ΟΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ

Καλοκαιρινές διακοπές, η πολυπόθητη ανάπαυλα από τη ρουτίνα, η περίοδος που για τους περισσότερους αποτελεί την ιδανική ευκαιρία για να χαλαρώσουμε, να ανανεωθούμε και να δημιουργήσουμε όμορφες αναμνήσεις.

Ωστόσο, κάποιες φορές τα πράγματα δεν πάνε όπως τα έχουμε σχεδιάσει. Αντί να βρούμε ηρεμία και ξεγνοιασιά, μπορεί ξαφνικά να βρεθούμε αντιμέτωποι με απρόοπτα και δυσάρεστες εκπλήξεις.

Σε αυτό το ρεπορτάζ, 5 φίλοι και γνωστοί μού μιλούν για διακοπές που εξελίχθηκαν με τον χειρότερο δυνατό τρόπο.

Βροχές και φυσικές καταστροφές, πυρετός, γαστρεντερίτιδα, COVID και μια γκομενική γκρίνια που οδήγησε στο φινάλε της σχέσης…

Με άλλα λόγια, αυτές οι ιστορίες -κατά πάσα πιθανότητα- θα σας κάνουν να εκτιμήσετε λίγο παραπάνω τις τελευταίες σας διακοπές.

ΠΟΙΕΣ ΗΤΑΝ ΟΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ;

“Διακοπές με non-stop γκρίνια στη Σέριφο”

Άννα, 31 ετών.

Αν θες να σου πω για άθλιες διακοπές, έχω κάποιες, που δεν θα ξεχάσω ποτέ (δυστυχώς). Καλοκαίρι 2019. Είχα πάει με την τότε σχέση μου στη Σέριφο. Ήταν η πρώτη φορά που θα πηγαίναμε μαζί κάπου για ημέρες. Τα είχαμε για σχεδόν έναν χρόνο.

Ο φίλος γκρίνιαζε δίχως σταματημό. Του ξίνιζαν τα πάντα. Το δωμάτιο του φαινόταν μέτριο, οι παραλίες αδιάφορες, τα εστιατόρια και τα μπαρ δεν του άρεσαν, γενικά τα είχε πάθει όλα και δεν ήθελε να δει τίποτα θετικό στην εξίσωση.

Το μεταξύ μας; Ένα δράμα. Μηδέν ερωτισμός, καμία χαρά. Η αλήθεια είναι πως εγώ το πάλευα, αλλά δεν έλεγε να αλλάξει mood με τίποτα. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι είχε πάθει. Είχε μπει στο τρυπάκι ότι οι διακοπές αυτές θα περάσουν με τσίτες, γκρίνια και δράμα.

Επιστρέφοντας στην Αθήνα, μου είπε συγγνώμη για τη συμπεριφορά του, ότι δεν του έκατσε καλά η φάση… Εγώ είχα βγάλει ήδη τα συμπεράσματά μου. Για να μην τα αναλύω και πολύ, δύο εβδομάδες μετά τα σπάσαμε. Έκτοτε, δεν μιλήσαμε ποτέ ξανά. Ακόμη κλαίω τα λεφτά που χάλασα για αυτές τις τραγικές διακοπές.

“Διάγνωση: Γαστρεντερίτιδα”

Σοφία, 29 ετών.

Είμαι 19 ετών, πρώτο καλοκαίρι με την τότε σχέση μου, όλο έρωτες και μέλια. Η οικογένειά μου δεν ενέκρινε το ειδύλλιο με το συγκεκριμένο παιδί, οπότε αποφάσισα να φύγω μαζί του στα κρυφά (για να μην με πρήζουν), για μίνι διακοπές στη Σύρο.

Αυτός δούλευε, δεν μπορούσε να λείψει πολλές ημέρες, οπότε είπαμε να πάμε στο νησί για ένα τριήμερο. Δεν θα σταθώ στο ταξίδι, που ήταν σκέτη ταλαιπωρία γιατί έπιασαν αέρηδες και καταλήξαμε να κάνουμε εμετούς στο πλοίο. Όλα αυτά είναι στο πρόγραμμα. Θα μιλήσω για κάτι πιο… hard!

Φτάνοντας στο νησί και αφότου τακτοποιήσαμε τα πράγματά μας, αποφασίσαμε να πάμε μία βόλτα με τα πόδια στην άνω Σύρο, η οποία απείχε ένα μισάωρο περίπου, εάν θυμάμαι καλά, από το κέντρο του νησιού. Στη διαδρομή για την άνω πόλη μια ενόχληση στο στομάχι δεν με άφηνε να απολαύσω το τοπίο.

Πριν προλάβω να σκεφτώ πως μάλλον δεν ήταν θετικό σημάδι αυτό, η ενόχληση έγινε επιτακτικότατη ανάγκη για τουαλέτα. Κοιτάζω δεξιά και αριστερά και το μόνο που βλέπω είναι ένας επαρχιακός δρόμος και λίγα δεντράκια. Η συνέχεια δεν ήταν καθόλου ερωτική… Η διάγνωση έγινε γρήγορα: γαστρεντερίτιδα. Διήρκησε τρεις ημέρες. Όσο δηλαδή και το… ερωτικό αυτό ταξίδι.

“Όχι απλά ψιχάλες, κανονικές καρέκλες”

Γιώργης, 27 ετών.

Οι χειρότερες καλοκαιρινές διακοπές που έχω περάσει ήταν πριν από μερικά χρόνια, όταν αποφασίσαμε με την κοπέλα μου να κάνουμε ελεύθερο κάμπινγκ σε ένα μικρό νησί του Αιγαίου. Ήμασταν ενθουσιασμένοι με την ιδέα να απολαύσουμε τη φύση, τις παραλίες και τον καθαρό αέρα μακριά απ’ την Αθήνα.

Από την πρώτη κιόλας μέρα, τα πράγματα άρχισαν να στραβώνουν. Ο ουρανός ήταν σκοτεινός και έδειχνε ότι το πάει για βροχή. Λίγες ώρες μετά που στήσαμε τη σκηνή μας, άρχισε να βρέχει. Όχι απλά ψιχάλες, έριχνε κανονικές καρέκλες.

Στην αρχή το βρήκαμε κάπως ρομαντικό, σκεπτόμενοι ότι θα μπορούσαμε να μείνουμε στη σκηνή, να ακούσουμε τη βροχή και. Ρομαντικό, σίγουρα. Όμως, η βροχή δεν σταματούσε. Μέσα σε λίγες ώρες, το έδαφος είχε γίνει λάσπη και το νερό άρχισε να διαπερνά τη σκηνή. Το σκηνικό δεν ήταν πια ρομαντικό. Έβρεχε για ώρες. Ήμασταν μούσκεμα. Τα ρούχα μας ήταν όλα βρεγμένα και κρύα, και δεν υπήρχε κανένα σημείο για να στεγνώσουμε ή να ζεσταθούμε. Οι γύρω κάμπερς είχαν αρχίσει να μαζεύουν τα πράγματά τους και να φεύγουν, αλλά εμείς είπαμε να μείνουμε, ελπίζοντας ότι η φάση θα πάει καλύτερα.

Η κατάσταση δεν βελτιώθηκε καθόλου. Τη νύχτα, η βροχή συνεχίστηκε. Παρατήσαμε τη σκηνή και περάσαμε τη βραδιά στο υπόστεγο μια ταβέρνας που ήταν κλειστή λόγω της κακοκαιρίας. Το επόμενο πρωί, άυπνοι, μαζέψαμε τα πράγματά μας, που ήταν γεμάτα λάσπη, και γυρίσαμε πίσω.

“Διακοπές με 40αρια… από τον πυρετό”

Ελένη, 26 ετών.

Οι διακοπές του 2021 πήγαν πολύ άσχημα. Δούλευα σερί όλη τη χρονιά και περίμενα πώς και πώς τη στιγμή που θα φύγω για 5 μέρες απ’ την πόλη, για να απολαύσω τον ήλιο, τις βουτιές και τα ποτάκια με τις κολλητές μου.

Τοποθεσία: Μήλος, Διάγνωση: COVID. 40αρια από τη ζέστη στο νησί, 40αρια από το πυρετό και για το σώμα μου, που δεν πρόλαβε να μαυρίσει, μιας και το κακό με βρήκε την πρώτη ημέρα των διακοπών.

Το πενθήμερο το πέρασα στο δωμάτιο με χάπια, δροσερά μπάνια στη ντουζιέρα και αφόρητο πονοκέφαλο. Οι φίλες έκαναν τις νοσοκόμες και τις ευχαριστώ που ήταν εκεί. Το καλύτερο όλων; Με το που επέστρεψα στην Αθήνα, ξεκίνησα κατευθείαν δουλειά. Δράμα η κατάσταση…

“Η φωτιά στην Αλεξανδρούπολη”

Μάρω, 39 ετών.

Κάθε φορά που πάω διακοπές, νιώθω ότι πρέπει να κάνω μία άτυπη συμφωνία με το σύμπαν. Ξέρεις ότι θα πάνε όλα καλά, τίποτα δεν θα στραβώσει αυτές τις λίγες μέρες που μου κοστίζουν μια περιουσία και που εναποθέτω σχεδόν όλες μου τις ελπίδες για βελτίωση της ψυχικής μου υγείας. Τις περισσότερες φορές η συμφωνία τηρείται, παράπονο δεν έχω, αφού έχουν περάσει οι προηγούμενοι μήνες σαν οδοστρωτήρες από πάνω μου.

Έχουν υπάρξει ωστόσο περιστατικά που σκοτεινιάζουν κάπως τις ηλιόλουστες αναμνήσεις μου από τις καλοκαιρινές διακοπές που έχουν διαδραματιστεί όλα στη Μάνη. Μια ιπτάμενη γάτα γιατί μία «κυρία» την κλώτσησε «κατά λάθος», ανεγκέφαλοι λουόμενοι να κυνηγούν να φωτογραφίσουν μια θαλάσσια χελώνα και υποδείγματα ελλήνων οδηγών που περνούν κατευθείαν στο αντίθετο ρεύμα για προσπεράσεις ενώ εσύ βλέπεις τον γκρεμό απειλητικά κοντά σου.

Το περσινό καλοκαίρι όμως συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν και χειρότερα. Η φωτιά στην Αλεξανδρούπολη, στην οποία και βρέθηκα με σκοπό να φτάσω στη Σαμοθράκη. Δεν έφτασα ποτέ, αλλά πέρασα ένα βράδυ «εγκλωβισμένη» σε ένα σπίτι με τα αποκαΐδια να χορεύουν έξω σε μία ατμόσφαιρα Μόρντορ και να ακούω για συλλήψεις μεταναστών από αυτόκλητους σερίφηδες.