ΣΤΗΝ “ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ” ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΓΑΛΛΟ
Μία συζήτηση με τον ηθοποιό με αφορμή την πολυαναμενόμενη παράσταση που σκηνοθετεί ο Χρήστος Σουγάρης στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
Ο Γιώργος Γάλλος δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, καθώς είναι ένας ηθοποιός που η δημοφιλία του τα τελευταία χρόνια έχει εκτιναχθεί εξαιτίας της συμμετοχής του στις “Άγριες Μέλισσες” και έχει αποκτήσει φανατικό κοινό. Ο ίδιος ωστόσο, είναι ένας ηθοποιός χαμηλών τόνων, που επιλέγει εξαιρετικά προσεκτικά το επόμενό του υποκριτικό βήμα και που δίνεται ψυχή τε και σώματι στους ρόλους του. Η ερμηνευτική του δυναμική είναι τεράστια και ουκ ολίγες φορές μας έχει εκπλήξει με τις μεταμορφώσεις που κρατά στιβαρά στη φαρέτρα του.
Αυτήν την περίοδο πρωταγωνιστεί στην “Αυλή των θαυμάτων” του Ιάκωβου Καμπανέλη που παρουσιάζεται στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών για περιορισμένες παραστάσεις ενσαρκώνοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Στέλιου, ενός ήρωα που ο ίδιος ταυτίζει με τον «αποτυχημένο» νεοέλληνα γιο ενός ένδοξου προγόνου.
Το έργο εξελίσσεται σε μια λαϊκή γειτονιά της Αθήνας, τη δεκαετία του 1950. Στα δωμάτια μιας αυλής, στον συνοικισμό του Βύρωνα, κατοικούν άτομα και οικογένειες που ανήκουν στη λαϊκή τάξη, έχουν όμως διαφορετική προέλευση. Ο γερο-Ιορδάνης με τη γυναίκα του και τα παιδιά του είναι Μικρασιάτες πρόσφυγες. Η κυρά Αννετώ, χήρα με κόρη παντρεμένη στην Αγγλία. Ο Στέλιος, Αθηναίος ονειροπόλος με πολλές αδυναμίες, και η γυναίκα του Όλγα γεννημένη στην προεπαναστατική Ρωσία. Η Βούλα κι ο Μπάμπης, αντρόγυνο που εναλλάσσει τα χαϊδολογήματα με τα μαλλιοτραβήγματα. Η Μαρία, γυναίκα ναυτικού που τη βασανίζει η μοναξιά της. Η Ντόρα, νέα γυναίκα ανύπαντρη που όμως δεν ξέρει τι θα πει μοναξιά. Στους παραπάνω ένοικους θα προστεθεί αργότερα και ο Στράτος, υδραυλικός στο επάγγελμα, που θα σηκώσει τρικυμία στο αισθηματικό τέλμα της μικρής “αυλικής” κοινωνίας.
Το εμβληματικό αυτό έργο του Καμπανέλλη αποτελεί έναν ύμνο στην αέναη προσπάθεια του Έλληνα να ξεπεράσει τα στενά γεωγραφικά πλαίσια, να αποτινάξει τη διαρκή φτώχεια, να αντιμετωπίσει την έλλειψη σταθερότητας και να ριζώσει σε ένα τόπο όπου μπορεί να ευημερήσει. Η υψηλή ηθογραφία των χαρακτήρων του έργου και των παθών τους βασίζεται στην έλλειψη σταθερότητας και σιγουριάς, που χαρακτηρίζει τη ζωή μας, η οποία αρχίζει από το αλλοπρόσαλλο κλίμα μας, τη ‘στρατηγική’ γεωγραφική μας θέση, τη φτώχεια του τόπου μας και τελειώνει στην ιδιωτική μας οικονομία.
Το Magazine είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση μαζί με τον δημοφιλή ηθοποιό με αφορμή το έργο αυτό, ενώ παράλληλα ανέβηκε στη σκηνή της αίθουσας Αλεξάνδρα Τριάντη και φωτογράφισε τον δημοφιλή ηθοποιό μέσα στο εξαιρετικό σκηνικό της Ελένης Μανωλοπούλου.
“Η Αυλή των θαυμάτων, είναι μια μικρογραφία ολόκληρης της διαδρομής του νεοέλληνα από τον πόλεμο μέχρι σήμερα. Ο Καμπανέλλης αποδεικνύεται όχι απλώς ηθογραφος, αλλά μέγας χρονικογράφος. Οι χαρακτήρες που απαντώνται στο υπέροχο αυτό θεατρικό έργο, είναι εξαιρετικά χυμώδεις και ζωντανοί. Ο κάθε ένας από μας μπορεί να βεβαιώσει πως υπάρχουν ακόμη και σήμερα στο στενό ή στο ευρύτερο περιβάλλον του“, αναφέρει ο Γιώργος Γάλλος στο Magazine και συνεχίζει “στην περίπτωση του μιούζικαλ, ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος έχει γράψει έναν εξαιρετικά ποιητικό στίχο για το εναρκτήριο τραγούδι: «Αυλή θαυμάτων που δεν συμβαίνει ούτε ένα μικρούλι θαύμα». Στην περίπτωση όμως της δραματουργίας στην ιστορία της αυλής, το μεγάλο θαύμα είναι το ότι οι χαρακτήρες, δεν εγκαταλείπουν. Συνεχίζουν να προσπαθούν, να ελπίζουν, να ονειρεύονται και να μετακινούνται. Αυτό είναι το θαύμα της ζωής. Η κίνηση”.
Τι ιδιαίτερο έχει αυτή η εκδοχή του Χρήστου Σουγάρη και του Στέφανου Κορκολή; Γιατί να τη δει κάποιος;
Ο Χρήστος και ο Στέφανος όταν τους έγινε η πρόταση, αντί να ανεβάσουν μια όπερα ή ένα ήδη υπάρχον μιούζικαλ, αποφάσισαν να μεταποιήσουν ένα ελληνικό θεατρικό έργο, σε μιούζικαλ δημιουργώντας με αυτό τον τρόπο ένα υβριδικό σύγχρονο ελληνικό μιούζικαλ. Ένα είδος στο οποίο, δυστυχώς, δεν υπάρχει παράδοση. Η αφήγηση που προτείνουμε μ´ αυτό το εγχείρημα είναι απαλλαγμένη από νεοελληνικές ηθογραφίες και φόρμες του θεάτρου της μεταπολίτευσης. Πρόκειται για μια εξωστρεφή, μεγαλόπνοη και σύγχρονη παράσταση μεγάλης κλίμακας, η οποία απευθύνεται με την ίδια ειλικρίνεια τόσο στο αστικό, όσο και στο λαϊκό κοινό.
Η άλλη όψη του μύθου του Οδυσσέα. Ο “αποτυχημένος” νεοέλληνας γιος ενός ένδοξου προγόνου
“Ο Στέλιος που ενσαρκώνω είναι ένα ορόσημο νεοέλληνα. Ένας γιος του ομηρικού Οδυσσέα που δεν είχε την καλή τύχη και τις συγκυρίες με το μέρος του για να ευημερήσει, όπως ο σπουδαίος πατέρας του στο τέλος. Ο Στέλιος είναι ένας άνθρωπος που προσπαθεί με κάθε τρόπο να επιβιώσει. Όπως και τόσοι άλλοι άλλωστε. Ένας από αυτούς τους τρόπους δυστυχώς για τον ίδιο και την οικογένεια του, είναι και η εναπόθεση την ελπίδων του στη θεά τύχη. Κοινώς, στον τζόγο. Είναι ένας άνθρωπος ευγενικός, πράος, με σύγχρονες αντιλήψεις σε σχέση με τη συντροφικότητα και τη θέση της γυναίκας. Ένας άνθρωπος με επίγνωση. Ένας άνθρωπος ο οποίος έπεσε έξω σε σχέση με τα όνειρα και τα θελω του. Όπως τόσοι άλλοι. Ένας άνθρωπος με αξιοπρέπεια, όσο κι αν αυτή πληγώνεται από τα σχόλια του περιβάλλοντός του και από τα χαρτονομίσματα τα οποία δανείζεται και ποντάρει σε τράπουλες και άλογα, με την ελπίδα να βγει κάποια στιγμή από το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται. Ένας άνθρωπος ο οποίος όταν συνειδητοποιήσει το τέλμα στο οποίο βρίσκεται αυτός και η γυναίκα του, παίρνει μια δραστική απόφαση και αυτοκτονεί διότι είναι ο μόνος τρόπος να ελευθερώσει και να ελευθερωθεί. Ο Στέλιος είναι η άλλη όψη του μύθου του Οδυσσέα. Ο «αποτυχημένος» νεοέλληνας γιος ενός ένδοξου προγόνου”.
Ο ίδιος ο Ιάκωβος Καμπανέλλης έχει πει πως η”Αυλή των Θαυμάτων” είναι το κύκνειο άσμα ενός κόσμου βαθιά δικού μας και βαθιά πικραμένου. Τι αντιστοιχίες βλέπετε εσείς με το σήμερα;
“Το μόνο το οποίο δεν απαντάται πια στην εποχή μας με την ίδια συχνότητα, είναι η αντιπαροχή. Κατά τα λοιπά, δυστυχώς η στασιμότητα είναι εφιαλτική. Η ελληνική πραγματικότητα, όσο κι αν μας πικραίνει αυτή η σκέψη, καθιστά τον Καμπανέλλη επίκαιρο. Οι νεοέλληνες εξακολουθούν να παρουσιάζουν όλες τις ασθένειες του μικροαστισμού, οι οποίες περιγράφονται με εξαιρετικό τρόπο στο πρωτότυπο έργο αυτού του σημαντικού συγγραφέα της μεταπολεμικής Ελλάδας.
Η παράστασή μας όμως μιλάει και για την αισιοδοξία. Η αυλή λειτουργεί ως ένας μικρόκοσμος. Μοιάζει με οικογένεια, με χωριό, με χώρα. Οι καταστάσεις είναι δύσκολες αλλά τα αδιέξοδα αντιμετωπίζονται με το κεφάλι ψηλά. Χάνουν τα πάντα, διώχνονται από τα σπίτια τους, μεταναστεύουν για άλλη μια φορά, αλλά διατηρούν την ελπίδα ότι “τα πράγματα θα φτιάξουν”. Κι αυτό γιατί έχουν ο ένας τον άλλον”.
