ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ: “ΔΕ ΘΑ ΞΕΠΟΥΛΟΥΣΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΙΜΟΤΗΤΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΩ ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΣΥΝΤΑΞΗ”

Όνομα και πράγμα… ο Παντελής Θαλασσινός – με καταγωγή από Χίο και Σέριφο- μας έχει πολλές φορές ταξιδέψει με τα τραγούδια και τη χαρακτηριστική χροιά της φωνής του. Μπήκε στη ζωή μας με τους “Λαθρεπιβάτες” και από τότε μέχρι σήμερα έχει συνεργαστεί, με όλους σχεδόν τους μεγάλους Έλληνες στιχουργούς, συνθέτες και διακεκριμένους ερμηνευτές.

Μια μεγάλη διαδρομή σπαρμένη με μελωδικά “διαμάντια” όπως τα: “Αναθεμά σε”, “Εισιτήριο στην τσέπη σου”, “Πόνος άπονος”, “Αν μ΄ αγαπάς, θα σ΄ αγαπώ”, “Ν΄ αγαπάς”, “Τα σμυρνέικα τραγούδια”, “Του παραδείσου λεμονιά” και τόσα άλλα. Πριν από μερικές ημέρες κυκλοφόρησε το νέο κομμάτι του, “Οι Δείκτες”, που μαζί με “Τα Ξένα” αποτελούν τον προάγγελο της κυκλοφορίας του δίσκου “Αινίγματα” – σε μουσική του Γιώργου Καζαντζή και στίχους του Κώστα Φασουλά.

Λίγο πριν από τη συμμετοχή του στο City Garden Festival (15 Ιουνίου) σε μία συναυλία αφιέρωμα για τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή ο Παντελής Θαλασσινός μιλά στο Mazagine για το άλμπουμ της ζωής του και το χούι του, που είναι το τραγούδι, και δεν κόβεται!

Αν κάνατε έναν απολογισμό της πορείας σας στα μουσικά δρώμενα και φτιάχνατε ένα συλλεκτικό μουσικό άλμπουμ της ζωής σας, ποια από τα κομμάτια τα δικά σας ή άλλων καλλιτεχνών θα βάζατε μέσα; Τι εξώφυλλο θα είχε;
Από τα δικά μου θα είχε σίγουρα ένα τραγούδι ανάλογα το μήνα από το “Καλαντάρι” του Ηλία Κατσούλη και το “Να αγαπάς τα βουνά και τα πέλαγα” του Νίκου Βελιώτη. Το “Imagine” του Τζον Λένον, το “Money” των Pink Floyd, το “Dedication” του Μάνου Χατζιδάκι, το “Σέρπικο” του Μίκη Θεοδωράκη, το “Αχ έρωτα” του Χρήστου Λεοντή και του Garcia Lorca, το “Έχω έναν καφενέ” του Λοΐζου και του Παπαδόπουλου και άλλα. Όλα αυτά με εξώφυλλο τον Γαλαξία και το μαύρο του απείρου.

Η αγάπη για τη μουσική δεν έχει καμία σχέση με την αγάπη της καριέρας. Αν βλέπεις οράματα με καριέρες, με αυτό ασχολείται άλλη “επιστήμη”.

Έχετε πει ότι η μουσική καριέρα του καθενός θέλει αρκετή τύχη. Ήσασταν τυχερός εσείς; Σήμερα μετά από τόσα πολλά χρόνια στον χώρο της μουσικής, νιώθετε μία ικανοποίηση με την εξέλιξη της καριέρας σας και με τις επιλογές σας;
Ναι νιώθω, και ήμουν, πολύ τυχερός με το να βρεθώ σ’ αυτό το χώρο δισκογραφικά, η αρχή έγινε με τους “Λαθρεπιβάτες”. Αναλογίζομαι πολλές φορές πολλούς ανθρώπους που είχαν ταλέντο, με ενδιαφέρουσες δουλειές και άποψη, που δεν ήταν τυχεροί και δεν βρέθηκαν στη δισκογραφία για να τους μάθει ο κόσμος. Όλα στη ζωή είναι επιλογές. Νιώθω ευγνώμων και ικανοποίηση, γιατί κάποιοι με πίστεψαν, ή μας πίστεψαν στην περίπτωση των “Λαθρεπιβατών”.

Τι σας κρατάει ακόμη στη μουσική;
Η μουσική είναι χούι, είναι αγάπη, είναι τρόπος ζωής. Η μουσική όπως το νιώθω εγώ, δηλαδή στο να ικανοποιούμαι ακούγοντας ή παίζοντας ακόμη και μόνος μου. Η αγάπη για τη μουσική δεν έχει καμία σχέση με την αγάπη της καριέρας. Αν βλέπεις οράματα με καριέρες, με αυτό ασχολείται άλλη “επιστήμη”. Η μουσική λοιπόν είναι συντροφιά και αυτό με κρατάει.

Μιλήστε μας για το τραγούδι «Δείκτες» και τη συνεργασία με τον Γιώργο Καζαντζή, σε στίχους του Κώστα Φασουλά.
Είναι ένα τραγούδι απ’τα πολύ όμορφα του Γιώργου Καζαντζή με έναν υπέροχο και σύγχρονο στίχο του Κώστα, που περιγράφει τη ζωή του Έλληνα και όχι μόνο, ως ανάποδη χελώνα, που προσπαθεί απεγνωσμένα να έρθει στα “ίσια της”.

Τι να περιμένουμε στη νέα σας δισκογραφική δουλειά που θα κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβριο; Τι σας ενέπνευσε σε αυτή;
Μου άρεσε πάρα πολύ η παρέα αυτή, ο Γιώργος Καζαντζής που τον θεωρώ από τους πιο μελωδικούς σύγχρονους σύνθετες, και ο Κώστας Φασούλας που οι στίχοι του κόβουν σαν μαχαίρι, θεώρησα μεγάλη μου τιμή το ότι μου πρότειναν να τραγουδήσω 10 τραγούδια, το ένα ντουέτο με το Δημήτρη Ζερβουδάκη “Τα ξένα”.

Στις 15 Ιουνίου θα συμμετέχετε στο City Garden Festival σε μία συναυλία αφιέρωμα για τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Μαθαίνουμε τελικά από την ιστορία μας; Τι θα ακούσουμε σε αυτή;
Η συναυλία αυτή είναι αφιερωμένη στο μικρασιατικό τραγούδι και στα 100 χρόνια της Μικρασιατικής καταστροφής. Ακόμη είναι αφιερωμένη γενικώς στον πρόσφυγα που το προσφυγικό θα είναι ένα καυτό θέμα πάντα, όσο θα υπάρχουν άνθρωποι που θα ζητούν ένα καλύτερο μέλλον στη ζωή τους και όσο οι τόποι τους θα υποφέρουν. Έτσι ήταν και οι Έλληνες της Μικράς Ασίας και οι Έλληνες του Πόντου και πολλοί άλλοι πρόσφυγες. Θα ακούσουμε τραγούδια σμυρναίικα και γενικώς τραγούδια του ξεριζωμού.

Το να είμαστε ελεύθεροι θέλει δουλειά πολλή, θέλει σκέψη κι αμφισβήτηση, και παρέκκλιση απ’ τα προτεινόμενα. Γιατί αλλιώς θα μας κάνουν Φασουλήδες που κυνηγάνε τα μοντέλα του επιτυχημένου και του πλούσιου.

Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου σας βρήκαν σε ηλικία 16 ετών και εντυπώθηκαν μέσα σας με ιδιαίτερο τρόπο. Σε ποιο βαθμό θα λέγατε επηρέασαν την μετέπειτα πορεία σας στη μουσική ή στη ζωή…
Αν και ήμουν 16 χρόνων δεν καταλάβαινα και πολλά πράγματα, λόγω χούντας και απόκρυψης των ειδήσεων. Ξαφνικά από στόμα σε στόμα ακούσαμε για το ραδιόφωνο του Πολυτεχνείου κι αρχίσαμε να ρωτάμε και να προσπαθούμε να συντονιστούμε… Εκείνες τις μέρες θυμάμαι πήραν και τον κυρ Μιχάλη το Μάλλη, για άλλη μια φορά “αλά μπρατσέτα” οι χωροφύλακες, απ’ τη γειτονιά μας στην Αμφιάλη. Άσχημοι καιροί καμία ελευθερία ιδεών…

Οι σημερινοί νέοι έχουν … άλλα πρότυπα. Πώς βλέπετε τα νέα ταλέντα, τους νεαρούς Έλληνες τραγουδιστές, και πώς αξιολογείτε το γεγονός ότι κάποιοι γίνονται γνωστοί μέσα από τα social media και τις διαδικτυακές πλατφόρμες μουσικής;
Δε φταίνε αυτά τα παιδιά που προσπαθούν να γίνουν γνωστοί μέσα από τα ριάλιτι, τα νιώθω, οι παρέες πλέον είναι ιντερνετικές, είναι δύσκολο να παίξουν ομαδικά μουσική, και ακόμη πιο δύσκολο να δουλέψουν ή να κάνουν κάποιες εμφανίσεις. Η ζωή έχει γίνει τόσο ψηφιακή, έτσι που οι νέοι απομονώνονται και ζουν μέσα σ’ ένα κινητό.

Τα social media είναι ένα πεδίο που δίνει την ελευθερία να εκφραστούν ελεύθερα απόψεις;

Έτσι φαίνεται, αλλά δεν το νομίζω, είναι και αυτά ελεγχόμενα ως ένα σημείο!

Ποτέ δεν θα ξεπουλούσα την όποια αναγνωρισιμότητά μου για να πάρω βουλευτική σύνταξη. Φτύνω αυτούς που το έχουν κάνει.

“Ο κόσμος πια δεν κοιμάται για να ονειρευτεί – Κοιμάται για να περάσει η νύχτα. Τα όνειρα είναι για τους ελεύθερους!”… έχετε γράψει. Γιατί δεν είμαστε ελεύθεροι; Τι φταίει;
Το να είμαστε ελεύθεροι θέλει δουλειά πολλή, θέλει σκέψη κι αμφισβήτηση, και παρέκκλιση απ’ τα προτεινόμενα. Γιατί αλλιώς θα μας κάνουν Φασουλήδες που κυνηγάνε τα μοντέλα του επιτυχημένου και του πλούσιου. Ακόμη και τα όνειρα σήμερα είναι σε σκηνικά γνώριμα, και σε στερεότυπα φτωχής φαντασίας κι ελπίδας.

Γενικότερα δε διστάζετε να παίρνετε θέση απέναντι σε όλα αυτά που ζούμε. Θα μπαίνατε στον στίβο της πολιτικής; Πιστεύετε σε αυτήν;
Φυσικά και δεν πρέπει κανείς να διστάζει να παίρνει θέση. Να φοβάστε αυτούς που είναι με όλους να φοβάστε, αυτούς που συμφωνούν για να μην κακοκαρδίσουν. Να φοβάστε τους επιτήδειους ουδέτερους. Μα είμαι πολιτικό πρόσωπο και αλίμονο αν δε σκεφτόμουν πολιτικά. Απλώς ποτέ δεν θα ξεπουλούσα την όποια αναγνωρισιμότητά μου για να πάρω βουλευτική σύνταξη. Φτύνω αυτούς που το έχουν κάνει.

Ο Θεός να μας φυλάει από όλους τους φονιάδες. Είναι αστείο να αποκλείσουμε απ’ τη ζωή μας τον Τολστόι, επειδή ο Πούτιν είναι ο έτερος ιμπεριαλιστής αντίποδας.

“Κορονοϊός-Πόλεμος-Πισπιρίγκου-Κογκρέσο – Αυτά είναι η ζωή μας” γράψατε πρόσφατα σε ανάρτησή σας. Αυτή είναι τελικά η ζωή μας;
Όχι, η ζωή μας είναι οι μισθοί πείνας σε αναλογία με τα έξοδα. Η ζωή μας είναι οι φουσκωμένοι λογαριασμοί της Δ.Ε.Η. και των άλλων εξυπνάκηδων ενέργειας και της φορολογίας του 50% κ βάλε… Τα υπόλοιπα είναι ειδήσεις δευτερεύουσες διότι σ’ αυτό που σας είπα έχει να κάνει με την αξιοπρέπεια όλων. Πρέπει να επικεντρωθούμε στις πραγματικές ειδήσεις, και στις αφίσες του δρόμου κι όχι στα Μέσα.

Ποια η γνώμη σας για το γεγονός ότι λόγω της εισβολής στην Ουκρανία ακυρώθηκαν παραστάσεις και συναυλίες Ρώσων καλλιτεχνών (στην Ελλάδα και στον κόσμο), αλλά και που πολλοί Έλληνες καλλιτέχνες δεν συμμετείχαν σε συναυλίες στήριξης από φόβο μήπως “χαρακτηριστούν”;
Νομίζω ότι ακολουθούμε μόνο τη γραμμή των Συμμάχων μας, και του στρατιωτικού ΝΑΤΟ κι όχι το συμφέρον των λαών. Ο Θεός να μας φυλάει από όλους τους φονιάδες. Είναι αστείο να αποκλείσουμε απ’ τη ζωή μας τον Τολστόι, επειδή ο Πούτιν είναι ο έτερος ιμπεριαλιστής αντίποδας.

Η καθημερινότητα δεν βγαίνει εύκολα πέρα πια. Ακρίβεια, ΔΕΗ, καύσιμα, σουπερμάρκετ. Πρέπει να πάρει κάποια θέση η μουσική ή οι καλλιτέχνες απέναντι σε όλα αυτά που ζούμε;
Τι θέση να πάρουν που και οι ίδιοι πεινάνε, το φωνάζουν αλλά ποιος τους ακούει. Οι καλλιτέχνες με ελάχιστες εξαιρέσεις, είναι άνθρωποι του λαού και η τσέπη τους πάλι με ελάχιστες εξαιρέσεις, είναι λαϊκή. Ο σκοπός είναι να πάρει θέση η δημοσιογραφία και όχι οι καλλιτέχνες. Οι καλλιτέχνες είναι στο σωστό δρόμο (πάλι με ελάχιστες εξαιρέσεις).

Το φετινό καλοκαίρι πού θα σας βρούμε;
Κοιτάζω το ημερολόγιό μου και έχω κουραστεί από τώρα. Είναι καλό το ότι έχω κάποιες εμφανίσεις γιατί οι μουσικοί μου, και όλοι οι μουσικοί, έχουν βρεθεί χρεωμένοι. Σκεφτείτε ότι τα πάγιά τους έξοδα ήταν τα ίδια, δεν είχαν καμία ελάφρυνση, πλην του πεντακοσάρικου (γι’ αυτό όσοι είχαν χαρτιά) και τα έξοδά τους τα πάγια δεν άλλαξαν. Και έχουν όλοι από δυο τρία παιδιά που πολλά από αυτά έχουν φροντιστήρια και τεράστια έξοδα. Ο θεός να μας λυπηθεί και να φωτίσει όποιον κυβερνήσει ν’ αφουγκραστεί τον κόσμο.