Η ΜΑΤΣΙΛΑ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΑ ΑΞΙΩΜΑΤΑ

Μιλάει δυνατά και βροντερά. Ενίοτε καγχάζει. Είναι αγενής. Διακόπτει τους άλλους και κυρίως τις άλλες. Επιβάλλεται με τη φωνή του, επικαλύπτοντας όλες τις υπόλοιπες φωνές. Απλώνει το σώμα του, στριμώχνοντας όλα τα υπόλοιπα σώματα, καταλαμβάνοντας όσο περισσότερο φυσικό και συμβολικό χώρο μπορεί. Λέει σεξιστικά αστεία και συχνά rape jokes με τα οποία δε γελάμε. Γελάνε μόνο οι ομοϊδεάτες του και ο ίδιος.

Σχολιάζει το σώμα, την εμφάνιση, τη σεξουαλικότητα, την προσωπική ζωή μιας γυναίκας με στόχο να την εξευτελίσει. Προσβάλλει ασύστολα. Απειλεί. Επιδίδεται στο body shaming λες και ορίστηκε από κάποια απροσδιόριστη ανώτερη δύναμη σε αξιολογητή. Χρησιμοποιεί όλο το αλφάβητο ενός κοινού υβρεολογίου. Αν αντιδράσεις, δε χαμπαριάζει. Περιφρονεί την πολιτική ορθότητα και παραχαράσσει το περιεχόμενο της, από εγχείρημα συμπερίληψης, την αναπαριστά ως λογοκριτική μηχανή. Γι’ αυτό κάνει gazlighting, ισχυρίζεται ότι δεν κατάλαβες σωστά, υποδύεται τον απορημένο και τον έκπληκτο, σε κατηγορεί ως «υπερβολική», υπερασπίζεται το δικαίωμα του στον αυθορμητισμό γιατί είναι «λαϊκός άνθρωπος». Και συνεχίζει σα να μη τρέχει τίποτα. Γιατί μπορεί.

Τον ξέρουμε αυτόν τον τύπο όλες μας. Τον έχουμε συναντήσει σε οικογενειακά τραπέζια, σε παρέες, στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, στο Πανεπιστήμιο, στη δουλειά, στην πολυκατοικία. Έχουμε μεγαλώσει με το σκιάχτρο του. Τον έχουμε ανεχτεί αρκετά παρότι μας προκαλεί απίστευτη δυσφορία. Κάποια στιγμή σταματήσαμε να τον ανεχόμαστε. Κουραστήκαμε. Διαμαρτυρηθήκαμε. Εξηγήσαμε. Η κοινωνία έκανε μισό βήμα μπροστά. Αυτός, όμως, εκεί. Ακούνητος και ακλόνητος στο ανδρικό του προνόμιο, να επιδεικνύει διαρκώς τη ματσίλα του ως σημαία ανδροπρέπειας, να ασκεί την πατριαρχική του εξουσία και να φουσκώνει από περηφάνια. Δεν είναι μόνο ο άξεστος θείος, ο καθημερινός σεξιστής του διπλανού αυτοκινήτου στο φανάρι, ο κρετίνος συνάδελφος στη δουλειά. Μπορεί να είναι και ο δήμαρχος, ο βουλευτής ή ο υπουργός. Η τοξική αρρενωπότητα στα δημόσια αξιώματα ενίοτε αναδεικνύεται σε ηγεμονικό τρόπο πολιτικής επικοινωνίας.

Είναι αμέτρητα τα περιστατικά. Ενδεικτικά μόνο θα παραθέσω κάποια. Από την «καλτσοδέτα» του Σωκράτη Ξυνίδη, μέχρι τη «νυφούλα» του Πάνου Καμμένου απευθυνόμενος στον Πάνο Αμυρά, το «δε φοράτε παντελόνια» του Ανδρέα Λοβέρδου στον Ευκλείδη Τσακαλώτο, μέχρι τα περί «γλυκιάς κυρίας» του Δημήτρη Καιρίδη στη Δώρα Αυγέρη ή την ξέχειλη χυδαιότητα του Γρηγόρη Ψαριανού που έχει δώσει πολλά δείγματα όπως το «γκομενάκι» αναφερόμενος στην Έφη Αχτσιόγλου. Η τελευταία άλλωστε έχει δεχτεί σεξιστικές επιθέσεις και υπονοούμενα με το τσουβάλι ακόμα και από κύκλους της Αριστεράς με αφορμή την υποψηφιότητας για την προεδρία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ακόμα περισσότερα είναι αυτά που συνήθως δε μαθαίνουμε, γιατί δε διαμοίβονται στο Κοινοβούλιο ή on air. Αφορούν στον τρόπο που συμπεριφέρονται διάφοροι αξιωματούχοι στις υφιστάμενες τους, στις συνεργάτιδες τους ή γενικότερα σε όποια γυναίκα ή ΛΟΑΤΚΙ+ άτομο τύχει να βρεθεί στο δρόμο τους.

Χαρακτηριστική περίπτωση είναι εκείνη του δημάρχου Βόλου Αχιλλέα Μπέου, στην οποία θέλω να σταθώ λίγο, όχι μόνο γιατί έχει υπερβεί κάθε όριο αλλά και γιατί έχει καταστήσει τη διοίκηση του δήμου συνώνυμο του ευτελισμού και του τραμπουκισμού. Είναι αρκετά πρόσφατη η επίθεση με το εξοργιστικό «αντε κουρέψου» που έκανε στον Δημήτρη Κανελλή, υποψήφιο στις βουλευτικές εκλογές με το ΜΕΡΑ 25, ο οποίος έκανε θεραπείες για να αντιμετωπίσει τον καρκίνο. Και βέβαια περισσεύει ο μισογυνισμός του.

Ακόμα και την 8η Μάρτη έλεγε περιχαρής και κομπάζοντας ανεκδιήγητα σεξιστικά αστεία. Έχει καθυβρίσει με αγοραία γλώσσα πολλές γυναίκες. Εσχάτως τη Ρέα Γεωργίου, προϊσταμένη της Υπηρεσίας Νεωτέρων Μνημείων και Τεχνικών Έργων Θεσσαλίας και Κεντρικής Στερεάς Ελλάδας του υπουργείου Πολιτισμού. Η κυρία Γεωργίου έκανε αυτό που πρόσταζε η δουλειά της, κατέθεσε μήνυση (με εντολή της υπουργού Πολιτισμού Λίνας Μενδώνη) κατά του δημάρχου Βόλου και κατά παντός υπευθύνου για τις παρεμβάσεις μπροστά στο πρώην Κοιμητήριο των Ταξιαρχών στη Νέα Ιωνία, το οποίο έχει χαρακτηριστεί διατηρητέο μνημείο, και την κοπή δύο πολυετών πανύψηλων κυπαρισσιών. Ο Αχιλλέας Μπέος, λοιπόν, ξεδίπλωσε έναν οχετό εναντίον της, αποκαλώντας την «θηλυκό τόφαλο». Πολλοί άνθρωποι έσπευσαν να στηρίξουν τη Ρέα Γεωργίου, εγκαλώντας το δήμαρχο για τη συμπεριφορά του. Αυτός όχι μόνο δε σταμάτησε αλλά υπερθεμάτισε με ρητορική που δε θέλω να αναπαράγω γιατί συνιστά fat shaming και κακοποιητική χρήση του λόγου. Δεν πέρασε έτσι και δεν πρέπει να περάσει έτσι ο σεξισμός του Αχιλλέα Μπέου. Γυναίκες και θηλυκότητες της πόλης συσπειρώθηκαν για να διατρανώσουν την αντίθεση τους σε μια κατάσταση που τείνει να κανονικοποιηθεί στο Βόλο, εμπεδώνοντας μια κουλτούρα πολιτικού κουτσαβακισμού. Έχουν ήδη συγκεντρώσει 550 υπογραφές και ζητούν με ψήφισμα τη συμπαράσταση της κοινωνίας.

Φυσικά, καμία τέτοια συμπεριφορά δεν προκύπτει από αφέλεια ή αυτοματισμό. Το 2023 όλοι γνωρίζουν τι είναι προσβλητικό, απρεπές και πληγωτικό. Είναι μια απολύτως συνειδητή προσπάθεια χλευασμού και ταπείνωσης των υποκειμένων που την υφίστανται, στοχεύοντας στην εξολόθρευση τους. Υποδηλώνει εγγενή υποτίμηση των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, βγαλμένη από τον βάλτο της πατριαρχίας και της ετεροκανικότητας. Κλείνει το μάτι στις δυνάμεις του σκοταδισμού, οι οποίες θρέφονται από τον μισογυνσιμό και την ομοτρανσφοβία, υποδαυλίζοντας τα πιο ποταπά ανακλαστικά των ανθρώπων. Καθένας από τους άνδρες που αναφέρθηκαν και πολλοί ακόμα που δεν αναφέρθηκαν, ήξερε πολύ καλά ότι αρθρώνοντας έναν τόσο απεχθή σεξιστικό λόγο, λειτουργούσε μειωτικά όχι μόνο ως προς τη θηλυκότητα ή τον πολιτικό αντίπαλο που είχε απέναντι του αλλά εν γένει ως προς τις γυναίκες, αναζωπυρώνοντας στερεότυπα που δεν έχουν καμία θέση σε μια δημοκρατική – προοδευτική κοινωνία και περιφρουρώντας την τοξική αρρενωπότητα από τις αμφισβητήσεις και την επισήμανση της ανάγκης για πιο υγιείς αρρενωπότητες που δε θα λειτουργούν καταστροφικά. Μια ακόμα άσκηση ανδρικής κυριαρχίας από θέση ευθύνης.

Ένα επιβλαβές υπόδειγμα που δεν το έχουμε ανάγκη κι ούτε μας αξίζει. Οι γυναίκες και τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα βιώνουν διάφορες μορφές βίας που εκθέτουν τη ζωή τους, τη σωματική τους ακεραιότητα και την ψυχική τους ανθεκτικότητα σε κίνδυνο. Η βία δεν είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Είναι και το λίπασμα της στη γλώσσα και τις καθημερινές πρακτικές. Όσοι αξιωματούχοι επιλέγουν να πολιτεύονται με τέτοιους όρους είναι κομμάτι ενός κόσμου κακοποίησης που θέλουμε να αφήσουμε πίσω.