ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΘΕΑΤΡΟΥ: ΟΙ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΑΠΟΓΕΙΩΣΑΝ ΤΗ ΦΕΤΙΝΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΣΕΖΟΝ
Επιλέξαμε τις παραστάσεις που μας άρεσαν περισσότερο αυτή τη δύσκολη θεατρική σεζόν και σας προτείνουμε να μην τις χάσετε.
Παγκόσμια ημέρα θεάτρου η σημερινή, μία ημέρα που ο εορτασμός της καθιερώθηκε το 1962 από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου, με την έναρξη της σεζόν του «Θεάτρου των Εθνών» στο Παρίσι και με το πρώτο μήνυμα να γράφεται από τον Ζαν Κοκτώ. Έκτοτε, εορτάζεται στις 27 Μαρτίου από την παγκόσμια θεατρική κοινότητα, εκπροσωπώντας μια ευκαιρία υπενθύμισης της ετερότητας αυτής της καλλιτεχνικής έκφρασης και προώθησης του αντίκτυπου που το θέατρο έχει στις σύγχρονες κοινωνίες.
Το θέατρο είναι η δημιουργία επί της γης ενός χώρου ισότητας μεταξύ ανθρώπων, θεών, φυτών, ζώων, βροχοσταλίδων, δακρύων και αναγέννησης. Ο χώρος της ισότητας και της βαθιάς ακρόασης φωτίζεται από κρυμμένη ομορφιά, διατηρείται ζωντανός σε μια βαθιά αλληλεπίδραση μεταξύ κινδύνου, γαλήνης, σοφίας, δράσης και υπομονής (απόσπασμα από το φετινό μήνυμα).
Φέτος το Εκτελεστικό Συμβούλιο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου (ΔΙΘ), επέλεξε τον Αμερικανό σκηνοθέτη θεάτρου και όπερας και διευθυντή φεστιβάλ, Peter Sellars -γνωστό από τις πρωτοποριακές και μετασχηματιστικές ερμηνείες που απέδωσε σε κλασικά έργα, την προώθηση της μουσικής του 21ου αιώνα και της σύγχρονης μουσικής – για τη συγγραφή του Μηνύματος για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2022. Το μήνυμά του υπαινικτικό, μεστό και μέσα στο κλίμα των ημερών.
Έφθασε η ώρα για τη βαθιά ανανέωση του μυαλού, των αισθήσεων, της φαντασίας, της ιστορίας και του μέλλοντός μας. Η δουλειά αυτή δεν μπορεί να γίνει από απομονωμένους ανθρώπους που δουλεύουν μόνοι τους. Τη δουλειά αυτή πρέπει να την κάνουμε μαζί. Το θέατρο είναι η πρόσκληση για να κάνουμε αυτή τη δουλειά μαζί (απόσπασμα από το φετινό μήνυμα).
27 Μαρτίου, λοιπόν, και μένει λιγότερο από ένας μήνας για να τελειώσει επίσημα αυτή η δύσκολη θεατρική σεζόν (παραδοσιακά τελειώνει την Κυριακή των Βαϊων). Πλέον έχει αρχίζει να ξεκαθαρίζει το θεατρικό τοπίο και μπορούμε να κάνουμε έναν πιο αντικειμενικό απολογισμό, καθώς λίγες μόνο είναι οι παραστάσεις που ακόμη δεν έχουν κάνει πρεμιέρα.
Εμείς επιλέξαμε τις παραστάσεις που μας άρεσαν περισσότερο αυτή τη δύσκολη σεζόν και σας προτείνουμε να μην τις χάσετε.
Όταν η “Αντιγόνη” γίνεται το πεδίο μάχης στην Ουκρανία σήμερα
Η παράσταση που σκηνοθετεί η Μαρία Πρωτόπαππα στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης είναι ίσως η καλύτερη παράσταση της φετινής θεατρικής σεζόν. Η Πρωτόπαππα, εξαιρετικά δημοφιλής την περίοδο αυτή στο ευρύ κοινό λόγω της συμμετοχής της στον τηλεοπτικό “Σασμό”, αποδεικνύει με το έργο αυτό πως είναι μία φύσει και θέσει θεατρική ηθοποιός και σκηνοθέτιδα. Επέλεξε να παρουσιάσει ένα πολύ δύσκολο έργο με βαθιά και σκοτεινά νοήματα, γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως στο θέατρο δε θα συρρεύσει μόνο το θεατρόφιλο κοινό που τη γνωρίζει καλά όλα αυτά τα χρόνια, αλλά κι ένα κοινό πολύ πιο τηλεοπτικό και λιγότερο εξοικειωμένο με τη θεατρική συνθήκη. Παρόλα αυτά δεν επαναπαύτηκε σε καμία ευκολία και δεν έκανε καμία απολύτως έκπτωση. Μας χάρισε, λοιπόν, μία παράσταση έξοχα δουλεμένη δραματουργικά, σκηνοθετικά και υποκριτικά, καθώς πραγματεύεται έννοιες, όπως αυτές της ανθρώπινης επικοινωνίας, της εξουσίας, της ενηλικίωσης, αλλά και της απώλειας της παιδικής μας αθωότητας.
Ένας αναρχικός που δεν πεθαίνει τυχαία
Μία παράσταση αντίδοτο στην πολεμική ατμόσφαιρα των ημερών, που απευθύνεται στο ευρύ κοινό, έχει πολλή ουσία εντός της, δεν αφήνει τίποτα ασχολίαστο, αποδομεί και σατιρίζει τα πάντα, διακωμωδεί το σήμερα με τρομερή οξυδέρκεια και στο τέλος αφήνει τον θεατή με ένα χαμόγελο προβληματισμού. Ο Γιάννης Κακλέας μαζί με τον Πάνο Βλάχο που έγραψε τους στίχους των τραγουδιών, χρησιμοποίησαν το ρευστό υλικό του Φο σαν βάση, το έπλασαν με τα δικά τους χέρια και το μετέφεραν εύστοχα στο σήμερα. Ο δεύτερος στον ρόλο του γελωτοποιού κάνει την προσωπική του υπέρβαση και αποδεικνύει το τρομερό του ταλέντο στην υποκριτική, το τραγούδι, την κίνηση και τον στίχο. Υπέροχη και όλη η υποκριτική ομάδα της παράστασης που κατάφερε κάτι σπάνιο: να εμφυσήσει στους ήρωες-καρικατούρες του έργου ξεχωριστή πνοή και να τους δώσει μία μοναδική υπόσταση.
Ξεφλουδίζοντας το τραύμα μέσα στη Νύχτα
Στην αρχή της σεζόν ο Δημήτρης Καραντζάς μάς έκανε μία εξαιρετική γνωριμία, αλλά και αποτύπωση του έργου της Μαρίνα Τσβετάγιεβα και της εκδοχής που η ποιήτρια ήθελε να δώσει στον μύθο της Φαίδρας.
Στις αρχές Μαρτίου επέστρεψε στο θέατρο της οδού Κεφαλληνίας σκηνοθετώντας το αυτοβιογραφικό αριστούργημα του Ο’ Νηλ «Μακρύ ταξίδι της μέρας μέσα στη Νύχτα» μέσα σ΄ένα ομιχλώδες και γεμάτο αντανακλάσεις σκηνικό τοπίο. Η δράση είναι πολύ έξυπνα τοποθετημένη στο σπίτι της οικογένειας Τάιρον, με το οικογενειακό τραπέζι να είναι “θαμμένο” μέσα σε τάφο και τα μέλη της οικογένειας να μπαινοβγαίνουν μέσα σε αυτόν. Οικογενειακά τραύματα, μύχιες εξομολογήσεις, αποκαλύψεις: όλη η οικογενειακή παθογένεια πάνω σ΄ενα τραπέζι. Με μπόλικο ουίσκι και μορφίνη. Και τον λόγο του Νίκου Γκάτσου (στον οποίο ανήκει η απόδοση του έργου) να ρέει στα χείλη των πρωταγωνιστούν τόσο ηχηρά. Εξαιρετικές ερμηνείες από όλους. Η Μπέττυ Αρβανίτη σε μία πολύ δυνατή στιγμή της στον ρόλο της μορφινομανούς μητέρας, εξαιρετικός ο Αλέξανδρος Μυλωνάς στον ρόλο του πατέρα, ενώ ο Αινείας Τσαμάτης και ο Βασίλης Μαγουλιώτης δίνουν ερμηνείες υψηλών τόνων στους ρόλους των δύο αδελφών συγκλονίζοντας στην τελευταία πράξη με τις αλήθειες τους.
Μπεζος- Δαδακαρίδης σε “Αινιγματικές Παραλλαγές”
Ο Σωτήρης Τσαφούλιας και ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης επιλέγουν να σκηνοθετήσουν ένα έργο για τις σκοτεινές πτυχές του εαυτού μας, τις πτυχές εκείνες που μας απομονώνουν, που μας κλείνουν βαθιά μέσα στον εαυτό μας και μας βυθίζουν σε μία μοναξιά αμείλικτη. Γιάννης Μπέζος και Πυγμαλίων Δαδακαρίδης δίνουν δύο υπέροχες ερμηνείες, εμποτίζοντάς τες με μπόλικο χιούμορ, γεγονός που κράτησε την παράσταση μακριά από οτιδήποτε μελό.
Οι “Αινιγματικές Παραλλαγές” είναι ένα σύγχρονο θεατρικό έργο για τις ανθρώπινες σχέσεις, το μυστήριο του έρωτα, αλλά και την αμείλικτη μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου. Μία παράσταση που απευθύνεται στο ευρύ κοινό -μπορούν άνετα να την παρακολουθήσουν και οικογένειες – και συγκινεί με τον σκληρό ανθρωποκεντρικό πυρήνα της και που καταλήγει να μεταμορφωθεί σε μία συγκινητική ωδή στην αγάπη.
Ένα Πονηρό Πνεύμα με ανελέητο χιούμορ
Ο Γιάννης Χουβαρδάς σκηνοθετεί μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια το “Πονηρό Πνεύμα”, τη θρυλική μαύρη κωμωδία του Νόελ Κάουαρντ που διαδραματίζεται εν μέσω πολέμου την άνοιξη του 1941 στο Λονδίνο.
Η γυμνή από σκηνικά Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου αποδεικνύεται ο κατάλληλος χώρος για να “λάμψει” το καυστικό, φλεγματικό κι ανελέητο χιούμορ του έργου, μέσα από το οποίο περνούν το θέμα του γάμου, αλλά και οι τρομερές ανθρώπινες άμυνες που κάνουν τους ήρωες να μπορούν να μεθούν ανενόχλητοι και να ασχολούνται με τα προσωπικά τους φαντάσματά, την ώρα που κάπου έξω- όχι και πολύ μακριά- σκάνε βόμβες.
Μία απολαυστική Αμαλία Μουτούση που καταφέρνει σε κάθε της εμφάνιση στη σκηνή να “κουρδίζει” εκ νέου την παράσταση και να την επαναφέρει στους σωστούς της ρυθμούς, αλλά και μία στιβαρή υποκριτική ομάδα (Γιώργος Γλάστρας, Θανάσης Δήμου, Ειρήνη Λαφαζάνη, Κατερίνα Λέχου, Αννα Μάσχα, Αργύρης Ξάφης, Κωνσταντίνα Τάκαλου) βάζουν για δυόμισι ώρες τον θεατή σε ένα ανάλαφρο κενό αέρος.
Ένας φόρος τιμής σ΄αυτούς που θέλουν να αγαπηθούν
Ο Γιώργος Παπαγεωργίου σκηνοθετεί στο θέατρο του Νέου Κόσμου το έργο σταθμό του Ρ. Ατάιντε, “Δεσποινίς Μαργαρίτα” σε μία απολαυστική σύγχρονη διασκευή για τρεις άνδρες και ζωντανή μουσική. Μία παράσταση που αναδεικνύει το βάθος και την αξία του κλασικού αυτού έργου και που πέρα από τις υπαινικτικές πολιτικές του προεκτάσεις καταλήγει σαν ένας φόρος τιμής στους ανθρώπους που θέλουν να αγαπηθούν.
Ο Πάνος Παπαδόπουλος δίνει τον καλύτερό του εαυτό στον κεντρικό ρόλο της δασκάλας, μίας σκοτεινής ηρωίδας που έπεσε θύμα του γραναζιού της εξουσίας και τώρα βγάζει τα καταπιεσμένα της ένστικτα και τις επιθυμίες σε παιδιά Δημοτικού. Μία παράσταση που θα σας συγκινήσει και παράλληλα θα σας κάνει να γελάσετε με την καρδιά σας.
“Ιστορία Αγάπης” που -ευτυχώς- επιστρέφει
Η Ευδοκία Ρουμελιώτη και η Βίκυ Βολιώτη επιστρέφουν στο θέατρο Άνεσις από 17 Μαρτίου και για λίγες παραστάσεις με το “Μια ιστορία αγάπης”. Ο Σίμος Κακάλας σκηνοθετεί το σύγχρονο γλυκόπικρο έργο του Michalik με μία ιδιαίτερα ευαίσθητη ματιά και αφενός μεν εκφράζει τα νευραλγικά θέματα που αντιμετωπίζουν τα ομόφυλα ζευγάρια ανά τον κόσμο εξαιτίας της μη αναγνώρισής τους από την Πολιτεία και εξαιτίας του ότι δεν έχουν δικαίωμα να είναι και οι δύο γονείς ενός παιδιού, αφετέρου δε η ιστορία αυτή παίρνει κι άλλες διαστάσεις και τελικά το κοινό έρχεται αντιμέτωπο όχι με μία, αλλά με πολλές ιστορίες αγάπης. Εξαιρετικές ερμηνείες από τη Βίκυ Βολιώτη, την Ευδοκία Ρουμελιώτη, αλλά και τον ίδιο τον Σίμο Κακάλα.
Ευφυές εγκεφαλικό παιχνίδι σχέσεων με ένα κράτημα… χεριού
Το “Θέλω να σου κρατάω το χέρι” του Τάσου Ιορδανίδη είναι νέο ελληνικό ρεαλιστικό έργο που απευθύνεται στο ευρύ κοινό και εκπλήσσει με την οξυδερκή του ματιά πάνω στην έννοια της συντροφικότητας. Ένας άντρας και μία γυναίκα έρχονται αντιμέτωποι στην “ουδέτερη ζώνη” ενός ξενοδοχείου ημιδιαμονής και εκεί έρχεται η κάθαρση. Η ευαίσθητη και ταυτόχρονα ρεαλιστική σκηνοθετική ματιά της Θάλειας Ματίκα ανατέμνει ουσιαστικά τις ανθρώπινες σχέσεις.
Με αφορμή το ‘21
Ο Δημήτρης Τάρλοου σκηνοθετεί την καταπληκτική τριλογία του Καραγάτση για τον αγώνα του ’21, ο “Κοτζάμπασης του Καστρόπυργου” στο θέατρο Πορεία και μας χαρίζει μία σπάνια παράσταση υψηλών κραδασμών. Η πολυπλοκότητα της ανθρώπινης φύσης, η Ιστορία που ρέει σαν ορμητικό ποτάμι και μας ξεπερνά, η αφόρητη τυχαιότητα της ύπαρξης για τον ηρωισμό ως ατύχημα, για την ελευθερία ως άπιαστο όνειρο. Τίποτα δε μένει ασχολίαστο…. Εξαιρετικές ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς με προεξάρχοντα τον Γιώργο Χριστοδούλου και ατμοσφαιρική η “ζωντανή” μουσική του Άγγελου Τριανταφύλλου.
Η ιστορία μιας οικονομικής αυτοκρατορίας
Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος σκηνοθετεί την «Τριλογία των Λήμαν Μπράδερς», το πολυβραβευμένο αφηγηματικό έργο του Στέφανο Μασίνι που αφορά την ιστορία των αδελφών Λίμαν και της οικονομικής αυτοκρατορίας που δημιούργησαν στην Αμερική, η κατάρρευση της οποίας έδωσε το έναυσμα για την τελευταία παγκόσμια χρηματοοικονομική κρίση.
Ένα έργο ευφυές που ασκεί με τρόπο καυστικό και ταυτόχρονα ανάλαφρο μία οξεία πολιτικοοικονομική κριτική και μία υποδειγματική απόδοσή του από τρεις εξαιρετικούς ερμηνευτές και στη δεύτερη διανομή του έργου (Μ. Οικονόμου, Π. Δεντάκης, Αλ. Φάις) που μεταπηδούν με αξιοσημείωτη άνεση από τον έναν ρόλο στον άλλο.
Η Αλήθεια είναι για γερό…στομάχι
Με το νέο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη «Η αλήθεια είναι» επέστρεψε στη σύγχρονη ελληνική δραματουργία η bijoux de kant. Ο Γιάννης Σκουρλέτης μας χαρίζει στην Κεντρική Σκηνή του Νέου Κόσμου μία σκηνοθεσία – κατάβαση σε μια σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης ύπαρξης που βρίσκεται δίπλα μας και αναπαράγει στερεότυπα που αντιμάχονται κάθε διαφορετικότητα και «παρέκκλιση».
Η παράσταση είναι κυριολεκτικά γροθιά στο στομάχι καθώς μίλα απροκάλυπτα για τη σκληρότητα της καθημερινότητας, τη συγκάλυψη της συναισθηματικής παθογένειας, τις στερεοτυπικές αντιλήψεις και τη στοχοποίηση του διαφορετικού. Η Μαρία Παρασύρη, ο Χάρης Χαραλάμπους-Καζέπης και ο Δημήτρης Παγώνης σε συγκλονιστικές ερμηνείες.
Ένα “Κόκκαλο” για όσους διψούν για κάτι διαφορετικό
Ένα νέο στιβαρό ελληνικό θεατρικό έργο και μία παράσταση – πρόταση σε ένα κοινό που “διψά” για κάτι διαφορετικό. Το συγγραφικό δίδυμο των Ιόλη Ανδρεάδη- Άρη Ασπρούλη παραδίδει το νέο του ελληνικό θεατρικό έργο με τίτλο “Κόκκαλο”, μια σπαρακτική τελετουργία για τη ζωή και το έργο αυτού του μεγάλου διανοητή και καλλιτέχνη του σύγχρονου θεάτρου. Η παράσταση που η Ιόλη Ανδρεάδη στήνει στο Υπόγειο του Τέχνης είναι ατμοσφαιρική, προσεγμένη στην κάθε της λεπτομέρεια και έντονα στυλιζαρισμένη, χωρίς, όμως, αυτό να εγκλωβίζει και να πνίγει τον πρωταγωνιστή. Παθιασμένος, εμπνευσμένος, θλιμμένος και ερωτευμένος ο Γεράσιμος Γεννατάς μέσα στο σκηνικό των «αποτυχημένων» Τσέντσι, ενσαρκώνει σαν παντόμιμος κλόουν τον σπουδαίο Γάλλο δίνοντας μία αξιοπρόσεκτη ερμηνεία.
Δεν έχουμε προλάβει να δούμε ακόμη…
Μία κωμωδία με έναν… “Αυτόχειρα”
Ο Γιώργος Παπαγεωργίου μπήκε με φόρα στο 2022 και πέρα από τη “Δεσποινίδα Μαργαρίτα” σκηνοθετεί ένα εξαιρετικό σύνολο ηθοποιών (Μανώλης Μαυροματάκης, Αγορίτσα Οικονόμου, Ναταλία Τσαλίκη, Μάκης Παπαδημητρίου, Βάσω Καβαλιεράτου, Νίκος Καρδώνης, Χριστίνα Χειλά-Φαμέλη, Κώστας Μπερικόπουλος, Άγγελος Μπούρας κ.ά) στον “Αυτόχειρ!”, το καταραμένο έργο του Νικολάι Έρντμαν που απαγορεύτηκε από το σταλινικό καθεστώς το 1932. Ο συγγραφέας πλήρωσε με μακρόχρονη εξορία στη Σιβηρία τη συγγραφή του Αυτόχειρα, ενώ το έργο παρέμεινε σχεδόν αόρατο στη Ρωσία μέχρι το 1987.
Αν μη τι άλλο, ανυπομονούμε να δούμε αυτή την ξέφρενη κωμωδία στο Εθνικό Θέατρο που μιλά για την κοινωνική υποκρισία και τους σαρωτικούς μηχανισμούς επιβολής εξουσίας στο άτομο, για το τι σημαίνει να ζεις σε μια κοινωνία όπου μόνο οι νεκροί μπορούν να μιλήσουν ελεύθερα, αλλά και την ανόθευτη, αδιαπραγμάτευτη, ακατανίκητη επιθυμία του ανθρώπου για ζωή.
Μία επανάσταση που δε θα γίνει ποτέ
Ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος διασκευάζει και σκηνοθετεί για την ομάδα Contratiempo το έργο αυτό υπό τον τίτλο “Η επανάσταση δε θα γίνει ποτέ”. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει πως στην παράσταση που αποτελεί μία αλληγορία για τη φύση του ανθρώπου και τον σύγχρονο δυτικό κόσμο μέσα από την ποιητική γλώσσα και το βρώμικο χιούμορ του Ζαν Ζενέ- πρωταγωνιστούν 14 νέοι ηθοποιοί.
Μία “αιώνια… ανοσία” πάνω σε μία πλατφόρμα
Η αγαπημένη ομάδα των Patari Project επιστρέφει στο Θέατρο Skrow με την Αιώνια Ανοσία και κάθε νέα τους δουλειά αποτελεί ένα θεατρικό κάλεσμα για εμάς. Με έμπνευση από το διήγημα του Έντγκαρ Άλαν Πόε «Η Μάσκα του Κόκκινου Θανάτου», όπου ένα λοιμός θερίζει τον τόπο, αναγκάζοντας τον κόσμο να παραμείνει κλεισμένος μέσα, η ομάδα ανεβάζει στο πατάρι τη δική της εκδοχή. Η φαντασία του Πόε συναντά τις εμπειρίες μας από την σύγχρονη πραγματικότητα των lockdown, των απανωτών κακών παγκόσμιων εξελίξεων και της social media καθημερινότητας.
Οι Patari Project, με τρεις ηθοποιούς και την τεχνική της πλατφόρμας σε πλήρη λειτουργία, ζωντανεύουν ένα κάστρο-πολυχώρο, όπου σε κάθε γωνία υπάρχει και μια έκπληξη, σε κάθε στροφή και μία πρωτόγνωρη εμπειρία. Η ομάδα, που κλείνει φέτος 10 χρόνια από την ίδρυσή της, χρησιμοποιεί για πρώτη φορά θεατρική μάσκα και δοκιμάζει να συνδυάσει το γκροτέσκο με την ποίηση, το ασόβαρο με το δραματικό, τοκλασσικό με το τρέχον, το σκοτάδι και το φως.
Όταν το φως του έρωτα τρεμοπαίζει…
Θάνος Λέκκας και Παναγιώτα Βιτετζάκη πρωταγωνιστούν στο “Blink” του Φιλ Πόρτερ που από την 1η Απριλίου θα παρουσιαστεί στο θέατρο του Νέου Κόσμου υπό τη σκηνοθετική οπτική του Τάσου Πυργιέρη.
Πρόκειται για την ιστορία δύo νέων ανθρώπων, της Σόφι και του Τζόνα, οι οποίοι ζουν στο σύγχρονο Νότιο Λονδίνο. Ένα ατύχημα στο δρόμο θα τους φέρει πιο κοντά, αναγκάζοντάς τους να πλησιάσουν ο ένας τον άλλο. Το ερώτημα αν η Σόφι και ο Τζόνα είναι ικανοί να ομολογήσουν και να ζήσουν έναν έρωτα.
