ΠΟΙΟΣ ΓΟΝΕΑΣ ΕΞΗΓΗΣΕ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΜΕ ΤΙΣ ΤΡΑΝΣ;

Στη συντηρητική χώρα με πολίτες που έχουν για σημαία το «ξεσπάω όπου νιώθω ότι με παίρνει» και όχι εναντίον όσων μας φταίνε για τα άγχη που μας ‘πνίγουν’ (να θυμίσω λίγο πώς οδηγούμε;) και που η ψυχολογία της μάζας εκφράζεται όλο και πιο ακραία σε κάθε χώρο (γήπεδα, σχολεία, δρόμους κ.α.), όσοι αποκλίνουν από το σύνολο με τον όποιον τρόπο (εμφάνιση, ύψος, κιλά κ.α.), ήταν, είναι και θα είναι πάντα ‘στόχοι’.

Ιδιαίτερα για αυτούς που ψάχνουν για δικαιολογίες να συνεχίσουν να ζουν τη μίζερη ζωή τους, αντί να την αλλάξουν μπας και νιώσουν χαρά.

Έτσι προκύπτουν φαινόμενα όπως η άνοδος της ακροδεξιάς σε όλο και περισσότερες χώρες της Ευρώπης, με όσα παράλογα έγιναν και ειπώθηκαν κατά τη ψήφιση του νόμου για το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών (αποδεδειγμένα), να κάνουν στόχους τα Λοάκτι+ άτομα.

Αλήθεια, πόσοι γονείς εξήγησαν στα παιδιά τους τι πραγματικά έγινε στη Θεσσαλονίκη -μιας και προ ημερών συζητούσαμε 24 ώρες το 24ωρο για το ποιοι ΠΡΕΠΕΙ να γίνονται γονείς;

Πόσοι ξέρουν τι είναι transgender για να το εξηγήσουν; Πως δεν πρόκειται για ‘πρόβλημα’, αλλά για άτομα που αντιλαμβάνονται το φύλο τους διαφορετικά από το φύλο που τους προσδιορίστηκε κατά τη γέννηση.

Θα αρχίσουμε με τις διευκρινίσεις αυτού που βρίσκεται στο επίκεντρο της τελευταίας ‘έκδοσης’ του πολιτισμικού πολέμου (τις τρανς κοινότητες) για όσους ενδιαφέρονται να κατανοήσουν, πριν κρίνουν. Η ορολογία ΛΟΑΤΚΙ+ που ακολουθεί είναι η επίσημη.

Τρανς γυναίκα, τρανς άνδρας (ή Διεμφυλικός-ή): Περιλαμβάνει τα άτομα που έχουν μια ταυτότητα φύλου, η οποία διαφέρει από το φύλο που τους αποδόθηκε κατά τη γέννηση.

Ίντερσεξ (Intersex) ή διαφυλικός-η-ο: Τα ίντερσεξ άτομα γεννιούνται με χαρακτηριστικά φύλου (όπως τα χρωμοσώματα, τα γεννητικά όργανα ή/και την ορμονική δομή) που δεν ανήκουν αυστηρά σε αρσενικές ή θηλυκές κατηγορίες ή ανήκουν ταυτόχρονα και στις δύο. Τα υγιή σώματα των ίντερσεξ παιδιών συχνά παθολογικοποιούνται και υποβάλλονται σε επεμβάσεις “κανονικοποίησης” φύλου. Τον Ιούλιο του 2022 στην Ελλάδα ψηφίστηκε η απαγόρευση των ιατρικών παρεμβάσεων στα ίντερσεξ παιδιά.

ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΤΡΑΝΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ

Η βία κατά των τρανς ατόμων περιλαμβάνει συναισθηματική, σωματική, σεξουαλική ή λεκτική ‘εκδοχή’. Συμπεριλαμβάνεται και η ρητορική μίσους.

Τα εγκλήματα μίσους κατά των τρανς και των intersexual είναι κοινά και «σε ορισμένες περιπτώσεις, η αδράνεια της αστυνομίας ή άλλων κυβερνητικών αξιωματούχων οδηγεί σε πρόωρους θανάτους τρανς θυμάτων», όπως έχει αποκαλύψει μελέτη.

Αναφορά του European Union Agency for Fundamental Rights (διαμορφώνει την στρατηγική της ΕΕ για την ισότητα) έχει ενημερώσει πως «τα τρανς άτομα υφίστανται ακόμη περισσότερες διακρίσεις, παρενόχληση και βία από ό,τι οι λεσβίες, οι ομοφυλόφιλοι και οι αμφιφυλόφιλοι συνομήλικοί τους.

«1 στα 5 τρανς και intersex άτομα ανέφερε ότι δέχτηκε σωματική ή σεξουαλική επίθεση, ποσοστό διπλάσιο από αυτό των άλλων LGBTI ομάδων».

Το Transrespect versus Transphobia είναι ένα συνεχιζόμενο έργο της Transgender Europe που παρέχει μια επισκόπηση της κατάστασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των τρανς ατόμων παγκοσμίως.

Από την άνοιξη του 2009 παρακολουθεί, καταγράφει και αναλύει τις ανθρωποκτονίες τρανς και ανθρώπων διαφορετικών φύλων, παγκοσμίως.

Η έκθεση που δημοσίευσε το Νοέμβριο του 2023 ενημέρωσε ότι

• Πέρυσι δολοφονήθηκαν 321 τρανς και intersex άτομα.
• Το 94% των θυμάτων ήταν τρανς γυναίκες.
• Σε παγκόσμιο επίπεδο, σχεδόν οι μισοί (48%) των δολοφονηθέντων εργάζονταν στη ‘βιομηχανία’ του σεξ. Το ποσοστό εκτινάσσεται στα 3/4 (78%) στην Ευρώπη.
• Τα τρανς άτομα που επηρεάστηκαν από ρατσισμό αντιστοιχούν στο 80% των δολοφονηθέντων, αύξηση της τάξεως του 15% συγκριτικά με το 2022.
• Οι περισσότερες ανθρωποκτονίες έγιναν στη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική και μπορεί να αποδοθεί σημαντικά στην ύπαρξη καθιερωμένων συστημάτων παρακολούθησης σε αυτές τις περιοχές.
• Στην Ευρώπη, το 45% των τρανς που δολοφονήθηκαν ήταν μετανάστες ή πρόσφυγες.
• Η ηλικιακή ομάδα με τα περισσότερα θύματα ήταν από 19 έως 25 ετών. Σε ό,τι αφορά όλες τις υποθέσεις από τις οποίες υπάρχουν δεδομένα, το 77% ήταν μεταξύ 19 και 40 ετών.
• Για πρώτη φορά αναφέρθηκαν ανθρωποκτονίες στην Αρμενία, το Βέλγιο και τη Σλοβακία.
• Οι μισές από τις αναφερόμενες δολοφονίες (46%) ήταν αποτέλεσμα πυροβολισμού.
• Λίγο περισσότερο από το 1/4 (28%) των καταγεγραμμένων δολοφονιών έγιναν στο δρόμο. Ένα άλλο 1/4 (26%) έγινε στην κατοικία του θύματος.

«Τα δεδομένα συνεχίζουν να δείχνουν ανησυχητικές τάσεις όσον αφορά τις διασταυρώσεις μισογυνισμού, ρατσισμού, ξενοφοβίας και πορνοφοβίας. Τα περισσότερα θύματα του 2023 ήταν μαύρες τρανς γυναίκες και τρανς εργαζόμενες του σεξ. Αυτοί οι αριθμοί είναι ένα μικρό δείγμα όσων συμβαίνουν στον κόσμο, καθώς οι περισσότερες περιπτώσεις δεν αναφέρονται», καταλήγει η έκθεση.

ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΤΡΑΝΣ

Μελέτες που προφανώς και έχουν γίνει για αυτό το φαινόμενο που αφορά όλον τον πλανήτη, δείχνουν πως υπάρχουν συγκεκριμένοι παράγοντες που σχετίζονται με αυτήν τη μορφή βίας.

Η λίστα αρχίζει με τις «άκαμπτες κοινωνικές προσδοκίες» σχετικά με τους ρόλους και την έκφραση των φύλων. Ακολουθούν οι προκαταλήψεις και οι διακρίσεις που βασίζονται αποκλειστικά στην ταυτότητα φύλου ενός ατόμου, η παραπλανητική παρουσίαση των τρανς στα media (συνηθέστερα είναι αρνητικές -«με την πλήρη απουσία θετικών αφηγήσεων να διαιωνίζει τα επιβλαβή στερεότυπα») και η έλλειψη awareness («οι εσφαλμένες αντιλήψεις και η έλλειψη εκπαίδευσης για τα τρανς άτομα μπορούν να οδηγήσουν σε φόβο και εχθρότητα»).

Καθηγητής στις σπουδές φύλου και γυναικών στο UC Berkley έχει τονίσει πως «δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η βία εναντίον των τρανς φυλετικοποιείται πάντα μέσα στο ιδίωμα του φύλου».

«Τα τρανς άτομα τοποθετούνται σε σχέση με μια κανονιστική κουλτούρα που γοητεύεται και απωθείται από εμάς. Συνήθως δεν λέμε «Σε μισώ, φύγε», αλλά «Σε μισώ. Έλα όσο κοντά χρειάζεται για να σε τρομοκρατήσω».

Το γεγονός ότι δεν κρύβονται πια, πως είναι πιο ορατοί έχει αυξήσει τη βία; «Κάποιοι υποστηρίζουν πως ναι, καθώς δυστυχώς δημιουργεί πρόσβαση σε ανθρώπους που μπορούν να κάνουν περισσότερο κακό. Εγώ θα ήθελα να πω ότι αυτό μπορεί να ρίξει το φταίξιμο της βίας που υπόκεινται στους ίδιους τους τρανς.

Από μόνη της η ορατότητα δεν παράγει υλικές αλλαγές. Η ιστορία μας διδάσκει πως η κυρίαρχη κουλτούρα είναι πως «τα δικαιώματα και η ορατότητα» θα προσφέρουν μια πιο βιώσιμη ζωή. Υπάρχουν όμως, πολλές περισσότερες αποχρώσεις. Τα δε δικαιώματα και η ορατότητα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα πράγματα. Αλλά χρειάζονται και πιο δομικές, γνωσιολογικές, αλλαγές για μια πιο βιώσιμη ζωή».

Στους παράγοντες αυτού του τύπου της βίας, υπάρχει και η διαθεματικότητα, καθώς τα τρανς άτομα και ειδικά οι τρανς γυναίκες, αντιμετωπίζουν συχνά έναν συνδυασμό παραγόντων που αυξάνουν την ευαλωτότητά τους. «Αυτός μπορεί να περιλαμβάνει τη φτώχεια, την έλλειψη στέγης και τη σεξουαλική εργασία, περιθωριοποιώντας τους περαιτέρω και καθιστώντας τους ευάλωτους στη βία».

Ακολουθεί μια σχετική, πραγματική ιστορία.

Μια γυναίκα που γεννήθηκε σε σώμα άνδρα μοιράζεται την ιστορία της

Η ιστορία που ακολουθεί είναι αυτή που αφηγήθηκε η Τζόις, κοπέλα που εργαζόταν για χρόνια επί της Λεωφόρου Συγγρού.

Κατά τη συζήτηση που είχαμε, συχνά φαινόταν να μη λέει ό,τι πραγματικά σκέφτεται, αλλά το αφήγημα που είχε φτιάξει στο μυαλό της, για να μπορεί να επιστρέφει σε αυτό όταν δοκιμαζόταν πραγματικά.

Ομολόγησε πως έχει μάθει να λέει ό,τι περιμένουν οι άλλοι να ακούσουν. Όχι ό,τι αισθάνεται. Διευκρίνισε και ότι έχει απομυθοποιήσει έννοιες όπως ο έρωτας ή η φιλία ή όποια άλλη αφορά ανθρώπινη επαφή, όπως προσπαθούσε να βρει τον τρόπο να μην επιτρέπει πια σε κανέναν να την πληγώσει με τον όποιον τρόπο.

Είχε ‘καεί’ αρκετές φορές.

Η Τζόις λοιπόν, που σήμερα διανύει την τέταρτη δεκαετία της ζωής της μεγάλωσε στα Γιάννενα «σε μια κλειστή κοινωνία». Τα παιδικά της χρόνια «είχαν τα πάντα. Χαρές και λύπες, έχω καλές και κακές αναμνήσεις, κάτι που μάλλον ισχύει για τους περισσότερους ανθρώπους.

«Ήμουν το μόνο παιδί των γονιών μου. Τη μητέρα μου δεν τη θυμάμαι. Πέθανε λίγο αφότου γεννήθηκα. Είχε καρκίνο».

Ο πατέρας της έφτιαξε ξανά τη ζωή του «αμέσως. Η νέα του γυναίκα δεν με ήθελε (σ.σ. ο πατέρας της δεν την αποδέχτηκε ποτέ). Μεγάλωσα με τους γονείς της μητέρας μου, οι οποίοι έμεναν κοντά. Τους αγαπούσα και με αγαπούσαν. Μπορώ να πω ότι μαζί τους μοιράστηκα πολλές καλές στιγμές».

Καλές ήταν και οι στιγμές που θυμάται να έζησε ως παιδί, στη γειτονιά. «Είχαν καταλάβει όλοι ότι ήμουν ένα διαφορετικό παιδί, αλλά δεν μου δημιούργησαν πρόβλημα. Ίσως γιατί με έβλεπαν να είμαι χαρούμενη».

Το πρώτο σοκ της ζωής της

Πότε κατάλαβε εκείνη πως ήταν διαφορετική; «Μέχρι τα 6 νόμισα πως και τα αγόρια και τα κορίτσια έχουμε τα ίδια γεννητικά όργανα. Ότι είμαστε το ίδιο. Για αυτό το διάστημα λοιπόν, όλα ήταν τέλεια, στο μυαλό μου.

«Δεν ενδιαφέρθηκα ποτέ να παίξω ποδόσφαιρο με τα αγόρια της γειτονιάς ή με αυτοκινητάκια και όπλα. Μεγάλωσα με τους “ευχούληδες”. Θυμάμαι πως οι αγαπημένες μου κούκλες ήταν ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι που είχαν το δικό τους σπίτι.

Πέρασα την πρώτη μελαγχολία στα 6, όταν συνειδητοποίησα πως τα γεννητικά μου όργανα δεν αντιστοιχούσαν σε αυτό που αισθανόμουν. Τότε συνειδητοποίησα τη διαφορά μεταξύ ανδρών και γυναικών. Είχα πάθει σοκ. Δεν ήξερα πώς να διαχειριστώ τον εαυτό μου. Αισθανόμουν ότι κάτι είναι πολύ λάθος στο σώμα μου».

Δεν είπε τίποτα στους παππούδες της. Εκμυστηρεύτηκε τις ανησυχίες της σε μια γειτόνισσα, ένα συνομήλικο κορίτσι.

«Μου είπε να μη στενοχωριέμαι. Πως απλά είμαι gay. Προσπάθησα να της εξηγήσω πως δεν μου αρέσουν τα κορίτσια. Νιώθω κορίτσι. Επέμενα πως κάτι έχει γίνει λάθος και πίστευα πως με κάποιο μαγικό τρόπο, θα διορθωνόταν».

Η Dana International της έδωσε το ‘ανήκειν’

Όπως μεγάλωνε και συνέχισε να νιώθει κορίτσι, άρχισαν να την φλερτάρουν άνδρες στο δρόμο («με περνούσαν για κοπέλα, όταν με έβλεπαν από πίσω»), γιατί και η εμφάνιση της παρέπεμπε σε κορίτσι. «Το όνομα μου όμως, δεν ταίριαζε με την εμφάνιση μου. Κρυφά έκανα και μαθήματα μπαλέτου “γιατί δεν ήθελα να αλλάξει το σώμα μου. Ήθελα να παραμείνει γυναικείο, να έχω σωστή στάση, να είμαι κορίτσι.

Στα άλλα παιδιά φαινόμουν περίεργη. Δεν αισθανόμουν άνετα στα διάφορα σπορ που δοκίμασα. Δεν είχα σχέση με τα άλλα αγόρια. Άρχισαν να με επηρεάζουν οι ψίθυροι, τα περίεργα βλέμματα και έφυγα».

Η στιγμή που κατανόησε τη διαφορετικότητα της, πως υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εκείνη ήταν «όταν είδα την Dana International να επικρατεί στο διαγωνισμός της Eurovision, το 1998.

Θυμάμαι, ήμουν ένα μεσημέρι σπίτι μου, την είδα στην τηλεόραση και πέταξα στα ουράνια. Σκέφτηκα “έτσι θα γίνω; Τέλεια”! Πίστευα πως αυτή η μετάβαση θα γίνει μόνη της. Πολύ γρήγορα κατάλαβα δεν ήταν αυτή η πραγματικότητα. Απέκτησα ως στόχο να γίνω γυναίκα. Έπαθα εμμονή στο βαθμό που δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο. Έστω να συγκεντρωθώ στο σχολείο. Το μόνο που με ένοιαζε ήταν πώς θα αλλάξω.

Κάπου στα 15, άρχισα να πειραματίζομαι μόνη μου. Στα 17 μια straight φίλη μου πρότεινε να πάω στον ξάδελφό της, που ήταν ενδοκρινολόγος. Έκανα εξετάσεις και φάνηκε πως η τεστοστερόνη υστερούσε για την ηλικία και το φύλο μου. Αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε ορμονοθεραπεία. Δηλαδή, οιστρογόνα.

Κατά τη θεραπεία αυτή πονούσε όλο μου το σώμα. Όσο όμως, έβλεπα ότι αλλάζω, πως κάτι γλυκαίνει πάνω μου, δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο. Μια τετραετία αργότερα, ήμουν ένας άλλος άνθρωπος εμφανισιακά. Είχα φτάσει πολύ κοντά σε ό,τι ονειρευόμουν από μικρή».

Οι πρώτοι σύντροφοι -ο sugar daddy και η εκπόρνευση

Όταν τελείωσε το λύκειο, δεν είχε ολοκληρώσει τη μετάβαση της. «Στα 19 διάβασα μια αγγελία. Ένα κλαμπ στην Κρήτη έψαχνε κοπέλα για την υποδοχή. Μάζεψα τα πράγματα μου και πήγα. Εμφανίστηκα στο ραντεβού, μιλήσαμε και μου έδωσαν τη δουλειά.

Ο ενθουσιασμός δεν κράτησε για πολύ. Θα σου πω κάτι: αυτοί που ασχολούνται με τις τρανς, αλλά κάνουν πως δεν ξέρουν τίποτα, μπορούν να μας ξεχωρίσουν. Αν εσύ δεν έχεις ασχοληθεί ποτέ με ανταλλακτικά αυτοκινήτων, δεν θα τα βλέπεις όλα ίδια;

Μπήκαν λοιπόν, 2-3 τύποι στο μπαρ που με κατάλαβαν και είπαν στο αφεντικό μου πως ‘δεν είναι φυσιολογική γυναίκα αυτή’. Εκείνος μου ζήτησε την ταυτότητα μου, με την πρόφαση ότι ήθελε τα στοιχεία για τα έγγραφα της ασφάλισης -που έως τότε δεν είχε καν αναφέρει.

Του απάντησα πως δεν την είχα μαζί μου. Την επομένη έφυγα από την Κρήτη με προορισμό την Αθήνα».

Στην Αθήνα την περίμενε ένας φίλος της από τα Γιάννενα. «Αν τότε είχα ταυτότητα, θα συνέχισα να δουλεύω. Δεν θα εκπορνευόμουν», κάτι που έκανε στην πρωτεύουσα.

Παρεμπιπτόντως, πλέον υπάρχουν διαδικασίες αλλαγής ονόματος και αναγραφόμενου φύλου των τρανς στα πιστοποιητικά γεννήσεως, τις ταυτότητες, τα διαβατήρια και τα λοιπά επίσημα έγγραφα.

«Όταν ήλθα στην Αθήνα είχα μόνο ένα στόχο: να ολοκληρώσω τη μετάβαση. Είχα βρει μια κλινική στο Λονδίνο, τον χειρουργό, είχα πάει για εξέταση, προσκόμισα δυο χαρτιά από Έλληνες ψυχολόγους». Της έλειπαν τα χρήματα. Τα βρήκε αρχικά μέσω ενός sugar daddy και έπειτα με την εκπόρνευση.

«Είχα κάνει ήδη αυξητική στήθους από τα 19. Ο πρώτος μου σύντροφος -ναι, τότε που πίστευα στις αγάπες και τα λουλούδια-, μου δάνεισε τα χρήματα για να αποκτήσω αυτό που επιθυμούσα από παιδί».

Η φύση αυτής της σχέσης ήταν η εξής: «Ήθελε να είμαι ενεργητική. Ποτέ δεν μου άρεσε να κάνω παρά φύση σεξ. Μαλώναμε, γιατί δεν ήθελα να έχω αυτόν το ρόλο. Αισθανόμουν γυναίκα.

Έκανα αρκετές σχέσεις με άνδρες, πριν καταλάβω ότι με ήθελαν για αυτό που είχα ακόμα ανάμεσα στα πόδια μου. Εξαιρουμένης μιας περίπτωσης, με όλους τους άλλους κάναμε κοινές εξόδους». Εννοεί πως δεν την έκρυβαν.

Η ευχή να είχε γεννηθεί ‘φυσιολογικός ή φυσιολογική’

Έκανε διάφορες δουλειές («όλες νύχτα, σε κλαμπ και μπαρ»), τις οποίες έβρισκε δύσκολα και εγκατέλειπε μόλις γινόταν έλεγχος. «Μια φορά μπήκε το ΙΚΑ στο μπαρ, μας μάζεψαν όλους και στο τμήμα γνώρισα τον απόλυτο εξευτελισμό. Ενώ μου μιλούσαν φυσιολογικά, μόλις είδαν την ταυτότητα μου άλλαξε άρδην προς το χειρότερο η συμπεριφορά τους.

Εδώ θέλω όμως, να πω ότι δεν φταίει μόνο η κοινωνία για ό,τι έζησα. Φταίω κι εγώ, αφού δεν φρόντισα να αποκτήσω τα κατάλληλα εφόδια, πχ ξένες γλώσσες ή ό,τι άλλο θα με βοηθούσε να επιβιώσω και στο εξωτερικό.

Δεν ήταν μια και δυο οι φορές που σκέφτηκα πως θα ήθελα να έχω γεννηθεί φυσιολογική ή φυσιολογικός. Δηλαδή, ένα από τα δύο. Όχι στη μέση.

Σκεφτόμουν ωστόσο, πως η ζωή δεν είναι εύκολη για κανέναν» και έβρισκε παρηγοριά σκεπτόμενη πάντα στα χειρότερα.

Δηλαδή, «να είχα γεννηθεί γυναίκα και να με κακοποιούσε ο σύντροφος μου. Ή να ήμουν θύμα βιασμού».

Η υποκρισία των πελατών της

Όπως συνέχιζε την πορεία της προς το μόνο όνειρο που είχε στη ζωή της («να γίνω γυναίκα») κατάλαβε και ότι δεν υπήρχε άλλη εργασιακή προοπτική από το ‘πεζοδρόμιο’. Μετά δε, τη μετάβαση κατάλαβε και ότι οι περισσότεροι πελάτες των εργαζομένων στο σεξ που είναι κάθε βράδυ επί της Συγγρού δεν ήθελαν transgender, αλλά τρανσέξουαλ.

«Θα σου πω τι με ενοχλεί περισσότερο από όλα. Μια ημέρα πήγα με φίλες μου σε ένα εστιατόριο. Όπως συμβαίνει συνήθως, άρχισαν οι άλλοι πελάτες να μας κοιτούν από πάνω μέχρι κάτω και να ψιθυρίζουν. Σε κάποιο από αυτά τα τραπέζια, αναγνώρισα έναν πελάτη μου ο οποίος επίσης, σχολίαζε επικριτικά. Αυτή η υποκρισία με τρελαίνει».

Δεν την έχει συνηθίσει; «Όχι! Δεν γίνεται να πηγαίνεις τα βράδια και να αποθεώνεις κάποιο άτομο που το κοροϊδεύεις όταν το βλέπεις σε άλλο χώρο. Δεν μου αρέσει η αδικία και όπως δεν σχολιάζω ότι το βράδυ φοράς -κρυφά- στρινγκ, μη με σχολιάζεις και εσύ για μια συνθήκη που με αφορά και δεν την κρύβω, ενώ εσύ την κρύβεις.

Αυτό με εκνευρίζει.

Δεν καταλαβαίνω γιατί να ασχοληθεί. Δηλαδή, δεν έχει να αφιερώσει την ενέργεια του κάπου αλλού; Ασχολήσου με τη δουλειά σου, την οικογένεια σου, τα παιδιά σου, τους φίλους σου και άσε μας στην ησυχία μας.

Ποιος πιστεύει πως στη Συγγρού δεν έρχονται παντρεμένοι; Σε αρκετά αυτοκίνητα υπάρχουν παιδικά καρεκλάκια στο πίσω κάθισμα. Έρχονται εδώ, μας ζητούν ό,τι μας ζητούν και μετά επιστρέφουν στο σπίτι τους και φιλούν τα παιδιά τους, υποστηρίζοντας πως είναι ευτυχισμένοι και ειλικρινείς. Αλλά μετά εμείς είμαστε οι ‘προβληματικοί’ άνθρωποι».

Η αυτοπεριθωριοποίηση

Κάθε φορά που έλεγα κάτι το οποίο προκαλούσε ‘τρύπες’ στο αφήγημα της Τζόις, την είδα να ανασκουμπώνεται, πριν ανασυνταχθεί και συνεχίσει να είναι πιστή στο ‘ρόλο’ της. Ό,τι την έκανε να νιώθει άβολα, δεν το ‘έβλεπε’. Αμέσως άλλαζε την στάση του σώματος της, την έκφραση στο πρόσωπο και τη φωνή της.

Κάποια στιγμή παραδέχθηκε ότι «φροντίζει να κρατώ μακριά μου οτιδήποτε μπορεί να επηρεάσει με αρνητικό τρόπο τη ψυχολογία μου. Έχω απομυθοποιήσει πολλά πράγματα. Τον έρωτα, τη φιλία. Έχω δει τους άνδρες σε καταστάσεις που δεν τους έχεις δει εσύ. Κατέληξα στο ότι όλα είναι η πρώτη εντύπωση. Μετά βλέπεις την πραγματικότητα.

Σε επίπεδο φιλίας, όποιον εμπιστεύτηκα με πρόδωσε ή χρησιμοποίησε μια αδύναμη στιγμή μου, εναντίον μου.

«Κάποια στιγμή ένιωσα πως δεν είχα άλλη επιλογή από το να μην εμπιστεύομαι κανέναν. Έχω συνηθίσει. Έχω συμβιβαστεί με αυτό το πράγμα, με τη μοναξιά. Στη ζωή, όλα έχουν ένα τίμημα. Εγώ πληρώνω αυτό της δικής μου επιλογής”.

Διευκρινίζει ότι δεν είναι μοναχή. «Έχω ανθρώπους στη ζωή μου, αλλά τους λέω ό,τι νιώθω πως πρέπει να τους πω. Όχι πράγματα που μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν εναντίον μου. Δεν μπορώ να αφήσω κάποιον να με στενοχωρήσει, να με πληγώσει. Δεν μπορώ να ‘χω εμπιστοσύνη σε κανέναν».

Ακόμα και αν αυτό σημαίνει τελικά, την αυτοπεριθωριοποίηση;

«Τουλάχιστον, είμαι ήρεμη».