ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΕΣΙ ΣΤΟΝ ΑΝΤΕΤΟΚΟΥΝΜΠΟ- 25 ΧΡΟΝΙΑ ΠΑΡΕΑ ΜΕ ΚΟΡΥΦΑΙΟΥΣ ΑΘΛΗΤΕΣ

Ένα τέταρτο του αιώνα, λοιπόν. Πότε ήταν που βλέπαμε ταινίες επιστημονικής φαντασίας για το 2025 και πότε φτάσαμε σε αυτό; Κάποιες φορές ο χρόνος μοιάζει να κυλάει σαν ορμητικός χείμαρρος, κάποιες άλλες σταματάει, για να θυμόμαστε την στιγμή σαν στιγμιότυπα της ζωής μας, που θα τα θυμόμαστε για πάντα. Στα σπορ, αυτά τα 25 χρόνια, κατέγραψαν αυτές τις κορυφαίες στιγμές της σύγχρονης αθλητικής ιστορίας, με παλιούς ήρωες να φεύγουν από το κάδρο, νέα πρόσωπα να μπαίνουν δυναμικά στο προσκήνιο, τις αλλαγές συνεχόμενες και τόσες πολλές, που τίποτε πλέον να μην μας εκπλήσσει.

Δύσκολα θα φανταζόταν κανείς πριν από το μιλένιουμ, ότι θα φτάναμε να διορθώνονται τα λάθη των διαιτητών μέσω VAR, ένα Παγκόσμιο Κύπελλο θα διεξαγόταν μήνα Δεκέμβριο στο Κατάρ και οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα γίνονταν ένα χρόνο μετά τις προγραμματισμένες ημερομηνίες και χωρίς θεατές, λόγω της πανδημίας του Covid 19.

Σάμπως θα μπορούσε να περάσει ποτέ από το μυαλό μας η ιδέα ότι η Εθνική Ελλάδας θα έφτανε στις άλπεις του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, κερδίζοντας το Euro 2004, ή η Εθνική μπάσκετ θα νικούσε τους ΝΒΑερς των ΗΠΑ, στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006, ένα χρόνο μετά από την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ στη Σερβία;

Είναι δύσκολο να συμπυκνωθούν σε ένα δημοσιογραφικό κείμενο οι μεγάλες στιγμές, οι τεράστιες επιτυχίες αθλητών και ομάδων, αλλά και τα συναισθήματα μιας 25ετίας. Ειδικά σε μια χώρα, όπως η δικιά μας, όπου εναλλάσσονται τόσο γρήγορα. Από την κορυφαία στιγμή της έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 στον μαρασμό και την παντελή εκποίηση της δημόσιας περιουσίας. Η Αθήνα πρέπει να είναι η πόλη που διοργάνωσε Ολυμπιακούς και έχει, πλέον, τους λιγότερους χώρους μαζικής άθλησης.

Έφτασε (κοντά) στην κατάρρευση ακόμα και το θαυμαστό -πριν 20 χρόνια- σκέπαστρο του ΟΑΚΑ, που είχε εμπνευστεί και εκτελέσει ο Σαντιάγκο Καλατράβα.

Η αγία Τριάδα και η εποχή των Μέσι-Ρονάλντο

Όλα αλλάζουν δραματικά. Μέσα σε αυτή την 25χρονη διαδρομή, χάσαμε και την αγία Τριάδα της μπάλας. Πρώτος έφυγε ο Γιόχαν Κρόιφ, ακολούθησε ο Ντιέγκο Μαραντόνα και μετά ήρθε η σειρά του Πελέ. Ο θάνατος τους, μαζί με κάποιους άλλους, όπως του Πορτογάλου Εουσέμπιο, ή των Γερμανών Φραντς Μπεκενμπάουερ και Γκερντ Μίλερ, έβαλε οριστικά τους τίτλους τέλους στο ποδόσφαιρο που αγαπήσαμε και μας μεγάλωσε.

Η νέα εποχή ξημέρωσε κάπου στη Βαρκελώνη. Ο μακαρίτης Κρόιφ είχε αφήσει την παρακαταθήκη του και ο Πεπ Γκουαρδιόλα ανέλαβε να ολοκληρώσει και να μετεξελίξει το έργο του. Ο Καταλανός, άλλοτε χαφ των μπλαουγκράνα, παρέδωσε στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό κοινό, την εικόνα μιας ομάδας που άλλαζε με διαβολική ταχύτητα και ακρίβεια την μπάλα, χτίζοντας πάσα-πάσα τη μετάβασή της από την άμυνα στην επίθεση. Το χτίσιμο, το build up από την στιγμή που έβαζε την μπάλα στο χορτάρι ο τερματοφύλακας, έγινε κάτι σαν μια … νέα θρησκεία που ασπάστηκαν όλοι με ευλάβεια.

Ο Γκουαρδιόλα έχοντας βρει μια σπουδαία μαγιά από τη “Μασία”, τις ακαδημίες της Μπαρτσελόνα, βρήκε δυο αρχιεργάτες και ένα μικρό μάστορα για να γίνουν πράξη στον αγωνιστικό χώρο όσα στριφογύριζαν στο μυαλό του. Ινιέστα και Τσάβι διεύθυναν την ορχήστρα και ο Λιονέλ Μέσι ανέλαβε όλα τα υπόλοιπα. Αυτός ο κοντός από την Αργεντινή, ο αυθεντικός διάδοχος του Μαραντόνα, έγινε ο νέος ιεροφάντης του ποδοσφαίρου.

Το αντίπαλο δέος, άκουγε στο όνομα ενός Πορτογάλου… νάρκισου, αλλά εξίσου προικισμένου ποδοσφαιριστή. Ήμασταν τυχεροί (μην πω ευλογημένοι) που τους ζήσαμε στην απόλυτη ακμή τους, χαρήκαμε και αποθεώσαμε αμφότερους. Ο δικός τους ανταγωνισμός πήγε το ποδόσφαιρο ένα βήμα προς τα μπροστά. Ο Γκουαρδιόλα, βέβαια, έγραψε ιστορία, προσπάθησε να επαναλάβει το θαύμα της Μπάρτσα, αλλά όταν στη μέση μπαίνουν τα εκατομμύρια των Αράβων της Μάντσεστερ Σίτι, η αίσθηση δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι ίδια.

Η Ρεάλ του Ρονάλντο, εν τω μεταξύ, που δεν έπαιζε ακριβώς το ποδόσφαιρο της Μπάρτσα σάρωσε τους τίτλους στην κορυφαία διοργάνωση που μέσα σε αυτή την 25ετία γιγαντώθηκε. Το Τσάμπιονς Λιγκ. Η μεγάλη ομάδα της Μαδρίτης, συνηθισμένη από τα γεννοφάσκια της, να πληρώνει για να παίρνει τους καλύτερους ποδοσφαιριστές, δικαίωσε και τον … εθισμό της στην προσθήκη τροπαίων στην περίφημη συλλογή που υπάρχει στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου. Οι “μερένγκες” κέρδισαν 7 (οκτώ αν προσθέσουμε κει εκείνον του 2000) φορές την κούπα με τα μεγάλα αυτιά, φτάνοντας συνολικά τα 15. Τα 4 που κέρδισε η Μπάρτσα, επιβεβαιώνουν την απόλυτη κυριαρχία του ισπανικού ποδοσφαίρου στην Ευρώπη.

Η φούρια ρόχα κέρδισε τρεις φορές το Γιούρο και άλλη μία το Μουντιάλ, ενώ παγκόσμιες πρωταθλήτριες, στέφθηκαν ακόμα η Βραζιλία, η Γαλλία, δυο φορές η Γερμανία και στο τέλος (σε μια ιστορική δικαίωση) η Αργεντινή του Μέσι…

Στον 7ο ουρανό αδέρφια

Το άλλοτε Κύπελλο Εθνών, Γιούρο πλέον εν συντομία, έγινε στην 25ετία κτήμα των Ισπανών, των Γάλλων, των Ιτακλων, των Πορτογάλων του Ρονάλντο και του Φερνάντο Σάντος και των Ελλήνων. Των ποιών;; Ναι, ναι. Αυτών. Ήταν το βράδυ της 4ης Ιουλίου 2004, όταν ο Θοδωρής Ζαγοράκης πήγαινε σχεδόν αμήχανος αλλά έμπλεος χαράς, υπερηφάνιας και συγκίνησης για να σηκώσει το κύπελλο της πρωταθλήτριας Ευρώπης. Η πορτογαλική τηλεόραση μπέρδευε τον πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή με τον πρόεδρο της ΕΠΟ, Βασίλη Γκαγκάτση, ο Κώστας Βερνίκος, που έκανε την ιστορική μετάδοση μαζί με τον Γιάννη Διακογιάννη, κραύγαζε από το μικρόφωνο της ΕΡΤ “στον 7ο ουρανό αδέρφια” κι όλοι τρίβαμε τα μάτια μας και το πιστεύαμε!

Όσοι είχαμε βρεθεί στις εξέδρες του Ντα Λουζ της Λισαβώνας παραληρούσαμε. Όλη η Ελλάδα, έβγαινε στους δρόμους μεθυσμένη. Στην πιο μεγάλη ποδοσφαιρική έκπληξη όλων των εποχών (μόνο ο άθλος της Λέστερ στην Πρέμιερ Λιγκ, μπορεί να συγκριθεί μαζί της) η Εθνική Ελλάδας στην κυριολεξία από το πουθενά, έφτανε μέχρι εκεί που … δεν πήγαινε άλλο. Στον τελικό, με την Πορτογαλία και το 1-0 χάρη στο γκολ του χρυσοκέφαλου, Άγγελου Χαριστέα.

Τρία χρόνια νωρίτερα, στις 5 Σεπτεμβρίου 2001, ο Ότο Ρεχάγκελ καθόταν για πρώτη φορά στον πάγκο της Εθνικής. Η ελληνική ομάδα είχε ταξιδέψει μέχρι το Ελσίνκι, όπου την περίμενε η Φινλανδία του Γιάρι Λίτμανεν, για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ο Γερμανός είχε έρθει σχεδόν αθόρυβα στην Αθήνα, οι περισσότεροι ήταν επιφυλακτικοί, καθώς η εποχή της δόξας του είχε περάσει ενώ στην τελευταία του σεζόν πριν συμφωνήσει με την ΕΠΟ, είχε απολυθεί λόγω των σφοδρών αντιδράσεων των οπαδών της Καϊζερσλάουτερν αλλά και της κόντρας του με τον σταρ της γερμανικής ομάδας, Κιριάκο Σφόρτσα.

Το 5-1 από τους Φινλανδούς γιγάντωσε το κύμα αμφισβήτησης και της γενικής αδιαφορίας για την τύχη της Εθνικής. Ο Ρεχάγκελ, όμως, είχε αποφασίσει τί έπρεπε να κάνει. Απομόνωσε την ομάδα από τους παρατρεχάμενους, έφτιαξε επί της ουσίας ένα κλειστό κλαμπ διεθνών, αδικώντας ίσως και συνειδητά σπουδαίους παίκτες οι οποίοι όμως δεν χωρούσαν στον σχεδιασμό του, έδωσε κίνητρα αλλά και φιλοσοφία που ταίριαζε στην ιδιοσυγκρασία των Ελλήνων ποδοσφαιριστών.

Τα πρωτοσέλιδα απογοήτευσης και ειρωνίας για την τύχη της Εθνικής, άλλαξαν άρδην. Έγιναν τίτλοι λατρείας, αποθέωσης και ξεπέρασαν τη γραφικότητα, που μας διακρίνει είτε στον θρίαμβο είτε στην αποτυχία.

Εξαργύρωσε το ελληνικό ποδόσφαιρο αυτή την επιτυχία; Αν κρίνουμε ότι έπρεπε να περάσουν άλλα 20 χρόνια για να πανηγυρίσει (πέρσι) την κατάκτηση ενός ευρωπαϊκού τροπαίου σε συλλογικό επίπεδο με τον Ολυμπιακό να κερδίζει το Conference League, σίγουρα όχι. Η Εθνική Ομάδα άντεξε όσο φώτιζε το άστρο του Ρεχάγκελ και η σοφή διαδοχή του από τον Φερνάντο Σάντος, πήγαμε ξανά σε Γιούρο και Μουντιάλ, σιγά-σιγά όμως προσαρμοστήκαμε στα … κυβικά μας, μέχρι να ξαναδούμε (λίγο) φως από τις φετινές ωραίες παραστάσεις του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος.

Από τον 7ο ουρανό που βρέθηκε στις 4 Ιουλίου του 2004, το ελληνικό ποδόσφαιρο γκρεμοτσακίστηκε στη δίνη του πολέμου των παραγόντων που πολλές φορές ξεπέρασε ακόμα και τα εδώ και χρόνια ξεχειλωμένα όρια της ελληνικής επικράτειας. Μέχρι και … διεθνής εποπτεία μας επιβλήθηκε, κάτι σαν τα μνημόνια που εμφανίστηκαν αίφνης ως η απάντηση σε κάθε νόσο, αν και επί της ουσίας ήταν μια βαθιά βουτιά στην ανέχεια. Η περίφημη εξυγίανση γελοιοποιήθηκε σχεδόν αμέσως, σε ένα ατέρμονο παιχνίδι για την ποδοσφαιρική (και όχι μόνο) εξουσία.

Σε αγωνιστικό επίπεδο ο Ολυμπιακός ήταν ο κυρίαρχος σχεδόν ολόκληρης της περιόδου. Η εποχή των Ριβάλντο-Τζιοβάνι παραμένει αξεπέραστη αν και ο φετινός άθλος της ομάδας του Πειραιά στην Ευρώπη είναι ο κορυφαίος της ιστορίας της.

Η θαυμαστή αυταπάτη των Ολυμπιακών Αγώνων

Κορυφαίο αθλητικό γεγονός της 25ετίας είναι σίγουρα οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας. Η επιστροφή της διοργάνωσης στη χώρα που τους γέννησε και τους αναβίωσε οριοθετούσε εξ ορισμού μια από τις μεγαλύτερες στιγμές του ολυμπιακού κινήματος. Ήταν μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία. Για όλους. Αυτοί, καθαυτοί οι αγώνες σημείωσαν τεράστια επιτυχία, με εξαίρεση βέβαια την υπόθεση Κεντέρη-Θάνου που έφτασε στα όρια της αυτογελοιοποίησης, αλλά η Αθήνα στο τέλος … δεν κέρδισε.

Ναι μεν έγιναν ή καλύτερα ολοκληρώθηκαν έργα υποδομής όπως το Ελευθέριος Βενιζέλος, η Αττική Οδός και το Μετρό, αλλά όλα τα υπόλοιπα που έγιναν ώστε να διεξαχθούν οι Αγώνες σύμφωνα με τις ηγεμονικές απαιτήσεις της ΔΟΕ, κατέληξαν σε τσιμεντένες κατασκευές (ενώ όλες οι πόλεις που ακολούθησαν την Αθήνα, έφτιαξαν ως επί το πλείστον προκατ εγκαταστάσεις) που ευνόησε ο μεγαλοϊδεατισμός των διοργανωτών.

Η οικονομική κρίση που ακολούθησε ήρθε για να καταρρακώσει σχεδόν όλα τα στάδια που είτε βελτιώθηκαν, είτε κατασκευάστηκαν για τους Αγώνες του 2004. Ρήμαξαν τα περισσότερα, κάποια γκρεμίστηκαν (όπως το κλειστό του Ελληνικού), με τη λέξη συντήρηση να είναι … άγνωστη σε όλους. Θυμηθείτε τον κίνδυνο να καταρρεύσει το στέγαστρο που εμπνεύστηκε ο Σαντιάγκο Καλατράβα για το Ολυμπιακό Στάδιο, αλλά και τις πρόσφατες πλημμύρες στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.

Το ελληνικό δημόσιο ήταν ανήμπορο να χρηματοδοτήσει την συντήρηση των εγκαταστάσεων που το ίδιο είχε (όπως αποδείχθηκε) υπερχρεωθεί για να κατασκευάσει. Οι ιδιώτες, όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, έρχονται για να δώσουν λύσεις. Τα υπόλοιπα θα μείνουν σαν κτίρια-φαντάσματα, ή θα απαλλοτριωθούν έγινε με το αθλητικό κέντρο του Άγιου Κοσμά, για να γίνει η περίφημη ανάπλαση του Ελληνικού, που θα μπορούσε βέβαια να’ χε κάνει η ίδια η Πολιτεία, σε μια άλλη χώρα.

Είναι θλιβερό αλλά η Αθήνα διοργάνωσε τους Ολυμπιακούς Αγώνες και σχεδόν καμιά από τις εγκαταστάσεις που χρησιμοποιήθηκαν δεν εξυπηρετούν τους πολίτες…

Τι έμεινε, εν τέλει, από το 2004; Η ατμόσφαιρα των ημερών, τα χαμόγελα και η αισιοδοξία, το πάθος των αθλητών και ο ενθουσιασμός των εθελοντών και οπωσδήποτε η εμπνευσμένη τελετή έναρξης του Δημήτρη Παπαϊωάννου.

Εκείνη την 1η Σεπτεμβρίου…

Αν κανείς δεν πρόκειται να ξεχάσει την ανεπανάληπτη πορεία της Εθνικής ποδοσφαίρου στο Euro 2004, ή τις ημέρες των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, σίγουρα θα θυμάται για πάντα και μια ακόμη βραδιά. Η μάλλον μεσημέρι, για όσους εδώ στην Ελλάδα έβλεπαν τον ημιτελικό του Μουντομπάσκετ 2006, ανάμεσα στην Ελλάδα και τις ΗΠΑ με ΝΒΑερς όπως ο ΛεΜπρον Τζέιμς, ο Ντουέιν Γουέιντ, ο Καρμέλο Άντονι και λοιποί σταρ που με προπονητή τον Μάικ Σιζέφσκι ήθελαν να ξεπλύνουν τις ντροπές του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος 2002 (οι ΗΠΑ στην 6η θέση) και των Ολυμπιακών της Αθήνας δυο χρόνια πριν (οι ΗΠΑ στον μικρό τελικό για δεύτερη και τελευταία φορά στην ιστορία τους).

Το ημερολόγιο έδειχνε 1η Σεπτεμβρίου του 2004 και ο Θοδωρής Παπαλουκάς, στην κόρνα της λήξης, κάνει ένα σουτ-βολέ με την μπάλα του μπάσκετ για να ξεκινήσουν οι πανηγυρισμοί. Το παγκόσμιο μπάσκετ υποκλίνεται στην ομάδα του “Τσάρου” που περνούσε τα καλύτερα χρόνια της καριέρας του στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας, του Σπανούλη ένα δυο μήνες πριν πάει στο Χιούστον και τους Ρόκετς, του Διαμαντίδη, του Κακιούζη, του Ντικούδη, του Παπαδόπουλου και βεβαια του μπέιμπι-Σακ, του Σοφοκλή Σχορτσιανίτη δηλαδή που είχε κονιορτοποιήσει με τα συνεχόμενα πικ εν ρολ όλες τις αμυντικές εμπνεύσεις του Σιζέφσκι.

Την ομάδα, πάνω απ’ όλα, του κόουτς Γιαννάκη που έχοντας (ξανα) γίνει πρώτος προπονητής της Εθνικής, έκανε τομές, πήρε τολμηρές αποφάσεις και παρουσίασε σχεδόν είκοσι χρόνια μετά τον άθλο του 87, μια καλύτερη -όπως ο ίδιος παραδέχθηκε- ομάδα. Εντάξει, στον τελικό του Μουντομπάσκετ γνώρισε την συντριβή από την Ισπανία, αλλά είχε προλάβει να σκαρφαλώσει στην κορυφή της Ευρώπης κερδίζοντας το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του 2005 και μένοντας στην ελίτ μέχρι το 2009…

Άλλαξε το ελληνικό μπάσκετ μετά απ’ όλα αυτά; Δεν θα απαντήσει κανείς με ένα θριαμβευτικό ναι, αν και από το 2000 και μετά -σε συλλογικό επίπεδο- το σπορ γνώρισε σερί από θριάμβους στο κορυφαίο επίπεδο. Πέντε του Παναθηναϊκού (κυρίαρχος στον ελλαδικό χώρο) και δυο του Ολυμπιακού. Τα περισσότερα από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Υπήρξε μια δεκαετία (2007-17) όπου στους οκτώ από τους δέκα τελικούς είχαμε την παρουσία ενός εκ των δυο αιωνίων – με πέντε εξ αυτών να έχουν και νικηφόρα κατάληξη.

Μόνο που το ευρωπαϊκό μπάσκετ, όπως χωρίστηκε το καλοκαίρι του 2000, έκλεισε πόρτες και παράθυρα σε όσους δεν συμμετέχουν στο σχεδόν ερμητικά κλειστό κλαμπ της EuroLeague. Δεν ήταν, λοιπόν, μια πρόοδος του ελληνικού μπάσκετ, αλλά των δυο μεγάλων κλαμπ. Και μόνον αυτών…

Τα πρόσωπα της 25ετίας

Μερικούς τους βάλαμε ήδη στο κάδρο. Να δούμε ποιοι και ποιες σηματοδότησαν την εξέλιξη του παγκόσμιου αθλητισμού από το 2000 και εντεύθεν. Δεκτές, εκ των προτέρων, οι οποιεσδήποτε ενστάσεις, αν και τα κριτήρια για την επιλογή είναι περισσότερο αντικειμενικά: διάρκεια, τίτλοι, επιρροή στο σπορ. Ποιούς θα βάλουμε, λοιπόν, δίπλα σε Μέσι και Ρονάλντο που διαφέντεψαν το παγκόσμιο ποδόσφαιρο;

Ο Γιουσέιν Μπολτ εκτόξευσε τα ρεκόρ των σπριντ σε απίστευτα επίπεδα, κυριάρχησε χωρίς αντίπαλο στα χρόνια της … βασιλείας του, αν και ο εξωπραγματικός Άρμαντ Ντουπλάντις με όσα κάνει στο άλμα επί κοντώ πλησίασε, αν δεν ξεπέρασε, υπερανθρώπων όπως ο Τζαμαϊκανός. Αν ψάχνουμε, ωστόσο, για τον κορυφαίο αθλητή ή αθλήτρια της 25ετίας έχουμε δυο σημαντικές υποψηφιότητες.

Ο ένας είναι ο Μάικλ Φελπς, ο απίστευτος Αμερικανός κολυμβητής, που σάρωσε ρεκόρ και ολυμπιακά μετάλλια. Συνολικά 28 (!) εκ των οποίων τα 23 ήταν χρυσά, αφήνοντας στις πίσω σελίδες του βιβλίου Γκίνες τον Μαρκ Σπιτς κι η άλλη η Σερένα Γουίλιαμς η απόλυτη νικήτρια και πρωταθλήτρια στο τένις με 23 τίτλους σε γκραν-σλαμ (73 συνολικά στην απίστευτη καριέρα της). Από το τένις θα επιλέξουμε και τον Ρότζερ Φέντερερ με τα 20 τρόπαια γκραν-σλαμ (οκτώ φορές μόνο κέρδισε το Γουίμπλεντον) και 103 νίκες σε tour.

Λίγο πιο πάνω, ή πιο κάτω, δεν έχει σημασία μπαίνει το όνομα του ΛεΜπρον Τζέιμς. Ο 40χρονος, πλέον, βασιλιάς παίζει ανελλιπώς από το 2003, κέρδισε 4 πρωταθλήματα και άλλα τόσα MVP, έγινε ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών ξεπερνώντας τον Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ και παραμένει σημείο αναφοράς του ΝΒΑ. Προσθέτουμε το όνομα του Στεφ Κάρι, του παίκτη που άλλαξε το μπάσκετ (μέχρι και τα γήπεδα μεγάλωσαν στην Αμερική) σουτάροντας από παντού τρίποντα. Τον μιμήθηκαν όλοι. Και παίκτες και ομάδες.

Θα σημειώναμε και τον Κόμπι Μπράιαντ, ο τραγικός θάνατος του οποίου σόκαρε όλο τον κόσμο των σπορ το 2020, έχοντας προλάβει πάντως να μεγαλουργήσει μέχρι την αποχώρηση του το 2016.

Ο Βρετανός οδηγός Λουίς Χάμιλτον, έφτασε τους τίτλους του Μάικλ Σουμάχερ που στις αρχές του αιώνα μεσουρανούσε στην F1 και το 2013 είχε ένα τρομακτικό ατύχημα κάνοντας σκι, η γυμνάστρια Σιμόν Μπάιλς νίκησε και τους δαίμονες της, επιστρέφοντας δριμύτερη στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού κάνοντας τα μετάλλια της εφτά. Για τους Αμερικανούς, πάντως, μέσα στη δεκάδα των κορυφαίων αθλητών μετά το 2000 συμπεριλαμβάνεται σίγουρα ο Τομ Μπρέιντι, εφτά φορές πρωταθλητής και άλλες πέντε MVP στο Σουπερμπολ του NFL. Όχι άδικα, καθώς ο τρομερός quaterback έπαιζε σε κορυφαίο επίπεδο μέχρι τα 45 του!

Υπήρχαν, όμως, και εκείνοι που αποκαθηλώθηκαν. Το μεγαλύτερο σκάνδαλο ντόπινγκ αποκαλύφθηκε το 2012 όταν ο καλύτερος ποδηλάτης όλων των εποχών Λανς Άρμστρονγκ παραδέχθηκε ότι έκανε συστηματική χρήση αναβολικών. Τέσσερα χρόνια νωρίτερα, η Μάριον Τζόουνς, ολυμπιονίκης και παγκόσμια ρεκορντγούμαν στα σπριντ, οδηγήθηκε στη φυλακή αφού όλη η καριέρα της στηρίχτηκε στα φάρμακα.

Το χαμόγελο του Γιάννη

Στα δικά μας παιδιά θα βάλουμε, εκτός των legends της Εθνικής ποδοσφαίρου του 2004 και της Εθνικής μπάσκετ της πενταετίας 2004-09, θα βάλουμε τους γενναίους αθλητές της Εθνικής Πόλο,  αλλά και την Κατερίνα Στεφανίδη, μακράν την πιο σταθερή Ελληνίδα αθλήτρια των τελευταίων ετών με 12 μετάλλια σε μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις και μαχήτρια από τις λίγες.

Ο Μίλτος Τεντόγλου, που εμφανίστηκε στο τελείωμα της 25ετίας, έχει ήδη 11 μετάλλια και οι άθλοι του τον καθιστούν κορυφαίο -τουλάχιστον για τον στίβο- όλων των εποχών, ενώ και ο χαμογελαστός Εμμανουήλ Καραλής αποφάσισε να τον ακολουθήσει κατά πόδας, περνώντας φέτος τα 6 μέτρα! Από κοντά και ο Στέφανος Τσιτσιπάς με τη Μαρία Σάκαρη δυο ελληνόπουλα που μπήκαν στην πρώτη δεκάδα των κορυφαίων του τένις. Μια χαρά!

Αλλά αν μιλάμε για χαμόγελα και για κορυφαίους δεν έχουμε παρά να κάνουμε τη βόλτα Σεπόλια-Μιλγουόκι. Αυτή τη διαδρομή που διάνυσε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, ένα παιδί μεταναστών από τη Νιγηρία, που γεννήθηκε στην Αθήνα, έζησε την σκληρή πραγματικότητα του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, αλλά βρήκε το δρόμο του μέσα από το μπάσκετ και τους ανθρώπους που ήθελαν να τον βοηθήσουν.

Οι Αμερικανοί ανίχνευσαν στο μαγικό κορμί του τις προδιαγραφές ενός τεράστιου ταλέντου, το ελληνικό μπάσκετ δεν τον χάρηκε, κάτι που έκανε το ΝΒΑ. Εκεί που μετακόμισε το 2013 με χιλιάδες όνειρα και όπλο την ακόρεστη όρεξη του να γίνει ο καλύτερος. Οκτώ χρόνια αργότερα ήταν πρωταθλητής, MVP σε μια ζωή σαν παραμύθι και αθλητικά κατορθώματα που θα έχουν -χωρίς αμφιβολία- και συνέχεια!