης ότι υπάρχουμε σε αυτό τον πλανήτη και ότι απαιτούμε τα αυτονόητα. Το γεγονός ότι εν έτει 2022 έχουμε ακόμα να λύσουμε θέματα σεξισμού, στερεοτύπων, έμφυλης βίας δεν τιμά κανέναν απολύτως. Δεν φτάνουν μόνο οι νομοθετικές ρυθμίσεις. Το πρόβλημα είναι κοινό, αφορά το σύνολο της κοινωνίας. Και δυστυχώς, αν κρίνουμε από τα περιστατικά που σχεδόν επί καθημερινής βάσης έρχονται στο φως της δημοσιότητας, έχουμε πολύ δρόμο ακόμα να διανύσουμε. Ελπίδα όμως πάντα θα υπάρχει μέσω της ανατροφής των μελλοντικών γενεών, των παιδιών μας. Και τότε θα έχουμε λόγο για να γιορτάσουμε…
Γεωργία Οικονόμου
“Όποιος σε πειράξει ξέρεις, μπουνιά, κλωτσιά και στο νοσοκομείο”. Αυτήν την πατρική συμβουλή άκουγα και εγώ και η αδελφή μου κάθε πρωί, πριν ξεκινήσουμε για το σχολείο. Μέχρι και το Λύκειο. Ο πατέρας μου δεν ήθελε οι κόρες του να γίνουν θύματα κανενός. Και παρόλο που η οικογένειά μας ήταν άκρως συντηρητική και πατριαρχική, μας εκπαίδευσε από μικρές να μη δεχόμαστε μύγα στο σπαθί μας. Θυμάμαι χαρακτηριστικά στο δημοτικό, μας έβαζε στο μεγάλο χαλί του σαλονιού, μας μάθαινε αυτοάμυνα και εξασκούσε τα αντανακλαστικά μας για να μην μας πειράξει κανείς. Τα δε κηρύγματα περί σεβασμού, περί δημοκρατίας και ισότητας ήταν άπειρα και ατελείωτα. Ποτέ δε μας φόβισε, απλώς μας προετοίμασε…
Μέχρι πριν ξεσπάσουν σαν καταιγίδα όλες οι γυναικοκτονίες στην Ελλάδα, όλη αυτή η “στρατιωτική” εκπαίδευση που έλαβα σαν κορίτσι μου φαινόταν τουλάχιστον υπερβολική. Και ίσως ήταν. Όμως, μεγάλη πια κατάλαβα τον φόβο τού να μεγαλώνει κάποιος δύο κόρες σε μία κοινωνία, όπως η ελληνική. Γιατί στο μεταξύ έγινα και εγώ μητέρα και ήταν πολλές οι φορές που άκουσα τα ίδια λόγια να βγαίνουν από το στόμα μου στα ίδια μου τα παιδιά. Και στην κόρη μου και στον γιο μου. Και μπορεί να μην τα “έστρωσα” στις πολεμικές τέχνες στο χαλί του σαλονιού, όμως τους μίλησα και τους μιλάω ακόμη πολύ.
Να ξεκαθαρίσω πως δεν πιστεύω ούτε σε παγκόσμιες ημέρες ούτε σε γιορτές. Ειδικά σήμερα, που ζούμε υπό τη βαριά σκιά τόσων γυναικοκτονιών στην Ελλάδα, απορώ για το τι θα μπορούσε να σημαίνει για την/τον οποιαδήποτε η Ημέρα της Γυναίκας. Αυτό το γεγονός είναι τόσο επώδυνο, που στην ιδέα και μόνο πως κάποια/κάποιος μπορεί να αισθανθεί την ανάγκη να γιορτάσει, μου προκαλεί θλίψη.
Άλλωστε τι σημαίνει να είσαι γυναίκα εν έτει 2022 στην Ελλάδα; Σημαίνει μία ολόκληρη αντίφαση, καθώς από τη μία βιώνουμε την απόλυτη γυναικεία χειραφέτηση κι από την άλλη έρχονται στο φως ιστορίες που πιστεύεις πως λάμβαναν χώρα μόνο στα ηθογραφικά διηγήματα των αρχών του 1900. Νέες κοπέλες, μορφωμένες, πέφτουν θύματα ψυχολογικής και σωματικής κακοποίησης καθημερινά, χάνουν τη ζωή τους σε μία στροφή και ρίχνονται στον γκρεμό σαν άψυχα σακιά…
Συμπέρασμα: Ας κρατήσουμε την ημέρα αυτή ως ανάμνηση των γυναικών που έδωσαν τη ζωή τους για έναν καλύτερο και ισότιμο κόσμο. Σήμερα που όλα αλλάζουν με ιλιγγιώδεις ταχύτητες η Ημέρα της Γυναίκας θα πρέπει να είναι η αφορμή για να ξαναδούμε τα πάντα από την αρχή. Και σε ατομικό επίπεδο και σε οικογενειακό και σε θεσμικό.
Κατερίνα Φασσέα
Σαν σφυρί το ξυπνητήρι χτυπά και διακόπτει βίαια την ροή των όμορφων ονείρων της. Η ώρα 8, πρέπει να σηκωθεί για δουλειά. Πρώτη στάση: κουζίνα. Τρώει το ίδιο πρωινό τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Γιαούρτι χαμηλό σε λιπαρά, επικαλυμμένο με βρώμη, σπόρους τσία και μετρημένα, στα δάχτυλα του ενός χεριού, αμύγδαλα. Αυτό το πρωινό τη βοηθάει να διατηρείται σε φόρμα. Επόμενη κατεύθυνση: ντουλάπα. Αμέτρητα ρούχα, κάποια εκ των οποίων δεν θα φορέσει ποτέ. Δοκιμάζει αυτή τη μαύρη, δερμάτινη, μίνι φούστα. Τη φοράει και νιώθει σέξι. Τα ταχύρρυθμα πιλάτες αρχίζουν να φαίνονται. Βάφεται, παίρνει το παλτό και βγαίνει από το σπίτι.
Η διαδρομή με το αυτοκίνητο μέχρι το γραφείο είναι σύντομη. Θα παρκάρει, θα βγει και θα συναντήσει έναν νεαρό, καλοντυμένο άντρα που θα την κοιτάξει χυδαία και, με τον πιο αδιάκριτο τρόπο, θα κεντράρει στα γυμνά της πόδια. Θα την αποκαλέσει «καύλα».
Ξαφνικά όλα θα γίνουν μαύρα. Πίσω από ένα πέπλο θα ξετρυπώσουν ψίθυροι και φωνές, βγαλμένα, από τα παιδικά και εφηβικά της χρόνια και θα της κατακλύσουν το μυαλό. Προσπαθεί να κλείσει τα αυτιά της, αλλά μάταια. Οι ήχοι βγαίνουν από μέσα. Ένας καβγάς που είχε με τη μαμά πριν πάει σε μια χοροεσπερίδα. «Ντύσου, πώς πας να βγεις έτσι έξω, γυμνή;». Οι συμβουλές μιας καθηγήτριας στο Λύκειο. «Να ντύνεστε ευπρεπώς. Είστε κυρίες. Να μην προκαλείτε την τύχη σας». Αναμνήσεις, πολύ βαθιά θαμμένες, σκοτεινές, θα αναδυθούν. Από τον τύπο που της είχε πιάσει, με το έτσι θέλω, το στήθος, μέσα στο μετρό. Από έναν άλλο που την είχε ακολουθήσει καθώς επέστρεφε στο σπίτι, μέσα στα σκοτάδια. Ακόμα, θα θυμηθεί τον πατέρα. Που, σε αντίθεση με το μεγάλο της αδερφό, σε εκείνη είχε αργήσει πολλά χρόνια να δώσει την άδεια να επιστρέψει αργά στο σπίτι μετά από βραδινή της έξοδο.
Δάκρυα άρχισαν να αναβλύζουν από τα όμορφα και άψογα μακιγιαρισμένα, μπλε της μάτια. Έτρεξε πίσω στο αμάξι. Μπήκε μέσα, έβγαλε αυτή την αναθεματισμένη κοντή φούστα και κάλυψε τα πόδια της με ένα αδιάφορο μπλε τζιν.
Πάντα θα υπάρχει στο πορτ μπαγκάζ μία καβάτζα αλλαξιά…
Εβελίνα Μάνου
Η ημέρα της γυναίκας θα σταματήσει να έχει νόημα όταν το μόνο που θα περιμένουμε θα είναι τα λουλούδια.
Η 8η Μαρτίου είναι μια υπενθύμιση πως ο αγώνας μας για ισότητα συνεχίζεται. Μέχρι να γυρνάμε στο σπίτι χωρίς να σφίγγουμε τα κλειδιά στο χέρι. Μέχρι να έχουμε δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του σώματός μας. Μέχρι κάθε μια, κάθε ένας και κάθε ένα από εμάς να αντιμετωπίζεται επί ίσοις όροις στην εκπαίδευση, την εργασία και την κοινωνία.
Και εκείνη τη μέρα δεν θα λείπουν οι δολοφονημένες. Δεν θα τρέμουν οι κακοποιημένες.
Θα είμαστε όλες μαζί, κρατημένες χέρι-χέρι, χαμογελώντας που τα καταφέραμε!
Αθανασία Κουλέτα
Στο κάλεσμα προς τις γυναίκες του NEWS 24/7, να γράψουμε τι σημαίνει και τι δεν σημαίνει για την καθεμιά μας η Ημέρα της Γυναίκας, άργησα να απαντήσω – για την ακρίβεια, έστειλα τη δική μου τοποθέτηση στην εκπνοή του χρόνου.
Κι αυτό γιατί σκεφτόμουν πολύ, όλες τις ημέρες που προηγήθηκαν, πού εντοπίζω εγώ προσωπικά τη σημασία της ύπαρξης αυτής της Παγκόσμιας Ημέρας. Στα 33 μου χρόνια, έχοντας μεγαλώσει, ενηλικιωθεί, εργαστεί σε μια εποχή καλύτερη, μεν, από εκείνη της μητέρας και της γιαγιάς μου, συνολικά ως προς τα δικαιώματα των γυναικών, εξακολουθώ να νιώθω μουδιασμένη, όταν καλούμαι να μιλήσω για τη σημειολογία αυτής της Ημέρας.
Εδώ και λίγα χρόνια, συντελείται μια αλλαγή, την οποία βιώνω κι εγώ η ίδια. Οι γυναίκες μιλάμε, συμπαραστεκόμαστε η μία στην άλλη, διεκδικούμε όλες μαζί, κάνουμε το συλλογικό μας τραύμα από όλα τα προηγούμενα έτη κακοποίησης, στερεοτύπων και πατριαρχίας, μοχλό κινητοποίησης και δράσης. Εντούτοις, είναι ξεκάθαρο πως ο δρόμος της πλήρους ισότητας είναι ακόμη μακρύς και όχι στρωμένος με ροδοπέταλα.
Ναι, η κοινωνία – πλέον – δείχνει γρηγορότερα αντανακλαστικά, «ακούει» πιο πολύ, δρα περισσότερο. Έτσι, εύλογα κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί «σε τι χρησιμεύει, πια, αυτή η Παγκόσμια Ημέρα;». «Στη μνήμη και την επαγρύπνηση», απαντώ. Γιατί δεν ήταν ανέκαθεν έτσι τα πράγματα, διότι έχουν χυθεί δάκρυα, χιλιόμετρα αγώνων και ενίοτε αίμα, για να φτάσουμε στο σημερινό σημείο κι όλα τα παραπάνω είναι και ο λόγος που δεν πρέπει να θεωρούμε τίποτε δεδομένο. Το αντίθετο.
Παναγιώτα Κλεάνθους
«Σημείο Αναγνωρίσεως» (Γυναίκα με δεμένα χέρια)
Της Κικής Δημουλά
«Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα,
εγώ σε προσφωνώ γυναίκα κατευθείαν.
Στολίζεις κάποιο πάρκο.
Από μακριά εξαπατάς.
Θαρρεί κανείς πώς έχεις ελαφρά ανακαθήσει
να θυμηθείς ένα ωραίο όνειρο πού είδες,
πώς παίρνεις φόρα να το ζήσεις.
Από κοντά ξεκαθαρίζει το όνειρο:
δεμένα είναι πισθάγκωνα τα χέρια σου
μ’ ένα σκοινί μαρμάρινο
κι η στάση σου είναι η θέλησή σου
κάτι να σε βοηθήσει να ξεφύγεις
την αγωνία του αιχμάλωτου.
Έτσι σε παραγγείλανε στο γλύπτη:
αιχμάλωτη.
Δεν μπορείς
ούτε μια βροχή να ζυγίσεις στο χέρι σου,
ούτε μια ελαφριά μαργαρίτα.
Δεμένα είναι τα χέρια σου.
Και δεν είν’ το μάρμαρο μόνο ο Άργος.
Αν κάτι πήγαινε ν’ αλλάξει
στην πορεία των μαρμάρων,
αν άρχιζαν τ’ αγάλματα αγώνες
για ελευθερίες και ισότητες,
όπως οι δούλοι,
οι νεκροί
και το αίσθημά μας,
εσύ θα πορευόσουνα
μες στην κοσμογονία των μαρμάρων
με δεμένα πάλι τα χέρια, αιχμάλωτη.
Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα,
εγώ σε λέω γυναίκα αμέσως.
Όχι γιατί γυναίκα σε παρέδωσε
στο μάρμαρο ο γλύπτης
κι υπόσχονται οι γοφοί σου
ευγονία αγαλμάτων,
καλή σοδειά ακινησίας.
Για τα δεμένα χέρια σου, πού έχεις
όσους πολλούς αιώνες σε γνωρίζω,
σε λέω γυναίκα.
Σε λέω γυναίκα
γιατ’ είσ’ αιχμάλωτη».
Όταν πάψουμε να είμαστε αιχμάλωτες της φτιασιδωμένης εικόνας, του όρου «αδύναμο φύλο», της πατριαρχίας, των προτύπων που άλλοι έφτιαξαν για μας, της ζωής που μας όρισαν. Όταν αντιμετωπιστούμε ισότιμα στον έρωτα, την εργασία, την κοινωνία, όταν σταματήσουμε να φοβόμαστε τα βράδια, όταν φορέσουμε ό,τι θέλουμε χωρίς δεύτερη σκέψη, όταν βιαστούμε και μας πιστέψουν χωρίς “ναι μεν αλλά”, όταν δεν θα δολοφονούμαστε επειδή θίξαμε τον όποιο ανδρισμό. Τότε και μόνο τότε θα μπορούμε να γιορτάσουμε. Μέχρι να γίνουν αυτά, καμία ανθοδέσμη, κανένα «χρόνια πολλά» και καμία 8η Μαρτίου δεν μπορεί να αποκαταστήσει τους αγώνες που δόθηκαν, που δίνονται και που έχουμε ακόμη μπροστά μας.
Συραγώ Λιάτσικου
2022 και οι γυναίκες δεν είναι ακόμα ελεύθερες να κάνουν ό,τι θέλουν με το σώμα τους.
Έχουν περάσει τόσοι Μάρτηδες, τόσες γιορτές αφιερωμένες στη γυναίκα και κάθε που πλησιάζει η μέρα αυτή, κάνεις ένα βήμα πίσω να δεις τι άλλαξε.
Κι εκεί σου έρχονται, σαν φωτογραφίες, στιγμές που σε σημάδεψαν.
Γυναίκες που το 2022 στην Πολωνία πεθαίνουν επειδή τους αρνούνται το δικαίωμα στην άμβλωση, το δικαίωμα να κάνουν ό,τι θέλουν με τα σώματά τους.
Ακροδεξιές (παρα)χριστιανικές οργανώσεις στις ΗΠΑ που επιδίδονται σε ένα απίστευτο λόμπινγκ εκατομμυρίων για να “κλειδώσει” ο νόμος του Τέξας και να καταπατηθεί το δικαίωμα στην έκτρωση, δίνοντας έτσι “σήμα” σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Γυναίκες στην Ελλάδα δολοφονούνται από τους συντρόφους τους. Άντρες με το προφίλ του καλού παιδιού ή του κακοποιητή είναι οι θύτες των γυναικοκτονιών και τους ενώνει ένα και μόνο πράγμα: Το μίσος στην ιδέα της ελευθερίας της γυναίκας μακριά τους, η απώλεια της εξουσίας τους πάνω στα κορμιά τους.
Κάποια 8 Μάρτη μπορεί και να εμφανίστηκαν στο σπίτι με λουλούδια και γλυκά.
Και μετά τα πιο “μακρινά”, θυμάσαι και τα κοντινά σου. Σε κάθε κοριτσοπαρέα, θα συζητήσεις για εμπειρίες παρενόχλησης και κακοποίησης. Ιστορίες που το κάθε κορίτσι μπορεί και να προσπάθησε να “θάψει” αλλά τώρα ήρθε η ώρα για μοίρασμα, είναι η στιγμή όλο αυτό να αλλάξει.
Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας και πάλι μιλάμε για άντρες. Γιατί η 8 Μάρτη είναι μνήμη, για όσες και όσα χάθηκαν, για αυτούς που μας τα στέρησαν. Για να είμαστε κάποτε πραγματικά ελεύθερες.
Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
