ΠΗΓΑΜΕ ΣΤΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΗΣ ΑΛΜΟΔΟΒΑΡΙΚΗΣ LUZ CASAL ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΙΔΑΜΕ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ HEADBANGING

Αρνείται να τραγουδήσει ένα τραγούδι με τον ίδιο τρόπο· κάθε φορά και κάθε ερμηνεία για εκείνη πρέπει να είναι διαφορετική. Και αυτό -όπως έχει εξομολογηθεί σε συνέντευξή της- αποτελεί μεγάλη γοητεία της αλλά ταυτόχρονα και ελάττωμα. «Πάντα λέω “μη μου ζητάτε (να ξανατραγουδήσω) κάτι όπως το τραγούδησα την προηγούμενη φορά, γιατί δεν ξέρω τι έκανα. Για μένα το να τραγουδώ σημαίνει να εκπλήσσω, να συγκινώ, να αξιοποιώ στο έπακρο τις λέξεις που εκφέρω. Να παίζω με τον χρόνο, να εκφράζομαι και να ερμηνεύω στο περιβάλλον που δημιουργεί το πιάνο και το μπάσο».

Μια διατύπωση ειλικρινέστατη από την αισθαντική και χαρισματική Λουθ Κασάλ (Luz Casal), δεδομένου ότι την έκανε πράξη το περασμένο Σαββατοκύριακο στις δυο συναυλίες της στην Αθήνα.

Η διεθνώς γνωστή ισπανίδα τραγουδίστρια αποθεώνεται εσαεί στη χώρα μας χάρη:

1. στο μεξικανικό τραγούδι “Piensa en Mí” και το διασκευασμένο από τα γαλλικά “Un año de amor” που ερμήνευε στην ταινία «Ψηλά Τακούνια» (“Tacones Lejanos”, 1991) του Πέδρο Αλμοδόβαρ και
2. φυσικά στην ερμηνεία της στο πιο γνωστό bolero για τους ερωτευμένους ανά την υφήλιο “Historia de un amor“. Κομμάτια που έχουν μείνει ανεξίτηλα στη μνήμη μας – όπως όλα εκείνα τα τραγούδια άλλωστε που μιλούν για έρωτα, μαράζι, πόθο και γράφονται στο dna του Έλληνα.

Κατάφερα να τη δω στη συναυλία της Κυριακής (12/03). Το Christmas Theater ήταν κατάμεστο από κόσμο, στην πλειοψηφία τους Έλληνες κάθε ηλικίας, γεγονός που θεωρώ καταδεικνύει την επιρροή της ισπανικής κουλτούρας στη χώρα μας. Η αυλαία άνοιξε με… λονδρέζικη ακρίβεια και αποκάλυψε την ιδιαίτερα καλοκουρδισμένη, όπως αποδείχθηκε στην πορεία της βραδιάς συμφωνική ορχήστρα Athens Philharmonia PopOrchestra, τα μέλη της οποίας πλαισίωσαν με θέρμη την ντίβα της Ιβηρικής. Μια μαγευτική επιβλητική εισαγωγή και χωρίς καθυστέρηση, η Κασάλ εισέβαλε στη σκηνή, φορώντας ένα μαύρο απλό φόρεμα. Μια υπόκλιση και μετά ένας γλυκός χαιρετισμός στα ελληνικά – κρατώντας το… σκονάκι της, υποδέχτηκε το κοινό με άψογα ελληνικά: «Καλησπέρα! Σας ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου δίνετε και πάλι να είμαι στην Αθήνα.Ένα θερμό χειροκρότημα παρακαλώ (για την ορχήστρα και τον μαέστρο)». Έδινε ιδιαίτερη προσοχή στους μουσικούς που την συνόδευαν, συστήνοντάς τους έναν έναν.

Μετά το πρώτο θερμό χειροκρότημα, η Κασάλ “απασφάλισε” και γέμισε το θέατρο με την αισθαντική, βελούδινη φωνή της. Σε κάθε μινόρε, ακολουθούσε τις νότες κινούμενη ανέμελα και με έναν ανεπιτήδευτο ερωτισμό. Κι ανάμεσα σε κάθε κουπλέ και ρεφρέν, η Κασάλ χόρευε, με θεατρικότητα, μαγνητισμό, χάρη και μια θηλυκότητα άλλης εποχής που είναι βέβαια διαχρονική.

Η αρχή της συναυλίας έγινε με το “Lo Eres Todo” (και με τον στίχο “κάθε φορά που βλέπω τη φωτογραφία σου, ανακαλύπτω κάτι νέο, που δεν έβλεπα πριν“) ένα συναισθηματικό “μακροβούτι” που έθεσε τη βάση για τη διάθεση που θα κυριαρχούσε κατά τη βραδιά. Ακολούθησαν τα “Cenizas“, “Con Mil Desengaños” και “Mar y Cielo“, και πέμπτο το “Historia de un amor” – εδώ επέλεξε μια πιο “ήσυχη” ερμηνεία αλλά σίγουρα πολύ δυναμική, καθώς σε κάθε στίχο μετέδιδε εικόνες και συναίσθημα.

Αλλαγή κοστουμιού σε χρυσό και διάθεσης: Από τις αισθαντικές μπαλάντες μεταπήδησε με ευκολία και coolness αρχικά σε μια πιο ποπ διάθεση και στη συνέχεια σε vintage rock αίσθηση. Η αρχή έγινε με το “Sentir” που αποτέλεσε και τη γέφυρα αυτής της μετάβασης. Ακολούθησε το “Camariñas“, ένα παλιό τραγούδι που προέρχεται όπως μας ανέφερε από τη γενέτειρά της, Γαλικία. «Η καρδιά μου είναι μοιρασμένη στα τρία: Στη Γαλικία, όπου γεννήθηκαν και από όπου ξεπηδούν τα πάντα, στην Αστούρια όπου μεγάλωσα και στη Μαδρίτη, όπου έχω συσσωρεύσει όλα όσα που έχω μαζέψει όλα αυτά τα χρόνια των περιπετειών μου» έχει δηλώσει κατά το παρελθόν. Η μελωδία του Camariñas με αιφνιδίασε γιατί “κουβαλά” μια λησμονιά και μια ελευθερία – αν μπορούσα να το συγκρίνω με κάτι θα ήταν ίσως το “La Foule” της Έντιθ Πιαφ.

Η Κασάλ τραγούδησε μετά τα πιο lounge “Εntre mis recuerdos” και “No me importa nada“. Στο κομμάτι “Un nuevo dia brillará” ζήτησε από το κοινό να συμμετάσχει: Με χαμόγελο και υπομονή μας έμαθε τη μελωδία και ζήτησε να κάνουμε τα back vocals με λα-λα-λα. «Είναι πολύ απλή μελωδία, πάμε μαζί» είπε και το “ντουέτο” έγινε, με την ενθουσιώδη συμμετοχή των θεατών.

Ακολούθησε το “Besaré El Suelo“και η ροκιά “Te Deje Marchar” όπου η Κασάλ λικνίστηκε αβίαστα σαν ροκ σταρ, κάνοντας μάλιστα και headbanging και παρασύροντάς μας στον αυθορμητισμό της.

Τρίτη αλλαγή κοστουμιού σε ένα σεμνό λευκό και έρχεται η ώρα των πιο αναγνωρίσιμων εν Ελλάδι επιτυχιών της: “Piensa en mi“, ένα τραγούδι που όπως είπε τραγουδά σχεδόν κάθε βράδυ από το 1992 και “Un año de amor“. Οι θεατές ήταν ήδη ζεστοί οπότε το χειροκρότημα έκανε κρεσέντο.

Σχεδόν σε κάθε αλλαγή κομματιού, η Κασάλ δεν παρέλειπε να απευθυνθεί στο κοινό αλλά στο σημείο αυτό, προλογίζοντας το “Negra Sombra” (Μαύρη Σκιά) μάς συγκίνησε καθώς θέλησε να το αφιερώσει στον Μίκυ Θεοδωράκη και τον Βαγγέλη Παπαθανασίου.

Τελευταίο τραγούδι πριν το encore το ροκ “Pedazo de cielo” με τον στίχο «Πήδα, αν δεις τον φόβο. Τραγούδα, αν υπάρχει φίλος. Ότι μπορώ να προσφέρω, ένα κομμάτι του ουρανού».

Στο encore για πρώτο κομμάτι επέλεξε εμφανώς φορτισμένη το “Gracias a la vida” της της χιλιανής τραγουδίστριας, συνθέτριας, στιχουργού και εικαστικού Βιολέτα Πάρα. Το χαρακτήρισε ως «ένα από τα καλύτερα τραγούδια που γράφτηκε ποτέ».

Έκλεισε τη βραδιά αφότου ευχαρίστησε θερμά συνεργάτες και το Christmas theatre, διαβάζοντας στα ελληνικά: «Σας ευχαριστώ για αυτές τις δύο μαγικ’ες ημέρες. Thank you for everything.» Τελευταίο της τραγούδι ήταν ξανά το “Historia de un amor”«Είναι ένα καλό τραγούδι για να πει κανεις αντίο» εξήγησε πριν τη βαθιά υπόκλιση.

«Δεν θεωρώ τον εαυτό μου τελειομανή. Θεωρώ ευθύνη μου να δώσω στους άλλους το καλύτερο από εμένα» έχει επισημάνει για το πώς αντιμετωπίζει τα τραγούδια της. Όσο για το τι θεωρεί επιτυχία, απαντά «είναι το χειροκρότημα της κάθε μέρας. Είναι να μπορείς να κάνεις τραγούδια, να μπορείς να συναντάς μουσικούς, να διασκεδάζεις, να μπορείς να αλληλεπιδράσεις με κόσμο». Ίσως αυτή η φράση να δικαιολογεί απόλυτα την επιτυχία της Λουθ Κασάλ που αποδυκνείει σε κάθε live της ότι είναι κάτι περισσότερο από ερμηνεύτρια-σήμα κατατεθέν του αλμοδοβαρικού σινεμά: Είναι ένα μουσικό φαινόμενο της Ιβηρικής και όχι μόνον, μια μεγάλη φωνή της Μεσογείου που ταξιδεύει στο συναίσθημα και το φως (αυτό άλλωστε σημαίνει και το όνομά της).

Η πιο αισθησιακή φωνή της Μεσογείου

• Το πέμπτο της άλμπουμ της, «Luz V» (1989) που περιείχε τα τραγούδια από τα «Ψηλά Τακούνια», είχε πουλήσει 300.000 αντίτυπα, παραχωρώντας της ήδη μια θέση στο ισπανικό σταρ σύστεμ.
• To επόμενο άλμπουμ της «A Contraluz (1991), το ξεπέρασε, πουλώντας σχεδόν μισό εκατομμύριο κόπιες.
• Το 1996 τραγούδησε στο κατάμεστο Θέατρο Olympia του Παρισιού, από τις σκηνές του οποίου έχουν περάσει, μεταξύ εκατοντάδων άλλων, οι Εντίθ Πιάφ και οι Ρόλινγκ Στόουνς
• Έγινε η πρώτη ισπανίδα τραγουδίστρια της ποπ που εμφανίστηκε στο θέατρο «La Cigalle».
• Δημιούργησε το 2011 το «Festival de la Luz», ένα φεστιβάλ μουσικής για φιλανθρωπικούς σκοπούς, στο Μποϊμότρο, την πόλη όπου γεννήθηκε
• Ηχογράφησε τον δίσκο της «Vida tóxica» (2007) την περίοδο της μάχης της με τον καρκίνο του μαστού
• Με τον πιο πρόσφατο δίσκο της «Luz Casal chante Dalida, A mi manera» (2017) απέτισε φόρο τιμής στη γαλλίδα ντίβα Νταλιντά, την οποία αναγνωρίζει ως καλλιτεχνική επιρροή.