ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ: ΤΑ ΚΑΜΠΑΝΑΚΙΑ ΧΤΥΠΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΜΕ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ
Πέρασαν ήδη δύο μήνες. Ήταν επιτυχημένη, είπαν οι υπεύθυνοι, και κατά τη διάρκειά της ακούσαμε πολλές υποσχέσεις με προσοχή, χαρά και αλλά και περίσκεψη.
Ο λόγος για την 9η Διεθνή Διάσκεψη για τους Ωκεανούς που διοργάνωσε η χώρα μας στην Αθήνα τον περασμένο Απρίλιο.
Στη διάσκεψη αυτή λοιπόν η Ελλάδα δεσμεύτηκε για μια σειρά από μέτρα και δράσεις για την προστασία των θαλασσών. Για την ακρίβεια, ανακοίνωσε 21 δεσμεύσεις μεταξύ των οποίων είναι η δημιουργία δύο θαλάσσιων πάρκων σε Ιόνιο και Αιγαίο, η απαγόρευση συρόμενων αλιευτικών εργαλείων σε θαλάσσιες προστατευόμενες περιοχές ενώ, επιπλέον, δεσμεύτηκε για την υπογραφή της Συνθήκης του ΟΗΕ για τους Ωκεανούς μέχρι τα μέσα του 2025.
Όλα αυτά συμβαίνουν 2 χρόνια μετά τις, ανεκπλήρωτες ακόμα, προσωπικές δεσμεύσεις του πρωθυπουργού στο Παγκόσμιο Συνέδριο της Διεθνούς Ένωσης για τη Διατήρηση της Φύσης (IUCN), για την ολοκλήρωση της εν εξελίξει διαδικασίας θέσπισης προστατευτικών μέτρων για τις περιοχές του δικτύου Natura 2000. Ναι, σωστά καταλάβατε, Natura έχουμε, χαρτογράφηση και πλαίσιο προστατευτικών μέτρων δεν έχουμε. Τι άλλο δεν έχουμε; Σχέδιο.
Μπορεί οι 21 δεσμεύσεις της Ελλάδας για την προστασία της θάλασσας να ανακοινώθηκαν μετά πανηγυρισμών ωστόσο, προς ώρας, έχουμε μείνει στους πανηγυρισμούς. Δύο μήνες μετά, δεν έχει ανακοινωθεί κανένας οδικός χάρτης υλοποίησης των δεσμεύσεων αυτών, δεν έχουν εξειδικευτεί οι απαιτούμενες ενέργειες και δράσεις, δεν έχει προχωρήσει καμία νομοθέτηση ή ανακατανομή κονδυλίων, κάτι τέλος πάντων που να δείχνει ότι η διαδικασία προχωράει.
Αντίθετα, συζητάμε για εθνικά θαλάσσια πάρκα τη στιγμή που μέρος τους συμπίπτει με παραχωρημένες για έρευνα και εξόρυξη θαλάσσιες περιοχές και τη στιγμή που η χώρα μας εδώ και χρόνια δεν συμμορφώνεται με σειρά ενωσιακών υποχρεώσεων που αφορούν το περιβάλλον και ειδικά τη θαλάσσια προστασία και σύρεται στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια. Όπως και να το δει κανείς, τα παραπάνω αποτελούν, τουλάχιστον, αντίφαση.
Ωστόσο, αυτή η αντίφαση, ειδικά σε μια περίοδο που όλα δείχνουν ότι ο χρόνος που διαθέτουμε προκειμένου να αντιστρέψουμε τις επιπτώσεις της κλιματικής κρίσης λιγοστεύει, δεν θα εξαφανιστεί με υποσχέσεις. Και όσο δεν εξαφανίζονται αυτές οι αντιφάσεις οι ελληνικές θάλασσες συνεχίζουν να υποβαθμίζονται και να γεμίζουν πλαστικά, τα κητώδη που κατοικούν σε αυτές συνεχίζουν να απειλούνται και οι οικότοποι της Μεσογείου συνεχίζουν να ερημώνουν.
Τα καμπανάκια χτυπούν και γι’ αυτό χρειάζεται δράση. Όχι υποσχέσεις που ξεχνιούνται. Χρειάζεται και αντανακλαστικά και δοκιμές και λάθη και αναλύσεις. Αλλά κυρίως δράση.
Σε αυτά ακριβώς τα πλαίσια, το ελληνικό γραφείο της Greenpeace και το WWF Ελλάς αναλαμβάνουμε δράση και ενώνουμε δυνάμεις ώστε να προωθήσουμε την ανάγκη επίτευξης του στόχου προστασίας του 30% των ελληνικών θαλασσών μέχρι το 2030, να πιέσουμε προκειμένου να υλοποιηθούν οι πρόσφατες δεσμεύσεις της ελληνικής κυβέρνησης και να ενημερώνουμε την κοινωνία για την εξέλιξη των παραπάνω προσπαθειών.
Τα καμπανάκια χτυπούν. Ειδικά αυτές τις μέρες με το θερμόμετρο να δείχνει τα δόντια του, όχι μόνο τα ακούμε αλλά τα νιώθουμε στο πετσί μας. Πρέπει να αλλάξουμε πορεία, να ξεφορτωθούμε παραλογισμούς και αντιφάσεις και να δράσουμε άμεσα. Άμεση υλοποίηση των δεσμεύσεων για την προστασία της θάλασσας, απαγόρευση εξορύξεων, διεύρυνση Θαλάσσιων Προστατευόμενων Περιοχών, σχέδια αποτελεσματικής διαχείρισης, διαφάνεια και λογοδοσία. Τα καμπανάκια χτυπούν και δεν θα σταματήσουν με υποσχέσεις, θα σταματήσουν με δράση. Τώρα.
Αντώνης Μπούγιας, υπεύθυνος εκστρατείας για τις θάλασσες, Ελληνικό γραφείο Greenpeace.
