ΠΟΙΟΣ ΤΥΠΟΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥ ΕΙΣΑΙ;

Σε κάθε εργασιακό περιβάλλον υπάρχει κάποιος που γκρινιάζει όλη την ώρα, άλλος που μιλάει γιατί κυρίως του αρέσει να ακούει τη φωνή του (ενώ δεν έχει κάτι ουσιαστικό να πει, έχει άποψη για όλα), ένας που έχει για χόμπι το κουτσομπολιό, αυτός που δεν θέλει να μιλάει σε άνθρωπο -και να ακούει άνθρωπο-, μια ‘Ελβετία’ (‘είμαστε όλοι φίλοι, σας αγαπάω όλους’), ο άνθρωπος που ελαφρύνει το κλίμα (με αστεία), που έχει για έμβλημα το άγχος, που είναι ηγέτης κλπ, κλπ.

Προφανώς και υπάρχουν άτομα που έχουν περισσότερες από μια ‘ιδιότητες’, όπως και υπάρχουν μέλη που απλά προσπαθούν να επιβιώσουν ανάμεσα σε όλες αυτές τις συνθήκες.

Ας δούμε πώς μπορούμε να αναγνωρίσουμε σε ποια κατηγορία ενδεχομένως ανήκουμε ή/και τι μπορούμε να κάνουμε όσοι καλούμαστε να συνυπάρξουμε με όλους τους άλλους τύπους -αφού δεν έχουμε κι άλλη επιλογή, αν θέλουμε να μείνουμε στη δουλειά.

Όπως λένε οι ψυχολόγοι, ο βασικός κανόνας είναι πως ουδείς είναι προγραμματισμένος να επικοινωνεί με βάση την προσωπικότητα του άλλου. Συνήθως προτάσσουμε τη δική μας προσωπικότητα. Και αυτό οδηγεί σε συγκρούσεις, άγχη, στρες και αγωνίες.

Αν κάνουμε ένα βήμα πίσω, να καταλάβουμε τι έχουμε μπροστά μας και κινηθούμε με αυτοσεβασμό και σεβασμό των ορίων, μάλλον όλα θα είναι καλύτερα.

Θα μου πεις αν κάνεις όλη τη δουλειά, αλλά ο άλλος αρνείται πεισματικά να κατανοήσει τα δικά σου ξεχωριστά χαρακτηριστικά μάλλον δεν θα υπάρξει αποτέλεσμα. Θα ‘χεις δίκιο. Αλλά αν συνεχίσεις να ‘χάνεις’ ενέργεια σε αυτήν τη σχέση, θα κάνεις -πολυεπίπεδο- κακό στον εαυτό σου.

Σε κάθε περίπτωση, ας το διασκεδάσουμε προσπαθώντας να βρούμε πού ανήκουμε στη λίστα που ‘έδωσε’ το Life Hack. Ή πόσες κατηγορίες έχουμε αλλάξει, αν δουλεύουμε χρόνια.

Ποιος τύπος προσωπικότητας εργαζομένου είσαι;

Ο micromanager

Είναι παντού και ασχολούνται με τα πάντα. Συνήθως έχουν θέση και ‘σπορ’ να αμφισβητούν τους εργαζομένους, να απαιτούν συνεχείς ενημερώσεις και να δίνουν τη μάχη τους με τη διαχείριση του όγκου εργασίας -ή να πάψουν να είναι συγκεντρωτικοί και να εμπιστευτούν πράγματα σε άλλους.

Ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές

Δεν υπάρχουν ωράρια στο μυαλό του, δεν λέει ποτέ ‘όχι’, δηλώνει πάντα συμμετοχή σε ό,τι κάνει η εταιρία εκτός γραφείων και είναι αυτός που θα αναλάβει την όποια παραγγελία -για καφέ ή φαγητό. Μπορεί να είναι ειλικρινής και καλοπροαίρετος, εν τούτοις δεν αφήνει πολλά περιθώρια για άλλους. Ενίοτε μπορεί να φανεί ως χειριστικός ή control freak. Δεν μπορείς να τον ‘διαβάσεις’ για να καταλάβεις τι ισχύει, γιατί είναι και απρόβλεπτος.

Ο κουτσομπόλης

Το κουτσομπολιό είναι μια συνήθεια που αναπτύσσουμε σε μικρή ηλικία και μετά την ‘κουβαλάμε’ όπου βρεθούμε. Ξέρεις πως αν του πεις κάτι, το επόμενο λεπτό θα το ξέρουν όλοι. Κάτι που δεν είναι απαραίτητα κακό, αν όντως θες να μάθουν όλοι κάτι που θέλεις να τους πεις αλλά δεν το τολμάς. Αρκεί να γίνεται η ακριβής μεταφορά όσων έχεις πει. Πράγμα που είναι σπάνιο, καθώς ο κουτσομπόλης ‘βάζει’ και τη σάλτσα του.

Ο σύνδεσμος

Όταν κάνεις μια δουλειά που είναι ομαδική, προφανώς και χρειάζεσαι ομάδα που να ‘λειτουργεί’. Ή καλύτερα ανθρώπους που να αλληλοσυμπληρώνονται, ώστε να πάρεις το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Ιδανικά αυτοί έχουν ‘νικήσει’ το ‘εγώ’ τους, αντιλαμβανόμενοι πως το ‘εμείς’ πάει πάντα κάπου πιο μακριά και καλύτερα.

Ο σύνδεσμος είναι το άτομο αυτό που μπορεί να αναγνωρίζει αντικειμενικά, θετικά και αρνητικά κάθε εργαζομένου, ώστε να ξέρει ποιος ταιριάζει πού και να κάνει τις σχετικές κινήσεις. Ακόμα και αν δεν σε συμπαθεί ως άνθρωπο, αν κάνεις κάτι καλά, θα σε αξιολογήσει ανάλογα.

Ο αντικοινωνικός

Είναι το αντίθετο του ανθρώπου για όλες τις δουλειές. Δεν κάνει ποτέ αισθητή την παρουσία του, αφού περνά καλύτερα μόνος. Την ίδια ώρα, όμως είναι συνεπής στο έργο του.

Ο ξερόλας

Έχει άποψη για όλα, γιατί πιστεύει πως έχει γνώσεις επί παντός επιστητού. Ακόμα και αν αυτή δεν είναι η πραγματικότητα. Το θέμα είναι ότι πάντα ακούς τη φωνή του, είτε πρόκειται για μίτινγκ, είτε για μια συζήτηση στο γραφείο, είτε για μια έξοδο.

Και εξυπακούεται πως δεν δίνει δεκάρα για το αν ενοχλεί άλλους -που ενδεχομένως να κάνουν κάτι εκείνη την ώρα. Βέβαια, αν μιλούν άλλοι όταν εκείνος κάνει κάτι, αλλάζει τελείως το ‘παιχνίδι’.

Ο πολυλογάς

Όπως και ο ξερόλας, πάντα έχει χρόνο και διάθεση για να μιλήσει -ακόμα και αν δεν μιλάει κανείς δίπλα του-, καθώς έχει εξελίξει σε τέχνη το να αποσπά την προσοχή των συναδέλφων του με συμπεριφορές που φωνάζουν πως ‘θέλω την προσοχή σας’.

Έχεις αναρωτηθεί αν τις ώρες που δεν είναι στο γραφείο τον έχουν κάπου απομονωμένο κι έτσι ‘μαζεύει’ λέξεις μέσα του που κάπου πρέπει να ‘βγάλει’. Είναι ωστόσο, ο άνθρωπος που θες αν έχεις δυσκολίες κοινωνικής αλληλεπίδρασης.

Ο τεμπέλης

Είναι αυτός που τον βλέπεις και απορείς τι κάνει όλη ημέρα, αφού δεν εμφανίζει κάτι ως προϊόν εργασίας. Ίσως και να απορείς πώς έχει ακόμα τη δουλειά του. Δεν έχεις σκεφτεί πως ενδεχομένως να μη ‘βρίσκει’ χώρο να αναπτυχθεί μέσα σε ένα καθεστώς από ξερόλες, micromanagers και τύπους που πάντα θέλουν να κάνουν αυτό που έχει ανάγκη η εταιρία.

Ο πάντα αγχωμένος

Κάνουν ‘καριέρα’ και ως drama queens. Αγχώνονται για όλα, τους φταίνε όλα και όλοι και γενικά δεν υπάρχει μέρα στην οποία δεν διατυπώνουν τουλάχιστον ένα παράπονο. Επίσης, δεν ακούν όταν μιλάς γιατί είναι ‘πνιγμένοι’ στο άγχος τους. Η αλήθεια είναι πως δεν κάνουν κακό σε άλλους (εφόσον δεν ‘απορροφήσεις’ την ενέργεια που ‘βγάζουν’ ως τοξικότητα), αλλά στον εαυτό τους.

Ο χαλαρός

Είναι ο άνθρωπος όλων. Αυτός που όλοι θέλουν στην παρέα τους. Και που πιθανότατα τον βρίσκουν δίπλα τους, αφού ο χαλαρός ασχολείται με την κοινωνικοποίηση, χωρίς να κουράζει ή να ξεπερνά όρια. Κρατά την προσωπική του ζωή (ή όσα τον απασχολούν) εκτός γραφείου, ίσως να μην ολοκληρώνει και τη δουλειά του κάθε μέρα. Αλλά δεν τον νοιάζει ιδιαίτερα τι θα πεις για αυτόν.

Ο κλόουν

Είναι η ευχάριστη νότα κάθε χώρου. ‘Σπάει’ τον πάγο, ‘σπάει’ την ένταση και δίνει ζωή σε βαρετά μίτινγκς, χωρίς να αποπροσανατολίζει από την ουσία -για προσωπικούς λόγους. Δεν ψάχνει την προσοχή σου. Θέλει να είσαι καλά.

Βέβαια, υπάρχει το ενδεχόμενο να μην έχει όσο χιούμορ πιστεύει. Ή να πρόκειται για άνθρωπο που τελικά, δεν παίρνει τίποτα σοβαρά. Αλλά αυτό είναι κάτι που μπορείς να καταλάβεις εύκολα. Αρκεί να γνωρίζεις πως άλλο είναι ο σοβαρός και άλλο ο σοβαροφανής.

Ο πραγματικός ηγέτης

Είναι αυτός που ξέρεις πως μπορείς να τον εμπιστευτείς, τον ακούς γιατί λέει πράγματα που σου φαίνονται χρήσιμα και σχετικά, έχει αποδείξει τον εαυτό του και έχει κερδίσει το σεβασμό σου. Ενδεχομένως να μην έχει επιτελική θέση, αλλά είναι πολύ καλός στη δουλειά του, έχει αξίες και δεν προσποιείται πως είναι κάτι που δεν είναι. Είναι κοινωνικά οξυδερκής, χωρίς να υπερβαίνει τα όρια και έχει σε ισορροπία τις προτεραιότητες του.

Ο σταθερός

Είναι γνωστός ως ‘μέσος εργαζόμενος’. Δεν είναι ο άριστος. Αλλά ό,τι και αν κάνει, δεν πέφτει ποτέ κάτω του μέσου όρου. Είναι πάντα συνεπής και οι εργοδότες ξέρουν πως βρέξει, χιονίσει θα είναι παρών και θα δώσει αποτέλεσμα.

Η ιδιοφυΐα

Είναι η ‘θεότητα’ του χώρου, ο άνθρωπος που έχει πάντα διαφορετικές μεν, αλλά μεγάλες ιδέες και συνήθως χρειάζονται μερικούς εξαιρετικά ικανούς συναδέλφους για να τις πραγματοποιήσουν. Πολλοί είναι επιχειρηματίες. Άλλοι δουλεύουν μέσα από την εταιρία, χωρίς αυτό να γίνεται αντιληπτό. Είναι άνθρωποι όπως ο Steve Jobs, ο Bill Gates, ο Mark Zuckerberg και η Oprah Winfrey.

Eίναι χρήσιμο να θυμάσαι πως όταν όλοι γνωρίζουμε τη θέση μας και νιώθουμε ελεύθεροι να εκφράσουμε το δημιουργικό μας εαυτό, κερδίζουμε όλοι.

Πώς κατανοήσουμε τα φαινόμενα και να συνυπάρξουμε χωρίς φθορές

To Magazine επικοινώνησε με τη ψυχολόγο και κατόχου μεταπτυχιακού, με θέμα “Έλεγχος στρες και προαγωγή της υγείας”, Αγγελική Ζαφειροπούλου για να δώσει μια χείρα βοηθείας, στη διαχείριση τύπων με τους οποίους δεν ‘κολλάμε’. Ή μας ενοχλούν.

Βοηθά να βρεις τρόπο να υπάρξεις μέσα στο σύνολο, τιμώντας τις αξίες σου και θέτοντας τα όρια σου.

Έτσι κι αλλιώς, δεν μιλάμε για φιλίες, αλλά για συνεργασίες. Αν ‘παίρνεις’ τον όποιον συνεργάτη μαζί σου όταν φεύγεις από τη δουλειά (αν σκέφτεσαι τι κάνει και εκνευρίζεσαι ή στενοχωριέσαι ή απελπίζεσαι), κάτι κάνεις πολύ λάθος.

Στο τέλος της ημέρας όλα είναι θέμα “mind over matter”. Όταν βέβαια, τίθεται θέμα συνεργασίας, οφείλεις να ενδιαφερθείς, αλλά έως το σημείο που επηρεάζεται η ψυχική σου υγεία. Άπαξ και συμβαίνει αυτό, υπάρχουν άνθρωποι στους οποίους μπορείς να απευθυνθείς, θεσμικά.

“Το σημαντικό είναι να καταλάβουμε κατ’ αρχάς πως οι πολλοί διαφορετικοί τύποι δεν υπάρχουν μόνο στους χώρους που δουλεύουμε. Αυτή είναι η σύσταση της κοινωνίας. Περιστοιχιζόμαστε συνολικά, από διαφορετικούς τύπους ανθρώπων στη ζωή μας”.

Ναι, αλλά όταν τους συναντάμε στο δρόμο, μπορούμε να τους αποφύγουμε. Στην εργασία μας, πρέπει να συνυπάρξουμε και ενίοτε να συνεργαζόμαστε.

“Ένας τρόπος να διαχειριστούμε ανθρώπους που ενοχλούν με την συμπεριφορά τους, είναι να προσπαθούμε να μη βιώνουμε προσωποποιημένα τις δικές τους συμπεριφορές. Να έχουμε πρόχειρη τη σκέψη πως αυτοί οι άνθρωποι συμπεριφέρονται έτσι ούτως ή άλλως. Δεν είναι δηλαδή, κάτι που έχει να κάνει με εμάς. Αυτή είναι η στάση τους απέναντι στη ζωή και στον κόσμο.

Έτσι, δεν θα βιώνουμε ό,τι γίνεται ως προσωπική επίθεση και δεν θα παίρνουμε γενικότερες συμπεριφορές, προσωπικά.

Βοηθά και η σκέψη πως η δουλειά μας είναι μόνο ένα μέρος της ημέρας μας. Όχι η ζωή μας. Και αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι επιλογή μας -δεν είναι φίλοι μας.

Εκεί έρχεται το μεγάλο στοίχημα: για να αντέξει κάποιος μια δύσκολη κατάσταση στη δουλειά, είναι χρήσιμο να έχει πολύ φροντισμένη τη ζωή του όταν φεύγει από αυτήν.

Βλέπουμε πως οι άνθρωποι, οι οποίοι δεν έχουν πράγματα να κάνουν μετά την εργασία τους και όλη τους η ζωή περιτριγυρίζει γύρω από το εργασιακό περιβάλλον, είναι εκείνοι που δυσκολεύονται περισσότερο να διαχειριστούν αυτές τις καταστάσεις.

Όσοι έχουν γεμάτη ζωή, πράγματα που τους ενδιαφέρουν και τους δίνουν χαρά, ασχολούνται πολύ λιγότερο με ενοχλητικές συμπεριφορές. Βρίσκουν έτσι, μηχανισμούς αντιμετώπισης, είτε μέσω υποστηρικτικού κοινωνικού δικτύου, είτε γιατί έχουν φίλους, χόμπι, οικογένεια (έχουν ζωή) και έτσι, οι άνθρωποι στην εργασία δεν σημαίνουν τίποτα για εκείνους. Κατά συνέπεια, τους διαχειρίζονται πιο εύκολα”.

Πώς μπορείς να διαχειριστείς κάποιον που έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν ξέρει τι είναι σεβασμός (ή έχει πολλά δικά του άλυτα θέματα που ‘πληρώνουν’ άλλοι), υπερβαίνει διαρκώς τα όρια και προκαλεί εκνευρισμό και δυσκολία στις συνεργασίες, όταν πρέπει να δουλέψεις μαζί του;

“Η λέξη κλειδί είναι τα όρια. Να μην είμαστε επιτρεπτικοί. Έχουμε κάθε δικαίωμα να λέμε -ευγενικά- τι μας ενοχλεί, τι δεν ‘μπλοκάρει’ και δεν μας επιτρέπει να λειτουργήσουμε, από συμπεριφορές. Στο τέλος της ημέρας, σημασία έχει το ομαδικό αποτέλεσμα. Οπότε είναι χρήσιμο να συνεργαστούμε όσο καλύτερα γίνεται, για το καλό όλων.

Γενικά, θεωρώ ότι γίνεται ένα ‘ζύγισμα’, ανάλογα με τον άνθρωπο που έχεις απέναντι σου και την συμπεριφορά του.

Κάνεις μια προσπάθεια προσωπικής επικοινωνίας και αν εξακολουθεί να υπάρχει απτό πρόβλημα, πηγαίνεις στους προϊσταμένους. Ομολογουμένως μπορεί να μη βρεις ούτε εκεί το δίκιο σου. Θα έχεις κάνει όμως, ό,τι περνάει από το χέρι σου.

Είναι επίσης, χρήσιμο να σημειώσουμε ότι μελέτες δείχνουν πως οι προσπάθειες που κάνουν οι ίδιες εταιρίες για να έλθουν πιο κοντά οι εργαζόμενοι, αποδίδουν. Εν τούτοις, μερικές φορές είναι και η στάση της ίδιας της εταιρίας που θρέφει τα δυσάρεστα συναισθήματα μεταξύ των εργαζομένων”.