“ΠΩΣ ΒΡΕΘΗΚΑ ΣΤΗ ΒΙΣΣΗ;” – ΣΤΑ ΚΑΜΑΡΙΝΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΜΠΑΝΤΑ ΤΗΣ ΑΝΝΑΣ

Αν έχουν ένα κοινό οι μουσικοί της Άννας Βίσση, είναι το γεγονός πως όλοι παραδέχονται ότι δεν περίμεναν πως κάποια στιγμή θα παίζουν σε ένα νυχτερινό κέντρο διασκέδασης, κοινώς στα μπουζούκια, αν και το Hotel Ermou, σε καμία περίπτωση δεν θυμίζει κλασικό μπουζούκι. Παρόλα αυτά όμως κανείς τους δεν μετανιώνει την επιλογή του και αν κρίνει κανείς από τον τρόπο που συμπεριφέρονται πάνω στην σκηνή, διασκεδάζουν και οι ίδιοι όπως ακριβώς και το κοινό.

Άλλωστε αυτό που έχει κάνει εξαιρετικά επιτυχημένο το project Hotel Ermou, τα τελευταία χρόνια, δεν είναι μόνο η ιστορία της Άννας Βίσση και οι δεκάδες επιτυχίες της, αλλά και το γεγονός πως έχει μαζέψει γύρω της ένα ετερόκλητο μεν αλλά εξαιρετικά ταλαντούχο σχήμα μουσικών. Κιθάρες, τύμπανα, πλήκτρα, βιολί, μέχρι και σαξόφωνο. Όλα αυτά σε ένα σχήμα που γράφει πια την δική του ιστορία στην αθηναϊκή νύχτα και που τον Οκτώβρη χάρισε μια μοναδική βραδιά στους πάνω από 40 χιλιάδες ανθρώπους που βρέθηκαν στο Καλλιμάρμαρο για τα πενήντα χρόνια καριέρας της απόλυτης Ελληνίδας σταρ.

Το ραντεβού με την μπάντα είχε δοθεί για τις 20 Δεκέμβρη, ημέρα γενεθλίων της Άννας Βίσση, με το Hotel Ermou να είναι ασφυκτικά γεμάτο για άλλη μια βραδιά. Στο καμαρίνι η ατμόσφαιρα θύμιζε αρκετά πενταήμερη λυκείου, γεγονός που αποδείκνυε από την αρχή το δέσιμο τους. 

«Εγώ κατά τύχη βρέθηκα στην μπάντα της Άννας Βίσσης το 2009», λέει ο μπασίστας Τάκης Φοίτος, που μέχρι τότε ήταν μέλος χέβι μέταλ μπάντας -σατανιάρικα όπως τα αποκαλεί και ο ίδιος. «Η αλήθεια είναι πως τότε δεν με ενδιέφερε καν να εργαστώ σε νυχτερινό κέντρο διασκέδασης, αλλά δεν θα το κρύψω, τα λεφτά έπαιξαν ρόλο. Δεν έχω μετανιώσει όμως ούτε στιγμή για την απόφασή μου». 

Μια παρόμοια ιστορία έχει και ο Δημήτρης Σιάμπος που παίζει κιθάρα με την Άννα Βίσση από το 2015. «Εγώ όπως και η περισσότεροι εδώ μέσα ερχόμαστε από ένα άλλο μουσικό background και για να είμαι ειλικρινής δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα παίζω κιθάρα για την Άννα Βίσση, αλλά τελικά είναι η καλύτερη συνεργασία που είχα ποτέ μου». Όσο για την ανάμνηση που έχει χαραχτεί περισσότερο μέσα του -αν και θα μπορούσε να γράψει βιβλίο όπως λέει- η εμφάνιση στο Ηρώδειο ξεχωρίζει. Όσο για το αν η νύχτα συνηθίζεται, ο Δημήτρης Σιάμπος απαντά λακωνικά αλλά άμεσα πως, «Όχι».

Ο Αντώνης Ανδρέου -που τη μισή χρονιά ταξιδεύει τον κόσμο με τους Pink Martini- και το τρομπόνι του είχαν μόλις προσγειωθεί στην Ελλάδα εκείνο το πρωί, μετά από ένα πολύωρο ταξίδι από το Σαν Φρανσίσκο, η ενέργειά του βέβαια δεν πρόδιδε καθόλου πως είχε κάνει υπερατλαντικό ταξίδι. «Από 18 χρονών παίζω με κάποιον καλλιτέχνη. Από την Άλκηστη Πρωτοψάλτη και η Δήμητρα Γαλάνη μέχρι την Ελευθερία Αρβανιτάκη και το Γιώργο Νταλάρα, δεν φανταζόμουν ποτέ όμως πως θα παίξω με την Άννα Βίσση. Με το που ξεκίνησε όμως η συνεργασία μου μαζί της είδα πόσο απίστευτη φάση είναι όλο αυτό. Το κάναμε όλο δικό μας και παρουσιάζουμε ένα show μοναδικό». 

Όση ώρα μιλάμε, η πόρτα στο καμαρίνι ανοιγοκλείνει, κόσμος μπαινοβγαίνει συνεχώς και παρόλο που σε λίγα μόλις λεπτά θα βρεθούν όλοι πάνω στη σκηνή, φαίνεται να μην έχουν άγχος και η ενέργεια παραμένει αμείωτη.

Σειρά στο ρολόι των ερωτήσεων, έχει ο πιανίστας Γιάννης Καφετζόπουλος, που λέει πως «Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της εξίσωσής μας είναι το γεγονός πως καταλήγεις να συνεργάζεσαι με ανθρώπους που δεν περίμενες ποτέ, άρα γνωρίζεις και μαθαίνεις συνεχώς νέα πράγματα. Μετά από εννιά χρόνια συνεργασία όμως, μπορώ να πω πως μόνο θετικό είναι το πρόσημο που μπορώ να βάλω». Όσο για το αν άκουγε Άννα Βίσση μεγαλώνοντας, παραδέχεται πως μόνο από σπόντα, αλλά δεν περίμενε ποτέ πως θα συνεργαστεί μαζί της. Προκαταλήψεις πάντως δεν είχε με τα νυχτερινά κέντρα.

Όσο για τον όρο μπουζούκια, οι περισσότεροι παραδέχονται πως δεν τους αρέσει γιατί φέρει μαζί του κυρίως αρνητικές εικόνες. Εκείνοι έχουν δημιουργήσει ένα show που ξεφεύγει από τον στενό αυτό όρο, ακόμα κι αν ανεβαίνουν στη σκηνή ενός νυχτερινού κέντρου διασκέδασης. Βέβαια, όπως λέει και ο Αντώνης Ανδρέου, ακόμα και πριν βρεθούν οι ίδιοι πάνω στην πίστα, είχαν βρεθεί από κάτω να πετάνε λουλούδια.

 

Ο ντράμερ Νίκος Παγώνης είναι το πιο νέο μέλος της ομάδας, αφού μπήκε στην μπάντα το 2021 με την λήξη της καραντίνας. «Την πρώτη φορά που έπαιξα με τα παιδιά είχα έρθει ως αντικαταστάτης του προηγούμενου ντράμερ και έπρεπε να βγάλω ένα πρόγραμμα δυόμισι ωρών χωρίς πρόβα. Όπως καταλαβαίνεις πήγα άσπρος και έφυγα άσπρος. Πάρα πολύ αγχωμένος γιατί δεν πήγα απλά να παίξω με ένα τεράστιο όνομα, αλλά και με μια ήδη έτοιμη ομάδα και δεν έπρεπε απλά να βγάλω τα κομμάτια, αλλά και να ενσωματωθώ σε κάτι μεγαλύτερο». 

Κάπου εδώ η πόρτα του καμαρινιού ανοίγει και πάλι, κόσμος μπαίνει κόσμος βγαίνει, η κουβέντα όμως συνεχίζεται. Λίγα λεπτά αργότερα, θα δω πως αυτή τη διάδραση έχουν και πάνω στη σκηνή. Ίσως αυτό είναι που κάνει και το πρόγραμμα μοναδικό, το πως μπορούν και αλληλεπιδρούν, χωρίς να χάνουν τις νότες, αλλά και την θεατρικότητα που τους χαρακτηρίζει μετά από τόσα χρόνια. 

Με τον Χρήστο Κυριαζή, που στην μαρκίζα γράφει ότι παίζει σαξόφωνο, γκάιντα, κλαρίνο, αλλά στην πραγματικότητα στο Hotel Ermou φέτος παίζει κυρίως σαξόφωνο, η συζήτηση πάει λίγο αλλού, αφού προσπαθούμε να δούμε τι έχει κάνει την νεολαία να αγαπήσει και πάλι τα πανηγύρια. «Οι φασαίοι», μου λέει γελώντας. Όσο για το πως εκείνος βρέθηκε να είναι μέρος της μπάντας, τα πράγματα έγιναν οργανικά. «Με είδε κάποια στιγμή ο Νίκος Καρβέλας να παίζω γκάιντα σε ένα βίντεο και με πήρε τηλέφωνο να παίξω με την Άννα. Η πρώτη μου φορά ήταν στην παράσταση στο Άλσος. Παίξαμε  δύο ώρες και λέω από μέσα μου “τόσο εύκολο είναι;” Μετά ήρθε ο χειμώνας, η Μόρντορ, το ξενύχτι, που δεν συνηθίζεται τελικά». 

Από διάφορα στόματα ακούγεται ένα «ησυχία» με αποτέλεσμα να μην επικρατεί καθόλου ησυχία, μέχρι που παίρνει τον λόγο το βιολί, ο Δημήτρης Γάσιας δηλαδή, ο οποίος σε αντίθεση με τους υπόλοιπους συναδέλφους του λέει πως, «είχα κάνει και μπουζούκια και κλαρίνα και δημοτικά και πανηγύρια και όλα. Είμαι και στην μπάντα του Δήμου Αθηναίων. Είχα περάσει από διάφορα είδη μαγαζιών της νύχτας και θεωρώ πως συνηθίζεται, γιατί την έχω πια στο πετσί μου». Όσο για το αν το βιολί ανήκει στα πανηγύρια ή στις συμφωνικές ορχήστρες ο Δημήτρης Γάσιας λέει χωρίς πολλή σκέψη «και στα δύο». Αγαπημένο του τραγούδι το «Σε σκέφτομαι συνέχεια και τρελαίνομαι».

Ο Κώστας Κεφαλάς, η τρομπέτα της μπάντας, παίζει με την Άννα Βίσση από το 2015. «Θεωρώ πως είμαι από τους πιο τυχερούς μουσικούς που βρίσκομαι εδώ, γιατί βρέθηκα από σπόντα με την Άννα. Ήθελαν αντικαταστάτες για μια συναυλία στην Κύπρο και πήγα εγώ. Μετά με διάλεξε εκείνη και είμαι ακόμα εδώ σχεδόν δέκα χρόνια μετά».

Η Νατάσα Μηνδρινού είναι από τα πιο παλιά μέλη της μπάντας, αφού κάνει φωνητικά στην Άννα Βίσση από το 2012, όταν εμφανιζόταν στο REX. «Με πήρε τηλέφωνο η Άννα και μου είπε “Γεια σου Νατάσα”, της λέω “θα σας καλέσω εγώ αργότερα γιατί οδηγώ” και μου απαντάει “είμαι η Άννα Βίσση, μην τρακάρεις”». Τελικά πάρκαρε και από τότε έχουν περάσει 13 χρόνια που τραγουδά μαζί της. 

«Δεν άκουγα Άννα Βίσση μεγαλώνοντας», παραδέχεται ο Νικόλας Ραπτάκης, που πλέον τραγουδά με την απόλυτη Ελληνίδα σταρ. «Άκουγα περισσότερο ροκ μεγαλώνοντας, αλλά είδα πως με το ροκ στην Ελλάδα δεν μπορώ να βιοποριστώ. Αγαπώ όμως πια πολύ τον ελληνικό στίχο. Μαζί με το ψωμί λοιπόν, ήρθε και η αγάπη». Ο κόσμος δεν τον τρομάζει. «Ακόμα και στο Καλλιμάρμαρο δεν αγχώθηκα. Ο εαυτός μου μόνο με τρομάζει μερικές φορές. Μόνο αν δεν είμαι καλά εγώ αγχώνομαι». Highlight για εκείνον είναι η συνολική εμπειρία που ζει τα τελευταία 850 χρόνια (γελάει) που συνεργάζεται με την Άννα Βίσση και την μπάντα. «Είναι τελείως οικογενειακό αυτό που έχουμε φτιάξει. Τους σιχαίνομαι και τους αγαπάω συνέχεια όλους».

 

Ο Carlos Eleuterio Perez, με την χαρακτηριστική μακριά κώμη, βρέθηκε να παίζει κιθάρα με την Άννα Βίσση σε μια εποχή που εκείνος δεν έκανε κάτι, προερχόμενος και από την underground σκηνή, ενώ η τραγουδίστρια έψαχνε ηθοποιούς, χορευτές και τραγουδιστές. «Την είχα γνωρίσει άλλες δύο φορές στο παρελθόν και παρόλο που δεν ήμουν τίποτα από τα τρία, λέω “δε γαμιέται, θα της στείλω ένα μήνυμα” και όντως της έστειλα και τα υπόλοιπα είναι ιστορία». Μικρός ήθελε να παίξει στους Guns n Roses, αλλά αν θα έπρεπε να παίξει για κάποιον Έλληνα καλλιτέχνη θα ήταν μόνο ο Σάκης Ρουβάς και η Άννα Βίσση. «Τελικά έπαιξα και με τους δύο». 

Ο Μιχάλης Μπακάλης είναι ίσως η πιο larger than life προσωπικότητα της μπάντας, οπότε το γεγονός ότι παίζει κρουστά έρχεται και δένει τέλεια. «Εμάς μας κάθισε τέλεια το μεταξύ μας. Έχει δημιουργηθεί μια οικογένεια. Όσο για την νύχτα, δεν έχω κάποιο θέμα, πάντα αυτή τη δουλειά έκανα και πάντα αυτή θα κάνω».

 

Οι μπάντες χρειάζονται μαέστρο και εδώ μαέστρος είναι ο Παναγιώτης Τσεβάς, που παίζει και ακορντεόν. Εκείνος για την ακρίβεια συστήθηκε μόνο ως ακορντεονίστας, χρειάστηκε να φωνάξουν οι υπόλοιποι με μια φωνή «μαέστρος» για να το πει. «Όχι, αλλά ναι, μπορώ να τους οργανώσω», λέει και γελώντας και παραδέχεται πως αγαπημένο του τραγούδι είναι ένα που δεν ακούγεται πάντα, το «Μεθυσμένη μου καρδιά». «Όταν την γνώρισα, ξεπέρασε τις προσδοκίες μου. Όλα αυτά που έχουν ζήσει έχουν ξεπεράσει κάθε τι που περίμενα». 

Με το τέλος αυτής της ατάκας του μαέστρου, άνοιξε και πάλι η πόρτα του καμαρινιού. Το ρολόι έδειχνε 12 και έπρεπε να ανέβουν στην πίστα του Hotel Ermou για να παίξουν με την Άννα Βίσση αλλά κυρίως μεταξύ τους.