ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΠΟΥ ΞΕΧΑΣΕ Η ΕΛΛΑΔΑ

Η ιστορία του εγκλήματος στην Ελλάδα είναι γεμάτη υποθέσεις που έχουν προκαλέσει σοκ την κοινή γνώμη, αφήνοντας ανεξίτηλο αποτύπωμα στην κοινωνία. Εγκλήματα που, κάποια, έχουν παραμείνει χαραγμένα στη συλλογική μνήμη, ενώ άλλα, παρά την τρομακτική τους φύση, φαίνεται να έχουν ξεχαστεί με την πάροδο του χρόνου.

Τα εγκλήματα αυτά, με τις φρικτές τους λεπτομέρειες και δράστες που προκαλούσαν τρόμο, κάποτε κυριαρχούσαν στις εφημερίδες, συγκλονίζοντας το πανελλήνιο και προκαλώντας έντονες αντιδράσεις στην κοινωνία. Κάθε νέα πληροφορία ή απόδειξη που αναδεικνυόταν για τα περιστατικά αυτά, αύξανε την ανησυχία και την αγωνία για την τύχη των θυμάτων και την εξιχνίαση των υποθέσεων. Σήμερα, ωστόσο, πολλές από αυτές τις φρικτές υποθέσεις φαίνεται να έχουν ξεθωριάσει από τη μνήμη μας.

ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΟΥ ΧΑΡΟΚΟΠΟΥ (1931)

Το έγκλημα του Δημητρίου Αθανασόπουλου, που διαπράχθηκε τον Ιανουάριο του 1931, συγκλόνισε την ελληνική κοινωνία και έμεινε γνωστό ως το “Έγκλημα στου Χαροκόπου”. Η υπόθεση αυτή απέκτησε τεράστια δημοσιότητα, έγινε τραγούδι, θεατρικό έργο και μέχρι σήμερα θεωρείται μία από τις πιο διαβόητες εγκληματικές ιστορίες της Ελλάδας.

Στις 6 Ιανουαρίου 1931, στις όχθες του Κηφισού ποταμού εντοπίστηκαν δύο τσουβάλια με ανθρώπινα μέλη. Αμέσως ειδοποιήθηκε η αστυνομία, και μετά από έρευνες διαπιστώθηκε πως το διαμελισμένο πτώμα ανήκε στον Δημήτριο Αθανασόπουλο, έναν 42χρονο εργολάβο οικοδομών που διέμενε στην περιοχή Χαροκόπου στην Καλλιθέα. Οι αρχές ξεκίνησαν έρευνες και πολύ σύντομα οδηγήθηκαν στα ίχνη των δραστών.

Το έγκλημα αποδείχθηκε πως ήταν οικογενειακή υπόθεση. Οι υπεύθυνοι για τον φόνο ήταν η σύζυγος του θύματος, Σοφία (Φούλα) Αθανασοπούλου, η πεθερά του Άρτεμις Κάστρου, η υπηρέτρια της οικογένειας Ιωάννα (Γιαννούλα) Μπέλλου, και ο Δημήτριος Μοσκιός, ένας 19χρονος συγγενής τους, ο οποίος ήταν και ο φυσικός αυτουργός. Ο Αθανασόπουλος είχε κακή σχέση με τη σύζυγο και την πεθερά του, με συνεχείς καβγάδες και συγκρούσεις στο σπίτι. Οι δύο γυναίκες σχεδίασαν τη δολοφονία, την οποία ανέλαβε να εκτελέσει ο Μοσκιός.

Το βράδυ της 4ης Ιανουαρίου 1931, ο Αθανασόπουλος κοιμήθηκε στην πολυθρόνα του σαλονιού. Ο Μοσκιός τον πλησίασε και τον χτύπησε με ένα τσεκούρι στο κεφάλι. Στη συνέχεια, η πεθερά και η σύζυγος βοήθησαν στη μεταφορά και τον διαμελισμό του πτώματος μέσα στο σπίτι. Τα ανθρώπινα μέλη τοποθετήθηκαν σε τσουβάλια, τα οποία πέταξαν στον Κηφισό για να εξαφανίσουν τα ίχνη του εγκλήματος.

Η δίκη των κατηγορουμένων προκάλεσε τεράστιο ενδιαφέρον. Οι αίθουσες των δικαστηρίων ήταν κατάμεστες από κόσμο, ενώ οι εφημερίδες της εποχής κάλυπταν κάθε λεπτομέρεια. Οι ποινές που επιβλήθηκαν ήταν οι εξής: η Σοφία Αθανασοπούλου και η Άρτεμις Κάστρου καταδικάστηκαν σε θάνατο, η Γιαννούλα Μπέλλου σε ισόβια κάθειρξη, ενώ ο Δημήτριος Μοσκιός καταδικάστηκε σε 20 χρόνια φυλάκιση, καθώς ήταν ανήλικος. Το Συμβούλιο Χαρίτων, στη συνεδρίαση της 1ης Δεκέμβρη του 1932, λαμβάνοντας υπόψη τη συμπεριφορά των Αθανασοπούλου και Κάστρου κατά το διάστημα της μέχρι τότε φυλάκισής τους, αποφάσισε την παροχή χάριτος και μετέτρεψε την ποινή τους σε ισόβια δεσμά.

Το έγκλημα άφησε ισχυρό αποτύπωμα στην ελληνική κοινωνία. Έγινε λαϊκό τραγούδι με τίτλο “Κακούργα πεθερά”, ανέβηκε σε παραστάσεις θεάτρου, και αποτέλεσε αντικείμενο έντονης συζήτησης για πολλά χρόνια.

Η Αρχιεπισκοπή Αθηνών, μάλιστα, εξέδωσε εγκύκλιο καταδικάζοντας τη διάδοση του τραγουδιού, χαρακτηρίζοντάς το ως προσβολή προς την ηθική της κοινωνίας.

Το “Έγκλημα στου Χαροκόπου” παραμένει μία από τις πιο διαβόητες υποθέσεις της ελληνικής εγκληματολογίας μέχρι και σήμερα.

Ο «ΔΡΑΚΟΣ ΤΗΣ ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ» ΚΑΙ Η ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΕΞΙΧΝΙΑΣΗ (1953)

Η υπόθεση του «Δράκου της Βουλιαγμένης» συγκλόνισε τη μετεμφυλιακή Ελλάδα και το έγκλημα που διαπράχθηκε το 1953 παραμένει μια από τις πιο σφοδρές εγκληματικές ιστορίες της εποχής. Ο Μιχάλης Στεφανόπουλος, ένας 25χρονος, ο οποίος έχει απολυθεί πριν από τέσσερις μήνες από τον Στρατό, άφησε πίσω του μια σειρά φρικαλεών εγκλημάτων που είχαν ως επίκεντρο την περιοχή της Βουλιαγμένης.

Όλα ξεκίνησαν τον Αύγουστο του 1953, όταν ο Στεφανόπουλος, μανιωδώς παρατηρώντας τα ζευγάρια που συνήθως περνούσαν χρόνο στο Μικρό Καβούρι, έδειξε μια αρρωστημένη συμπεριφορά προς τα θύματά του. Στη διάρκεια εκείνης της νύχτας, ο Θόδωρος Δέγλερης, ένας 35χρονος ιδιωτικός υπάλληλος, και η 24χρονη κοπέλα του, Σοφία Μαναβάκη, έγιναν τα πρώτα θύματα του δολοφόνου. Ο Δέγλερης έπεσε νεκρός από τέσσερις πυροβολισμούς, ενώ η κοπέλα του τραυματίστηκε σοβαρά, αλλά επιβίωσε. Μάλιστα, ο δολοφόνος, προσποιούμενος τον σωτήρα, έβαλε το ρολόι του Δέγλερη στην τσάντα της κοπέλας και εξαφανίστηκε.

Η αστυνομία ξεκίνησε τις έρευνες και σύντομα ανακάλυψε ότι το όπλο της δολοφονίας είχε κλαπεί από στρατιωτική μονάδα. Η έρευνα πήρε μια παράξενη τροπή όταν ο δημοσιογράφος Θεόδωρος Δράκος της εφημερίδας Ακρόπολις, σε συνεργασία με το μέντιουμ Ελένη Κικίδου, προσέφερε ενδείξεις για τον δολοφόνο, περιγράφοντάς τον με λεπτομέρειες που ταίριαζαν στο προφίλ του Στεφανόπουλου. Η περιγραφή του μέντιουμ ήταν τόσο ακριβής που τελικά οι αστυνομικοί κατάφεραν να φτάσουν στον ύποπτο.

Η σύλληψη του Μιχάλη Στεφανόπουλου έγινε γρήγορα, και παρά την αρχική άρνησή του, τα αποτυπώματα που βρέθηκαν πάνω στο όπλο τον έκαναν να ομολογήσει τα εγκλήματά του. Ο Στεφανόπουλος υποστήριξε ότι “το πάθος του για τις γυναίκες” και “η δυστυχισμένη παιδική του ηλικία” τον οδήγησαν στον φόνο. Η κατάθεσή του ήταν γεμάτη δικαιολογίες για τις εγκληματικές του πράξεις, ενώ οι συνήγοροί του προσπάθησαν να παρουσιάσουν πως η δράση του είναι αποτέλεσμα ψυχικού νοσήματος, υποστηρίζοντας ότι δεν καταλάβαινε την σοβαρότητα των πράξεών του.

Ο ψυχίατρος Κωνσταντίνος Μιταυτσής, ωστόσο, εξέφρασε αντίθετη γνώμη, δηλώνοντας ότι ο Στεφανόπουλος είχε πλήρη ποινική ευθύνη. Τελικά, το δικαστήριο τον καταδίκασε σε θανατική ποινή και 24 χρόνια κάθειρξης για τις απόπειρες ανθρωποκτονίας. Το 1954, εκτελέστηκε στην περιοχή Τουρλός της Αίγινας, ολοκληρώνοντας το τέλος μιας ιστορίας που συγκλόνισε την κοινή γνώμη και άφησε πίσω της έναν από τους πιο διαβόητους εγκληματίες της εποχής.

Ο «ΔΡΑΚΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΛΙΑΚΗΣ» (1981)

Ο Σπύρος Μπέσκος, γνωστός και ως «ο Δράκος της Παραλιακής», ήταν Έλληνας κατά συρροή δολοφόνος και βιαστής γυναικών, ο οποίος έδρασε κυρίως στα νότια προάστια των Αθηνών την περίοδο 1981-1983. Συνελήφθη στις 8 Οκτωβρίου 1983 και, μετά τη σύλληψή του, ομολόγησε σειρά φρικιαστικών εγκλημάτων.

Δικάστηκε το 1985 και αργότερα, το 1991, σε δεύτερη δίκη, καταδικάστηκε για τη δολοφονία δύο γυναικών, τον βιασμό έξι γυναικών, την απόπειρα δολοφονίας δεκαπέντε άλλων γυναικών και την απόπειρα βιασμού δύο. Επίσης, κατηγορήθηκε για ληστεία εις βάρος των θυμάτων του και άλλων ατόμων.

Στην πρώτη του δίκη, το 1985, καταδικάστηκε σε θανατική ποινή, αν και η θανατική ποινή είχε ήδη ουσιαστικά καταργηθεί στην Ελλάδα. Στη δίκη του 1991 στο Εφετείο, η ποινή του μετατράπηκε σε δις ισόβια κάθειρξη για τις ανθρωποκτονίες και 89 μήνες φυλάκισης για κάθε άλλο έγκλημα. Επιπλέον, του επιβλήθηκε η μεγαλύτερη δυνατή ποινή κάθειρξης των 25 ετών.

Ο Σπύρος Μπέσκος εξέτισε το μεγαλύτερο μέρος της ποινής του στις φυλακές Κορυδαλλού. Απολύθηκε το 2008, δύο μήνες νωρίτερα από την κανονική ημερομηνία αποφυλάκισης, αφού είχε συμπληρώσει τα 25 χρόνια πραγματικής έκτισης ποινής. Από τότε, δεν έχει ξαναδημιουργήσει πρόβλημα στις διωκτικές αρχές.

Η υπόθεση του Σπύρου Μπέσκου έχει εμπνεύσει το επεισόδιο «Ένας ήσυχος άνθρωπος» της τηλεοπτικής σειράς «Ανατομία ενός εγκλήματος».

Ο «ΔΡΑΚΟΣ ΤΗΣ ΔΡΑΜΑΣ» (1981)

Ο Κυριάκος Παπαχρόνης, γνωστός και ως ο «Δράκος της Δράμας», υπήρξε ένας από τους πιο διαβόητους εγκληματίες της δεκαετίας του 1980 στην Ελλάδα. Γεννημένος το 1960, υπηρέτησε ως Δόκιμος Έφεδρος Αξιωματικός του Στρατού Ξηράς. Η δράση του ξεκίνησε το 1981 και επικεντρώθηκε σε εγκλήματα κατά γυναικών, κυρίως σεξεργατριών, στη Βόρεια Ελλάδα. Στην περίοδο αυτή, διέπραξε δύο ανθρωποκτονίες, επτά απόπειρες ανθρωποκτονίας, οκτώ απόπειρες βιασμών και πέντε βομβιστικές επιθέσεις.

Η μεγαλύτερη φρίκη που προκαλούσε η δράση του ήταν ο τρόπος που επέλεγε να προχωρά σε αυτά τα εγκλήματα. Ο Παπαχρόνης, φορώντας τη στρατιωτική του στολή, δημιουργούσε μια εικόνα αυστηρότητας και τάξης που έκανε τα θύματά του να τον εμπιστεύονται, ενώ η στρατιωτική του εκπαίδευση τον βοηθούσε στην εκτέλεση των εγκλημάτων του.

Τον Δεκέμβριο του 1982, και αφού είχε προκαλέσει σειρά εγκληματικών ενεργειών, συνελήφθη από την Ασφάλεια της Δράμας. Η δίκη του διεξήχθη στο Διαρκές Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης, όπου κατηγορήθηκε για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως, απόπειρες ανθρωποκτονίας κατά συρροή, παράνομη οπλοχρησία και κακοποίηση.

Η καταδίκη του, 22 χρόνια κάθειρξης. Ο Παπαχρόνης, κατά τη διάρκεια των πρώτων ετών της φυλάκισής του, ήταν ιδιαίτερα βίαιος και απείθαρχος, συμμετέχοντας σε αρκετές εξεγέρσεις και προκαλώντας χάος στις φυλακές.

Ωστόσο, από τη δεκαετία του 1990 και έπειτα, παρουσιάστηκε μια αλλαγή στην προσωπικότητά του και άρχισε να ασχολείται με τη ζωγραφική, τη μελέτη βιβλίων και την εκκλησία. Η αποφυλάκισή του ήρθε το 2004, όταν ο Παπαχρόνης, 44 ετών πια, είχε εκτίσει την ποινή του.

Ο SERIAL KILLER ΔΑΓΚΛΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ (1995)

Ο Αντώνης Δαγκλής, ένας 22χρονος οδηγός νταλίκας, σόκαρε τη χώρα το 1995, όταν αποκαλύφθηκε ότι ήταν υπεύθυνος για την άγρια δολοφονία τριών σεξεργατριών στην Αθήνα. Οι φρικτές λεπτομέρειες των εγκλημάτων του προκάλεσαν σοκ στην ελληνική κοινωνία. Το πρώτο θύμα του, η Ελένη Παναγιωτοπούλου, βρέθηκε τεμαχισμένη και στραγγαλισμένη στην εθνική οδό Αθηνών-Λαμίας, ενώ οι υπόλοιπες δολοφονίες έμοιαζαν να ακολουθούν την ίδια φρικιαστική μεθοδολογία.

Ο Δαγκλής κατάφερε να ξεφύγει για κάποιο διάστημα, προκαλώντας τρόμο στην κοινότητα των σεξεργατριών, οι οποίες άρχισαν να καταγγέλλουν τις επιθέσεις που είχαν δεχτεί από έναν άντρα με άσπρο βανάκι. Η αστυνομία, μετά από ενδελεχείς έρευνες και καταθέσεις, συνέλαβε τον Δαγκλή στις 21 Ιανουαρίου 1996, ενώ εκείνος μιλούσε σε μια σεξεργάτρια. Στο βανάκι του βρέθηκαν αποδεικτικά στοιχεία, όπως ένα σταυρός που ανήκε στην Ελένη Παναγιωτοπούλου.

Ο Δαγκλής παραδέχθηκε τις δολοφονίες, λέγοντας πως η ψυχολογική του κατάσταση είχε επηρεαστεί από την κακοποίηση που υπέστη στην παιδική του ηλικία και την ανασφάλεια που ένιωθε από τη δουλειά της μητέρας του σε “κακόφημα μπαρ”. Στη δίκη του, παρόλο που προσπαθούσε να ισχυριστεί ότι είχε προβλήματα ψυχικής υγείας, η ιατροδικαστική έρευνα έδειξε ότι ήταν ικανός να κατανοεί την εγκληματική του δράση. Του επιβλήθηκε η ποινή των 13 ισοβίων.

Λίγους μήνες μετά τη φυλάκισή του, ο Αντώνης Δαγκλής βρέθηκε απαγχονισμένος στο κελί του ψυχιατρείου των Δικαστικών Φυλακών Κορυδαλλού, μαζί με τον συγκρατούμενό του, Γ. Μακρίδη, που επίσης είχε αυτοκτονήσει. Τα αίτια της αυτοκτονίας του παραμένουν ασαφή.