ΠΟΣΟ ΣΤΟΙΧΙΖΕΙ ΝΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΑΦΗΣΕΙΣ ΕΝΑ ΙΧΝΟΣ ΠΙΣΩ ΣΟΥ

Έχεις αισθανθεί ποτέ να σε ‘πνίγουν’ τόσο καθημερινές καταστάσεις από τις οποίες δεν μπορείς να απαγκιστρωθείς ή να βρεις έναν τρόπο να τις διαχειριστείς;

Έχεις σκεφτεί τι ωραία που θα ήταν να μπορούσες να εξαφανιστείς, χωρίς να αφήσεις ίχνη πάνω σου και να αρχίσεις μια νέα ζωή;

Στην Ιαπωνία παρέχεται η συγκεκριμένη υπηρεσία, ενώ στοιχεία αποκαλύπτουν πως ανάλογες επιχειρήσεις λειτουργούν στις ΗΠΑ, τη Μεγάλη Βρετανία και τη Γερμανία.

Ποια είναι η υπηρεσία;

Ειδικοί βοηθούν όποιον θέλει να εξαφανιστεί εν μια νυκτί, ‘σβήνοντας’ κάθε ίχνος.

Οι Ιάπωνες έχουν δώσει στον τομέα αυτόν και όνομα: το yonige-ya (υπηρεσίες νυχτερινής μετακίνησης). Το προσωπικό είναι εκπαιδευμένο στο jouhatsu. Δηλαδή, την ‘εξάτμιση’ ανθρώπων.

Πάμε να δούμε, πώς λειτουργεί το σύστημα που βοηθά όσους θέλουν να ξεφύγουν από την καθιερωμένη ζωή τους “καλύπτοντας το κενό που αφήνουν η αστυνομία, τα καταφύγια γυναικών και οι κοινωνικές υπηρεσίες” όπως ανέφερε εμπειρογνώμονας το Time.

Είναι άνθρωποι που έχουν κουραστεί από τη ζωή τους και θέλουν να κάνουν reset, σε μια τελείως νέα συνθήκη.

Oι ενδιαφερόμενοι είναι θύματα ενδοοικογενειακής βίας, άτομα με μεγάλα χρέη ή άλλα που θέλουν να αποδράσουν από θρησκευτικές αιρέσεις, stalkers, καταπιεστικούς εργοδότες, την κατάθλιψη, τον εθισμό και δύσκολες οικογενειακές καταστάσεις.

Ενίοτε εξαφανίζονται και άτομα που δεν έχουν προφανή λόγο, καθώς ψάχνουν ένα νέο κόσμο να ζήσουν.

Στην Ιαπωνία η αυτοκτονία κοστίζει ακριβά σε όσους μένουν πίσω

Στην Ιαπωνία, όπου προέκυψε το jouhatsu το ’60 (όταν ‘χάθηκαν’ πολλές δουλειές και η ντροπή ήταν άπειρη) εξαφανίζονται περί τους 80.000 πολίτες κάθε χρόνο, σύμφωνα με στοιχεία της Εθνικής Αστυνομικής Υπηρεσίας. Πολλοί οργανισμοί τονίζουν πως ο αριθμός είναι πολύ μεγαλύτερος.

Μελέτες έχουν δείξει πως η σκληρή εργασιακή κουλτούρα της Ιαπωνίας σε συνδυασμό με την έλλειψη οικογενειακής και κοινοτικής υποστήριξης έχει συμβάλει στην επικράτηση του jouhatsu. Προφανώς έχει παίξει ρόλο και το γεγονός ότι οι Ιάπωνες δεν μιλούν για πάρα πολλά -κοινωνικά- θέματα, γιατί θεωρούνται επονείδιστα.

Για παράδειγμα, η κατάθλιψη. Ή ότι έχουν φτάσει στα όρια τους. Ή ότι απολύθηκαν. Πόσο μάλλον πως παραιτήθηκαν από τη δουλειά τους.

Πρόκειται για μια χώρα στην οποία η παραίτηση από μια εργασία θεωρείται ντροπή, την ώρα που χιλιάδες άνθρωποι αυτοκτονούν κάθε χρόνο από “εργασία μέχρι θανάτου” που επίσης έχει τη δική της λέξη, καθώς πρόκειται για υπαρκτό φαινόμενο (karoshi).

O Takehiko Kariya, καθηγητής κοινωνιολογίας της Ιαπωνικής Κοινωνίας στο Ινστιτούτο Nissan του Oxford University έχει εξηγήσει στο Time ότι “τα τελευταία 20 χρόνια τα σχολεία έχουν επίσημα καλλιεργήσει τη δημιουργικότητα και την ατομική έκφραση, αλλά το κοινωνικό περιβάλλον και ο χώρος εργασίας παραμένουν αμετάβλητοι.

Ένας νέος απόφοιτος μπορεί να βρεθεί σε ένα ιεραρχικό περιβάλλον γραφείου που δεν του αντιμετωπίζεται καλύτερα από έναν μισθωτό από τη δεκαετία του 1980.

Επιπλέον, η πειθαρχία και η ομαδική εργασία που ήταν ένα πλεονέκτημα κατά τα χρόνια της άνθησης της Ιαπωνίας έχουν αποστεωθεί κατά τη διάρκεια δύο δεκαετιών της οικονομικής στασιμότητας.

Ο χρόνος των διακοπών έχει γίνει μικρότερος, οι ώρες εργασίας μεγαλύτερες και οι απαιτήσεις της εταιρείας από τον κάθε εργαζόμενο πιο απαιτητικές.

Επίσημα στοιχεία έχουν δείξει πως πάνω από το 20% των ιαπωνικών εταιρειών δήλωσαν το 2016 ότι οι υπάλληλοί τους εργάζονταν πάνω από 80 ώρες υπερωρίες το μήνα. Συνθήκη που έχει διαιωνίσει το karoshi που επίσημα αφορά 200 περιπτώσεις το χρόνο και ανεπίσημα ξεπερνά τις 10.000”.

Για τους εργαζόμενους της Ιαπωνίας “δεν υπάρχει έξοδος ή απόδραση. Αυτό που υπάρχει είναι τεράστια μοναξιά”.

Οι επιλογές που έχουν όσοι ταλαιπωρούνται απεριόριστα είναι α) η αυτοκτονία (το 2022 έγιναν 17.5 αυτοκτονίες ανά 100.000 πληθυσμού) β) να δουλέψουν μέχρι θανάτου και γ) να εξαφανιστούν και να αρχίσουν κάπου αλλού τη ζωή τους από το μηδέν.

Τις ίδιες επιλογές έχουν τα θύματα ενδοοικογενειακής βίας -τα οποία δεν προστάτευαν οι νόμοι έως το 2001. Πρόσφατα στοιχεία δείχνουν πως 1 στις 4 γυναίκες είναι θύμα κακοποίησης των συζύγων τους, όπως και ότι έχουν κάνει σχετική καταγγελία στην αστυνομία -χωρίς να έχουν λάβει βοήθεια.

Σημείωσε κάπου εδώ πως οι αυτοκτονίες (στη χώρα που είναι στο Νο2 της παγκόσμιας λίστας) έχουν ως συνέπεια χρέη για την οικογένεια του αυτόχειρα

Εκτός από την ανάληψη των χρεών, οι συγγενείς μπορεί να επιβαρυνθούν με τα ακριβά τέλη καθαρισμού του κτιρίου από το οποίο έχει πηδήξει ο αυτόχειρας ή της διακοπής κυκλοφορίας των τρένων, εάν έχει πηδήξει σε γραμμές.

Πόσο κοστίζει η ‘εξάτμιση’

Όποιος θέλει να ‘εξατμιστεί’ χρειάζεται να έχει πρόχειρα από 50.000 ¥ (332 ευρώ) έως 300.000 ¥ (1.990 ευρώ). Εξαρτάται από τα όσα θέλει να πάρει ο ενδιαφερόμενος μαζί του, πόσο μακριά θέλει να πάει και εάν η μετακίνηση πρέπει να γίνει υπό πλήρες σκοτάδι.

Αν επιλέξει να πάρει τα παιδιά του μαζί του ή να αποφύγει εισπράκτορες χρεών, η τιμή αυξάνεται.

Κάθε εταιρία που ασχολείται με το jouhatsu δέχεται κατά μέσο όρο μεταξύ 5 και 10 αιτήσεων κάθε ημέρα. Οι περισσότεροι χρειάζονται απλώς συμβουλευτική ή νομική συμβουλή. Σε περιπτώσεις stalking, η εταιρεία μπορεί να καθαρίσει από κοριούς και άλλες συσκευές παρακολούθησης αυτοκίνητα και σπίτια.

Περί τους 100 έως 150 ανθρώπους θέλουν να εξαφανιστούν.

Στις προϋποθέσεις είναι να αλλάξουν το όνομα ή και το πρόσωπο τους.

Υπάρχουν και περιπτώσεις ατόμων που ‘εξατμίζονται’ χωρίς τη βοήθεια εταιρίας, αλλά με τις γνώσεις που τους δίνουν σχετικοί οδηγοί που κυκλοφορούν.

Οι αυστηροί νόμοι για το απόρρητο λειτουργεί υπέρ των jouhatsu.

Οι αγνοούμενοι μπορούν ελεύθερα να κάνουν ανάληψη χρημάτων από ΑΤΜ, χωρίς να επισημανθούν και τα μέλη της οικογένειάς τους δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση σε βίντεο ασφαλείας που ενδεχομένως έχουν αιχμαλωτίσει το αγαπημένο τους πρόσωπο.

Η αστυνομία δεν μπορεί να επέμβει, εκτός και αν τίθεται θέμα εγκλήματος ή ατυχήματος.

Εάν βρεθεί το αυτοκίνητο ‘εξατμισμένου’ εγκαταλελειμμένο κοντά σε λίμνη η έρευνα σταματά εκεί.

Το μόνο που μπορεί να κάνει η οικογένεια είναι να πληρώσει ακριβά ιδιωτικό ντετέκτιβ. Ή να περιμένει. Το πιθανότερο για πάντα, γιατί οι ‘εξατμισμένοι’ ακόμα και αν θέλουν να επιστρέψουν, ντρέπονται να το κάνουν.