ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΤΕΧΕΙΣ ΤΟΝ ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΟ ΣΟΥ;

Συχνά, η συγκατοίκηση δεν είναι μόνο μια εναλλακτική λύση για φοιτητές και νέους. Με το κόστος ζωής να αυξάνεται συνεχώς και τα ενοίκια να ανεβαίνουν ραγδαία, όλο και περισσότεροι επιλέγουν να μοιραστούν το σπίτι τους για να μειώσουν τα ογκωδέστατα έξοδα.

Είτε πρόκειται για φίλους, συγγενείς, συντρόφους ή ακόμα και αγνώστους, η καθημερινότητα σε μια συγκατοίκηση μπορεί να φέρει σημαντικές προκλήσεις. Παρά την οικονομική ανακούφιση που προσφέρει, η συμβίωση συχνά συνοδεύεται από εντάσεις, παρεξηγήσεις και πολλές φορές, από απότομες απογοητεύσεις στις σχέσεις.

Μιλήσαμε με τρεις νέους που συγκατοικούν, με στόχο να καταγράψουμε τις δικές τους εμπειρίες συμβίωσης στο ίδιο σπίτι. Η καθαριότητα, οι διαφορές στον τρόπο ζωής, οι κοινωνικές πιέσεις και οι οικονομικές δυσκολίες γίνονται αναπόφευκτα κομμάτια της καθημερινότητας, κάνοντας τη συγκατοίκηση αρκετά πιο περίπλοκη απ’ ό,τι φαίνεται στην αρχή.

ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΗΣΗ ΜΕ ΦΙΛΗ

Η Έλενα, 32 ετών, μού μιλά για την απόφασή της να συγκατοικήσει με μια καλή φίλη της πριν από δύο χρόνια. Το εγχείρημα διήρκησε 10 μήνες και ολοκληρώθηκε με το τέλος της φιλίας τους. Ζούσαν μαζί σε ένα δυάρι στην Κυψέλη, μια περιοχή της Αθήνας με σχετικά χαμηλά ενοίκια για την εποχή. Στην αρχή, η συγκατοίκηση φάνηκε να είναι η καλύτερη λύση για να μειώσουν τα έξοδα. Ωστόσο, τα πράγματα σύντομα πήραν άλλη τροπή.

«Η απόφαση να συγκατοικήσουμε ήρθε για να μοιραστούμε τα έξοδα, γιατί και οι δυο μας είχαμε αρκετά ακριβό νοίκι και θέλαμε να βρούμε μια οικονομική λύση. Στην αρχή, τα πράγματα πήγαιναν καλά. Κλασικά, ταινίες το βράδυ, γελούσαμε, μαγειρεύαμε μαζί και γενικά περνούσαμε καλά. Όμως, όσο περνούσε ο καιρός, άρχισαν να εμφανίζονται οι πρώτες δυσκολίες. Το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν η έλλειψη προσωπικού χώρου», εξηγεί η Έλενα.

«Το σπίτι ήταν μικρό και δεν υπήρχε αρκετός χώρος για να έχουμε η καθεμιά την ησυχία της. Δούλευα ώρες και όταν γυρνούσα σπίτι, ήθελα να ηρεμήσω, να κάνω ένα μπάνιο και να χαλαρώσω. Εκείνη, όμως, είχε εντελώς διαφορετικό πρόγραμμα. Ήταν πιο κοινωνική, έφερνε φίλους στο σπίτι και είχε ένα διαφορετικό, πιο ανοιχτό lifestyle. Το πρόβλημα ήταν στη διακριτικότητα που θα ήθελα να υπάρχει στο σπίτι».

Η καθαριότητα ήταν άλλο ένα θέμα που δημιουργούσε εντάσεις. «Είχαμε συμφωνήσει να μοιραζόμαστε τις δουλειές του σπιτιού, αλλά στην πράξη δεν μπορούσαμε να συντονιστούμε, υπήρχε και θέμα με τα κοινά ψώνια για το σπίτι πχ καθαριστικά, απορρυπαντικά κτλ. Οι εντάσεις ήταν πολύ συχνές μετά από ένα σημείο».

Το τέλος της συγκατοίκησης ήρθε αναπόφευκτα, καθώς η φιλία τους είχε φτάσει στα όριά της. «Μετά από λίγο καιρό, ήμασταν σαν δυο ξένες μέσα στο ίδιο σπίτι. Ήταν πολύ ψυχοφθόρο να συνυπάρχουμε στον ίδιο χώρο. Δεν υπήρξε κάποιος μεγάλος καβγάς, όμως μικρές εντάσεις συσσωρεύτηκαν και κάπου το χάσαμε. Κάναμε μια κουβέντα, συμφωνήσαμε ότι δεν λειτουργεί και αποφασίσαμε να μην το συνεχίσουμε. Αμήχανο το όλο σκηνικό, αλλά είναι καλύτερα πλέον. Αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, θα προτιμούσα να μην μπλέξουμε με συγκατοίκηση».

ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΗΣΗ ΜΕ ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ

Ο Γιώργος, 31 ετών, επιχείρησε να συγκατοικήσει με δύο αγνώστους στο Παγκράτι. Η απόφαση για συγκατοίκηση ήρθε από ανάγκη, από την επιθυμία να μειώσει τα έξοδά του.

«Όταν έφυγα από την πόλη μου για να μετακομίσω στην Αθήνα, ήξερα ότι θα ήταν δύσκολο στην αρχή, καθώς δεν είχα πολλούς γνωστούς και φίλους εδώ και έπρεπε να αρχίσω από το μηδέν. Έψαχνα ένα φθηνό διαμέρισμα, αλλά το να βρω κάτι που να ανταποκρίνεται στις δυνατότητές μου ήταν πολύ δύσκολο. Τότε βρήκα ένα τριάρι σε καλή τιμή, στο οποίο έμεναν ήδη δύο παιδιά κοντά στην ηλικία μου», λέει ο Γιώργος.

Στην αρχή, όλα φαινόντουσαν εντάξει. Οι τρεις τους συμφώνησαν σε κάποια βασικά πράγματα και έδειχναν να βρίσκουν ρυθμό. Όμως, καθώς περνούσε ο καιρός, τα πράγματα άρχισαν να δυσκολεύουν. «Στην αρχή, δεν υπήρχαν προβλήματα, παρά μόνο οι μικρές διαφορές που έχει κάθε συνύπαρξη. Όμως, με τον καιρό οι διαφωνίες έγιναν πιο έντονες. Όλοι συμφωνούσαμε να τηρούμε κάποιους κανόνες, όπως να σεβόμαστε τους άλλους και να τηρούμε μια βασική τάξη στο σπίτι. Αλλά, όπως καταλαβαίνεις, η θεωρία και η πράξη δεν ταυτίζονται πάντα», συνεχίζει ο Γιώργος.

Το πρώτο πρόβλημα που εμφανίστηκε ήταν η φασαρία στο σπίτι. «Ο ένας συγκάτοικος δούλευε από το σπίτι και είχε συχνά βιντεοκλήσεις, ακόμα και αργά το βράδυ. Αυτό, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι το άλλο παιδί έφερνε συνεχώς φίλους στο σπίτι, δημιουργούσε μια ατμόσφαιρα που δεν μπορούσα να διαχειριστώ. Εγώ, με πρωινή δουλειά, έπρεπε να ξυπνάω νωρίς. Όταν γύριζα σπίτι, ήθελα λίγη ηρεμία για να ξεκουραστώ, αλλά ήταν αδύνατο να βρω έστω και λίγο χρόνο για μένα», εξηγεί ο Γιώργος.

«Είχα εξηγήσει αρκετές φορές ότι θέλω λίγη ησυχία, ειδικά όταν έρχομαι από τη δουλειά, αλλά μέναμε στο ‘θα λυθεί’ και στο ‘θα το μιλήσουμε αργότερα’. Οι υποσχέσεις δεν τηρούνταν και ένιωθα να πιέζομαι όλο και περισσότερο», λέει ο ίδιος.

Το επόμενο μεγάλο πρόβλημα που προέκυψε ήταν η καθαριότητα του σπιτιού. Παρά το γεγονός ότι είχαν συμφωνήσει να μοιράζονται τις δουλειές, ο Γιώργος θεωρεί πως ήταν ο μόνος που έπαιρνε την πρωτοβουλία να καθαρίσει τα κοινόχρηστα δωμάτια. «Είχαμε συμφωνήσει να μοιραζόμαστε τις δουλειές, αλλά σύντομα κατάλαβα ότι ήμουν εγώ αυτός θα έπρεπε να καθαρίζω σχεδόν τα πάντα. Όταν τους το ανέφερα, μου έλεγαν πάντα ‘θα το κάνουμε αύριο’ ή ‘άστο για την άλλη μέρα’. Αυτό όμως δεν γινόταν ποτέ.».

«Στον χρόνο έφυγα από το σπίτι, αλλά για άλλους λόγους. Πλέον ζω μόνος στο σπίτι, και το προτιμώ για να είμαι ειλικρινής. Σίγουρα δεν είναι εύκολο να συγκατοικήσεις με ανθρώπους που δεν γνωρίζεις καλά. Είναι σαν να ζεις σε μια μικρή κοινωνία, όπου οι κανόνες δεν είναι πάντα ξεκάθαροι, γεγονός που συνεχώς φέρνει καινούρια εμπόδια», καταλήγει ο Γιώργος.

ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΗΣΗ ΜΕ ΣΥΝΤΡΟΦΟ

Ο Στέλιος, 29 ετών, ζει με τη σύντροφό του εδώ και δύο χρόνια, σε ένα σπίτι 70 τ.μ. στο Χαλάνδρι. Ποια είναι τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν από τότε που ήρθαν… πιο κοντά;

«Όταν αποφασίσαμε να συγκατοικήσουμε, ήμασταν χαρούμενοι που θα περνάμε πλέον περισσότερο χρόνο μαζί. Στην αρχή ήταν όλα ωραία, ήμασταν ενθουσιασμένοι που φτιάχνουμε κοινό σπίτι, αλλά γρήγορα συνειδητοποιήσαμε ότι οι καθημερινές συνήθειες και τα μικρά πράγματα που ο καθένας θεωρεί δεδομένα, μπορεί να γίνουν αφορμές για τσακωμούς. Όταν ζεις με κάποιον, δεν είναι το ίδιο με το να τον επισκέπτεσαι για λίγες ώρες μέσα στην εβδομάδα. Ξαφνικά, αρχίζουν να εμφανίζονται οι πραγματικές ανάγκες και οι διαφορές», λέει ο Στέλιος.

Η πιο μεγάλη πρόκληση για το ζευγάρι ήταν οι διαφορετικοί ρυθμοί ζωής. «Εγώ δουλεύω σε βάρδιες και πολλές φορές επιστρέφω αργά το βράδυ. Εκείνη έχει ένα πιο ‘κανονικό’ πρωινό πρόγραμμα, και όταν γυρνάω σπίτι, ίσως θέλει να κοιμηθεί. Κάποιες φορές στην αρχή, μπορεί να ήθελα να χαλαρώσω ή να περάσουμε λίγο χρόνο μαζί, και ένιωθα ότι την ενοχλούσα, ότι χαλούσα την ηρεμία της. Και το αντίστροφο συνέβαινε –όταν ήθελε να μιλήσουμε ή να κάνουμε κάτι μαζί, κι εγώ ήμουν κουρασμένος από τη δουλειά. Κάπως, δεν μπορούσαμε να τα βρούμε στις ανάγκες. Ήταν μια κατάσταση που μας πίεζε σε έναν βαθμό και τότε άρχισαν οι πρώτες μικρές παρεξηγήσεις.»

«Επίσης, πρέπει να πω ότι δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τις ίδιες ανάγκες. Πχ κάποιος θέλει να καθαρίζει κάθε μέρα, κάποιος άλλος 2 φορές τη βδομάδα. Τέτοιες μικρές χαζομάρες μπορούν να δημιουργήσουν ζήτημα μέσα στη σχέση και στη συγκατοίκηση.»

«Ακόμη, οι λογαριασμοί, τα απρόβλεπτα έξοδα και η οικονομική πίεση που ίσως νιώθουμε κατά καιρούς, μπορούν να φέρουν ένταση. Είναι εύκολο να ξεσπάσεις στο πιο κοντινό σου πρόσωπο. Και είναι αλήθεια ότι, όταν μένεις μαζί με κάποιον αγαπημένο σου, αυτά τα συναισθήματα βγαίνουν πιο εύκολα. Κάποιες φορές σκέφτομαι ότι αν δεν μέναμε μαζί, αν δεν υπήρχε η καθημερινή τριβή, ίσως να είχαμε καλύτερη ισορροπία στην επικοινωνία μας. Ζώντας στο ίδιο σπίτι, όλα τα μικρά παράπονα έρχονται πιο έντονα στην επιφάνεια. Ωστόσο, υπάρχουν και πολλά θετικά στην όλη κατάσταση. Υποστήριξη, αγάπη, μια αγκαλιά σε κάθε δύσκολη μέρα. Έτσι ισορροπείται το πράγμα.»