ΠΗΓΑΜΕ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΝΤΕΡΜΠΙ ΑΡΗΣ-ΠΑΟΚ ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΠΟΥ ΠΑΓΩΣΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Όσοι κατέβηκαν το απόγευμα της Κυριακής στο Χαριλάου, δεν πήγαιναν αμέσως στο γήπεδο. Έστριβαν στην Πλαστήρα και κοντοστέκονταν στο πρώτο στενάκι, στην οδό Γαζή, περίπου σαν να ακολουθούσαν έναν μαγικό αυλό.

Κρατούσαν σφιχτά στα χέρια τους κίτρινα κασκόλ και λουλούδια και τα άφηναν στο σημείο που δολοφονήθηκε πριν από τρεις εβδομάδες ο 19χρονος Άλκης Καμπανός, από χούλιγκαν του ΠΑΟΚ.

Δεν υπάρχει ακάλυπτη σπιθαμή στην πρόσοψη του κλειστού καταστήματος στο ισόγειο και πάνω στο πεζοδρόμιο· όλοι θέλουν να αφήσουν κάτι εκεί που δολοφονήθηκε ο μικρός και πάγωσε η Ελλάδα. Κι όσο ο κόσμος πύκνωνε γύρω από το άτυπο μνημείο του Άλκη, τόσο η ησυχία γινόταν παραδόξως περισσότερο αφόρητη. Πολλοί δάκρυζαν, γονείς έσκυβαν και μιλούσαν στα παιδιά τους, που στέκονταν ακίνητα μπροστά στα κεριά και τα λουλούδια.

Είναι τόσο συνυφασμένη η περιοχή του Χαριλάου με τον Άρη, που το σημείο της δολοφονίας, μια ανάσα από το γήπεδο, μοιάζει με σκηνικό στο Μπέλφαστ. Καμιά φορά, κάποιος στον κόσμο έλεγε δυνατά ένα σύνθημα, όμως ο ουρανός ήταν πολύ βαρύς και τα πλάκωνε όλα κι επιπλέον στα 200 μέτρα πιο κάτω έπρεπε να παιχτεί ποδόσφαιρο.

Το βράδυ της Κυριακής ήταν προγραμματισμένος ο αγώνας Άρης-ΠΑΟΚ. Ήταν η πρώτη αγωνιστική μετά την κατάργηση του ορίου των 1.000 φιλάθλων στο γήπεδο, λόγω κορονοϊού. Ωστόσο, το χθεσινό ντέρμπι της Θεσσαλονίκης, αυτό για το οποίο ζει μια ολόκληρη πόλη, ήταν ξεχωριστό από όλα τα προηγούμενα ντέρμπι για πολλούς επιπλέουν λόγους. Δεν χρειάζεται να είσαι μυημένος, το «μύριζες» στον αέρα. Υπάρχει ένας βουβός θυμός στον απλό κόσμο, παρότι απομακρυνόμαστε από τη δολοφονία, τις συλλήψεις και τις εικόνες με τις μεταγωγές των κρατούμενων στα δικαστήρια.

Η Αστυνομία δημιούργησε από νωρίς διπλό κλοιό γύρω από το γήπεδο. Ήταν τόσοι πολλοί αστυνομικοί, ώστε δεν χωρούσαν να κλείσουν με τις κλούβες την Παπαναστασίου. Το λεωφορείο με την αποστολή του ΠΑΟΚ που έφτασε στο γήπεδο, περίπου μιάμιση ώρα πριν από τον αγώνα, σταμάτησε στην κάτω πλευρά του γηπέδου. Ακούστηκαν ξανά συνθήματα και κραυγές, ορισμένοι κινήθηκαν προς τα εκεί και οι αστυνομικοί των ΜΑΤ φόρεσαν τα κράνη τους, όμως τίποτα παραπάνω.

Υπήρχε διπλός έλεγχος για το πιστοποιητικό εμβολιασμού και το ηλεκτρονικό εισιτήριο και μετά είναι μόνο η είσοδος για την κερκίδα. Η αίσθηση τού να ανεβαίνεις τα σκαλοπάτια για την κερκίδα παραμένει ανέγγιχτη από την επικαιρότητα, είναι ένα τελετουργικό της εποχής της αθωότητας. Στο δικό μου μυαλό δεν υπάρχει τίποτα πιο έντονο από τη μυρωδιά του φρεσκοποτισμένου χόρτου και του καπνού της εξέδρας, όσο ανεβαίνεις τα σκαλοπάτια. Κάθε φορά είναι λίγο σαν την πρώτη φορά στο γήπεδο, κάπου στις αρχές των 90s, κρατώντας το χέρι του παππού. Το ποδόσφαιρο είναι τεχνικά το μοναδικό πράγμα χωρίς κανένα νόημα, στο οποίο δείχνουμε τόσο μεγάλη αφοσίωση.

Είναι τόσο συνυφασμένη η περιοχή του Χαριλάου με τον Άρη, που το σημείο της δολοφονίας, μια ανάσα από το γήπεδο, μοιάζει με σκηνικό στο Μπέλφαστ.

Την Κυριακή στο Χαριλάου το πρώτο που καταλάβαινες ήταν πως έλειπε ο τυπικός διαρκής ηλεκτρισμός ενός ντέρμπι μεταξύ Άρη και ΠΑΟΚ. Αντίθετα, είχε πολλή βουβαμάρα και αρκετά ξεσπάσματα. Δέκα λεπτά πριν την έναρξη του παιχνιδιού, στην γιγαντοθόνη του γηπέδου εμφανίστηκε η εικόνα του Άλκη και ο κόσμος άρχισε να φωνάζει το σύνθημα που λέει για «το τελευταίο ταξίδι της ζωής μου», χωρίς τύμπανα και καπνογόνα. Ορισμένοι όρθιοι κρατούσαν χαρτόνια με τη φωτογραφία του μικρού.

Μετά, ήταν η επιλογή των οργανωμένων του Άρη να σηκώσουν συγκεκριμένα πανό στα κάγκελα. Τα πανό σε τέτοιες περιπτώσεις είναι η γλώσσα του σώματος της κερκίδας. Υπήρχε ένα μεγάλο με πολλά λόγια στην Θύρα 2, ακριβώς απέναντι από το σημείο που μεταδίδεται η τηλεοπτική εικόνα του αγώνα. Σηκώθηκε κι ένα δεύτερο στην πλευρά της Θύρας 3, το οποίο έγραφε μεταξύ άλλων τη λέξη «Ρούβλιγκανς», βάζοντας δηλαδή στο ίδιο πακέτο τους χούλιγκαν και τα χρήματα του Ιβάν Σαββίδη.

Στιγμές πριν από τη σέντρα, ο γενικά αποδεκτός αρχηγός του ΠΑΟΚ Αντελίνο Βιεϊρίνια κατευθύνθηκε στο μνημείο των οπαδών μπροστά στη Θύρα 3 και άφησε λουλούδια – είχε κάνει το ίδιο προ ημερών στο σημείο της δολοφονίας. Κανείς δεν τον χειροκρότησε, πολλοί άρχιζαν να φωνάζουν «δολοφόνοι, δολοφόνοι». Ακραίο και η δικαιολογία σε αυτό θα μπορούσε να είναι πως η τραγωδία είναι ακόμη νωπή. Το ματς ξεκίνησε στις 7.30 κι έπρεπε να ασχοληθούμε με το ποδόσφαιρο.

Ήταν ένας κακός αγώνας με αρκετή ποδοσφαιρική φλυαρία και πολλή δύναμη στο κέντρο. Ο Άρης είχε ορισμένες κλασικές ευκαιρίες, όμως υπήρχε κάπως και στις δύο ομάδες ο φόβος της ήττας και παρότι ο Γερμανός διαιτητής Φέλιξ Μπριχ έδινε την αίσθηση ότι θα σφύριζε μόνο αν έσπαγε κάποιος τα πόδια του, εντούτοις ρυθμός δεν υπήρχε στον αγώνα. Το ματς έληξε ισόπαλο χωρίς τέρματα και αυτό δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικό. Μετά το τέλος, οι ποδοσφαιριστές και οι προπονητές των δύο ομάδων – ο Άρης με υπηρεσιακό τεχνικό στον πάγκο – δήλωσαν ότι έπρεπε να κερδίσει η δική τους ομάδα, δηλαδή ό,τι περίπου λέγεται μετά από κάθε ντέρμπι της πόλης.

Στο αθλητικό ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο της επιστροφής για το σπίτι, λέγονταν επίσης κοινοτυπίες. Πως ήταν ένας αγώνας «ειδικών συνθηκών» κι ένα crash test που κρίθηκε πετυχημένο, καθώς δεν έγιναν έκτροπα και επεισόδια.

Ακροατές συζητούσαν έντονα και για κάποιον τύπο γύρω από το ποδόσφαιρο που προσπάθησε να ρίξει λάδι στη φωτιά, όμως εδώ και καιρό στη Θεσσαλονίκη αυτό δεν πιάνει στα αλήθεια. Η δολοφονία του Άλκη σόκαρε την πόλη κι επιπλέον την έκανε ξανά πρώτο θέμα στις ειδήσεις για κακό λόγο, δηλαδή ακριβώς αυτό που απεύχεται μια κλειστή κοινωνία με άλλα προβλήματα.

Οι άνθρωποι στη Θεσσαλονίκη δίνουν τόση μεγάλη σημασία στο ποδόσφαιρο, ίσως γιατί νομίζουν ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο για να δώσουν μεγάλη σημασία. Τα κεριά και τα λουλούδια στο σημείο της δολοφονίας του Άλκη θα κυνηγούν την πόλη για καιρό – τους χουλιγκάνους, τους μικροπαράγοντες, τους σοβαρούς ανθρώπους, τον απλό κόσμο. Την Κυριακή το βράδυ στο Χαριλάου πολλοί μου είπαν, «ξέρεις, δεν είχα καμία όρεξη για ποδόσφαιρο, όμως δεν μπορούσα να μην έρθω».