ΣΤΑ ΕΠΕΙΓΟΝΤΑ ΤΟΥ ΕΣΥ: ΦΛΕΡΤΑΡΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ Η ΤΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ

Τι κάνεις όταν βλέπεις τον πατέρα σου να σφαδάζει από τον πόνο σε μια καρέκλα νοσοκομείου, περιμένοντας να ανοίξει η πόρτα των επειγόντων και να ακούσεις το όνομά του; Άραγε, τι σκέφτεσαι όταν η σύζυγος σου, μόλις 28 ετών, περιμένει έως και 12 ώρες για να την εξετάσουν; Τι νιώθεις ως πατέρας ενός μωρού, μόλις 3 μηνών, όταν βλέπεις τον άνθρωπό σου να βγαίνει μέσα σε ένα μισάωρο από το χειρουργικό θάλαμο, χωρίς να έχει προχωρήσει η αναγκαία επέμβαση σ’  ένα από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία της χώρας, λόγω έλλειψης αναισθησιολόγου;

Ερωτήματα που πετάχτηκαν αυθόρμητα στο μυαλό μου κατά τη διάρκεια των συζητήσεων που είχα με δύο ανθρώπους που έζησαν στο πετσί τους την μετα πανδημική εγκατάλειψη του δημόσιου συστήματος υγείας της χώρας. Της Ελλάδας, χώρας μέλους του στενού πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης· της Ελλάδας των φαραωνικών εξοπλιστικών προγραμμάτων, των διεθνών συμμαχιών και της μεταμνημονιακής επενδυτικής εκτόξευσης.

ΣΟΒΑΡΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΥΠΟΣΤΕΛΕΧΩΣΗΣ

Η ιστορία που διηγήθηκε στο Magazine ο εκπαιδευτικός Χαρίλαος Τσαγκαράκης έρχεται να επιβεβαιώσει όσα περιέγραφε στην Έκθεσή της η Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων Δημοσίων Νοσοκομείων (ΠΟΕΔΗΝ) στις 02/11/2023 την οποία συμπεριέλαβε στο αναλυτικό του ρεπορτάζ στο NEWS 24/7 ο συνάδελφος Γιάννης Δεβετζόγλου. Στο ίδιο κείμενο υπήρχε αναφορά στο νοσοκομείο «Λαϊκό», βάσει της οποίας το νοσοκομείο μπορεί να διαθέτει χειρουργεία που λειτουργούν κανονικά, ωστόσο διαπιστώνεται πρόβλημα στη στελέχωση του νοσηλευτικού προσωπικού.

Το πρόβλημα έλλειψης προσωπικού, ιδίως νοσηλευτών, επεσήμανε εκ νέου η ΠΟΕΔΗΝ με επιστολή της προς τον αρμόδιο υπουργό στις 22/11/2023. Σε αυτήν, η Ομοσπονδία τόνιζε πως «δεν υπάρχει πολυτέλεια να στερηθούν τα νοσοκομεία από 890 μάχιμους νοσηλευτές πρώτης γραμμής», αναφερόμενη φυσικά στο γεγονός ότι σύντομα λήγουν οι 10 οκτάμηνες συμβάσεις των συγκεκριμένων νοσηλευτών. Αριθμός διόλου αμελητέος αν υπολογίσει κανείς ότι ήδη από τον Σεπτέμβριο του 2023, τα νοσοκομεία έχασαν πάνω από 400 νοσηλευτές οι οποίοι παραιτήθηκαν για να προσληφθούν ως ωρομίσθιοι σχολικοί νοσηλευτές.

Αντιμέτωπος με αυτήν την σοβαρή υποστελέχωση ήρθε ο κύριος Τσαγκαράκης και η οικογένεια του επιβεβαιώνοντας 100% με όσα καταγγέλλει στο Magazine την κατάσταση κατάρρευσης του δημόσιου συστήματος Υγείας. 

ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ;

Ήταν το περασμένο Πάσχα όταν ο πατέρας του κυρίου Τσαγκαράκη, ένας άνθρωπος με διαπιστωμένο πρόβλημα στο ένα του νεφρό άρχισε να αισθάνεται πόνους. Αρχικά θεωρήθηκε ότι είχε κωλικό.  Έκανε κάποιες ενέσεις προκειμένου να μην πονάει. Ωστόσο, την επόμενη ημέρα ο πόνος παρέμενε. Αυτό σε συνδυασμό με κάποια πράγματα που έλεγε στην σύζυγό του έδειχναν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Τότε ήταν που έτρεξα στο πατρικό μου, θυμάται σήμερα ο κύριος Τσακγαράκης. 

«Τον παίρνω να κάνουμε κάποιες εξετάσεις, έπειτα κι από παρότρυνση ενός  πολύ φιλικού γιατρού σε έναν ιδιωτικό όμιλο. Όταν βγήκαν τ’ αποτελέσματα και ο γιατρός είδε τις τιμές της κρεατινίνης και των ούρων να κινούνται σε πολύ υψηλά επίπεδα, μας κάλεσε να πάμε αμέσως στο «Λαϊκό»,  ως ένα καλό Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο όπου όλοι έχουν να πουν τα καλύτερα». 

ΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΩΣ ΕΜΠΟΛΕΜΗ ΖΩΝΗ

Τότε ήταν που άρχισε το σκληρό ροκ. Με τον πατέρα του να κάθεται για ώρες ατελείωτες στην καρέκλα της αίθουσας αναμονής, πονώντας, μέσα σε ένα τοπίο που κάθε άλλο παρά τιμή μπορεί να αποτελεί για το σύγχρονο και κατά τα άλλα οργανωμένο ευρωπαϊκό μας κράτος.

Με τα λόγια του ίδιου: «Φτάσαμε γύρω στις 20:30 το βράδυ. Έχοντας δείξει τις εξετάσεις του και με βάση όσα τους είπαμε κι εμείς, ο πατέρας μου χαρακτηρίστηκε ως “επείγον περιστατικό” .

Έπειτα απ’ αυτό, εμείς απλά περιμέναμε στην αναμονή. Ήταν πλέον 9 το βράδυ. Τις επόμενες πέντε ώρες αυτό που αντίκρισα μπροστά μου μόνο μια περιγραφή χωρά: Εμπόλεμη ζώνη! Οι γιατροί είναι εγκαταλελειμμένοι. Δεν είναι ότι κάθονταν μέσα κι έπιναν τον καφέ τους. Μέσα στα επείγοντα γινόταν χαμός. Το είδα με τα μάτια μου, όσες φορές άνοιξε η πόρτα. Εγώ βρισκόμουν ακριβώς εκεί.  Βέβαια και με άπειρο κόσμο να περιμένει  απ’ έξω, σε διάφορα επίπεδα κρισιμότητας. Ένα απ’ αυτά ήταν κι ο πατέρας μου. 

Καθισμένος σε μια καρέκλα, είχε αρχίσει να παρουσιάζει σοβαρά προβλήματα ευστάθειας. Εγκεφαλικά, δεν λειτουργούσε καλά και στην τουαλέτα δεν μπορούσε να ουρήσει πλέον.

Όλη αυτή την ώρα έρχονταν ασθενοφόρα που έφερναν κόσμο στα Επείγοντα. Όσο περνούσαν οι ώρες υπήρχε αναταραχή. Κόσμος που διαμαρτυρόταν· που αγωνιούσε. Μια έντονη ατμόσφαιρα. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα μεγάλωνε κι η δική μας αγωνία. Η ώρα είχε πάει ήδη 10:30, 11 το βράδυ κι ο πατέρας μου ήταν ακόμη στην καρέκλα». 

Η ΑΠΟΓΝΩΣΗ… 

Τι μπορείς να κάνεις όταν αισθάνεσαι πως δεν βλέπεις φως πουθενά; Αύτο ένιωσε ο κύριος Τσαγκαράκης. Είχε φτάσει στο σημείο μηδέν. Στο σημείο που η αγωνία έδωσε τη θέση της στο αίσθημα της απόλυτης απόγνωσης.

«Αυτές οι ώρες της αναμονής μού έχουν μείνει χαραγμένες στο μυαλό. Όσο κι αν προσπαθώ να τις αποβάλλω, δεν μπορώ να ξεχάσω αυτό το αίσθημα απόγνωσης που ένιωσα, ότι δεν θα γίνει τίποτα τελικά. Δεν έβλεπες φως, καταλαβαίνεις; 

Τελικά μείναμε να περιμένουμε για πέντε ολόκληρες ώρες…

Ήταν προφανές ότι δεν υπήρχε προσωπικό. Δεν μπορώ να τ’ αποδείξω με αριθμούς, αλλά εκ των πραγμάτων ήταν ελάχιστοι οι γιατροί σε σχέση με το πλήθος κόσμου. 

Μακάρι να είχα μια κάμερα μέσα στο μυαλό μου και να μπορούσα να μεταφέρω το συναίσθημα της αγωνίας εκείνη τη στιγμή. Κάθε φορά που άνοιγε η πόρτα των Επειγόντων. Να δούμε τι όνομα θα πουν. Να μην είναι το δικό μας. Να αντικρίζω έπειτα το βλέμμα αγωνίας της μητέρας μου. Κι οι γιατροί να δίνουν μάχη. Μάλιστα, κι απέναντι σε επιθέσεις που δέχονταν από εκνευρισμένους συγγενείς αρρώστων». 

 … ΚΑΙ Η ΠΟΡΤΑ ΤΟΥ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ

 Μιλώντας με τον κύριο Τσαγκαράκη κατάλαβα πως από ένα σημείο και έπειτα το να απευθυνθεί στον ιδιωτικό τομέα δεν ήταν απλά μονόδρομος, αλλά αναγκαιότητα προκειμένου να σωθεί ο πατέρας του. 

«Είχε πάει 2:30 μετά τα μεσάνυχτα. Τότε ήταν που αρχίσαμε να σκεφτόμαστε ότι θα συμβεί κάτι κακό. Προφανώς είχε πρόβλημα με τα νεφρά του. Με τόσες ώρες αναμονής θεωρήσαμε ότι αυτό θα είναι καταλυτικό για τη συνέχεια. Ψάχναμε πλέον να βρούμε μια εναλλακτική. Θεωρήσαμε ότι δεν θα μας έβαζαν μέσα – σ.σ. στα επείγοντα- ή κι αν αυτό συνέβαινε, θα ήταν έπειτα από άλλες τόσες ώρες ή αν του συνέβαινε κάτι, ακόμη χειρότερο, επί τόπου. 

Ήταν μονόδρομος πλέον ο ιδιωτικός τομέας. Έπειτα από μια μικρή αναζήτηση, απευθύνθηκα κάπου όπου με συνδέει μια στενή φιλική σχέση, τόσο με την ιδιοκτησία, όσο και με έναν γιατρό που εργάζεται σε ιδιωτικό νοσοκομείο των νοτίων προαστείων. Κάλεσα στο νοσοκομείο. Με ενημέρωσαν ότι για να έρθει ο γιατρός και να γίνει δεκτός ο πατέρας μου χρειαζόταν ένα σημαντικό ποσό. Προφανώς, το δεχτήκαμε».

ΕΙΝΑΙ ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ H ΔΙΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΑΝΑΜΟΝΗΣ

Ο καθένας να αντιληφθεί ότι ο χρόνος αναμονής σε επείγουσες καταστάσεις μπορεί να έχει καταλυτικό αντίκτυπο στη ζωή του ανθρώπου που υποφέρει εκείνη τη στιγμή. 

Επιβάρυνε την κατάσταση του πατέρα σας η πολύωρη αναμονή στο δημόσιο νοσοκομείο, ρώτησα τον κύριο Τσαγκαράκη. Δεν θυμάται αν το ρώτησε ποτέ αυτό, μες την όλη τρέλα, μου απάντησε χαρακτηριστικά. Είναι σίγουρος όμως πως αυτή η αναμονή έθεσε σε κίνδυνο τη ζωή του πατέρα του, κάτι το οποίο έγινε ξεκάθαρο μετά την άφιξή τους στο ιδιωτικό νοσοκομείο. Με τις εξετάσεις να πραγματοποιούνται στο χρόνο που απαιτούσε η κρισιμότητα της κατάστασης και τον πατέρα του να εισέρχεται αμέσως στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ).

«Η δραματική διαφορά είναι ότι  ένα δεκάλεπτο μετά την άφιξή μας στα έκτακτα περιστατικά είχε γίνει πλήρης ιατρική μέτρηση των τιμών του πατέρα μου. Η διαφορά χρόνου, σε σχέση με την αναμονή στο “Λαϊκό” είναι χαοτική.

Θυμάμαι ακόμη τον γιατρό, να βγαίνει έξω και να μου λέει: ‘’Πού τον είχαν αυτόν τον άνθρωπο;’’ Του απαντώ τότε: Στην καρέκλα. “Τι να σας πω, κύριε Τσαγκαράκη”, μου λέει και πάλι. “Ο πατέρας σας, παθαίνει δεν παθαίνει έμφραγμα σε μισή ώρα”. Είχε τέτοια κατακράτηση υγρών που πιεζόταν η καρδιά του σε δραματικό βαθμό.  Καταλαβαίνεις ότι μου κόπηκαν τα πόδια, έτσι;

Ακολούθησε η εισαγωγή του, με όλες τις προβλεπόμενες διαδικασίες. Έμεινε στη ΜΕΘ και σε καταστολή για 30 ημέρες περίπου, μέχρι που εξήλθε κι έμεινε άλλες 10 σε θάλαμο».

ΤΙ ΘΑ ΕΚΑΝΕ ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΤΑ ΛΕΦΤΑ;

Οι σαράντα μέρες νοσηλείας σε ιδιωτικό θεραπευτήριο μεταφράζονται σε ένα αρκετά μεγάλο ποσό, παρατήρησα λίγο πριν την ολοκλήρωση της συνομιλίας μας. Αλήθεια, τι θα συνέβαινε αν ο ίδιος και η οικογένειά του δεν μπορούσε να συγκεντρώσει το απαιτούμενο ποσό των νοσηλίων; 

Όπως εξηγεί στο Magazine, «το ποσό που χρειάστηκε για την εισαγωγή δεν ήταν δραματικό. Αυτό που θα ήταν δραματικό είναι το κόστος της νοσηλείας που θα υπήρχε αν οι άνθρωποι που τον ανέλαβαν δεν τιμούσαν σε συγκινητικό βαθμό τη φιλία μας, χρεώνοντάς μας κανονικά. Τους χρωστάμε πολλά. Γιατί αν δεν γίνονταν αυτές οι χρεώσεις το τελικό ποσό θα ήταν πολύ μεγάλο. Για εμάς τουλάχιστον. Όχι ότι αυτό που δώσαμε ήταν μικρό, αλλά αν δεν υπήρχε η προσωπική σχέση, ναι, θα είχαμε χρεοκοπήσει!»

ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ

Μπορεί όμως η νοσηλεία και εν τέλει η σωτηρία των ανθρώπων εν έτει 2023 να βασίζεται στις διαπροσωπικές σχέσεις και την αντίληψη μερικών γιατρών για τη δουλειά τους ως λειτούργημα; Όχι, απαντά ξεκάθαρα ο κύριος Τσαγκαράκης με τη λογική ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να αποτελεί καθολικό κανόνα. «Πρέπει, ως οργανωμένο κράτος, να έχεις ένα σύστημα που παρέχει τις υπηρεσίες με συγκεκριμένο τρόπο προς όλους τους πολίτες που στην τελική έχουν πληρώσει γι’ αυτές».

THAT’S THE WAY THE SYSTEM WORKS

Στην περίπτωση του εκπαιδευτικού Θωμά Γιούργα και της συζύγου του Σέβης Νικολιουδάκη, τα πράγματα μπορεί να εξελίχθηκαν διαφορετικά, όπως όμως θα διαπιστώσετε παρακάτω, η μαρτυρία του συγκλίνει σ’ αρκετά σημεία μ’ με εκείνη του κυρίου Τσαγκαράκη. Ακόμη και η κοινή φρασεολογία που χρησιμοποίησαν προκειμένου να περιγράψουν όσα έζησαν σε δύο κεντρικά νοσοκομεία της Αθήνας αρκεί για να καταλάβουμε ότι δεν ισχύει το επιχείρημα πως «μόλις πέντε με έξι νοσοκομεία έχουν πρόβλημα», όπως διατείνεται η ηγεσία του υπουργείου υγείας, αλλά ότι το σύστημα έχει καταρρεύσει.

ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΙΕΥΤΗΡΙΟ ΣΤΑ ΕΠΕΙΓΟΝΤΑ

Πριν από μερικούς μήνες, ο κύριος Γιούργας έγινε για πρώτη φορά πατέρας. Ένα μωρό ήρθε να συμπληρώσει την ευτυχία του στο γάμο του με την 28χρονη, κ. Σέβη Νικολιουδάκη. 

Ωστόσο, όπως αφηγείται ο ίδιος στο Magazine, ως απότοκο της εγκυμοσύνης προέκυψε ένα πρόβλημα υγείας, το οποίο είχε ως γενεσιουργό αιτία τη δημιουργία πέτρας στην χολή. Δυστυχώς, δεν είχε φανεί στις εξετάσεις που έγιναν κατά τη διάρκεια μιας έτσι κι αλλιώς περιπετειώδους εγκυμοσύνης. 

«Μετά από την κύηση, η σύζυγός μου άρχισε να έχει κάποια σημάδια που έδειχναν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Δεν ένιωθε καλά το στομάχι της, είχε δύσπνοια… Να μην τα πολυλογώ, μιλώντας με γιατρούς μάς είπαν πως είναι κάποια παλινδρόμηση. Όμως, μια Παρασκευή βράδυ είχε ένα πάρα πολύ έντονο επεισόδιο. Πόναγε τρομερά , έκανε εμετούς και δεν μπορούσε να πάρει ανάσα. Οπότε,  φύγαμε εσπευσμένα για το εφημερεύον νοσοκομείο που εκείνη τη βραδιά έτυχε να είναι ο “Ευαγγελισμός”. 

Με δεδομένο ότι το εν λόγω νοσοκομείο έχει πολύ καλούς γιατρούς και καλές υποδομές, πιστεύαμε ότι σταθήκαμε τυχεροί μες την ατυχία μας».

ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ: Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ ΤΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ

Δυστυχώς, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν ομαλά, όπως πίστευαν αρχικά. Στον «Ευαγγελισμό» ήρθαμε αντιμέτωποι  και με την άλλη πλευρά του νομίσματος:  “The dark side of the moon”, θυμάται ο κύριος Γιούργας. 

Τι εννοούσε; Εφτασαν στο νοσοκομείο κατά τις 9 το βράδυ και η γυναίκα του εξετάστηκε περίπου 12 ώρες μετά, στις 8 με 9 η ώρα τ’ άλλο πρωί. Πράγμα συχνό, όπως τους είπαν, καθώς σε κάθε εφημερία γίνεται το αδιαχώρητο, πολλά περιστατικά με λίγους γιατρούς και νοσηλευτές.

Προσφεύγοντας εκ νέου στην Έκθεση της ΠΟΕΔΗΝ και για την ακρίβεια του ρεπορτάζ, στο συγκεκριμένο νοσοκομείο παρατηρείται οριακή κάλυψη αναισθησιολόγων, συνθήκη η οποία, όπως θα δούμε παρακάτω,  αποτέλεσε τον «X Factor» στην περιπέτεια του νεαρού ζευγαριού. 

Μου λέει σήμερα ο κύριος Γιούργας για τις πρώτες ώρες στα Επείγοντα: «Όπως μπορείς να καταλάβεις περάσαμε δύσκολα. Μια νέα μαμά, με το μωρό σπίτι, με την ίδια σε επείγουσα κατάσταση να περιμένει ώρες ολόκληρες να την εξετάσουν. Όχι φυσικά μ’ ευθύνη των γιατρών. Μιλάμε για ένα είδος εμπόλεμης ζώνης. Τους είδα με τα μάτια μου, γιατρούς και νοσηλευτές, να τρέχουν πανικόβλητοι, δίνοντας μια άνιση μάχη, πραγματικά».

ΔΥΣΚΟΛΙΑ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΙΑΓΝΩΣΤΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ

Με τα πολλά έγινε η εισαγωγή της νεαρής μητέρας στο νοσοκομείο, με το κυρίαρχο σενάριο να είναι εκείνο της πρόκλησης παγκρεατίτιδας από τις πέτρες στη χολή. Ως εκ τούτου, η κυρία Νικολιουδάκη έπρεπε να εξεταστεί ενδοσκοπικά. Πράγμα το οποίο έγινε, ωστόσο σε δεύτερο χρόνο. Η αιτία της καθυστέρησης σύμφωνα με τον σύζυγό της ήταν ότι αντιμετώπισαν δυσκολία στην πραγματοποίηση των διαγνωστικών εξετάσεων. «Μας έλεγε τότε ο επιμελητής γιατρός, ένας εξαιρετικός παθολόγος, ότι δίνει πραγματικά αγώνα ώστε να πάρουμε μια πιο γρήγορη σειρά. Κάτι που μεταφραζόταν στην παραμονή μιας επιπλέον εβδομάδας εντός του νοσοκομείου, ώστε να κάνουμε την εξέταση που έπρεπε».

Μετά την εξέταση, οι γιατροί ανακοίνωσαν στην κυρία Νικολιουδάκη ότι έπρεπε να υποβληθεί σε μια συγκεκριμένη ενδοσκοπική επέμβαση που λέγεται ERCP. Ένα αρκετά απαιτητικό χειρουργείο. «Ευτυχώς, σκεφτήκαμε, που είμαστε στον “Ευαγγελισμό” · ένα νοσοκομείο που έχει έναν από τους καλύτερους γιατρούς της χώρας που κάνει τη συγκεκριμένη επέμβαση· ένα χειρουργείο με αρκετό ρίσκο, ειδικά για νέες γυναίκες. 

Βλέποντας οι γιατροί πώς είχε η κατάσταση μάς ανακοίνωσαν ότι την επόμενη μέρα η Σέβη θα έμπαινε στο χειρουργείο».

ΧΩΡΙΣ ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΟΛΟΓΟ

Επαναφέροντάς το ερώτημα που θέσαμε στον πρόλογο, τι μπορεί να νιώθεις όταν βλέπεις τον άνθρωπό σου να βγαίνει από το χειρουργείο μέσα σε μισή ώρα, χωρίς να έχει υποβληθεί στην απαιτούμενη επέμβαση, ζήτησα αρχικά από τον κύριο Γιούργα  να μου εξηγήσει τι πήγε λάθος. «Δεν υπήρχε αναισθησιολόγος. Ο γιατρός ήθελε να κάνει αυτή την δύσκολη, λεπτή επέμβαση μόνο με αναισθησιολόγο. Πολύ σωστά βέβαια. Έλα όμως που ο αναισθησιολόγος βρισκόταν σε άλλο έκτακτο περιστατικό και δεν μπορούσε να έρθει σε εμάς. 

Καταλαβαίνεις ποια ήταν η θέση μας; Μια νέα μητέρα, με το μωρό, μηνών, στο σπίτι να περιμένει· να είμαστε έτοιμοι να γίνει η επέμβαση και να συμβαίνει αυτό…».

ΣΕ ΙΔΙΩΤΕΣ;

Επιχειρώντας να μου απαντήσει για τα συναισθήματά του τη στιγμή που η σύζυγός του έβγαινε από τον χειρουργικό θάλαμο χωρίς αποτέλεσμα, μου τόνισε πως γενικά είναι ένας άνθρωπος που δεν μπορεί τις εντάσεις. Εκείνη τη στιγμή όμως το να διατηρήσει απόλυτα την ψυχραιμία του δεν ήταν και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. «Σκέφτηκα τα πάντα, όχι μόνο την καταφυγή στους ιδιώτες», μου λέει, την ίδια ώρα που το παζλ της απόγνωσης του συμπληρωνόταν απ το γεμάτο αγωνία ερώτημα του προς τους γιατρούς: «Πείτε μου τι πρέπει να γίνει και θα γίνει», τους είπε. Η ειλικρινής απάντηση των γιατρών ήταν ότι δεν μπορούσε να κάνει τίποτα.

«Προφανώς σκεφτήκαμε τους ιδιώτες. Όμως, πέραν του οικονομικού, που εκείνη τη στιγμή δεν ήταν αυτό που μ’ ένοιαζε, θα κάναμε ό, τι έπρεπε, δεν θα είχαμε τόσο καλό γιατρό κι έμπειρο όσο στο δημόσιο. Επίσης, στον ‘’Ευαγγελισμό’’ ένιωθε κι η Σέβη ασφαλής. Είχε περάσει μια εβδομάδα μέσα, το προσωπικό ήξερε το περιστατικό. Ένιωθε καλύτερα εκεί».

Τι αποκόμισαν από όλη αυτή την περιπέτεια;

Η εγχείρηση τελικά έγινε έπειτα από μερικές μέρες και σήμερα, η κυρία είναι Νικολιουδάκη είναι υγιής και μαζί με τον άντρα της μεγαλώνουν το μωρό τους. Ωστόσο η πικρή τους εμπειρία από τον «Ευαγγελισμό» τους βοήθησε να εξάγουν το συμπέρασμα ότι ενώ βρίσκονταν στο μεγαλύτερο και καλύτερο δημόσιο νοσοκομείο τις πρωτεύουσας, με τους γιατρούς και τους νοσηλευτές να κάνουν ότι μπορούν, οι τελευταίοι αντί να υποστηρίζονται για το έργο τους, πληρώνονται ελάχιστα, έχοντας μάλιστα να αντιμετωπίσουν έναν αυξημένο όγκο εργασίας. 

«Οι άνθρωποι αυτοί είναι πλέον πέρα απ’ το “burnout”. Κακοπληρωμένοι, με τραγικές ελλείψεις προσωπικού», λέει στο κλείσιμο της κουβέντας μας ο κύριος Γιούργας, υπογραμμίζοντας και την ευσυνειδησία του προσωπικού που φρόντισε τη σύζυγό του, παρά τις αντιξοότητες χωρίς ποτέ να ζητήσει κάποιο χρηματικό αντάλλαγμα. 

Παρ όλα αυτά ο νεαρός εκπαιδευτικός επισημαίνει πως δεν φτάνει μόνο η αυτοθυσία γιατρών και νοσηλευτών. «Είναι τραγικό ότι σε ένα τόσο μεγάλο νοσοκομείο χρειάζεται να περιμένεις μια εβδομάδα για να κάνεις μια μαγνητική, καθώς υπάρχει μόνο ένας τομογράφος. Είναι τραγικό ότι για να έχει αίσια έκβαση η κατάσταση υγείας ενός ανθρώπου θα πρέπει να ‘χει και σύμμαχο την τύχη για να πάνε όλα καλά. 

Εμείς ευτυχώς σταθήκαμε τυχεροί, γιατί αν αναγκαζόμασταν να πάμε σε ιδιωτικό, θα είχαμε χρεωθεί και θα αναγκαζόμασταν να πληρώσουμε το κόστος νοσηλείας, ενώ είμαστε ασφαλισμένοι. Ουσιαστικά φλερτάραμε κι εμείς με την τύχη ή την ατυχία μας ή θα έπρεπε να υπερχρεωθούμε για να πάνε όλα καλά». 

ΘΑ ΚΑΛΥΦΘΟΥΝ ΠΟΤΕ ΤΑ ΚΕΝΑ;

Το φλερτ με τον θάνατο ή τη χρεοκοπία δεν αποτελεί ένα πρόσκαιρο φαινόμενο της εποχής αλλά μάλλον μια κανονικότητα που θα συνεχίζεται εις το διηνεκές. Αυτό το γράφω καθώς όπως είχε εξηγήσει στο Magazine πριν μερικούς μήνες ο Ηλίας Κονδύλης, Αναπληρωτής Καθηγητής στο Εργαστήριο Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας Γενικής Ιατρικής, Έρευνας και Εκπαίδευσης στη Δημόσια Υγεία στο ΑΠΘ, οι προσλήψεις που είχε ανακοινώσει προεκλογικά η Νέα Δημοκρατία απλώς ανακυκλώνουν την ίδια διαλυτική κατάσταση στο ΕΣΥ. Με τα λόγια του ίδιου: «Το Υπουργείο Εσωτερικών υπολογίζει ότι κάθε έτος αποχωρούν από το δημόσιο σύστημα υγείας 3-3.5 χιλιάδες εργαζόμενοι, σε βάθος δηλαδή τετραετίας 12-15 χιλιάδες. Αν συνυπολογίσει δε κανείς ότι οι εξαγγελλόμενες προσλήψεις θα γίνουν δια της απορρόφησης των 11 χιλιάδων επικουρικών εργαζόμενων που ήδη υπηρετούν στο σύστημα υγείας, εύκολα μπορεί να συμπεραίνει κανείς ότι το ΕΣΥ στο τέλος της επόμενης τετραετίας (…) θα έχει το ίδιο ή έως και 15 χιλιάδες λιγότερες εργαζόμενους σε σχέση με αυτούς που υπηρετούν σήμερα».

ΤΟ ΕΣΥ ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ, ΟΙ ΙΔΙΩΤΕΣ ΗΡΘΑΝ

Ας είμαστε ειλικρινείς: Με το παραπάνω ερώτημα είναι σαν να κλέβω εκκλησία. Αυτό, καθώς θυμάμαι τι έλεγε ο πρώην υπουργός Υγείας, κ. Πλεύρης κάνοντας λόγο για ξεκάθαρη πολιτική επιλογή της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, σύμφωνα με την οποία η σύμπραξη του ιδιωτικού με τον δημόσιο τομέα θα δώσει μεγαλύτερες δυνατότητες και ευελιξίες στο ΕΣΥ. Ο ίδιος μάλιστα υποστήριζε ότι «δεν έχουν βάση τα περί δήθεν ιδιωτικοποίησης των δημόσιων νοσοκομείων, επειδή δίνεις τη δυνατότητα να λειτουργήσουν με όρους και πολύ καλύτερα, και να μπορεί το ΕΣΥ να συνεργάζεται με τον ιδιωτικό τομέα».

Αυτά, τον Μάρτιο του 2022. Ενάμιση χρόνο μετά ο υπουργός Υγείας, κ. Χρυσοχοϊδης, έπειτα από την επίσκεψή του στο Βενιζέλειο Νοσοκομείο Κρήτης  ( επίσκεψη που πραγματοποιήθηκε έπειτα από τις ισχυρές αντιδράσεις των κατοίκων της περιοχής) πανηγύριζε ότι δήθεν έλυσε το πρόβλημα με τα κλειστά χειρουργεία αφού κατάφερε να… προσλάβει ιδιώτες αναισθησιολόγους με συμβάσεις λίγων μηνών. 

Ο ίδιος υπουργός το τελευταίο διάστημα διαφημίζει και πανηγυρίζει για το νέο, ενιαίο ψηφιακό σύστημα που θα καταγράφει τις λίστες αναμονής των επεμβάσεων στα δημόσια νοσοκομεία, γνωρίζοντας όμως ότι το πρόβλημα δεν πρόκειται να λυθεί και ότι οι αναμονές θα συνεχίσουν να υπάρχουν. 

Οπότε τι θα γίνει; Πολύ απλά η λύση θα βρεθεί και πάλι στον ιδιωτικό τομέα, με την εφημερίδα «Documento» να αποκαλύπτει την ύπαρξη ενός έτοιμου σχεδίου για μεταφορά των ασθενών σε ιδιωτικές κλινικές.

Άραγε, πόσο άσχετα είναι αυτά τα σχέδια με την επέλαση των ιδιωτικών πανεπιστημίων στη χώρα;

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΓΙΑΤΡΩΝ

Στις 29 και 30/11/2023 οι γιατροί των νοσοκομείων της χώρας απαντούν με προειδοποιητική απεργία απέναντι στην μεθοδευμένη κατάρρευση του δημόσιου συστήματος υγείας. Θα ακουστεί αυτή τη φορά η φωνή τους; Ίσως, αν βοηθήσουμε και εμείς, ναι! Οι πρόσφατες μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις στην Κρήτη που ανάγκασαν τον κύριο Χρυσοχοΐδη να μεταβεί δύο φορές στο νησί για να κατευνάσει τις αντιδράσεις, δείχνουν πως ο λαϊκός παράγοντας δεν αποτελεί μια αδιάφορη συνιστώσα. 

Άλλωστε, όπως απέδειξαν και οι ιστορίες που μοιράστηκαν μαζί μας οι κύριοι Τσαγκαράκης και Γιούργας, δεν πρόκειται για ένα κλαδικό ζήτημα, μα για ένα θέμα-κυριολεκτικά- ζωής και θανάτου.