“ΤΡΩΤΟΣ ΑΤΡΩΤΟΣ”: Η ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ

Είναι ένας τρωτός και ένας άτρωτος. Ο ευάλωτος άνθρωπος της διπλανής πόρτας, αλλά και ο γίγαντας που έβαζε τα στήθη του μπροστά για όλους. Είναι το παλικαράκι που θρυμμάτιζε τα γόνατά του για την ομάδα. Αυτός που έμαθε να σκοτώνει το προκλητικό ανθρωπάκι μέσα του, ένα ζιζάνιο που ως μοναδικό στόχο είχε να τον εκτροχιάσει.

Δεν εκτροχιάστηκε ο Παναγιώτης Γιαννάκης, ο πιτσιρικάς που “έτρεμε” τους αστυνομικούς επί χούντας κι έτρεξε ως το Πολυτεχνείο να συμπαρασταθεί στους φοιτητές, οι οποίοι αγωνίζονταν για τη Δημοκρατία. Έμεινε στη ρότα των στόχων του αυτός ο επίμονος αθλητής που βούταγε στο παρκέ και δεν πούλαγε την μπάλα, ο γιος της σοφής υφάντρας Καλλιόπης, ο έφηβος γόης που δεν απογοητεύτηκε από τη χυλόπιτα της “δύσκολης” Ευγενίας και τελικά βρήκε τον τρόπο να κλέψει την καρδιά της, ο πατέρας, ο παππούς, ο κόουτς μα στην πραγματικότητα ο μέντορας αθλητών και όχι μόνο.

Διαβάστε ένα μικρό απόσπασμα για το πώς προσέγγισε τον έρωτας της ζωής του. Την Ευγενία:

“Το μάτι σου έπεφτε κατευθείαν πάνω της. Ξεχώριζε από τα άλλα κορίτσια που έπαιζαν δίπλα της. Μια κούκλα ήταν και παραμένει. Ήταν ένα ωραίο κορίτσι με μακριά μαλλιά, ψηλό και αδύνατο, που μου κέντρισε αμέσως το ενδιαφέρον.

Τζένη τη φώναζαν τότε…

Ήμουν μαθητής στο Γυμνάσιο του Κορυδαλλού κι εκείνη στο Γυμνάσιο της Αγίας Βαρβάρας, στο Αιγάλεω. Ήμουν μαθητής της ΣΤ ́ Γυμνασίου, δηλαδή της σημερινής Γ ́ Λυκείου, κι εκείνη μία τάξη μικρότερη. Την είδα σ’ έναν αγώνα βόλεϊ του σχολικού πρωταθλήματος. Είχαμε αγώνες βόλεϊ και μπάσκετ εκείνη τη μέρα. Η ομάδα της έπαιζε βόλεϊ και ακολουθούσε το δικό μου ματς. Έμεινε να με δει, παρόλο που δεν γνωριζόμασταν. Τελείωσαν τα παιχνίδια και φύγαμε για τα σπίτια μας χωρίς να επικοινωνήσουμε. Χαθήκαμε, αλλά ευτυχώς όχι για πάντα. Η τύχη μού χαμογέλασε ξανά κι εκείνο το όμορφο κορίτσι εμφανίστηκε πάλι μπροστά μου. Την είδα στο γήπεδο του Πλάτωνα. Είχε έρθει για προπόνηση με την Αρτέμιδα Κορυδαλλού, μια ομάδα που έκανε πρωταθλητισμόστο βόλεϊ. Δεν είχε έρθει για μένα —αν και πολύ θα το ήθελα—, αλλά επειδή της άρεσε το βόλεϊ. Προσπαθούσα να βρω έναν διακριτικό τρόπο να έρθω σε επαφή μαζί της. Σκέφτηκα ότι αυτό θα μπορούσε να γίνει με τη βοήθεια κάποιας φίλης της. Την κοπέλα του συμπαίκτη μου, του Κώστα Πετρίδη, τη Λίτσα Πέππα. Δεν έχασα χρόνο και του πρότεινα να της πει να πάμε μια βόλτα όλοι μαζί με την Ευγενία, την Τζένη Τζεφεράκου. Λίγο αργότερα ήρθε η πρώτη κρυάδα. Μου είπε: «Ξέρεις κάτι; Δεν θέλει να βγούμε». Διατήρησα την ψυχραιμία μου. Σκεφτόμουν: «Παναγιώτη, μη σκας. Ούτε η πρώτη γυναίκα είναι ούτε η τελευταία». Κούνια που με κούναγε. Πίστευα ότι υπήρχαν κι άλλες κοπέλες από την ομάδα του βόλεϊ που θα μπορούσα να βγω μαζί τους, που θα τους άρεσε να ήταν μαζί μου. Κι έτσι έγινε. Βγήκα με ένα άλλο κορίτσι και λίγο αργότερα με μια άλλη αθλήτρια. Ήταν μια ενέργεια που θύμιζε «zone press» και ήθελα να τη φέρω κοντά μου με κάθε τρόπο. Ε, αυτή η τακτική ήταν αλάνθαστη”.

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης ένας στωικός των παρκέ αποκαλύπτεται στο βιβλίο του, “Τρωτός Άτρωτος” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα. Άνοιξε διάπλατα τα πορτοπαράθυρα της ζωής του στον Παντελή Βλαχόπουλο και τον ξενάγησε με τις διηγήσεις του σε γήπεδα, καυτές κερκίδες, αποδυτήρια, καμπίνες αεροπλάνων, νησιά, βουνοπλαγιές γεμάτες ιδρώτα, σαλόνια πνιγμένα στην κάπνα και στο αλκόολ, αλλά και σε κρυψώνες. Ναι, χρειάστηκε και να κρυφτεί σε μια εποχή χωρίς κινητά και social media, όταν όλες οι λαοφιλείς ομάδες τον διεκδικούσαν. Κρύφτηκε και να ξανακρύφτηκε όταν συμφώνησε με τον Άρη, μα τον ξετρύπωσε ο Δημήτρης Μελισσανίδης.

Μίλησε για την εποχή που δεν αντάλλαζε “καλημέρα” με τον Νίκο Γκάλη και εξήγησε πώς συνεργάζονταν με κλειστά μάτια στο παρκέ παρά την ψυχροπολεμική σχέση τους στον Άρη και στην Εθνική ομάδα. Είπε για όσα τους χώρισαν και πόσο τους επηρέασε η στάση του Γιάννη Ιωαννίδη, αλλά και για τη μεγαλειώδη στιγμή που ξαναμίλησαν. Περιγράφει πώς προσπάθησε να αποτρέψει τον Γκάλη να σταματήσει το μπάσκετ και επανάφερε στη μνήμη του τον “Ξανθό” όταν εξήγησε για ποιο λόγο δεν φόρεσε την “ερυθρόλευκη” φανέλα, παρόλο που είχε δώσει τα χέρια με τον Σωκράτη Κόκκαλη.

Οι αγαπημένοι συμπαίχτες του, ο Παναθηναϊκός, το Παρίσι, ο σκληρός δάσκαλος Μπόζινταρ Μάλκοβιτς, ο κολλητός Στόγιαν Βράνκοβιτς, η λατρεμένη του Εθνική ομάδα, ο Πανιώνιος και το Μαρούσι, ο Ολυμπιακός, τα παιδιά που πίστεψε στο μπάσκετ, τα μπινελίκια του Ντούσαν Ίβκοβιτς, αλλά και η συγγνώμη που τού ζήτησε, παρελαύνουν στο σπαρταριστό βιβλίο του, όπως επίσης η Μελίνα Μερκούρη, η Μαρινέλλα, ο Βασίλης Τσιβιλίκας και η Αλίκη Βουγιουκλάκη. Ένα μεγάλο μπασκετικό -και όχι μόνο- συναπάντημα που ενώνει Παράδεισο και Γη με χαρτί και μελάνι στις σελίδες του “Τρωτού Άτρωτου”.

Απόσπασμα από την τελευταία ηχογράφηση του βιβλίου μεταξύ του Παναγιώτη Γιαννάκη και του Παντελή Βλαχόπουλου:

Εικοστή μέρα ηχογραφήσεων (7/6/2024)

“Όπως άρχισε εκείνο το απόγευμα του Οκτωβρίου, έτσι έμελλε να τελειώσει αυτό το ταξίδι που έκανα μαζί του. Με αμηχανία, άγχος αλλά και ανακούφιση. Είχαμε φτάσει στο τέλος του δρόμου. Καλοκαίρι πλέον, αρχές Ιουνίου. Το βιβλίο είχε σχεδόν ολοκληρωθεί. Η αλήθεια είναι ότι την περίμενα διαφορετική αυτή την τελευταία ηχογράφηση. Περισσότερο συγκινησιακή. Αλλά η ζωή σε οδηγεί σε φωτεινά και σκοτεινά μονοπάτια που δεν είχες ποτέ φανταστεί. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης έφτασε για ακόμα μία φορά στα γραφεία της 24MEDIA στην ώρα του, μ’ ένα πλατύ και απελευθερωμένο χαμόγελο. Φορούσε ένα γαλάζιο πουκάμισο. Φαινόταν πιο νέος από ποτέ. Παρασκευή. Σχεδόν κάθε Παρασκευή για εννιά μήνες καθόταν σε μια καρέκλα, μπροστά σ’ ένα μικρόφωνο, με μια κούπα καφέ μπροστά του, και μου εξιστορούσε την πολυτάραχη ζωή του. Ξέρω ότι από εδώ και πέρα και για μεγάλο χρονικό διάστημα θα έχω ένα κενό. Μια έλλειψη κάθε Παρασκευή. Σ’ αυτή την τελευταία συνάντησή μας λίγο πριν εκδοθεί η αυτοβιογραφία του, μου είχε υποσχεθεί ότι θα μου απο κάλυπτε το σοβαρό πρόβλημα υγείας του. Το αντιμετώπισε με θάρρος και πείσμα. Δεν τα έβαλε με τον Θεό, με την τύχη του, τη μοίρα του. Έπαιξε την καλύτερη άμυνά του και νίκησε τον πιο δύσκολο αντίπαλό του.

«Παντελή, ο Θεός δεν έχει εχθρούς. Μόνο οι άνθρωποι έχουν».

Ήταν μία από τις στερνές ατάκες του, την οποία θέλησα να καταγράψω με το μολύβι μου σε μία λευκή κόλλα χαρτί. Τα βράδια συχνά-πυκνά ανέτρεχα στις σημειώσεις μου και στα λεγόμενά του για να με βοηθήσουν είτε σε θέματα που είχαν να κάνουν με τη δουλειά είτε με προβλήματα στην προσωπική ζωή μου. Τα διάβαζα και αρχικά με έκαναν να γαληνεύω. Στη συνέχεια μου έδιναν κατεύθυνση ώστε να σκεφτώ πιο καθαρά και να πάρω τη σωστή απόφαση. Μετά από τρεις ώρες συζήτησης έκλεισα τον υπολογιστή μου. Είχε έρθει η ώρα να του κάνω την ερώτηση που την είχα στο μυαλό μου εδώ και έναν χρόνο. Ήταν η τελευταία ερώτηση. «Γιατί εμένα;» τον ρώτησα χωρίς περιστροφές. Χαμογέλασε, με έπιασε από το μπράτσο, με κοίταξε στα μάτια και μου απάντησε. «Γιατί δεν ήθελα κάποιον να μου κάνει αγιογραφία. Ήθελα έναν δημοσιογράφο να τονίσει τα καλά μου και τις ατέλειές μου. Τα τρωτά και άτρωτα στοιχεία της ζωής μου. Τα δυνατά και τα ευάλωτα κομμάτια της διαδρομής μου. Γι’ αυτό εσένα».

Παρασκευή 7 Ιουνίου 2024.

Ώρα: 20.00″.

Το βιβλίο είναι ένα μάθημα ζωής από τον άνθρωπο που αγόγγυστα πάλεψε με την ασθένεια, η οποία τον πόνεσε αφόρητα στην πιο όμορφη μέρα της καριέρας του.

Κυκλοφορεί από σήμερα από τις εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ και χορηγό το SPORT24.

Για παραγγελίες εδώ >>> https://www.dioptra.gr/vivlia/istoria-filosofia-politismoi/panagiotis-giannakis-trwtos-atrwtos