ΠΩΣ ΤΑ ΜΠΟΥΛΝΤΟΓΚ ΠΗΡΑΝ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ – ΜΙΑ ΑΓΡΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

Έχουν ένα παράξενο όνομα τα “μπουλντόγκ” και είναι καπως λογικό να αναρωτιόμαστε πώς ακριβώς προέκυψε, υπό ποιες συνθήκες δηλαδή τα “bull” και “dog” έγιναν ένα.

Και μπορεί σήμερα αυτή η ράτσα να είναι γνωστή για την αφοσίωση και την προστατευτική της φύση αλλά αιώνες πριν, αυτά τα σκυλιά ήταν άγρια και εξαιρετικά επίμονα. Και αυτό συνέβαινε γιατί εκτρέφονταν με τέτοιον τρόπο. Οι άνθρωποι τα ήθελαν να είναι επιθετικά κώστε να τα χρησιμοποιήσουν, όχι για τη φύλαξή τους, αλλά για τη διασκέδασή τους.

Βλέπεις, κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, οι θεατές συγκεντρώνονταν σε πολλές πόλεις της Αγγλίας για να παρακολουθήσουν ένα μπουλντόγκ να μάχεται και να ρίχνει κάτω μόνο του έναν ολόκληρο ταύρο. Επρόκειτο για ένα βίαιο “άθλημα” που τέθηκε εκτός νόμου το 1835, αλλά η απαγόρευσή του παραλίγο να οδηγήσει αυτή τη ράτσα έως και την εξαφάνιση.

Τελικά, το μπουλντόγκ έφτασε στις ΗΠΑ και έγινε μια από τις πιο δημοφιλείς ράτσες της χώρας, “γεγονός που αποδεικνύεται από τα δεκάδες πανεπιστήμια και σχολεία που έχουν ένα μπουλντόγκ ως μασκότ τους”, γράφει χαρακτηριστικά το Ranker.

ΠΑΓΚ ΣΥΝ ΜΑΣΙΦ ΙΣΟΝ ΜΠΟΥΛΝΤΟΓΚ;

Αυτή η ράτσα υπάρχει εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Οι αγγλικές της ρίζες ανάγονται πίσω στον 5ο αιώνα και ορισμένοι ειδικοί πιστεύουν ότι συνδέονται με τη ράτσα αλάουντ.

Υπάρχουν και άλλοι όμως που πιστεύουν ότι το μπουλντόγκ ήταν το αποτέλεσμα της αναπαραγωγής μεταξύ ενός μαστίφ και ενός παγκ.

“Το 1632”, γράφει το Ranker, “ένα λήμμα λεξικού για το ‘alaunt’ το συνέκρινε με το μαστίφ, και μια επιστολή που γράφτηκε την ίδια χρονιά από κάποιον Πρέσγουικ Ίτον περιελάμβανε την πρώτη γνωστή χρήση της λέξης “bulldog”. Έγραφε: ‘προμηθεύστε μου δύο καλά μπουλντόγκ και αφήστε τα να σταλούν με το πρώτο πλοίο’. Αξίζει να σημειωθεί ότι στην ίδια επιστολή, ο Ίτον αναφέρει ένα μαστίφ, γεγονός που υποδηλώνει ότι οι δύο αυτές ράτσες ήταν ξεχωριστές εκείνη την εποχή”.

BULL-BAITING

Αυτά τα σκυλιά χρησιμοποιούνταν σε ένα “άθλημα” γνωστό ως “bull-baiting”, όπου θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε πως ακριβώς παιζόταν. Ένας ταύρος βρισκόταν αλυσοδεμένος στο έδαφος από το λαιμό του, ώστε να έχει περιορισμένη κινητικότητα. Το μπουλντόγκ είχε εκπαιδευτεί να του δαγκώνει τη μύτη και να τον κρατάει είτε μέχρι να τον ξαπλώσει κάτω είτε μέχρι ο ταύρος να σκοτώσει τον σκύλο.

Αυτό το “άθλημα” ήταν εξαιρετικά δημοφιλής κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα και δεν τέθηκε εκτός νόμου στην Αγγλία παρά μόνο το 1835.

Αρχικά, δεν συμμετείχαν μόνο μπουλντόγκ σε αυτό αλλά στην πορεία αποδείχτηκαν τα πλέον κατάλληλα σκυλιά για να προσφέρουν θέαμα αλλά και που να έχουν πιθανότητες νίκης. Αυτά που συμμετείχαν μάθαιναν να “παίζουν με κάτω την μπάλα”, δηλαδή μάθαιναν πώς να μένουν κοντά στο έδαφος και να μην αφήνουν το κεφάλι τους να γίνεται στόχος των κλωτσιών του ταύρου.

Αντίθετα με τα μπουλντόγκ, οι ράτσες πιο μεγάλων σκύλων εκπαιδεύονταν να πηγαίνουν προς το στομάχι του ταύρου προκειμένου να επιτίθενται απευθείας στο ψαχνό, αποφεύγοντας τα κέρατα. Ο ταύρος, με τη σειρά του, έψαχνε για μια ευκαιρία να καρφώσει τον σκύλο με τα κέρατά του και να τον πετάξει στον αέρα.

Η “ΑΝΑΓΚΗ” ΓΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΣΚΥΛΙΑ

Στην αρχή, χρησιμοποιούνταν μαστίφ και κάποια άλλα μεγάλα σκυλιά. Ωστόσο, αυτού του είδους τα ζώα ήταν βαριά και ιδιαίτερα αργοκίνητα. Έτσι, οι εκτροφείς συνειδητοποίησαν ότι έπρεπε να αναπτύξουν ένα νέο είδος σκύλου που να μεταφέρει το μεγαλύτερο μέρος του βάρους του στο μπροστινό μέρος του σώματός του. Αυτό θα τους έκανε λιγότερο επιρρεπείς σε τραυματισμούς στην πλάτη όταν οι ταύροι τους πετούσαν. Θα έπρεπε, επίσης, να είναι μικρότερα, ώστε να μπορούν να αποφεύγουν τα κέρατα των ταύρων.

Και έτσι, έχοντας αυτήν τη σωματοδομή στο μυαλό τους, δημιούργησαν τα μπουλντόγκ, τα οποία επιπλέον τα εκπαίδευσαν έτσι ώστε να είναι άγρια και επιθετικά. Μοιάζει απίστευτο αλλά δεν ήταν και πολύ δύσκολο για έναν σκύλο 80 κιλών να υποτάξει έναν ταύρο, ο οποίος μπορεί να ζύγιζε και 800 κιλά.

Το μπουλντόγκ έκανε μία κίνηση σαν τιρμπουσόν και χρησιμοποιούσε το κέντρο βάρους του για να ρίξει κάτω τον ταύρο. Βοηθούσε και το γεγονός ότι η μύτη του ταύρου είναι μία από τις πιο ευαίσθητες περιοχές του σώματός του.

ΣΤΟΙΧΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΙ

Πολλά από τα σκυλιά που συμμετείχαν στο bull-baiting ήταν απίστευα επίμονα και αρνούνταν να αφήσουν τον ταύρο μόλις αρπάζονταν από τη μύτη του. Κρατιόνταν μέχρι ο ταύρος να περιστρέψει τον ισχυρό του λαιμό και να τα πετάξει στην άκρη. Έτσι, ήταν αρκετά συνηθισμένο για τα σκυλιά να σπάσουν τα κόκκαλά τους ή να ματώσουν μέχρι θανάτου από τα κέρατα. Το αντίθετο. “Μερικά εκσφενδονίζονταν στον αέρα με τόση βία που έχαναν τα δόντια τους”, γράφει το Ranker.

Δεδομένου ότι πολλοί έβαζαν στοιχήματα και προφανώς δεν ήθελαν να χάσουν τα λεφτά τους, τα σκυλιά παροτρύνονταν να συνεχίζουν να επιτίθενται, ό, τι και αν γινόταν. Ακόμη και ετοιμοθάνατα να ήταν, οι άνθρωποι φώναζαν και τα “διέταζαν” να συνεχίσουν την προσπάθειά τους μέχρι να και την τελευταία πνοή τους.

Αυτό το “άθλημα” δεν εφευρέθηκε κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα. Αποτελούσε “πηγή διασκέδασης” εκατοντάδες χρόνια νωρίτερα. Το Ranker γράφει ότι το απολάμβαναν επί αιώνες αρχαίοι πολιτισμοί όπως οι Αιγύπτιοι, οι Ρωμαίοι αλλά και οι αρχαίοι Έλληνες.

Εντούτοις, κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, η δημοφιλία του εκτοξεύτηκε. Στην Αγγλία, σχεδόν κάθε πόλη είχε το δικό της ρινγκ για να γίνονται οι αγώνες. Ήταν ένα, κυριολεκτικά, πανεθνικό άθλημα από τον 13ο έως τον 18ο αιώνα.