“ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑΝ ΝΑ ΜΕ ΚΑΨΟΥΝ ΖΩΝΤΑΝΗ, ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΤΡΑΝΣ”
Η ακτιβίστρια Άννα Πήλιου μιλά στο Magazine για την τρανσφοβία της ελληνικής κοινωνίας.
Η ακτιβίστρια Άννα Πήλιου μιλά στην ενότητα “Rainbow Stories” και αποκαλύπτει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα διεμφυλικά άτομα στην ελληνική κοινωνία, λόγω της ταυτότητας φύλου τους.
Η τρανσφοβική δολοφονική επίθεση που δέχτηκε από νεαρούς σε νυχτερινό σχολείο των Αμπελοκήπων που φοιτούσε προ δεκαετίας, αποτέλεσε για εκείνη ένα γεγονός που την καθόρισε και την έκανε να καταλάβει ότι το να είσαι διαφορετικ@ ελλοχεύει μεγάλους κινδύνους.
Οι κακοποιητικές συμπεριφορές που έχει δεχτεί από την παιδική ηλικία έως και σήμερα έφτασαν σε σημείο να απειληθεί ακόμα και η ίδια της η ζωή, μέσα στον σχολικό χώρο.
Όπως αποκαλύπτει στο Magazine, το σχολείο για την Άννα ήταν ένα ατέλειωτο μαρτύριο. Της πετούσαν πέτρες και μπουκάλια, δεχόταν καθημερινό μπούλινγκ, ενώ δεν δίστασαν να την περιλούσουν με βενζίνη, σε μια προσπάθεια να την κάψουν ζωντανή.
Η Άννα κατέθεσε μήνυση κατά του διευθυντή του σχολείου, με την κατηγορία πως εκείνος δεν επενέβη για την προφύλαξή της. Η ίδια, αν και κινήθηκε νομικά, δε βρήκε ποτέ την δικαίωση που ανέμενε.
“Η δική μου φυλομετάβαση ξεκίνησε στα 15. Ήμουν στο γυμνάσιο και έκανα τα πρώτα βήματα ως προς την εμφάνιση. Στην αρχή στεναχωριόμουν για τις λεκτικές επιθέσεις που δεχόμουν, αλλά έπρεπε να το ξεπεράσω. Ήταν το τέλος μιας εποχής και η αρχή μιας νέας.
Όταν έγινε το πρώτο Pride του 2005, ήμουν κοντά στα 20. Όλο αυτό ήταν μια αυτοοργανωμένη αντίδραση με 500 άτομα και λίγα πανό. Οι φασίστες μας πετούσαν αυγά, αλλά εμείς κάναμε την πορεία. Δε σταματήσαμε, δε φύγαμε.
Μετά από εκεί, άρχισα να οργανώνομαι ακτιβιστικά, άρχισα να μιλάω για τα δικαιώματά μας και με άλλα παιδιά κάναμε όνειρα να έχουμε και στην Ελλάδα ένα μεγάλο Pride, όπως γίνεται σήμερα, καθώς το βλέπαμε σε άλλες χώρες και θέλαμε να γίνει κάτι τόσο μεγάλο και στη χώρα μας.
Το σχολείο το σταμάτησα στα 15, για προσωπικούς λόγους και περίπου στα 20 αποφάσισα πως θα το συνεχίσω. Ήταν το μακρινό 2008. Ξεκίνησα ξανά το σχολείο στο 2ο Εσπερινό Γυμνάσιο Αμπελοκήπων. Ντυνόμουν με γυναικεία ρούχα, πλέον, και αυτό δεν ήταν αποδεκτό από τους συμμαθητές μου, οι οποίοι μου έκαναν λεκτικές επιθέσεις, μου πετούσαν μπουκάλια και με χλεύαζαν.
Μου έριξαν βενζίνη, επειδή είμαι διαφορετική.
Με την πρώτη διεύθυνση του σχολείου τα πράγματα ήταν καλύτερα. Όταν, όμως, άλλαξε η διεύθυνση, τότε τα πράγματα χειροτέρεψαν. Ο νέος διευθυντής θέλησε να με αναγκάσει να ντύνομαι με ανδρικά ρούχα και μου έλεγε ότι με το ντύσιμό μου δημιουργώ προβλήματα στο σχολείο. Με εξευτέλιζε συνεχώς και μου έλεγε ότι προκαλώ, μόνο και μόνο επειδή έχω αυτή την εμφάνιση.
Το αποκορύφωμα όλων ήταν η τρανσφοβική δολοφονική επίθεση που δέχτηκα εντός του σχολικού χώρου.
Ήταν ένα βράδυ που μόλις είχα τελειώσει το σχολείο, περίπου στις 10. Έβγαινα από το κτίριο και με πλησίασαν ένα αγόρι που φοιτούσε στο σχολείο και ένας εξωσχολικός. Με έβρισαν και ο ένας από αυτούς άνοιξε ένα μπιτόνι και με έλουσε με βενζίνη. Ευτυχώς, το σπίρτο που πέταξε δε με πέτυχε και δεν έπαθα τίποτα πιο σοβαρό.
Γύρισα στο σχολείο σοκαρισμένη και δεν ήρθε κανείς να με βοηθήσει εκτός από μια καθηγήτρια και άλλα δυο παιδιά. Ύστερα, ήρθε η Αστυνομία, κατέθεσα και εγώ και οι υπόλοιποι.
Ο διευθυντής του σχολείου κατέθεσε πως τον άνθρωπο που μου έριξε τη βενζίνη δεν τον ήξερε και δεν ήξερε αν ήταν μαθητής, ενώ λίγο καιρό μετά το άτομο αυτό μπαινόβγαινε στις τάξεις. Ο διευθυντής με τρομοκράτησε πως θα φωνάξει τη Χρυσή Αυγή και πως τα προβλήματα τα προκαλώ εγώ, επειδή είμαι τρανς.
Μετά από την επίθεση έγιναν συστάσεις από φορείς, έγιναν καταγγελίες, κινήθηκα νομικά, αλλά μετά από δέκα χρόνια δε βρήκα δικαίωση. Ειπώθηκαν πολλά ψέματα, η άλλη πλευρά είχε γνωριμίες και η δικαιοσύνη έδειξε για ακόμη μια φορά το πραγματικό της πρόσωπο. Ο εισαγγελέας πρότεινε την ενοχή των δραστών, αλλά ο πρόεδρος την απέριξε.
Αυτά τα παιδιά έκαναν ό,τι έκαναν, γιατί κάποιοι τους το επέτρεψαν.
Στην Ελλάδα δεν τηρείται ο αντιρατσιστικός νόμος. Κανένα θύμα δε δικαιώνεται. Ούτε ο Άλεξ, ούτε ο Γιακουμάκης, ούτε ο Ζακ, ούτε η Δήμητρα. Η δικαιοσύνη δεν στέκεται δίπλα στα θύματα, για αυτό και τα θύματα δεν μιλούν και τελικά καταλήγουν στο χώμα.
Αυτός που μου έριξε τη βενζίνη βρέθηκε μπροστά μου πρόσφατα. Τον είδα μέσα στο βαγόνι του μετρό, δέκα χρόνια μετά την επίθεση με τη βενζίνη. Ήταν χαλαρός και κοίταζε με υπεροψία. Γέλαγε, μιλούσε με τον φίλο του. Δε μπορούσα καν να τον κοιτάζω, μου θύμιζε εκείνες τις εικόνες. Έβαλα τα ακουστικά και απομακρύνθηκα.
Να μην έχουμε καινούργιους «Μπάμπηδες».
Θα πρέπει να μπει η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα σχολεία, και στις μεγαλύτερες τάξεις, αλλά και στις μικρότερες. Ωστόσο, για να γίνει αυτό, πρέπει να γίνει σωστά. Με πρόχειρη δουλειά δε θα αλλάξει τίποτα. Όσ@ είναι γονείς, θα πρέπει να συμμετέχουν σε σεμινάρια για το φύλο, τη σεξουαλικότητα και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Πάντα με επιστήμονες και ειδικούς, γονείς και εκπαιδευτικοί θα πρέπει να είναι ενημερωμένοι για τα ζητήματα αυτά.
Δεν μπορείς να ζητάς από τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα να ελέγχεται, αλλά κανένας άλλος να μην ελέγχεται αν είναι σε θέση να βρίσκεται δίπλα σε παιδιά. Τα παιδιά πρέπει να μάθουν για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για τη σεξουαλικότητα. Πρέπει να μάθουν ότι η ισότητα και ο σεβασμός στο διαφορετικό είναι κάτι αυτονόητο και υποχρέωση όλων.
Από εκεί και πέρα, όσον αφορά τους γονείς και τις τεκνοθεσίες, ως προοδευτικό κράτος, πρέπει να ξαναγραφτεί το οικογενειακό Δίκαιο. Αυστηρότερα μέτρα και υποχρεώσεις για υποψήφιους γονείς, ανεξαρτήτως φύλου και σεξουαλικότητας.
Θέλουμε τα παιδιά μας να μαθαίνουν πως δε γίνεται να είσαι εγκληματίας, βιαστής, μισογύνης, ομο-τρανσφοβικός και ρατσιστής. Χρειάζεται έλεγχος σε όλ@. Με αυτό τον τρόπο προστατεύονται τα δικαιώματα του παιδιού. Χρειάζεται εκπαίδευση και σωστή ενημέρωση.
Τα τρανς άτομα θεωρούνται ο απόπατος της κοινωνίας.
Οι νόμοι του κράτους καθρεφτίζουν την κοινωνία μας. Πρέπει η πολιτεία να “ποτίσει” το δέντρο της Δημοκρατίας και όχι του φασισμού και τα διεμφυλικά άτομα είναι εντελώς εκτεθειμένα στην ελληνική κοινωνία. Τα διεμφυλικά άτομα αντιμετωπιζόμαστε ως διαφορετικά, αλλά και ως ο απόπατος της κοινωνίας.
Όμως, πρέπει να καταλάβουν όλοι εκεί έξω ότι δεν είμαστε έτσι. Ως ακτιβιστές, υποστηρίζουμε τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν είμαστε διαφορετικοί, αντιμετωπιζόμαστε ως διαφορετικοί, γιατί δεν κρινόμαστε από το χαρακτήρα και τις πράξεις μας, αλλά από το κρεβάτι και την εμφάνισή μας.
Κάθε χρόνο πεθαίνουν τόσες αδελφές μας και τίποτα δεν αλλάζει. Ρατσισμός, βία, κακοποίηση, δολοφονικές επιθέσεις και καθημερινή κοινωνική περιθωριοποίηση.
Δεν γίνεται να έχουμε φτάσει στο 2021 και να κρινόμαστε για την σεξουαλικότητά μας και την ταυτότητα φύλου μας. Είμαστε τα λόγια και οι πράξεις μας, όχι η εικόνα μας.
Δεν θα σκύψουμε, όμως, το κεφάλι, δεν θα κρυφτούμε άλλο. Η ορατότητα είναι για μας το όπλο και όσο κι αν κάποιοι θέλουν να σταματήσουν τον αγώνα μας, εμείς θα φωνάζουμε ακόμη πιο δυνατά για τις ελευθερίες μας.
Η ζωή των τρανς και των ΛΟΑΤΚΙ+ γενικότερα είναι ένας καθημερινός αγώνας, ένας καθημερινός στίβος. Άλλοτε φτάνουμε πρώτοι, άλλοτε τελευταίοι, αλλά στο τέλος της ημέρας συνεχίζουμε για τον επόμενο αγώνα”.
