ΖΙΟΒΑΝΙ, 25 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΦΙΞΗ ΤΟΥ “ΜΑΓΟΥ” ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν έχει συχνά την πολυτέλεια να φέρνει μεγάλους παίκτες από το εξωτερικό για να αγωνιστούν στο πρωτάθλημά μας. Τα κίνητρα είναι λίγα και πολύ συγκεκριμένα. Μέχρι πριν κάποια χρόνια ήταν τα χρήματα και η συμμετοχή στο Champions League (πλέον έχει απομείνει μόνο το πρώτο). Διαχρονικά είναι λίγοι εκείνοι οι σύλλογοι που μπόρεσαν να συνδυάσουν και τα δυο, πετυχαίνοντας έτσι να δελεάσουν ξένους ποδοσφαιριστές ώστε να πουν το “ναι” και να έρθουν στη χώρα μας. Μια τέτοια περίπτωση είναι αυτή που θα μας απασχολήσει σήμερα, καθώς συμπληρώνονται (8/7) 25 χρόνια από τη μέρα που ο Ολυμπιακός πέτυχε μια από τις μεγαλύτερες μεταγραφές της ιστορίας του.

Μια μεταγραφή που εντυπωσίασε όχι μόνο τους Έλληνες φιλάθλους, αλλά και ολόκληρο τον κόσμο του ποδοσφαίρου στο άκουσμα της είδησης. Ήταν 8 Ιουλίου του 1999, όταν ο Ζιοβάνι Σίλβα ντε Ολιβέιρα ήρθε σε συμφωνία με την “ερυθρόλευκη” διοίκηση, υπογράφοντας τριετές συμβόλαιο και σκορπίζοντας τον ενθουσιασμό στις τάξεις των φιλάθλων του Ολυμπιακού. Ήταν μια εντυπωσιακή κίνηση και επιτυχία από κάθε άποψη. Επρόκειτο για έναν παίκτη μόλις 27 ετών που αγωνιζόταν στην Μπαρτσελόνα και την Πριμέρα Ντιβισιόν, διεθνή με τη Βραζιλία και δεδομένα υψηλού επιπέδου, μοναδικού ταλέντου και εκπληκτικής ποιότητας.

Στα 6 χρόνια που έμεινε στην Ελλάδα, έγραψε τη δική του, μεγάλη ιστορία, αγαπήθηκε όσο ελάχιστοι από τους φίλους του Ολυμπιακού και συνεχίζει να αποτελεί μέχρι και σήμερα ένα από τα σύμβολα της “ερυθρόλευκης” κυριαρχίας στο ελληνικό ποδόσφαιρο στο ξεκίνημα του 21ου αιώνα. Για τον Ζιοβάνι έχουν γραφτεί και δημοσιευτεί ατελείωτα αφιερώματα, έτσι κι αλλιώς το πέρασμά του από την χώρα μας άφησε εποχή και οι μαγικές εικόνες που μας πρόσφερε μέσα στα γήπεδα, παραμένουν ανεξίτηλες στη μνήμη των Ελλήνων φιλάθλων. Αυτό με το οποίο θα ασχοληθούμε σήμερα, είναι το παρασκήνιο της μεταγραφής του “μάγου” στον Ολυμπιακό.

Ξεκινώντας από την προβληματική σχέση του Βραζιλιάνου με τον Φαν Χάαλ στην Μπαρτσελόνα, περνώντας από το ενδιαφέρον που εξέφρασαν διάφορες ομάδες για να τον αποκτήσουν το καλοκαίρι του ’99 και φτάνοντας στις διαπραγματεύσεις με τους “ερυθρόλευκους” και την επιτυχημένη συμφωνία που ολοκληρώθηκε στις 8 Ιουλίου εκείνου του καλοκαιριού, θα προσπαθήσουμε να μεταφέρουμε μέσα από αυτό το κείμενο, τις βασικότερες πτυχές μιας πραγματικά ενδιαφέρουσας ιστορίας.

ΑΠΟ ΤΗ ΣΑΝΤΟΣ ΣΤΗΝ ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ

Ο Ζιοβάνι αγωνίστηκε με επιτυχία στη Σάντος τη διετία 1994-96, πετυχαίνοντας 69 τέρματα σε 104 επίσημες συμμετοχές. Μπορεί να μην κέρδισε κανέναν τίτλο, αλλά αγαπήθηκε από τους φιλάθλους της ομάδας του Πελέ, οι οποίοι του έδωσαν το προσωνύμιο “Μεσσίας”. Το καλοκαίρι του 1996 η Μπαρτσελόνα είχε στρέψει το ενδιαφέρον της στον Βραζιλιάνο, πιέζοντας τη διοίκηση της Σάντος να δεχθεί να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις για την παραχώρηση του παίκτη. Στις 13 Ιουνίου η Σάντος αποφάσισε να ακούσει προτάσεις για τον Ζίο και ήταν η Παλμέιρας η πρώτη που κατέθεσε επίσημα την πρότασή της.

Ο πρόεδρος της Παλμέιρας, Ζοζέ Κάρλος Μπρουνόρο, ήταν επίσης και διευθυντής της πολυεθνικής Parmalat (ιδιοκτήτριας της Παλμέιρας), η οποία ήθελε να φέρει τον Ζιοβάνι στην Ολιμπίκ Μαρσέιγ, προσφέροντας 780 εκ. πεσέτες (1,5 δισ. δραχμές). Η Μπαρτσελόνα είχε ήδη εκφράσει την πρόθεσή της να καταβάλλει 1 δισ. πεσέτες (2 δισ. δραχμές) για τον παίκτη, όμως η Σάντος, γνωρίζοντας πλέον το ενδιαφέρον της Παλμέιρας, ήταν αποφασισμένη να ανεβάσει λίγο περισσότερο τις απαιτήσεις της. Την ίδια μέρα, ο Ζίο μίλησε στην καταλανική “Mundo Deportivo”, ξεκαθαρίζοντας ότι ο ίδιος ήθελε να πάει στους “μπλαουγκράνα” και όχι στην Παλμέιρας, η οποία τον είχε απορρίψει πριν καταλήξει στη Σάντος.

Στις 14 Ιουνίου συναντήθηκαν για πρώτη φορά η Σάντος και ο μάνατζερ του Βραζιλιάνου, Χουάν Φιχέρ, ανοίγοντας τα χαρτιά τους. Από τη μια υπήρχε η πρόταση της Parmalat (7 εκ. δολάρια και δυο παίκτες), από την άλλη η επιθυμία του Ζίο να αγωνιστεί στην Μπαρτσελόνα, πολύ περισσότερο αφού είχε ενημερωθεί για το “πράσινο φως” που είχε ανάψει για την απόκτησή του ο Μπόμπι Ρόμπσον, που θα αναλάμβανε και επίσημα τον πάγκο των “μπλαουγκράνα” τις επόμενες μέρες.

Το απόγευμα της 15ης Ιουνίου, ο πρόεδρος της Σάντος, Σαμίρ Αμπντούλ Χακ, έφτασε αεροπορικώς στη Βαρκελώνη για να συζητήσει πλέον σε επίπεδο κορυφής με τον πρόεδρο Νούνιεθ και τον αντιπρόεδρο Γκασπάρ. Η συνάντηση σε κεντρικό ξενοδοχείο της πόλης, διήρκεσε 12 ώρες, με τις δυο πλευρές να φτάνουν σε συμφωνία, χωρίς όμως να πέσουν υπογραφές, αφού ο Νούνιεθ ήθελε να έρθει πρώτα και ο παίκτης στην Καταλονία για να ολοκληρωθεί η αγορά.

Το ποσό για την απόκτηση του Βραζιλιάνου έφτασε το 1 δισ. πεσέτες (2 δισ. δραχμές ή 6 εκατομμύρια ευρώ), ενώ συμφωνήθηκε και η διεξαγωγή 6 φιλικών ανάμεσα στους δυο συλλόγους. Το πρωί της 18ης Ιουνίου ο Ζιοβάνι αφίχθη στη Βαρκελώνη μαζί με τη σύζυγό του, Άννα Ρόζα και τον μάνατζέρ του, Χουάν Φιχέρ. Λίγο αργότερα, την ίδια μέρα, έφτασε από τη Νέα Υόρκη και ο δικηγόρος του Ζίο, Φερνάντο Σέζαρ Σόουζα. Νωρίς το απόγευμα ξεκίνησε το τελικό στάδιο των διαπραγματεύσεων.

Χρειάστηκαν να περάσουν 9 ώρες, μέχρι ο ίδιος ο Νούνιεθ να ανακοινώσει στις 2 τα ξημερώματα στους δημοσιογράφους που περίμεναν έξω από το ξενοδοχείο L’Illa, ότι ο Ζιοβάνι ήταν πλέον και επίσημα παίκτης της Μπαρτσελόνα για τα επόμενα 5 χρόνια, με τη ρήτρα αποδέσμευσης να ανέρχεται στα 3 δισ. πεσέτες (18 εκατομμύρια ευρώ), την υψηλότερη που είχε υπάρξει ποτέ για παίκτη της Πριμέρα Ντιβισιόν! Η πρώτη δήλωση του Ζίο στον Τύπο ήταν: “Ελπίζω να γίνω για τον κόσμο ένα είδωλο, όπως ο Ρομάριο. Θέλω να θριαμβεύσω στην Μπαρτσελόνα”.

Ο ΖΙΟΒΑΝΙ ΦΟΡΑΕΙ ΤΑ “ΜΠΛΑΟΥΓΚΡΑΝΑ”

Είδαμε πώς κατέληξε ο Ζιοβάνι στην Μπαρτσελόνα, ας δούμε τώρα περιληπτικά τί πέτυχε στην Καταλονία, πριν ξεκινήσουν τα προβλήματα με τον Φαν Χάαλ. Λίγες μέρες μετά την απόκτηση του Βραζιλιάνου, οι “μπλαουγκράνα” ήρθαν σε επίσημη συμφωνία με τον Μπόμπι Ρόμπσον και μερικές εβδομάδες αργότερα έκαναν το μεγάλο “μπαμ”, αγοράζοντας και τον Ρονάλντο (το “φαινόμενο”) από την PSV. Η πρώτη επίσημη εμφάνιση των δυο νεοαποκτηθέντων αστέρων έγινε στις 25 Αυγούστου στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μοντζουίκ, στον πρώτο αγώνα του ισπανικού Σούπερ Καπ, απέναντι στην νταμπλούχο Ατλέτικο Μαδρίτης.

Το ντεμπούτο των δυο Βραζιλιάνων υπήρξε ονειρεμένο. Ο Ρονάλντο άνοιξε το σκορ, ενώ ο Ζιοβάνι πέτυχε το δεύτερο τέρμα των “μπλαουγκράνα” και στο 89′ πραγματοποίησε μια εκπληκτική κούρσα ξεπερνώντας όποιον βρέθηκε μπροστά του για να πασάρει μπροστά στο τέρμα στον Ρονάλντο, ο οποίος διαμόρφωσε το τελικό 5-2. Από εκεί και μετά τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους. Ο Ζίο καθιερώθηκε στη θέση του mediapunta, του δεύτερου δηλαδή επιθετικού και έφτασε τις 30 συμμετοχές στο πρωτάθλημα πετυχαίνοντας 7 τέρματα.

Σε αυτή την πρώτη χρονιά, η Μπαρτσελόνα κατέκτησε εκτός από το ισπανικό Σούπερ Καπ, την Copa del Rey και το Κύπελλο Κυπελλούχων στην Ευρώπη. Παρά τα 102 συνολικά γκολ των “culés” στην Πριμέρα, το πρωτάθλημα πήγε στη Ρεάλ με μόλις δυο βαθμούς διαφορά (92 έναντι 90). Το καλοκαίρι του ’97 η Μπαρτσελόνα αντικατέστησε τον Ρόμπσον με τον Λουίς Φαν Χάαλ, όμως πρωταγωνιστής στο μεγάλο σίριαλ υπήρξε ο Ρονάλντο που τελικά εγκατέλειψε τη Βαρκελώνη για τα δισεκατομμύρια της Ίντερ. Ο Νούνιεθ, ανάμεσα σε άλλους, “έντυσε” στα μπλαουγκράνα τον Σόνι Άντερσον (από τη Μονακό) και τον Ριβάλντο (από την Ντεπορτίβο).

Η βραζιλιάνικη τριπλέτα είχε συμπληρωθεί και ο κόσμος περίμενε να τη δει να αρχίσει να χορεύει σάμπα. Η απαίτηση ήταν μια και μόνο μια: η κατάκτηση του πρώτου πρωταθλήματος στην μετά Κρόιφ εποχή. Στη δεύτερη χρονιά του ο Ζιοβάνι τα πήγε ακόμα καλύτερα. Οι τρεις Βραζιλιάνοι πέτυχαν συνολικά 38 τέρματα (Ζίο 9, Άντερσον 10 και Ρίμπο 19) και μαζί με τα 18 του Λουίς Ενρίκε, βοήθησαν την ομάδα τους να ανέβει ξανά στην κορυφή της Πριμέρα Ντιβισιόν.

Πέρα όμως από την κατάκτηση του πρωταθλήματος, η σεζόν ήταν ακόμα πιο πετυχημένη, αφού η Μπαρτσελόνα κέρδισε και τα δυο clásicos, με τον Ζίο να σκοράρει μέσα-έξω! Στο πρώτο από αυτά, μέσα στο “Μπερναμπέου” (1/11/1997) και με το σκορ να βρίσκεται στο 2-2, ο Ζιοβάνι πέτυχε το νικητήριο τέρμα μετά από ασίστ του Φίγκο, “αφιερώνοντας” στους φίλους της Ρεάλ τρεις “butifarras” (ή «cortes de manga», γνωστή άσεμνη χειρονομία), για τις οποίες τιμωρήθηκε με δυο αγωνιστικές και άκουσε τα εξ αμάξης από τον Φαν Χάαλ.

Στο δεύτερο, μέσα στο “Καμπ Νόου” (7/3/1998) και ενώ το σκορ ήταν 2-0 υπέρ των γηπεδούχων με τα γκολ των Άντερσον και Φίγκο, ολοκλήρωσε τον θρίαμβο πετυχαίνοντας το τελικό 3-0 στο 85΄ της συνάντησης. Αυτά ήταν και τα μοναδικά τέρματα που σημείωσε ο Ζιοβάνι σε clásico στη διάρκεια της τριετούς παραμονής του στη Μπαρτσελόνα. Η παρουσία του Βραζιλιάνου άσου μπορεί να ήταν επιτυχημένη και στη δεύτερη σεζόν του, όμως ήδη είχαν αρχίσει να υπάρχουν οι πρώτες ενδείξεις ότι η σύγκρουση με τον Φαν Χάαλ δεν θα αργούσε να ξεσπάσει.

Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΝ ΧΑΑΛ

Ο Ολλανδός, από την πρώτη μέρα που κάθισε στον πάγκο των “μπλαουγκράνα”, άρχισε να αλλάζει θέσεις μέσα στο γήπεδο στον Ζίο. Τα γκολ του μπορεί να αυξήθηκαν στη δεύτερη χρονιά του, όμως οι συμμετοχές του μειώθηκαν (27 εκ των οποίων μόνο οι 21 ως βασικός). Τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα την περίοδο 1998/99, την τρίτη και τελευταία του Ζίο στη Βαρκελώνη, όταν ο Φαν Χάαλ γέμισε την ομάδα με Ολλανδούς. Στο ξεκίνημα της σεζόν ζήτησε από τον Ζιοβάνι να γυρίσει πίσω και να παίξει ως αμυντικό χαφ (!) για να αναπληρώσει το κενό του τραυματία Γουαρδιόλα.

Απαίτησε δηλαδή από έναν αρτίστα της μπάλας να μαρκάρει τους αντίπαλους. Το ξεκίνημα στο πρωτάθλημα δεν ήταν καλό για την Μπαρτσελόνα και ανάμεσα σε αυτούς που το “πλήρωσαν”, ήταν και ο Ζιοβάνι που έχασε τη θέση του στην ενδεκάδα και βρέθηκε στον πάγκο, αναπληρωματικός. Στις αρχές Δεκεμβρίου του 1998, η Μπαρτσελόνα αντιμετώπισε τη Βιγιαρεάλ και έχασε 1-3 μέσα στο “Καμπ Νόου”. Ο Ζιοβάνι πέτυχε το “γκολ της τιμής” λίγο πριν τη λήξη, χωρίς να το πανηγυρίσει. Ήταν το τελευταίο του τέρμα με τη φανέλα της Μπαρτσελόνα.

Λίγες μέρες αργότερα, κουρασμένος από την επιμονή του Φαν Χάαλ να τον χρησιμοποιεί σε άσχετες θέσεις, ξέσπασε: “Προτιμώ να μην παίζω παρά να το κάνω σε άλλη θέση. Εκεί που παίζω δεν μπορώ πλέον να σκοράρω, που είναι αυτό που μου αρέσει περισσότερο. Δεν μπορώ να βοηθήσω την ομάδα, νιώθω ότι εξαπατώ τον κόσμο”. Ήταν η “τέλεια” αφορμή για τον Φαν Χάαλ, για να σταματήσει να τον χρησιμοποιεί τελείως. Οι επόμενοι μήνες βρήκαν τον Ζιοβάνι μεταξύ πάγκου και εξέδρας, όμως το τελικό χτύπημα ήρθε στις 10 Απριλίου του 1999.

Η Μπαρτσελόνα επισκεπτόταν την Τενερίφη και ο Ολλανδός συμπεριέλαβε στην αποστολή τον έκπληκτο Ζίο, που πλέον είχε “συνηθίσει” την αγωνιστική απραξία. Λίγες ώρες πριν το ματς, ο Φαν Χάαλ φώναξε στο δωμάτιό του τον Ζίο, για να του πει ότι μένει εκτός αποστολής! Ο Βραζιλιάνος δεν άντεξε. Αφού συγκρατήθηκε να μην τον ξυλοφορτώσει, του είπε οργισμένος: “Γιατί με πήρες μαζί; Με έκανες να ταξιδέψω τρεις ώρες για να με αφήσεις εκτός; Ας με άφηνες σπίτι μου, με τη γυναίκα μου. Αν δεν θέλεις να με χρησιμοποιείς, κανένα πρόβλημα, δικαίωμά σου. Αλλά μη με παίρνεις χωρίς λόγο, κάλεσε καλύτερα έναν παίκτη από τη δεύτερη ομάδα”.

Το τελευταίο εξάμηνο του Ζιοβάνι στη Μπαρτσελόν υπήρξε πολύ δύσκολο. Όμως δεν έμεινε μόνος του. Στο πλευρό του στάθηκε πιστός φίλος ο Ριβάλντο. Την παραμονή του αγώνα της Μπαρτσελόνα με την Εσπανιόλ (14/3/1999), ο Ρίμπο ζήτησε από τον Ζίο μια φανέλα του. Ο Ζιοβάνι του την έδωσε, νομίζοντας ότι κάπου θα ήθελε να την χαρίσει. Τη μέρα του ντέρμπι, ο Ζίο που βρισκόταν και πάλι εκτός αποστολής, παρακολουθούσε το παιχνίδι στο σπίτι του από την τηλεόραση. Μόλις ο Ριβάλντο άνοιξε το σκορ, έβγαλε τη φανέλα του και από κάτω εμφανίστηκε η φανέλα του Ζιοβάνι, την οποία ο Ρίμπο έδειξε στις κερκίδες! Ήταν μια πράξη στήριξης στον συμπαίκτη του, αλλά φυσικά ο Φαν Χάαλ τον κάλεσε να δώσει εξηγήσεις, θεωρώντας ότι ήταν ο Ζιοβάνι εκείνος που είχε δώσει την ιδέα στον Ριβάλντο.

ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΖΙΟΒΑΝΙ

Καθώς πλησίαζε το καλοκαίρι, ο Ζίο καταλάβαινε ότι πλέον αποτελούσε “ξένο σώμα” στην ομάδα και θα έπρεπε να εξετάσει το ενδιαφέρον άλλων συλλόγων για να αποφασίσει για το μέλλον του. Τη σεζόν 1998/99 έφτασε μόλις τις 14 συμμετοχές με 2 γκολ. Τουλάχιστον ο Φαν Χάαλ είχε τη λεπτότητα να του δώσει την ευκαιρία να αποχαιρετήσει το “Καμπ Νόου” αγωνιζόμενος. Ήταν η προτελευταία αγωνιστική της Λίγκας (12/6/1999), η πρωταθλήτρια Μπαρτσελόνα υποδεχόταν την Μπέτις και ο Ζιοβάνι πέρασε στο 60′ ως αλλαγή στη θέση του Λουίς Ενρίκε. Ήταν το “αντίο” του στους “μπλαουγκράνα”.

Την πρώτη εβδομάδα του Ιουνίου, η “σελεσάο” έδινε δυο φιλικά με την Εθνική Ολλανδίας στη Βραζιλία και ο Λουξεμπούργκο κάλεσε τον Ζιοβάνι, ενώ την ίδια στιγμή ο Νούνιεθ ανακοίνωνε ότι ο Ζίο βρισκόταν στη λίστα με τους υπό παραχώρηση παίκτες. Στο πρώτο από τα δυο φιλικά, ο Ζιοβάνι πέτυχε ένα γκολ και γενικότερα είχε καλή απόδοση παρά την αγωνιστική απραξία τόσων μηνών. Λίγες μέρες αργότερα συναντήθηκε με τον Νούνιεθ, ο οποίος του ανακοίνωσε ότι δεν θα συνέχιζε στην ομάδα και πως εξέταζαν τις προτάσεις που υπήρχαν για να βρουν σε συνεννόηση μαζί του τον καλύτερο δυνατό προορισμό.

Υπήρχαν αρκετές ομάδες που είχαν εκδηλώσει ενδιαφέρον. Η Βάσκο ντα Γκάμα και η Κορίνθιανς από τη Βραζιλία, η Θέλτα, η Γαλατάσαραϊ, η Σπόρτινγκ Λισσαβόνας, η Πόρτο και η Μπενφίκα από την Ευρώπη. Ο ίδιος ο Ζίο ήθελε να συνεχίσει την καριέρα του σε ευρωπαϊκό σύλλογο. Οι περιπτώσεις της Μπενφίκα που είχε πάρει τον Γιούπ Χάινκες και της Θέλτα με τον Βίκτορ Φερνάντεθ, ήταν αυτές που άρεσαν περισσότερο στον Ζιοβάνι, ο οποίος εξέτασε και την πιθανότητα να πάρει το ισπανικό διαβατήριο για να μην πιάνει θέση ξένου. Ζήτησε όμως μεγαλύτερες απολαβές από τους Κέλτες, εκείνοι αρνήθηκαν και τελικά απέσυραν την πρότασή τους.

ΖΙΟΒΑΝΙ & ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ

Εκείνη την εποχή που ο Ζιοβάνι έψαχνε τον επόμενο σταθμό της καριέρας του, οι άνθρωποι της ΑΕΚ βρίσκονταν στη Βαρκελώνη, προσπαθώντας να κλείσουν τον δανεισμό του Σέρβου παίκτη των “μπλαουγκράνα”, Ντράγκαν Τσίριτς. Οι παράγοντες της Μπαρτσελόνα, με τους οποίους συζητούσαν οι ομόλογοί τους της ΑΕΚ, τους πρότειναν τον Ζιοβάνι. Αυτό μαθεύτηκε στην Ελλάδα από έναν δικό μας δημοσιογράφο, ο οποίος το έκανε ένα μικρό χτύπημα στην αθλητική εφημερίδα που εργαζόταν, ενημερώνοντας παράλληλα τον αρχισυντάκτη του.

Ο αρχισυντάκτης το απέσυρε από την εφημερίδα και επικοινώνησε αμέσως με τον τότε αντιπρόεδρο του Ολυμπιακού, Πέτρο Κόκκαλη, δίνοντάς του την πληροφορία. Αυτό τουλάχιστον λέει ο αστικός μύθος. Η συνέχεια είναι πάνω κάτω γνωστή. Την διηγείται ο ίδιος ο Πέτρος Κόκκαλης στο βιβλίο “Ζιοβάνι, ο θρύλος. Η αυτοβιογραφία μου”, που έχει συγγράψει ο Αλέξανδρος Λοθάνο. Η “ερυθρόλευκη” αντιπροσωπεία, αποτελούμενη από τον Πέτρο Κόκκαλη, τον Γιώργο Λούβαρη και τον μάνατζερ Φάνη Κλωνόπουλο, ταξίδεψε στη Βαρκελώνη, ελπίζοντας να κλείσει τη μεταγραφή την ίδια μέρα.

Αναγκάστηκαν τελικά να μείνουν 5 μέρες και επειδή δεν είχαν πάρει μαζί τους αρκετά ρούχα, κάθε μέρα έφευγαν από το ξενοδοχείο “Princesa Sofia” και πήγαιναν στο γειτονικό πολυκατάστημα “El Corte Inglés” για να αγοράσουν πουκάμισα, κάλτσες και εσώρουχα! Η διαπραγμάτευση με την Μπαρτσελόνα ήταν σκληρή με τον Γιώργο Λούβαρη να κάνει τα “δικά του” και τον Σωκράτη Κόκκαλη να λέει χαρακτηριστικά στον γιο του, Πέτρο, ότι “τελικά ο Λούβαρης θα καταφέρει τους μπλαουγκράνα να πληρώσουν για να παραχωρήσουν τον Ζιοβάνι”!

Η πλήρης συμφωνία ολοκληρώθηκε την Πέμπτη, 8 Ιουλίου του 1999 και αφού πρώτα είχαν γίνει ατελείωτες προσπάθειες από τις δυο πλευρές να επικοινωνήσουν τηλεφωνικά με τον Ζίο, ο οποίος βρισκόταν σε διακοπές στη Βραζιλία, στο νησιωτικό σύμπλεγμα Fernando de Noronha, όπου δεν υπήρχε τηλεφωνική κάλυψη! Όταν η επαφή έγινε εφικτή και ο Ζιοβάνι σιγουρεύτηκε για το πόσο πολύ τον ήθελε ο Ολυμπιακός, είπε το ναι και όλα τελείωσαν με αίσιο τρόπο. Η Μπαρτσελόνα πήρε τα ίδια ακριβώς χρήματα που είχε δώσει τρία χρόνια πριν στην Σάντος, δηλαδή 1 δις πεσέτες (6 εκατομμύρια ευρώ), ενώ ο Βραζιλιάνος υπέγραψε τριετές συμβόλαιο με ετήσιες απολαβές 600 εκατομμύρια δραχμές.

Οι “ερυθρόλευκοι” είχαν πραγματοποιήσει μια από τις μεγαλύτερες μεταγραφές στην ιστορία του συλλόγου αλλά και του ελληνικού ποδοσφαίρου και η ποδοσφαιρική μαγεία του Ζιοβάνι ξεδιπλώθηκε στα ελληνικά και ευρωπαϊκά γήπεδα για τα επόμενα έξι χρόνια. Όπως ο ίδιος διηγήθηκε στην αυτοβιογραφία του, στη διάρκεια της κρουαζιέρας στο Φερνάντο ντε Νορόνια, είχε προσευχηθεί στον Θεό, ζητώντας του να του δείξει σε ποια χώρα θα έπαιζε μπάλα την επόμενη σεζόν. Περίμενε ένα σημάδι, όντας σίγουρος ότι αργά ή γρήγορα θα του το έστελνε.

Και το σημάδι ήρθε στα λόγια ενός μεσήλικα, που είχε πιάσει κουβέντα με τη σύζυγο του Ζίο, Άννα Ρόζα, για τη θάλασσα, τις παραλίες και τα τοπία από τα οποία περνούσαν: “Αν έχεις την ευκαιρία, πρέπει οπωσδήποτε να πας στα ελληνικά νησιά”! “Εκείνη τη στιγμή ένιωσα σαν μια φλόγα να ανάβει μέσα στην καρδιά μου. Ήταν το σημάδι από τον Θεό, μου έλεγε μέσω εκείνου του ανθρώπου ότι έπρεπε να αποδεχτώ την πρόταση του Ολυμπιακού. Ότι σε εκείνη τη χώρα με τα πανέμορφα νησιά, τα οποία ήταν διάσημα σε όλον τον κόσμο, θα ήμουν ευτυχισμένος εγώ και η οικογένειά μου”. Ακολούθησαν 209 επίσημες συμμετοχές με την ερυθρόλευκη φανέλα, 98 γκολ και 29 ασίστ. Μα πάνω απ’ όλα, η ασύνορη λατρεία των φιλάθλων του Ολυμπιακού προς το πρόσωπό του.

* Πηγές: “Ζιοβάνι, ο θρύλος, η αυτοβιογραφία μου” του Αλέξανδρου Λοθάνο, Mundo Deportivo, As, Marca, elpais.com

* Βίντεο: Όλα τα γκολ του Ζιοβάνι με τη φανέλα του Ολυμπιακού