“ΠΑΤΡΙΣ – ΘΡΗΣΚΕΙΑ – ΜΑΣΤΡΟΠΕΙΑ”

Αν επιστρατεύσει κανείς την πιο σκληρή πέτσα του, το μεγαλύτερο βάθος αποστασιοποιημένης ψυχραιμίας που μπορεί να φτάσει, ξέρει ότι η υπόθεση του Κολωνού δεν είναι η πρώτη ούτε θα είναι η τελευταία – η ανθρώπινη φύση δεν παύει ποτέ να απογοητεύει με το τι είναι ικανή. Όμως δε γίνεται να αποστασιοποιηθείς, είναι οι περιφερειακές λεπτομέρειες αυτής της υπόθεσης παιδικής μαστροπείας που έχουν δέσει κόμπο το στομάχι μιας ολόκληρης χώρας. Είναι αυτή η διαδικτυακή ουρά των (τουλάχιστον) 213 ανδρών που ήθελαν να κάνουν σεξ με ένα 12χρονο κορίτσι (αδιάφορο αν είχαν επίγνωση ότι είναι εξ’ ορισμού κακοποιητές), είναι όσοι το έκαναν, είναι κι εκείνοι που, όπως λέει το ρεπορτάζ, πήγαν στο ραντεβού-δίστασαν μπροστά στην παιδική φιγούρα-έφυγαν. Aλλά ποτέ δεν κατήγγειλαν.

Όπως μπορείτε να διαβάσετε κι από τις περιγραφές στο επιτόπιο ρεπορτάζ του Κώστα Κουκουμάκα, υπάρχει ένα αόρατο πέπλο πάνω από την αποκρουστική αυτή ιστορία.

Η φτώχεια.

Τα διαλυμένα σπίτια στις γειτονιές που περιμένουν το gentrification για να τις «καθαρίσει». Οι εξαρτήσεις από τις ουσίες που καταδικάζουν ζωές και τσακίζουν την αξιοπρέπεια. Η συνωμοσία της σιωπής, υπάρχουν πράγματα που δε φαίνονται «σωστά» (πιθανότατα δεν είναι κιόλας), αλλά «πού να μιλήσεις, κοίτα τη δουλειά σου, θα μπλέξεις». Έτσι κι αλλιώς, οι δομές είναι συνταρακτικά ανύπαρκτες όπως μας έδειξε και η άλλη μεγάλη ιστορία της χρονιάς με τα νεκρά αδέρφια στην Πάτρα. Θεωρητικά, υπάρχει ένα manual αντιμετώπισης, το οποίο ακυρώνεται επί της ουσίας κάθε φορά που σκάει μια τέτοια ιστορία και μαθαίνουμε ότι υπήρχαν καταγγελίες με τις οποίες δεν ασχολήθηκε ποτέ κανένας στα σοβαρά.

Κι όλα αυτά σε γειτονιές που απέχουν λίγα, ελάχιστα χιλιόμετρα από το κέντρο της πόλης. Κι όμως έχουν διαφορετικούς κανόνες. Δεν τις φωτίζουν οι οδηγοί πόλης, δεν προβλέπεται να βρεθούν σύντομα σε κάποια λίστα με τις «πιο κουλ γειτονιές του πλανήτη», ο πληθυσμός τους παλεύει να κρατηθεί στα 2/3 που επιβιώνουν στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες της διαρκούς κρίσης. Με επιδόματα και παραβατικότητα, σε «μικρά δωμάτια με όνειρα τεράστια» που όμως νομοτελειακά εξαφανίζονται όσο σώζονται τα αποθέματα ελπίδας. Σε αυτές τις συνοικίες, άλλωστε, που η κρίση τσάκισε κι άφησε πίσω, ο ακροδεξιός λόγος επιβλήθηκε και οι ναζί πάτησαν γερά στα πόδια τους μέχρι να μπουν στη φυλακή.

Η υπόθεση του Κολωνού, λοιπόν, δε γίνεται να μην ιδωθεί και σε πολιτικό πλαίσιο. Είναι αυτό, το όχι πρωτοεμφανιζόμενο μοτίβο, που ενσαρκώνει ο βασικός κατηγορούμενος Ηλίας Μίχος, ο «53χρονος». Περήφανες πόζες δίπλα σε πολιτευτές διαφόρων βαθμίδων, στρατευμένους σκιτσογράφους, παπάδες. Καλές σχέσεις με το τοπικό αστυνομικό τμήμα, πολύ καλές για να μη συζητιούνται σιωπηλά στα καφενεία της γειτονιάς αυτές τις μέρες του σούσουρου. Μερικές αναθέσεις, 34 δηλαδή την τελευταία δεκαετία αξίας μερικών δεκάδων χιλιάδων ευρώ, για προμήθειες (χαρτικά και καθαριστικά) σε υπουργεία και δήμο Αθηναίων. Μέλος της ΝΔ, δραστήριος στο τοπικό μικροκλίμα, «κομματάρχης» σύμφωνα με δημοσιεύματα. Σύζυγος εκλεγμένη διαμερισματική σύμβουλος με την παρούσα ηγεσία στον δήμο Αθηναίων και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Δημοτικού Βρεφοκομείου. Γιος με καλές σπουδές, καλή δουλειά στα μίντια. Μια καλή βάση για να βγουν οι περιφερόμενοι απολογητές Μπαλάσκας και Ντούμας στις τηλεοράσεις και να μιλήσουν για «καλή ευυπόληπτη οικογένεια» (…σε εκπομπάρχες πρόθυμους να δώσουν φυσικά χώρο σε «όλες τις απόψεις», ακόμα κι αυτές που χαρακτηρίζουν την παιδεραστία «ελάττωμα»).

Αλλά κι ο ίδιος ο Μίχος έχει υπάρξει στο παρελθόν «ανώνυμος πολίτης» που βγαίνει σε ζωντανή σύνδεση σε ενημερωτικές εκπομπές για να δώσει «το κλίμα εκεί έξω» κι όλως τυχαίως να εξυμνήσει τα έργα της κυβέρνησης. Κι, ασφαλώς, συνεπής «Μακεδονομάχος» στα συλλαλητήρια του 2018. Μια πασπαρτού εφεδρεία, με το αζημίωτο, σαν να λέμε. Αν σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά είναι γιατί δεν διαφέρουν και πολύ από τον τρόπο που οι «αγανακτισμένοι πολίτες του Άγιου Παντελεήμονα» πριν από μια δεκαετία και βάλε, έγιναν φίρμες στην τηλεόραση, δημοτικοί σύμβουλοι και μετά αποκαλύφθηκαν ως νεοναζί βουλευτές στο πάντα εκ των υστέρων σοκαρισμένο πανελλήνιο.

Με τα όσα μαθαίνουμε αυτές τις μέρες, στο περιθώριο του θορύβου που κάνει το μάλλον αναπόφευκτο τσίρκο που έχει στηθεί γύρω από την υπόθεση, φαίνεται ότι ο Μίχος τσεκάρει όλα τα κουτάκια του χώρου που ορίζεται από το τρίπτυχο «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια». Κι αυτή είναι η πολιτική διάσταση του θέματος πέρα από την ανυπαρξία μηχανισμού υποστήριξης των κακοποιημένων παιδιών, τη δημοσιογραφική κατρακύλα που αναπαρηγαγε μέχρι και τη fake πρόεδρο των εκδιδομένων γυναικών, αλλά και την ωμή αντιπαράθεση/εκμετάλλευση του θέματος με χουλιγκάνικα hashtags τύπου #ΝΔ_παιδεραστές ή τη συνηθισμένη διακίνηση (ακόμα κι από κυβερνητικούς βουλευτές) fake news για τον ποινικό κώδικα.

Η υπόθεση του Κολωνού μέσα στην αηδία που προκαλεί, μας υπενθυμίζει και κάτι άλλο. Δεν είναι μόνο τα συλλαλητήρια, τα «συνέδρια αναπαραγωγής», οι αφίσες στο μετρό κατά των αμβλώσεων κτλ.. Στον πιο σκοτεινό, κατώτατο παρονομαστή της η βιομηχανία των Ελλαδέμπορων μπορεί να μετατρέψει το δήθεν νοικοκυρέικο «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια» σε ασπίδα για μπίζνες «Πατρίς-Θρησκεία-Μαστροπεία». Ακόμα κι εκδίδοντας 12χρονα κορίτσια…