“ΠΑΡΕ ΒΑΘΙΕΣ ΑΝΑΣΕΣ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ” – ΟΙ ΜΗΝΥΣΕΙΣ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΣΩΘΗΚΑΝ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ

Σειρά μαρτυριών μέσα από την αμαξοστοιχία Intercity 62 φωτίζουν με λεπτομέρεια όσα έζησαν οι επιβάτες τα πρώτα λεπτά μετά τη σύγκρουση στα Τέμπη. Οι περιγραφές αυτών που σώθηκαν αποτυπώνονται στις μηνύσεις που έχουν καταθέσει κατά στελεχών της Hellenic Train, του ΟΣΕ, της ΕΡΓΟΣΕ, της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, του σταθμάρχη Λάρισας και «παντός άλλου υπευθύνου» για το δυστύχημα.

Από τα έγγραφα που περιλήφθηκαν στον δικαστικό φάκελο και είδε το NEWS24/7, σχηματίζεται μια πλήρης εικόνα για όσα συνέβησαν από το δεύτερο ως και το πέμπτο βαγόνι της επιβατικής αμαξοστοιχίας, τα πρώτα λεπτά μετά τη σύγκρουση.

“ΠΑΡΕ ΑΝΑΣΕΣ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ”

Η ώρα είναι 23:22 και το τρένο έχει μόλις περάσει την περιοχή Ευαγγελισμός στα Τέμπη. «Το βαγόνι άρχισε να τρίζει ολόκληρο σαν έχει φύγει από τις γραμμές και μετά, χάος. Αρχίσαμε να πηγαίνουμε δεξιά και αριστερά, εγώ στριφογύριζα στον αέρα, χτυπούσα παντού, άκουγα εκρήξεις. Κομμάτια από διάφορα υλικά, τζάμια, σίδερα, τα περισσότερα από αυτά καυτά, εκσφενδονίζονταν ανάμεσά μας. Μαυρίλα παντού και εστίες ισχυρής φωτιάς. Πανικός. Δεν ήμουν σίγουρος που ήμουν και αν πράγματι αυτό συνέβαινε και εγώ συμμετείχα», περιγράφει επιβάτης στο δεύτερο βαγόνι. Το Intercity 62 είχε μόλις συγκρουστεί με την εμπορική αμαξοστοιχία.

«Αισθάνθηκα ξαφνικά ένα μεγάλο τράνταγμα, το οποίο σε δευτερόλεπτα γινόταν όλο και εντονότερο. Η θέση που καθόμουν ξεκόλλησε από τη δυνατή σύγκρουση και εγώ εκτινάχθηκα και έπεσα πάνω σε ένα αγόρι που καθόταν απέναντι μου, ενώ την ίδια ώρα έπεφταν βαλίτσες δεξιά και αριστερά», περιγράφει μια νεαρή γυναίκα που βρισκόταν την ίδια στιγμή στο τρίτο βαγόνι.

«Αναποδογύριζαν καθίσματα και διάφορα αντικείμενα στριφογύριζαν και έπεφταν επάνω μας. Πανικοβλήθηκα, έκλεισα τα μάτια μου και όταν τα άνοιξα, ένα σκοτάδι τριγύρω μου και φωνές δυνατές. Κλάματα, κραυγές και το κλάμα ενός μωρού που μέχρι σήμερα δεν μπορώ να ξεχάσω».

Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκε να κάνει, όπως γράφει η ίδια στη μήνυση της, ήταν να φωνάξει τα ονόματα των κοριτσιών με τις οποία ταξίδευε, για να βεβαιωθεί ότι ζουν. Όταν τις άκουσε να απαντούν, προσπάθησε να σηκωθεί για να μπορέσει να βγει έξω. «Επειδή το βαγόνι είχε πάρει μεγάλη κλίση, δεν μπορούσα να ισορροπήσω και να σταθώ όρθια και τότε έπαθα κρίση πανικού. Δυσκολευόμουν να αναπνεύσω, κοκκάλωσα, δεν μπορούσα να κουνηθώ και παραδόθηκα στη σκέψη ότι θα με ποδοπατήσουν και θα καώ ζωντανή.

»Ευτυχώς το αγόρι που έπεσα πάνω του όταν εκτινάχθηκα με τη σύγκρουση, με κατάλαβε και άρχισε να με ταρακουνάει και να μου λέει: “Πάρε βαθιές ανάσες, πρέπει να ζήσεις, να βρεις τη δύναμη να βγούμε έξω” δείχνοντάς μου ένα σπασμένο παράθυρο που βρισκόταν λίγο πιο πίσω μας».

“ΘΑ ΚΑΟΥΜΕ ΖΩΝΤΑΝΟΙ”

Στο τέταρτο βαγόνι, ένα 25χρονο κορίτσι, που την τελευταία στιγμή άλλαξε το εισιτήριο και αποφάσισε να ταξιδέψει με το συγκεκριμένο τρένο, περιγράφει ότι έβλεπε όλα τα παράθυρα της δεξιάς πλευράς να σπάνε και το βαγόνι να γέρνει προς την αντίθετη φορά. «Ακούστηκε ένας πολύ δυνατός ήχος, η οροφή του βαγονιού υποχώρησε σε κάποια σημεία, έξω από το τρένο υπήρχε φωτιά, ενώ μύριζε ο καπνός και ακούγονταν φωνές από τους επιβάτες», περιγράφει. Άρχισε να περπατά ανάμεσα σε ανθρώπους λιπόθυμους, αιμόφυρτους και χτυπημένους. «Βοήθησα όσο μπορούσα κάποιους γύρω μου και κατευθύνθηκα προς την πόρτα, προκειμένου να βρω το σφυρί και να σπάσω κάποιο τζάμι».

«Μετά το έντονο φρενάρισμα, ένα δυνατό ταρακούνημα σαν σεισμός και εκρήξεις». Με αυτά τα λόγια περιγράφουν τη στιγμή της σύγκρουσης δύο αδέλφια που βρίσκονταν στο πέμπτο βαγόνι του τρένου. «Πέσαμε όλοι κάτω, ο ένας πάνω στον άλλον και χτυπήσαμε σε όλο το σώμα, στο κεφάλι και στον αυχένα. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα άρχισαν να βγαίνουν καπνοί και να βλέπουμε σπίθες και φλόγες από τα παράθυρα.

»Άνθρωποι φώναζαν ότι θα καούμε ζωντανοί, άλλοι ούρλιαζαν. Ψάχναμε έξοδο κινδύνου από τα παράθυρα. Κάποιοι έσπαγαν τα τζάμια και περνούσαν μέσα από αυτά, άλλοι πηδούσαν στο κενό. Επικρατούσε απόλυτος πανικός, δεν μπορούσαμε να αναπνεύσουμε και δεν πιστεύαμε ότι θα καταφέρουμε να βγούμε ζωντανοί».

ΕΜΠΟΛΕΜΗ ΖΩΝΗ

Οι σκηνές μετά τη σύγκρουση είναι δραματικές. «Το τρένο ήταν ανάποδα και με κλίση» γράφει στη μήνυσή του ο επιβάτης του δεύτερου βαγονιού. Αφού κατάφερε να σηκωθεί και να φτάσει στο παράθυρο για να βγει έξω, μη φορώντας παπούτσια, άρχισε να αντιλαμβάνεται τι είχε συμβεί.

«Με κυρίευσε πανικός. Ξανακοίταξα μέσα στο βαγόνι και πάγωσα. Μέχρι τότε ενεργούσα μηχανικά. Επανήλθα, όταν ανάμεσα στα συντρίμμια διέκρινα ένα χέρι και κάποιον να φωνάζει “βοήθησέ μας, θα καούμε”. Κοντοστάθηκα, γύρισα, προσπάθησα να ανοίξω χώρο και να τραβήξω το χέρι, όμως δεν τα κατάφερα. Γύρισα παγωμένος, πήγα στο παράθυρο και πηδώντας φώναξα “δεν μπορώ να σας βοηθήσω, δεν ξέρω πώς, θα φωνάξω τους διασώστες”. Όταν έπεσα κάτω και βρέθηκα εκτός βαγονιού, σήκωσα το κεφάλι μου και ένιωσα σαν να ήμουν σε εμπόλεμη ζώνη. Φωτιές, καπνοί, γράσα, φωνές, μυρωδιές και εγώ γεμάτος αίματα».

Όταν σηκώθηκε από τα συντρίμμια, διαπίστωσε πως από κάτω του υπήρχε μια μαύρη μάζα. Κοιτώντας πιο προσεκτικά κατάλαβε πως ήταν το σώμα ενός ανθρώπου. «Άμορφη μάζα. Δεν ξεχώριζες φύλο. Τα έχασα από τον πανικό μου και παραπάτησα. Προσπαθώντας να στηριχτώ ακούμπησα με το χέρι μου πάνω του». Από πίσω του άκουγε έναν φίλο του να του φωνάζει να φύγουν, όμως από το σοκ παρέμενε ακίνητος.

Όταν έπεσα κάτω και βρέθηκα εκτός βαγονιού, σήκωσα το κεφάλι μου και ένιωσα σαν να ήμουν σε εμπόλεμη ζώνη.

Παρόμοια εικόνα μεταφέρει στη μήνυσή του ένας ακόμη επιβάτης του ίδιου βαγονιού. Αφού σηκώθηκε στα πόδια του μετά τη σύγκρουση και προσπάθησε να περπατήσει πάνω στο αναποδογυρισμένο βαγόνι, γλίστρησε πάνω σε γράσα και έπεσε σε μία τρύπα από όπου κατέληξε στο εξωτερικό του τρένου.

«Αντίκρισα μια κόλαση. Ουρλιαχτά και φωνές ερχόταν από παντού. Κόσμος που εκλιπαρούσε για βοήθεια, για τη ζωή του και οι φωτιές διάσπαρτες μπροστά στα μάτια μου, μαζί με μια μυρωδιά περίεργη που τότε δεν ήμουν σίγουρος τι ήταν, αλλά μου έφερνε ζάλη και πανικό. Τώρα μπορώ να πω με σιγουριά ότι ήταν η μυρωδιά του θανάτου και της καμένης σάρκας».

Τα δύο αδέλφια που απεγκλωβίστηκαν από το πέμπτο βαγόνι, αφού ακολούθησαν κάποιον που φώναξε πως βρήκε διέξοδο, βρέθηκαν στα χωράφια κάτω από τις σιδηροδρομικές γραμμές. «Εκεί αντικρίσαμε το χάος. Επιβάτες μέσα στα αίματα και φλόγες. Εικόνες απόλυτης φρίκης».

Την ίδια στιγμή, η 25χρονη από το τέταρτο βαγόνι, που είχε καταφέρει να βγει από ένα σπασμένο τζάμι παραθύρου, έτρεχε προς τα χωράφια κοιτώντας πίσω της. «Έβλεπα το τρένο να φλέγεται και άκουγα κραυγές του κόσμου». Σε αυτό το απόκοσμο τοπίο, όπως εξηγεί στη μήνυσή της που συμπεριλαμβάνεται στον δικαστικό φάκελο των Τεμπών, τόσο εκείνη όσο και οι περισσότεροι επιβάτες, δεν μπορούσαν ακόμη να καταλάβουν τι είχε συμβεί.

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΕΜΠΟΔΙΟ

Ορισμένοι από τους επιζώντες ωστόσο, παρά το γεγονός πως κατάφεραν να απεγκλωβιστούν από τα βαγόνια, είχαν να αντιμετωπίσουν μια ακόμη δυσκολία μέχρι να πιστέψουν ότι θα σωθούν. «Όταν κατάφερα να φύγω από την κόλαση, βρέθηκα μπροστά σε μια μεγάλη πλαγιά και έναν τοίχο που μας χώριζε από τον δρόμο, ο οποίος κατέληγε σε έναν φράχτη. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα ότι τελικά δεν θα τα καταφέρω».

Τότε, βρέθηκε δίπλα του μια ομάδα ανθρώπων που είχαν επίσης εγκλωβιστεί στο σημείο και όλοι μαζί προσπαθούσαν να σκαρφαλώσουν τον συρμάτινο φράχτη, γλιστρώντας συνεχώς λόγω της υγρασίας. Έπεφταν συνεχώς ο ένας πάνω στον άλλον. Μέχρι που κάποιοι πιο ψύχραιμοι αποφάσισαν να σπρώξουν και τελικά να δώσουν κλίση στα σύρματα. «Τα χρησιμοποιήσαμε σαν σκάλα για να καταφέρουμε να βγούμε στο δρόμο. Εκεί κατέρρευσα. Έπεσα κάτω και άρχισα να κλαίω».