“ΕΧΑΣΑ 400 ΠΡΟΒΑΤΑ ΑΠΟ ΕΥΛΟΓΙΑ” – SOS ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΤΗΝΟΤΡΟΦΟΥΣ ΤΟΥ ΕΒΡΟΥ

Στους δρόμους και στα μπλόκα βγαίνουν πάλι οι αγρότες σε διάφορα μέρη ανά την Ελλάδα. Πιο συγκεκριμένα, στον βόρειο Έβρο, ο παλμός των κινητοποιήσεων “χτυπάει” στο μπλόκο των Καστανεών από τις 19 Ιανουαρίου. Το πρώτο μπλόκο που στήθηκε πανελλαδικά, έπειτα από σύσκεψη και απόφαση των τοπικών Αγροτικών Συλλόγων (Τριγώνου-Βύσσας-Ορεστιάδας-Διδυμοτείχου) με τη συμμετοχή πλέον να αγγίζει τα 120 τρακτέρ.

Ανάμεσα στα βασικά αιτήματα των αγροτών είναι η μείωση του κόστους παραγωγής (π.χ. αγροτικό πετρέλαιο), η προστασία από φυσικές καταστροφές, καθώς και η σύναψη διακρατικής συμφωνίας με τη Βουλγαρία για τα νερά του Άρδα, ώστε να διασφαλιστεί η επάρκεια νερού για τις καλλιέργειες.

Μαζί όμως με τους αγρότες βρίσκονται και οι κτηνοτρόφοι, οι οποίοι διατυπώνουν τα δικά τους αιτήματα, έπειτα και από την καταστροφή που υπέστησαν τα κοπάδια τους από την ευλογιά τους τελευταίους 5-6 μήνες. Αξίζει να σημειωθεί ότι το ποσοστό των απωλειών αγγίζει σχεδόν το 90% στην περιοχή τους.

Μεταξύ άλλων κάποια από τα αιτήματα που διεκδικούν οι κτηνοτρόφοι είναι:

• Να παρθούν από εδώ και πέρα έγκυρα μέτρα πρόληψης ώστε να αποφευχθεί αντίστοιχη ασθένεια στο μέλλον
• Αποζημίωση στο 100% του ζωικού κεφαλαίου που επλήγη από την ευλογιά
• Ο έλεγχος αυτών των κοπαδιών από το κράτος για την αποφυγή νέων ασθενειών

 

Αυτά τα αιτήματα προβληματίζουν ιδιαίτερα και τον Παναγιώτη, 37 χρονών, μέλος και πρώην πρόεδρο του Αγροτικού Συλλόγου Τριγώνου, ο οποίος διατηρεί με την οικογένεια του μια κτηνοτροφική μονάδα στην Ελιά Τριγώνου, τα τελευταία 18 χρόνια. Με τον Παναγιώτη, βρεθήκαμε στις εγκαταστάσεις της μονάδας του μόλις 4 χιλιόμετρα έξω από το χωριό του, όπου εμφανώς προβληματισμένος και αυτός κάνει λόγο για ένα επάγγελμα με ιδιαιτέρες δυσκολίες που απαιτεί αφοσίωση 365 μέρες τον χρόνο, άνευ ωραρίων και καιρικών συνθηκών. Ένα επάγγελμα, το οποίο φαίνεται πως κινδυνεύει να αφανιστεί σύντομα, καθώς δεν δίνονται κίνητρα από το κράτος σε νέους ή παλιότερους κτηνοτρόφους να επενδύσουν σ’ αυτό, ενώ αντιθέτως τα κόστη παραγωγής συνεχώς αυξάνονται.

Ενδεικτικά μας αναφέρει πως στο δικό του χωριό, μέχρι πριν πέντε χρόνια υπήρχαν τέσσερις μονάδες, ενώ πλέον υπάρχει μόνο η δική τους.

Ξεκινήσαμε, λοιπόν, την περιήγηση μας εντός των άδειων πλέον από ζωή εγκαταστάσεων, οι οποίες σου δημιουργούν την αίσθηση πως η ζωή λείπει πολύ περισσότερο καιρό από εκεί, και όχι μόνο για τέσσερις μήνες. Βλέπεις, το κοπάδι του Παναγιώτη, που αριθμούσε 400 πρόβατα, θανατώθηκε στις 4 Οκτωβρίου 2024, μία ημερομηνία που δύσκολα θα ξεγραφτεί από τη μνήμη του.

Μπαίνοντας, συναντήσαμε την επέκταση που έκανε για να στεγάσει το νέο αρμεκτήριο, δύο χρόνια πριν, με σκοπό την εξέλιξη της μονάδας. Ωστόσο, πριν προλάβουν ουσιαστικά να το δουλέψουν, έχει ήδη παραδοθεί στη φθορά του χρόνου. Παρομοίως και οι ζωοτροφές που έχει αποθηκευμένες, με τον κίνδυνο όταν -και αν- αποκτήσουν ξανά κοπάδι, να έχουν χάσει τις θρεπτικές τους αξίες.

Προχωρώντας στους άδειους διαδρόμους από άχυρο και περνώντας το σημείο όπου θανατώθηκαν τα ζώα εντός της μονάδας, φτάσαμε στο χωράφι κολλητά της μονάδας όπου και θάφτηκαν. “Να, εκεί. Στο ανάχωμα είναι”, μου είπε. Τράβηξα 2-3 εικόνες και φύγαμε πάλι προς τα πίσω.

 

Δεν ειναι και λίγοι οι κτηνοτρόφοι που αναγκάστηκαν να θάψουν τα ίδια τους τα ζώα στα δικά τους χωράφια, κάποιοι ακόμα και εντός της μονάδας. Αυτό συνέβη λόγω της γρήγορης και ανεξέλεγκτης εξάπλωσης της ευλογιάς σε συνδυασμό και με τη μη έγκαιρη δημιουργία ομαδικών τάφων.

“Καμία πρόληψη για να μην εξαπλωθεί, καμία γρήγορη αντιμετώπιση”, θα πει ο ίδιος. “Κυριαρχεί μεγάλη αβεβαιότητα για το μέλλον, παρόλο που προσωπικά βρίσκομαι ανάμεσα στους 38/50 που έλαβα αποζημίωση στον Β.Έβρο για τις απώλειες των ζώων. Κανένα ουσιαστικό μέτρο δεν έχει ληφθεί για την επανένταξη μας στο επάγγελμα και κατ’ επέκταση και στη ζωή μας. Η απόκτηση ενός ‘νέου’ ηλικιακά κοπαδιού, χωρίς κρατική υποστήριξη, έχει πολύ μεγάλο κόστος μέχρι να γίνει παραγωγικό, καθώς πρέπει να περάσουν 2-3 χρόνια για να αγγίξουν το 100% της παραγωγικότητας τους, ενώ ένα ‘έτοιμο’ κοπάδι ελλοχεύει κινδύνους μεταφοράς νέων ασθενειών ή μειωμένης παραγωγικότητας ανάλογα την ηλικία του. Ποιος από εμάς θα μπει στη διαδικασία να πάρει ένα τέτοιο ρίσκο, χωρίς την ανάλογη υποστήριξη; Σχεδόν κανένας”.

Ωστόσο, μέσα σε όλο αυτό το κλίμα, ο Παναγιώτης με την οικογένεια του, διατηρώντας την ελπίδα ότι θα καταφέρουν να επιστρέψουν σύντομα στο επάγγελμα απ’ το οποίο ζουν εδώ και 18 χρόνια, συνεχίζουν να καλλιεργούν τα χωράφια από τα οποία παράγουν μέρος των ζωοτροφών τους, ώστε να βρίσκονται σε ετοιμότητα στο ενδεχόμενο απόκτησης κοπαδιού και επαναλειτουργία της μονάδας τους.