ΤΟ “HUSTLE CULTURE” ΠΕΘΑΝΕ, ΟΙ ΝΕΟΙ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΓΙΑ ΟΣΑ ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ – “ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ… ΦΟΥΣΚΑ”

Hustle culture, ή αλλιώς η κουλτούρα της σκληρής δουλειάς, μια κατάσταση που έχει εξελιχθεί σε ένα αμφιλεγόμενο και πολυδιάστατο θέμα, ιδιαίτερα μεταξύ των Millennials και της Gen Z. Αυτή η κουλτούρα, που προωθούσε την ιδέα ότι η συνεχής εργασία και η υπερεργασία οδηγούν στην επιτυχία και την αυτοεκτίμηση, φαίνεται να βρίσκεται σε παρακμή.

Οι νέοι σήμερα αναγνωρίζουν ότι η εργασία δεν είναι ο μόνος τρόπος να επιτευχθεί η ευτυχία και η ικανοποίηση. Μετά από μια σειρά κρίσεων, όπως η οικονομική κρίση του 2008 και η πανδημία COVID-19, οι νέοι έχουν βιώσει έντονες προκλήσεις στην καριέρα και την οικονομική τους ευημερία.

Ως αποτέλεσμα, οι Millennials και η Gen Z θέλουν να βρίσκουν ισορροπία μεταξύ προσωπικής και επαγγελματικής ζωής, συνειδητοποιώντας ότι η υπερεργασία μπορεί να οδηγήσει σε άγχος και burnout. Αυτή η αλλαγή στη νοοτροπία υποδεικνύει μια σημαντική επαναστατική στάση απέναντι στην παλιά αντίληψη ότι το να δουλεύεις δίχως αύριο είναι ο μόνος δρόμος προς την επιτυχία.

Οι νέοι σήμερα προτιμούν να εργάζονται για όσα πληρώνονται, επιλέγοντας θέσεις εργασίας που προσφέρουν ικανοποίηση και νόημα στη ζωή τους, ενώ θεωρούν πολύ σημαντικό μια δουλειά να μη επιβαρύνει την ψυχική τους υγεία.

Ακολουθούν μαρτυρίες νέων εργαζομένων, που αποτυπώνουν αυτή τη νοοτροπία σχετικά με τις προτεραιότητές τους.

ΟΙ ΝΕΟΙ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΟΥΝ ΤΟ “HUSTLE CULTURE” ΚΑΙ ΔΙΝΟΥΝ ΟΣΑ ΠΑΙΡΝΟΥΝ…

“Δεν μπορείς να βρεις ευτυχία σε μια ζωή γεμάτη καταπίεση”

Χριστίνα, 27 ετών.

Η Χριστίνα μοιράζεται την προσωπική της διαδρομή προς την ισορροπία ανάμεσα στην επαγγελματική και προσωπική ζωή, αφού πρώτα βίωσε στο πετσί της την εξαντλητική πίεση που προκαλεί ο ανταγωνισμός σε ένα εργασιακό περιβάλλον.

“Πριν από δύο χρόνια, ήμουν σε μια φάση της ζωής μου όπου πίστευα ότι αν δεν δουλεύω σκληρά, δεν αξίζω. Εργαζόμουν σε μια εταιρεία όπου οι συνάδελφοι διαρκώς συγκρίνονταν μεταξύ τους, και η κουλτούρα ήταν να επιδεικνύεις πόσο σκληρά δουλεύεις, ανεξαρτήτως του κόστους. Ήταν σαν να ήμουν σε έναν αέναο αγώνα, όπου το μόνο που μετρούσε ήταν οι επιτυχίες που έφερνα στην εταιρεία. Όμως, παρ’ όλες τις θυσίες, η αλήθεια είναι ότι τα χρήματα δεν ήταν ποτέ αρκετά. Έβλεπα ότι οι προσπάθειές μου δεν έφερναν την επιβράβευση που περίμενα, και η εργασιακή μου ικανοποίηση άρχισε να πέφτει στα τάρταρα. Η συνεχής πίεση και το άγχος άρχισαν να με καταβάλουν. Ένιωθα ότι είχα χάσει τον εαυτό μου, την όρεξή μου για ζωή και τις σχέσεις με τους γύρω μου. Μια μέρα, καθόμουν στο γραφείο μου και απλά κατέρρευσα. Εκείνη τη στιγμή, συνειδητοποίησα ότι δεν έχει νόημα να παλεύω για περισσότερα χρήματα αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να πληρώνω με την ψυχική μου υγεία. Δεν μπορείς να βρεις ευτυχία σε μια ζωή γεμάτη καταπίεση. Αποφάσισα να αλλάξω τη ζωή μου. Τώρα εργάζομαι σε μια άλλη εταιρεία, όπου η ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής είναι σε πρώτο πλάνο. Αυτό έχει για μένα τη μεγαλύτερη σημασία.”

“Αρρώστησα από το άγχος στη δουλειά και άλλαξα ζωή”

Αντώνης, 27 ετών.

Ο Αντώνης περιγράφει την εμπειρία του σε startup, εστιάζοντας στις ψυχολογικές πιέσεις που απορρέουν από τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό και την ανάγκη για περισσότερα χρήματα.

“Δούλευα σε μια startup όπου η πίεση ήταν ακατάπαυστη. Στην αρχή, όντας και πιο νέος, πίστευα ότι αυτή η δουλειά θα με βοηθήσει να εξελιχθώ και να βγάλω χρήματα για να μπορώ να ζήσω χωρίς βοήθεια από τους γονείς μου. Όμως, γρήγορα συνειδητοποίησα ότι το μόνο που έκανα ήταν να θυσιάζω την ψυχική μου υγεία για έναν μισθό που, τελικά, δεν μου έφτανε ούτε για τα βασικά. Ο ανταγωνισμός μεταξύ των συναδέλφων ήταν τόσο έντονος που η συνεργασία φαινόταν σχεδόν αδύνατη. Όλοι προσπαθούσαν να αποδείξουν ότι είναι καλύτεροι από τους άλλους, και εγώ ήμουν κάπου στη μέση, προσπαθώντας να τα προλάβω όλα. Σιγά-σιγά, η δουλειά άρχισε να με καταβάλλει. Δεν είχα χρόνο για τον εαυτό μου, για τους φίλους μου, ούτε για την οικογένειά μου. Ένιωθα σαν ένα γρανάζι σε μια μηχανή που δεν σταματά ποτέ να λειτουργεί. Όταν αρρώστησα από το άγχος, ήταν σαν να με χτύπησε τρένο. Εκείνη τη στιγμή, κατάλαβα ότι έπρεπε να κάνω μια αλλαγή. Αποφάσισα να φύγω από αυτό το περιβάλλον, παρόλο που η ιδέα του να παρατήσω μια ‘καλή ευκαιρία’ με τρόμαζε. Τώρα εργάζομαι σε μια εταιρεία που σέβεται τους ανθρώπους της και προωθεί την ψυχική υγεία. Συνειδητοποίησα ότι η αληθινή επιτυχία δεν είναι τα χρήματα ή οι ώρες που δουλεύεις, αλλά η ευτυχία και να να έχεις μια αξιοπρεπή ποιότητα ζωής.”

“Όλο αυτό είναι απλώς μια… φούσκα”

Ηλίας 24, ετών.

Στη συνέχεια, η μαρτυρία του Ηλία αποτυπώνει την πιο anapologetic στάση της Gen Z απέναντι στον κόσμο της εργασίας και τις παραδοσιακές αξίες που μας έχουν μεταδοθεί σχετικά με την επιτυχία στην εργασία.

“Στην εποχή μας, οι γονείς και οι δάσκαλοί μας πάντα μας έλεγαν ότι η επιτυχία έρχεται με την υπερπροσπάθεια και τις ατελείωτες ώρες εργασίας. Ότι αν δουλέψουμε σκληρά και αφοσιωθούμε, θα ανταμειφθούμε. Ωστόσο, μεγαλώνοντας στην Ελλάδα της κρίσης, άρχισα να καταλαβαίνω γρήγορα ότι αυτή η νοοτροπία δεν έχει καμία βάση. Στο σχολείο και το πανεπιστήμιο, έμαθα να αποδέχομαι ότι η σκληρή δουλειά θα με οδηγούσε σε μια καλή δουλειά και σε μια ευτυχισμένη ζωή. Όμως η πραγματικότητα αποδείχθηκε εντελώς διαφορετική. Σήμερα, βλέπω τους φίλους μου να αγωνίζονται να βρουν δουλειές που να τους πληρώνουν αξιοπρεπώς. Και δεν τα καταφέρνουν. Οι περισσότεροι από εμάς βρισκόμαστε σε θέσεις εργασίας που δεν προσφέρουν καν τα βασικά, χωρίς καμία προοπτική εξέλιξης. Η αίσθηση της απογοήτευσης είναι διάχυτη. Η υπερπροσπάθεια που μας δίδασκαν ότι θα φέρει καρπούς, φαίνεται να είναι απλώς μια… φούσκα. Πώς μπορείς να πιστεύεις στην επιτυχία όταν οι περισσότεροι δεν μπορούν να καλύψουν τα έξοδά τους; Προσωπικά έπαψα να κυνηγάω αυτήν την ιδέα. Δεν έχει νόημα να κάνεις υπερωρίες για να αποδείξεις ότι είσαι καλός υπάλληλος όταν βλέπεις ότι οι εργοδότες δεν αναγνωρίζουν την αξία σου. Η ιδέα ότι πρέπει να “θυσιάσεις” τον εαυτό σου για να καταξιωθείς είναι παρωχημένη. Όλοι γνωρίζουμε ότι επιτυχημένοι άνθρωποι δεν είναι απαραίτητα αυτοί που δούλευαν ατελείωτες ώρες. Επιλέγω να εστιάσω σε ό,τι με γεμίζει και να διεκδικώ την ευτυχία μου. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να την ξοδεύω σε δουλειές που με κάνουν δυστυχισμένο. Προτιμώ να κάνω κάτι που με γεμίζει και να βρω τρόπο να επιβιώνω με αυτό, παρά να είμαι σε μια θέση που δεν έχει μέλλον. Πλέον, ξέρω ότι η επιτυχία για μένα δεν ορίζεται από τις ώρες που εργάζομαι, αλλά από την ποιότητα της ζωής που επιλέγω να έχω. Είναι ώρα για τη γενιά μας να ανατρέψει τις παραδοσιακές αντιλήψεις και να διεκδικήσει μια ζωή γεμάτη νόημα, αντί να παλεύει για κάτι που δεν της προσφέρει απολύτως τίποτα.”

“Δεν χρειάζεται να δείξεις ότι είσαι εργατικός”

Μαριελένη, 29 ετών.

Τέλος, η Μαριελένη μοιράζεται τη δική της ιστορία για την απογοήτευση που νιώθει στην ελληνική εργασιακή αγορά, καθώς και την απόφασή της να αλλάξει ριζικά τη νοοτροπία της απέναντι στη δουλειά.

“Από πολύ μικρή ηλικία, με είχαν κάνει να πιστεύω ότι αν δουλεύω σκληρά, θα μπορώ να φτιάξω μια καλή ζωή για τον εαυτό μου. Ξεκίνησα την καριέρα μου με όνειρα και φιλοδοξίες, αλλά γρήγορα ήρθα αντιμέτωπη με την σκληρή πραγματικότητα στην Ελλάδα. Μισθοί που δεν φτάνουν για τα βασικά, εργοδότες που εκμεταλλεύονται τις συνθήκες και μια αγορά εργασίας που δεν προσφέρει καμία ασφάλεια. Η απογοήτευση ήταν καθημερινή. Όσο περισσότερο δούλευα, τόσο περισσότερο συνειδητοποιούσα ότι οι ώρες που αφιέρωνα στη δουλειά δεν ανταμείβονταν ποτέ όσο θα έπρεπε. Στο γραφείο, όλοι μιλούσαν για το πόσο σκληρά δουλεύουν, σχεδόν σαν να ήταν αυτό το διαβατήριο για την αναγνώριση. Πίεζα τον εαυτό μου να δείχνω ότι ήμουν η πιο εργατική και η πιο αφοσιωμένη, ακόμα και αν αυτό σήμαινε να δουλεύω ατελείωτες ώρες χωρίς αντίκρισμα. Έβλεπα τους φίλους μου να αγωνίζονται με τα ίδια προβλήματα, και ήξερα ότι δεν είμαι μόνο εγώ που βιώνω αυτή την κατάσταση. Μια μέρα, καθώς σκεφτόμουν πώς είχα φτάσει να είμαι πάντα κουρασμένη και απογοητευμένη, συνειδητοποίησα ότι δεν έχει νόημα και δεν είναι λογικό να δουλεύεις περισσότερο από ό,τι πληρώνεσαι για να αποδείξεις την αξία σου. Δεν χρειάζεται να είσαι σκλάβος στη δουλειά σου για να δείξεις ότι είσαι εργατικός. Αυτή η συνειδητοποίηση με έκανε να αναθεωρήσω τις προτεραιότητές μου, οι οποίες σίγουρα δεν είναι πώς να ικανοποιήσω τον κάθε εργοδότη που ζητά συνεχώς όλο και πιο πολλά και τελικά ποτέ δεν είναι ικανοποιημένος.”