ΠΟΣΟ ΚΟΥΡΑΣΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΖΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΕΛΙΚΑ;

Η Μαίρη, ο Διονύσης και ο Γιάννης-Μάριος. Τρεις νεαροί κάτοικοι της Αθήνας που μοιράστηκαν στο «News 24/7»  τους λόγους για τους οποίους όλο και πιο συχνά, άτομα κοντά και κάτω από τα τριάντα έτη εκφράζουν ένα αίσθημα βαθιάς σωματικής, μα κυρίως ψυχικής κούρασης.

Οι δύσκολες εργασιακές συνθήκες, η ανασφάλεια για το μέλλον, τα λεφτά που τελειώνουν στα μέσα του μήνα έρχονται συχνά πυκνά να συναντήσουν μια πόλη με πεζοδρόμια κατειλημμένα από κάθε λογής οχήματα, με ράμπες αναπήρων και οδηγούς όδευσης για τυφλούς που οδηγούν πάνω σε δένδρα και σε περίπτερα, με το απέραντο τσιμέντο και την έλλειψη δημόσιων χώρων να φιλοτεχνούν εντέλει έναν πίνακα ασφυξίας · μια ζωή κουραστική, αβίωτη όπως λένε.

Από την άλλη, στα κέντρα λήψης αποφάσεων, οι ιθύνοντες νόες πανηγυρίζουν. Όμως, όσα είπαν στο Magazine πραγματικοί άνθρωποι που ζουν και εργάζονται στην πόλη, μάλλον δεν συνάδουν με το παραφουσκωμένο «εγώ» της πολιτικής ηγεσίας. 

ΤΑ… ΕΠΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ

Τον Σεπτέμβριο του 2024, το Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών εξέδωσε ανακοίνωση υπό τον τίτλο «7 πρωτιές και 7 αλήθειες για την ελληνική οικονομία» στην οποία παρέθετε σειρά στοιχείων και δεικτών που αποδείκνυαν, σύμφωνα με τους συντάκτες της, την πρόοδο που έχει συντελεστεί μέσα σε μια πενταετία, από τότε δηλαδή που ανέλαβε τα ηνία της χώρας ο κ. Μητσοτάκης. 

Στην ανακοίνωση δεν υπήρξε παράθεση κάποιου συνδέσμου με τις πηγές των στοιχείων που αυτή επικαλούταν, ώστε να μπορεί οποιοσδήποτε να διασταυρώσει την ακρίβεια των ισχυρισμών. Ωστόσο, σημείωνε σχετικό άρθρο του «News 24/7», αν αναζητήσουμε τα σχετικά στοιχεία της Eurostat θα διαπιστώσουμε ότι πρόκειται για επιλεκτικές αναφορές, που μάλλον δύσκολα μπορούν να πείσουν για τη συντελούμενη «μεταμόρφωση της ελληνικής οικονομίας».

Όπως είναι φυσικό, η ανεργία δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτή τη συζήτηση. Στο Υπ.Οικ. πανηγυρίζουν ακόμη για την…πρωτιά της Ελλάδας «στην αποκλιμάκωση της ανεργίας πανευρωπαϊκά» (από 17,6% το 2019, στο 11,3% το πρώτο τρίμηνο του 2024). Στην περίπτωση αυτή, τα μαθηματικά μπορούν εύκολα να αποδείξουν ότι δεν μιλάμε για ποσοστό μείωσης της τάξης του 8%, όπως παρουσίαζε η κυβέρνηση, αλλά για μείωση κοντά στο 6,3%.

Ακόμη κι έτσι όμως, η πραγματικότητα απέχει πολύ από τις ζητωκραυγές της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου, καθώς θα πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι μέχρι το πρώτο τρίμηνο του 2021 η Ελλάδα είχε το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας πανευρωπαϊκά και κατάφερε να περάσει στη δεύτερη θέση, κάτω από την Ισπανία, μόλις κατά το τρίτο τρίμηνο του 2021.

ΑΝΕΡΓΙΑ, ΜΕΡΙΚΗ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ ΚΑΙ «ΜΑΥΡΗ» ΕΡΓΑΣΙΑ

Αυτά διαπιστώνουν τα ευρωπαϊκά στοιχεία. Θα πει κανείς: Τόσο το χειρότερο γι’ αυτά. Άλλωστε, η παρούσα κυβέρνηση ποτέ δεν αντιμετώπισε πρόβλημα απέναντι στην αλήθεια. Απλώς, εξαρχής είτε την αγνοούσε είτε τη διαστρέβλωνε. 

Μόνο που η ανεργία συνεχίζει να αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της χώρας, ειδικά για τους νέους. Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «ΤΟ ΒΗΜΑ», η ανεργία στα νεαρά άτομα ξεπερνούσε τον Ιούλιο του 2024 το 20%, κατά τους θερινούς μήνες. Στο ίδιο ρεπορτάζ, η εφημερίδα σημείωνε ότι «το ποσοστό αυτό είναι υψηλότερο τους χειμερινούς μήνες, καθώς το καλοκαίρι ένα μεγάλο μέρος των νέων βρίσκουν δουλειά στον τουριστικό κλάδο».

Ζώντας λοιπόν μέσα σε ένα πλαίσιο όπου ανά πάσα στιγμή ένας άνθρωπος στην πιο παραγωγική του ηλικία μπορεί να βρεθεί στο ταμείο ανεργίας της ΔΥΠΑ (ορισμένου χρόνου και αυτό πλέον, μάλιστα όπως αρκετοί έχουν τονίσει, εκβιάζοντας έμμεσα τους ανέργους να δεχθούν όποια εργασία τους προσφερθεί χωρίς οι ίδιοι να έχουν καμία διαπραγματευτική ισχύ), δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που πολλοί νέοι αναγκάζονται να εργαστούν υπό το καθεστώς της μερικής απασχόλησης ή «μαύρα», χωρίς ασφάλιση και εργασιακά δικαιώματα. 

Εξάλλου είναι τα ίδια τα στοιχεία που δείχνουν ότι στη χώρα του νεοδημοκρατικού «οικονομικού θαύματος», από τις νέες θέσεις που δημιουργούνται, οι επτά είναι μερικής απασχόλησης και μόλις τρεις είναι πλήρους και σταθερής.

ΟΙ «ΝΕΟΠΤΩΧΟΙ» ΚΛΑΙΝΕ ΣΤΑ ΑΠΟΔΥΤΗΡΙΑ

Πόσο κουραστικό είναι, λοιπόν, να ζεις κάτω από τη δαμόκλειο σπάθα της ανεργίας; Πόσο εύκολα αφήνεις μια δουλειά που ναι μεν αμείβεσαι με τον κατώτατο μισθό ή και με πιο λίγα, αποτελώντας σαρξ εκ της σαρκός της γενιάς των «νεόπτωχων», όπως παραδέχθηκε και η υπουργός Εργασίας, κ. Κεραμέως, όταν δεν έχεις εναλλακτική;

Ακόμη, τι είναι διατεθειμένος να υπομείνει ένας νέος ώστε να μην «ξεμείνει» στα μέσα του μήνα; 

Απηύθυνα το ερώτημα στη Μαίρη, σε μια συζήτηση που κάναμε σχετικά με την δύσκολη και επισφαλή συνθήκη ενός εργαζόμενου σήμερα στην Ελλάδα και τον αντίκτυπο αυτής της κατάστασης στην ψυχική του υγεία (τα πλήρη στοιχεία της συνομιλήτριάς μας, όπως και αυτά της επιχείρησης στην οποία δούλευε είναι στη διάθεση του Magazine).

Μέχρι πριν μερικούς μήνες η Μαίρη δούλευε σε γνωστό εστιατόριο του κέντρου της Αθήνας. Τώρα εργάζεται αλλού. Όσα έζησε όμως στον προηγούμενο εργασιακό της χώρο δεν αποτελούν παρά ένα ψηφιδωτό της εργασιακής ζούγκλας της τελευταίας δεκαπενταετίας. 

«Γιατί έφυγες;», τη ρωτώ σήμερα. «Δούλευα εξαήμερο, εννιάωρο. Φυσικά ήμουν αδήλωτη. Όταν γύριζα σπίτι, με έπιανε υπερένταση και αργούσα να κοιμηθώ, με αποτέλεσμα να ξυπνάω λίγο πριν πιάσω δουλειά, ενώ με ένα ρεπό, τι να πρωτοκάνεις; Να κοιμηθείς, να δεις αγαπημένα πρόσωπα, να κάνεις εξωτερικές δουλειές»;

Της ζητώ να μου περιγράψει πώς ήταν το κλίμα εκεί. Μία λέξη, είναι η απάντησή της: Τοξικό. «Ό,τι κι αν έκανες, δεν ήταν ποτέ αρκετό, ενώ, όταν έκανες λάθος, σε έκαναν σκουπίδι. Θυμάμαι πολλές φορές να κάθομαι στα αποδυτήρια και να κλαίω από τα νεύρα».

Καθώς προχωρούσε η κουβέντα μας ένιωθα την ένταση της φωνής της να ανεβαίνει. «Κάθε μέρα ήταν λες και περπατούσα σε τεντωμένο σχοινί» μού λέει σε μία αποστροφή του λόγου της. 

Είναι λογικό, σκέφτομαι, ενώ κάνω την απομαγνητόφωνηση της συνέντευξης. Πώς αλλιώς, όταν πορεύεσαι μόνος/η σου, έχεις υποχρεώσεις και είσαι αναγκασμένος/η να ζεις καθημερινά υπό το καθεστώς του φόβου μην γίνει κάποιο λάθος, μην αντιδράσεις απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία και χάσεις τη δουλειά σου.

«Τόση ψυχολογική και σωματική εξάντληση, απλά για να μην ξεμείνω στα μέσα του μήνα», εκμυστηρεύεται στο «News 24/7» η Μαίρη. «Και τι μπορούσα να ευχαριστηθώ; Τίποτα. Μου έλεγαν οι δικοί μου ότι κακώς ανέχομαι αυτή τη συμπεριφορά και δεν παραιτούμαι.  Όταν όμως δεν έχεις οικονομική βοήθεια, η αξιοπρέπεια και ο αυτοσεβασμός έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Βλέπεις, αυτά δεν τρώγονται».

ΣΧΕΔΙΟ ΔΡΑΣΗΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΠΛΗ ΒΟΛΤΑ

Παραμένοντας στο κέντρο της πόλης, διαβάζουμε για τα στοιχεία του Ερευνητικού Προγράμματος του Δήμου Αθηναίων και του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου για τη βαδισιμότητα στην πόλη [«ΤΟ ΒΗΜΑ», 3/10/2024]. Βάσει αυτών: Πάνω από το 57% των πεζοδρομίων της Αθήνας είναι σε κακή κατάσταση. Πρακτικά, αυτό σημαίνει πως από τα 1.918 χλμ. που είναι το μήκος των πεζοδρομίων της πρωτεύουσας, τα 1.103 χλμ. χρειάζεται να βελτιωθούν και να γίνουν έργα αποκατάστασής τους.

Η διαπίστωση αυτή ήρθε να μας θυμίσει όσα κατέγραφε το 2021 η Ειδική Έκθεση του Συνηγόρου του Πολίτη για τα «Δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία».

Σύμφωνα με την Ανεξάρτητη Αρχή, η τήρηση των προβλεπόμενων προστατευτικών διατάξεων εκ μέρους των αρμόδιων φορέων είναι πλημμελής, «γεγονός που δημιουργεί για τα εμποδιζόμενα άτομα δυσχέρειες προσβασιμότητας». Ακόμη, η ίδια Έκθεση διαπίστωνε «ότι, ως προς τα θέματα προσβασιμότητας στο δομημένο περιβάλλον, η Διοίκηση σε αρκετές περιπτώσεις συμμορφώνεται μόνο αφού προηγηθεί η υποβολή καταγγελίας εκ μέρους ατόμων με αναπηρία».

Πόσο δύσκολη και κοπιαστική κάνει την καθημερινότητα μας η δυσκολία πρόσβασης στα αθηναϊκά πεζοδρόμια; Απαντήσεις στο ερώτημά μας έδωσε ο εκπαιδευτικός Ειδικής Αγωγής, κ. Διονύσης Τρευλόπουλος.

Ο ίδιος, όντας άτομο με αναπηρία, στάθηκε ιδιαίτερα στο μικρό εύρος προσβασιμότητας στην πόλη, αλλά και στην ελλιπή συντήρηση αυτών των κατασκευών ή την ανυπαρξία προδιαγραφών εξ αρχής. 

«Πολλά ανάπηρα άτομα δυσκολεύονται να κινηθούν μέσα στην πόλη. Αυτό, όσο να ‘ναι, ρίχνει τη διάθεσή σου. Πολλές φορές χρειάζεται αρκετή σκέψη και σχεδιασμός ακόμη και για μια μικρή έξοδο. Είναι μια καθημερινή μάχη. Αντιλαμβάνεται ο καθένας/η καθεμιά νομίζω πόσο καταπιεστική είναι αυτή η κατάσταση».

Η ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ ΣΤΟΝ… ΔΡΟΜΟ

Όσο μιλούσαμε με τον κύριο Τρευλόπουλο διαπίστωνα πως μπορεί έννοιες όπως η προσβασιμότητα να έχουν μπει για τα καλά στο λεξιλόγιό μας, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι έχουμε καταφέρει να δούμε τη μεγάλη εικόνα του θέματος. 

Ο καθηγητής Ειδικής Αγωγής εξηγεί στο «News 24/7» ότι πρέπει πλέον να μιλήσουμε όχι μόνο για την προσβασιμότητα στο πεζοδρόμιο, αλλά κυρίως για την αλυσίδα προσβασιμότητας. «Δεν έχει σημασία να υπάρχει μια ράμπα, αν πριν απ’ αυτήν υπάρχουν άλλα εμπόδια. Αν εγώ για παράδειγμα θέλω να πάω σε ένα κατάστημα που έχει ράμπα για αναπήρους, αλλά δεν υπάρχει αντίστοιχος χώρος στάθμευσης ή διέλευση στο πεζοδρόμιο, τότε σπάει αυτή η αλυσίδα.  Πρέπει όλα τα στάδια αυτής της αλυσίδας να είναι προσβάσιμα, ώστε να μιλήσουμε εντέλει για προσβασιμότητα στον δομημένο, δημόσιο χώρο».

Φυσικά, η έννοια της προσβασιμότητας δεν αφορά μόνο τα άτομα με αναπηρία. Υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι πολιτών που είναι εμποδιζόμενα άτομα. Μιλάμε για ανθρώπους με παροδικές δυσκολίες, μου λέει ο κύριος Τρευλόπουλος, φέρνοντάς μου ως παράδειγμα τους γονείς με καρότσια για τα παιδιά τους ή τους ηλικιωμένους. Αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν ελεύθερα στην πόλη τους.

Κάπου εδώ, ο νεαρός φιλόλογος έφερε στη συζήτηση μας την ταξική διάσταση του προβλήματος. Όταν του ζήτησα να εξηγήσει την οπτική του, μου ανέφερε ότι πριν μια δεκαετία ο ίδιος αγόρασε ένα ηλεκτροκίνητο αμαξίδιο υψηλών προδιαγραφών. «Εγώ είχα τη δυνατότητα να το αγοράσω. Αν όμως δεν την είχα, με δεδομένο το υψηλό κόστος, μα και την περικοπή των επιδοτήσεων των ταμείων στα είδη αποκατάστασης τα τελευταία χρόνια, θα αναγκαζόμουν να προμηθευτώ σίγουρα ένα πιο δύσχρηστο αμαξίδιο».

Βέβαια, το γεγονός ότι μπόρεσε να προμηθευτεί ένα τέτοιο αμαξίδιο δεν σημαίνει ότι απέκτησε προσβασιμότητα, αφού μαζί με τις προβληματικές υποδομές της πόλης, καθημερινά τόσο ο ίδιος, όσο και χιλιάδες Αθηναίοι και επισκέπτες έρχονται αντιμέτωποι με εικόνες πεζοδρομίων κατειλημμένων από τραπεζοκαθίσματα, μηχανές, αυτοκίνητα… Ένα φανερό έλλειμμα παιδείας και εκπαίδευσης που αναγκάζει τον κύριο Τρευλόπολου να κυκλοφορεί με το αμαξίδιό του στον δρόμο, όχι στο πεζοδρόμιο. «Παίρνω ένα λελογισμένο ρίσκο, γιατί απλά δεν έχω άλλη επιλογή».

ΠΡΟΣΟΧΗ: ΑΔΙΕΞΟΔΟ

Η αλυσίδα προσβασιμότητας δήλωσε «παρούσα» και κατά τη συνομιλία μας με το μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου και υποψήφιο Δήμαρχο Αλίμου στις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές, κ. Θωμά Γιούργα. 

Ένα πολύ σημαντικό ζήτημα στον σχεδιασμό συνολικά της προσβασιμότητας είναι το ζήτημα της τοποθέτησης μιας ράμπας αναπήρων, πού τις τοποθετούμε;, διερωτάται ο κύριος Γιούργας. Ο ίδιος παρατηρεί στον δήμο του κάτι που όπως λέει συμβαίνει κι αλλού: Να τοποθετούνται ράμπες σε σημεία όπου οδηγούν πάνω σε κορμούς δένδρων, σε αδιέξοδα. «Τελικά, φτάνουμε στο σημείο να ξοδεύουμε πόρους για να φτιάξουμε μια πιο προσβάσιμη πόλη και καταλήγουμε να έχουμε ράμπες που οδηγούν σε αδιέξοδο και κυριολεκτικά και μεταφορικά. Επομένως, απαιτείται ένας συνολικός σχεδιασμός ώστε πριν γίνουν παρεμβάσεις στα πεζοδρόμια, να έχει προϋπάρξει μια πιο ολιστική μελέτη έτσι ώστε αυτά τα έργα υποδομής να μην γίνονται αλά κάρτ».

ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ, Η ΕΥΘΥΝΗ ΚΑΙ Η… ΡΙΖΑ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ

Παίρνοντας την ευκαιρία από την αναφορά του καλού γνώστη της αυτοδιοίκησης και συνομιλητή μου, για τους κορμούς των δένδρων στα πεζοδρόμια, τον ρωτώ τι προβλέπεται σε αυτές τις περιπτώσεις. 

Όπως μου λέει πρόκειται για ένα φαινόμενο που συχνά αποτελεί ζήτημα διαμάχης. Ειδικά αν μιλάμε για υγιές δένδρο προκύπτει το ερώτημα αν προτεραιότητα έχει ο πεζός ή η διατήρηση του αστικού πρασίνου. «Εδώ, μια λύση που προτείνεται είναι η επέκταση των πεζοδρομίων ή η μετατροπή δρόμων σε ήπιας διέλευσης ή η πεζοδρόμηση ώστε και τα δέντρα να προστατευθούν αλλά και να μην τίθενται ζητήματα προσβασιμότητας. Στις περιπτώσεις που επιλέγεται η κοπή, μπορούμε να ‘’αντικαταστήσουμε’’ το δένδρο με φύτευση σε άλλο, πιο κατάλληλο σημείο της πόλης».

Τώρα, στο ποιος έχει γενικά την ευθύνη για τη συντήρηση και επισκευή των πεζοδρομίων, ο κύριος Γιούργας ξεκαθαρίζει ότι αυτή βαραίνει τους παρόδιους ιδιοκτήτες, εκτός αν έχουν γίνει έργα από κάποια εταιρεία, οπότε σε αυτή την περίπτωση η ευθύνη της αποκατάστασης βαραίνει την ίδια. Αν πάλι εμπλέκεται δημόσιο κτίριο, τότε ναι, η ευθύνη είναι του δήμου. 

Ωστόσο, για τον κύριο Γιούργα, είναι αναγκαίο να δούμε το σοβαρό ζήτημα της προσβασιμότητας, της συντήρησης και αποκατάστασης των πεζοδρομίων πέρα από τη νομική ευθύνη που έχει κάθε δημοτική αρχή. «Μπορώ -ως τοπική εξουσία- να πάρω την πολιτική ευθύνη, να τα φτιάξω και να στείλω τον λογαριασμό στους παρόδιους ιδιοκτήτες ή να φέρω προγράμματα, να αξιοποιώ πόρους ώστε να βελτιώνω την εικόνα των πεζοδρομίων. Μπορεί ο δήμος να παρέμβει, αρκεί να υπάρχει η πολιτική βούληση».

ΑΝΥΠΟΦΟΡΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ

Το όνειρό του για μια πόλη στην οποία έστω ένα από τα τρία ποτάμια της θα κυλά ελεύθερο και ένα τεράστιο πάρκο θα γεμίσει με οξυγόνο τους πνεύμονές της, μοιράστηκε μαζί μου ο Γιάννης-Μάριος Σούφλας. Περπατώντας στη γειτονιά του, το Θησείο, ο 30χρονος κάτοικος του κέντρου μίλησε για το θέμα με τους χώρους στάθμευσης, την καθαριότητα ενός από τα πιο πολυσύχναστα σημεία της Αθήνας, αλλά και για τα ντεσιμπέλ από τα διάφορα καφέ, μπαρ και εστιατόρια της περιοχής. 

Έπειτα από μια πενταετία η κατάσταση με το παρκάρισμα στην περιοχή παραμένει πάνω κάτω η ίδια, μου λέει. Εν ολίγοις, όλα κυλούν ήρεμα τις καθημερινές. Το δύσκολο κομμάτι είναι πάντα από την Παρασκευή μέχρι και την Κυριακή. «Γίνεται πανζουριλισμός και προσωπικά αποφεύγω να πάρω αμάξι σκεπτόμενος ότι θα κάνω γύρω στο 20’ για να βρω πάρκινγκ και σίγουρα μακριά από το σπίτι μου».

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΣΤΑ ΧΑΡΤΙΑ

Στην εκτόνωση της κατάστασης θα μπορούσε ενδεχομένως να βοηθήσει η συχνότερη και μαζικότερη χρήση των ΜΜΜ. Όμως, όπως αναδείξαμε με ρεπορτάζ μας στο Magazine τον Ιούνιο του 2024, τα Μέσα Μεταφοράς της Αθήνας, ειδικά τα αστικά λεωφορεία, έχουν μετατραπεί σε έναν ατελείωτο Γολγοθά υπομονής για χιλιάδες πολίτες καθημερινά. 

Οχήματα μεγάλης ηλικίας, κακοσυντηρημένα από το 2012, με ελλιπή λειτουργία κλιματισμού-εξαερισμού καλούνται κάθε μέρα να εξυπηρετήσουν περίπου 1 εκατ. επιβάτες της πρωτεύουσας. Δύσκολη εξίσωση, αν μάλιστα ληφθεί υπόψη και η αραίωση των δρομολογίων. 

Πίσω στην κουβέντα μας με τον Γιάννη-Μάριο, η ταλαιπωρία ενός κατοίκου της περιοχής να βρει μια θέση για το αμάξι του χωρίς να χρειαστεί να περπατήσει κάποιες εκατοντάδες μέτρα την επόμενη ημέρα για να το πάρει, γίνεται ακόμη πιο έντονη λόγω της συνεχούς ανοικοδόμησης της περιοχής. «Σε μια τόσο μικρή συνοικία και μονάχα στον δρόμο μας, αυτή τη στιγμή χτίζονται δύο πολυκατοικίες». 

Ο Γιάννης- Μάριος επισημαίνει ακόμη ότι ενώ είχε υπάρξει σχεδιασμός για χώρο στάθμευσης των κατοίκων της περιοχής (μπλε γραμμές), στην πράξη αυτός δεν εφαρμόστηκε ποτέ. 

Η ΡΥΠΑΝΣΗ

Στον τομέα της καθαριότητας τα πράγματα είναι βελτιωμένα. Για τον Γιάννη-Μάριο αυτό δεν σημαίνει ότι η Αθήνα είναι μια καθαρή πόλη, κάθε άλλο. Παρόλα αυτά, η σύγκριση όπως τονίζει γίνεται με την προηγούμενη δημοτική αρχή και φυσικά λαμβάνοντας υπόψη ότι ο τόπος διαμονής του αποτελεί ένα από τα πιο τουριστικά μέρη της ελληνικής πρωτεύουσας.

Τι συμβαίνει με τις ώρες κοινής ησυχίας και την ηχορρύπανση; Πολλοί έχουν την εικόνα πως ό, τι ισχύει για τα υπόλοιπα δημοτικά διαμερίσματα  δεν αφορά το υπερτουριστικοποιημένο κέντρο της πόλης. Έχουν δίκιο; Στη γειτονιά του Γιάννη-Μάριου υπάρχει σεβασμός στις ώρες κοινής ησυχίας. «Ίσως, τελικά, το να μένεις σε μια από τις πιο τουριστικές και πολυσύχναστες περιοχές της Αθήνας έχει και τα θετικά του», διαπιστώνει. Για να προσθέσει όμως στη συνέχεια ότι αυτό δεν ισχύει στον ακριβώς επάνω δρόμο…

Η ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΧΩΡΩΝ

Λίγο πριν το τέλος, τον ρώτησα τι θα τον ξεκούραζε στην επιβαρυμένη καθημερινότητα του, ως κάτοικος του Θησείου; Τι θα τον έβγαζε από τη ρουτίνα, με τα διπλοπαρκαρίσματα, τις ορδές των τουριστών, τα διασκορπισμένα τετράτροχα και δίτροχα πάνω σε πεζοδρόμια, μέσα σε πεζόδρομους…

Η κατάσταση όπως τη βιώνει είναι «εξαθλιωτική». Ναι, παραδέχεται, όλοι γνωρίζουμε ότι η Αθήνα είναι μια τσιμεντούπολη. Ναι, έχουμε τις διαφυγές μας. Όμως αυτό που τον «πονά» παραπάνω είναι η εγκατάλειψη των δημόσιων χώρων αναψυχής. «Εύκολα παρατηρείς την πλήρη εγκατάληψη των δημόσιων χώρων, όπως του λόφου Φιλοπάππου. Τονίζω εδώ, ότι επί Μπακογιάννη είχε ακουστεί η ιδιωτικοποίηση του λόφου (αν έχεις το θεό σου), κάτι στο οποίο πολλοί κάτοικοι αντιστάθηκαν και δεν υλοποιήθηκε ποτέ».

Πώς θα το αλλάξουμε αυτό;, τον ρωτώ. Πώς θα πάρει σάρκα και οστά το όνειρό του για μια πόλη με περισσότερο πράσινο; Μέσα από τη συλλογική δράση και την προσωπική φροντίδα ήταν η απάντησή του. «Χρειάζεται αλλαγή από όλους μας». 

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ

 Η συλλογική δράση για την οποία μίλησε ο Γιάννης-Μάριος. Το μακρόπνοο σχέδιο του Διονύση για πόλεις πλήρως προσβάσιμες από και σε όλους. Η ελπίδα της Μαίρης για επανεύρεση του δυναμισμού των συνδικάτων… Όλα αυτά, «φωνάζουν» από μακριά ότι αυτά τα παιδιά, άτομα συνομήλικα του γράφοντος, γνωρίζουν πως αν είχαν εναλλακτική, πέρα από τη συλλογική διεκδίκηση μιας καλύτερης ποιότητας ζωής, με αξιοπρεπείς όρους δεν θα υφίσταντο όσα υπομένουν κάθε μέρα. Οι συνθήκες ζωής στην Αθήνα είναι δύσκολες για όλους. Όμως είναι οι πολίτες των μεσαίων και κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων που επιβαρύνονται περισσότερο από αυτές, καθώς γι’ εκείνους δεν υπάρχει η δυνατότητα διαφυγής και μόνιμης εγκατάστασης σε καλύτερα περιβάλλοντα. 

Παρόλα αυτά, τη στιγμή που η ατομική ευθύνη έχει αναγορευθεί σε ύψιστη κυβερνητική και κοινωνική αξία είναι ελπιδοφόρο ότι κάποιοι συνεχίζουν να βλέπουν τον «Άλλον» ως σύμμαχο μιας πιο βιώσιμης καθημερινότητας.