Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΕΓΧΕΙΡΗΣΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ

Όσο υπάρχει ιατρική, υπάρχουν και γιατροί που ξεπερνούν ιστορικά τα όρια της ηθικής, των νόμων και της ανθρώπινης φύσης. Υπάρχουν κι εκείνοι που ανακαλύπτουν πράγματα που σώζουν ζωές, από εργαλεία έως μηχανήματα και τεστ.

Πολλοί έχουν δοκιμάσει πάνω τους τις ιδέες τους.

O Evan O Neill Kane θα δείχνει πάντα αυτόν το δρόμο: για να πείσει επί της αποτελεσματικότητας και της ασφάλειας της τοπικής αναισθησίας έκοψε δάχτυλο του χεριού του και έκανε δυο επεμβάσεις στον εαυτό του.

Ο Αμερικανός χειρουργός έγινε γνωστός για τις πρωτοποριακές και συνάμα αντισυμβατικές χειρουργικές τεχνικές, αλλά και την άκρατη θέλησή του να πειραματίζεται για την πρόοδο της επιστήμης.

Ο στόχος του ήταν να κάνει τις επεμβάσεις λιγότερο επώδυνες και επεμβατικές, σε εποχή που τα μέσα ήταν τα ελάχιστα. Για να καταλάβει πώς θα αισθάνονταν οι ασθενείς του μετά την εφαρμογή της τοπικής αναισθησίας, την δοκίμασε πάνω του σε δυο επεμβάσεις που δεν θα έλεγες πως ήταν ρουτίνας.

Ο Evan γεννήθηκε έξι ημέρες πριν αρχίσει ο Αμερικανικός Εμφύλιος, όπου ο πατέρας του, Thomas τέλεσε χρέη Γενικού Στρατηγού, Σημειωτέον, ίδρυσε την πόλη Κέιν στην Πενσιλβάνια, ενώ υπήρξε και υπέρμαχος της κατάργησης της δουλείας.

Η μητέρα του Evan, Elizabeth Denniston Wood Kane ήταν γιατρός, όπως και ο αδελφός του, William, αλλά και η αδελφή του, Harriet Amelia. Ο μόνος που ξέφυγε ήταν ο πρωτότοκος, Elisha που σπούδασε μηχανικός στο Princeton.

Πρόγονός του έθεσε τις βάσεις για τα semiconductors, τα μικροτσίπ ου υπάρχουν πια σε ό,τι υποστηρίζεται από τεχνητή νοημοσύνη. Άλλος έγινε θρύλος εξερευνητής της Αρκτικής.

Ο σημερινός μας καλεσμένος απέκτησε έναν γιο από τον πρώτο του γάμο –η Blanche πέθανε πριν την πρώτη επέτειο, πιθανώς από μόλυνση που ήταν κοινή επιπλοκή τότε μετά τον τοκετό- και έξι με τη δεύτερη σύζυγό του, την αδελφή της Blanche, Lila.

Ο πρωτότοκος Elisha κατηγορήθηκε αργότερα (1932) για τη δολοφονία της συζύγου του, με πνιγμό.

Η υπόθεση προκαλέσει αίσθηση, με την αίθουσα της δίκης να είναι κατάμεστη και να σχηματίζεται ουρά έως έξω. Ο Evan έπαιξε καθοριστικής σημασίας ρόλο στην αθώωση του γιου του, παρέχοντας ιατρικές αποδείξεις πως η Jane είχε θέμα με την καρδιά της που είχε ως συνέπεια τον πνιγμό.

Λίγες εβδομάδες αργότερα, πέθανε από πνευμονία.

Ήταν 70 ετών.

Είχε προλάβει να βγάλει από μέσα του σκωληκοειδίτιδα και βουβονοκήλη.

Ήθελε να γλιτώσει τους ανθρώπους από τις επιπλοκές της γενικής αναισθησίας

Στα 17 ο Evan ακολούθησε τον μεγαλύτερο αδελφό του και έναν Συνταγματάρχη γιατρό στο Μεξικό, για λογαριασμό του σιδηρόδρομου. Βρέθηκαν εν μέσω βίαιης εξέγερσης και έλαβαν άδεια να φροντίσουν τους τραυματίες. Ο γιατρός Freeman είχε ειδικότητα στους ακρωτηριασμούς και ο Evan έγινε ο βοηθός του. Μια δεκαετία αργότερα, είχε πτυχίο χειρουργού.

Το 1887 η μητέρα Εlizabeth και οι γιοι Evan και William ίδρυσαν το Woodside Cottage Hospital στην πόλη τους (diplis), με την ιδέα να ανήκει στον Στρατηγό, ο οποίος συνήθιζε να λέει ότι «οι πληγές θεραπεύονται καλύτερα με τον αέρα του Κέιν). Πέθανε όμως, πριν τα εγκαίνια.

Το 1892 έγινε η μεταφορά της υπηρεσίας και των ασθενών σε ένα μεγαλύτερο κτήμα που ανήκε στην Εlizabeth. Στο Kane Summit Hospital, ο Evan έγινε επικεφαλής χειρουργός -είχε αποφοιτήσει από το Jefferson, αφότου διέπρεψε στις railway surgeries.

Έτσι ονομάζονταν τότε οι ιατρικές και διαχειριστικές πρακτικές που είχαν ως ζητούμενο την υγεία και τις επεμβάσεις όσων εργάζονταν στο σιδηρόδρομο, όπου γίνονταν πολλά ατυχήματα και δεν υπήρχαν τα μέσα για τη σωστή διαχείριση -δεν υπήρχε καν καθαρός χώρος. Ήταν και μακριά από νοσοκομεία. Κοντολογίς ο Evan είχε γίνει εξπέρ στα τραύματα και τη φροντίδα των εργατών, των οικογενειών τους και όσων άλλων τραυματίζονταν από κάτι που σχετιζόταν με σιδηρόδρομους.

Εκτιμήσεις θέλουν τον Evan να έκανε 1000 επεμβάσεις σε μια τριετία, δημιουργώντας ό,τι χρειαζόταν αλλά δεν υπήρχε, όπως για παράδειγμα επιδέσμους από αμίαντο και η τοπική αναισθησία, για όσα έκανε στους πέντε διαφορετικούς σιδηροδρόμους που του είχαν ανατεθεί.

Σε μια εποχή που η γενική αναισθησία με αιθέρα ήταν ο κανόνας (χρησιμοποιείτο πολύ συχνά), ο Kane προσπαθούσε να πείσει πως με την τοπική μειωνόταν ο κίνδυνος επιπλοκών (απώλεια αισθήσεων, κώμα ή θάνατος) και γίνονταν ταχύτεροι οι χρόνοι ανάρρωσης. Συνάντησε πολλές αντιστάσεις, οπότε πέρασε στο επόμενο επίπεδο: δοκίμασε αυτό που πρότεινε πάνω του.

Τα τρία βήματα προς την αλήθεια

Για πρώτη φορά το έκανε το 1919, όταν έκοψε ένα δάχτυλο από το χέρι του -που έπρεπε να ακρωτηριαστεί λόγω μόλυνσης-, χρησιμοποιώντας πρώτα τοπικά νοβοκαΐνη, αντί της επικίνδυνης κοκαΐνης.

Το Φλεβάρη του 1921 πήγε στο επόμενο level: αφαίρεσε ο ίδιος την σκωληκοειδίτιδα του που είχε χρόνια φλεγμονή. Πριν την ημέρα που κάθισε στο χειρουργικό τραπέζι, είχε κάνει περισσότερες από 4000 σχετικές επεμβάσεις -πάντα επιστράτευε καθρέφτες για να έχει πλήρη εικόνα- και είχε καταλήξει στο ότι είναι πιο πρακτικό και ασφαλές να χρησιμοποιεί τοπική αναισθησία.

Δεν τολμούσε όμως, να το προτείνει στους ασθενείς του. Για αυτό και έδειξε τι εννοούσε πάνω του.

Κάθισε στο τραπέζι, στηρίχτηκε σε μαξιλάρια, οι βοηθοί του κρατούσαν καθρέφτες, μια νοσοκόμα στήριζε το κεφάλι του ώστε να έχει πάντα οπτική επαφή με το σημείο και χρησιμοποίησε τοπική αναισθησία.

Άφησε να περάσουν λίγα λεπτά, έπιασε το νυστέρι, έκανε τομή στην κοιλιά του, να ανατέμνει προσεκτικά τους ιστούς και να ‘κλείνει’ τα αιμοφόρα αγγεία, όπως προσπαθούσε να φτάσει στην σκωληκοειδίτιδα, την οποία τράβηξε και έκοψε σαν κούτσουρο, όπως είχαν γράψει οι New York Times.

Μετά την ολοκλήρωση, επέτρεψε στους βοηθούς του -στην ομάδα ήταν ο αδελφός του, επίσης χειρουργός- να κλείσουν την πληγή. Του έδωσε εξιτήριο την επομένη. Λίγους μήνες μετά είχε καθιερωθεί η τοπική αναισθησία σε τέτοιου είδους επεμβάσεις.

Yπέγραφε τα έργα του

Το 1929 ο 67χρονος Kane άρχισε να ‘υπογράφει’ τις επεμβάσεις του, κάνοντας tattoo με ινδικό μελάνι το —.— σε κώδικα Μορς που σημαίνει Κ.

Μια τριετία μετά, τον Γενάρη του 1932 επέστρεψε στο χειρουργικό τραπέζι για να κάνει άλλη μια αυτοεπέμβαση. Το νέο task ήταν βουβωνοκήλη, που είχε προκληθεί από μια πτώση που είχε από άλογο το 1926. Είχε κρίνει πως δεν άξιζε τον κόπο η αποκατάσταση της ρήξης, ώσπου αποφάσισε πως θα την έκανε μόνος του, ώστε να δοκιμάσει τη θεωρία του πως η τοπική αναισθησία μπορούσε να είναι ασφαλής και αποτελεσματική και σε ηλικιωμένους ασθενείς, που υποβάλλονται σε πιο περίπλοκες χειρουργικές επεμβάσεις.

Ήταν 70 ετών και αυτήν τη φορά το κλίμα στο χειρουργείο ήταν πιο ευχάριστο -δεν υπήρχε το άγχος της πρώτης φοράς και ο ασθενής/γιατρός αστειευόταν με τους συνεργάτες του, ακόμα και στιγμές που κινδύνευε η ζωή του. Επίσης, είχε καλέσει έναν ρεπόρτερ και έναν φωτορεπόρτερ.

Καθάρισε το σημείο όπου θα γινόταν η τομή, έβαλε τοπική αναισθησία και προχώρησε στην επέμβαση, χωρίς να σταματήσει να μιλάει με τις νοσοκόμες.

Όταν ήρθε η ώρα να εκτελέσει το πιο επικίνδυνο μέρος της επέμβασης, το ράμμα κάτω από τον κοιλιακό του μυ σε απόσταση χιλιοστών από σημαντικά αιμοφόρα αγγεία, σταμάτησε να κάνει χιούμορ, εξηγώντας ότι «ο κίνδυνος είναι εδώ και πρέπει να τον αντιμετωπίσω».

Ολοκλήρωσε επιτυχώς σε 1 ώρα και 45 λεπτά, με ελάχιστη βοήθεια από τους συναδέλφους του που ήταν δίπλα του. Επειδή όμως, αισθανόταν υπνηλία, κάλεσε έναν συνάδελφό του να κάνει το tattoo.

Κατά το TIME, οι επεμβάσεις κήλης απαιτούσαν έξι εβδομάδες ανάρρωσης, οι δύο πρώτες στο κρεβάτι, οι επόμενες σε αναπηρικό καροτσάκι. Σε διάστημα μικρότερο των δυο ημερών μετά την εγχείρηση στον εαυτό του, ο Kane βοήθησε συνάδελφό του σε μια σημαντική επέμβαση.

Δεν πέρασε πολύς καιρός μέχρι να αρχίσει να επιδεινώνεται η υγεία του. Οι λόγοι ήταν άσχετοι με την τοπική αναισθησία, όπως διαπιστώθηκε αργότερα. Για το θάνατό του ευθυνόταν η πνευμονία.