ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΣ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ: “ΜΙΑ ΝΟΣΗΡΗ ΣΧΕΣΗ ΠΟΥ ΕΠΛΗΞΕ ΑΝΕΠΑΝΟΡΘΩΤΑ 4 ΠΑΙΔΙΑ”

Aυτήν την στιγμή η Ελληνική Αστυνομία έχει 55.000 με 60.000 μέλη, των οποίων η ψυχική κατάσταση αγνοείται, μολονότι δεκάδες χιλιάδες οπλοφορούν.

Αν κατέστη κάτι σαφές με την αποκάλυψη της φρίκης που βίωναν 4 παιδιά από τους γονείς τους από το 2016, είναι πως τα ψυχομετρικά τεστ που χρησιμοποιεί η αστυνομία για να αξιολογήσει τη ψυχική υγεία των μελών της είναι ανεπαρκή.

Για την ακρίβεια, αχρείαστα, αφού δεν μπορούν να ‘δείξουν’ κάτι σχετικό με τη ψυχική κατάσταση των εξεταζόμενων. Η πραγματικότητα της αναποτελεσματικής… αστυνόμευσης της αστυνομίας στα μέλη της είναι τόσο ξεκάθαρη που ο αρχηγός του σώματος ζήτησε έλεγχο αυτών των τεστ.

Δεν είπε ωστόσο, κάτι για τη γενικότερη αναλγησία του σώματος με το θέμα του αστυνομικού της Βουλής των πολλών σοβαρών πειθαρχικών παραπτωμάτων που δεν του στοίχισαν τίποτα. Δεν είχαν συνέπειες.

Αποκαλύφθηκε και πως στο φάκελος του υπάρχει έγγραφο που τον χαρακτηρίζει ψυχικά ασθενή. Παρ’ όλα αυτά, δεν του αφαίρεσαν -όπως προβλέπεται- τον οπλισμό, δεν πήρε 24 μήνες άδεια και δεν μπήκε μετά σε υπηρεσία γραφείου.

Δηλαδή, δεν έγινε τίποτα από τα προβλεπόμενα στο νόμο. Έτσι δεν είχαν καμία ελπίδα σωτηρίας και τα παιδιά του.

Ο ΑΠΛΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ

Η Μυρτώ Κακούρου, Κλινική Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπεύτρια, εξειδικευμένη στην υπαρξιακή και συστημική ψυχοθεραπεία βεβαιώνει μέσω του NEWS 24/7 πως μια συνεδρία με επαγγελματία ψυχικής υγείας θα ήταν αρκετή για να εκτιμηθεί άρδην καλύτερα η καταλληλότητα των μελών του σώματος που υπάρχει για να προστατεύει τους πολίτες.

Σημείωση: με τα υπάρχοντα δεδομένα της ΕΛ.ΑΣ. ένας 45χρονος αστυνομικός θα δει στη ζωή του ψυχίατρο μια φορά στα 25 χρόνια. To ενδεδειγμένο κατά τους ειδικούς, είναι μια συνεδρία κάθε 2 με 3 χρόνια. Αλλά με 3 ψυχιάτρους για 60.000 άτομα αυτό είναι φύσει αδύνατο. Δεν υπάρχουν ανθρώπινοι πόροι, όπως δεν υπάρχει κέντρο αξιολόγησης. Υπάρχουν πολλοί ψυχολόγοι στην αστυνομία, οι οποίοι όμως προσελήφθησαν για υποστηρικτικό ρόλο. Όχι για να διαγιγνώσκουν παθολογία.

«Η λήψη ενός καλού και πλήρους ιστορικού μάς βοηθάει να δούμε αν ένα άτομο έχει ενδείξεις από την παιδική ηλικία. Π.χ. αδυναμία συμμόρφωσης με τους κανόνες, με τον νόμο, παραβατικότητα, κατάχρηση ουσιών, αναλγησία στα ζώα, βανδαλισμούς και καταστροφή περιουσιών.

Αν γίνει μια καλή λήψη ιστορικού, δεν φτάνεις στα 45 και τα 50 για να δεις να ξεπροβάλει κάτι παραβατικό. Όλη η προσωπικότητα έχει συγκροτηθεί με βάση την παραβατικότητα.

Το ψυχολογικό προφίλ όχι μόνο αυτών που υπηρετούν στην αστυνομία, αλλά γενικότερα πρέπει να είναι όσο πιο ανάγλυφο γίνεται. Οι περιγραφικές αξιολογήσεις και κλινικές εκτιμήσεις από τους ειδικούς πρέπει να είναι όσο γίνεται πιο γλαφυρές και αξιόπιστες ως προς αυτό που βλέπουν.

Με το να εστιάζουμε μόνο σε κάποια απαρχαιωμένα τεστ προσωπικότητας ή διαχείρισης κρίσεων, σίγουρα χάνουμε την ουσία. Χάνουμε πολλά πράγματα στο να μπορέσουμε να έχουμε μια αξιόπιστη περιγραφή και εκτίμηση του ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος και πόσο μάλλον σε τέτοιες νευραλγικές θέσεις.

Το άτομο παραμένει αδιάγνωστο. Kαι δεν εννοώ με την έννοια μιας ψυχικής διαταραχής, καθώς εάν αποδώσουμε μια ψυχική ασθένεια σε αυτό το άτομο ή σε όποιο άλλο σεξουαλικό παραβάτη, θα κάνουμε ένα πολύ μεγάλο λάθος και θα στιγματίσουμε τους ψυχικά πάσχοντες».

Πώς μπορεί να μη σε αγγίζει η εικόνα άλλου ανθρώπου να σε ικετεύει

Το κατηγορητήριο είναι μεγάλο, ωστόσο ποιο είναι το πρώτο ‘καμπανάκι’ που θα μπορούσε να εντοπίσει μια σωστή αξιολόγηση; Ότι υπάρχει παραβατική συμπεριφορά; Κάποια προβλεπτικά στοιχεία;

«Τέτοια άτομα σίγουρα έχουν μια διαστροφική ψυχική δομή. Μια ψυχική δομή, μια ψυχική οργάνωση που εμπίπτει στην κατηγορία των διαστροφών. Στον ψυχισμό αυτόν δεν πρωταγωνιστεί το άγχος –όπως θα μιλούσαμε σε μια νεύρωση-, ούτε αυτό που κυριαρχεί είναι η απώλεια επαφής με την πραγματικότητα -μία διαταραχή της αντίληψης δηλαδή, που θα ενέπιπτε στη ψύχωση, ως ψυχική δομή.

Άρα δεν εστιάζουμε σε αυτά.

Εστιάζουμε σε κάτι το οποίο είναι πιο άκαμπτο, πιο δυσλειτουργικό και πιο βαθιά ριζωμένο. Αυτό που θα προβάλλει, που θα είναι, θα αποδίδεται στον τρόπο όχι τόσο της αντίληψης του ατόμου όσο στον τρόπο που αισθάνεται.

Αποκαλύπτεται ένας ενδοψυχικός κόσμος, με σαφή την απουσία συναισθηματικής επικοινωνίας.

Υπάρχουν πολλοί περιορισμοί ως προς το να γίνουν αυτά τα άτομα επιδεκτικά, ψυχιατρικής και, ψυχοθεραπευτικής βοήθειας, γιατί δεν κάνουν σχέση. Άρα αυτό που θα δυσκόλευε τους ψυχιάτρους, τους ψυχολόγους, γενικά τους ειδικούς ψυχικής υγείας θα ήταν ότι δεν θα υπήρχε η δυνατότητα να εγκατασταθεί μια συναισθηματική σχέση, ακόμα και με τους ίδιους τους ειδικούς.

Θα φαινόταν ότι το άτομο υπονομεύει τη διαδικασία, δεν πιστεύει στη διαδικασία, είτε αυτό ήταν αξιολόγηση, είτε ήταν μια θεραπευτική σχέση. Είναι εκεί μόνο για να χειριστεί τα πράγματα. Το άτομο σκέφτεται συνέχεια πώς θα ξεφύγει από αυτό, πώς θα τη γλιτώσει.

Όλη του η δομή, δηλαδή συγκροτείται από μια διαδοχή πράξεων. Δεν έχει καθόλου συνέχεια ιδεών και συναισθημάτων. Βλέπουμε μια απουσία συναισθηματικού κόσμου.

Ο ψυχοπαθητικός δεν είναι σε θέση να έχει μία εσωτερικευμένη εικόνα του άλλου, η οποία να διαρκεί στο χρόνο. Αδυνατεί να συνάψει ειλικρινείς διαπροσωπικούς δεσμούς. Τον αφορά μόνο να έχει μια συμπεριφορά εξαπάτησης. Είναι μόνο μια διαδοχή πράξεων. Άρα, εκδηλώνει συμπεριφορές εξαπάτησης, για προσωπικό κέρδος κυρίως, και για δική του ευχαρίστηση».

Άρα απαντάτε και στο ερώτημα πώς έκανε ό,τι έκανε στα παιδιά του -πέραν της συζύγου του.

«Προφανώς υπάρχει η ερώτηση αυτή. Ο ψυχοπαθητικός δεν βιώνει ό,τι κάνει σαν να είναι πατέρας. Πώς λειτουργεί η αντικοινωνική διαταραχή προσωπικότητας, η ψυχοπάθεια;

Αυτό που αντικρίζει ο άνθρωπος με αντικοινωνική διαταραχή προσωπικότητας, όταν κάνει κάποιον να υποφέρει και υπάρχει απέναντί του ένα θύμα, το οποίο έχει συναισθήματα, βιώνει ψυχικό ή και σωματικό πόνο, η εικόνα αυτή δεν εγγράφεται μέσα του.

Δηλαδή η εικόνα ενός ανθρώπου να τον ικετεύει, να τον παρακαλάει, να ζητάει έλεος, δεν τον αγγίζει, δεν τον συγκλονίζει. Δεν εγγράφεται, δεν παίρνει ενδοψυχική εγγραφή».

Με απλά λόγια, ο άνθρωπος αυτός δεν νιώθει.

«Ο άλλος διαγράφεται και αυτό είναι το σημείο κλειδί για το λόγο που αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν μεταμέλεια. Δεν παρατηρούνται σκέψεις ελέγχου της ορθότητας της πράξης τους, δεν υπάρχουν προβληματισμοί για τις συνέπειες, δεν υπάρχουν τύψεις, δεν υπάρχει μετάνοια.

Δεν έχουν καν στον εγκέφαλό τους -χωρίς αυτό να είναι δικαιολογία, εξηγούμε πώς λειτουργεί μια τέτοια δομή προσωπικότητας- η εικόνα του παθόντος να εκλιπαρεί για βοήθεια. Δεν υπάρχει αυτό μέσα τους. Δεν μπορούν να ανατρέξουν σε αυτό το κομμάτι, να το ανασύρουν από τη μνήμη τους, να το εγκαλέσουν και να το επεξεργαστούν».

Η όλη συμπεριφορά δεν δηλώνει πως το άτομο θα φτάσει όπου χρειαστεί ώστε να νιώσει κυρίαρχος;

«Φυσικά. Κι εκεί μπαίνει ακριβώς το κομμάτι του σαδισμού. Ο σαδισμός είναι η κατάσταση εκείνη κατά την οποία το άτομο παίρνει ικανοποίηση, όταν ο άλλος υποφέρει, είτε σωματικά είτε ψυχικά. Εκεί έχουμε τον σαδισμό. Είναι γνωστό ότι ο σαδισμός έρχεται μαζί και με άλλα ευρήματα. Και με άλλες συνοδές παραφιλίες.

• Ένα μεγάλο ποσοστό ατόμων με σαδισμό, ένα 46% δείχνουν επιδημιολογικές μελέτες, έχουν διαπράξει βιασμό.
• Ένα 30% των σαδιστών έχει εκδηλώσει παιδοφιλική δραστηριότητα. Οπότε, ο σαδισμός δεσπόζει ακριβώς εκεί που ο άλλος δεν σου έχει βάλει κανένα όριο, γιατί συνήθως οι σαδιστές σχετίζονται, στην συντριπτική πλειοψηφία τους, με μαζοχιστές.

Είναι αυτό το ζευγάρι.

Ο μαζοχιστής δεν έχει βάλει κανένα όριο και ο σαδιστής, εφόσον δεν βλέπει κανένα όριο, συνεχίζει την κυριαρχία. Μπαίνει θριαμβευτικά».

ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΤΗΣ ΣΑΔΟΜΑΖΟΧΙΣΤΙΚΗΣ ΣΧΕΣΗΣ ΒΡΕΘΗΚΑΝ 4 ΠΑΙΔΙΑ

Οι ενήλικες είμαστε άξιοι των επιλογών μας. Τι συμβαίνει όμως, όταν υπάρχουν στην ‘εικόνα’ παιδιά που πριν αντιληφθούν τη θέση τους στον κόσμο, βιώνουν φρικτό πόνο στο σώμα και τη ψυχή. Για τα 4 παιδιά του ζευγαριού υπάρχει το ενδεχόμενο να έχει καταγραφεί στον εγκέφαλό τους ως ‘κανονικότητα’ η φρίκη τους;

«Δεν είμαι απόλυτη σ’ αυτό το κομμάτι. Όπως βλέπουμε στις έρευνες, τα παιδιά έχουν πάντα ψυχική ανθεκτικότητα, το resilience, την ικανότητα να ανταπεξέρχονται σε ό,τι μπορεί να τους προκαλέσει σωματική ή ψυχική βλάβη.

Στο κομμάτι όμως, που υπάρχει και σεξουαλική κακοποίηση και στις ηλικίες που συναντάμε τα παιδιά, για εμένα όχι τα παιδιά δεν παίρνουν ως ‘κανονικό’ το αρρωστημένο μικροκλίμα της οικογένειάς τους -πως συμβαίνει και στο δίπλα σπίτι.

Τα παιδιά αντιλαμβάνονται τον πόνο, την οδύνη και τον εγκλωβισμό τους σε αυτήν την συνθήκη. Δυστυχώς μιλάμε για ανεπανόρθωτη ζημιά στον ψυχισμό τους. Το έχουν αντιληφθεί, το έχουν νιώσει και έχουν αισθανθεί εγκλωβισμένα και αβοήθητα»

«Αν είμαστε υπερασπιστές της υγείας και αν μιλάμε για παιδιά που είναι ψυχικά υγιή και διανοητικά έχουν ένα καλό νοητικό δυναμικό -δεν υπάρχει κάποια νοητική υστέρηση να υπολείπονται της αντίληψης κάποιων πραγμάτων- έχουν βιώσει τη φρίκη πολύ καθαρά και πολύ ωμά».

«Τα παιδιά έχουν πληγεί ανεπανόρθωτα ψυχικά και γι’ αυτό αντιστέκομαι να πω ότι λάμβαναν ό,τι ζούσαν ως κανονικό. Εξυπακούεται πως αλλιώς είναι για ένα 2χρονο, αλλιώς για ένα 14χρονο. Έπειτα από μια ηλικία, η φύση σε κάνει να «ψυλλιάζεσαι» ότι κάτι δεν πάει καλά. Ίσως, να παίζει ρόλο το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.

Το παιδί αντιλαμβάνεται. Βιώνει τον πόνο στην πιο ωμή του πραγματικότητα. Όταν μεγαλώνουμε και όσο προχωράμε στην ενηλικίωση, υπάρχουν και αναδύονται οι αμυντικοί μηχανισμοί του «εγώ».

Όταν είσαι παιδί, η άρνηση, η προβολή, η διανοητικοποίηση βρίσκονται στις πολύ αρχές τους, σε ένα πολύ πρώιμο στάδιο. Οπότε, ούτε ακόμα και αυτά δεν δύνανται να δράσουν προστατευτικά, να «συγκαλύψουν» μέσα τους τη κτηνωδία. Μιλάμε για έναν πολύ αγνό ψυχισμό».

Η ΣΥΖΥΓΟΣ ΕΙΝΑΙ ΘΥΜΑ Ή ΘΥΤΗΣ;

Σε κουβέντες που κάνουμε με φίλους μας μπορούμε να λέμε ό,τι σκεφτόμαστε για τη σύζυγο του αστυνομικού της Βουλής και τα όσα δεινά έζησαν από εκείνη τα παιδιά της. Στις τηλεοπτικές εκπομπές ωστόσο, δεν μπορούν οι παρουσιαστές και οι -ακατάλληλοι ως μη ειδικοί ψυχικής υγείας- να προβαίνουν σε ανυπόστατες ‘κορώνες’ εντυπωσιασμού, πόσο μάλλον γνωρίζοντας πως μπορεί να τους ακούν θύματα.

Ή να ακούγονται φράσεις του τύπου «είχε όπλο, ας το χρησιμοποιούσε», που ξεκάθαρα προωθούν τη βία ως απάντηση στη βία.

Δεδομένα είναι συνένοχη. Ωστόσο, σύμφωνα με τις υπάρχουσες πληροφορίες τελούσε κι εκείνη υπό συνεχή απειλή.

Η ειδικός ξεκαθαρίζει πως «είναι συμμέτοχη και συνένοχη» πριν προσθέσει ότι «πρέπει να αποδειχθεί πόσα αληθεύουν και συνέβαιναν. Στο βαθμό που συμμετείχε σε αυτές τις πράξεις, στο βαθμό που ασκούσε και η ίδια σεξουαλική και σωματική βία στα παιδιά, είναι συνένοχη.

Αν μπλέχτηκαν τα διαταραγμένα μυαλά και των δύο; Ναι. Είναι πολύ πιθανό.

«Η μάνα έφευγε όμως, από το μαζοχισμό όταν η ίδια φερόταν με σαδιστικό τρόπο -δηλαδή κυριαρχούσε- σε ανήλικες ψυχές. Στα παιδιά της. Ακόμα και αν ήταν υπό την απειλή».

«Αυτό που λέμε στην ψυχοθεραπεία είναι ότι σε μια σαδομαζοχιστική σχέση, νικητής είναι αυτός που αντιλαμβάνεται πρώτος την ήττα του. Αυτός δηλαδή, που καταλαβαίνει ότι νικήθηκε και πρέπει να βγει από αυτόν τον αρρωστημένο, φαύλο κύκλο. Αυτός είναι ο νικητής σε μία σαδομαζοχιστική σχέση. Αυτός που μπορεί να αντικρίσει την ήττα του, το έλλειμμά του, τη δική του ψυχοπαθολογία.

Η μητέρα φαίνεται να έχει μια δομή μαζοχιστική. Δηλαδή, αρέσκεται και αυτή στο να λαμβάνει τον φόβο. Στο μαζοχισμό τα τρία βασικά στοιχεία είναι ο πόνος, η απώλεια ελέγχου και η δημόσια ταπείνωση. Ένας μαζοχιστής μπορεί να τα αντέξει και τα τρία».

Η εν λόγω όμως, πέρασε στο σαδισμό, ενώ «συνήθως μια μητέρα ‘σπάει τον κύκλο’ της κακοποίησης, όταν η βία περνάει στα παιδιά».

Η ΜΗΤΕΡΑ ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ ΤΗΝ ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ

Η κυρία Κακούρου λέει πως πολλές κακοποιημένες γυναίκες καταφέρνουν και ‘σπάνε’ τον κύκλο της βίας, όταν καταλαβαίνουν πως η κακοποίηση δεν σταματάει σε εκείνες, αλλά πηγαίνει στα παιδιά της οικογένειας.

«Νομίζω ότι αυτό είναι η κόκκινη γραμμή για πάρα πολλές γυναίκες που είναι σε ένα τόσο εκλωβιστικό, κακοποιητικό περιβάλλον. Επίσης, στην ψυχοθεραπεία λέμε ότι συμφέρει να έχεις παιδιά, καθώς για την αγάπη των παιδιών σου ξεπερνάς τα δοσμένα σου.

Κάνεις την υπέρβασή σου, ακόμα κι αν υπέρβασή σου είναι ν’ αποδεχτείς ότι και εσύ φέρεις μια διαταραχή και ν’ αναζητήσεις βοήθεια».

Κάτι που δεν έγινε.

«Σε αντιστοιχία με την αντικοινωνική διαταραχή προσωπικότητας που ονομάσαμε, ενδεχομένως να υπάρχει μια εξαρτητική διαταραχή προσωπικότητας. Να νιώθει η γυναίκα πως δεν αυτο-ορίζεται και πως θέλει κάποιον άλλον για να πιστοποιείται η ύπαρξή της.

Να έχει μια υπερευαισθησία στην απόρριψη, μια έντονη τάση να παίρνει δευτερογενές κέρδος, δηλαδή να προσελκύει το ενδιαφέρον του συζύγου -στη προκειμένη περίπτωση-, ικανοποιώντας τις αρρωστημένες ορέξεις του.

Το θέμα είναι ότι δεν υπάρχει μια δομή που να είναι υγιής. Είναι αυτό που είπαμε και πριν: ότι ο σαδιστής με τον μαζοχιστή ταιριάζουν, γιατί ο μαζοχιστής δεν μπορεί να βάλει το ‘όχι’. Δεν μπορεί να βάλει το όριο. Όσο σαδιστής δεν ακούει το όριο, γίνεται παντοδύναμος».

ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ;

Προσπαθώντας να διαχειριστώ τον κόμπο που αισθανόμουν στο στήθος, όσο άκουγα την κλινική ψυχολόγο να ερμηνεύει όλα αυτά τα ακατανόητα για το μυαλό μου, σκέφτηκα πως ήθελα να ακούσω ότι τα παιδιά μπορούν ν’ αφήσουν πίσω όλον αυτόν τον τρόμο, αν γίνουν οι κατάλληλες παρεμβάσεις.

Ότι υπάρχει ελπίδα.

«Θα είναι πολύ επίπονος και μακρύς ο δρόμος για τα παιδιά. Αναφερθήκαμε προηγουμένως, για την ψυχική ανθεκτικότητα των παιδιών -και των ενηλίκων. Βέβαια, αυτό δεν είναι ότι δίνεται έτσι, ότι δεν καλλιεργείται, ότι δεν ενισχύεται ή δεν ενδυναμώνεται. Ή πως όλα αυτά τα παιδιά έχουν την ίδια προσωπικότητα, την ίδια ιδιοσυγκρασία, την ίδια δυναμική.

Δεν μπορούμε να καθορίσουμε το μέλλον και των 4 παιδιών, ακόμα και αν προέρχονται από τους ίδιους γονείς. Ακόμα και αν μεγάλωσαν στο ίδιο περιβάλλον.

«Δεν είμαστε έρμαια των γονιδίων μας, της κληρονομικότητας ή/και του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ανατρεφόμαστε».

Υπάρχει μια αιώνια διαμάχη φύσης-ανατροφής (Nature vs Nurture). Πλέον γνωρίζουμε ότι δεν είμαστε έρμαια μόνο αυτών των δύο δυνάμεων, αυτών των δύο αλληλεπιδράσεων.

Μεγάλη σημασία έχει το άτομο, το πώς θα το πάει από εκεί και πέρα, το πώς θα το προχωρήσει. Η ανάληψη ευθύνης του, η διαχείριση των ελευθεριών, το πείσμα του στις υπερβάσεις του εαυτού. Οπότε, έτσι ναι, εκεί εδράζεται η ελπίδα μας».