ΣΑΜΑΡΑΣ – ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ: 32 ΧΡΟΝΙΑ ΕΧΘΡΑ

H Επιτροπή Δεοντολογίας της Νέας Δημοκρατίας επικύρωσε και τυπικά το απόγευμα της Τρίτης 19 Νοεμβρίου, την απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη για διαγραφή του Αντώνη Σαμαρά. Πρόκειται για ένα ακόμη επεισόδιο σε ένα σίριαλ έχθρας που κρατά 32 χρόνια.

Ο Μεσσήνιος όμως δεν είχε πάντα εχθρικές σχέσεις με την οικογένεια Μητσοτάκη. Άλλωστε υπήρξε πρωτοπαλίκαρο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ο οποίος τον έχρισε υπουργό Εξωτερικών, για να τον απολύσει όταν συγκρούστηκαν με αφορμή το Σκοπιανό το 1992.

Με αποτέλεσμα ο Αντώνης Σαμαράς να παραιτηθεί από βουλευτής, να ιδρύσει την Πολιτική Άνοιξη. Να δει να επιβεβαιώνεται η ρήση του πολιτικού του μέντορα Ευάγγελου Αβέρωφ “όποιος βγαίνει από το μαντρί τον τρώει ο λύκος”, να περάσει χρόνια σε πολιτική εξορία. Να επιστρέψει στη ΝΔ και να γίνει αρχηγός της. Να διαγράψει την Ντόρα Μπακογιάννη και τελικά να διαγραφεί και ο ίδιος από τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Η αρχή της σχέσης Σαμαρά με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη

Ο Αντώνης Σαμαράς εξελέγη πρώτη φορά βουλευτής με τη ΝΔ το 1977, σε ηλικία μόλις 24 ετών. Ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα ως “παιδί” του Ευάγγελου Αβέρωφ. Μεταπήδησε όμως στο άρμα του Ψηλού με τις ευλογίες Αβέρωφ, όταν ήρθε η ώρα τη διαδοχής του Ηπειρώτη πολιτικού.

Όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αποφάσισε να μεταπηδήσει στην Προεδρία της Δημοκρατίας το 1980, ο κ. Σαμαράς είχε αναλάβει την προσέγγιση βουλευτών για λογαριασμό του Αβέρωφ, καθώς με απόφαση του Εθνάρχη η Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΝΔ θα εξέλεγε τον επόμενο πρόεδρο. Σύμφωνα με τις κακές γλώσσες της εποχής μάλιστα το… παράκανε, τάζοντας το ίδιο υπουργείο σε πέντε διαφορετικά στελέχη, τα οποία όταν το ανακάλυψαν θεώρησαν πως τους κορόιδευαν και ψήφισαν το Γιώργο Ράλλη.

Μετά τη συντριπτική ήττα της ΝΔ από το ΠΑΣΟΚ στις 18 Οκτωβρίου 1981, ο Ράλλης παραιτήθηκε και η ΚΟ της ΝΔ εκλέγει τον Αβέρωφ. Σύντομα όμως έγινε εμφανές ότι η αβερωφική ΝΔ, έχοντας εγκαταλείψει την καραμανλική κεντρώα στάση και έχοντας κάνει στροφή προς τα δεξιά, δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει το νέο κυρίαρχο του πολιτικού σκηνικού, το ΠΑΣΟΚ.

Ο Αβέρωφ συν τοις άλλοις είναι μεγάλος σε ηλικία και αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας. Όταν το 1984 επιστρέφει από διακοπές έχοντας ήδη λάβει την απόφαση να παραιτηθεί, στο αεροδρόμιο τον περιμένει μεταξύ άλλων και ο Μητσοτάκης. Και στην επικείμενη διαδοχή ο Αβέρωφ ουσιαστικά δίνει το δαχτυλίδι στο Μητσοτάκη, που έχει αντίπαλο στην ψηφοφορία τον Κωστή Στεφανόπουλο. Μαζί με το δαχτυλίδι, ο “Ψηλός” παίρνει υπό την προστασία του και το πολιτικό παιδί του Αβέρωφ τον Σαμαρά. Το 1989 μάλιστα ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης επιβάλλει το Σαμαρά ως υπουργό Οικονομικών στην κυβέρνηση Τζανετάκη.

Η ρήξη με αφορμή το Σκοπιανό

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης εκλέγεται τελικά πρωθυπουργός τον Απρίλιο του 1990 μετά από τρεις εκλογικές αναμετρήσεις, λόγω και του εκλογικού νόμου που είχε φέρει εν τω μεταξύ το ΠΑΣΟΚ. Αλλά – και πάλι λόγω εκλογικού νόμου- εξέλεξε 150 βουλευτές και στηρίχθηκε από τον μόνο εκλεγμένο βουλευτή της ΔΗΑΝΑ (που είχε ιδρύσει ο Κωστής Στεφανόπουλος, ο οποίος είχε αποχωρήσει το 1985), Θεόδωρο Κατσίκη.

Ο Αντώνης Σαμαράς έγινε υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης Μητσοτάκη και θεωρείτο βέβαιος διάδοχος του “Ψηλού”. Όμως συγκρούστηκε με τον θετό του πολιτικό πατέρα τον Απρίλιο του 1990 με αφορμή το Σκοπιανό.

Οι αντίπαλοι του Σαμαρά πάντως υπενθυμίζουν σε κάθε ευκαιρία ότι ο Μεσσήνιος ως υπουργός Εξωτερικών είχε αποδεχθεί την επίσημη αναφορά της γειτονικής χώρας ως “Μακεδονία” σε έγγραφο της τότε ΕΟΚ το Δεκέμβριο του 1991. Από την πλευρά του πρώην πρωθυπουργού λένε ότι είχε πετύχει απόφαση όλων των ΥΠΕΞ της ΕΟΚ ώστε να μην αναγνωρισθούν τα Σκόπια ως “Μακεδονία”.

Ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε πει αργότερα ότι στις 16 Δεκεμβρίου του 1991, την ημέρα της ευρωπαϊκής Συνόδου Κορυφής για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, προσπαθούσε μάταια να επικοινωνήσει τηλεφωνικά με τον Αντώνη Σαμαρά, που δεν του απάντησε. Καθώς και ότι στη συνέχεια είχε φτάσει κοντά σε συμφωνία με την τότε σκοπιανή κυβέρνηση για την ονομασία “Σλαβομακεδονία”, που θα έλυνε το εθνικό ζήτημα.

Σε κάθε περίπτωση, η σειρά των γεγονότων έχει ως εξής: Στις 18 Φεβρουαρίου 1992 συγκαλείται το συμβούλιο πολιτικών αρχηγών υπό τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Καραμανλή. Οι αρχηγοί συμφωνούν ότι δεν θα γίνει αποδεκτή ονομασία που περιέχει τον όρο Μακεδονία ή τα παράγωγα της.

Την 1η Απριλίου 1992 η πορτογαλική προεδρία της ΕΕ δια του υπουργού Εξωτερικών της Πορτογαλίας, Ζοζέ Πινέιρο, προτείνει συμφωνία για συνθέτη ονομασία με επικρατέστερο το “Νοβαματσεντόνια”.

Στις 13 Απριλίου 1992 συγκαλείται ξανά το συμβούλιο πολιτικών αρχηγών, που αποφασίζει να απορριφθεί το πακέτο Πινέιρο. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης αποπέμπει τον Αντώνη Σαμαρά από τη θέση του υπουργού Εξωτερικών, το οποίο αναλαμβάνει ο ίδιος.

Στις 21 Οκτωβρίου 1992 ο κ.Σαμαράς ανακοινώνει την παραίτηση του από βουλευτής της ΝΔ, κατηγορώντας τον “Ψηλό” ότι συζητά διπλή ονομασία. Δεν κρατά την έδρα, καθώς έτσι θα έριχνε την κυβέρνηση ο ίδιος και δεν ήθελε προφανώς να κατηγορηθεί.

Τον Ιούνιο του 1993 ο κ.Σαμαράς ιδρύει την Πολιτική Άνοιξη, στην οποία προσχωρεί στις 9 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους ο βουλευτής Κιλκίς, Γιώργος Συμπιλίδης, ανατρέποντας έτσι τελικά την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Ο λύκος τρώει την ΠΟΛΑΝ και ξεκινά η πολιτική εξορία

Το όνομα “Πολιτική Άνοιξη” ήταν δάνειο από ένα ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη, με τον οποίο ο Μεσσήνιος συνδεόταν με προσωπική φιλία. Στις πρόωρες εθνικές εκλογές της 10ης Οκτωβρίου 1993, το νέο κόμμα πήρε 4,88% και δέκα έδρες στη Βουλή. Λεπτομέρεια: Ο μόνος που είχε εκλεγεί τότε βουλευτής με την ΠΟΛΑΝ και είναι σήμερα μέλος της ΚΟ της ΝΔ, είναι ο Νικήτας Κακλαμάνης.

Σε ηλικία μόλις 41 ετών ο Αντώνης Σαμαράς ήταν ο αρχηγός του τρίτου σε κοινοβουλευτική δύναμη κόμματος, κάτι που σήμαινε πολλά περισσότερα στην εποχή του απόλυτου δικομματισμού από ό,τι στο σημερινό κατακερματισμένο πολιτικό σκηνικό.

Σε εκείνες τις εκλογές, στις προεκλογικές συγκεντρώσεις του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ακουγόταν το σύνθημα “αλήτη, προδότη, Σαμαρά”. Ο “Ψηλός” άλλωστε εν τω μεταξύ έβαλε στο πολιτικό λεξιλόγιο τον όρο “διαπλοκή”, όταν σε συνέντευξη του υποστήριξε ότι “διαπλεκόμενα οικονομικά και εκδοτικά συμφέροντα” (βλ Αλαφούζος) είχαν συνωμοτήσει εναντίον του, με όργανο τον Αντώνη Σαμαρά και με αφορμή την αποκρατικοποίηση του ΟΤΕ.

Στις ευρωεκλογές του 1994 η ΠΟΛΑΝ έλαβε 8,70% και δύο έδρες. Ενώ για να αποφευχθούν πρόωρες εκλογές με αφορμή την εκλογή Πρόεδρου της Δημοκρατίας το 1995, ο κ.Σαμαράς έκανε τη λεγόμενη “υπέρβαση” προτείνοντας τον Κωστή Στεφανόπουλο, τον όποιον ψήφισε και το κυβερνών τότε ΠΑΣΟΚ.

Αλλά η ρήση “όποιος βγαίνει από το μαντρί τον τρώει ο λύκος”, που είχε πρωτοπεί ο Αβέρωφ το 1954 για τον Ράλλη και την επανάλαβε το 1985 για τον Στεφανόπουλο, βγήκε αληθινή και στην περίπτωση του πολιτικού του τέκνου.

Στις εθνικές εκλογές του 1996 η ΠΟΛΑΝ δεν μπήκε στη Βουλή κυριολεκτικά για μία χούφτα ψήφους, καθώς έλαβε 2,94%. Εν τω μεταξύ αρχηγός της ΝΔ είχε γίνει ο Μιλτιάδης Εβερτ και είχε ξεκινήσει η “απομητσοτακοποίηση” της.

Ο Σαμαράς οδηγήθηκε σε “πολιτική έρημο” στην οποία περίμενε για ένα παράθυρο επιστροφής του στη ΝΔ. Ως αρχηγός της εξωκοινοβουλευτικής πλέον Πολιτικής Άνοιξης στήριξε τον Κώστα Καραμανλή, ανέστειλε τη λειτουργία του κόμματος του το 2000 και τελικά επέστρεψε στη ΝΔ ως ευρωβουλευτής αρχικά στις ευρωεκλογές του 2004 και στην κεντρική πολιτική σκηνή τον Ιανουάριο του 2009, ως υπουργός Πολιτισμού.

Η πιο χαρούμενη και η πιο δύσκολη (μέχρι χθες) ημέρα της ζωής του Σαμαρά

Για να επιστρέψει έπρεπε να αρθεί πρώτα το βέτο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Ενώ η Ντόρα Μπακογιάννη απειλούσε τον κ.Καραμανλή ότι εάν επέστρεφε ο κ. Σαμαράς θα έφευγε η ίδια από τη ΝΔ. Τελικά, ο κ. Σαμαράς χάρη στη στήριξη καραμανλικών δυνάμεων εντός της ΝΔ που δεν ήθελαν να πάρει το κόμμα η κόρη του Επίτιμου, αλλά και απευθυνόμενος στους δυσαρεστημένους και ως εκ τούτου πιο φανατικούς σκληρούς δεξιούς, εξελέγη πρόεδρος της ΝΔ το 2009. Είχε κατορθώσει το ακατόρθωτο: Να επιστρέψει από την πολιτική εξορία και να γίνει και αρχηγός κόντρα στην κόρη του πολιτικού του εχθρού.

Το 2019 οι περισσότεροι βουλευτές της ΝΔ (και πολλοί καραμανλικοί) ήταν με τη Ντόρα. Ομως ο Μεσσήνιος είχε δουλέψει υπόγεια σε άλλο κομματικό επίπεδο και είχε τη στήριξη καραμανλικών στελεχών με ερείσματα στο μηχανισμό όπως ο Κώστας Σταϊκούρας.

Ο “στρατηγός” πάντως που έκρινε την έκβαση εκείνης της μάχης δεν ήταν άλλος από το Δημήτρη Αβραμόπουλο, ο οποίος είχε θέσει επίσης υποψηφιότητα. Αλλά βλέποντας πως στο κλίμα πόλωσης μητσοτακικών- αντιμητσοτακικών δεν είχε ελπίδες, έριξε στο τραπέζι την πρόταση προσφυγής στη βάση για την εκλογή του νέου προέδρου.

Για να συμβεί αυτό έπρεπε να πειστεί ο Καραμανλής, να παραμείνει τον ένα επιπλέον μήνα που απαιτείτο για να πραγματοποιηθεί η εκλογή προέδρου με ανοιχτή ψηφοφορία. Είχε πικραθεί όμως από την ευρεία ήττα και ο θάνατος της αγαπημένης του μητέρας λίγο μετά τις εκλογές του είχε κοστίσει πολύ. Δεν είχε συνεπώς καμία διάθεση να ανακατευθεί και επιπλέον ήθελε να αποδεσμευτεί από το καθήκοντα του το συντομότερο.

Την Κυριακή 11 Οκτωβρίου του 2009, συνεδριάζει η οργανωτική επιτροπή του συνεδρίου , που σύμφωνα με το καταστατικό θα εξέλεγε κανονικά το νέο πρόεδρο, και στην οποία συμμετείχαν οι καραμανλικοί Δημήτρης Σιούφας και Προκόπης Παυλόπουλος. Την ίδια στιγμή οι Πέτρος Μολυβιάτης, Γιάννης Βαρβιτσιώτης και Αχιλλέας Καραμανλής έχουν συνάντηση. Συζητούν τις εξελίξεις μετά την πρόταση Αβραμόπουλου για ανοιχτή εκλογή, ενώ ήδη έχουν εμφανιστεί δημοσκοπήσεις που δείχνουν την πρόταση να έχει απήχηση στους ψηφοφόρους της ΝΔ.

Ο Μολυβιάτης αναλαμβάνει να πείσει τον απρόθυμο Καραμανλή να παραμείνει και χρησιμοποιεί ως επιχείρημα ότι εάν επιμείνει στην τήρηση του καταστατικού θα ήταν σαν να έδινε το δαχτυλίδι στη Ντόρα. Εκείνος δέχθηκε τελικά με τον όρο να συμφωνήσουν όλοι οι υποψήφιοι (ο τέταρτος ήταν ο Παναγιώτης Ψωμιάδης). Η αποδοχή αυτής της πρότασης από την Μπακογιάννη ήταν και το μοιραίο της λάθος.

Ο κ. Σαμαράς ως πρόεδρος της ΝΔ πλέον διέγραψε μάλιστα την κ.Μπακογιάννη το 2010 γιατί ψήφισε το πρώτο μνημόνιο. Διήγαγε άλλωστε τότε την αντιμνημονιακή του περίοδο.

Εν συνέχεια βέβαια ο κ.Σαμαράς θα ψήφιζε το δεύτερο μνημόνιο και θα το εφάρμοζε ως πρωθυπουργός, ενώ μετά το σοκ των εκλογών του Μαΐου 2012 με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ και το 18% της ΝΔ, η κ.Μπακογιάννη είχε επιστρέψει στη ΝΔ.

Μετά τη συνάντηση τους, στην οποία συμφωνήθηκε η επιστροφή της, ο Μεσσήνιος μπήκε στο αμάξι του “βαρύς” και είπε σε στενό του συνεργάτη: “Ήταν η πιο δύσκολη ημέρα της ζωής μου”.

Οι παλιές έχθρες ποτέ δεν ξεχνιούνται

Οι κακές γλώσσες βέβαια έλεγαν ότι παρόλα αυτά οι μητσοτακικοί υπέσκαπταν τον Σαμαρά ως πρωθυπουργό, ακόμη και ότι έστελναν ψηφοφόρους στο Ποτάμι. Αντίστοιχα τώρα οι κακές γλώσσες λένε ότι οι σαμαρικοί έστελναν ούτως ή άλλως ήδη ψηφοφόρους προς το κόμμα της Αφροδίτης Λατινοπούλου.

Η καχυποψία εκατέρωθεν δεν έλειψε ποτέ. Παρόλο που το 2015- 2016 ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατάφερε κόντρα σε όλα τα προγνωστικά να εκλεγεί αρχηγός της ΝΔ. Νίκη που πέτυχε και χάρη σε μία “αντικαραμανλική” συμμαχία μητσοτακικών – σαμαρικών. Και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έδωσε τόπο στην οργή της παλιάς έχθρας και συμμάχησε με τον Αντώνη Σαμαρά προκειμένου να διασφαλίσει την εκλογή του υιού του στην ηγεσία της ΝΔ.

Μετά τη νίκη στις εκλογές του 2019, ο κ.Σαμαράς φέρεται να είχε υποσχέσεις από την ηγεσία του Κυριάκου Μητσοτάκη για τη θέση του Επιτρόπου της Ελλάδας.

Τότε όμως το Μαξίμου είχε επικαλεστεί ότι ένας πρώην πρωθυπουργός δεν θα μπορούσε να γίνει κάτι λιγότερο από αντιπρόεδρος της Κομισιόν και πως αφού η Ελλάδα δεν θα έπαιρνε τέτοια θέση, δεν θα μπορούσε να προταθεί ο κ. Σαμαράς. Τελικά όμως η Ελλάδα πήρε θέση αντιπροέδρου της Κομισιόν, στην οποία ο κ. Μητσοτάκης πρότεινε τον Μαργαρίτη Σχοινά.

Εν συνεχεία, λένε πολλοί, ο κ. Σαμαράς έστρεψε το βλέμμα του στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Ταυτόχρονα όμως άρχισε τις επιθέσεις.

Δεν ψήφισε την Κατερίνα Σακελλαρόπουλου για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αφήνοντας αιχμές. Έβαλε ουσιαστικά βέτο στο να έρθουν στη Βουλή τα μνημόνια συνεργασίας με τη Βόρεια Μακεδονία που αποτελούν απόρροια της συμφωνίας των Πρεσπών.

Κάρφωσε το Μαξίμου για τις υποκλοπές. Δεν ψήφισε τροπολογία για το μεταναστευτικό και βέβαια το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Κατήγγειλε πολλάκις τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη για “διολίσθηση στο δικαιωματισμό”. Ενώ έχει χαθεί το μέτρημα όσον αφορά στις επιθετικές παρεμβάσεις του για τα εθνικά θέματα, με ατάκες όπως “με πειρατές δεν κάνεις διάλογο” και κατηγορίες για “Πρέσπες του Αιγαίου”.

Μαζί με τον Κώστα Καραμανλή κατήγγειλε τους εκσυγχρονιστές εντός της ΝΔ και κανείς από τους δύο δεν πήγε στο “πάρτι” στη Ρηγίλλης για τα 50 χρόνια της ΝΔ. Πάντως η κυβέρνηση φρόντιζε να διαχωρίζει τους δύο πρώην πρωθυπουργούς, αφού ο Καραμανλής φρόντιζε να μην ξεφεύγει από τα όρια της “αστικής ευγένειας”, ενώ ο Σαμαράς συχνά πυκνά απασφάλιζε.

Αρχικά το Μαξίμου σφύριζε αδιάφορα και οχυρωνόταν πίσω από τη γραμμή “δεν σχολιάζουμε δηλώσεις πρώην πρωθυπουργών”. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης φαινόταν ότι είχε αποφασίσει να αντιμετωπίσει τον Αντώνη Σαμαρά όπως ο Κώστας Καραμανλής ως πρόεδρος της ΝΔ αντιμετώπιζε τον αείμνηστο πατέρα του. Με τη φράση “ο Επίτιμος είναι υπεράνω κομματικών γραμμών”, η τότε ηγεσία Καραμανλή είχε υποβαθμίσει δια της αναβαθμίσεως τις παρεμβάσεις του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Όμως μετά την παρέμβαση Σαμαρά από την Κύπρο στις 16 Οκτωβρίου, ήταν εμφανές ότι στο Μαξίμου επικρατούσε οργή και είχε αλλάξει η διάθεση αντιμετώπισης του πρώην πρωθυπουργού. “Τα “ήρεμα νερά”, όταν οδηγούν σε σιωπηλή αποδοχή τετελεσμένων, φέρνουν πάντα τεράστιες φουρτούνες”, είχε δηλώσει τότε ο κ.Σαμαράς. Την επομένη ημέρα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Παύλος Μαρινάκης, διερωτήθηκε ρητορικά: “Εάν υπάρχει έστω και μισή δήλωση κυβερνητικού στελέχους, που να υπονοεί υποχωρητικότητα”.

Στον κ.Σαμαρά απάντησε όμως και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, κατά τη συνέντευξη τύπου μετά τη Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες, χωρίς να κρύβει την ενόχληση του και με αιχμηρό τρόπο. Ειδικότερα, ο κ.Μητσοτάκης υπενθύμισε με νόημα ότι ο κ.Σαμαράς ως πρωθυπουργός συνομιλούσε με τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και η κυβέρνηση του είχε προχωρήσει σε διερευνητικές. Ήταν η πρώτη φορά που ο κ.Μητσοτάκης επέλεξε να απαντήσει ο ίδιος σε καρφιά του κ.Σαμαρά. Και δεν ήταν η τελευταία επί προσωπικού αντιπαράθεση.

Στις 23 Οκτωβρίου ο πρωθυπουργός κατά την προ ημερησίας στη Βουλή έδειξε ξεκάθαρα ποιον θεωρεί εσωκομματικό “εχθρό”, αφήνοντας – έμμεσες- αιχμές κατά Σαμαρά για χαριεντισμούς με το Νίκο Παππά του ΣΥΡΙΖΑ. Ο πρώην πρωθυπουργός απάντησε μέσω συνεργατών του για “επικίνδυνους πραγματικά χαριεντισμούς” με την Τουρκία. Αλλά φυσικά δεν μπορούσε ο κ.Μητσοτάκης να τον διαγράψει για διαρροές κύκλων.

Από τη στιγμή όμως που ο κ.Σαμαράς επανέλαβε τα περί χαριεντισμών Μητσοτάκη με Ερντογάν και Ράμα στη συνέντευξη του στο Βήμα της Κυριακής, ήρθε η διαγραφή.

Από το Μαξίμου επιμένουν ότι δεν ήταν μία προειλημμένη απόφαση, πως η διαγραφή ήταν μονόδρομος διότι “ο κ. Σαμαράς ξεπέρασε τα όρια” και υπονοούν ότι ο ίδιος ο Μεσσήνιος προκάλεσε τις εξελίξεις. Από την πλευρά Σαμαρά κατηγορούν το Μητσοτάκη ότι έχει κάνει τη ΝΔ “γαλάζιο ΣΥΡΙΖΑ” και υποστηρίζουν ότι στην πραγματικότητα περισσότερο ενόχλησε το γεγονός ότι πρότεινε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Κώστα Καραμανλή.

Το μόνο βέβαιο είναι πως δεν είναι το τελευταίο επεισόδιο στο σίριαλ της παλιάς αυτής έχθρας του Αντώνη Σαμαρά με την οικογένεια Μητσοτάκη…