ΜΠΟΡΟΥΝ ΤΑ QUEER ΑΤΟΜΑ ΝΑ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΟΥΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ;
Μέλη της queer κοινότητας της Αθήνας, μιλούν στο NEWS 24/7 για το ταξικό πρόσημο της διασκέδασης.
Η διασκέδαση για τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα στην Αθήνα είναι ένα ζήτημα που συνδέεται άμεσα με την οικονομική ανισότητα και τις ταξικές διαφορές.
Ενώ η πρωτεύουσα διαθέτει αρκετούς χώρους που θεωρούνται queer friendly ή ακόμη και αμιγώς queer στέκια, η πρόσβαση σε αυτούς τους χώρους συχνά εξαρτάται από το πόσο χρήματα μπορείς να διαθέσεις.
Οι υψηλές τιμές στην είσοδο και στα ποτά, σε συνδυασμό με το χαμηλό εισόδημα πολλών queer ατόμων, ιδιαίτερα των τρανς περιθωριοποιημένων ατόμων, έχουν δημιουργήσει έναν άτυπο ταξικό διαχωρισμό στον χώρο της διασκέδασης της πρωτεύουσας.
Τέσσερα μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας που ζουν στην Αθήνα, μιλούν στο NEWS 24/7 για το πώς βιώνουν αυτή την κατάσταση, τονίζοντας πως δυστυχώς δεν υπάρχουν πολλά στέκια που μπορούν να απευθυνθούν σε άτομα που δυσκολεύονται οικονομικά.
«Η κατάσταση είναι ξεκάθαρα ταξική»
Χριστίνα, 25 ετών.
«Η διασκέδαση στην Αθήνα, ειδικά για τα queer άτομα, έχει εξελιχθεί σε μια εμπειρία πολυτελείας. Υπάρχουν γνωστά queer στέκια, αλλά πολλές φορές η είσοδος στα πάρτι κυμαίνεται στα 15-20 ευρώ, κάτι που καθιστά το βράδυ απαγορευτικό για κάποιο άτομο σαν κι εμένα, που ζει με ένα πολύ περιορισμένο εισόδημα. Σκέψου ότι, πριν καν παραγγείλω ποτό, πρέπει να ξοδέψω ένα σημαντικό ποσό απλώς για να μπω. Και έπειτα τα ποτά είναι εξίσου ακριβά. Αυτό αποκλείει μεγάλο μέρος της queer κοινότητας, ειδικά άτομα όπως εγώ, που βρίσκονται πολύ κάτω από το όριο της φτώχειας.
Η κατάσταση αυτή είναι ξεκάθαρα ταξική. Η queer διασκέδαση στην Αθήνα έχει γίνει σε πολλές περιπτώσεις ένα προνόμιο για όσους έχουν τα μέσα να ξοδέψουν, αφήνοντας όσους παλεύουν οικονομικά έξω από το “παιχνίδι”. Είναι δύσκολο να νιώθεις ότι ανήκεις σε μια κοινότητα που υποτίθεται ότι προωθεί την αποδοχή και τη συμπερίληψη, όταν το ίδιο το σύστημα της queer (friendly) διασκέδασης δημιουργεί διακρίσεις με βάση τα χρήματα.
Εγώ, για παράδειγμα, επιλέγω πιο φθηνές λύσεις όπως το Μπη Σαηντ στα Εξάρχεια ή το Cantina Social στο Μοναστηράκι όπου τα ποτά και ο καφές είναι προσιτά και νιώθεις άνετα. Επίσης, υπάρχουν μαγαζιά στην Ασκληπιείου, που είναι queer friendly, όπως η Φάλαινα, που έχουν νορμάλ τιμές. Όμως αυτά τα μαγαζιά είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας όσον αφορά τη ΛΟΑΤΚΙ+ friendly διασκέδαση στο κέντρο της Αθήνας.»
«Προτιμώ να πηγαίνω σε πιο οικονομικά queer friendly μαγαζιά»
Αλέξανδρος, 28 ετών.
«Η Αθήνα μπορεί να έχει πολλές επιλογές για διασκέδαση, αλλά όταν μιλάμε για queer χώρους, οι περισσότεροι είναι απαγορευτικοί όσον αφορά το οικονομικό σκέλος. Το Γκάζι, που θεωρείται το κέντρο της queer σκηνής, έχει ορισμένα μαγαζιά με πιο προσιτές τιμές στα ποτά, αλλά αν προσθέσεις την είσοδο που ζητούν πολλά μαγαζιά, καταλήγεις να ξοδεύεις πολλά χρήματα χωρίς καν να το καταλάβεις.
Έχω βρεθεί πολλές φορές σε queer ή queer friendly μαγαζιά του κέντρου της Αθήνας που ζητούν 15-20 ευρώ μόνο για να μπεις. Για κάποιον που ζει με χαμηλό εισόδημα, αυτό είναι απλά αδύνατο. Η διασκέδαση για εμένα δεν είναι απλώς το να βγω για ποτό, αλλά το να βρεθώ σε χώρους που νιώθω ότι με αποδέχονται. Όμως, όταν πρέπει να ξοδέψεις πολλά, τότε νιώθεις ότι η η διασκέδαση για την queer κοινότητα γίνεται κι αυτή ένα προνόμιο. Αυτό είναι το πιο απογοητευτικό κομμάτι. Θέλουμε να νιώθουμε ότι ανήκουμε σε μια κοινότητα που είναι ανοιχτή σε όλους/ες/α, αλλά η οικονομική πραγματικότητα μας απομακρύνει.
Γι’ αυτό τον λόγο πηγαίνω σε πιο οικονομικά queer friendly μαγαζιά, όπως το Boiler και το Teddy Boy στο Μοναστηράκι. Εκεί τα ποτά είναι σε λογικές τιμές και δεν χρειάζεται να πληρώνεις είσοδο για να μπεις. Δεν είναι καθαρά queer στέκια, αλλά τουλάχιστον νιώθεις άνετα και δεν χρειάζεται να αδειάσεις το πορτοφόλι σου για να περάσεις καλά. Είναι ξεκάθαρο ότι η ταξική διάσταση της διασκέδασης παίζει τεράστιο ρόλο στο ποιους χώρους μπορείς να προσεγγίσεις. Τα queer άτομα που διαθέτουν λιγότερα χρήματα είναι σχεδόν αποκλεισμένα από πολλά σημεία της πόλης.»
«Αν δεν έχεις χρήματα, τα περισσότερα μέρη -θέλοντας και μη- σε αποκλείουν»
Χάρις, 32 ετών.
«Για μένα, η διασκέδαση είναι πολύ περισσότερο από το να βγαίνεις απλώς έξω για ποτό. Είναι ένας τρόπος να συνδεθείς με την κοινότητά σου, να νιώσεις ότι ανήκεις κάπου που σε αγαλλιάζουν και δεν δέχεσαι υποτίμηση και κακοποίηση. Αλλά όταν τα οικονομικά γίνονται εμπόδιο, αυτή η αίσθηση αποδοχής χάνεται. Οι περισσότερες queer σκηνές της Αθήνας είναι δυστυχώς ταξικές. Είναι θλιβερό, αλλά αν δεν έχεις χρήματα, τα περισσότερα μέρη -θέλοντας και μη- σε αποκλείουν.
Προσωπικά, πηγαίνω σε χώρους που νιώθω ασφαλής, σε χώρους που απευθύνονται σε όλες τις τσέπες. Ένας τέτοιος χώρος είναι το Beaver Cooperativa στο Γκάζι. Είναι μια γυναικεία κολεκτίβα, όπου νιώθεις ότι είσαι μέρος μιας κοινότητας, χωρίς να χρειάζεται να ξοδέψεις υπερβολικά πολλά χρήματα για έναν καφέ ή δύο μπύρες. Εκεί τα ποτά είναι προσιτά και ο χώρος είναι φιλόξενος για όλους. Επίσης, πάω συχνά στο Κλωστήριον στο Μεταξουργείο, ένα queer friendly καφέ/μπαρ που έχει αρκετά προσιτές τιμές. Ακόμη, ευτυχώς υπάρχουν ακόμα κάποιοι αυτοοργανωμένοι χώροι, που μπορείς να βρεις την μπύρα με 2 ευρώ. Όμως, δυστυχώς, τέτοια μέρη είναι ελάχιστα στην Αθήνα. Τα περισσότερα queer friendly στέκια στην πόλη θέλουν πολλά χρήματα για να μπεις και να διασκεδάσεις. Όταν η είσοδος είναι ακριβή και τα ποτά επίσης, αναγκάζεσαι να σκέφτεσαι συνεχώς πόσα ξοδεύεις.
Η queer κοινότητα υποτίθεται ότι είναι χώρος συμπερίληψης, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι η οικονομική σου κατάσταση παίζει μεγάλο ρόλο στο αν μπορείς να συμμετέχεις. Και αυτό είναι άδικο. Χρειάζεται να υπάρχουν περισσότεροι οικονομικοί queer χώροι στην πόλη, όπου όλ@ μπορούν να ανήκουν ανεξαρτήτως της οικονομικής τους κατάστασης.»
«Η queer διασκέδαση καταλήγει να γίνεται προνόμιο για λίγους»
Άλκης, 29 ετών.
«Η νυχτερινή ζωή για τα queer άτομα στην Αθήνα είναι γεμάτη περιορισμούς, αν δεν έχεις λεφτά. Η queer διασκέδαση, που ιστορικά έχει λειτουργήσει ως καταφύγιο για την LGBTQ+ κοινότητα, μετατρέπεται σταδιακά σε έναν χώρο όπου η πρόσβαση καθορίζεται από την οικονομική δυνατότητα. Ενώ υποτίθεται πως προσφέρει ελευθερία και αποδοχή, τα συστήματα που διέπουν την οικονομική ανισότητα έχουν διεισδύσει βαθιά στη λειτουργία της, μετατρέποντάς την σε προνόμιο για όσους έχουν τα μέσα να την απολαύσουν. Αντί να παραμένει μια συλλογική και ασφαλής εμπειρία για όλα τα άτομα, γίνεται σταδιακά απροσπέλαστη για πολλούς, δημιουργώντας νέα εμπόδια σε μια ήδη περιθωριοποιημένη κοινότητα.
Η queer κοινότητα, ιδιαίτερα τα άτομα που ανήκουν σε ευάλωτες κοινωνικά και οικονομικά ομάδες, συχνά βρίσκονται αποκλεισμένα από χώρους που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να είναι ανοιχτοί και προσβάσιμοι σε όλους. Εντούτοις, η queer διασκέδαση καταλήγει να γίνεται προνόμιο για λίγους. Οι υψηλές τιμές σε εισόδους, ποτά και υπηρεσίες λειτουργούν ως ένα άτυπο φράγμα που χωρίζει όσους μπορούν να συμμετάσχουν στην queer σκηνή από εκείνους που βρίσκονται στο περιθώριό της. Αυτός ο αποκλεισμός δεν είναι απλώς αποτέλεσμα των οικονομικών ανισοτήτων, αλλά και μιας ευρύτερης καπιταλιστικής λογικής που διέπει τη διασκέδαση και την εμπορευματοποίηση των queer ταυτοτήτων. Αυτό εγείρει σοβαρά ερωτήματα για το ποιος τελικά έχει το δικαίωμα να συμμετέχει σε αυτούς τους χώρους και να απολαμβάνει τα οφέλη της queer κουλτούρας. Η queer κοινότητα δεν αποτελείται μόνο από άτομα της μεσαίας τάξης ή εκείνα που έχουν οικονομική άνεση. Υπάρχουν LGBTQ+ άτομα που ανήκουν σε κοινωνικά και οικονομικά περιθωριοποιημένες ομάδες, και η αδυναμία τους να έχουν πρόσβαση σε χώρους queer διασκέδασης εντείνει τις ήδη υπάρχουσες ανισότητες.
Η queer διασκέδαση, πέρα από ένας τόπος ελευθερίας και έκφρασης, είναι και ένας χώρος πολιτικής σημασίας. Αντί να λειτουργεί ως αντίβαρο στην καταπίεση, καταλήγει να ενισχύει τα ίδια συστήματα καταπίεσης που τα queer άτομα προσπαθούν να αποδομήσουν. Αυτό που απαιτείται είναι η ανασυγκρότηση της queer σκηνής με γνώμονα την πραγματική ένταξη και προσβασιμότητα για όλους, ανεξαρτήτως οικονομικής δυνατότητας. Σε έναν κόσμο στον οποίο κυριαρχεί η καπιταλιστική εκμετάλλευση, η queer κοινότητα πρέπει να αντισταθεί στην εμπορευματοποίηση των χώρων της και να διεκδικήσει την επιστροφή της διασκέδασης σε μια συλλογική και προσιτή βάση.»
